ความคิดเห็นที่ 1 ไว้ต่อพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้พอก่อน เพราะพิมพ์ไปได้ตั้งเยอะแล้ว คุยกับวังวน แล้วดันกดผิด หายไปหมดเลย แง เห็นไหม ความผิดของตัวมองไม่เห็น โทษคนอื่นไว้ก่อนดีกว่า 5555555 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 4 ธ.ค. 47 04:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สั้นจังแฮะ ไอ้นัท เอาที่มันยาวๆหน่อยไม่ได้เรอะ  ยังไม่ทันมัน ก้อจบละ  อยากๆๆๆๆๆ  อ่านอีก นะนะนะ    แล้วจาให้หออมแก้มหย่ายทีนึง คิดถึงเธอจัง   ไม่ได้ คุยนานแล้ว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง - [ 4 ธ.ค. 47 08:10:58 A:203.113.67.38 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาด้วยความดีใจ ที่อีตานุ่นภารโรง เข้ามาได้ หลังจากส่งเมลล์ไปแล้วพี่แกก็ไม่ยอมตอบ เสียมรรยาท คิดถึงนะพี่ เอ้าหันซ้ายขวาให้แล้ว เอาข้างไหนก่อนดีล่ะ แล้วมาถึงก็บ่นเลยนะว่ามันสั้น ไปตามเก็บอ่านของเก่าก่อนสิ แล้วเข้ามาอ่านตอนต่อไป กำลังคิดจะเขียนเดี๋ยวนี้แหละ เอาชีวิตครอบครัวพี่มาเป็นตัวอย่างดีกว่า เรื่องนี้ให้เป็นพระเอกอีกทีดีไหมเนี่ย อย่าหายหัวอีกนะ ไม่มีใครกัดแล้วอารมณ์ไม่ดี มันเขียนไม่ออกน่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 4 ธ.ค. 47 14:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาแบบย่อง ๆ คับ กัวโดนกัด แหะแหะ จากคุณ : ปิ๊ว - [ 4 ธ.ค. 47 16:17:39 A:202.57.168.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 "รัก รักเอ๊ย ไปช่วยแม่หิ้วถังสังฆทานหน่อยลูก" เสียงแม่ลอยมาก่อนตัว ในมือหิ้วถุงพะรุงพะรัง เต็มสองมือ ฝัดที่นั่งรออยู่ในรถ รีบออกมาช่วยแย่งที่มือแม่หิ้วถุงมาไว้ท้ายรถ ปากก็บ่นแม่เล่น ๆ ว่า " นี่แม่เหมาตลาดอีกแล้วเหรอครับ ขนอะไรกันมาเยอะแยะ" "อ้าวแกนี่ไม่รู้อะไรอีกแล้วไง  ของที่แม่ซื้อไปแกก็กินด้วยนะ นี่มันกะปิ กุ้งแห้ง ปลาหมึกไข่ ของทะเลไง เก็บไว้ไม่เสีย ไม่ต้องไปหาซื้อบ่อย ๆ " แม่จารไนยืดยาว "แล้วแม่จะไปทำสังฆทานต่อหรือ วัดไหนกันดีล่ะ" ฝัดถามแม่ต่อ "เออ แม่ซื้อไว้สามถัง มือมันถือของเต็มแล้วไง จะใช้ปากคาบมามันก็ดูน่าเกลียด" ฝัดโดนแม่แซวอย่างว่ากลาย ๆ "เอ้า แม่จะมาโทษผมได้ไง ผมบอกว่าจะเดินตามหลังช่วยหิ้วของ แม่ก็ว่าไม่ต้อง ให้รออยู่ที่รถนี่ แล้วแม่จะมาโวยอย่างนี้ได้ไง ไม่ถูกต้องนะครับ" ฝัดยกเหตุผลมาต่อว่ายาวยืด "เออ ไม่ต้องพูดมาก เป็นลูกเถียงแม่เดี๋ยวนรกกินหัว ไป ไป ตามแม่มาช่วยหิ้วหน่อย" แม่บอกอย่างนี้ทุกทีที่เริ่มตอบโต้ไม่ทัน "เออ เมื่อกี้แม่เจอเมียในอนาคตของแกด้วย แม่ไม่เห็นเธอหรอก เธอมาสะกิดเรียกแม่ด้านหลัง ยืนคุยกันตั้งนาน แกไม่เห็นเหรอ?" แม่บอกสิ่งที่ฝัดสนใจออกมา ไม่ได้ตั้งใจหลอกล่อลูก แต่ก็เหมือนหลอกล่อให้ลูกเปลี่ยนเรื่องคุย "เจอครับ เจอ แต่ไม่รู้ว่าเธอมากับใคร เกือบมีเรื่องกันแน่ะ" ฝัดเล่าให้แม่ฟังตามตรง "อ้าว กับยัยหนูนั่นนะเหรอ อู๊ยแกนี่ใจร้อน หึงหวงถึงขนาดไม่ดูตาม้าตาเรือเลยเหรอ? " แม่ถามและในขณะเดียวกันก็ว่าสั่งสอนลูกชายไปด้วย ตามความคิดที่คิดค่อนข้างไกลของแม่ที่แสนดี "ไม่ใช่นะแม่ ผมทะเลาะกับญาติเธอมั้ง พ่อนายตั้มหรือเปล่าไม่รู้ แต่มันกวนชะมัด ท่าทางหยิ่งผยองเหมือนกันทั้งตระกูลเลย" ฝัดบอกแม่ด้วยความที่ยังเจ็บใจในหนี้ที่ยังไม่ชำระไม่หาย เพียงแค่คนสองคนที่เขาเจอ และยังไม่รู้ด้วยว่า ผู้ชายคนนั้นคือใคร แต่เขากลับลงความเห็นทำนองปลาเน่าตัวเดียวว่า "ทั้งตระกูล" "เออ แม่ไม่เห็นไอ้คนที่ว่านี้ เป็นไอ้นายคู่หมั้นอะไรนี่หรือเปล่า อาจจะไม่ใช่พ่อนายตั้มหรือญาติพี่น้องเธอก็ได้" แม่ออกความเห็นในทางที่ดี "อ้าวแล้วทำไมแม่คิดดีอย่างนั้นล่ะ นี่ถ้าผมรู้ว่ามันเป็นคู่หมั้น ผมคงไม่ไปโบกให้รถคันอื่นจอดให้เสียแรงเสียเวลาหรอก" ฝัดคิดตามแม่ไปได้ในทันที เกิดความโมโหขึ้นมาอีกตะหงิด ๆ " เออ ช่างมันเถอะ ไว้รอให้แม่เห็นก่อน แม่จะชี้ให้แกดู" แม่บอกตัดไปเมื่อเห็นว่าลูกชายเริ่มมีอารมณ์โกรธ ฝัดขับรถพาแม่ออกมาจากตลาดหลังจากที่ไปหิ้วเอาถังสังฆทานมาใส่รถเรียบร้อย "แม่จะเอาของไปเก็บที่บังกาโลก่อนหรือเปล่าครับ" ฝัดถามแม่ " อืม แม่ว่าไม่ต้องหรอก มันมีแต่ของแห้งทั้งนั้น เราแวะวัดไหนก็ได้ ถ้าแกเห็นวัดก็แวะเข้าไปเถิด  ไม่ต้องเจาะจงว่าทำบุญวัดโน้นวัดนี้ วัดไหนก็เหมือนกันแหละ" แม่บอกจุดประสงค์ให้ลูกชายฟัง โน่นข้างหน้ามีวัด ฝัดเลี้ยวปราดเข้าไปจอดในวัด เดินเข้าไปถามพระที่กวาดลานวัดอยู่ ยังเช้าอยู่แค่เก้าโมงเช้าเอง "ท่านครับ ๆ ผมกับแม่จะมาทำสังฆทาน จะทำกับท่านได้ไหมครับ" ฝัดถามพระแก่หลวงตาองค์นั้น "ได้สิโยม" หลวงตาตอบสั้น ๆ พร้อมกับวางไม้กวาดลง ล้างเท้าพาขึ้นกุฏินำหน้าไปก่อน สองคนแม่ลูกหิ้วถังขึ้นมาหนึ่งใบ  ทำสังฆทานจนเสร็จ ก่อนจะลาไปที่อื่นต่อ มีผู้หญิงท่าทางคงจะเป็นคนแถวนั้นก้าวขึ้นกุฏิมาอย่างร้อนรน "หลวงตา ช่วยด้วยเจ้าค่า อีหนูลูกสาวอีชั้นมันหายไปตั้งแต่เมื่อวานเย็นสักสองทุ่มได้ บอกว่าจะออกไปบ้านเพื่อนสักหน่อย แล้วนี่มันหายเงียบไปเลย ไปตามมันที่บ้านเพื่อนที่มันบอก เขาว่า มันไม่ได้มาที่นั่น