ความคิดเห็นที่ 1 นี่หรือคือรัก  รวมเรื่องสั้นแห่งรัก(ไม่อยาก)จบในตอน ตอนที่  1  เรื่องราวแห่งรักเริ่มขึ้นที่นี่ เรื่องราวเหลือเชื่อแห่งรักเกิดขึ้นที่นี่ ใครอยากจะเชื่อ  ผมเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นไปได้  แต่มันเป็นไป แล้วเชื่อเถอะ ผม เด็กวัดจนๆ  ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร  ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร  น่าขำใช่ไหมล่ะ มีด้วยหรือคนที่ไม่รู้ว่าตนเองเป็น ใคร หึหึ  ก็ผมนี่ไง  อารามบอยขนานแท้และดั้งเดิม  อาศัยข้าวก้นบาตรของบรรดาหลวงตาและหลวงลุงทั้งหลาย ต่อชีวิตตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย หลวงลุงมิ่ง  หรือพระอาจารย์เขมธรรมภิกขุ  เป็นผู้เก็บผมมาได้จากพงหญ้าข้างทางขณะท่านกำลังเดิน บิณฑบาตร  พี่โตศิษย์ก้นกุฏิของหลวงลุงมิ่งเล่าให้ผมฟังว่าครั้งแรกที่ได้ยินนึกว่าผีเด็กมาร้องขอส่วนบุญ   แต่หลวงลุงบอกว่าผีที่ไหนมันจะแหกปากร้องตอนเช้า  แล้วสั่งให้พี่โตไปดู  พี่โตเกิดอาการลังเลกึ่งกล้ากึ่งกลัว ใจหนึ่งก็อยากจะรู้ที่มาของเสียงร้องแต่อีกใจก็กลัวผอสระอี  แต่ความอยากรู้ตามประสามนุษย์มีมากกว่า   พี่โตเลยใจกล้าเอาไม้ที่อยู่แถวนั้นเขี่ยๆ ดู  เห็นทารกยังไม่ได้ตัดสายสะดือนอนร้องไห้อยู่ในพงหญ้า  ตามตัวมีจุดจ้ำ แดงๆ  เพราะโดนยุงกัดมาตลอดคืน  ผมโดนพี่โตอุ้มอย่างเก้ๆ กังๆ มาที่สถานีอนามัย(ในสมัยนั้นเรียกว่าสุขศาลา)   พยาบาลจัดการตัดสายสะดือแล้วรีบน้ำผมเข้าตู้อบทันที (ที่นั้นสมัยก่อนไม่มีหรอก  มีพยาบาลกับผู้ช่วยพยาบาลก็ หรูแล้ว)  ผมอยู่ในตู้อบ ที่ไม่ใช่อาบอบนวดแบบที่ผู้ชายชอบไปเที่ยว  นานเกือบ 3 เดือน  หลวงลุงมาเยี่ยมผมหลัง จากฉันเพลเสร็จทุกวัน  พร้อมกับพี่โต  ซึ่งกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็น ครบ 3 เดือน  ผมโดนอนุญาตให้มานอนเล่นนอนตู้อบได้  พี่โตเล่าว่าตอนนั้นพยาบาลจะพาผมไปส่งสงเคราะห์เด็ก อ่อนในตัวจังหวัด  แต่หลวงลุงขอไว้  “เลี้ยงหมาในวัดหลายตัวอาตมายังเลี้ยงได้  แค่เพิ่มเด็กอีกคนทำไมจะเลี้ยงไม่ ได้  ให้มันไปอยู่วัดกับอาตมาเถอะ  อย่างน้อยเด็กมันก็ได้เรียน”  พยาบาลคงเห็นว่าอยู่วัดคงจะดีกว่าอยู่บ้านเด็ก กำพร้าเลยอนุญาตให้หลวงลุงนำผมไปเลี้ยง  ซึ่งสมัยนั้นขั้นตอนการขอรับเลี้ยงเด็กไม่ยุ่งยากเหมือนตอนนี้ แต่ขี้ปากคนนี่สิร้ายเหลือ  ชาวบ้านบางคนก็หาว่าหลวงลุงแอบไปมีลูกกับสีกาบ้างล่ะ  ร้อนถึงพี่โตต้องอธิบายและ ให้พยาบาลที่อนามัยเป็นพยาน  แต่บางคนไม่ยอมหยุด  ใส่ร้ายต่อว่า ผมเป็นลูกของหลวงลุงกับนางพยาบาลที่ สถานีอนามัย   หลวงลุงก็อดทนอดกลั้น  ไม่เคยแก้ต่างแก้ตัวได้แต่บอกพี่โตกับผมว่า  “ใครจะนินทาว่าร้ายยังไงก็ ไม่สน  ขอเพียงแค่เราบริสุทธิ์ใจแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว” หลวงลุงคือตั้งชื่อผมว่า ’ไอ้ง่าย’  หมายถึงเป็นเด็กที่เลี้ยงดูง่ายและประจานแม่มันที่ใจง่ายจนต้องเอาลูกมาทิ้งไว้ ข้างทาง  แต่ผมไม่ได้ง่ายเหมือนชื่อ สมัยเด็กผมทั้งซน ทั้งทะโมนจนหลวงลุงต้องเอาไม้ก้านมะยมมาแปรรูปเป็น ไม้เรียวสำหรับใช้หวดก้นอยู่บ่อยๆ หากแต่พอโตหน่อยผมก็พอรู้หลบรู้หลีก  (ใครเล่าจะอยากให้ตนเองเจ็บตัว)   จนหลวงลุงเหนื่อยเลิกตีไปเอง สมัยเด็กผมเข้ากับเด็กวัดคนอื่นไม่ได้เลยเพราะเขาหาว่าผมเป็นคนที่ทำให้หลวงลุงเป็นคนเสียชื่อ  ทำให้วัดเสียชื่อ   ชาวบ้านไม่ศรัทธา(เมื่อชาวบ้านไม่ศรัทธาเงินที่จะเข้าวัดก็น้อยลงเรื่อยๆ นี่แหละที่ทำให้ผมโดนเกลียดขี้หน้า)   แต่ก็มีเพียงพี่โตคนเดียวที่ไม่สนขี้ปากคน  ยังคงเอ็นดูผมเหมือนน้องเหมือนนุ่งมาโดยตลอด  แม้แต่ตอนนี้ที่พี่โตแต่ง งานไปแล้วก็ยังคงเมตตาผมไม่เปลี่ยนแปลง  ผมเริ่มเรียนที่โรงเรียนวัด(โรงเรียนที่ตั้งอยู่ในเขตวัดเรียกโรงเรียน วัด) โตขึ้นมาหน่อยก็อยู่โรงเรียนข้างวัด อ่า เยิ่นเย้อมานานแล้ว  ผมว่าเข้าเรื่องเลยดีกว่า   เดียวจะกลายเป็นชื่อเรื่องชีวะประวัติของเด็กวัดไปเสีย (ถึงไม่ ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วนะเนี่ย)  เรื่องมันเกิดเมื่อครั้งผมเริ่มเป็นหนุ่ม หลวงลุงมิ่งก็กลายเป็นหลวงตามิ่งและเป็นเจ้าอาวาส  นานวันชาวบ้านก็เริ่มลืมเลือนข่าวลือ  เพราะผมหน้าตาไม่ กระแดะไปทางหลวงลุงเลยแม้แต่นิดเดียว  ผมออกไปทางหน้าจีนหล่อเข้าขั้น  สาวๆในหมู่บ้านสมัยนั้นรุมกรี๊ดผม ทั้งนั้น ที่หลวงลุงบิณฑบาตรได้เยอะเพราะสาวๆ ขยันออกมาใส่บาตรเพียงเพื่อได้เจอหน้าผม เรื่องจริงไม่ได้ โม้   แต่สาวๆ คนไหนก็ไม่สามารถทำให้หัวใจผมสั่นไหวได้เท่าๆ กับจันทิรา จันทราของผม(อันหลังนี่ตู่เอาเอง)  จันทิรา เป็นคนใจบุญมาตั้งแต่เด็กเธอมักจะตามแม่ไปวัดเสมอ  เธอใจเย็นสมชื่อ เปรียบเหมือนแสงจันทร์ดูแล้วเย็นตาน่า เข้าใกล้แล้วชวนมอง  ผิดกับน้องสาวของเธอรายนั้นร้อนพอๆกับชื่อรังสิมา ให้ตายสิ  ผมไม่ชอบหน้าแม่คนนี้เลย เหมือนกับเธอมองอะไรทะลุปรุโปร่งสมกับชื่อเธอ  ผมเกลียดสายตาของเธอเวลามองผม  มันเหมือนจะจ้องจับผิด   เวลาพี่สาวเธอมาตักบาตรเธอมักจะถือปืนลูกซองแฝดมาคุมอยู่ข้างหลังพี่สาวเสมอ ครั้งแรกที่หลวงลุงเห็นก็อดถามด้วยไม่ได้  เพราะกลัวจะมาลั่นโป้งป้างแถวนี้  ตัวหลวงลุงน่ะไม่เท่าไหรหรอกเพราะ ท่านปลงซึ่งสังขราแล้ว  แต่กลัวพวกที่เดินไปมาจะโดนลูกหลงเสียมากกว่า  “กันพวกริ้นเหลือบไรจะมาตอมพี่สาว ของตะวันน่ะลุง  พ่อสั่งไว้ เจอเมื่อไหรให้ยิงทิ้งไส้ไหลได้เลย”  เธอตอบพลางจ้องหน้าผมเขม็ง  ไม่รู้เป็นไรตอนนั้น รู้สึกร้อนสลับหนาวขึ้นมากระทันหัน “บ๊ะ ไอ้นี่  บุญก็ไม่เคยทำ  ทำแต่บาป  ระวังเถอะนรกจะไม่ต้อนรับ” “ดีสิหลวงลุง  ตะวันจะได้ไปสวรรค์”  เธอเถียงกลับอย่างไม่กลัวเกรง  