ความคิดเห็นที่ 1 ละอองฝอยฝนกระจายลงมาบางเบา กว่าขวบปีแล้วสินะที่ปรายรู้จักกับพี่พี แก้วสีขาวดอกเล็กๆในกระถางกระเบื้องที่ประดับลวดลายดอกไม้สีชมพูดอกเล็กน่ารัก ห่อทับด้วยกระดาษสาสีขาววางลงตรงหน้า “ พี่ฝากปรายเลี้ยงได้ไหมคะ “ พี่พียิ้มเห็นฟันขาวเรียงชิดติดกันสะอาดตา ปลายคางคมมนมีรอยบุ๋มเล็กๆเป็นเสน่ห์ “ ปรายอาจทำมันตาย ” เธอพูดเสียงจริงจัง ทำหน้าเรียบเฉย ทั้งๆที่ภายในใจแทบจะกรีดร้องดีใจ ก็แววตาของพี่พีน่ะเป็นประกายระยับสื่อความนัยโจ่งแจ้งออกขนาดนั้น “ พี่รู้ว่าปรายจะไม่ทำมันตายหรอก .ปรายจะเลี้ยงมันให้เติบโตต่างหาก จริงๆแล้วพี่อยากให้ต้นดอก..” พี่พียังพูดไม่ทันจบ ปรายก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน หน้าของปรายเริ่มร้อนผ่าว ปรายรู้ว่าพี่พีจะพูดถึงต้นดอกรัก ปรายเขินอายเกินกว่าจะฟังเขาพูดต่อ เธอจึงลุกขึ้นตัดบท “ โอเคค่ะ ปรายจะฝากให้แม่ช่วยเลี้ยง ต้นไม้ต้นไหนถึงมือแม่มันไม่ตายสักต้น “ ปรายยิ้มแทบจะแยกเขี้ยวออกมาเสียมากกว่า เธอทำตาเล็กหยีเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้าเขาได้ไม่เต็มตา ไม่ต้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนี้ พีระถอนหายใจยาวหุบยิ้ม นั่นคือการบอกความนัยของชายหนุ่มที่ปรายรักเป็นครั้งแรก ปรายทำลายความกล้าของพี่พีไปเกือบครึ่ง ผู้ชายที่คิดจะบอกรักหญิงที่ตนสนใจคงไม่ใช่เรื่องง่าย พี่พีคงซักซ้อมอยู่คนเดียวเสียหลายวัน อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้ตนเองประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าปราย ปรายรู้และเข้าใจดี แต่ปรายเองกลับตกประหม่า ทำอะไรไม่ถูก เพียงเห็นพี่พีเดินเข้ามาหา ทักทายพ่อแม่ และส่งสายตาฉ่ำหวานมายังปราย ปรายก็ลุกลี้ลุกลนนั่งไม่ติดที่จนต้องหนีออกมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่สวนหย่อมข้างบ้าน กระทั่งเขาตามเข้ามาพร้อมกระถางดอกแก้วแสนงาม คำพูดทุ้มหวานที่ปรายอยากได้ยิน แววตาที่ปรายไม่อยากให้เค้าใช้มองใคร พี่พีแสดงให้เห็นอยู่ตรงหน้า ปรายอยากจะยิ้มหวาน ตอบถ้อยคำหวานๆ อย่างใจนึก แต่ปรายก็ไม่เคยทำได้สักครั้ง ปรายเคยชินกับการใช้ท่าทีเมินเฉยปกปิดความรู้สึกข้างในของตัวเอง กระทั่งพี่พีเอ่ยปากในวันหนึ่ง “ ปราย “ “ หือ “ ปรายแทบยากจะกัดลิ้นตัวเอง เธออยากจะส่งเสียงหวานๆขานตอบเค้าเพราะๆ แต่ก็อายเกินกว่าจะทำ จึงได้แต่พ่นเสียงน่าเกลียดๆออกลำคอ พี่พียังยิ้มอย่างใจเย็น “ ปรายคงอึดอัดซินะเวลาอยู่กับพี่ “ โธ่ .อยากจะบ้าตาย น้ำเสียงน้อยใจของเขาทำให้ปรายวางตัวไม่ถูกอีกแล้ว แต่มันก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆนี่นา ทุกครั้งที่อยู่กับเขาปรายมักจะรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง คอยแต่จะแสดงกิริยาเงอะงะออกมาอยู่บ่อยๆ ปรายต้องบังคับอารมณ์ตัวเองเต็มที่ และปฏิเสธความรู้สึกฉ่ำหวานในหัวใจออกไป “ ดูเหมือนปรายสร้างกำแพงป้องกันตัวเองอย่างนั้นแหละ “ พี่พีพูดตรงจนปรายตกใจ และยอมจำนน “ ก็อึดอัดจริงๆนี่คะ ” ปรายพูดได้เพียงเท่านี้ก็นิ่งเงียบ พี่พียิ้มน้อยๆ ตามองออกไปไกล นิ่งและนาน ปรายหันไปมอง สายตาของพี่พีทอดยาวออกไป ปรายอยากรู้เหลือเกิน พี่พีกำลังคิดอะไร แล้วปรายก็กลับมาทุกข์อยู่คนเดียว นั่งร้องไห้ เจ็บใจที่ตัวเองแสดงกิริยาออกมาอย่างนั้น นับแต่วันนี้ พี่พีพูดน้อยลง ไม่แสดงแววตาที่ทำให้ปรายรู้สึกอึดอัดอีกต่อไป พี่พีทัก ปฏิบัติกับปรายเหมือนปฏิบัติกับผู้อื่นทุกประการ ปรายรู้สึกสบายใจขึ้น แต่แล้วเมื่อกลับมาถึงบ้านครั้งใด ปรายก็ต้องมานั่งเสียน้ำตาที่โซฟาริมหน้าตาตัวเดิมทุกครั้ง ปรายอยากให้พี่พีปฏิบัติต่อปรายเป็นพิเศษกว่าคนอื่นๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ปรายปฏิเสธอยู่ตลอดเวลา จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:28:59 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ ปรายทำได้ค่ะ ปรายไปเองได้ค่ะ ปรายไม่ชอบค่ะ . “ นี่คือคำพูดติดปากของปรายยามอยู่กับพี่พี ทำไมเวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นปรายไม่เห็นกระอักกระอ่วนอย่างนี้มาก่อนเลย “ โธ่ ยัยปราย ก็เธอน่ะรักพี่พีเค้าเห็นๆ ยังจะมาปฏิเสธตัวเองอยู่นั่นแหละ คอยดูเถอะ ใครมาคว้าเอาไปแล้วจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า “ ใครที่ว่า คือเพื่อนสาวสมัยที่เรียนปริญญาตรีกับพี่พีนั่นเอง ปรายเคยเห็นในวันที่พี่พีพามางานเลี้ยงลูกค้าของบริษัท พี่พีแนะนำให้เธอรู้จัก “ คนนี้เหรอคะพีที่ชื่อน้องปราย สวัสดีค่ะ น่าตาน่าเอ็นดูเชียว “ สาวสมัยใหม่แต่ตัวโฉบเฉี่ยวชนิดที่ปรายเองยังอดทึ่งไม่ได้ ยิ้มเก๋ๆส่งให้ ปรายดูเป็นเด็กสาวธรรมดาๆไปในบัดดล “ ลูกค้าพี่ค่ะปราย ..พี่เคท “ “ เป็นทั้งลูกค้า ทั้งเพื่อนสนิทสมัยเรียนด้วยกันทีเดียวจ๊ะ “ พี่เคทโอบบ่าพี่พีพลางเขย่าแรงๆอย่างสนิทสนม หัวเราะคิกคักชอบใจ ปรายขัดลูกนัยน์ตาเหลือเกิน สิ่งที่กระทบความรู้สึกที่สุดคงหนีไม่พ้นกิริยาอาการของพี่พี ปรายเห็นพี่พีในอีกแง่มุมหนึ่ง ผู้ชายที่ไม่ได้ดูเนี้ยบและใจดีอยู่ตลอดเวลา พี่พีพูดเอะอะมะเทิ่งกับเพื่อน คุยและพูดจาตลกโปกฮาเหมือนผู้ชายทั่วๆไปที่ปรายรู้จัก พี่พียิ้มกว้าง หัวเราะเสียงดัง ผิดกับเวลาที่อยู่กับปราย ปรายได้แต่เพียงยิ้ม ยิ้มจนตาเล็กหยี อย่างน้อยการยิ้มอย่างนี้ก็จะทำให้ปรายเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดนัก แล้วปรายก็กลับมาแอบร้องไห้คนเดียวเช่นเคย สมองปรายไม่มีที่ว่างสำหรับความคิดอื่น นอกจากหมกมุ่นอยู่กับคำถามที่ว่า “ทำไม” จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:29:52 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลมพัดแรง เมฆดำทะมึนกลุ่มใหญ่อยู่ไกลออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ “ พี่พีเป็นหวัดเหรอคะ ..เสียงอู้อี้เชียว “ ปรายถามอย่างกังวล เสียงผู้หญิงตะโกนเรียกให้กินยาดังแทรกขึ้นมา โทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูแทบพลัดตกจากมือ ดีที่คว้าไว้ทัน “ พี่เคทเรียกให้กินยาแน่ะ .เดี๋ยวพี่มีประชุมต่อค่ะ วันนี้ไม่ได้แวะไปหานะคะ “ พี่พีวางสาย เขาบอกปรายโดยไม่รอให้ถาม พี่พีรู้ดีว่าปรายไม่มีวันถาม แต่ทำไมปรายยังรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกด้านซ้าย มือเย็น ลมหายใจติดขัด คนที่ควรหายาให้พี่พีกินควรเป็นปราย ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น แล้วปรายที่ใครต่อใครว่าแกร่ง ก็แอบมาร้องไห้คนเดียวเหมือนเคย ปรายพยายามตัดความคิดฟุ้งซ่าน ความกังวลทั้งหลายด้วยการตั้งใจทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม ใครโยนงานอะไรมา ปรายอาสาทำหมด พักหลังๆปรายกลับบ้านค่ำลงเรื่อยๆ บางทีก็กินมื้อเย็นจากร้านสะดวกซื้อใกล้ออฟฟิศด้วยกันกับเพื่อนร่วมงาน “ ปรายกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน่ะมันไม่ดีนะ พี่จะซื้อเข้าไปให้ “ ปรายโวยวายไปตามสายบอกปัด เพราะมือข้างนึงของเธอถือตะเกียบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาจนควันขาวและกลิ่นหอมกรุ่นลอยแตะอยู่ตรงปลายจมูกนี้แล้ว “ ปรายกินกับเพื่อน . น่า นานๆทีไม่ได้บ่อยเสียหน่อย “ ปรายได้ยินเสียงทอดถอนใจเบาๆก่อนวางสาย แล้วคนที่รู้สึกทุกข์ก็คือปราย นี่ปรายทำลายน้ำใจพี่พีเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนี่ “ ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะยัยปราย ถ้าขืนทำอย่างนี้ พี่พีเค้าได้หาคนใหม่แน่ๆ หญิงเก่งอย่างเธอน่ะมีถมไป แต่คนที่ทั้งเก่งทั้งน่ารักก็ยังไม่ให้เลือก ..ระวังไว้เหอะ “ น้ำฝนเตือนอย่างรำคาญ เมื่อเห็นปรายบอกปัดไม่ให้พี่พีมารับในวันที่ต้องปิดเล่มนิตยสาร ปรายได้แต่นั่งหน้าตูมบอกบุญไม่รับอยู่ตรงนั้น จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:30:27 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฟ้าครึ้ม  ฝนตั้งเค้า จะโปรยปรายสายพิรุณลงในไม่ช้านี้ “ พี่พีคะวันนี้เราไปดูหนังกันไหม “ ปรายคิดจะออดอ้อนเค้าให้เหมือนผู้หญิงทั่วไปเสียบ้าง พี่พีคงดีใจที่อยู่ๆปรายเป็นคนโทรหา และนัดเขาบ้าง “ วันนี้พี่ไม่ว่างเลยค่ะปราย รับนัดพี่เคทไปดูของตกแต่งบ้านค่ะ ฮึมม์ ไปด้วยกันไหมคะ .