หลวงตาอีฉันร้อนใจ ช่วยอีฉันด้วยเจ้าค่า" หญิงกลางคนคนนั้น ขึ้นมาได้จังหวะที่เขาและแม่กำลังจะลากลับพอดี "เออ ๆ เอาสิโยม" ท่านบอกไปอย่างใจดีและเห็นใจ แม่ดวงผู้ว่องไว ได้ยินเท่านั้น หล่อนกระซิบบอกลูกชายว่า "รัก รัก แม่ว่าหลวงตาคนนี้ท่านต้องมีดีแน่ ๆ เรารอให้ท่านตรวจดวงชะตาสักพักก็ดีนะลูก" "ครับ ๆ ตามใจแม่แล้วกัน เราไม่รีบร้อนไปไหนนี่" ลูกชายในโอวาทบอกเอาใจแม่ ฝัดและแม่นั่งรอจนกระทั่งหญิงชาวบ้านนั้นลากลับไป เขารู้เรื่องตามที่ท่านทำนายว่า ลูกสาวของหญิงกลางคนนั้นหายไปกับผู้ชาย บอกลักษณะทุกอย่างถูกต้องหมดตามที่หญิงคนนั้น ต้องยกมือทาบอก อุทานออกมาบ่อย ๆ ว่าใช่ค่ะ ใช่ค่ะ แต่หลวงตาทำนายว่าอีกไม่นานเท่าไหร่เธอจะติดต่อมาเอง ไม่ได้เป็นอัน่ตรายใด ๆ แม่ดวงของฝัดเลื่อมใสมาก มือคอยสะกิดลูกชายบ่อย ๆ ปากก็บอกว่า แม่นจริง แม่นจริง ทั้ง ๆ ที่คนที่หายไปไม่ได้เป็นลูกของแม่สักหน่อย ฝัดคิดเองและเขาคิดไปไกลว่า เออ กลับมาแน่ล่ะ แต่ว่าคงหอบลูกติดท้องกลับมาด้วย ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เชื่อคำของพระท่าน แต่เหมือนกับว่า เป็นเขาเขาก็ทายถูกว่าถ้าหล่อนถูกเฉดหัวทิ้งก็ต้องกลับมาตายรังแน่นอน ถ้าหล่อนโชคดีก็ต้องหอบลูกหอบผัวมาขอขมาและแนะนำให้พ่อแม่รู้จัก มันก็เรื่องธรรมดา ถ้าหล่อนไม่ถูกเตะตีตายเสียก่อน หรือว่าเป็นอะไรถึงกับเสียชีวิต หล่อนคงต้องมาแน่นอน มันเป็นไปได้สองทางอย่างที่หลวงตาบอกอย่างเก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์เชียว ทำไม๊ ช่างไม่รักนวลสงวนตัวอย่างคุณสรรค์บ้างเลยนะ อ้าว ความคิดเขาสะดุด มาลงที่คุณสรรค์ได้ไงเนี่ย ? แม่ดวงเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ หลวงตา บอกท่านว่า "หลวงตาคะ อีฉันกับลูกมาไกล และนี่ก็ปีใหม่แล้ว ท่านช่วยดูดวงชะตาให้อิฉัน กับ ลูกชายหน่อยได้ไหมเจ้าคะ " แม่ดวงบอกเหตุผลว่า "มาไกล" "ปีใหม่" ให้พระท่านปฏิเสธไม่ได้ นี่คือความฉลาดพูดของหล่อน "เอาสิโยม บอกวันเดือนปีเกิดมา" ท่านก็ใจดีเสียจริงๆ ไม่ขัดศรัทธาแต่ประการใด แม่ดวงดูของหล่อนเป็นคนแรก พระท่านทายว่า หล่อนจะได้สัตว์สี่เท้า สองเท้า เข้ามาอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน และสัตว์นั้นจะนำโชคดีมาให้คุณดวงอย่างไม่คาดฝัน" นี่ต่างหากที่ทำให้คุณดวงแอบดีใจและครุ่นคิดอยู่อย่างปรีดาเงียบ ๆ สัตว์สี่เท้าก็ไอ้จุดไง สัตว์สองเท้าก็คุณสรรค์ไง ใช่แน่  ๆ เธอตีปริศนาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ถึงฝัดจะไม่ชอบการดูดวงดูหมอนี่สักเท่าไหร่ แต่เมื่อแม่คะยั้นคะยอเขาก็ตามใจแม่ หลวงตาทำนายว่า " ปีนี้จะมีการโยกย้ายที่อยู่ไปต่างแดน อาจจะได้เดินทางไกลไปศึกษาต่อ ทำงาน หรือว่าท่องเที่ยว เออ มีคนสนับสนุนดีนะเจ้าหนุ่ม ไม่ต้องห่วงเรื่องการเงินการทอง  แล้วนี่มีเมียหรือยังล่ะ" หลวงตาถามขึ้นตอนหนึ่งระหว่างทำนาย "ยังค่ะ นี่อิฉันอยากให้หลวงตาดูหน่อยว่าเมื่อไหร่จะมีสะใภ้กับเขาสักที" นั่นไง แม่ดวง แม่ปากไวบอกหลวงตาไปก่อนที่ฝัดจะได้ทันอ้าปาก "ยังเหรอ ? เออ ยังคงอีกนานนา ดู ๆ ว่ามีผู้หญิงมาพัวพันเยอะ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเขาจะรู้ตัวหรือเปล่าหรือว่าช่างเลือกล่ะ? แต่ว่าเขาไม่ใช่เป็นคนเจ้าชู้นา ดวงนี้เขาเรียกดวงผู้หญิงอุปถัมภ์ก็ได้" หลวงตาเงยหน้าขึ้นสรรพยอกฝัดเล็กน้อย แม่ดวงพลอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "เออ เออ แต่ว่ามีคนที่จะมาเป็นคู่จริงๆ นี่เขามีเจ้าของแล้วนี่หว่า  ดวงมันมีคู่แท้เป็นแม่ม่ายแม่ร้าง หรือว่า ต่างชาติต่างศาสนาไปโน่น ผู้หญิงก็รูปร่างขาว ๆ ท้วม ๆ สูงศักดิ์ มีเงินมีทอง และจิตใจดีด้วย" หลวงตาทำนายออกมาหลังจากนั่งขีดเขียนอยู่พักใหญ่ ฝัดนั่งฟังด้วยอาการสงบ "หลวงตาเจ้าคะ ไหน ๆ ก็ดูรูปร่างได้แล้ว อิฉันอยากรู้ให้มันแจ้งชัดไปเลยว่า หน้าอกใหญ่ สะโพกใหญ่ไหมเจ้าคะ" คุณดวงคุณแม่ที่แสนดีควักเอาคำถามที่หล่อนข้องใจขึ้นมาถามหลวงตาองค์นั้น อย่างให้เห็นดำเห็นแดงกันไปว่าเป็นคนที่เจ้าหล่อนหมายตาไว้หรือเปล่า "อาตมา ตอบไม่ได้นะโยม ว่าอย่างอื่นมันเป็นยังไง จะใหญ่จะเล็ก มันดูไม่ได้หรอก รู้แต่ว่าขาวท้วม" หลวงตาใจดีตอบคำถามแม่นายฝัดพร้อมกับยิ้ม ๆ ที่มุมปากเล็กน้อย "ขอบคุณครับหลวงตา งั้นผมคงจะไม่มีอะไรจะถามแล้วครับ ลาหลวงตากลับกันเถอะครับแม่ เราต้องไปกันอีกหลายที่" นายฝัดบอกลา และดึงแม่ให้กลับ ก่อนที่แม่จะเล่นควักคำถามออกมาให้หลวงตาอึดอัดใจ "เจริญพรเถอะโยม เอ้ารอเดี๋ยว หลวงตาจะให้ของดี เวลาเดินทางจะได้ปลอดภัย" หลวงตาหายเข้าไปในกุฏิสักพัก ท่านออกมาพร้อมด้วยอะไรที่กำอยู่ในมือ ยื่นเอามาให้ฝัดรับเอาไป มันเป็นพระพุทธรูปองค์เล็ก ไว้ห้อยแขวนคอ แม่ขอถุงท่านเอาไปใส่น้ำมนต์สองถุง ท่านก็ไม่หวงหยิบให้อย่างใจดีกับหนังยางยืดวงโต ระหว่างทางเดินจากกุฏิมาขึ้นรถ แม่ดวงยังติดใจไม่หาย ไม่มีใครให้คำตอบหล่อนได้ ว่า หน้าอก และ สะโพกลูกสะใภ้ในอนาคตจะใหญ่โตหรือไม่ หล่อนเอ่ยปากกับลูกชายว่า "ถ้าเป็นอย่างที่ท่านทำนาย แม่ว่าแกคงปิ๋วจากยัยหนูนั่นแล้วล่ะ หาคนใหม่เถอะลูก เอาที่เขามีผัวมาแล้วน่ะ แม่จะได้ไม่ต้องรออีกหลายปีอย่างที่ท่านบอก แม่อยากให้แกเป็นฝั่งฝาไปก่อนที่แม่จะลงหลุมอดเชยชมหลาน นะลูก นะ" "เอางั้นเหรอแม่ ไหนแม่บอกว่า มีคู่หมั้นแล้วก็เลิกได้ไง" ฝัดถามแม่อย่างไร้อารมณ์ "หมั้นได้เลิกได้ แต่นี่ท่านบอกว่าแกจะได้แม่ม่ายแม่ร้าง แล้วแกจะรอให้นังหนูนั่นมันเลิกกับผัวก่อนหรือไง ถ้าเกิดเขาไม่เลิกกันล่ะ แกเลิกปักใจกับยัยนั่นเสียเถอะ หาใหม่ลูก หาใหม่ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรานะ เชื่อแม่สิ" คุณดวงเปลี่ยนใจจากคุณสรรค์ได้รวดเร็ว เธอคิดอย่างคนที่มองการณ์ไกลและเห็นโลกมาก่อน เธอพยายามบอกเป่าหูให้ลูกคล้อยตามความคิดของเธอตลอดเวลา เธอยังคงเข้าใจว่า เขายังคงเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่เธอต้องคอยตามแก้ปัญหาให้ "ผมยังไม่คิดนะแม่ ตอนนี้เธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน คู่หมั้นก็มี ขอให้ผมได้ดูไปอีกนิดแล้วกัน อาจจะใช่หรือไม่ใช่เธอก็ได้" ฝัดตอบแม่ไปอย่างที่ตัวเองก็ไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซนต์เต็มนัก แต่ในใจลึก ๆ เขามั่นใจว่า ใช่เธอ แต่จะมีประโยชน์อะไรอีกล่ะ เขาไม่หวังดีกว่า หวังมาก ถ้าไม่ได้ก็ผิดหวัง รอมันไปดีที่สุด ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เอาอยู่กับแม่สองคนก็สบายดี ทั้ง ๆ ที่เขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้เท่าไหร่นัก แต่ว่าในขณะนี้มันทำให้เขาร้อนใจได้พิลึกอยู่ เอาน่า เขาทำท่าสะบัดหัวลูบที่ต้นคอเหมือนกับว่า ไล่ความรู้สึกในหัวให้หายไประหว่างที่เดินมาด้วยกันกับแม่   ก่อนที่จะเปิดประตูให้แม่และขับรถออกจากบริเวณวัดนั้นไปอย่างไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นเท่าใดนัก จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 4 ธ.ค. 47 16:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ท่าทางจะเป็นเรื่องยาวแล้วละ แต่ก็สนุกดี เขียนต่อเลยนะ ไม่ต้องรีบร้อน วันละนิดวันละหน่อยก็ได้ อย่าทำหายอีกล่ะ จะรออ่านจ้า จากคุณ : ป้าเอม - [ 4 ธ.ค. 47 16:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฝัดพาแม่ตระเวรไปจนทำสังฆทานได้ครบสามวัด เขาเป็นห่วงไอ้จุด เพราะผูกมันไว้หน้าบังกาโลหลายชั่วโมงแล้ว แม่เขาก็ช่างพูดช่างคุย เขาได้ผ้ายันต์ เครื่องลางของขลังมาอีกจากสองวัด แม่เขาก็เอาน้ำมนต์ของทุกวัดที่ไปมาวัดละสองถุงทุกครั้ง เขาก็ปล่อยแม่ เพราะถ้าแม่สบายใจ เขาก็ปล่อยไม่ขัดเธอ มันเป็นธรรมดาของคนวัยนี้ เขาอยากจะให้แม่ทุกอย่างเท่าที่เธอต้องการ และสบายใจ แต่เรื่องคู่ครองนี่เขายังหนักใจ และไม่อยากจะตัดสินใจให้มันรวดเร็วไป เพราะมันหมายถึงความเสี่ยงที่ต้องเอาชีวิตเขาทั้งชีวิตไปผูกพันธ์กับคนอื่น เขาคงจะทำตามใจแม่ไม่ได้ในกรณีนี้ ฝัดขับรถเข้ามาในบริเวณรีสอร์ทที่เขาเช่าพักอยู่ คืนนี้เขาพักอยู่เป็นคืนสุดท้าย รถที่สวนกันตรงหน้ารีสอร์ทนั่น เขาจำได้ดี ก็ไอ้นายพี่โมที่ท้าตีท้าต่อยกับเขาเมื่อเช้านี้ที่ตลาดไง เอ๊ะ ไม่มีคุณสรรค์นั่งไปด้วย มีแต่นายขี้เก็กนั่นขับออกไปคนเดียว เขาลงจากรถมาไขกุญแจบังกาโล ที่หน้าประตูบ้าน มีกระดาษของขวัญสีแดงปนม่วงกระจุยกระจาย ปลิวไปตามแรงลมทั่วบริเวณรอบบ้าน นั่นไง ไอ้จุดตัวดีนอนแทะกล่องอะไรอยู่ กระดิกหางให้แต่ไม่ยอมลุกขึ้นเดินมารับเหมือนอย่างเคย เขาเดินไปแย่งกล่องนั้นมาปากไอ้จุด ถือมันไว้ในมือและเปิดกุญแจ เอาของกล่องนั้นวางไว้ในบ้าน เขาเดินออกมาอีกครั้ง ช่วยแม่หอบหิ้วของเข้ามาไว้ในบ้านเรียบร้อย จึงถือกล่องนั้นเอามานั่งแกะที่โซฟา "กล่องอะไรนะลูก ของใครกัน" แม่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็นทันที "ไม่รู้ครับ ไอ้จุดมันเอามากัดเล่น" ฝัดตอบมือแกะง่วนอยู่ กล่องนั้นถูกเปิดดู ภายในมีโมบายเป็นรูปนกและรูปหัวใจแขวนอยู่เป็นพวง มีกระดาษการ์ดแนบไว้ เขาเปิดออกอ่านดู มีใจความที่เขียนไว้ว่า "ขอให้มีความสุขปีใหม่นะคะ และขอบคุณมาก ๆ อีกครั้ง" ลงท้าย ซันแจ๋ว ประโยคสั้น ๆ ที่เขาอ่าน และคำลงท้ายชื่อนั้น มันทำให้เขายิ้ม มือกำหมัดยกขึ้นมาอย่างเกร็ง ๆ พร้อมทั้งพูดเบา ๆ ว่าไชโย   เขาดีใจที่เหลือเกินเธอยอมรับชื่อที่เขาเรียกนั่นแล้ว "แม่ครับ ผมจะพาไอ้จุดมันไปเดินเล่นหน่อย แม่จะไปด้วยไหมครับ" ฝัดถามแม่ "ไม่เอาหรอกลูก แม่เหนื่อย ขอเอนหลังอยู่ที่ห้องสักพักแล้วกัน " แม่ดวงปฏิเสธ " ครับ ได้ครับ งั้นผมไปล่ะ" เขาแกะเอาเชือกที่ผูกเจ้าจุดพามันเดินตรงไปที่ทะเล เขาร้อนรุ่มขึ้นมา เอาไอ้จุดมาอ้าง เพราะไม่อยากให้แม่มีคำถามที่ทำให้เขาคิดมากอีก จุดประสงค์ที่แท้จริงคือเขาต้องการเห็นหน้าหล่อน ระหว่างทางที่เดิน สายตาเขาก็สอดส่ายไปตามบังกาโลหลังใหญ่สี่ห้าหลังนั้น ตามที่แม่บอกเมื่อวาน เผื่อเจอกับเธอคนที่เขาฝันถึงเมื่อคืนบ้าง มันแปลกดีนะ เมื่อเช้าก็ได้เห็นหน้ากัน แต่มันยังไม่จุใจ ช่างเป็นคนมักมากจริงเรา ได้เท่านี้จะเอาเท่านั้น มันไม่เคยเกิดปรากฏการณ์อย่างนี้ขึ้นมาก่อน บ้าจริง เอ้า บ้าก็บ้าว่ะ ฝัดยิ้มให้กับความคิดของตัวเขาเอง เดินมาจนเกือบจะถึงบ้านสองหลังข้างหน้า ก่อนจะถึงร้านค้าของทางรีสอร์ท