เป็นเพราะเธอกับหลวงลุงเป็นญาติกัน  อีก เมื่อครั้งเธอเป็นเด็ก  พ่อมักพาเธอไปคุยกับหลวงลุงเรื่องพระเครื่องและเรื่องธรรมะกันเสมอ  ทำให้เธอไม่ค่อยกลัว พระและออกจะไม่เกรงใจพระด้วย  เมื่อครั้งเป็นเด็กแม่คนนี้แสบยังไง  โตขึ้น ผมว่าความแสบของเธอดูเหมือนจะ แก่ดีกรีมากขึ้นกว่าเดิม  ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ไม่เหมือนผู้หญิงเลยสักนิด  เหมือนผู้ชายเสียมากกว่า  ก็ดูการแต่งตัว ของเธอสิ  เสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์  รองเท้าผ้าใบ  แต่งตัวอย่างกับตัวเองเป็นลูกสาวกำนันในนิยายกระนั้น  แต่เอ๊ะ เธอก็เป็นลูกสาวกำนันจริงๆ นี่นา  แถมพ่อยังหวงลูกสาวสุดๆ เพราะลุงมวยสมัยหนุ่มขึ้นชื่อลือชาว่าเจ้าชู้  เกี้ยว ผู้หญิงดะ  ไม่เลือกโสดหรือม่าย .ลุงมวยแกก็เลยกลัวกรรมจะตามทันตอนแก่ แต่ทำไมเธอ ถึงไม่เอาด้านดีของพี่เธอมาบ้าง  ดูจันทราของผมสิ  ทั้งอ่อนหวานเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี  รอยยิ้ม ของเธอเหมือนจะบาดไปถึงขั้วหัวใจดวงน้อยๆ ของผม (ลิเกไปปล่าวเนี่ย)   จนผมจบชั้นมศ. 5 หลวงลุงก็ฝากฝังให้ผมไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ  โดยอาศัยอยู่กับพี่โตที่เป็น ข้าราชการกินเงินเดือนแสนจะน้อยนิดเท่าหอยมด  ก็จะไม่ให้น้อยได้อย่างไรกัน  ต้นเดือนเงินออกปุ๊บลงคอขวดปั๊บ   ไม่ทันถึงวันที่ 10 พวกเราก็ต้องโซ๊ยมาม่ากันตามมีตามเกิด ปิดเทอมผมรีบกลับบ้าน(ก็วัดนั้นแหละ)  หวังจะได้เจอหน้าแม่โฉมงามยอดดวงใจของผม  แต่ต้องผิดหวังนั่งปลูกไร่ แห้ว  เพราะลุงกำนันส่งทั้งสองสาวไปอยู่โรงเรียนกุลสตรีซึ่งเป็นโรงเรียนกินนอนประจำจังหวัด  สาเหตุก็เพราะต้อง การกันท่าไอ้จอมที่ตอนนั้นมาก้อร้อก้อติกจันทราของผม  ไอ้จอมเป็นนักเลงหัวไม้แห่งบ้านเหนือที่บังอาจหยามถิ่นลุง มวยนักเลงเก่าบ้านใต้  แต่แกคงรู้ว่าตนเองชราภาพไปโข  เรี่ยวแรงหรือจะไปสู้หนุ่มๆ ได้  แกจึงถือว่ากันไว้ดีกว่าแก้   แต่ไหนๆ จะส่งลูกสาวไปเรียนแล้วก็ส่งไปพร้อมๆ กันทั้งสองคนเลยดีกว่า  ตอนนั้นยัยแก่นเพิ่งจบมศ.3 มาหมาดๆ ครั้งแรกที่ผมรู้ว่ายัยจอมซนหางม้าเข้าโรงเรียนกุลสตรีผมถึงกับหัวเราะจนตกเก้าอีก  ลองนึกภาพเอาลิงไปฝึกนั่ง พับเพียบร้อยมาลัยดูสิ  คงดูไม่จืดพิลึก  แต่หลังจากนั้นผมกลับต้องมานั่งเหงาเพราะไม่มีคนมาลับฝีปากด้วย  มอง เห็นต้นมะม่วงข้างศาลาก็นึกถึงยัยจอมแก่นที่เป็นโต้โผนำเด็กวัดปีนเก็บกันอย่างสนุกสนาน  สมัยเด็กๆ ผมก็เคย เล่นกับยัยจอมแก่นด้วยหรอก  แต่ เราเพิ่งจะมาห่างกันเมื่อไหรนะ คงจะสมัยผมอยู่มศ.3แล้วยัยนั่นเพิ่งขึ้นป.7 เองมั้ง  เอ๊ะ นี่ผมะมานั่งคิดถึงยัยจอมแก่นไปทำไมกัน  ผู้หญิงที่ผมต้องคิดถึงคือจันทราคนดีของผมสิ สมัยผมเริ่มเป็นหนุ่ม  ผมเคยฝากจดหมายไปหาจันทิราผ่านทางยัยจอมแก่นบ่อยๆ โดยมีของแลกเปลี่ยนคือลูก