หญิงสาวข้างกายของผมเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด เผ่นคันรถออกตัวเมื่อสัญญาณกระพริบเขียว ใจของผมเต้นโครมคล้ายร่วงกองแหมะแทบฝ่าเท้าเช่นกัน หากพวกมาลัยโยกย้ายกันได้ง่ายๆเหมือนเบาะรถ ผมคงต้องขอขับแทนเธอเอง ดวงตาใสสวยของเธอมองทอดตามเส้นประขาวบนแผ่นถนน ทะลุผ่านกระจกหลังของรถกระบะดีแมกซ์คันข้างหน้าแม้จะติดฟิล์มเสียทึบก็ตามที สายตาของเธอคล้ายแสงไฟพุ่งตัดผ่านม่านมืดลึกล้ำยามราตรี เรายังคงมองเห็นแสงไฟตราบเท่าที่ยังมีความมืด ปลายทางของปลายแสงดูคล้ายไม่มีจุดจบ จนกระทั่งถูกกลืนหายไปพร้อมกับความมืดมิด
" เห็นอะไรเหรอ ? "
ผมถามเธอเมื่อจู่ๆเธอเงียบลง และเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เมื่อห้าหกนาทีก่อนติดไฟแดงเรายังหัวเราะร่าหยอกแซวกันเล่นจนแทบเบนหัวรถชนชายหนุ่มที่จิบเบียร์ยืนรอข้ามถนนอยู่เลย
" เปล่า ...ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ "
เธอตอบผมด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มองดูต้องใจความพยายามบีบเค้นออกมา ก่อนกลับเข้าสู่โลกส่วนตัวอันแสนไกลของเธอ ไกลจนอาจล้ำข้ามมิติของห้วงเวลาไปสู่อนาคต...อนาคตที่ผมแย่งใครบางคนมา หรือบางทีอาจย้อนยาวกลับไปสู่...อดีต อดีตที่ผมไม่รู้จัก อดีตที่ผมไม่มีส่วนร่วม หรือ อาจเพียงบางส่วนของอดีตที่ใครบางคนยังอยู่
ปั้มน้ำมันพะยี่ห้อเจ้ทคือข้างทางของรถรา เราเลี้ยวเข้าพักกันโดยสัญชาติญาณไปแล้ว ทั้งที่น้ำมันยังเกือบเต็มถังและไม่มีใครอยากเข้าห้องน้ำ เธอสอดแลนเซอร์ซีเดียสีแดงเข้าแทรกระหว่างช่องห่างของรถสองคัน คันหนึ่งเป็นกระบะดีแม็กซ์ที่นำหน้าเรามาตลอดทาง อีกคันเป็นรถนิสสันซันนี่อายุราวสิบกว่าปีสภาพสวย เธอฝากสายตาไว้กับรถคันหลัง แม้เพียงแค่เสี้ยวนาที ผมก็สังเกตออก รถยี่ห้อเดียวกับในความทรงจำของผมและเธฌ รถที่แล่นจากไปแล้ว
" จะกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวผมเข้าห้องน้ำแล้วจะซื้อมาให้ "
ผมถามเธอขณะก้าวลงจากรถ เธอกุมพวงมาลัยวางหน้าผากซบไว้ เส้นผมยาวดำออกสีน้ำตาลปนส้มปิดบังใบหน้าของเธอจนหมด ผมมองหน้าเธอไม่เห็น แต่ได้ยินคำตอบ
" ไม่เป็นไรหรอก ไม่หิวอะไร ว่าแต่คุณเหอะห้ามกินกาแฟล่ะ ให้กินได้แต่น้ำเปล่ากับชาเขียวเท่านั้นนะ "
เธอบอกผมทั้งๆที่ยังไม่ผละตัวมาจากพวงมาลัย น้ำเสียงของเธอฟังช่างอบอุ่นเหมือนเมื่อเจ็ดปีที่ผ่านมา ผมยังแค้นตัวเองไม่หายที่เคยคิดจบความผูกพันธ์กับหญิงสาวแสนดีคนนี้ ...ผมเคยเกือบเสียเธอไปมาแล้วครั้งหนึ่ง
" นี่คุณ ..."
เสียงของเธอไล่หลังตามมาเพียงเท่านั้น คล้ายกับยังต้องการเตือนอะไรเพิ่มเติมอีก แต่เพียงเท่านั้นก็มากพอที่จะแสดงความห่วงใย
ผมเข้าห้องน้ำไม่นานค่อยเข้ามาหาซื้ออะไรในร้านสะดวกซื้อของปั้ม ผมตรงไปที่เครื่องชงกาแฟอัติโนมัติโดยสัญชาติญาณเดิม ก่อนเปลี่ยนมาหยิบซองโอวัลตินสองซองแล้วชงสองถ้วย เตรียมยกไปชำระเงิน สักพักเธอก็ตามมาช่วยถือไปชำระเงิน
" รอผมอยู่บนรถก็ได้ ไม่น่าต้องลงมาเลย คุณขับรถมาก็นานแล้วนะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว "
" ไม่เป็นไรหรอก ก็อยากจะช่วยถือนี่ เอามาเหอะ ถือของร้อนเดี๋ยวมือพองแย่ "
ผมไม่ค้านเธอแม้เพียงนิด ก่อนยิ้มส่งถ้วยโอวัลตินให้
" ขอโทษนะ คุณเคยชอบดื่มกาแฟตอนขับรถแท้ๆ คุณเคยบอกฉันว่ามันเป็นความสุขในชีวิตอย่างหนึ่งของคุณ "
เธอพูดเสียงศร้าๆ
" ไม่เอาน่า ผมรู้ว่าเพราะอะไรคุณถึงห้าม ผมยินดีทำตามอยู่แล้วทั้งต่อหน้าทั้งลับหลัง มันเคยเป็นความสุขบางส่วนของชีวิตผมก็จริง แต่ตอนนี้ผมมีความสุขทั้งหมดของชีวิตอยู่ใกล้ๆ เพียงเท่านี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว "
ผมพูดพลางควักกระเป๋าเงินจ่ายค่าเครื่องดื่ม
" ผมรักคุณนะ .."