สายตาเขาก็ไปปะทะเข้ากับเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่  เสียงเจ้าจุดเห่าขึ้นก่อนทันทีที่เห็น เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้น  เมื่อเห็นเพื่อนสี่ขาก็รีบตะโกนเรียกอย่างเสียงดังว่า "ไอ้จุด  ๆ " ด้วยความดีใจและวิ่งเข้ามาหา ฝัดเดินตรงไปไม่ได้ปล่อยสายเชือกจูงหมา ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า เด็กชายตรงเข้ามาลูบไล้เจ้าจุดและกอดคอมันอย่างรักใคร่ ไอ้จุดก็เลียหน้าเลียตานายตั้มจนเปียกไป นายตัวน้อยหัวเราะร่า หันหน้าหนีไปมา "ตั้มเล่นอยู่คนเดียวหรือครับ อาแจ๋วไปไหนล่ะ?" นายฝัดถามขึ้นก่อน "อาแจ๋วล้างจานครับ ให้ตั้มเล่นรออยู่ข้างล่าง เดี๋ยวอาแจ๋วจะพาไปเล่นน้ำทะเล" นายตั้มตอบออกมาหมด "เออ เรียกอาว่าอารักนะ แล้วพ่อตั้มไปไหนล่ะ" ฝัดค่อย ๆ หลอกถามบางอย่างจากเด็กชาย "พ่ออยู่บนบ้านยังไม่ตื่นครับ มีแต่อาแจ๋วตื่นกับแม่" นายตั้มตอบตรงไปตรงมา "เอ แล้วคนที่อารักเห็นเขาขับรถคันสีแดงนั่นก็ไม่ใช่พ่อตั้มนะสิ" ฝัดหลอกถามต่อไป "อ๋อ คนที่ขับรถสีแดงเขาชื่อ อาโม เป็นแฟนกับอาแจ๋ว เขากลับไปแล้วครับ" นายตัวน้อยบอกประสาซื่อ "อาแจ๋วแต่งงานหรือยัง ตั้มรู้ไหม" " ฝัดซอกแซก "ไม่รู้สิ แต่อาแจ๋วเขานอนห้องเดียวกับอาโมนี่ ตั้มเห็น" นายตั้มบอกความจริงออกมาหมด ใจฝัดกระตุกหายวาบในคำตอบนั้น เขายืดอกสูดอากาศเต็มปอด เท้าก้าวเดินออกมาจากเด็กชายช่างพูดนั้นไปอย่างทนอะไรบางอย่างไม่ได้ ไหนแม่บอกว่าเป็น "คู่หมั้น" ไง นี่หล่อนไม่ใช่มีแค่คู่หมั้น หล่อนนอนห้องเดียวกับนายโมขี้เก็กนั่น  มันหมายความว่าอะไรกัน "ตั้ม ๆ ไปกันเร็ว อาเสร็จแล้วครับ" เสียงร้องเรียกหลานดังมาจากอาสาวพร้อมกับลงบันไดมา "อ้าวคุณสัตยรักษ์ ไปเดินเล่นหรือคะ" เสียงทักทายจากหล่อนตามมา ฝัดยอมเสียมรรยาท ไม่ตอบคำถามใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีแม้แต่คำทักทาย เขาหันหลังกลับจูงกระชากลากไอ้จุดให้เดินกลับบ่ายหน้าไปยังบังกาโลที่พักอยู่ คุณสรรค์ไม่เข้าใจ ว่านายฝัดเป็นอะไรไป ไม่พอใจเธอด้วยเรื่องอะไร เชอะ อีตาขี้เก็ก เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ นายฝัดก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้แสดงท่าทางบ้า ๆ ออกมาเช่นนี้ได้ เชอะนังแม่มด นังผู้หญิงหลายใจ นางวันทอง นางกากี นังกิ้งก่า ฯลฯ ถึงหน้าเขาจะเชิดไม่มอง แต่จะมีใครรู้บ้างว่า เขาเชิดเพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับไปข้างในต่างหาก ไม่ได้เชิดเพราะหยิ่ง เขาอ่อนแอและล้าเต็มทน