ความคิดเห็นที่ 1 แล้วจะริน-รินน้ำตาออกมา ถ้าจำเป็น ********************************* หญิงสาว...มาดเซอร์  หล่อนยังดูสวยใสไร้การตกแต่ง  ไม่ใช่งามสะดุดตา  หากท่วงท่าของหล่อนแล้ว  เป็นเหตุให้คนในวงการเดียวกันทั้งกริ่งเกรง ทั้งชื่นชมได้ไม่ยาก ถ้าใครเคยรู้จักหล่อนมาก่อนหน้านี้ คงบอกว่าหล่อนไม่เหมือนเดิมเสียทีเดียว อาการกระตือรือร้น  ยิ้มเยื้อนอารมณ์ดีแม้งานจะเหน็ดเหนื่อยก็ไม่เคยท้อแท้ ท้อถอย  มันหายไปได้ สักระยะหนึ่งแล้ว “ไปไหนน่ะพิณ” วีระตะโกนเรียกเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังเดินไปอย่างจะไร้จุดหมาย “หายใจทิ้งหน่อย  พี่วีร์ เดี๋ยวมา” คำตอบของหล่อนกระแทกใจคนฟัง  มันบ่งบอกว่า อารมณ์ของหล่อนไม่ปกตินัก ท่ายังมาดมั่น  แต่มันดูอ่อนแรงชอบกล  คำพูดที่หลุดมายืนยันอย่างดี  นี่ถ้าเป็นเวลาปกติ  แล้วหล่อนพูดแบบนี้  หล่อนอาจถูกด่าเปิงไปแล้ว  แต่ยามนี้  เขาเข้าใจ  ปล่อยหล่อนไปสักพัก  หล่อนคงดีขึ้น  ไม่บ้าระห่ำอย่างทุกวันนี้  บางทีพูดจากวนอวัยวะที่ใช้เดิน โดยไม่มีจังหวะจะโคน   เขาเห็นหล่อนมาตลอด  ตั้งแต่จบการศึกษาใหม่หมาด  ผู้หญิงหน้าตาดีที่ไม่ใส่ใจกับรูปลักษณ์ของตัวเอง  หากหัวใจประเสริฐนัก  หล่อนเป็นอดีตนักศึกษาที่มาออกค่ายอาสาที่นี่   หล่อนทะมัดทะแมงและมีอุดมการณ์เหนียวแน่น  ไม่คิดเหมือนกันว่าจบการศึกษาแล้ว  หล่อนจะกลับมา  แต่หล่อนก็กลับมา “พี่วีร์ นึกว่าพิณเหมือนคนอื่นละซีท่า” หล่อนพูดตรง เมื่อเห็นท่าทางไม่แน่ใจของพัฒนากรหนุ่มรุ่นพี่  “พิณเอาจริงนะพี่  ไม่ใช่แค่ค่านิยมของเด็กมหาวิทยาลัย” “เชื่อ  พี่เชื่อ  ถ้าไม่จริงพิณคงไม่กลับมา” เขามองหล่อนอย่างชื่นชม ผู้หญิงหน้าตาดีกับลีลาปอน ๆ มันอาจไม่เข้ากันเท่าไหร่  แต่หล่อนก็ผสมกลมกลืนมันได้อย่างน่าชม  น่านิยม  น่ามอง  จนบางครั้ง...   “อย่ามองมากพี่  เขิน” หล่อนบอกเขาตรงเสียจนเขาเขินที่เผลอมองหล่อนเสียจนหล่อนจับได้ คนบอกเขินยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างสนิท  เขาเองกลับเก้อ  ต้องเสเหวี่ยงมือเฉียดหัวหล่อนไป “อะไรวะ  มองเค้าแล้วยังมาทำยังงี้อีก”  หล่อนโวยวายหน้าทะเล้น  อารมณ์ดีเสมอ ชีวิตการทำงานของเขามีชีวาขึ้นก็เพราะผู้หญิงคนตรงหน้า  หล่อนไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยรู้จัก  แกร่ง  กล้า  แต่ไม่ก้าวร้าว  บางทีนะ  บางที  เขาอาจขอจับจองหล่อน  ก็เกือบจะหลุดปากออกไปแล้ว  หากไม่มีวันนั้น  วันที่หล่อนเข้ากรุงเทพเพื่อพบปะสังสรรกับเพื่อนเก่า  งานคืนสู่เหย้า   ยามไป  หล่อนก็ปกติ  แต่ยามกลับมา  เขาสังเกตเห็นว่า  หล่อนเปลี่ยนไป  หล่อนดูเป็นผู้หญิงขึ้น  ที่ไม่เคยเขินอาย  กลับมีสีหน้าแดงระเรื่ออย่างง่าย ๆ   บ่อย ๆ  อะไรล่ะที่มีฤทธิ์สามารถเปลี่ยนแปลง ผู้หญิงได้  ถ้าไม่ใช่..... “ไปกินอะไรผิดสำแดงมาจากกรุงเทพหรือพิณ” เขาอดปากไม่ได้ “เปล่านี่คะพี่วีร์” หางเสียงหล่อนชัดเจน   “อ๋อ  เดี๋ยวนี้หัดพูดคะขา”  เขาแกล้งดักคอ “เซี้ยวน่าพี่วีร์  บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ” ปฏิเสธคอเป็นเอ็น  แต่หน้าแดงอีกแล้ว แล้วอีกไม่นานเขาก็หายสงสัยว่าหล่อนเป็นอะไรไป หนุ่มหน้ามน  ผิวขาวสะอ้าน  ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วคนนั้น  หอบผ้าหอบผ่อนตามหล่อนมาถึงบ้านนา “ฟังพิณเขาคุยถึงงานแล้วน่าสนุกครับพี่  ผมเลยอยากมาลองทำดูบ้าง” วีระมองชายหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาว่าผู้ชายท่าทางสะอ้านคนนี้จะทนแดดทนฝนได้สักกี่น้ำ  แต่เขาก็ยืนยันว่าอยากทำงานพัฒนา “ก็เอาซี  ตามใจ” เขาพูดง่าย ๆ  หายใจขัด ๆ ไปบ้างเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นตามเพียงพิณออกแจ  หล่อนไปไหนก็ทำตัวเป็นเงาไปทุกที่  วีระเลยต้องพาเงาตัวเองออกมาโดยปริยาย  ได้แต่มองตาปริบ ๆ  ไม่มีเสียงเย้าแหย่กวน ๆ ของหล่อนในยามเย็นอีกต่อไป ไม่มีเสียงโหวกเหวกโวยวายของแม่เสือสาวยามเจอปัญหาน่าขัดใจ   หมู่นี้มีกำลังใจดี  คงไม่มีปัญหาอะไรต้องปรึกษาเขาอีกแล้ว “รู้จักกันตอนงานคืนสู่เหย้าครับพี่วีร์” “อ้อ” เขารับรู้จุดเริ่มต้นสัมพันธไมตรีของคนทั้งคู่  ทำไมมันง่ายดายจัง   วีระมุงานหนักขึ้น  เป็นไรไป  หากน้องสาวต่างสายเลือดจะมีความสุข  เขาก็ควรจะยินดี ไม่ใช่หรือ  เขาไม่เข้าไปยุ่มย่าม  ห่างเสียจนโดนตัดพ้อ “หมู่นี้  