PANTIP.COM : W3156178 คืนที่ฟ้ามีแต่ดาว กับสายลมหนาวข้างกาย [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 15

^ ) _ _ __ _ __ _ __ _ __ _ _ _ __ _ _ _ __ ( ^

แฮ่ๆ โผล่หน้ามายิ้มแบบสำนึกผิดค่ะ
ความจริงแล้วเรื่องนี้ มันควรจะไปอยู่ในประเภทความเรียงมากกว่า แต่เขียนมันกลายเป็นเรื่องราวซะได้ เลยจำต้องเป็นเรื่องสั้น

ฮะฮ่า แต่หารู้ไม่ว่า ไอเดียมากระฉูดตอนสามทุ่มฟ่าๆ ซึ่งห้อมคอมฯในหอปิดสี่ทุ่ม สนุกสิคะนั่น ตั้งใจไว้ พรุ่งนี้เช้ามาต่อ อะเฮ้ ไม่ทันรีบไปเรียน ตอนเที่ยงเราว่าง ไปนั่งเขียนกัน อะเฮ้ หมดมู้ด เครียดเรื่องงาน

สรุป เรื่องสั้นแกมความเรียง เรื่องคืนที่ฟ้ามีแต่ดาวกับสายลมหนาวข้างกาย ก็ถูกดองไว้ก่อน จนกว่าจะถึงเย็นนี้ที่จะได้กลับบ้าน (ได้นั่งเล่นเนตแบบเต็มๆไปเล้ยยยย) ฮ่า ไว้รอหนูเอ่อ่อ่ะฯถูกเลขท้าย 3 ตัวก่อนนะคะ รับรองซื้อแน่!!! ซื้ออะไร... ซื้อของกินอร่ยๆสิคะ แฮ่ๆๆ ^ _ ^!!!

meowjo
ว่าแล้วก็มาคุยกับคุณผู้อ่านกัน

คุณริเศรษฐ์ * * * *
ขอบคุณค่ะที่อยู่เป็นเพื่อน อิอิ บรรยากาศเป็นใจเลยเขียนอะไรน้ำเน่าสุดๆ ดาวที่นี่สวยจริงๆนะคะ อื้มๆๆ ต้องมาดูเอง ^ // ^

คุณjanuary w-inds (กริชครับผม) * * * *
โฮะๆๆๆๆ สวยซี้ ฮั่นแน่ะ คิดถึงความหลังรึเปล่าเพ่ หุหุหุ อดีตรักฝังใจ กากร๊ากกกกๆๆๆ

คุณพยาบาลเกเร * * * *
เจ๊จ๋า มันก็ไม่เชิงจะเหงานา หนูว่าต้องเป็นเพราะหนูอ่านการ์ตูนเยอะไปแน่เลย อารมณ์มันpeakซ้า ก็พ่อวิคสุดหล่อของเจ๊อ่ะ เลยไปอ่านเรื่อง Mars เข้าให้ ไงล่ะ หดหู่ไปเลย ต้องอ่านความรู้สึกดีไม่มีวันจางถอน มันเลยดีขึ้นอ่ะค่ะ

จะว่าไปมันก็ไม่เกี่ยว แต่มันเกี่ยว เอ๊ะ พูดงง เอาเป็นว่า ตอนนี้หนูซำบายดีแล๋วค๋า และกำลังแพคกระเป๋าขึ้นดอยอินฯ พรุ่งนี้.... อะจึ๊ยยย เสียดาย นี่เรามีผู้บ่าวส่วนตัวไปนะ โห นั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นบนแผ่นดินที่สูงสุดในประเทศงี้ โหหหหห อีโรติกสุดๆ... เฮ่ย โรแมนติก

(หนูไม่ได้ล่อหน้าเจ๊นะ แต่มันต้องสนุกแน่ๆเลยอ่ะ ฮ่า)

คุณพี่p_jung * * * *
บรรยากาศน่ะค่ะ
ลมหนาว ดาวเต็มฟ้า ขุนเขาโอบล้อม และหมาน้อยข้างกาย (เอ๊ะ เกี่ยวไหม???)

เฮียพีท (PeterPuck) * * * *
ค่ะเฮีย รับทราบ เห็นค่า ( แต่หนูดูเป็นแต่ดาวศุกร์กะดาวไถอ่ะเฮีย ทำไงดี เอางี้ เด๋วหนูหันหน้าไปทางทิศตะวันออกแล้วยิ้มให้เฮียละกัน....)

คุณ :::อาราเร่::: * * * *
คำแนะนำ แอบวางจดหมายลาไว้บนโต๊ะเจ้านายเช้าวันศุกร์ ปิดมือถือ งดการติดต่อสื่อสารทุกชนิด แล้วพากายและใจ ดิ่งตรงขึ้นรถไฟเที่ยวเลยค่ะ รับรอง กลับมา........ตัวใครตัวมัน ฮ่า - _ - "

คุณoreocream * * * *
ฮ่า ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด เราได้เพื่อนแล้ว เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใช่ค่ะ หนาวๆอย่างนี้ต้องหาคนมาอยู่ข้างๆ นี่หนูเอ่อ่อ่ะฯ ตั้งปณิธานอันแรงกล้าเทอมนี้ต้องมีแฟนให้ได้ แต่ชะรอยความหวังจะริบหรี่เต็มทน เหลือเวลาอีก 2 เดือน อะฮื่อๆ เศร้า งานก็ถล่มถมทับจนฮิปโปลุกไม่ขึ้น อะฮื่อๆ หมู่บ้านคานทองนี่เข้าแล้วออกไม่ได้จริง........

คุณscottie * * * *
ฮี่ๆ ค่ะ แต่เมื่อคืนฟ้าครึ้ม ดาวเลยไม่เต็มฟ้า มีตอนนึงเดินไปกินน้ำตรงระเบียง โห สวยมากเลยค่ะ มันเหมือนในรูปนี้เลย เดือนเพ็ญ ค่ะ (ฮี่ๆ ไม่ได้ล่อหน้านะคะ อย่างนี้ต้องมาดูเองซะแล้ว ฮ่า เอาเลยค่ะๆๆ ใช้วิธีแบบที่แนะนำคุณอาราเร่ไป รับรอง ได้ผล...)

คุณเชอร์เบต จี๊ดด ด * * * *
"อุ่นใจแล้ว แค่มีเธอกับฉัน รักกันตลอดไป ด้วยใจที่หวังดี
ถึงหนาวกาย แต่หัวใจอุ่นดี"
ต้องเพลงนี้เลยค่ะ ชอบนา แต่ฮิปโปน้อยหัวใจฉันว่าง จะมีใครว่างจับจอง เปิดโอกาสให้คุณครอบครอง... ก็เลย หนาวกาย และจายอยู่อ่ะ ฮื่อๆๆๆ

คุณ รสา รสา * * * *
ฮี่ๆ ไปเที่ยวกันไหมคะ พี่นัทจาไปปีนภูกระดึงอ่ะค่ะ ไปไหมๆๆๆๆๆ ประมาณวันพุธหน้าค่ะ ไปไหมๆๆๆๆ (นั่น ชวนซะงั้นอ่ะ ...คนชวนก็ติดpresentงาน กะสอบ เฮๆๆๆๆๆ T _ T)

คุณนุภา * * * *
ขอบคุงค่า แฮ่ๆ จะดีแค่ไหนน๊อ ถ้าเกิดได้เข้าไปอยู่ในสถานที่จริงๆ แล้วนั่งดูดาวด้วยกัน ทั้งคนเขียนและคนอ่าน
เคยดูหนังไหมคะ ที่เขาให้สวมแว่นแล้วเหมือนเราเข้าไปอยู่ในเวบนั้นจริงๆอ่ะ ประมาณ the matrix ก็ไม่เชิง ... นั่นล่ะค่ะ.... สวมเสื้อกันหนาวเลยอุ่นกาย และรู้สึกดีกับสิ่งรอบตัวค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ

คุณtataep * * * *
ไม่ดีค่ะ ไม่ดี อย่าเศร้าๆ
อ่านเรื่องของเอ่อ่อ่ะฯ ไม่เศร้าค่ะ รับรอง หวานเจี๊ยบ พออ่านจบ ต้องอยากทุบคอมฯทิ้ง... เพราะหมั่นไส้ตัววละคร
โปรโมทไปนั่น แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้อ่านกันล่ะน่ะ...เอ่อ coming soon ค่ะฮ่า

คุณเดซี่น้อย * * * *
เพลงเพราะเนาะ นานแล้วแต่ก็ยังเพราะอยู่ดี ถึงจะหาฟังไม่ได้ แต่ก็ยังร้องได้ ฮัมกับตัวเองเบาๆตอนดูดาว โห ซึ้งซะงั้น.....

flower ใกล้จะถึงเทศกาลอีกแล้ว รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
เย็นนี้จะเอารูปที่ไปเที่ยวแม่ฮ่องสอนมาฝากค่ะ บั๊บบาย

เด็กหญิง
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 47 10:37:49

จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 4 ธ.ค. 47 10:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31

คืนที่มีแต่ดาว

คืนนี้ก็เลิกงานตรงเวลานะ เพียงแต่ฉันเท่านั้นที่ต้องอยู่จัดการเอกสาร เหนื่อยเหลือเกิน อยากกลับที่พักนอนแล้ว แต่ เป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันแล้วที่ต้องขึ้นไปกล่าวอำลา กับดวงดาวทั้งหลาย

พลิกนาฬิกาข้อมือดู เลยเวลาปกติมาตั้งหนึ่งชั่วโมง จะตี 1 แล้ว ตอนนี้กลุ่มดาวหมีใหญ่คงเลื่อนเข้ามาใกล้จุดที่ยืนดูกว่าทุกครั้ง แค่คิดก็ยิ้มออก

ประตูลิฟท์เปิดแล้ว สุดทางเดินคือบันไดหนีไฟที่ต้องขึ้นไปอีกชั้นจึงจะถึงดาดฟ้า พยายามจะก้าวให้เบาที่สุด แต่รองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่นี่สิ ทำเสียงดังไปหมด หวังว่าคงไม่ได้ไปปลุกแขกที่ออกมาอยู่นอกระเบียงได้ยินหรอกนะ

ฉันมายืนที่เดิมตรงนี้ ตำแหน่งนี้ หันหน้าไปทางทิศเหนือ จะมีตึกๆหนึ่ง ในระดับความสูงยิ่งกว่า ตรงจุดนั้น ห้องตรงนั้น จะมีคู่รักชายและหญิงอาศัยอยู่ ทุกคืนฝ่ายชายจะต้องออกมายืนมองดาว แล้วหลับตาทำสมาธิ เหมือนอธิฐาน หรือคุยกับดวงดาวข้างบน ผ่านไปสักพักฝ่ายหญิงจะตามออกมา พร้อมชุดน้ำชา แล้วทั้งสองจะนั่งอยู่ด้วยกัน คุยกันไป บางคืนจะนั่งโอบกอดในผ้าห่มผืนเดียวกัน

ในเวลาเดียวกัน ทางทิศใต้ ในระดับความสูงมากกว่าตึกทางเหนือ แต่ในชั้นเดียวกัน จะมีครอบครัวพ่อ แม่ และลูกชาย อาศัยอยู่ ทุกคืน คุณพ่อและลูกชายจะออกมายืนดูดาวจากกล้องโทรทัศน์ ชี้ให้กันและกันดูอย่างมีความสุข

