Under mind
นักเรียนสาว ใบหน้าเรียวดุจรูปไข่ ปากสีชมพูระเรื่อๆ ผิวเนียละเอียดนามว่า “เมไจ” แต่หลังจากที่หล่อนพึ่งจะตกรอบ 2 คนสุดท้ายของการประกวด “นาวสาวงามแห่งโรงเรียน ครั้งที่ 14” สายตาของหล่อนที่ดูเหมือนกำลัง “กลัว” บางสิ่งรอบๆตัว ราวกับว่า มีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองมา มันอาจเดินตามหล่อนก็เป็นได้....

ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว หลังจากที่พ่ายแพ้ให้แก่ “ริน” นักเรียนสาวผู้คว้าตำแหน่ง “นางสาวงามแห่งโรงเรียน” ในปีนี้ เมไจก็ดูหวาดกลัว บางครั้งก็คุยกับอากาศ บางทีเมไจกำลังสื่อสารกับ “ใคร” อีกคนอยู่ก็เป็นได้.....

เมไจเจ็บช้ำ โกรธแค้นรินที่ได้รางวัลไป ความรู้สึกที่ “สิ้นหวัง” มาบดบังทุกๆอารมณ์ของหล่อนตลอดเวลา ทว่าหลังจากนั้นก็ดูกลัว อารมณ์ที่ดูสับสน โสตประสาทแห่งความกลัวของเมไจกำลังเปิดรับ “ใคร” ที่อยู่ข้างๆตัวของหล่อนเอง....

เมไจเปิดประตูห้องเรียน สำรวจผู้คนด้วยการกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง.....

“อ้าว... เมไจ.... อรุณสวัสดิ์ กำลังรออยู่พอดี... มากับเราหน่อยสิ” ริน ก้าวเข้ามาใกล้เมไจ และคว้ามือของเมไจ จูงไปยังหน้าห้อง ซึ่งมีระเบียงไว้ให้นั่ง...

“เฮ้ หยุดนะ” เมไจรั้งไว้แต่ไม่อยู่

แสงอาทิตย์สีทอง สาดกระทบกับราวระเบียง ต้นไม้ที่วางอยู่แผ่กิ่งก้านเล็กๆ และใบสีดูช้ำ กลายเป็นสีเขียวชอุ่ม ยิ้มรับกับแสงอาทิตย์ เมฆหมอกที่จางๆ กลับหลีกทางแก่แสงแดด สิ่งที่ทำให้ความมืดหายไปนั้นก็คือ “แสงสว่าง” นี้แหละ

“มีอะไร” เมไจทำท่าเซ็งๆอย่างเย็นชา ใบหน้าที่แสดงอารมณ์ที่บูดอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่ถึงกระนั้นก็ตามเถอะ ระเบียงที่ขณะนี้ มีเพียงเมไจและรินที่เมไจเห็นเท่านั้น แสงแดดยังไม่ร้อนแรงนัก นั่นเป็นเพราะเวลาช่วง 6 โมงเช้า ใครจะมาโรงเรียนตอนนี้กัน เพราะงั้นตอนนี้ทั้งโรงเรียน อาจมีแค่ตัวเมไจกับริน 2 คนกระมัง.....

“คือว่า เราขอโทษนะเรื่องตำแหน่งนะ”

“เธอขอโทษฉันกี่รอบแล้ว” เมไจถาม

“คือ.... ฉันไม่สบายใจเลย เรากลับมาคืนดีกันเถอะนะเมไจนะๆ” รินชูนิ้วก้อยขึ้นมา

เมไจเหลียวมองรินด้วยหางตา รินไม่ต่อว่าอะไรกับการกระทำเช่นนั้นเลยสักนิดเดียว

เมไจตัดสินใจอยู่นาน หล่อนชูนิ้วก้อยและเกี่ยวก้อยด้วยความไม่สบอารมณ์เสียเท่าไหร่....

“ขอบคุณ มากนะ ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ” รินยิ้มด้วยความดีใจ หล่อนคิดว่าเมไจ ให้อภัยตัวหล่อยเองแล้ว แต่หล่อนไม่เคยคิดเลยว่า นั่นเป็นเพียงแค่ภาพหลอนเท่านั้น.....

รินเดินเข้าไปในห้องเรียน เช่นเดียวกับเมไจ หล่อนเดินเข้าไปและนั่งลงบนโต๊ะเรียน มองไปที่กระดานดำอย่างไร้สติ ราวกับรอคอยในสิ่งที่ไม่มีตัวตน..... ที่นี้คือที่ไหนกันแน่......