ไม่ค่อยได้คุยกับพี่วีร์เลย  พี่วีร์งานเยอะจนไม่มีเวลาให้พิณ” เพียงพิณต่อว่า “ใครไม่มีเวลาให้ใครกันแน่” น้ำเสียงของพี่ชายต่างสายโลหิตพาลนิด ๆ แต่คนฟังไม่อยู่ในอารมณ์ผิดสังเกต  “แล้วเป็นไง  เพื่อนเรา  ท่าทางจะอยู่ได้มั้ย” ข่มอารมณ์แล้วถามอย่างสุภาพบุรุษ  ควรใจกว้างกับผู้ชายทุกคน  แม้จะมีหัวใจตรงกัน “สบายค่ะพี่วีร์  ศูรย์เขาปรับตัวเก่ง  ตอนนี้ผิวดำเป็นเหนี่ยงเลย” เอ่ยถึงบุคคลที่สาม แล้วหล่อนก็หัวเราะร่วน  มีความสุขเหลือเกินนะแม่คุณ  “ทีแรกพิณยังนึกว่าเขาจะอยู่ไม่ได้ด้วยซ้ำ  ที่ไหนได้  เก่งไม่ใช่เล่น” “ได้กำลังใจดีมั้ง” “คงงั้นมังคะ” หล่อนรับคำง่าย ๆ  ไม่เก้อเขินอะไร   “ก็ดี” เขาพูดลอย ๆ เหมือนจะไร้ความหมาย  แต่หล่อนเข้าใจไปอีกทาง “ดีค่ะพี่วีร์  ศูรย์เขาช่วยอะไรพิณได้หลายอย่างเหมือนกัน  คอยดูนะจะทำให้หายสำอางเลย” แล้วหล่อนก็หัวเราะอีก  หล่อนหัวเราะอย่างไม่มีเหตุผลบ่อย ๆ ในช่วงนี้  ความรักทำให้ผู้หญิง เปลี่ยนไป   หัวใจของเขาแห้งแล้งยิ่งกว่าต้นไม้ข้างทาง  มันไร้น้ำหล่อเลี้ยง  ฝนตกก็ช่วยไม่ได้  ไม่เหมือนข้าวในนาที่โตเอา ๆ (มีต่อ) จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 21:12:23 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ดีจัง  ปีนี้ไม่แล้ง” ก็น่ายินดีอย่างหล่อนว่า “แต่พืชไร่นี่สิ  ผลผลิตดีก็จริง  แต่นายทุนก็ฉวยโอกาสกดราคาตามเคย  นี่พิณว่าจะรวมกลุ่มผู้ผลิต ไปต่อรองราคากับเสี่ย....อยู่”  หล่อนเอ่ยชื่อพ่อค้าคนกลางคนดังประจำอำเภอ  ผู้มีอิทธิพลคน นั้นที่หล่อนเคยไปเจรจาด้วยอยู่บ่อย ๆ “อย่าห้าวนักแล้วกัน  รู้อยู่ว่าเขาไม่ค่อยปราณีใคร” วีระเตือน  เพราะรู้อยู่ว่า  พัฒนากรหลาย คนที่นี่  ต้องย้ายกลับถิ่นเดิมเพราะไปต่อต้านคนพวกนี้  กี่ปี ๆ ก็แก้ไขไม่ได้เด็ดขาด  มีแต่การ อะลุ้มอะล่วย  พบกันครึ่งทางเท่านั้นที่พอจะถูไถไปได้  เขาไม่อยากให้หล่อนเสี่ยง  ปีนี้ผลผลิตดีมาก  ฝ่ายนั้นอาจไม่ยอมเพราะเขายอมได้กำไรลดลงมาหลายปีแล้ว  ประสบการณ์ของวีระบอก เช่นนั้นจึงเตือนหญิงสาว “ค่ะพี่”  หล่อนรับฟังเป็นอย่างดี  แต่ก็มีข่าวกระเซ็นมาเข้าหูภายหลังจนได้  หล่อนก็ยังเป็นหล่อนคนเดิม  ความแรงยังไม่ถอย “พิณว่ามันน่าจะให้ได้  ไม่เข้าใจพวกคนรวยเลย  ทำไมไม่รู้จักเห็นใจคนจนบ้าง” หล่อนโวยวาย   “ผมว่ายอม ๆ เขาไปเถอะ” หนุ่มหน้ามนสะกิดเตือน   แหย...วีระสรุปในใจ  เขาเขม่นหนุ่มนั่นยังไม่หาย  อะไรนะที่ทำให้เพียงพิณตาบอดสนิท  เพราะดูเท่าไหร่  เขาก็ไม่เห็นความเข้าท่าในความเป็นหมอนี่   ผู้ชายอย่างนี้นะหรือที่เพียงพิณ คิดจะฝากผีฝากไข้  มันจะทนอยู่ที่นี่ได้สักกี่น้ำ  แอบเห็นมันลูบคลำแขนแมนอยู่ป้อย ๆ  สม ...อยู่ไม่ทันไร  แดดเลียผิวซะเสียหาย  หล่อน้อยลงเป็นกอง   นี่ก็อีก  เพียงพิณเป็นผู้หญิงแท้ ๆ มีความคิดสู้หัวชนฝา  แต่หมอนี่......เสี่ยสั่งถอย  วีระหัวเราะในลำคอ  สาสะใจอะไรบางอย่าง  แต่ปากก็ยังพูดจาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่น่าเชื่อถือ  ถึงอย่างไร  ความคิดดี ๆ อย่างนี้  เพียงพิณก็ยังต้องมีเขา เป็นที่ปรึกษา  ไม่ใช่หมอนั่นแน่นอน เหตุการณ์ทำท่าจะบานปลาย  เพียงพิณโหวกเหวกโวยวาย เมื่อโดนขู่ “มันบอกให้พิณระวังตายก่อนวัยอันสมควร  มันน่าฆ่าจริง ๆ คนพวกนี้  แต่พิณไม่กลัวหรอกนะ พี่วีร์  เอาไงเอากัน  นี่ว่าจะไปแจ้งความไว้ล่วงหน้า  เผื่อเป็นอะไรไป  ทางการจะได้ตามล่าพวกมัน” น้ำเสียงของหญิงสาวเอาเรื่องเต็มที่  บ้าบิ่นเหมือนที่เคยเห็นก่อนหน้านี้  เขาเคยชินแล้ว  แต่ไอศูรย์ไม่เคยชิน  เขาหวั่นเกรง กลัวภัยอันตราย “แม่ผมเป็นห่วง” ไอศูรย์บอกหญิงสาว  “อยากให้กลับบ้านบ้าง” “คุณเล่าให้แม่ฟังหรือคะ” “ฮื่อ  ผมห่วงคุณน่ะ  พอดีวันก่อนเข้าเมืองโทร.