เสร็จงานเราก็แวะไปดูหนังกัน “ ปรายตัดสินใจตอบรับ อย่างน้อยเวลาที่เหลือทั้งหมดก็จะเป็นของเธอ ทว่าผิดคาด เพื่อนสาวของพี่พีกับร้องขอไปดูหนังรอบค่ำด้วยกัน น้ำเสียงออดอ้อนมีจริตพองามก็น่ามองอยู่หรอก หากไม่ใช่แสดงกับพี่พีต่อหน้าปราย นี่สินะกิริยาที่น้ำฝนอยากให้ปรายทำ ไม่ .ปรายไม่มีวันทำเด็ดขาด ร้ายกว่านั้น แทนที่พี่พีจะไปส่งปรายเป็นคนสุดท้าย แต่เพราะบ้านของปรายใกล้กว่าบ้านพี่เคท พี่พีจึงต้องส่งปรายก่อนแล้วจึงขับรถไปส่งพี่เคท เวลาส่วนตัวที่จะได้อยู่ด้วยกันในวันหยุดสุดสัปดาห์จึงจบลงด้วยรอยน้ำตาเปียกหมอนของปรายตามเคย . ปรายไม่ได้ไปทำงาน ก็เธอร้องไห้จนตาบวมฉึ่งออกอย่างนี้ จะให้ใครต่อใครเห็นได้ยังไงกัน ปรายตัดสินใจกดโทรศัพท์ลางาน “ ถึงว่า ..ฝนตกไม่รู้จักหยุดเพราะหล่อนจริงๆนังปราย “ เอ็มเพื่อนร่วมงานรับโทรศัพท์แทนพี่หริ่งเจ้านาย “ เออ ลาหนึ่งวัน พรุ่งนี้จะไปเตะปากหล่อนนังแอม “ ปรายทำกร่าง เมื่อวางโทรศัพท์ก็กลับมาเป็นปรายสาวหัวใจอ่อนไหวคนเดิม ปรายเหลือบดูรูปพี่พีถ่ายคู่กับเธอบนหัวเตียง น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลไหลออกมาไม่หยุด “ ขอถ่ายรูปกับคนสัมภาษณ์หน่อยเถอะค่ะ “ พี่พีแต่งสูทโก้เดินเข้ามาหาในขณะที่ปรายกำลังตรวจเช็คความเรียบร้อย เขายิ้มเปิดเผยผายมือเชิญปรายมาถ่ายรูปคู่ ปรายทำหน้าเหรอหรา ไม่คิดว่านักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงจะลดตัวลงมาถ่ายภาพกับคนขอสัมภาษณ์ตัวเล็กๆที่ทำงานนิตยสารไทยฉบับหนึ่งเช่นเธอ “ ปราย ..ไม่ได้ยินคุณพีเรียกรึยังไง “ เอ็มจิกเสียงแข็งแต่ยิ้มหวานจัดให้ชายหนุ่ม ปรายเงยหน้าสบตาเขานิ่งก่อนจะผงกศีรษะน้อบน้อม แน่ล่ะก็เค้าลูกค้าเธอเหมือนกันนี่นา นี่อุตส่าห์ปลีกเวลาพักเที่ยงมาให้สัมภาษณ์ เธอจะเล่นตัวได้ยังไงกัน ปรายลุกขึ้นยืนถ่ายรูปเคียงข้างเขา “ ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าของคอลัมน์ดังครับ “ เขาเอียงตัวเข้ามากระซิบใกล้ๆ ปรายยืนตัวแข็งตกใจ ทว่าทันยิ้มให้กล้อง แสงแฟลซสว่างวาบ “ ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะรอให้สัมภาษณ์นะคะ “ เขาเอ่ยขอบคุณก่อนที่ปรายจะทันพูดอะไรออกมาเสียอีก “ ผู้ชายอะไรกันพูดคะด้วย “ ปรายยกปากกาทัดหูไว้อย่างเคยชิน “ วู้ยยย น่าร้ากจะตาย ..ผู้ชายที่พูดคะ สมัยเนี้ยะไม่ค่อยมีให้เห็นนักร้อก “ เอ็มหญิงในร่างชายล่ำบึกทำท่าฝันหวาน พี่พีเคยบอกปรายว่า ปรายสะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น ปรายเป็นตัวของตัวเอง และดูเป็นธรรมชาติ การพบกันในครั้งแรกดำเนินไปอย่างเป็นกันเอง ออกรสชาติ ปรายต้องการให้คู่สนทนารู้สึกสบายใจ ไม่อึดอัดเวลาให้สัมภาษณ์ ปรายไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับพี่พีในหนแรก เพราะคิดว่านี่คืองาน สัมภาษณ์จบก็จบกันไป โอกาสที่จะโคจรกลับมาพบกันอีกเป็นเรื่องที่ยาก ปรายเพียงรู้สึกประทับใจที่เขาดูเป็นคนเรียบง่าย ไม่ทำตัวหรูอย่างที่คิด ปรายได้แต่บอกกับตัวเองในใจ “ ผู้ชายคนนี้มีสมองกว่าที่คิดแฮะ “ จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:31:02 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันอาทิตย์ที่แดดอับแสง ฟ้าอุ้มฝน วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ปรายไม่มีวันลืม ปรายประเคนของถวายพระองค์สุดท้ายเรียบร้อย ค่อยๆถอยเข่ากลับออกมา แม่กวักมือเรียกเหยงๆนั่งคุยอยู่กับผู้หญิงวัยเดียวกันตรงข้างเสา “ ปราย ..ป้าลัดดาแน่ะลูก “ ปรายยิ้มหวานยกมือไหว้ผู้ใหญ่ “ แล้วนั่นพี่พี “ ตาของแม่มองข้ามไหล่ปรายไป “ หนูคงจำไม่ได้ สมัยที่เราอยู่เมืองกาญจน์น่ะ พี่พีเค้าเคยเลี้ยงหนูด้วยนะ “ “ คะ พีไหนคะ “ ปลายทำหน้างง แต่หันหลังไปตามสายตาของแม่ ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข่าตามหลังเธอมา ยิ้มให้ ปรายได้พบกับพี่พีอีกจนได้ ใครจะรู้ว่าพี่พีกับปรายเคยพบกันมาก่อน “ น้องจำผมไม่ได้หรอกครับแม่ “ เขายิ้มมากขึ้นกว่าเดิม “ หมายความว่า ..