เมไจเหลียวหลังไปมอง มีเพียงแต่สิ่งไม่มีชีวิตเท่านั้นที่อยู่ด้านหลัง โต๊ะเรียนทรงเลคเชอร์ กระดานหลังห้อง อากาศที่เย็นสบาย และฝุ่นละอองเท่านั้นที่อยู่ภายหลังของเมไจ ไม่มีรินนั่งอยู่......

หล่อนเพ้อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่มีอะไรจะทำ ไม่มีอะไรจะคิด เป็นแค่ความว่างเปล่าเท่านั้นในขณะนี้

“ตึง” เสียงอะไรหล่นดัง ดูท่าจะต้องเป็นของที่มีน้ำหนักมาก เมไจลุกขึ้น หล่อนเดินออกไปนอกห้อง เหลียวมองไปที่บันได

นั่น... ริน.... รินกำลังยืนอยู่ที่บันได แล้วรินจึงเอนตัวไปข้างหน้า.... “ตึง” เสียงเดิม เมไจตาค้าง หล่อนก้าวขาวิ่งไปดูโดยอัติโนมัติ เมื่อไปถึงหล่อนมองที่ปลายขั้นบันได.... ริน

เมไจปิดปากตนเองเมื่อพบกับภาพตรงเบื้องหน้า รินกำลังนอนอยู่ ด้วยท่านอนที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดบนหัว รอยแผลฟกช้ำ หล่อนนอนนิ่งไม่อาจขยับ

“ระ... ริน” เมไจอ้ำอึ้ง

“พรึ่บ” เมไจผงะไปชั่วครู่ เมื่อหัวของรินหันมาหาหล่อน ร่างของรินค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาเมไจ

“ไม่นะ ม่าย!!!!!” เมไจวิ่งหนีเข้าไปยังห้องเรียน ด้วยความกลัวสุดขีด

หล่อนนั่งลงบนโต๊ะ ตัวสั่นระริก “พรึ่บ” ไฟที่เปิดสว่างจ้ากลับดับลงในทันที “อะไรกัน” หล่อนวิ่งและเปิดประตูห้อง “ช่วยด้วย!!!” เมไจกรีดร้องสุดเสียง หล่อนไม่สามารถเปิดประตูด้านหน้าได้ หล่อนจึงวิ่งไปด้านหลังห้องซึ่งมีอยู่อีกหนึ่งประตู “พรึ่บ” ไฟเปิดสว่าง ค่อยยังชั่ว เมไจผงะทันที

รินที่มีเลือดชุ่ม กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของเมไจ “ไม่นะ” ประตูล็อคเช่นกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.....

ไฟดับอีกครั้ง หล่อนร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง ไฟเปิดอีรอบ.....

รินมายืนอยู่กลางห้อง และกำลังเดินมาหาเมไจอย่างช้าเชื่อง “ไม่นะ ช่วยด้วย” ความหวังเริ่มเหลือน้อยเต็มที

ไฟยังคงดับๆเปิดๆ จนกระทั่งในที่สุดไฟจึงเปิดอีกรอบ “อ๊า!!!!!” เมไจกรีดร้องเมื่อพบว่า ตัวรินยืนอยู่ข้างหน้า ด้วยใบหน้าที่ชุ่มเลือด ผมที่บังใบหน้า ความน่ากลัวที่สะพรึงถึงขีดสุด เมไจล้มลงหมดสติไปอย่างฉับพลัน
……………………………

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมไจไม่รู้ เพื่อนร่วมชั้นเริ่มทะยอยเข้ามาในห้องทีละคน สองคน เมไจยังคงนั่งอยู่ที่ระเบียงด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง น้ำตาที่เอ่อไหลผ่านแก้มที่เนียลผ่อง ความเศร้าหมองที่ไม่สามารถบรรยายกำลังอยู่ในตัวของเมไจเพียงคนเดียว ที่ผ่านมาหล่อนเคยไม่ลืม เมไจยังจำได้ หล่อนจะไม่รู้สึกแบบนี้อีกเป็นครั้งที่ 2 และหล่อนก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับ “ริน” อีกเป็นครั้งที่ 2 เช่นกัน.....
(จบบริบูรณ์)
14: 24:45
28/11/47
จะเป็นอย่างไร เมื่อคนที่คุณเกลียดกำลังร้องขอให้คุณช่วยชีวิตเขา
หากคุณไม่ช่วยคนที่คุณเกลียดคนนั้น คนที่คุณเกลียดนั้นจะต้องตาย
หากคนๆนั้นตาย คุณจะรู้สึกอย่างไร....
Under mind: ถึงแม้จะไม่ใช่คน