หาแม่เลยเผลอเล่าให้ฟัง”  เขาเงียบ ๆ ไป  ไม่สดชื่นเหมือนตอนมาใหม่ ๆ “เลิกแข็งขืนไม่ได้หรือพิณ  ผมห่วงคุณนะ” น้ำเสียงเขาอ่อนโยน  หล่อนชื่นใจแต่หล่อน ก็ไม่สามารถโอนอ่อนผ่อนตามเขาได้  หล่อนก้าวมาไกลเสียแล้ว  มันอุดมการณ์ของหล่อน  ได้แต่ปลอบโยนให้เขาเบาใจ “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกค่ะศูรย์  คุณอย่าห่วงพิณเลย” “เขาขู่ฆ่าเนี่ยนะที่พิณบอกว่าไม่มีอะไร” “ก็คงแค่ขู่” “แล้วถ้าเขาเอาจริงล่ะ” “อย่างมากก็แค่ตาย” สาวเจ้าไหวไหล่  ขณะที่ชายหนุ่มเบิกตาโพลงกับความบ้าบิ่น  หล่อนทั้งสวยทั้งเก่ง  เขานิยมชมชอบก็จริง  แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะบ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้  เขารู้สึกอึดอัด  ลำบากใจ  เขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่  ครอบครัวของเขามีสังคมที่ศิวิไล  ไม่มีใครรับได้กับการ ตัดสินใจตามหล่อนมาที่นี่  แต่เขาก็เอาแต่ใจตัวเอง  แล้วนี่มันอะไรกัน  เขารักหล่อน  สละทุกอย่างตามหล่อนมาก็เพราะรัก  แต่หล่อนกลับไม่คิดถึงอนาคตของเขาเลย  รักของหล่อน มักแปลกเกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้ “ศูรย์เรียกร้องในสิ่งที่พิณทำไม่ได้” “เขาไม่ใช่ญาติโกโหติกา  ทำไมพิณต้องเดิมพันด้วยชีวิต” “เพราะพวกเขาคือชีวิตของพิณค่ะศูรย์  ศูรย์ไม่เข้าใจหรอก” “ใช่  ผมไม่เข้าใจ  และคงไม่เข้าใจตลอดไป”  เขาโกรธ  เพียงพิณข่มอารมณ์เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ขอเถอะค่ะศูรย์  อย่าขัดพิณเลยนะคะ” “ผมไ่ม่เข้าใจ  และไม่อยากให้พิณเสี่ยง”  พอหล่อนลดเสียง  เขาก็ยอมลดเสียงลงบ้าง  หากอารมณ์ยังคุกรุ่น  โกรธหล่อน  โกรธชาวบ้าน  โกรธคนทั้งโลก  มันทำให้ผู้หญิงที่เขารัก บ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้  โลกบ้า ๆ   “ศูรย์  คงเครียดเกินไป  อยากพักผ่อนบ้างมั้ยคะ” เพียงพิณปลอบประโลม  ชายหนุ่มเมินหน้า มองไปทางอื่น  ขัดใจหล่อนก็งานนี้  ทำไมหล่อนไม่เข้าใจความรักความห่วงใย ของเขา   เขาคิดผิดหรือเปล่าที่ตามหล่อนมา “สังคมอย่างนั้น  ไม่เหมาะกับนายหรอก”  พี่ชายของเขาคัดค้าน  ตอนที่เขายืนกรานจะมาที่นี่  แต่ยามนั้น  เขาหัวชนฝา   “ผมอยู่ได้  พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอก” “ตามใจโว๊ย  แต่ถ้าอยู่ไม่ได้ก็กลับมาแล้วกัน” “ผมคงไม่กลับหรอก” เขาบอกอย่างนั้น  แต่ยามนี้  เมื่อเห็นแววดึงดันเอาชนะ ในดวงตาของคนรัก  มันทำให้เขาลังเล “ผมขอกลับบ้านสักพัก  สบายใจแล้วจะกลับมา”  เขาพูดง่าย ๆ  หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วครู่  หล่อนเพียงอยากให้เขาได้พักผ่อน  พักแถว ๆ นี้  แต่เขากลับนึกไปไกลกว่านั้น   “ตามใจศูรย์แล้วกันค่ะ  แล้วกลับมานะคะ”  หล่อนบอกเขาอย่างนั้น  หากหัวใจแห้งโหย  รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง  แต่รีบปัดมันออกโดยเร็ว “ศูรย์จะไปเมื่อไหร่”  หล่อนถาม  แล้วสะดุ้งใจอีกคำรบ “พรุ่งนี้  แล้วผมจะกลับมานะพิณ” (มีต่อ) จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 21:17:50 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 คราวนี้หล่อนทำได้เพียงพยักหน้า  ร่ำลากันแล้ว  เขาก็กลับบ้านพักของเขา  ขณะที่เพียงพิณนอน ตาค้างทั้งคืน หล่อนจ้างรถมาส่งเขาที่สถานีรถประจำทาง ยามมาเขาทิ้งทุกอย่างเพื่อปรับตัวให้เข้ากับหล่อน ให้มากที่สุด  หล่อนเคยบอกเขาแล้วถึงสิ่งที่ที่นี่ไม่มีให้  คราวนั้น  เขายอมรับเงื่อนไข ไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง  แล้วยามนี้ล่ะ “แล้วผมจะกลับมา” “ค่ะ  พิณจะรอ”  หล่อนโบกมือให้เขาเมื่อรถเคลื่อนที่จากไป   เขาไปแล้ว  ไปแล้วจริง ๆ ************************* หล่อนซึมมาหลายวันแล้ว  วีระเมียงมองหญิงสาวอยู่ห่าง ๆ  ไม่ต้องคาดการณ์แต่เขาฟันธง แล้วตั้งแต่หมอนั่นหอบผ้าหอบผ่อนกลับไป  มันไม่มีวันกลับมาอีก  แล้วมันมาหาหอ-อะไร  ทำให้น้องสาวต่างสายโลหิตของเขาทรมานใจ หล่อนรักเขา  ผู้ชายสำอางคนนั้น  ให้ตายสิ  ไอ้หมอนั่น  มันไม่เห็นคุณค่าของเพชรในตม อย่างน้องสาวเขาเลย  นึกแล้วโมโหโกรธาแทนหล่อน  รู้งี้ซัดมันให้หมอบเสียตั้งแต่วันมันมาลาเสียก็ดี  ไอ้สวะ  ดีแต่เกิดมารวย  ไม่มีความอดทน  หยิบโหย่ง  แล้วทำซ่าอยากเป็นพัฒนากร  ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห “พิณ  เป็นไงบ้าง” “ไม่เป็นไรค่ะพี่วีร์”  ยิ้มของหล่อนชืดชาไป  หากปากแข็งว่าไม่เป็นอะไร  วีระได้แต่ลอบถอนใจ  ภาวนาให้หล่อนเข้มแข็ง  หมอนั่นไม่มีคุณค่าพอที่หล่อนจะหวนหาถึงเลยสักนิดเดียว  เขาสิ  พร้อมมาตั้งนานแล้วที่จะเคียงข้างหล่อน  หากหล่อนจะให้โอกาสเขาบ้าง  สักนิด  หัวใจเขามันทรยศ  พยายามแล้วที่จะเป็นพี่ชายอย่างที่หล่อนยกฐานะนั้นให้มาเนิ่นนาน  แต่เขาก็ทำหน้าที่นั้น ได้ไม่สมบูรณ์เสียที ************************* หล่อนไม่ได้บอกวีระว่าได้รับการติดต่อจากไอศูรย์อย่างสม่ำเสมอ จดหมายลาของ เขายังอุ่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อ  ทั้งที่มันไร้สาระ แต่หล่อนก็หยิบมันขึ้นมาอ่านบ่อย ๆ  ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บ  เจ็บที่ตรงหัวใจ..... อักษรเป็นระเบียบเรียงรายสะดุดตา—ผมคงไม่กลับมาที่นี่อีก—เขาย้ำ  เขาเน้น  เหมือนเห็นที่นี่เป็นไส้เดือนกิ้งกือที่น่าขยะแขยงหรืออะไรสักอย่าง ที่ทำร้ายเขาให้ขาดวิ่นจากความ เป็นคน  จนทำให้เขาเข็ดขยาด  อักษรสุดท้ายแสดงความรังเกียจอย่างชัดเจนจนทำให้หล่อน แน่ใจว่าเขาจะไม่กลับมาเหมือนที่เคยสัญญาก่อนจากไป หญิงสาวเดินทอดน่องห่างจากพี่ชายร่วมสายโลหิต  เขาเป็นห่วงหล่อน  หล่อนรู้  และไม่อยากเป็นภาระให้เขาต้องห่วง “พิณไม่เป็นอะไรหรอกพี่วีร์  ประสบการณ์ชีวิตแค่นั้นเอง  มันแปลกใหม่  พิณไม่เคยเจอ  ขอเวลาหน่อย  แต่พี่ไม่ต้องห่วง  พิณรับได้” “ถ้าไม่ได้ก็บอก  พี่จะตามไปกระชากหัวมันกลับมาขอโทษพิณเอง” เพียงพิณหัวเราะกับท่าทางจริงจังของเขา   “พี่วีร์ตลก  ทำเป็นนักเลงโตไปได้” หัวเราะของหล่อนแปร่งปร่า   มองแววหมองบนใบหน้าไร้เครื่องสำอางของหญิงสาวแล้ว  วีระคลั่งแค้นใจพิลึก  มองตามหล่อนไปอย่างเป็นห่วง “ไปหายใจทิ้งเสียหน่อย” หล่อนพยายามทำเสียงให้ติดตลก  แต่เขารู้ว่ามันไม่ตลกสักนิด  หล่อนกำลังอยู่ในช่วงทำใจที่เสียไปอย่างรุนแรง  ได้แต่ภาวนาให้หล่อนแกร่งอย่างที่เคยเป็น เพียงพิณเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่  มันคือร่มเงาที่น่าพักพิง  สีเขียวยังปกคลุม  ความที่มัน เป็นไม้ใหญ่  แล้งร้อนจึงไม่อาจกระทบกระทั่งมันได้มากนัก   เป็นไม้ใหญ่ก็ดีอย่างนี้  แข็งแกร่ง  ผิดกับไม้เล็ก  เดี๋ยวล้มเดี๋ยวลุก  ตายก็ง่ายดาย  แล้วหล่อนล่ะ  อยากเป็นไม้ใหญ่หรือไม้ล้มลุก  หล่อนไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก  ในเมื่อหล่อนเป็นที่พึ่งของชาวบ้าน  หล่อนจะเป็นไม้เล็ก ๆ อย่างไรได้  “คุณเป็นนักพัฒนา”   ไม่น่าเชื่อว่ามันเกิดขึ้นมาได้นานพอดู หากคำพูดนั้นยังแจ่มชัดในหัวใจ     ประโยคแรกของไอศูรย์ในงานคืนสู่เหย้าคืนนั้น  เขาไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อนจะสนใจมาก่อน  วงจรชีวิตของเขากับของหล่อนมันไม่เคยเวียนมาบรรจบกัน  ตลอด ๔ ปีในมหาวิทยาลัย  แปลก...ที่วันคืนสู่เหย้า  โชคชะตากลับชักพาเขากับหล่อนให้มาพบกัน   ก่อให้เกิดหัวใจสัมพันธ์ทางใจ จำได้ถึงแววตาทึ่งและสนเท่ห์ของไอศูรย์ที่ไม่ยอมปิดบังซ่อนเร้น  มันมีความตื่นเต้นยินดี ที่ไม่อาจจะวัดได้ หล่อนคุยกับเขาอย่างออกรสหลังจากได้รับการแนะนำให้รู้จักกัน  แววตาของเขาทึ่งจัด อย่างไม่ปิดบัง  ผู้ชายรูปหล่อ  สำอางซะ เขาเป็นตัวแทนของสังคมเริดหรู  ผิดกับหล่อน  แต่เขาก็ทำให้หล่อนแปลกใจได้ “งานของคุณน่าสนใจมาก  ผมชักอยากไปทำด้วยแล้วสิ” เขาบอกให้หล่อนตาโต “พูดเป็นเล่นไปคุณไอศูรย์”  หล่อนหัวเราะเห็นฟันขาวเป็นประกาย  เขามองอย่างพอใจ  แปลกนะ  ผู้หญิงที่ดูเหมือนเหลียวแลรูปลักษณ์ของตัวเองคนตรงหน้าสามารถดึงดูดความสนใจ ของเขาได้   “ไว้ผมไปหาคุณ” เขาบอกแสนง่ายดาย  เหมือนพูดเล่น  แล้วหล่อนก็ทิ้งคำพูดเขาไว้ในงานเลี้ยง นั่นเอง  แต่หลังจากนั้นไม่นาน  เขาก็ปรากฏตัวที่ถิ่นพำนักของหล่อน   ผู้ชายหน้าใสกับงานพัฒนาดูไม่เข้ากัน  แต่เขาก็ทำได้  เขาทำให้หล่อนทึ่งและพึงพอใจ ที่มีเขาอยู่เคียง  แต่แล้ว...แต่แล้ว  ก็มีวันนี้  วันที่เขากลับถิ่นเดิมที่เขาเคยมา  “รู้มั้ย  คุณเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก น่าศึกษา  มีรูปแบบที่ไม่เหมือนผู้หญิงอื่นที่ผมพบมา อย่างดาษดื่น” “เพราะคุณกำลังเบื่อความซ้ำซากจนเต็มกลืน—ก็แค่นั้น” หล่อนยังพูดดักคอเขา  ยิ้มอย่างรู้ทัน  ไม่ให้เขามีโอกาสเลี้ยวลดไปมากกว่านี้  เขาหัวเราะหึๆ “อาจมีส่วนอยู่บ้าง  ว่าแต่ว่าคุณจะไม่ให้ผมได้มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองบ้างหรือ  ผมอยาก ใช้ชีวิตแบบคุณนะ  มีคุณค่าต่อมวลชน  มีชีวิตอย่างคุ้มค่าสมกับที่เกิดมาเป็นคน” “ฟังง่ายและรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ—คุณเชื่อฉันอย่างสิ  ถ้าฉันเปิดโอกาสให้คุณได้ทดลอง  คุณก็จะสนุกกับงานได้แค่พักเดียวเท่านั้น  แล้วคุณก็จะกลับมาสู่สิ่งที่คุณคุ้นเคย  เพราะเส้นทาง ที่ฉันเดินมันไม่ได้สร้างมาเพื่อคนอย่างคุณ” “คุณกำลังหมิ่นผมอยู่นะคุณเพียงพิณ” เขาตาวาว หากไม่มีแววโกรธ  “คุณคิดว่าผม เป็นผู้ชายหยิบโหย่งล่ะซีท่า  แต่ผมมั่นใจนะว่าผมทำได้  ก็ดูแต่คุณเป็นผู้หญิงแท้ๆยังทำได้  แล้วผมเป็นผู้ชายทำไม่ได้ก็เสียท่า  แพ้คุณล่ะซี” เขายิ้มเยื้อนมากขึ้นไปอีก  เพียงพิณ เผลอมองเขามากไปหน่อยเหมือนกัน ความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิด  ความมุมานะทำงานอย่างตั้งใจของเขาละลาย ความคิดหมิ่นออก จากหัวใจของหล่อน  .....