คุณพีรู้จักปรายมาก่อนหน้านี้แล้วหรือคะ “ ปรายเบิกตากว้างแปลกใจ “ ค่ะ “ เขายิ้มเช่นเดิม แต่ปรายไม่นึกสนุกด้วยสักนิด เธอยกมือขึ้นตีหน้าผาก “ ปรายไปยกอาหารถวายพระก่อนนะคะแม่ “ ปรายตัดบท “ พี่ช่วย “ พี่พีเดินตามติด ปรายรู้สึกหงุดหงิด ไม่พอใจ เหมือนเขาเป็นคนลวงโลก “ รู้จักกับปรายก่อนแล้วทำไมไม่บอก “ เธอตั้งแง่ “ ถ้าพี่บอกเสียแต่ตอนนั้นปรายจะเชื่อเหรอคะ เราไม่เคยเจอกันอีกเลยตั้งแต่ปรายย้ายบ้านไปอยู่กรุงเทพฯ สมัยนั้นปรายตัวเล็กนี้ดเดียว “ เขาทำมือประกอบให้เห็นภาพ “ ปรายจำพี่ไม่ได้หรอกจริงไหมคะ .ขืนพี่พูดไปก็ได้ถูกมองว่าหลีหญิงน่ะสิ “ เขาพูดตรง “ อือ ก็จริง ..ปรายขอโทษละกัน “ “ ยกโทษให้ “ เขายิ้มขัน กุลีกุจอช่วยปรายถวายอาหารพระยามฉันเพล นับแต่วันนั้น ปรายก็เข้าใจทฤษฎีโลกกลม พี่พีเป็นแขกประจำของบ้าน แรกๆพี่พีมักจะติดสอยห้อยตามแม่ลัดดามาด้วย บ่อยเข้าก็เริ่มมาเอง มาช่วยพ่อดูกล้วยไม้ในสวน ซื้อปุ๋ยมาฝาก หรือข้าวของที่ใช้ตกแต่งต้นไม้ตามแต่พ่อจะไหว้วาน พี่พีมาด้วยสมัครใจ แรกๆปรายก็สนุกสนานเฮฮาไปกับพี่พี รู้สึกสบายใจที่อยู่ใกล้ๆ กระทั่งปรายรู้ใจตัวเองว่าหลงรักพี่พีเข้าไปเต็มหัวใจ ปรายก็เริ่มกังวลกับความรู้สึกและการแสดงออกของตัวเอง จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:31:38 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ศุกร์สุดสัปดาห์ ในวันที่ฝนฟ้าคะนอง ที่ปัดน้ำฝนทำงานหนักเนื่องจากฝนที่เทลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงฝนเม็ดใหญ่ๆกระหน่ำลงมากระแทกรถจนรู้สึก ปรายแทบมองไม่เห็นรถคันที่อยู่ข้างหน้า หากไม่เห็นแสงไฟสีแดงจากท้ายรถ รถติดอยู่กับที่ ปรายหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกอึดอัด กระวนกระวาย เฉมองออกไปนอกหน้าต่างบ่อยครั้ง อึดอัด แต่เป็นสุข ใบหน้าร้อนผ่าว ทว่ามือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นโครมคราม หายใจไม่สะดวก พี่พีบอกรักปรายในรถ ขณะที่ฝนกระหน่ำลงมาไม่หยุด เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกรักปราย และคนๆนั้นคือคนที่ปรายเองก็รักมากเช่นกัน .. แต่ปรายกลัว ปรายลังเลและสับสน ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด คล้อยวันที่พี่พีให้ดอกแก้วปรายมาเพียงวันเดียว รุ่งขึ้นพี่พีก็แวะมารับปรายไปทานข้าวที่บ้าน ปรายยังติดรู้สึกเก้อเขินจากวันวานไม่หาย .ความรู้สึกที่เห็นพี่พีเป็นพี่ชายที่สนิทสนมคุ้นเคยอันตรธานหายไป ปรายมองพี่พีด้วยสายตาที่แผกไปจากเดิม พี่พีไม่ใช่ชายหนุ่มที่มีสถานภาพเป็นพี่ชายเช่นก่อนเก่า แต่กำลังอยู่ในสถานภาพของชายคนหนึ่งที่พร้อมจะมอบหัวใจให้กับหญิงที่เขารัก และปรายกำลังจะเป็นผู้หญิงที่พี่พีรักและรักพี่พีเช่นกัน แต่ปรายเลือกที่จะไม่ตอบรับรักพี่พี ปรายไม่กล้าพอที่จะให้พี่พีรับรู้ถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตใจ ปรายสร้างกำแพงระหว่างเธอกับพี่พีขึ้นมา วันที่ฝนตกๆหยุดๆ จนน่ารำคาญ “ ไงยะ หายป่วยมาทำงานได้แล้วเหรอ “ นังแอมหรือเอ็ม ยกก้นขึ้นนั่งที่ขอบโต๊ะทำงานของปราย “ ฮึมม์ ..ยังไงฉันก็มีสคริป์ส่งให้หล่อนทันเสนอที่ประชุม “ ปรายยิ้มยวน “ อ้อแล้วนี่คุณพีเค้าคงไม่รู้สินะยะว่าหล่อนไม่สบาย .เมื่อวานฉันเห็นควงแม่เพื่อนสนิทออกงาน “ “ รู้ พี่พีชวนฉันแล้ว ก็ป่วยนี่จะไปได้ยังไงกัน ดีจังที่หาคนไปเป็นเพื่อนได้นี่ฉันก็นึกห่วงอยู่เหมือนกัน “ ปรายโกหกหน้าตาย แต่เจ็บแปล๊บตรงหัวใจ “ ต๊ายๆๆ แม่คนใจพระ ..