ในระดับความสูงเท่ากัน ทางทิศตะวันออก เป็นตึกของบริษัทชื่อดังแห่งวงการธุรกิจเครื่องใช้ไฟฟ้าจากประเทศญี่ปุ่น ตึกนั้นชั้นบนสุดก็เป็นดาดฟ้าเหมือนกัน แต่เป็นพื้นที่ของโซลา เซลล์ มองไปจะเห็นแผงเก็บกักพลังงานความร้อนจากดวงอาทิตย์เรียงรายเต็มไปหมด ฉันนึกชื่นชมความฉลาดของเจ้าของตึกทุกครั้งที่มองไปเห็นสิ่งเหล่านั้น แน่นอน เจ้าของบริษัทนี้ต้องร่ำรวยมหาศาลแน่ ถึงลงทุนทำอย่างนี้ได้ และต้องฉลาดมากที่ใช้พื้นที่ทุกตารางนิ้วให้เป็นประโยชน์

คงต้องหาทางแลกเวรกับเพื่อนคนอื่นๆบ้าง เพื่อจะมาเห็นอาทิตย์แรกของวัน ฉายแสงลงบนแผ่นสีดำพวกนี้ ...

คืนนี้ทางทิศตะวันตก สวนสาธารณะที่เคยมีแสงไฟส่องสว่าง เสียงเพลง เสียงเครื่องจักรของสวนสนุกใกล้ๆ เงียบไปแล้ว ได้เวลาปิดแล้วสินะ นี่เราขึ้นมาสายจริงๆด้วยสิ

ฉันเดินไปเรื่อยๆ เกือบสุดทางจะมีมุมเล็กที่ฉันแอบเอาเก้าอี้พับตัวเล็กๆมาซ่อนไว้ แต่เอ๊ะ เก้าอี้หายไปไหน

“คุณกำลังหาเจ้าสิ่งนี้อยู่รึเปล่าครับ ถ้าใช่ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมทำมันหักไปแล้ว เอ่อคือ ผมพยายมจะนั่ง แต่พอทรงตัวได้ มันก็...หัก”

เสียงผู้ชายที่ดังมาเป็นชุด บอกสำเนียงได้ว่า พูดภาษาไทย แม้จะชัดถ้อยชัดคำ แต่ก็ไม่ใช่คนไทย สงสัยจะเป็นแขกของ ‘บ้าน’ เรามั้ง ฟังไป เสียงแบบนี้เคยได้ยินที่ไหนนะ รู้สึกคุ้นจัง ฉันจึงหันหน้าไปตามต้นเสียง สิ่งที่ได้พบกลับเป็น

“โทยะ!”
“ครับ ผมเอง ขอโทษนะครับที่ทำมันหักซะแล้ว คุณเลยไม่ได้....” เสียงทุ้ม นุ่มน่าฟังนั้นเงียบลงทันทีที่ หญิงสาวก้าวเข้าไปกอดเขาอย่างรวดเร็ว และโอบกอดนั้นก็ได้รับการตอบสนองเป็นอย่างดีจากวงแขนแข็งแรง

“คิดถึงจัง...ดาร์ลิ่ง”
“อื่อ” เสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอด ฟังไม่ได้ศัพท์ เสียงเครือๆ ที่... ตอนนี้น้ำตาเจ้ากรรมหยุดไม่ได้แล้ว แต่พอตั้งสติได้ กลับรีบถอยออกมา เช็ดน้ำตา แล้วมองหน้าอย่างเอาเรื่อง

“เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ ฉันชื่อกานต์นะ”
“อ่าว ก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่ ขอเรียกให้ฟังซึ้งหน่อยสิ ว่าแต่ ยังไม่ได้ยิน คำที่ทำให้ชื่นใจเลย คิดถึงผมบ้างรึเปล่า”
“ไม่”
“จริงอ๊ะ”
“ก็จริงน่ะสิ ทำไมฉันต้องคิดถึงผู้ชายที่ไม่ยอมทำอะไร นอกจากหักอกสาวไปวันวัน”
“เอ๋ จุ๊จุ๊ๆ อย่าพูดงั้นสิ ผมปรับปรุงตัวใหม่แล้วนา ดูสิ มาอยู่เมืองไทยตั้งสามเดือนแล้ว เพิ่งปลีกตัว มาเจอคุณได้บนนี้ไงล่ะ... แอบมองอยู่ตั้งนาน อยากมาใจจะขาด แต่ถ้ามา แล้วกลัวจะกลับลงไปไม่ได้เหมือนวันนี้ไงล่ะ”