หล่อนเริ่มไขว้เขว  บางทีก็แอบกระซิบว่า  หล่อนคงรักเขาเข้าแล้ว  ทั้งที่เขาไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติมาก่อน  แต่หล่อนก็มีหัวใจไหวหวานอย่างผู้หญิงเหมือนกัน “คุณมีเวลาเหงาบ้างมั้ยพิณ” เขาถามขึ้นในคืนหนึ่ง  แววตาเหนื่อยท้อของ เขาแผ้วผ่านมาตาม แสงวอมแวมของตะเกียงน้ำมัน  ยามนั่งคุยกันที่แคร่เตี้ยๆหน้าบ้านพักของหล่อน “มีสิ—บางครั้งฉันต้องเสียเวลาตั้งมากมายเพื่อที่จะนั่งหายใจทิ้งไปเฉยๆโดยไม่ได้อะไรขึ้นมา  แต่นั่นก็เป็นจุดพักชั่วคราวเพื่อให้ฉันมีพลังที่จะสู้ต่อไป—คุณเหงาหรือศูรย์” หล่อนย้อนถามบ้าง เขาส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงปฏิเสธ  แต่มันไม่กลมกลืนกับถ้อยคำต่อมาแม้เขา จะพยายามเลี่ยงคำ แล้วก็ตาม “ผมเหนื่อย” น้ำเสียงและท่าทางของเขาชวนใจหายพิลึก  เพียงพิณ ชักประหวั่นเกรงจะต้องสูญเสีย เขาไปในไม่ช้า “คุณมีสิทธิ์นะ” หล่อนอยากจะปลอบเขามากกว่านี้  แต่เกรงจะยิ่งทำให้เขาอ่อนแอ  “เราทำงานที่ขัดผลประโยชน์ของคนบางกลุ่มที่หาประโยชน์จากความไม่รู้ของชาวบ้าน  แน่นอนมันก็ต้องเผชิญกับปัญหาร้อยแปด  เหนื่อยเถอะไอศูรย์  ขออย่างเดียวคุณอย่าหนีเท่านั้น  ชาวบ้านต้องการเรานะคะ” “พิณล่ะ  เหนื่อยมั้ย” เขาถามต่อ  เหมือนไม่ได้ยินเหตุผลที่หล่อนเพียรบอก (มีต่อ) จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 21:27:07 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกครับ มาสะดุดคำผิดที่ผมเองก็เคยผิดมาก่อน “อย่าห้าวนักแล้วกัน  รู้อยู่ว่าเขาไม่ค่อยปราณีใคร” วีระเตือน ปรานี = คำกริยา= เอ็นดูด้วยความสงสาร ปราณี = คำนาม= ผู้มีชีวิต สัตว์ คน ดังนั้นน่าจะเป็น “อย่าห้าวนักแล้วกัน  รู้อยู่ว่าเขาไม่ค่อยปรานีใคร” วีระเตือน แฮ่ะๆ เคยผิดเหมือนกันครับคำนี้ จากคุณ : GTW - [ 2 ธ.ค. 47 21:29:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เน็ตอืดมาก  นึกว่าคืนนี้จะลงไม่จบเสียแล้ว ขอบคุณคุณ : GTW  มากค่ะ  ที่มาช่วยแก้คำผิดให้ อ่านต่อเลยนะคะ ************************ “เหนื่อยเหมือนกัน  เป็นบางครั้ง  แต่ไม่เคยคิดยอมแพ้หรือถอยหลังสักที—ไอศูรย์  คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือ” “ทำไมเราไม่เลิกแข็งขืน  หันไปอะลุ้มอล่วยเพื่อให้งานของเราง่ายขึ้นล่ะพิณ” เขากระทู้ถาม  ซึ่งหล่อนเดาไม่ออกว่าความคิดพวกนี้มันเกิดในใจเขาตั้งแต่เมื่อไร “อะลุ้มอล่วยเพื่ออะไร” หล่อนเสียงเขียวขึ้นมาทันที   เพื่อช่วยรักษาผลประโยชน์ของ พวกมันนะหรือ  เพื่อช่วยเหยียบย่ำชาวบ้านที่ทุกข์อยู่แล้วให้จมดินหรือไง” “พิณ  คุณเป็นตัวของตัวเองมากเกินไป  มันทำให้คุณอยู่ในสังคมอย่างเหน็ดเหนื่อยกว่า ที่ควรจะเป็น  คุณเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่นจนลืมนึกถึงตัวเองไปแล้ว”   หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างจะถาม  ก็เขาคนตรงหน้ามิใช่หรือเคยชื่นชมจนแล่นตามหล่อนมา ถึงที่  แล้วนี่เขาพูดอะไร  คิดอะไร “จะเป็นไรไป  ถ้าความเหน็ดเหนื่อยนั้นคือ  ความสุขที่มีเป้าหมายจะเอาความสำเร็จ ในวันข้างหน้ามาช่วยปาดเหงื่อ” หล่อนไหวไหล่ประสาคนไม่แคร์ความทุกข์ยาก ไอศูรย์เบ้ปากอย่างหน่ายเต็มที  ลางร้ายถูกจุดขึ้นและขยายตัวอย่างรวดเร็ว—อุปสรรคมี ไว้ให้ข้ามสำหรับคนสู้  แต่มีไว้หัวเราะเยาะสำหรับคนที่คิดแต่จะพ่าย  และไอศูรย์ก็เป็นบุคคล ประเภทหลังเสียด้วย “เพราะสิ่งที่คุณคิดคุณฝันมันสวยหรูเกินไป  คุณถึงไม่มีเวลาพอที่จะรอมัน  รอวันที่ชนบท แห่งหนึ่ง  จะก้าวขึ้นทัดเทียมหน้าตาเมืองศิวิไล” หล่อนวิจารณ์เขาตรง ๆ “แล้วผมจะกลับมา” เป็นสัญญาที่น่าจะกรีดน้ำตาไว้อาลัยสักหนึ่งนาที  แต่หล่อนก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น  น้ำตาของ หล่อนควรเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นกว่านี้   “ที่นี่คงไม่มีที่ให้คุณได้พักใจกระมัง  คุณถึงต้องกลับไปหาถิ่นเก่าๆ”  หล่อนเผลอประชดเขา  ไม่เคยทำหรอกนะ  นิสัยผู้หญิงแบบนั้นน่ะ  แต่เหตุการณ์ก็พาหล่อนเป็นไปจนได้ “มันคงมี  ถ้าคุณจะมีเวลาเพื่องานให้น้อยลง  คุณทำงานเหมือนเป็นเครื่องจักร  เหมือนหัวใจหล่อด้วยเครื่องยนต์ที่มีกลไกบังคับ” เขาหลุดความคิดเห็นออกมา “เพราะคุณนึกว่าฉันไม่มีหัวใจใช่มั้ย  ถึงได้ตัดสินใจอะไรง่ายๆและรวดเร็วอย่างนี้” หล่อนตัดพ้อนิดหน่อยเมื่อบังคับความน้อยใจไว้ไม่อยู่  แล้วรีบสลัดมันทิ้ง “ฉันไม่อยากจะหวัง หรอกว่าคุณจะกลับมา  ช่างเถอะตามใจคุณอยากจะไปก็ไป  ขอให้คุณโชคดี”  ตัดบทเหมือนไม่แยแส  แท้แล้วหัวใจกำลังจะขาดรอน ๆ ด้วยซ้ำ “รอผมนะพิณ  แล้วผมจะกลับมา” ป่วยการหวัง  หญิงสาวส่ายหน้าช้า ๆ ยามอำลา ไม่มีน้ำตาสักหยด  บอกตัวเองว่า  ไม่ต้องรอ  แต่จนแล้วจนรอดหัวใจหล่อนก็ทรยศ  มันเฝ้ารอเขา  รออย่างลม ๆ แล้ง ๆ   หลอกตัวเองไปวัน ๆ ว่าเขาจะกลับมา  แต่ไม่มีแม้แต่เงา คนใจร้ายใจดำ  แต่อ่อนแอคนนั้น  ป่านนี้คงระเริงเมืองจนเหลิงไปแล้ว  จะโหยหาถึงเขาทำไม เล่าเพียงพิณ  หญิงสาวตอกย้ำความเจ็บให้หัวใจ ประณามเขา....อย่างเจ็บร้าว   เอาเลยคนดี  ....ทำกันได้ลงคอก็เชิญ  ไปแล้วจงไปลับ อย่ากลับมาแล้วกัน  แล้วสักวัน  ฉันจะกลับไปหาคุณเอง  ไปเพื่อบอกว่า  คุณมันคนอ่อนแอ  แพ้สังคม คนน่าชัง  ไปเสียได้ก็ดี  ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลากับคุณ....สั่งสอนตัวเอง แต่ส่วนลึกในใจกลับ โหยหาถึงเขามาตลอด  มันเป็นความผูกพันที่สร้างความว้าเหว่ได้ไม่เบา หล่อนเรียนที่จะรู้จักเหงายามเผลอคิดถึง  ทุกอารมณ์แพ้ใจตัวเองที่ก่อหวอดขึ้นเรื่อยๆ  มันบ่อนทำลายความเป็นหล่อนได้ตั้งเป็นกอง ผู้หญิงห้าว ๆ อย่างหล่อน  อกหักกับเขาก็เป็นด้วยหรือ  เพื่อนฝูงที่เคยรู้จักคงสงสัยเต็มประดา  แม้แต่วีระ  เขายังมองหล่อนอย่างฉงน  หล่อนรู้ว่าเขาคิด  เพียงแต่เขาไม่พูดเท่านั้น  ซึ่งก็ดีไปอย่าง  หล่อนจะได้ไม่ต้องจนคำปฏิเสธให้เหนื่อยใจ หล่อนฝืนใจทำเริงร่ามาตลอด  เพื่อปกปิดความรู้สึกส่วนแท้  แต่วันนี้รู้สึกว่า “ไม่ไหวแล้วโว๊ย” ตะโกนก้องแล้วหล่อนก็เดินลิ่ว “ไปไหนน่ะพิณ” “หายใจทิ้งหน่อย  พี่วีร์  เดี๋ยวมา” สายตาที่ทอดตามมา  แม้ไม่เห็นแต่หล่อนก็รู้ว่าเขาเป็นห่วง  วีระเพื่อนร่วมอาชีพที่เป็นเพื่อนคู่คิด ตลอดมา  เขาเข้มแข็งเสมอต้นเสมอปลาย  ทำให้หล่อนมีกำลังใจ “การกระทำอะไรซ้ำ ๆ สำหรับคนไม่มีความคิดก้าวหน้ามันคือการย่ำอยู่กับที่  ในทางตรงกันข้าม  การทำอะไรซ้ำเหมือนกันสำหรับคนที่คิดจะก้าวไปข้างหน้า  มันคือการถอดวางความซ้ำซาก จำเจเพื่อจะก้าวต่อไปอีกครั้ง  โดยมีความหลังเป็นรากฐานและแรงผลักดันที่ทรงพลัง  เพื่อตอกย้ำว่าจะไม่กลับมาสู่จุดเดิมอีก  หลังจากทิ้งทวนอำลาด้วยการกระทำเดิมไปแล้ว”   หล่อนจะลืม—ต้องลืมว่าเคยมีเขา  ลืมว่าเคยมีความฝันร่วมกันว่าจะฝ่าฟันเพื่อความสำเร็จ ทอดสายตามองพริ้วต้นข้าวอ่อนๆตรงหน้าที่ยังคงเขียวสุดลูกหูลูกตา  ยังมีความสวยงามจับใจ อยู่เสมอ  ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน  ผิดกับใจใครบางคน อาทิตย์ที่จับขอบฟ้าอยู่วันทั้งวันใกล้จะอำลาแนวไม้และทิวเขาแล้ว  ลาไปวันนี้เพื่อจะกลับมา ในวันพรุ่ง  ก็ต่างกับผู้คนที่จากลาไปอีกตามเคย  เพราะเขาไปแล้วในวันหนึ่งและลาจากนิรันดร เพียงพิณถอนหายใจเฮือกที่สุดเป็นการอำลา  อำลาอดีต—อำลาเขา  ลุกขึ้นยืนสะบัดแข้งสะบัดขา ให้หายเมื่อยขบ  ความหวังยังอยู่ดีที่ข้างหน้า หล่อนเสียเวลาไปมากแล้วกับความสิ้นหวังลมแล้ง  แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป  จะไม่ยอมสูญเสียอะไรให้มันอีก สอดมือลงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง  เหม่อมองไปข้างหน้าที่โค้งฟ้าที่ทอดแนบ กับทิวข้าวเขียวตองอย่างยินดี  หล่อนไม่ต้องเสียน้ำตาสักหยดสำหรับวันนี้  กับการมานั่งทอด อาลัยถึงคนไกลที่ไร้คุณค่าในสายตา ไม่มีน้ำตาที่จะรินอาลัยเพื่อเขา  คนดีในอดีต  คนดีที่เคยรัก—หล่อนชนะแล้ว   พริ้วลมอ่อนยังพัดผ่านอยู่นานเนิ่น   บนแนวเนินทุ่งนายังน่าหวง   แต่กับคนอยู่ไกลเคยได้ควง   เลิกห่วงหวงทวงถามความเป็นไป ขออภัยเถิดไอศูรย์  ไม่ใช่ฉันจะแล้งน้ำใจกับความรัก  แต่ฉํนไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้อง หลั่งน้ำตาเพื่อมันเท่านั้น แว่วเสียงเพลงแว่วเข้าหูมาแต่ไกล  แผ่วๆแว่วมาจากหัวใจสู่หัวใจ ——-ถ้าเงินเหรียญบาท ฉันทำร่วงหล่นจมดิน  อาจจะพอได้ยิน ฉันร้องไห้เสียดายมันบ้าง—— เพียงพิณเดินแกมวิ่งอย่างร่าเริงเพื่อกลับที่พัก  สวนทางกับวีระที่กำลังเดินมาเพื่อตามหล่อน  เพราะเห็นหล่อนหายไปนาน  เกินไป......