แก้วสีสวยๆ ที่ผมแวะซื้อหน้าโรงเรียน  แต่ก็ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับมาจากเธอเลย  ถามถึงจดหมายจากยัย รังสิมาเธอก็บอกว่า  “พี่อ่านแล้ว  ฝากขอบคุณมาด้วย”  แค่นั้น ผมก็มีความสุขจนแทบจะตัวลอยไปทั้งวันแล้ว จันทิรากับผมเราเคยคุยกันแทบนับครั้งได้  เพราะเธอเป็นกุลสตรีไม่กล้าพูดกับชายหนุ่มเพียงลำพัง  งานเย็บปักถัก ร้อยเธอได้ฝีมือมาจากแม่เชื้อแทบทั้งหมด  เธออ่อนหวานและใจดี  ทุกๆ ครั้งที่มีงานวัดผมจะชะเง้อแลหามองแต่เธอ   หลวงลุงก็เคยพร่ำบอกเสมอ  “หมาเห็นปลากระป๋องมันเจ็บนะ  ถ้ามีคนเอาปลากระป๋องไปเปิดกินยั่วต่อหน้าเรา”   แต่ผมบอกว่าขอแค่ได้แอบรักเธอเงียบๆ ผมก็มีความสุขแล้ว  ส่วนตัวเธอจะมีความสุขยังไงผมรับได้ เพราะรักของ ผมคือการได้เห็นอีกฝ่ายมีความสุข จากคุณ : ช่อผกา สุยะ (สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ) - [ 1 ธ.ค. 47 20:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันเวลาผ่านไปนานเหลือเกิน 2 ปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัย  ผมไม่ได้กลับไปหาหลวงตาเลยเพราะต้องทำงานพิเศษ  ค่าครองชีพในกรุงเทพฯสูงขึ้นทุกวัน  ผมไม่อยากจะรบกวนเงินของวัด  อะไรที่ผมสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของหลวงลุงได้  ผมก็จะทำโดยไม่มีปริปากบ่น  ผมยังคงอยู่กับพี่โตเหมือนเดิมนั่นแหละ  แต่เดี๋ยวนี้พี่โตดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ  หลังจากที่หลวงลุงจดหมายมาเตือนให้เพลาๆ การกินน้ำสีทองลงบ้าง  พี่โตก็แทบจะไม่แตะอีกเลย  แน่นอนเงินเก็บของพี่โตก็เหลือเยอะขึ้น  เป็นเพราะพี่โตก้าวหน้าในหน้าที่การงานมาก  และข่าวดีเร็วๆ นี้ พี่โตกำลังจะบวช  และวัดที่พี่โตเลือกก็คือวัดบ้านเกิดของพวกเรานั่นเอง หลวงลุงหัวเราะเมื่อรู้ว่าพี่โตจะกลับมาบวช  “มันจะบวชก่อนเบียดหรือไอ้ง่าย”  หลวงลุงส่งเสียงผ่านมาทางสายตอละสับ(หลวงลุงเรียกแบบนี้)   “โถ่ หลวงลุงก็  พี่โตยังไม่คิดจะเบียดหรอกคับ  เพราะสาวเจ้ายังไม่เออออห่อหมกด้วยเลย  เนี่ย พี่โตตามจีบมาปีกว่าแล้วขอรับหลวงลุง  ผมว่าสงสัยคงจะมาช่วยผมปลูกไร่แห้วแน่ๆ เลย”  ผมยังคงนินทาพี่ชายที่เคารพด้วยความคะนองปาก  โดยหารู้ไม่ว่าเจ้าตัวน่ะมายืนข้างหลังผมเรียบร้อยแล้ว  เหตุการณ์หลังจากนั้นหรอคับ หัวผมก็ปูดเป็นลูกมะนาวน่ะสิ  ไม่น่าถามเลย อูย ! งานบวชของพี่โตจัดอย่างยิ่งใหญ่หลังจากนั้นอีก 4 เดือน  ผมเพิ่งสอบบรรจุเป็นปลัดอำเภอได้หมาดๆ ยังไม่แห้งดีนัก  แต่ก็กลับมาช่วยงานด้วยความเต็มใจ  ในใจก็หวังลึกๆว่าจะได้เห็นจันทราของผมสักเล็กน้อย  ป่านนี้เธอคงเป็นสาวสวยแล้วสินะ  ใจผมก็แวบไปถึงยัยหางม้าจะมางานไหมเน้อ  เป็นอันว่าวันทั้งวันผมได้แต่ชะเง้อมองจนไม่เป็นอันทำอะไร เสียงลุงมวยดังมาจากข้างหลัง  