ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้เป็นวันแรกแห่งการทำงาน ฝัดเดินกระปลกกระเปลี้ย เข้ามาอย่างไร้อารมณ์ เสียงทักทายกันให้แซดไปว่า "สวัสดีปีใหม่ค่า สวัสดีปีใหม่ครับ" ดังกันให้แซดไป ฝัดได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดิน ไม่ได้ทักทายใคร แม้แต่คุณพร้อมผู้มีอารมณ์เบิกบานเป็นนิจ คุณพร้อมและลูกน้องสาว ๆ ทักทายเขาให้เกรียวไปว่า "สวัสดีปีใหม่ค่ะหัวหน้า" ฝัดได้แต่ยิ้มและพยักหน้ารับ ปีใหม่นี้เขากลายเป็นกิ้งก่าอีกตัวแล้วหรือนี่ จากวันปีใหม่เป็นต้นมา ไวเหมือนโกหก ก็ผ่านปีใหม่มาหกเดือนเข้านี่แล้ว ไอ้อาการผงกหัว กลายเป็นอะไรที่ติดเป็นนิสัยไปได้โดยไม่ตั้งใจ ไม่มีใครรู้ว่าเพราะเหตุใด คุณฝัดผู้สดใส กลายเป็นคนเงียบขรึม และหน้าแก่ซีเรียสตลอดเวลา ลูกน้อง และ คุณพร้อมที่เคยคุยล้อเล่นกันบางครั้ง ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้รัศมี ยังดีนะ ที่ฝัดยังแค่พยักหน้า ผงกหัวตอบรับได้บ้าง ถ้าเกิดเขาทำตากระพริบ ๆ ๆ ๆ บ่อย ๆ อยู่ตลอดเวลายิ่งจะทำให้คนประหลาดใจใหญ่ หกเดือนเต็มที่ได้แต่คอยใช้หางตาแอบดูคุณสรรค์ผ่านไปมา อยากมองหน้าเธอ แต่ไม่กล้าสู้สายตา แอบมองได้แต่ทางบั้นท้ายไม่ให้เธอรู้ตัวและจับได้เท่านั้น คุณสรรค์อารมณ์ไม่ดีบ่อย ๆ  คุณนกเลขาฯ ที่เคยเป็นคู่หูกันก็พลอยเป็นคนสงบปากคำไปได้อย่างน่าแปลก คุณสรรค์เผลอนั่งเหม่อลอยบ่อย  มองมาทางเขาแทบทั้งวัน มีอยู่บ่อยครั้งที่ต่างฝ่ายต่างแอบมอง แล้วสายตาดันมาปะทะกันดังเปรี้ยง แต่ก็ชั่ววินาทีเดียว ต่างฝ่ายต่างก็หลบสายตาของตัวเองไปคนละทาง ระหว่างคุณสรรค์และนายฝัด ไม่มีใครที่จะกล้าพูดหรือทักทายกันขึ้นมาก่อน ปฏิกิริยาของคนทั้งสองเป็นที่จับตาดูของคนเกือบทั้งบริษัท อย่างน้อยใคร ๆ เขาพูดลับหลังล้อเขาและเธอว่า ในบริษัทเลี้ยงกิ้งก่าไว้สองตัว มันไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น วันนี้ด๊อกเตอร์ดิลกได้มีคำสั่งมาถึงนายฝัดให้เข้าพบด่วน ที่ห้องทำงานของท่าน เขาได้เข้าไปให้ห้องของท่านด๊อกฯ "เอ้า นั่งลงก่อนคุณ" ด๊อกฯ ดิลกยิ้มแย้มทักทาย "ครับ ขอบคุณครับ" ฝัดยังนอบน้อมกับเจ้านายเช่นคุณดิลกเหมือนเดิม "ผมมีข่าวดีมาบอก ไม่รู้ว่าคุณจะสนใจไหม"ด๊อกฯ เริ่มขึ้น "ครับ" ฝัดตอบสั้น ๆ รอฟังท่านอยู่ "คืองี้นะคุณ ทางบริษัทเราไปเปิดสาขาใหม่ที่เมกา  เราหาคนที่มีคุณสมบัติต่าง ๆ พร้อมยังไม่ได้ เนื่องจากว่า ที่มีอยู่ต่างมีครอบครัว ไม่มีใครต้องการห่างบ้านและครอบครัวไป และก็เป็นที่รู้ ๆ กันอยู่ว่านโยบายของบริษัทต้องการประหยัด เรื่องค่าเช่าบ้านอะไรนี่ด้วย ทางบริษัทต้องการออกทุนให้คุณไปเรียนพร้อมกับดูแลงานตรงนั้นให้กับบริษัททางเมืองไทยด้วย ที่เราพิจารณาคุณนั้น เพราะหนึ่งคุณทำงานที่นี่มาหลายปี คุณเป็นคนซื่อสัตย์และไว้ใจได้ทุกเรื่อง และเป็นคนถูกต้องยุติธรรม ตรงต่อเวลาและหน้าที่ เอางี้คุณมีคุณสมบัติทุกประการมากกว่าเหมะสมมาก และอีกอย่างยังไม่มีครอบครัว ในระยะครึ่งปีหลังนี้ คุณต้องไปเรียนภาษาให้มันชัดเจน ก่อนที่เราจะส่งคุณไป เออ บริษัทจะออกค่าเรียนให้ หลังจากนั้น จะมีคนทางโน้นให้ความสะดวกเรื่องอพาตเม้นท์ที่พักกับคุณทุกอย่าง และจะมีผู้เชี่ยวชาญที่เราจ้างไว้เป็นคนเทรนและช่วยคุณด้วยในระยะสองปี หลังจากนั้น คุณต้องดำเนินการด้วยตัวคุณเอง ทั้งเรื่องการตัดสินใจและอื่น ๆ เรื่องที่พัก เราให้เขาจัดหาห้องชุดที่มีห้องนอนเพียงหนึ่งห้อง ครัวและห้องนั่งเล่น ห้องน้ำในตัว คุณเป็นโสดสามารถอยู่ได้อย่างสบาย ๆ ผมให้เวลาคุณตัดสินใจ จะเอาคำตอบอีกในวันจันทร์หน้า ถ้าตกลง ผมก็ขอแสดงความยินดีกับคุณด้วย เพราะในอนาคตมันก้าวหน้าเห็นรำไรอยู่แล้ว ฝากไว้ด้วยแล้วกัน ไปคิดให้ดีนะคุณ เวลาที่อยู่เมืองไทยมีอีกตั้งครึ่งปี คงสะสางอะไรได้ทัน ผมไม่อยากให้ปฏิเสธ บอกตรง ๆ" ด๊อกฯ ดิลก พูดอธิบายยืดยาวหยอดความหวังดีไว้ก่อนจบด้วย "ครับ ขอบคุณครับ" ฝัดซึ้งใจด๊อกเตอร์มาก เลิกงานเย็นวันนั้น เขาไม่เคย่คิดจะเถลไถลไปไหน เลิกงานเมื่อไหร่เขาก็ตรงดิ่งกลับบ้านทุกที บ้านเป็นสถานที่เดียวที่เขารู้สึกว่า ปลอดภัย และมีคนที่รักรอเขาอยู่ เมื่อกลับมาถึงบ้าน จะมีเสียงกุ๊กกรู ๆ ๆ พร้อมกับผงกหัวไปด้วย ของเจ้านกเขาที่เขาขอมันมาเลี้ยงแต่เล็กเขาได้มันมาจากบ้านเพื่อน เขาเอามันมาเพราะความสงสารที่แม่และพ่อนกรุมจิกมันจนหัวและปีกเป็นแผล มันกลายเป็นนกเชื่อง เขาจับมันบ่อยเพราะต้องทายา ทำความสะอาดให้ จนแผลมันหาย   เขามักจะปล่อยมันออกจากกรงให้มันเดินเล่นในบ้านเวลาที่เขาไม่มีภาระจากการงาน   ไอ้จุดมันก็ยอมรับสมาชิกใหม่ ไม่ทำร้ายกัน แต่จะเล่นกันดีด้วยซ้ำ เขาได้รับความรื่นเริงจากคำของแม่ที่ช่วยบรรเทาคลายความทุกข์ใจได้ในบางครั้ง เขาหัวเราะกับไอ้จุดเพื่อนสี่ขา ที่มักจะทำอะไรเปิ่น ๆ ออกมาให้ได้เห็น หรือแม้แต่เวลาที่มันเล่นกับไอ้เขา ทุกเย็นมันจะรอเขาเพื่อที่จะเล่นฟุตบอล ไอ้จุดชอบวิ่งไล่แย่งเล่นฟุตบอลกับเขามาก วันนี้หลังจากทานข้าวเย็นกับข้าวฝีมือแม่ดวงเสร็จสรรพ เขาช่วยแม่ล้างจานอันเป็นกิจวัตรที่ทำประจำเสร็จ ก่อนจะมานั่งข้างแม่ สายตาแม่ไม่ละจากหน้าจอ หล่อนดูละครน้ำเน่ารักพิศวาทที่ติดนักหนา เหมือนยาเสพติด เขารอจนกระทั่งมันจบ เอ่ยปากเล่าให้แม่ฟังเรื่องที่คุยกับด๊อกฯ วันนี้ เขาถามแม่ว่า" แม่ว่ายังไงครับ เห็นดีด้วยไหม" ฝัดถามความเห็นแม่ "มันก็ดีนะลูก แต่ว่าแม่อดคิดถึงแกไม่ได้นะสิ" แม่ตอบออกมาอย่างคนผูกพันธ์กัน "ครับ เราไปด้วยกันนะแม่ ผมไม่ให้แม่เหงาอยู่นี่คนเดียวหรอก" ฝัดบอกแม่ย้ำความคิดตัวเอง "ถ้าแกเอาแม่ไปด้วย แล้วไหนจะบ้านล่ะ ไอ้จุดอีกล่ะ ไหนนกเขาที่แกเอามาเลี้ยงอีกล่ะ" แม่สาธยายยืดยาวถึงความจำเป็น "อืม จริงสิ งั้นผมขอคิดก่อนดีกว่า อาจจะฝากใครได้ หรือว่าเอามันไปด้วย" ฝัดตอบอย่างชั่งใจ แน่นอนว่าเรื่องที่ฝัดเอาไปปรึกษาคุณพร้อมจะต้องรู้ถึงหูคุณจันทร์แจม หล่อนสังเกตพฤติกรรมของคุณสรรค์และนายฝัดอยู่เช่นกัน หล่อนแน่ใจว่า ข่าวใหม่อันนี้ที่หล่อนได้รับมาต้องเป็นที่สนใจของคุณสรรค์แน่นอน ช่วงนี้คุณสรรค์จะอารมณ์ไม่ดีบ่อย ๆ  ไม่มีอะไรลอดสายตาคุณนกไปได้ หล่อนรู้ดีที่เดียวว่าคุณสรรค์จดทะเบียนเงียบ ๆ กับนักธุรกิจคนหนึ่ง เมื่อตอนต้นปี หล่อนเห็นเขามารับคุณสรรค์บางครั้งบางคราว นี่เขาหายไปได้สองเดือนแล้ว คุณสรรค์อาจจะมีปัญหาครอบครัว ที่เธอไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟัง แต่วันนั้น คุณนกจำได้ว่าเธอจำได้ไม่ผิดตัวแน่ ที่เห็นสามีคุณสรรค์ เดินประคองสาวสวยคนหนึ่งในห้างใหญ่  เธอคนนั้นใส่เสื้อคลุมท้อง จะว่าเป็นพี่น้องก็คงไม่น่าจะใช่ เพราะทะนุถนอมกันเหลือเกิน ถึงคุณนกจะเห็นตำตา และจะเป็นคนปากสว่างอยู่บ้าง แต่เรื่องนี้เธอกลับเฉย ไม่บอกไม่เล่าให้คุณสรรค์ฟัง เธอเข้าใจอกลูกผู้หญิงด้วยกัน เพราะสามีคุณนกเองก็เจ้าชู้ไม่ใช่ย่อย สาวสมัยนี้ก็หน้าด้าน ทั้งที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว บางครั้งเธอก็จะเอา เพราะความเห็นแก่เงินและความสะดวกสบาย แต่บางครั้งก็น่าสงสารผู้หญิง ที่ตกเป็นเหยื่อคารมของชายใจชั่ว ที่เห็นแก่ได้อย่างเดียว อย่างเช่นสามีเธอเอง คุณนกสืบจนรู้ว่าสามีมีเมียน้อย หลงใหลถึงขนาดที่สามีเธอรับเลี้ยงดูเช่าบ้านให้อยู่ คุณนกเธอตามไปดูและได้คุยกับเมียน้อย เจ้าหล่อนสารภาพกับเธอว่า สามีคุณนกบอกเธอว่า เขายังไม่มีเมีย อย่างน้อยที่เธอยังมีคุณธรรมอยู่บ้าง ทั้ง ๆ เกือบจะขาดสติ แต่คนของเธอไม่ดีเองต่างหาก หญิงเมียน้อยนั้น ยอมเลิกราไปโดยสันติ สามีเธอได้แผลที่หัวติดไว้เพื่อเตือนความจำ "คุณสรรค์คะ ไปทานข้าวร้านอาเกียงตรงหัวมุมกันไหม ข้าวขาหมูเขาอร่อยนะ" คุณนกเอ่ยปากชวนเจ้านายสาวก่อนพักทานข้าวเที่ยง "ไปสิคะ กำลังอยากทานอยู่พอดี" หล่อนตอบรับ อย่างน้อยก็อร่อยกว่านั่งทานคนเดียวน่า พักเที่ยงเลิกงาน ผู้คนในบริษัททะยอยกันออกไปจับจองร้านอาหารแถวนั้นเลือกกินเลือกหากันตามใจ มีอยู่บ้างเหมือนกันที่เข้าไปทานในโรงอาหารของบริษัทเพราะขี้เกียจเดินตากแดด ก็พอกินกันตายไปได้ ราคาก็ถูกกว่าข้างนอก เพราะทางบริษัทกำหนดราคาขาย คุณภาพสะอาด แต่ไม่ได้บอกว่าตักในปริมาณเท่าใด น้ำแกงมากกว่าเนื้อหรือเนี้อมากกว่าน้ำแกง ขอแต่ไม่ให้มากกว่าราคาข้างนอก ถือว่าเป็นสวัสดิการให้กับพนักงานด้วยเช่นกัน คุณนกและคุณสรรค์ เข้าไปนั่งด้านใน สั่งข้าวขาหมูมาคนละจาน นั่งทานกันไปคุยกันไป คุณนกเป็นคนที่จับความรู้สึกของคนใกล้ชิดได้เก่ง เธอดูอารมณ์คุณสรรค์ว่าวันนี้ค่อนข้างอารมณ์ดี เธอเอ่ยว่า "คุณสรรค์ รู้เรื่องที่นายฝัดตัดสินใจไปประจำสาขาที่อเมริกา ไหมคะ" "เออ ได้ข่าวแว่ว ๆ ค่ะ แต่เขายังไม่ได้ตัดสินใจไม่ใช่หรือคะ" หล่อนถามต่อ "ค่ะ ตกลงไปแน่แล้วค่ะ นี่ทำงานถึงสิ้นปีแล้วก็ย้ายไปแล้ว" คำตอบของคุณนกทำเอาคนนั่งตรงข้ามใจหายวาบ "เออ ค่ะ ก็ดี ก้าวหน้าดี " หล่อนตอบสั้น ๆอย่างจับอารมณ์ไม่ได้ "นี่ได้ข่าวว่าเขามีปัญหา เรื่องบ้านเรื่องหมาเรื่องนก อะไรนี่ให้วุ่นวาย ทีแรกเขาว่าจะขนสัตว์เลี้ยงไปกันด้วย แต่เห็นว่าที่พักที่โน่นห้ามสัตว์เลี้ยงนี่คะ" คุณนกเล่าถึงปัญหาต่อไป "เหรอคะ แล้วเขาจะเอาพวกมันไปไว้ที่ไหนล่ะ" คุณสรรค์อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ "ไม่ทราบค่ะ นี่พวกสาว ๆ บัญชีเขาเล่าให้ฟังอีกทีค่ะ" คุณนกบอกถึงที่มาของแหล่ง "เออค่ะ" คุณสรรค์ตอบอย่างไม่รู้จะตอบอย่างไร สองสาวจ่ายเงินเรียบร้อยเดินออกมาด้านนอก มีเวลาเหลือพอเดินชมโน่นชมนี่ได้สักพัก ก่อนที่จะหลบแดดเข้าตึกทำงานไป จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันพ่อแห่งชาติ 16:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีต่อ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันพ่อแห่งชาติ 17:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บริษัทจัดสัมมนาเป็นเวลาสามวันสองคืนที่ชายทะเลระยอง ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ฝัดและคุณสรรค์ก็มีรายชื่ออยู่ในจำนวนนั้นด้วย หลังจากการประชุมกลางวันสบาย ๆ ที่ผ่านไปแล้ว ตกเย็นมีการทานอาหารร่วมกัน มีการละเล่นกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อความสนุกสนาน ฝัดเดินเลี่ยงลงไปตามชายหาดข้างหน้า  เดินไปช้า ๆ อย่างปล่อยอารมณ์ ตลอดเวลาเขาอดลอบมองเธอไม่ได้ มันมีทั้งรักทั้งแค้นแน่นอยู่ในอก สุดที่จะอธิบาย ระยอง มันเหมือนกับย้ำความเจ็บปวดที่มันไม่เคยจางหายไป เขาอยากจะกระชากเธอมาถามความในใจให้มันกระจ่างไปเสียที อย่างน้อยมันก็ดีกว่าถูกเก็บกดไว้ให้ทรมานอย่างนี้ เท้าพาเขาเดินไปเรื่อย สายตาไปปะทะกับร่างตะคุ่ม ๆ ที่นั่งอยู่ริมทะเล ไม่ไกลสายตานัก มองทางด้านหลัง เขาคิดว่าคงเป็นเธอ มันค่อนข้างมืด เขาตั้งใจเดินเฉียดเข้าไปใกล้ ๆ ใช่เธอจริงด้วย หัวใจเขาลิงโลดเต้นเป็นรัวกลอง เอ มานั่งทำไมคนเดียวมืด ๆ น่ะ นั่นไงโอกาสที่เขารอมานาน พูดกับเธอให้มันเห็นดำเห็นแดงไปเลย ในยามนี้อากาศกำลังสบาย ๆ แต่ใจเขานั้นเต้นไม่เป็นส่ำ ความบ้าบิ่นกลับมาอีกหน   ไม่แปลกนี่ถ้าเขาจะทิ้งศักดิ์ศรีทักทายเธอก่อน "อ้าว มานั่งอยู่คนเดียวมืด ๆ นี่เอง" ฝัดร้องทักขึ้นลอย ๆ "ค่ะ" หล่อนเงยหน้ามาตอบอย่างธรรมดาและสุภาพที่สุด "ขอผมนั่งเป็นเพือนคุณแล้วกันนะ" เขาถือโอกาสนั่งลงข้าง ๆ  ไม่ได้รอให้เธออนุญาตแต่อย่างใด "ค่ะ" "วันนี้พระจันทร์สวยจริงนะครับ" ฝัดเริ่มต้นชวนคุย "ค่ะ" เธอตอบรับคำสั้น ๆ อีกแล้ว   นิ้วที่ว่างของเธอก็เขี่ยทรายไปมา ฝัดเอื้อมมือไปเกาะกุมมือนั้นไว้ เหมือนปรามให้เธอหยุดการกระทำนั้นเสียที ได้ผล เธอหันหน้ามามองเขาและบอกว่า"ฉันแต่งงานแล้วนะคุณ" พร้อมกับพยายามเอามือดึงออก ฝัดดึงมือเธอไว้แน่นยิ่งขึ้นบอกว่า " ผมทราบ แต่การที่ผมทรมานใจเพราะแอบรักเมียชาวบ้านเนี่ย มันไม่ทรมานใจยิ่งกว่าเหรอ ? ชัดและตรง มาพูดกันให้รู้เรื่องดีกว่านะ ผมเห็นคุณเศร้า ความร่าเริงสดใสเมื่อก่อนที่คุณเคยมีมันหายไปไหน ? ผมอาจจะแส่สนใจเรื่องของคุณ ผมเห็นนะว่าสามีคุณหายหน้าไป ไม่ได้มาเทียวรับเทียวส่งนานแล้ว บอกผมมาเถอะนะ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ ผมยินดีช่วย คิดเสียว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งได้ไหม ? " ฝัดจบคำยืดยาวที่แสลงใจทั้งคนพูดและคนฟัง "ถึงฉันจะมีปัญหาหรือไม่มีปัญหา มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของคนภายนอกที่จะมารับรู้ไม่ใช่เหรอ?" คุณสรรค์พูดและดึงมือออกอย่างแรง "ใช่ ผมเป็นคนนอก แต่มันผิดเหรอ ในการที่ปรารถนาจะเห็นคนที่เรารักมีความสุข " ฝัดถามกลับ คุณสรรค์นั่งชันเข่างอตัวเอามือโอบรอบเข่าเธอไว้เหมือนกับว่ามันหนาวเหลือเกิน "หนาวหรือ?" ฝัดถามทำลายความเงียบขึ้นมาหลังจากนั่งเป็นเบื้อใบ้กันเป็นเวลานาน "ไม่หรอก" เสียงเครือ ๆ ดังมาจากคุณสรรค์ ฝัดดึงเอามือเธอออกเอามากุมไว้ในมือ เธอปล่อยให้เขากุมมือข้างเดียวของเธออยู่อย่างนั้น   เธอเปลี่ยนท่านั่งสบาย ๆ แต่มือที่ถูกเกาะกุมไว้นั้นมันกลับแผ่ความอุ่นขึ้นมาในใจ จนเธอรู้สึกได้ ทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันอีก เหมือนต่างฝ่ายต่างทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่หาดแห่งนี้เมื่อต้นปี เวลาผ่านไป คุณสรรค์หันหน้ามามองเขา เอ่ยถามว่า "คุณจะไปสิ้นปีนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วมีใครดูแลบ้านและสัตว์เลี้ยงให้หรือยังล่ะ?  ถ้ายังไม่มี ฉันรับอาสาดูให้ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ" คุณสรรค์ถามเขาอย่างเพื่อนถามเพื่อน ฝัดมองเห็นสายตาที่แวววาวของเธอเพราะหยดน้ำตา ยามที่หันหน้ามากระทบกับแสงไฟจากริมหาดที่อยู่ไม่ไกลนัก เธอร้องไห้ทำไม ? มีอะไรในใจเธอหรือ ?เขาอยากรู้อย่างแบ่งเบาความทุกข์มาจากเธอนัก "ครับ ยังไม่มีใครรับอาสาดูให้ เพราะมันเป็นระยะยาวน่ะคุณ แต่ถ้าคุณรับอาสา ผมยินดีจะให้คุณดูแลมันให้" ฝัดตอบเรื่อย ๆ จับความรู้สึกไม่ได้ "นายตั้มคงดีใจ พูดถึงไอ้จุดตลอด บ้านเราใกล้กันอยู่ในรั้วเดียวกันค่ะ ไม่มีปัญหาหรอก" หล่อนบอกเบา ๆ "ครับ แต่ว่าสามีคุณไม่ว่าเอาเหรอ ? ถามกันก่อนดีไหมครับ ?" ฝัดออกความเห็นเพราะเขาไม่อยากจะสร้างความเดือดร้อนให้กับเธออีก "ไม่ต้องหรอกค่ะ ดิฉันยังอยู่ที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ ท่านก็เกษียณแล้ว และรักสัตว์ด้วย ไม่มีปัญหาค่ะ" คุณสรรค์ตอบอย่างคนใจดี ฝัดมีความรู้สึกว่าในคำพูดนั้น ไม่มีการเอ่ยถึงสามีเธอสักคำ เขารู้มาว่า เธอแต่งงานและย้ายบ้านไปอยู่กับสามีที่มีธุรกิจใหญ่โต แล้วทำไมเธอจึงบอกว่าเธออยู่กับพ่อแม่ที่บ้านเก่า