เชิญเถอะย่ะอยากจะถวายคุณพีใส่พานให้ใครก็เชิญ วุ้ย! ฉันไปดีกว่า ชักหมั่นไส้คนบางคน “ ปรายยิ้มให้มองจนเพื่อนร่วมงานลับตา ปากปรายกำลังสั่นไม่หยุด ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว พี่พีไม่โทรมาทั้งวัน พี่พีไม่เคยเป็นอย่างนี้ ปรายกังวลตั้งแต่เมื่อวาน ทว่าตอนนี้ปรายรู้แล้ว รู้ว่าพี่พีอยู่กับใคร เสียงเอะอะของเพื่อนร่วมงานดังเข้ามาใกล้ๆ ปรายสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เงยหน้าไล่น้ำตาที่กำลังจะหยาดไหลให้ย้อนกลับเข้าไปหลั่งไหลในหัวใจแทน “ นี่ยัยปราย หยุดไปแค่วันเดียว ไม่ต้องทำงานชดเชยเหมือนกรรมกรอย่างนั้นหรอก “ น้ำฝนแขวะเข้าให้เมื่อเห็นปรายทำงานไปด้วย ดื่มกาแฟดำไปด้วย “ อาหารกล่องมื้อกลางวันของเธอ จัดการซะ “ เพื่อนสาววางกล่องโฟมสีขาวลงตรงหน้า “ ฮึมม์ ..ขอบใจ เดี๋ยวจะกิน “ ปรายมองงานตรงหน้าราวกับมันจะมีขาวิ่งหนีเธออยู่ตลอดเวลาหากไม่เอาใจใส่กับมัน เธอไม่หิวสักนิด และไม่คิดว่าจะสามารถกินอะไรได้ลงถึงมื้อเย็นด้วยซ้ำ กาแฟดำดูจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอกระชุ่มกระชวยขึ้นมาได้บ้าง เธอไม่ต้องการมีเวลาว่างพอที่จะคิดฟุ้งซ่าน ปรายเงยหน้ามองเมฆฝนที่ตั้งเค้าภายนอกหน้าต่างอย่างกังวล “ ปรายกลับละนะ พรุ่งนี้เจอกัน “ เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆทัก ปรายยกมือพร้อมทักทายตอบ แต่ตายังมองงานที่ทำอยู่ตรงหน้า เสียงเคาะโต๊ะทำให้ปรายเงยหน้าขึ้นไปมอง “ กลับยังไง พี่พีมารับรึเปล่า “ น้ำฝนนั่นเอง “ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า กลับเองได้ “ ปรายยิ้มทำตาหยีอย่างทุกครั้งที่ไม่อยากสบตาใครตรงๆ “ งอนอะไรกันรึเปล่า “ น้ำฝนเอะใจ นึกถึงเรื่องที่นังแอมเล่าให้ฟังเมื่อตอนทางข้าวมื้อเที่ยง “ งอน .บ้าสิ ..ฉันเนี่ยะนะงอนพี่พี “ ปรายแสร้งทำตาโตเท่าไข่ห่าน หัวเราะร่วน “ เออ .แล้วไปเถอะ..อย่ากลับค่ำล่ะ ฟ้าฝนยิ่งไม่เป็นใจอยู่ด้วย ไปละ” “ ฮึมม์ เดี๋ยวจะกลับเหมือนกัน “ ปรายยิ้ม และค้างรอยยิ้มไว้ด้วยแววตาหม่นเศร้า จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:32:16 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลมพัดแรงจนต้องแนบแฟ้มเอกสารไว้แน่นขึ้น ผู้คนเร่งฝีเท้าหาที่กำบังเมื่อละอองสายฝนกระจายตัวลงมา ปรายใช้แฟ้มบังศีรษะ มองซ้ายขวาหาที่หลบฝน พลันก็เหลือบไปเห็นรถสีดำคันงามคุ้นตาเคลื่อนเข้ามาที่ออฟฟิศ หน้ารถมีหญิงสาวหน้าตาเก๋ไก๋ติดมาด้วย “ พี่เคท “ ปรายครางแทบจะหมดแรงรีบหาที่หลบให้พ้นจากสายตาของคนทั้งคู่ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าดังขึ้น เบอร์พี่พีโชว์ให้เห็น ปรายนิ่งไปชั่วครู่ก่อนตัดสินใจรับสาย “ ปรายค่ะ “ ปรายแสร้งทำเสียงแจ่มใส “ พี่มารับค่ะ รออยู่ตรงที่เดิม วันนี้พี่เคทของไปกินข้าวด้วยจ๊ะ “ พี่พีรายงานเสร็จสรรพ “ ตายละ ..ปรายขอโทษค่ะ นี่ปรายอยู่ที่บ้านแล้ว วันนี้กลับเร็วค่ะ ” “ อ้าวเหรอคะ “ ปลายสายเสียงอ่อย “ เอาอย่างนี้สิคะ มื้อนี้พี่พีทานกับพี่เคทก็แล้วกัน นะคะ “ “ แต่พี่อยากทานข้าวกับปรายนี่คะ ไปทานด้วยที่บ้านก็แล้วกัน “ “ ไม่ได้นะ .” ปรายตะโกนเสียงดังจนชายหนุ่มต้องยกโทรศัทพ์ออกห่าง “ เอ่อ ปรายเหนื่อยค่ะ อยากพักมากกว่า วันนี้งานยุ่งทั้งวัน “ เธอนิ่งกลั้นหายใจฟังคำตอบ “ ปรายนอนพักเยอะๆนะคะ เรื่องกินไม่ต้องห่วงค่ะ “ เสียงอ่อนหวานกระซิบอยู่ข้างหูนี่เองปรายตอบ “ค่ะ” ไปเสียงเบาหวิว กดปิดโทรศัทพ์ในทันที น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาอีกแล้ว แท็กซี่ส่งปรายที่หน้าปากซอย เดินอีกนิดก็ถึงบ้าน ทั้งๆที่ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ปรายก็ไม่คิดที่จะโทรให้คนที่บ้านเอาร่มมารับ ปรายยอมเดินตากฝนให้เปียกโชกไปทั้งตัวเสียอย่างนั้น บางทีน้ำตาฟ้าอาจจะทำให้ปรายรู้สึกเจ็บปวดน้อยกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้ . “ คุณปรายทำไมไม่โทรให้ป้าออกไปรับละคะ .ดูสิเปียกโชกไปทั้งตัว “ “พ่อกับแม่ละคะ “ ปรายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า พลางวางแฟ้มพลาสติกสีขาวขุ่นไว้บนโต๊ะรับแขก “ ไม่อยู่ทั้งสองคนค่ะ ท่านไปทานข้าวกับคุณลัดดา วันนี้คงกลับดึกค่ะ “ ปรายเอียงคอมองอย่างแปลกใจ “ทานข้าวบ้านพี่พี ไม่เห็นพ่อกับแม่บอกไว้นี่จ๊ะป้า “ “ คุณลัดดาเธอโทรมาเชิญเมื่อกลางวันค่ะ เธอว่าวันนี้จะให้คุณพีมาอยู่เป็นเพื่อนคุณปรายเอง “ ป้าสะอิ้งแม่บ้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หารู้ไม่ว่าปรายพึ่งบอกเลิกนัดทานข้าวเขาไปเมื่อเย็นนี้เอง .