ผมใจหายวูบก่อนที่มันจะเต้นดังยิ่งกว่ากลองเพล  ผมค่อยๆ หันไปมองข้างหลัง  แม่เชื้อยืนข้างๆ ลุงกำนันเยื้องไปทางแม่เชื้อ  หญิงสาวร่างสูงโปร่งดูบอบบางยืนหันหลังคุยกับยายจิบโทรโข่งประจำหมู่บ้าน  เธอสวมเสื้อสีขาวแขนกระบอกสวมซิ่นสีตองอ่อน  ผมยาวสยายถึงกลางหลัง  คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจันทิราคนสวย  ผมไม่เห็นหน้าเธอเลย  ไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน  แต่ดูจากหุ่นของเธอออกจะผอมลงไปสักนิด  ผมคิดก่อนสอดส่ายตาหาอีกคน  เอ๊ะ แปลกไม่เห็นยัยหางม้า  สงสัยคงไปเล่นซนอยู่บริเวณวัดแน่ๆ  ผมมองออกไปแถวลานวัด  ที่ๆเด็กวัดและเด็กบ้านเล่นรวมกัน  แต่ก็ไม่เห็นมีร่างของเธอเลย  เธอหายไปไหนนะ  ใจผมหล่นไปอยู่แถวๆ ตาตุ่ม แต่แล้วเสียงของลุงมวยกลับทำให้หัวใจผมเต้นเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า  “อ้าว ตะวันมาไหว้พ่อนาคสิ”  ตะวันคือชื่อเล่นของเธอ  ผมรีบหันกลับไปมองที่ที่พี่โตยืนอยู่ทันที  และแล้วผมก็แทบช็อคตาค้าง  เมื่อคนที่ผมคิดว่าคือจันทิรากลับกลายเป็นรังสิมาไปได้  หน้าตาของเธอนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง  พี่เธอเอาจากใจผมไปเต็ม 10  แต่ผมยกให้รังสิมาเต็ม 100 ไปเลยไม่ต้องทอน  ไม่น่าเชื่อ  จากกันไปเพียง 4 ปีกว่าๆ เธอกลับโตเป็นสาวจนแทบไม่เหลือเค้ายัยจอมแก่นคนเดิมเลย เธอหันมาเห็นผม   ยิ้มทักทายให้ผมเล็กน้อยพองาม แต่การกระทำนั้นดูเหมือนห่างเหินเหลือเกิน  ผมอยากได้ตะวันคนเดิมมากกว่า  คนที่ตะโกนลั่นวัดเมื่อเจอผม  “ไง  เพ่ง่าย  ซำบายดีบ่”  ผมยังจำเสียงทักทายใสๆ นั้นได้เลย  ไม่น่าเชื่อว่าโรงเรียนกุลสตรีขัดเกลาเธอให้เรียบร้อยและเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้  มันดีขึ้นหรือแย่ลงนะ  ผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน  แต่ผมยังอยากได้ตะวันคนที่สดใสร่าเริงคืนมามากกว่า “แล้ว  จันทิราไม่ได้มาด้วยหรือครับลุงมวย”  พ่อนาคโตถามอย่างสุภาพ  “ไอ้จันน่ะเรอะ  ท้องมันอุ้ยอ้ายใกล้คลอดแล้ว  ลุงเลยไม่อยากให้มันมา  กลัวจะคลอดกลางงานวุ่นวายแย่”  นี่ก็เป็นอีกข่าวหนึ่งที่ผมเพิ่งรู้  แปลกหัวใจที่คิดว่าเจ็บแปลบเพราะผมหลงรักเธอเสียมากมายกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นมาก่อน  พี่โตหันมามองหน้าผมเพราะรู้อยู่ว่าผมแอบชอบจันทิรามานานหลายปี  แต่เมื่อไม่เหนร่องรอยแห่งความเจ็บปวดนั้นดูเหมือนพี่โตเบาใจไปได้เยอะ  ความจริงผมมารู้ทีหลังว่า ทุกคนช่วยกันปิดข่าวเมื่อตอนจันทิราแต่งงาน  เพราะกลัวผมทำใจไม่ได้ไปอาละวาดงานแต่ง (โถ่ ผมไม่ใช่พวกแพ้แล้วพาลเสียหน่อย)  โต้โผใหญ่ไม่ใช่ใครก็ยัยตะวันนั่นเอง ตลอดงานบวชนั้นผมได้แต่มองรังสิมาแทบจะไม่คลาดสายตา  เจ้าตัวจะรู้ตัวหรือเปล่าผมไม่รู้หรอก  รู้แต่เพียงว่าเมื่อเธอยิ้มให้ผมแล้วเธอไม่เคยคุยกับผมเลย  ผมเกือบจะหาจังหวะเข้าไปคุยด้วยตั้งหลายครั้ง  แต่มีเหตุต้องให้เราคนใดคนหนึ่งไม่ว่างเสมอ  หากแต่สายตาผมก็คลาดกันกับร่างบางเข้าจนได้เมื่อตอนที่พี่โตเดินไปหาเพื่อนๆที่มาจากกรุงเทพฯ  ดูเหมือนพี่โตจะหน้าบานเป็นสองเท่า  เพราะสาวคนที่พี่โตแอบชอบมางานนี้ด้วย   ผมต้องออกไปต้อนรับเพื่อนๆ พ่อนาค  เพราะหลายคนที่ผมรู้จักและให้ความช่วยเหลือผมเมื่อครั้งอยู่กรุงเทพฯ ผมเดินไปทั่ววัด เพื่อที่จะตามหาเธอ  ก่อนจะนึกออกว่าเธอคงจะไปที่ต้นมะม่วง  แล้วก็จริงดั่งคาด  ตะวันกำลังเขย่งปลายเท้าเพื่อนจะเอื้อมมือเด็ดมะม่วงพวงหนึ่ง  ซึ่งผมเห็นว่าผมพอจะหยิบถึง  ผมเอื้อมมือไปเด็ดมะม่วงพวงนั้นให้เธอ  ตะวันคงตกใจอยู่หรอกเพราะผมย่องไปด้านหลังเธอเงียบๆ  ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอหน้าแดง  ก่อนแบมือขอมะม่วงมาจากมือผม   “มะม่วงของตะวัน”  ผมรู้สึกที่จะสนุกกับการต่อปากต่อคำกับเธอ  เหมือนเวลาได้หวนกลับมาอีกครั้ง  “ไหน  ตรงไหนเขียนไว้ว่าเป็นของตะวัน  เนี่ยของวัด ” “เอ๊ะ ก็ตะวันเห็นก่อนนะ  เอามาเลย  ตะวันจะรีบไปทำยำมะม่วงให้พ่อกินแกล้มเหล้า”  เธอก้มหน้างุดพยายามซ่อนหน้าแดงที่ผมเห็นว่าน่ารักดี  ผมไม่เคยเห็นยัยจอมแก่นหน้าแดงเหมือนลูกตำลึงมาก่อนเลยจ้องเสียเพลิน  “แน้  มองอยู่ได้”  เธอพูดแก้เขิน “งั้นคุยกับพี่ก่อนสิ  แล้วจะยอมให้มะม่วงพร้อมของแถม”  ผมบอกให้เธออยากรู้  ผมคิดว่านิสัยของเธอคงเหมือนเดิมคือนิสัยชอบของฟรี  แต่เธอกลับปฏิเสธ  “ไม่เอาอ่ะ  ลูกแก้วตะวันเก็บจนล้นบ้านพอๆ กับจดหมายพี่จันแล้ว”  เธอรีบปิดปากเมื่อเผลอบอกบางอย่างแก่ผม “หมายความว่ายังไงหรือตะวัน”  ผมถามอย่างสงสัย  แต่ไม่ได้โกรธแม่ตัวตัวน้อยเลยถ้าเรื่องจริง เจ้าตัวดีไม่ส่งจดหมายให้พี่สาว  แต่เรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้น  “พี่ง่ายอย่าโกรธตะวันนะ  คือจดหมายที่พี่ง่ายส่งให้พี่จันน่ะ  พี่จันไม่อ่านเลย ทุกครั้งที่พี่จันได้รับจดหมายก็ให้ตะวันเอาไปฉีกทิ้ง  แต่ตะวันทำไม่ลงเลยเก็บไว้ในกล่อง  ถ้าพี่ง่ายจะเอาคืนก็ได้นะ ”  เธอมองผมอย่างหวาดๆ ผมยิ้มอย่างสมเพช  มิน่า ถึงไม่มีจดหมายตอบจากเธอ  เพราะเธอไม่เคยเหลียวแลมองเด็กวัดอย่างผมเลย   “พี่ไม่เอาคืนหรอก  พี่ยกให้ตะวันเลย”  อย่างน้อยๆ ผมก็รู้ว่าแม่ตัวน้อยรักษาของที่มาจากผมดีทุกชิ้น  เธอไม่เคยรังเกียจเลยว่าจะเป็นของเด็กวัดแสนยากจนแถมไม่เจียมตัว แค่นี้คงพอแล้วมั้งที่ผมจะบอกบางอย่างให้เธอได้ฟัง “แต่พี่แปลกใจอยู่อย่าง  ทำไมตะวันถึงทำตัวห่างเหินพี่จัง  จนเหมือนเราไม่ใช่เพื่อนกันแน่ะ”  ตอนท้ายผมแกล้งหยอดน้ำเสียงน้อยใจ  “เฮ้อ ใครบอกว่าตะวันเปลี่ยนไปเล่า  ตะวันก็ยังเป็นตะวันคนเดิมนั่นแหล่ะ  แต่นี้มันงานบุญนะพี่ง่าย  ผู้หลักผู้ใหญ่ก็มาตั้งหลายคน  