PANTIP.COM : W3157294 แล้วเรื่องนี้..ก็มีการเขียนต่อ แม้จะถูกล้อ..ว่าเป็นเรื่องไม่มีชื่อ []

ความคิดเห็นที่ 1

รถตำรวจไม่ต่ำกว่า 5 คัน จอดเปิดไฟฉุกเฉินรายล้อมบ้านหลังนั้นไว้..
ไฟสว่างวับวับ ๆ ทำให้เขารู้สึกรำคาญตา พาลหงุดหงิดไปทั้งสมอง
ตั้งแต่เมื่อคืน..มาจนกระทั่งบัดนี้..เกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม ๆ ที่เขาแทบไม่ได้หยุดพัก
เรื่องราวน่าพิศวงต่าง ๆ ผ่านเข้ามาให้เขาขบคิดจนสมองแทบระเบิด
นับตั้งแต่การพบศพที่ตายอย่างผิดปกติติด ๆ กันในคืนเดียวถึงหกเจ็ดศพทั่วกรุงเทพฯ
แต่ละศพมีลักษณะใกล้เคียงกัน..ตายซ้อนตายเหมือนกัน หัวใจไม่มีเหมือนกัน
เป็นหญิงสาววัยใกล้เคียงกัน..มีภูมิกำเนิดจากสถานที่ใกล้ ๆ กัน
ทำไมถึงได้มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้ขนาดนั้น??

แล้ว..ผ้าสีฟ้าผืนนั้น..ซึ่งผูกอยู่ที่หน้าต่างห้องพักของวิรานี..นักข่าวสาวสวยชุดเชยๆ คนนั้น..นั่นคืออะไร?

แม้ผ้าผืนนั้นจะช่วยให้เขาค้นพบชายคนหนึ่ง..ผู้มีประวัติการทำงานเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ด้านจุลวิทยา..ก็ไม่สามารถจะทำให้คำตอบกระจ่างออกไปได้..เพราะชายคนนั้นได้สิ้นชีวิตไปแล้ว..
เขาตายไปแล้ว..ตายไปหลังจากได้มีการแจ้งตายล่วงหน้ามาถึงสองหรือสามเดือน
ผ้าสีฟ้านั้นมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้??

ยังขบคิดไม่เข้าใจ..ขณะกำลังจะกลับไปพิสูจน์ที่โรงพยาบาลนั้นอีกครั้ง..
ก็ดันมาพบกับเหตุการณ์ซึ่ง ๆ หน้าเข้าอีก
ศพโดดหน้าต่างตาย..โอย..จะบ้าตายตามไปเสียให้ได้
เขาทำหน้าย่น ยกมือลูบหน้า..เสยเลยขึ้นไปทางหน้าผาก
ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเห็นเงาอะไรชนิดหนึ่งที่หางตา
และรู้สึกว่าเขากำลังถูกจ้องมองมาจากมัน!!

....
อาณาบริเวณของบ้านนั้น..ถูกรายล้อมไว้ด้วยกำแพงปูนสูงประมาณหน้าอก..และซ้อนไว้อีกชั้นด้วยต้นไม่เล็กใหญ่รายรอบ
บัดนี้มันถูกแสงสีแดงและสีเหลือง สาดส่องวับแวบตามจังหวะไฟฉุกเฉินจากรถตำรวจ
ในมุมหนึ่งของความมืด..ใต้ต้นมะม่วงใบปรกหนา..กิ่งคาคบที่ถูกเงามืดซ้อนไว้อีกชั้น..มีอะไรชนิดหนึ่งเกาะนิ่งอยู่ตรงนั้น..
ดวงตากลมโต..กำลังจ้องมองเขาซึ่งบังเอิญหันมาเห็นเขาอย่างไม่กระพริบ
ความรู้สึกแปลก ๆ ชนิดหนึ่ง..เริ่มต้นขึ้นจากไขสันหลัง..ไล่สู่ต้นคอ..วิ่งไปถึงหนังศีรษะและปลายผม..
ความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยปรากฎมาก่อนในชีวิตจู่โจมเข้าเกาะจิตใจของเขาในวินาทีนั้น..
"มัน" นั่นเอง!!
มันที่วิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถของเขา..มันที่แฝงตัวอยู่ใต้ซู้มต้นแก้ว..มันซึ่งมีรอยเท้าเหมือนเด็ก..มันที่เขาถึงกับลงทุนออกจากรถเพื่อพิสูจน์ให้ได้ว่ามันเป็นอะไร
บัดนี้มันอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว...ห่างไปไม่ถึงห้าเมตรแค่นั้นเอง..
และมันกำลังจ้องเขาอยู่!!
ด้วยสายตาที่ทำให้เขาเย็นวาบตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายผม

+++
เหมือนถูกสะกด..บรรยากาศรอบตัวราวจะหยุดนิ่งไปเสียแล้วสำหรับเขา
และคงจะยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นอีกนาน..ถ้าเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาไม่ดังขึ้น
เมื่อรู้สึกตัว.."มัน" ก็วูบหายไปจากสายตา
เขากลืนน้ำลายเอื๊อก..ค่อย ๆ ยกโทรศัพท์แนบหู
"ผู้หมวดหรือครับ?..ถึงไหนแล้วครับ ผมมารออยู่นานแล้ว.."
จ่าต้อยนั่นเอง
"เอ่อ.."เขายังพูดไม่ออก
"ศพยังอยู่ครับ..แต่.."
ลูกน้องคนสนิทของเขาอึกอัก..เขานิ่งฟัง..เหงื่อแตกซิก
"ศพแฟ่บไปแล้วครับ..แบนแต๋ติดเตียง..พวกหมอพยาบาลมารุมดูกันใหญ่.."
"ผมว่าผู้หมวดรีบมาดูเองดีกว่า..อาโหล..ผู้หมวดยังอยู่หรือเปล่าครับ?..อาโหล?"
"อยู่.."ในที่สุดเขาก็พูดออกมาได้
"แล้วเอาไงดีครับ?"
"ฉันก็ไม่รู้.." เขาแทบจำเสียงของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
"อ้าว.."
เสียงอุทานลั่นมา..นั่นสิ..เขาแทบจะไม่รู้อะไรเลยจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
เขาต้องตั้งสติใหม่อีกครั้งซะแล้ว
"จ่ามาหาผมที่บ้านดีกว่า.."
"ไปทำไมครับ?"
"ฉันจะลองค้นหาข้อมูลของดร.อัมฤทธิ์เพิ่มเตม..บางที..คืนนี้เราอาจจะต้องทำอะไรสักอย่าง"
เขาคิดถึงคอมพ์ฯ ที่บ้าน..หน้าจอของมันยังคงเป็นข้อมูลของดร.อัมฤทธิ์ผู้นั้นเปิดค้างอยู่
เขานึกถึงกล่องข้อความสั้น ๆ สำหรับคลิ๊กเพื่อไปสู่ลิงก์อีกอัน ที่ปรากฎอยู่ด้านล่างของหน้าจอ
"คลิ๊กเพื่อเข้าสู่ข้อมูลลับลำดับที่ 2"
ซึ่งเขายังไม่ได้คลิ๊กเข้าไปจากการดูครั้งแรก
"จ่ารีบมาก็แล้วกัน"
++++

จากคุณ : จากทู้ที่แร้วคับ - [ 3 ธ.ค. 47 13:42:37 A:202.57.171.125 X: ]