ขาที่เดินมันแทบไม่อยากจะทำหน้าที่อีกต่อไป ในใจของเขามีแต่ความผิดหวัง มีแต่ความคิดที่ไม่ดีให้หล่อน หล่อนมาหลอกเขาทำไมนะ ทำไมหล่อนต้องตีสองหน้า ให้ไมตรีกับเขา ให้เขาได้ใกล้ชิด หล่อนต้องการอะไร หล่อนปกปิดทำไม หล่อนทำไปเพราะรัก หรือ อารมณ์ชั่ววูบ เขาอยากจะควักใจหล่อนออกมาดูให้มันรู้กันไป เขาผูกไอ้จุดไว้ที่หน้าประตูตามเดิม ตัวเขาเซสะเงาะสะแงะตรงไปกระแทกตัวนั่งที่โซฟา ไอ้ความผิดหวังมันเป็นเช่นนี้เองเหรอ? ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย เจ็บ เจ็บโว้ยเจ็บ ไหน ๆ มันจะเจ็บแล้ว ก็ให้มันเจ็บให้ถึงที่สุดนะไอ้ฝัด เขาเอนตัวลงนอนยาวตามโซฟา มือก่ายหน้าผาก ตามองไปบนเพดาน ร่างกายและจิตใจอ่อนล้า พยายามไม่คิด ทำใจให้สบาย ๆ หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ จนในที่สุดก็หลับไปตรงโซฟานั้นได้ในที่สุด จบตอนจ้า จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 4 ธ.ค. 47 17:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไอ้ฝัดตอนห้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3160284/W3160284.html จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่น่าจะทำลิงก์ตอนเก่า ๆ ด้วยนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 6 ธ.ค. 47 17:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วค่ะ เดี๋ยวไปอ่านกระทู้บนต่อ...ปรู๊ดดด จากคุณ : นุภา - [ 6 ธ.ค. 47 19:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไอ้...ฝัด กับ อี...ซันดาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3111105/W3111105.html   ตอนสอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3121529/W3121529.html ตอนจุดสองห้อย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3127204/W3127204.html   ตอนสาม...ฟัน ฟัน ฟัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137748/W3137748.html ตอนสาม...ฝัน.....ฝัน.....ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3152196/W3152196.html ตอนสี่......... เรื่องมันยาว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3155999/W3155999.html จากคุณ : รสา รสา - [ 7 ธ.ค. 47 19:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 8 ธ.ค. 47 23:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว..มีแววอกหักซะแร้วคุณรัก.. แฮ่.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 13 ธ.ค. 47 03:48:31 ]