จดหมายจากเมืองกรุง (อันเส็งเคร็ง)
อันโตนิโอ
วันแรกที่วิทยาลัย
วันที่ เดือนพ.ศ.----
สวัสดี อ้ายเริญเพื่อนรัก บัดนี้มืงยังมีความสบายดีอยู่หรือ นี่ก็นับเข้าได้เกือบสามเดือนกระมังที่กรูเข้ามาอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร ช่วงแรกวุ่นวายมากเอาการอยู่แต่มาบัดนี้ค่อยคลาย กรูจึงมีเพลามาเขียนจดหมายถึงมืงนี้แล
อันการเข้ามาอยู่ในที่แปลกใหม่นั้นกรูไม่เห็นเปนของลำบาก อย่างเดียวที่ขอตำหนิคือความเหงาแลว้าเหว่ มืงจักเชื่อหรือไม่ก็ตามใจว่ากรูนั้นยังหามีเพื่อนสนิทไม่เลยแม้เพียงสักคน เปนไปได้กระมังที่ความเปนบ้านนอกของกรูนี้ได้สร้างความรังเกียจแก่บรรดาเพื่อนนักศึกษาด้วยกันจนไม่มีผู้ใดต้องการคบหา แต่กรูก็แคลงใจอยู่เพราะว่ายังมีอีกตั้งหลายตัวที่มันบ้านนอกไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากรูเลยแม้แต่น้อย แลเมื่อมันแสดงต่อพวกบ้านเดียวกันก็เห็นเปนประจักษ์ว่าพวกมันนั้นบ้านนอกร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ครั้นเมื่อมันเห็นชาวกรุงเทพฯโดยเฉพาะหญิงสาวที่หน้าตาเข้าท่าสักหน่อยมันก็ชักจะเริ่มหลงลืมกำพืดตัวเองไปสิ้น อนิจจา แต่ถึงกระนั้น กรูก็หาได้ลืมชาติกำเนิดไม่ บ้านนอกอย่างไรก็ยังบ้านนอกอยู่อย่างนั้น จะเห็นถึงความเสแสร้งจากกรูแม้น้อยหนึ่งก็หามิได้
การสอบคัดเข้าเปนนักศึกษาของวิทยาลัยแห่งนี้มิใช่เรื่องยาก เพราะกรูค่อนข้างจะเตรียมตัวมาดี ก่อนหน้านี้ก็เฝ้าท่องหนังสืออยู่มิเว้นวันอีกทั้งยังซ้อมกีตาร์วันหนึ่งๆหกชั่วโมง กรูจะขอเล่าให้มืงฟังว่ากรูได้ดำเนินชีวิตอย่างไรบ้าง
เมื่อแรกก็ได้อาศัยวัดเปนที่พักหลบแดดแลฝนอยู่สองสามวัน ครั้นหลวงพี่ท่านหนึ่งยื่นเจตจำนงให้กรูไปอาศัยอยู่กับโยมพ่อโยมแม่ของท่าน เนื่องจากเสียงจากการซ้อมกีต้าร์ของกรูได้ทำลายสมาธิของบรรดาเหล่าภิกษุยามทำวัตรจนแตกกระเจิงไปหลายหน กรูก็ไม่ว่ากระไร เก็บข้าวของอีกทั้งยังกีตาร์คู่ใจออกจากวัดมา มิวายพระหลายรูปที่ร่ำๆจะขอเป็นศิษย์กีตาร์กรูทำสายตาอาลัยอาวรณ์อยู่บนกุฏิเปนทิวแถว
ไปพักอาศัยบ้านลุงกับป้าผู้เปนโยมพ่อแม่ของหลวงพี่ท่านนั้นได้สามวัน ก็ได้รับการอันเชิญให้ไปหาที่อยู่ใหม่ด้วยเหตุผลไม่ต่างจากครั้งแรกมากนัก กรูไม่กล้าปฏิเสธ จึงต้องย้ายข้าวของออกไปตะลอนหาที่อยู่ใหม่อีกหน ผิดแต่ว่าครานี้ไม่มีญาติโยมคนไหนจะให้ความอุปการะอีกต่อไปแล้ว
หอพักในกรุงนั้นหาไม่ยาก ที่ไหนๆก็มี แต่จะหาสภาพดีแลราคาย่อมเยานั้นคงเปรียบประดุจงมเข็มในทะเลอันกว้าง ที่สุดกรูก็ได้พบเข้าแห่งหนึ่งที่ไม่อุบาทว์มากนัก แลสนนราคาก็อยู่เพียงห้าร้อยบาทต่อเดือนเท่านั้น วันนั้นกรูเดินตุหรัดตุเหร่เข้านอกออกในซอยต่างๆเพื่อค้นหาที่ซุกหัวนอน ไปจนถึงศรีย่าน ถามแม่ค้ากล้วยปิ้งข้างถนนแกก็ให้ความร่วมมือเปนอย่างดี ชี้หนทางให้อย่างสะดวกทั้งยังบอกราคาค่างวดให้กรูสบายใจอีกด้วย เกือบหลงคิดว่าคนกรุงใจดีถ้าไม่มารู้ทีหลังว่ายายแม่ค้านั้นมันเปนเจ้าของหอพักที่ว่า
อ้ายเริญเอ๋ย มืงเคยบอกกรูว่าไม่มีใครหน้าไหนมีห้องนอนเล็กเท่ามืงนั้น กรูอยากจะขอนิมนต์มืงมาเยี่ยมชมสถานที่อันโอฬารของกรูหน่อยเถิด ขนาดของห้องเปนดังนี้ กว้างหนึ่งเมตรแปดสิบเซนต์ ยาวสองเมตรพอดี มีสิ่งที่ทำด้วยไม้ลักษณะคล้ายโลงศพวางชิดกับผนังด้านในสุด เจ้าเด็กดูแลยืนยันกับกรูว่านั่นคือเตียงมีไว้สำหรับนอน กรูก็พยักหน้ารับรู้ไว้ พื้นห้องเปนปูนซีเมนต์สีเทาฉาบเรียบปราบ เพดานด้านบนก็เปนปูนอีกนั่นแล แต่จะหาฉาบเรียบร้อยอย่างข้างล่างนั้นมิได้ ตรงกลางห้องมีหลอดไฟฟ้าให้ความสว่างพอนับมดได้อยู่หนึ่งดวง แลเมื่อเปิดไฟจะเปนแสงสีเหลืองๆส้มๆให้ความโรแมนติกมิใช่น้อย
จากคุณ :
อันโตนิโอ 
- [
วันพ่อแห่งชาติ 00:28:56
]
จดหมายจากเมืองกรุง (อันเส็งเคร็ง)
เรื่องนี้เขียนได้เหมือนเรื่องจริงมากเลย