จนน่าเป็นห่วง “หายแล้วค่ะพี่วีร์” ผู้หญิงคนเก่าที่เริงร่า  ห้าวหาญ   รอยยิ้มของหล่อน  ทำให้วีระเผลอยิ้มออกมา  ดีใจไปกับหล่อนด้วย สี่มือสองคน  ปรบเข้าหากันอย่างเริงร่า  ผีเสื้อบ้านนาฟ้อนระบำพริ้วไหวตามสายลม     จบบริบูรณ์ **จบแล้วค่ะ  คิดเห็นอย่างไร  โพสหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจคนเขียน จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 21:59:34 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่อง ผูกได้ตรงใจเรามากเลย   จากคุณ : คนของความเหงา - [ 2 ธ.ค. 47 23:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าศิวิไลซ์มี ซ์ นะคะ กระทู้เก่าจะบอกว่าขนาดสาวเจ้าร้ายออกอย่างนั้น หนุ่มยังรักล้นเหลือน่ะค่ะ โลกไม่ยุติธรรม เรื่องนี้ ที่จริงก็น่าเห็นใจศูรย์เหมือนกัน อะไรที่สุดโต่งทันทีทันควัน บางทีก็ลำบากใจเนาะ จากคุณ : scottie - [ 3 ธ.ค. 47 01:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แปะจองไว้ก่อนค่ะ.. @^__________^@ จากคุณ : p_jung - [ 3 ธ.ค. 47 09:42:51 A:210.246.66.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 นั่นสิคะ อ่านแล้วก็เห็นใจไอศูรย์ส่วนนึงเหมือนกันนะคะ รู้สึกว่า เว้นวรรคแปลกๆรึเปล่าอ่ะคะ เรื่องนี้ บางประโยคอ่านแล้วงงๆเพราะจังหวะการเว้นวรรคเลยอ่ะค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ธ.ค. 47 13:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้ถึงแม้ว่าตอนจบจะไม่หวาน แต่สนุกดีค่ะ  :) จากคุณ : นุภา - [ 3 ธ.ค. 47 15:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สำนวนเขียนทำให้ อ่านเพลินเชียวค่ะ จากคุณ : Anata - [ 3 ธ.ค. 47 15:49:51 A:172.17.20.187 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตกลงนางเอกก็กลับมามั่นใจเหมือนเดิมได้ในที่สุดนะคะ ถึงแม้จะเสียศูนย์ เอ๊ย ศูรย์ไปก็ตามค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 3 ธ.ค. 47 18:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ : คนของความเหงา  ขอบคุณค่ะ ยินดีที่โดนใจ คุณ : scottie  เรื่องเก่าขอบคุณที่มาแจ้งให้กระจ่าง   โทษให้เป็นเรื่องของบุพเพนะคะ  บางทีก็แปลกจนเรานึกไม่ถึง สำหรับเรื่องนี้  อืมม์...น่าเห็นใจศูรย์  เป็นมุมมองที่ตอนเขียนไม่ได้คิดถึงเลย  ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับการแก้ไขคำผิดด้วย   ยังคิดถึงอยู่ค่ะ คุณ : p_jung  ยังรอความเห็นอยู่นะคะ  อ่านจบแล้วบอกบ้าง คุณ : TSURUGI  ขอบคุณค่ะ  เอ...มีคนเข้าข้างอีกแล้ว  น่าจะมีตอนต่อไปมั้ยหนอ   ต้องขออภัยด้วยเรื่องการเว้นวรรค  คือ copy มาแล้วไม่ได้จัดใหม่น่ะค่ะ พี่ : นุภา  ขอบคุณค่ะที่เป็นกำลังใจให้เสมอ คุณ : Anata  ขอบคุณมากค่ะ  ชื่นใจ คุณ : รสา รสา  ขอบคุณค่ะ  เสียศูนย์ไปนิดหน่อยเอง จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 3 ธ.ค. 47 18:24:47 A:203.156.24.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีค่ะ  ทั้งสองเรื่อง  ถึงแม้จะชอบเรื่องก่อนหน้านี้  เพราะเป็นแนวที่ตัวเองชอบ  แต่เรื่องนี้ก็โอเคค่ะ เพราะแนวเขียนออกมาทำให้เรื่องไม่น่าเบื่อ จากคุณ : เจ้าขา - [ 3 ธ.ค. 47 19:13:43 A:80.203.33.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อกี้อ่าน คืนนี้หล่อนว่างฯ จบแล้วก็ว่าจะเข้านอน อ้าว มีเรื่องนี้อีกเรื่อง ก็เลยยังไม่นอน มาอ่านต่อ อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงอารมณ์สมัยเรียนปีสองปีสาม ไม่ได้อยากเป็นพัฒนากรหรอกฮับ แต่มีมุมมองกับสังคมเหมือนเพียงพิณและวีระ ออกแนวเพื่อชีวิตทีเดียวแหละ และคนในแบบของไอศูรย์ก็จะกลายเป็นคนอ่อนแอ สำอาง อย่างในเรื่อง แต่มองกลับไปวันนี้ ไอศูรย์ก็น่าเห็นใจ อย่างที่คุณ scottie และ คุณ TSURUGI รู้สึก เขา ไม่ใช่ เขาก็อยู่ไม่ได้ บางทีสิ่งแปลกใหม่อาจจะดูท้าทาย (ทั้งคน..เพียงพิณ และงาน...