“แล้วคุณ..”
“ผมรู้ได้อย่างไร ว่าคุณทำงานอยู่ที่นี่ ไม่บอก อยากรู้ หอมแก้มทีนึงสิ” พูดพลางป่องแก้มออก
“ไม่อ่ะ”

เฮ้อ ผ่านมากี่เดือน กี่ปี อีตานี่ก็ยังเจ้าชู้เหมือนเดิม ที่บอกปรับปรุงน่ะ คงเป็นได้แค่การตั้งใจทำงานสินะ
“ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าไม่เชื่อใช่ไหม ว่าผมเปลี่ยนตัวเองแล้วจริงๆ เอาไว้วันหลังจะเล่าให้ฟัง อยุ่ใกล้กันแค่นี้เอง แต่คืนนี้ เรามาขอบคุณพระจันทร์และดวงดาวกันดีกว่าที่ทำให้ผม ได้เจอคุณอีกครั้ง” พูดจบก็จับมือหญิงสาวไว้มั่น ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ไม่ปล่อย

ในวินาทีนั้นเอง แสงสีขาว วาบลงจากแผ่นฟ้าเบื้องบน หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มอย่างตื่นเต้น
“อธิษฐานสิ” ชายหนุ่มรีบบอกคนข้างๆ แต่อีกฝ่ายกลับรีบสั่นหัว
“ทำไมล่ะ”
“แค่ได้เจอคุณ คำอธิษฐานของฉันก็เป็นจริงแล้ว” พร้อมกับอิงแอบ แนบกายชิดกับเขา

คืนนั้น โทยะ ก็พาสาวน้อย อุมา ไปส่งถึงที่พัก ส่วนตัวเขาต้องรีบกลับไปทำงานให้เสร็จ เพื่อพรุ่งนี้จะได้มีเวลาอยู่กับคนที่เขารักทั้งวัน แต่พอถึงวันรุ่งขึ้น โทรศัพท์จากวิศวกรปลุกเขาแต่เช้ามืด เครื่องจักรในโรงงานมีปัญหา ทำงานไม่ได้ ทุกอย่างจึงหยุดชะงัก เขาจึงต้องเดินทางไปแก้ไข อย่างเร่งด่วน ซึ่งระยะทางก็อยู่ห่างไปอีกจังหวัดหนึ่ง

ทั้งที่สัญญาไว้เธอแล้ว... โธ่เว้ย!!! ทำไมถึงเกิดเรื่องบ้าๆนี้ได้ คอยดูนะ ถึงโรงงานเมื่อไหร่ ไอ้พวกนั้นมันต้องรับผิดชอบ ฮึ้ย ชายหนุ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที และเมื่อพนักงานรับโทรศัพท์องโรงแรมบอกว่า หญิงสาวคนรักของเขาลาป่วย พอถามถึงเบอร์ที่พัก ก็บอกอีกว่าไม่มี โทรศัพท์มือถือจึงถูกขว้างทิ้งอย่างไม่ไยดี ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูดจบ

“ทำไมวันนี้มันเป็นอะไรกันหมดเนี่ยยยย โว้ย!! นี่ ขับรถช้าแบบนี้ จะถึงโรงงานไหม”
“ขอโทษครับ มิสเตอร์ทาเคดะ” คนขับที่ไม่ได้ทำอะไรก็ผิด แต่ก็ยังโดนไปด้วย - _-!

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 47 21:52:25

จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 6 ธ.ค. 47 19:41:12 ]