ป่านนี้พี่พีคงหาร้านทานข้าวที่ถูกใจ และคงกำลังนั่งทานกับเพื่อนผู้รู้ใจอย่างเอร็ดอร่อย ปรายเร่งตัวเองให้เดินขึ้นบันไดเร็วขึ้นอย่างน้อยป้าสะอิ้งก็จะได้ไม่ทันสังเกตเห็นหยดน้ำใสๆในแววตาเธอ “ คุณปรายจะให้ป้าจัดโต๊ะเลยไหมคะ หรือจะรอคุณพีก่อน “ “ ปรายทานมาแล้วค่ะ วันนี้ปรายเพลียของอาบน้ำแล้วนอนเลยนะคะ พี่พีไม่มาหรอกค่ะป้า เธอมีนัดทานข้าวกับลูกค้า โทรมาบอกปรายแล้ว “ ปรายรีบปาดน้ำตา ยิ้มให้แม่บ้านจนตาหยี อย่างที่เคยทำทุกครั้งที่กำลังโกหกใจตัวเอง จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:32:56 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 สายฝนโปรยละอองน้ำฟ้าลงมาเพียงบางเบา น้ำฝนโทรมาคุยอยู่เป็นเพื่อนครู่ใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ปรายรู้สึกดีขึ้นนัก จะว่าไปปรายรู้สึกแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ ปรายรู้สึกผิดต่อความรู้สึกของตัวเอง ได้แต่นั่งซึมอยู่บนโซฟาสีครีมงาช้างเป็นนานสองนาน กระทั่งหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน ปรายปรือตาอย่างยากเย็น สมองหนักอึ้งปวดตุบๆจนแทบจะระเบิด “ เจอพิษฝนเข้าแล้วสิเรา” ปรายลุกไปเปิดไฟ ชะโงกหน้าเข้าใกล้หน้าต่าง กิ่งไม้ใหญ่บังไว้ไม่ให้เห็นประตูหน้าบ้านชัดเจน เห็นเพียงแสงไฟจากหน้ารถเป็นลำยาว พ่อกับแม่คงจะกลับมาแล้วสินะ ลุงพันคงเปิดประตูให้แล้ว ปรายมองนาฬิกาบนหัวนอน เวลานี้ป้าสะอิ้งคงนอนดูละครทีวีเรื่องโปรดอยู่เป็นแน่ ปรายไม่อยากรบกวนเวลาของป้าจึงคิดลงไปเปิดประตูให้ด้วยตนเอง “ ปราย “ ชายหนุ่มร่างสูงสง่ายิ้มกว้างเมื่อเห็นคนเปิดประตู เจ้าของชุดนอนสีฟ้าลายลูกหมีอยู่ในอาการตกใจ “ อ้าวคุณพี .ไหนคุณปรายว่ามีทานข้าวกับลูกค้าไงคะ “ ปรายแทบกลั้นหายใจ ไม่คิดว่าป้าสะอิ้งจะหูไว “ จะมาแล้วค่ะป้า .ก็วันนี้คุณปรายกลับบ้านเร็ว แถมยังทานข้าวไม่รอกัน พีก็เลยต้องหาทานข้างนอกค่ะ “ “ เอ๊ะ! ยังไงกัน ” ป้าสะอิ้งมองหน้าปรายอย่างสงสัย ปรายขยิบตา แต่คนแก่ขนาดป้าสะอิ้งก็หาได้เข้าใจไม่ “ คุณปรายเธอบอกว่าทานกับเพื่อนมาแล้วนี่คะ แล้ววันนี้กว่าจะกลับเข้าบ้านก็เย็นย่ำแล้วละค่ะ ” ป้าสะอิ้งได้ช่องฟ้องกลับ “ ป้าอิ้งจ๊ะ เดี๋ยวปรายดูแลพี่พีเองค่ะป้าอิ้งไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ “ ปรายเดินเข้ามากอดแม่บ้านอย่างประจบดึงแขนอวบอ้วนให้ออกเดิน ป้าอิ้งเข้าใจตามประสาว่าคนรักอยากอยู่สนทนากันเพียงลำพังจึงไม่อยากขัดใจ แต่ก็ไม่วายหันกลับมารายงานต่อหวังเรียกคะแนนสงสารให้ปราย “ นี่เดินตากฝนเข้าบ้านมาด้วยค่ะคุณพี โทรให้ป้าไปรับซักคำก็ไม่มี “ ป้าสะอิ้งรายงานจนเป็นที่พอใจแล้วจึงยอมจากไปอย่างว่าง่าย ปรายพยายามใช้เวลาอันน่าอึดอัดนี้มองตามป้าอิ้งจนลับตา ก่อนจำใจหันกลับมามองคนที่จ้องจะเอาเรื่องอยู่ตรงหน้า ปรายไม่รอให้เค้าซักถาม เดินหนีเข้าในบ้าน แขนแข็งแรงล็อคข้อมือเล็กๆไว้ได้ทัน “ คุยกับพี่ก่อนสิคะ “ “ พี่พีกลับไปเถอะค่ะ ปรายอยากพักผ่อน “ ร่างกายร้อนเพราะพิษไข้มากพอแล้ว ถ้าปรายต้องมาเจอพิษรักซ้ำสองเธอคงทนไม่ไหว “ ปรายตัวร้อนนี่ ...” เขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจัดจากเนื้อผิวของเธอ “ ค่ะ มีไข้นิดหน่อย ปรายจะทานยาและขึ้นนอน ปรายส่งพี่พีตรงนี้นะคะ “ ปรายไม่สบตาเขา สะบัดข้อมือแต่พองามให้พ้นการเกาะกุม ทว่านอกจากพีจะไม่ปล่อยยังบีบไว้แน่น “ โกรธ ..