พัฒนา) แต่เมื่อมันกลายเป็นซ้ำซาก จำเจ แถมมองไม่เห็นทางสว่างมีแต่ทางมืดอยู่ข้างหน้า คนที่ ไม่ใช่ ก็ต้องออกจากจุดนั้นไป อ่านจบแล้วไม่ได้ยิ้มปนหัวเราะเหมือนเรื่องก่อน แต่ว่าได้ย้อนกลับไปคิดถึงตัวเองเมื่อสิบสองปีก่อน ยิ้ม...แล้วก็ได้เวลานอนจริงๆ แล้วค้าบ z z z z z z z จากคุณ : วลีวิไล - [ 4 ธ.ค. 47 02:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทักทาย **พุดน้ำบุศย์** ^___^ และยิ้มกว้างๆให้ด้วยค่ะ ช่วงนี้มีโอกาส แว๊บเข้ามาพันติ๊บ เพราะหัวหน้าม่ายอยู่ เป็นอาทิตย์ พอแมวม่ายอยู่ หนูเลยเข้าพันทิพย์ เห้อ ๆๆๆ (หัวเราะแฝงแววชั่วร้ายนิดหน่อย) สำหรับเรื่องนี้ของพี่ ไม่ขอออกความเห็น แค่พอเห็นชื่อคนตั้งกระทู้ก็ต้องเข้ามาอ่านแล้วอะนะ คิดถึงงงงง คิดถึงงงงง ชมรมกาแฟ หลังอาหารเที่ยง จัง จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 4 ธ.ค. 47 06:10:39 A:69.142.225.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ : เจ้าขา - แวะไปอ่านเรื่องแนวเด็ก ๆ ทีกระทู้นี้ซีคะ  W3151432  อาจจะชอบมากกว่าเรื่องนี้ คุณ : วลีวิไล  นอนดึกจังเลยค่ะ  รักษาสุขภาพบ้างนะคะ   ตั้งแต่อ่านนางสาวใบไม้ของคุณครูก็คิดอยู่เหมือนกันว่าต้องประมาณเด็กค่ายเก่า   เรื่องนี้ต้องคุยกันหลังไมค์ คุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ  คิดถึงบ่อย ๆ  เห็นหายไปนาน มาถนนก็ไม่เห็น   ยิ่งอีกคนจากไปยิ่งใจหาย  เคยคุยกันประสาคอกาแฟ   ก่อนหน้านี้พี่ดื่มจัดยิ่งขึ้น  อกหักซัดกาแฟ...เอ๊ยไม่ใช่  งานดึกดื่น  คิดถึงอีกคน...คนดื่ม(กาแฟจัด) อีกแล้ว จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 4 ธ.ค. 47 13:15:23 A:203.156.25.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาทักทายค่ะ ชอบสำนวนของคนเขียนจัง อ่านแล้วไหลลื่นดีจัง แต่มีอยู่คำน่ะค่ะ พริ้ว ไม่แน่ใจว่า น่าจะเขียน พลิ้ว หรือเปล่า จากคุณ : bookmark - [ 4 ธ.ค. 47 20:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ออกความเห็นว่าใครผิด ในเมื่อต่างคนต่างมีหนทางของตัวเอง อ่านแล้วอึดๆ...อัดๆ นิดๆ เพราะความคิดนางเอก...แหะๆ แต่ถึงอย่างไรก็อ่านสนุกได้ข้อคิดบางอย่างคับ จากคุณ : ninaM - [ 4 ธ.ค. 47 20:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดีแล้วล่ะ อย่าเสียน้ำตาให้กับคนที่เคยทำให้เราเสียน้ำตา ครั้งแรกก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่ครั้งที่สองมันอาจจะน่าสมเพชนา จากคุณ : NaNa - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:59:52 A:202.176.130.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 แต่ละคนคงเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ที่ต่างกัน ดังนั้นเมื่ออยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง ก็คงอยู่ได้ไม่นานละมั้ง จากคุณ : natraps - [ 6 ธ.ค. 47 08:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ : bookmark  ดีใจที่ชอบค่ะ  คำว่า "พริ้ว" น่าจะถูกแล้วนะคะ  ถ้าน้ำตกพลิ้ว  จะเขียนแบบนี้  แต่เอ...ความที่ผิดบ่อย  ใครแน่ใจช่วยยืนยันอีกครั้งก็ขอบคุณค่ะ คุณ : ninaM  ขอบคุณค่ะ  ชอบการแสดงความคิดเห็นอย่างนี้แหละค่ะ  ชอบแค่ไหนก็บอกแค่นั้น  ไม่ชอบก็บอกได้  เพราะต่างคนต่างขอบเรื่องคนละแนวได้นี่คะ  จริงใจดีค่ะ  ชอบและขอบคุณ คุณ : NaNa  ขอบคุณค่ะ  เป็นอีกความคิดเห็นหนึ่ง  ที่ตรงใจคนเขียนสมัยนั้น  สมัยยังสาว ๆ  แต่ตอนนี้ถ้าให้เขียนใหม่  คงไม่ออกมาแบบนี้   คุณ : natraps  เห็นด้วยค่ะ  ถ้าไม่ใช่  ฝืนอย่างไรก็ไม่ได้อยู่ดี  ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นให้เป็นกำลังใจนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 6 ธ.ค. 47 10:57:37 A:203.156.24.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านเพลินจัง... ต่างคน ต่างความคิด ต่างวิถีชีวิต ก็น่าเห็นใจนายศูรย์อยู่เหมือนกันนะค่ะ จากคุณ : kekajung - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ : kekajung  -ขอบคุณทุกกำลังใจในทุกกระทู้ค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:01:23 A:203.156.25.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชอบนามปากกามากเลย  ชอบต้นไม้ชนิดนี้ที่สุด จากคุณ : ซันทราย - [ 7 ม.ค. 48 16:33:39 A:unknown X:unknown, 202.28.62.69 ]