จะมาให้ตะวันทำตัวเป็นม้าดีดกะโหลกให้พ่อขายหน้าแบบเมื่อก่อนหรือ  พ่อได้ตีก้นลายน่ะสิ”  เธออธิบายแบบซื่อๆ  โดยที่ไม่รู้สักนิดว่าหัวใจผมพองโตขนาดไหน “แล้วตะวันไม่พา เอ่อ  พาแฟนมาด้วยหรอ”  ผมกลั้นใจถามออกไป  “อยากอยากจะพามาอยู่หรอกถ้ามีอ่ะนะ  ว่าแต่เค้าเถอะ  พี่ง่ายล่ะผู้หญิงคนไหนแฟนพี่ไม่เห็นเอามาแนะนำให้รู้จักกันหน่อยหรือ”   “พี่ก็กำลังจะถามเค้าอยู่เหมือนกันว่าเค้าจะยอมคบพี่เป็นแฟนไหม”  ผมมองหน้าเธอ  สาวน้อยของผมหน้าซีดขาวเผือด  ผมล่ะสงสารอยากจะบอกเธอไปเร็วๆ เหลือเกิน  แต่ก็ต้องเฉยไว้ เดี๋ยวไก่ตื่น  “แต่ติดที่ว่าเราไม่ได้เจอกันนานเหลือเกิน  จนพี่ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับพี่ และก็ไม่รู้ว่าเธอจะรังเกียจเด็กวัดจนๆ เหมือนพี่สาวเธอหรือเปล่า”   “ว่าแต่ ตะวันยืนคุยกับพี่ง่ายแล้ว  ไหนล่ะมะม่วง ไหนล่ะของแถม”  เธอเฉเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว  หน้าที่ซีดขาวเมื่อครู่เริ่มกลับมาแดงใหม่   ตะวันแบมือเอ่ยทวง  ผมถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่ทัน  ก่อนเก๊กหน้าขรึมกระซิบตอบที่ข้างหูเธอไปว่า  “ของแถมคือหัวใจพี่ ตะวันจะรับไปเก็บไว้บ้างไหม” เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นไงน่ะหรือครับ ลองเดาดูสิ  ^____^ (บอกแล้วไม่อยาก)จบ(ในตอน) จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 1 ธ.ค. 47 20:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แปลกกว่าใคร ๆ ในถนน สนุกดีค่ะ  แต่อยากให้จบในตอนน่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 1 ธ.ค. 47 22:42:33 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 บรรยายได้ดีจังเลย  ถ่ายทอดอารมณ์ได้น่าอ่านมากค่ะ   เรื่องข่าวลือเนี่ย  เป็นอะไรที่อยู่คู่สังคมไทยค่ะ  แต่ว่าการไปลือเกี่ยวกับพระนี่ ไม่ดีเลยนะคะ  เสี่ยงนรกมากๆ กาลเวลาทำให้คนเปลี่ยนไป  เดซี่เห็นด้วยค่ะ  สมัยเด็กๆ ซี่ซนมากค่ะ  อย่างกับลิงค่างเหมือนรังสิมา   แต่เดี๋ยวนี้เรียบร้อยค่ะ  กี่ร้อยก็เรียบค่ะ แหะๆ นิดนึงค่ะ  ส่วนตัวแล้วเดซี่คิดว่า  ถ้าเพิ่มฉากในช่วงวัยรุ่นของเขาและเธอทั้งสอง ให้ดูมีความผูกพัน   มีเรื่องราว  คงทำให้เรื่องดูน่าอ่านยิ่งกว่านี้ค่ะ  แต่ว่าเท่านี้ก็ดูน่ารักดีค่ะ  ชอบสองคนนี้ตอนอยู่ที่ต้นมะม่วงจัง! ไม่อยากให้จบในตอนจริงๆ ด้วยค่ะ  อยากให้มีต่อ  แหม กำลังสนุกเชียวค่ะ จากคุณ : เดซี่น้อย - [ 1 ธ.ค. 47 23:10:00 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 @ ^ _ __ _ __ _ _ __  ^ @ จากคุณ : Er_R_naka - [ 2 ธ.ค. 47 09:20:58 A:10.30.3.15 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พิมพ์ผิดหลายทีนะขอรับ แต่ อ่านเรื่องแล้ว ชอบมาก อุ่นใจ + สุขใจ สุดๆ เลยให้อภัย และอยากให้เอาเรื่องออกมาโชว์อีกเยอะๆ   จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 2 ธ.