ผมพูดอีกเพียงเท่านั้นก่อนลูบหัวเธอครั้งหนึ่งด้วยความรู้สึกทั้งหมดในเวลานั้น
เราออกจากร้านมาขึ้นรถ สายตาของเธอยังเหลียวไปมองเจ้ารถเก่าๆอายุเยอะข้างๆอยู่ เธอกลอกตานิดหน่อยคล้ายมองหาเจ้าของรถ แต่พอลุงหัวล้านพุงพลุ้ยไว้หนวดก้าวมาไขกุญแจ เธอก็หัวเราะออกมา พอรถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไป ผมถึงมองเห็นทะเบียนรถชัดเจน
" กก 2520 "
ป้ายทะเบียนสีขาวมีรอยบากนิดหน่อย ผมจำได้แม่นรถของใครบางคนที่เธออาจจะจำได้เช่นกัน ตอนนี้ใครคนนั้นคงมีรถคันใหม่ไปแล้ว ผมหวังว่าอย่างนั้น ผมทำร้ายเขาไว้มาก อย่างน้อยผมก็อยากให้เขามีความสุขบ้าง แต่ไม่ใช่ด้วยการยกความสุขของผมไปให้เขา เธอไขกุญแจติดเครื่องออกรถตรงกลับบ้าน ผมไม่เคยถามเธอว่าทำไมเธอเลือกผม ผมไม่เคยถาม เรื่องราวของคนสามคนจะมาถึงจุดที่ต้องเลือกเสมอ แล้วเธอก็เลือกผม
...ผมรู้ว่าเธอเห็นใคร เมื่อสี่แยกไฟแดงที่แล้ว
รถพาเรามาติดแยกไฟแดงอีกแยกหนึ่ง รถราเริ่มเบาบางเพราะใกล้เข้าหมู่บ้าน
" พอกลับถึงบ้านขอผมกินกาแฟได้ไหม "
" ไม่ได้นะ คุณก็รู้ว่ากาแฟมันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ อีกอย่างคุณก็รู้ว่าเราไม่เคยซื้อกาแฟไว้ที่บ้าน คุณสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่กินกาแฟอีก "
" หลังจากที่ผมเข้าผ่าตัดมะเร็งลำไส้ใหญ่ เมื่อเจ็ดปีก่อน "
" เมื่อตอนที่คุณขอเลิกกับฉัน....แล้วนี้คุณจะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไมเนี่ย เราสัญญากันแล้วว่าจะไม่พูดถึงอีก "
เธอพูดเสียงดังในน้ำเสียงเต้มไปด้วยความหงุดหงิดแต่ผมพอฟังออกว่ามีเงาของความโศกเศร้าแฝงอยู่
" เขาเองก็ชอบกินกาแฟเหมือนกับผม ชอบกินเบียร์เหมือนกับผม วันที่ผมเริ่มมีอาการผมไม่ควรให้คุณรู้เลย คุณอยู่กับผมมานานโดยรักษาสัญญาว่าจะไม่พบกับเขาอีก ผมรู้ว่าผมรักคุณ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณรักผมรึเปล่า "
" รักสิ ถ้าไม่รักฉันจะอยู่กับคุณมานานขนาดนี้หรือ "
พอจบประโยคนั้นเธอก็ร้องไห้หนัก จนต้องจอดรถข้างทาง
" ผมขอโทษ ผมผิดสัญญากับคุณที่จะไม่เอ่ยถึงเรื่องของเขาอีก "
เธอมองหน้าผมทั้งๆที่น้ำตาเจ่อนองท่วมเบ้า ก่อนยิ้มให้เล็กๆ ค่อยบอกว่า
" ช่างเถอะ บางทีเราก็รักษาสัญญากันมานานพอแล้ว ถึงตอนนี้จะผิดสัญญาก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว บางทีตอนนั้นเขาอาจผ่านเข้ามาในช่วงที่ฉันเสียใจจากคุณจนต้องการหาใครบางคนพอดี ที่ฉันห้ามคุณดื่มกาแฟ บางที อาจเป็นเพราะฉันไม่ต้องการคิดถึงเขา "
เธอเข้าเกียร์ด้วยมือซ้ายที่นิ้วนางสวมด้วยแหวนทองแวววาว ออกตัวตัดผ่านความมืดเพื่อกลับบ้านของผมและเธอบ้านที่มีเราแค่เราสองคน

วันนี้ เราทั้งสองก็ต่างผิดสัญญา
และผมขอให้เขายังรักษาสัญญา

....จบ...