หรือน้อยใจอะไรพี่พีรึเปล่า “ เสียงเขาเว้าวอนร้อนรนระคนสงสัย อาจเป็นเพราะพิษไข้จึงทำให้ปรายรู้สึกอ่อนแอจนไม่อาจปิดบังความรู้สึกคนที่อยู่ตรงหน้าได้อีกต่อไป น้ำตาอุ่นจัดไหลออกมาทำเอาเขาตกใจเข้าไปกันใหญ่ ชายหนุ่มรั้งร่างเล็กๆที่สูงเพียงหัวไหลเข้าหาตัว “ พี่พี ปล่อยปรายค่ะ “ ปรายตกใจไม่คิดว่าเขาจะกอดเธอเข้าให้ ร่างสูงกว่าบังคับให้เดินเข้าไปในบ้าน ปรายขืนตัวเขายิ่งกอดแน่นขึ้นจนต้องยอมทำตามอย่างว่าง่าย เขากดหัวไหล่บอบบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ ทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้าม “ ทีนี้เล่าให้พี่ฟังได้รึยังว่าปรายเป็นอะไร “ เขามองจ้องเข้าไปในแววตาของเธออย่างค้นหา ปรายตกประหม่าหลบตา ใครจะกล้าบอกว่าเธอพบพานสิ่งใดเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บร้าว เสียน้ำตา กระทั่งดันทุรังเดินตากฝนกลับบ้านจนจับหวัด ปรายปวดหัวตุบๆขึ้นมาอีกครั้ง ผิวกายร้อนระอุเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมาจนริมหน้าผากเปียกชื้น “ ปรายปวดหัวค่ะพี่พี “ หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เป็นครั้งแรกที่เธอยอมให้เขาเห็นความอ่อนแอ ชายหนุ่มตกใจคว้าร่างบอบบางที่กำลังสะอึกสะอื้นเข้ามากอด “ ปรายจ๋า อย่าร้องไห้ “ เขากอดร่างที่ร้อนดั่งเพลิงไว้อย่างตกใจ ก่อนจะผละออกห่าง “ อยู่นี่นะพี่พีจะเอายามาให้ “ ปรายพยักหน้าทั้งๆที่มือยังปาดน้ำตาป้อยๆ ชายหนุ่มลุกไปหยิบยาสามัญประจำบ้านจากตู้ข้างเคาน์เตอร์ เขามาบ้านนี้จนเคยคุ้นแทบจะทุกซอกทุกมุม เว้นเสียแต่ห้องส่วนตัวของผู้เป็นเจ้าของบ้านเท่านั้น ปรายกินยาที่เขายื่นให้อย่างไม่อิดออด ดื่มน้ำในแก้วจนหมด “ ปรายจะขึ้นนอนไหมคะ พี่พีจะนั่งอยู่ข้างล่างนี่แหละไม่ไปไหน รอจนกว่าคุณพ่อคุณแม่จะกลับ “ “ ปรายจะรอเป็นเพื่อนพี่พีค่ะ “ ปรายทิ้งพยศ ยามนี้เธอไม่อยากปั้นหน้าหรือโกหกความรู้สึกตัวเองให้เหนื่อยอีกต่อไป พีคว้าหมอนอิงมารองไว้ที่ศีรษะทุยสวย ใช้มืออบอุ่นปาดเหงื่อที่ชื้นบริเวณหน้าผากให้อย่างแสนรัก ปรายคว้าแขนเค้ามาจับไว้แน่น “ พี่พี “ “ คะ “ เสียงนุ่มนวลอ่อนหวานของคนที่เธอรักทำให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งจนเขาตกใจ “ ปรายจ๋า ร้องไห้ทำไมคะ “ “ พี่พีรักปรายไหมคะ “ ปรายกลั้นหายใจลืมอายถามออกไป เขายิ้มกว้าง ใช้มือข้างที่ไร้การเกาะกุมปาดน้ำตาให้หญิงสาว “ กังวลเรื่องนี้เองเหรอเนี่ย “ พียิ้ม ใช้มือเกาะกุมมือที่ยึดข้อแขนเขาไว้อย่างรักใคร่ “ นี่หึงพี่กับพี่เคทด้วยรึเปล่าคะ นี่ “ เขาถามตรงไปตรงมา ปรายไม่ตอบแต่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มเข้าใจในทันที “ ปรายจำวันที่เราติดอยู่บนถนนวันฝนตกหนักได้ไหม “ เขาถาม ปรายพยักหน้า “ วันนั้นพี่บอกอะไรปราย “ ปรายไม่ตอบ แต่ระลึกถึงวันนั้นได้แม่นยำ เขาเท้าความ “ วันนั้นพี่ถามปราย แต่ปรายต่างหากที่ไม่ยอมตอบคำถามพี่ .พี่จะถามอีกปรายอีกครั้ง “ เขามองหน้าหญิงสาวในแววตานั้นบอกความรู้สึกทั้งหมดให้ปรายรับรู้ก่อนจะได้ยินคำบอกรักที่ตามมาเสียอีก “ ปรายรักพี่รึเปล่า “ ปรายไม่รู้ว่าความร้อนที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพิษไข้หรือความขวยอายของเธอกันแน่ “ ปรายกลัวพี่พีจะทิ้งปรายไป ปรายกลัวพี่พีไม่รักปลาย “ หญิงแกร่งที่เขาเคยเห็นหายไปไม่เหลือแม้แต่เงา มีเพียงหญิงสาวไร้เดียงสาอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น แม้ปรายจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่เขาก็ยิ้มกว้างได้กว่าทุกครั้ง “ ปรายอย่าปฏิเสธพี่ อย่าปฏิเสธใจของปรายอีกได้ไหม ” “ พี่พีรู้ “ ปรายมองหน้าเขาส่ายศีรษะไปมาบอกให้รู้ว่าจะไม่ปฏิเสธความรู้สึกตัวเองอีกต่อไป เขากุมมือหญิงสาวแน่นขึ้น “ พี่ขอปรายแต่งงานได้รึยังคะ “ “ ขอแต่งงานตอนปรายไม่สบายเนี่ยเหรอคะ “ ปรายยังมีแก่ใจหยอกล้อเขา “ โธ่ปราย ..พี่เขินปรายจะแย่อยู่แล้วนะคะ “ ปรายหัวเราะเสียงดัง ลุกขึ้นสวมกอดพี่ชายที่รัก คนที่วันข้างหน้าจะเปลี่ยนสถานภาพมาดูแลเธอในฐานะสามี เขาก้าวเข้ามาหาปรายมากพอแล้ว วันนี้ปรายจะทะลายกำแพงเข้าไปหาพี่พีบ้าง ชายหนุ่มกอดตอบเช่นเดียวกันอย่างรักใคร่ เขารู้สึกขอบคุณแผนร้ายที่เคทเพื่อนสาวคิดขึ้นมา เพื่อลวงให้หญิงสาวตรงหน้าค้นใจตัวเองเจอ เห็นทีวันพรุ่งนี้เขาต้องตบรางวัลให้เพื่อนสาวด้วยการลดราคาค่าตกแต่งเรือนหอของเธอกับคู่รักให้สักครึ่งนึงกระมัง ฝนหยุดตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แม้ไม่มีรุ้งงามปรากฎอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนแต่ปรายก็รู้ว่า รุ้งเส้นงามจะปรากฎอยู่ในหัวใจของปรายนับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 1 ธ.