ค. 47 10:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักค่ะ เอ ไม่จบในตอนจริงๆด้วย ฮิๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ก้อนหิน - [ 2 ธ.ค. 47 13:37:54 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชีวประวัติ เอ๋ ตกลงก็ทำรวมเรื่องสั้นจบในตอนไม่ใช่หรือคะ หรือเราเข้าใจผิด จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 47 15:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ(ขออนุญาติเรียกพี่ช่อผกานะ)ที่นำเรื่องมาแป๊ะให้อ่านและติดตาม เนื้อเรื่องสนุกดี ยังไงก็ขอให้พี่มาแป๊ะเร็วๆนะ จากคุณ : t_uck - [ 2 ธ.ค. 47 16:03:39 A:61.91.78.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีค่ะ และเหมือนว่าจะจบในตอนนะคะ แต่รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ธ.ค. 47 17:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความเห็นที่ 1 ข้อความมันกระโดดบรรทัดชอบกล อ่านแล้วเหมือนฟังเพลงผิดสปิด ไม่เป็นไร อ่านจนจบนั่นล่ะ ^___^.............. ความเห็นที่สอง เหตุการณ์และตัวอักษรเป็นปกติ เนื้อเรื่องจะว่าหวานก็ไม่หวาน(เท่าไร) อิอิ..เพราะพี่แกเล่นจีบสาวแบบแปลกๆ อิอิ ยังดีที่ทำแค้มได้ในบรรทัดสุดท้ายนี่เอง ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : GTW - [ 2 ธ.ค. 47 21:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณสายลมหวัดดีคร้าบ อะ ติดเรียกคุณสายลม เพราะเคยเห็นคุยในกระทู้คุณปิ๊วอะนะ แหะๆๆ ไม่แน่ใจว่าตั้งใจจะให้หวานหรือเปล่า แต่ผมอ่านแล้วออกขำ เล่นปล่อยมุขซะกระจัดกระจุยตลอดเรื่องหยั่งงั้น ฮ่าๆๆ ป.ล. ผมว่าหลวงลุง (หลวงตา) ตั้งชื่อถูกแล้วล่ะครับ อีตาพระเอกนี่ "ใจง่าย" จริงๆ เลย แถมลีลาขนาดลิเกเรียกพี่ได้สบาย ตอนต่อไป อยากเชียร์ให้ตะวันอย่าหลงคารม "ง่ายๆ" นะครับ ผู้ชายไวไฟงี้ ต้องซัดซะให้เข็ด เหอๆๆ (นี่เรา "ใจร้าย" ไปมะเนี่ย) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 3 ธ.ค. 47 09:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จองที่ไว้ก่อนเดี๋ยวมาอีกที จากคุณ : นุภา - [ 3 ธ.ค. 47 22:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้ว สนุกดีค่ะ ขอบอกว่า อย่าจบในตอนนะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 4 ธ.ค. 47 16:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกดีฮับ จากคุณ : : ) phat - [ วันพ่อแห่งชาติ 18:54:07 A:203.113.71.108 X:203.150.217.120 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วสนุกดีจังเลยค่ะ ขำดี แล้วจะมีตอนต่อหรือเปล่าคะ จะรออ่านนะคะ จากคุณ : นวล - [ 6 ธ.ค. 47 03:50:51 A:128.103.186.48 X: ]