ค. 47 20:33:27 A:203.155.194.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนได้ดีมากค่ะ  จบ แบบแฮปปี้ แบบนี้  ชอบจัง  ...อยากเป็นปรายหล่ะ  ...เขียน เรื่องใหม่ เมื่อไหร่ อย่าลืมเอามาลงอีกนะค่ะ จากคุณ : ธูปหอม - [ 1 ธ.ค. 47 20:41:57 A:84.100.237.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 หากอยากอ่านผลงานของคุณ ยูนิคอร์น เธอมีผลงานวางขายอยู่ตอนนี้แล้วค่ะ ชื่อเรื่อง  ขอรอยยิ้มสักนิดเถอะที่รัก โดยใช้นามปากกา ว่า  วรวรรณ  ปกสีฟ้าๆสดใส ลองไปหามาอ่านดูนะคะ ตามร้าน บีทูเอส แพร่พิทยา ซีเอ็ด และร้านหนังสือทั่วไปค่ะ  (แอบมาโฆษณาให้) หรือจะลองเข้าไปดูปกก่อน ก็ที่นี่ค่ะ   http://www.emotionway.com/talkboard/webboard.php?category=book   จากคุณ : ปิงปิง - [ 1 ธ.ค. 47 23:30:42 A:203.151.227.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เงียม... อ่านแร้วง่า จากคุณ : J-KidZ - [ 1 ธ.ค. 47 23:42:47 A:203.155.160.47 X:202.44.71.10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Nice & Cute จากคุณ : july - [ 2 ธ.ค. 47 07:05:31 A:82.5.66.92 X:62.252.224.18 ]

ความคิดเห็นที่ 13   http://www.emotionway.com/talkboard/webboard.php?category=book       จากคุณ : icygirl - [ 2 ธ.ค. 47 09:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โห ผู้ชายแบบนี้มีอีกมั้ยเนี่ย อยากได้บ้าง ปรายโชคดีจริงๆ จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 47 15:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ***ธูปหอม      ขอบใจสำหรับกำลังใจค่ะ ***ปิงปิง      เป็นปลื้มจริงๆค่ะ ที่อุตส่าห์โฆษณาไว้ให้ อย่างนี้รักกันตายเลย ^___^ ***เจ      ไว้รอเรื่องใหม่นะคะ เนอะ ***july      ขอบคุณค่าสำหรับคำชม ***icygirl      ดีใจจังค่ะ ที่มีประชาสัมพันธ์ที่น่ารักเช่นคุณ *__* ***scottie      5 5 5 คนเขียนก็อยากหาให้ได้อย่างนี้ (หรือเปล่าน้อ) ดูท่าว่าต้องงมเข็มในมหาสมุทรซะละมั้งคะ >_< จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 3 ธ.ค. 47 05:40:44 A:203.155.194.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องน่ารักจังค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นด้วย เห็นด้วยกับท่านอื่นๆ ค่ะ หนูปรายโชคดีจริงๆ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 3 ธ.ค. 47 22:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบจังเลยค่ะ จะหาแบบพี่ปลายได้บ้างรึเปล่าคะเนี่ย น่ารักจัง จากคุณ : leely - [ 4 ธ.ค. 47 20:11:14 A:202.57.168.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ***bookmark      ดีใจที่คุณชอบค่ะ คนเขียนก็ปลื้มแย่สิคะ ^___^ ***leely      >___< เอ...จะยกปรายให้ดีไหมคะเนี่ย ขอบคุณนะคะที่แวะมาให้กำลังใจ จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 4 ธ.ค. 47 21:59:07 A:203.155.194.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักนะ ใช้คำได้สวยสงสัยกำลัง IN LOVE อยู่หรือเปล่า ขอรออ่านเรื่องต่อไปนะ จากคุณ : วี - [ 8 ธ.ค. 47 13:01:17 A:203.146.160.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ***คุณวี      ^____^ แหมถ้าจะบอกว่าอกหักดังป๊อกเลยเขียนเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาได้น่ะ จะเชื่อไหมน้อ (คิกคิก...ล้อเล่นน่ะค่ะ )        มีเรื่อง สุดสงวนมาให้อ่านค่ะ ลองอ่านดูนะคะ ไม่รู้ว่าจะชอบเหมือนเรื่องนี้รึเปล่านะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆจากเพื่อนนักอ่านทุกท่านค่ะ จากคุณ : ยูนิคอร์น - [ 8 ธ.ค. 47 20:39:13 A:203.155.194.168 X: ]