เขาแปลกใจนัก เธอแต่งงานเงียบ ๆ เมื่อต้นปีนี้เอง นี่ก็ไม่ถึงหกเดือนดี มันน่าจะมีอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่อย่างที่คนนอกเข้าใจ เธอใช้นางสาว นำหน้าชื่อและไม่ได้เปลี่ยนนามสกุล ยัง่คงใช้เหมือนเมื่อก่อนทุกประการ แปลก แปลกมาก "ครับ งั้นวันหยุดไหนที่คุณว่าง ผมจะพาเจ้าจุดไปเที่ยวหานายตั้มบ้าง ให้มันคุ้นกับที่ใหม่สักระยะหนึ่ง คุณจะว่ายังไงไหมครับ" ฝัดเอาไอ้จุด  และนายตั้ม ขึ้นมาเป็นตัวอ้าง เขาเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา เขาต้องการรู้ให้ได้ว่า มันมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณสรรค์ หมากับเด็กนี่แหละดี จะเป็นตัวทำให้เขามีโอกาสรู้และใกล้ชิดเธอมากขึ้น "ได้ค่ะ เอาเป็นวันเสาร์หน้าไหม นายตั้มอยู่บ้าน จะได้รู้จักกับพี่จุ้นพี่แจงด้วย  เอ้อ พ่อแม่นายตั้มนะค่ะ " คุณสรรค์พูดนัดขึ้น "ครับ ได้ครับ เราขึ้นกันดีกว่า เดี๋ยวคุณจะไม่สบาย" ฝัดบอกเธออย่างห่วงใย ดึงมือเธอให้ลุกขึ้น ทั้งสองเดินจูงมือกันเดินไปเงียบ ๆ ภายใต้แสงจันทร์ เสียงเพลงทำนองเบาลอยตามลมมาค่อย ๆ ได้ยินชัดขึ้นว่า "อย่าเห็นกันดีกว่า......... ถ้าเห็นแล้วอดไม่ไหว ........เดี๋ยวเธอจะคิดมากไป........ โกรธเคืองใครฉันคงระทม.......... เจ็บจนเหลือเจ็บ......... มันเก็บเป็นแผลระบม......... ไว้วันที่ฉันได้ชม........ คงชื่นให้สมให้สาแก่ใจ............. ใช่สิ ใช่เลย มันยากที่จะทำใจ แต่ขอลองดูกับมันสักตั้ง อย่างน้อยบัดนี้ เขาได้รู้ใจตัวเองแน่แท้และคงจะเปลี่ยนใจได้ยากแน่นอน   โอ้ความรัก เข้าใจยากจริงหนอ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันพ่อแห่งชาติ 20:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันเสาร์ที่ที่คุณสรรค์และนายฝัดได้นัดกันไว้มาถึง เขาจับเจ้าจุดอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณให้มันอย่างดี สั่งสอนมรรยาทให้มันอย่างยืดยาว มันจะรับรู้หรือไม่เขาไม่สนใจ แต่บ่น ๆ มันไปตามลมตามแล้ง ใจเขาคึกคักมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกหน เขาเปิดประตูรถด้านหลังให้มัน เอาลูกบอลสุดรักโยนเข้าไปให้ด้วย เขาหยิบเอาแผนที่ที่คุณสรรค์วาดให้มาดูอีกครั้ง มันหาไม่ยาก บ้านเธออยู่ในซอยใหญ่  ด้านต้นซอยที่ด้านในเป็นหมู่บ้านที่มีชื่อ ใช่มันง่ายมากเลย ถนนหนทางยังติดหนึบด้วยการจราจร  มันไม่ได้ทำให้เขาหงุดหงิดได้อีกเลย วันนี้เขาแต่งตัวลำลองสบาย ๆ ไม่ได้ผูกไทน์อย่างทีเคย ขับรถมาจนถึงซอยที่ว่า เลี้ยวปราดเข้าไป นั่นไงบ้านหลังทาสีขาวสองหลังติดกัน บริเวณรอบ ๆ บ้านปลูกดอกไม้ มีสนามหญ้า ต้นไม้ข้าง ๆ รั้วเป็นแถวเป็นแนว คุณสรรค์แต่งตัวอยู่กับบ้านได้น่ารัก เธอนุ่งกระโปรงกางเกงขาสั้นเหนือเข่าอยู่กับบ้าน เสื้อที่ใส่ก็น่ารักทำให้ดูหวานแหว๋วไปทั้งตัว หน้าตาไม่ได้แต่งเพียงแต่ทาปากน้อย ๆ สีเรื่อ ๆ เธอเดินมาเปิดประตูรั้วและให้เขาเอารถเข้าไปจอดในบ้าน เขาจัดการเปิดให้ไอ้จุดออกมา มันเดินไปดม ๆ แล้วยกขาขึ้นฉี่ที่โคนต้นไม้ เขาห้ามมันไม่ทันแล้ว แต่คุณสรรค์กลับบอกว่า "ช่างมันเถอะค่ะ มันทำสัญญลักษณ์ไว้ไง มันธรรมดาของหมาน่ะคุณ" คุณสรรค์บอกอย่างเข้าใจธรรมชาติของหมา หน้าตาเธอผ่องใสขึ้นจริง ๆ ฝัดลอบมองหน้าเธอ "คุณพ่อคุณแม่คุณไม่อยู่เหรอครับ ?" ฝัดถามขึ้นตามมรรยาท "อ๋อ ท่านไปงานทำบุญบ้าน บ้านเพื่อนของท่านค่ะ เห็นว่าทำบุญเพื่อนัดเพือนให้มาเจอกันมั้ง" คุณสรรค์ตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ "อารัก อารัก ไอ้จุด ๆ " นายตั้มจำเขาได้ ตะโกนเรียกชื่อทั้งคนทั้งหมาด้วยความดีใจ เขาอุ้มเด็กชายที่โฝมาหาด้วยความดีใจอย่างที่สุด ปล่อยตาตั้มลงแล้วหันไปเปิดท้ายรถ หยิบเอาของบางอย่างให้นายตั้ม มันเป็นกล่องใหญ่ ๆ ที่นายตั้มหิ้วไม่ไหว เขาหิ้วมันมาวางไว้ นายตั้มสนใจกับกล่อง เขาพยายามเปิดออกดูด้วยแรงเด็ก แต่มันไม่ออก "อาแจ๋ว อารัก ตั้มเปิดไม่ได้ ช่วยหน่อยสิครับ" นายตัวเล็กร้องบอกขอความช่วยเหลือ ผู้ใหญ่ทั้งสองคน เดินมาทางด้านกล่องกันคนละด้าน ก้มตัวลงพร้อม ๆ กัน หัวโขกกันอย่างแรงโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ "อู๊ย โอ๊ย" ต่างฝ่ายต่างพูดพร้อมกันว่า "ขอโทษครับ ขอโทษค่ะ" พร้อมกับเสียงหัวเราะประสานเสียงกันดังไป กล่องนั้นถูกเปิดออกมา ข้างในนั้นทำให้นายตั้มถึงกับตาโตด้วยความพอใจ มันคือลูกบอลพลาสติกเล็ก ๆ ขนาดเท่ากำปั้นผู้ใหญ่ ต่าง ๆ สี และมีอยู่มากมายเป็นร้อยลูก นายตั้มคว้าเอาลูกบอลมาโยน ๆ ๆ อยู่กับที่ ไอ้จุดคอยกระโดดรับด้วยหัวบ้าง ปากบ้าง สนุกกันไปทั้งเด็กทั้งหมา ลูกบอลต่างสีถูกโยนกันเต็มสนามไปหมด ปี๊น ๆ ๆ ๆ  เสียงบีบแตรยาวดังมาสามสี่ครั้ง คุณสรรค์โผล่หน้าจากห้องรับแขกออกมามอง ฝัดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม ไม่ได้ลุกขึ้นมาดู เขาอยู่ในฐานะแขกของบ้านนี่นา "ตั้ม ๆ ๆ มาเปิดประตูให้อาหน่อยเร้ว" ฝัดว่าเสียงคุ้น ๆ นา เหมือนไอ้พี่โมไม่ผิด เขายอมเสียมรรยาทลุกขึ้นมาโผล่ดูด้วยอีกคน นั่น ใช่มันจริง ๆ คุณแจ๋วเดินไปที่หน้าประตู หล่อนเปิดมันออกไป ไม่ได้เปิดให้รถเข้ามา เสียงทุ่มเถียงกันดังแว่ว ๆ มาให้เขาได้ยิน เขาเห็นกริยาอาการจากการทำมือทำไม้ของคนทั้งสอง รู้สึกว่าไม่ได้คุยกันด้วยความเข้าใจ แต่ว่าขัดใจอะไรกันบางอย่างแน่นอน โน่นใครกัน ผู้ชายรูปร่างสูง ๆ เดินตัวปลิวออกมาจากบ้านนายตั้ม คงเป็นพ่อนายตั้มมั้ง เขาเดินตรงไปที่คุณแจ๋วยืนคุยกับนายโมอยู่ นั่นมีการผลักอกกันด้วย นั่นนายโมขึ้นรถขับกระชากออกไป   ผู้ชายคนนั้นประคองหลังคุณแจ๋วดันเข้าบ้านมา เราวิ่งไปนั่งรอทีเดิมดีกว่า  ฝัดที่คอยสังเกตการณ์รีบวิ่งเข้าไปนั่งเรียบร้อยอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม คุณแจ๋วเข้ามาพร้อมชายคนนั้นเข้ามาแนะนำ ฝัดลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ เขาคนนั้นก็รับไหว้ คุยกันสองสามคำ เขาก็ขอตัวกลับไป ใช่เขาเป็นพ่อนายตั้ม ชื่อพี่จุ้น หรือจุลดิษฐ์ คุณแจ๋วตาแดง หลบหน้าหลบตาเขาเข้าไปในครัว บอกว่าจะปอกมะม่วงทำน้ำปลาหวานให้ทาน เขารู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มา แต่มันเรื่องอะไรล่ะ กับนายโมหรือ? วันนั้น ฝัดกลับบ้านมาก็ค่อนข้างเย็นมากแล้ว เพราะคุณจุ้นชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วย มันเป็นวันเสาร์ที่แปลกออกไป มีอะไรใหม่ ๆ ที่เขาได้รับรู้จากคุณจุ้นที่เปรย ๆ เหมือนกับเขาลงโทษตัวเอง  ที่พยายามยัดเยียดเพือนสนิทให้น้องสาวได้รู้จัก เขาไม่น่าจะไว้ใจฝากชิ้นเนื้อไว้กับเสือผู้หญิงอย่างนั้นเลย ฝัดลากลับไปด้วยความสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาพอเดาอะไรบางอย่างได้ลาง ๆ จากการที่เขาได้เห็นและได้ฟังจากคุณจุ้น มันทำให้เขาปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก อาทิตย์หน้าเขาแอบบอกชวนนายตั้มให้ไปเที่ยวทะเลกันโดยให้นายตั้มไปชวนอาสาวถ้าอยากจะไป นายตั้มอยากจะไปใจจะขาด ถึงกับไปอ้อนวอนให้อาสาวไปด้วย จนเธอใจอ่อนรับคำ   สำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว เขาขับรถออกมาจากบ้านเธอแล้วยังอารมณ์ดีไม่หาย เขาผิวปากเล่น ๆ มาตลอดทาง   เออรถมันติดจังนะ เขาหันไปดูรถคันข้าง ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ชายตัวใหญ่ที่นั่งหลังพวงมาลัยรถคันนั้น อะไร  ๆ มันดูสวยงามจริง เอี้ยวตัวยื่นมือไปสัมผัสกับไอ้จุดพร้อมกับบอกมันเบา ๆ ว่า "เอากระดูกไก่ทอดไหมจุด  แวะตลาดกันก่อนดีกว่า แกทำได้ดีมากนะวันนี้ ขอบใจจริงๆ ว่ะ" จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ เจ้าเล่ห์จังหว่า นาย ฝัด เนี่ย   เอ.........คงไม่เหมือนกับนัทตี้ ที่เลิฟ นิ ยังไงๆ   คนของเราก้อดีก่า อยู่แล้นนนนน จากคุณ : ตานุ่นภารโรง - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:16:20 A:202.129.13.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่น่าจะทำลิงก์ตอนเก่า ๆ ด้วยนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 6 ธ.ค. 47 17:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอาใจช่วยฝัดเต็มที่ มีแววว่าจะหวานในที่สุด จากคุณ : นุภา - [ 6 ธ.ค. 47 20:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลุ้น ลุ้น   จากคุณ : ป้าเอม - [ 6 ธ.ค. 47 21:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กำลังสนุก มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Mae ja - [ 7 ธ.ค. 47 15:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กิจการร้อยพันหมื่นแปดแสนล้านรัดตัวจริง ๆ เห็นไหม ไม่ได้มีเวลาเข้ามาตอบญาติพี่น้องพ่อแม่พี่น้องหน้าไหนทั้งสิ้น ขออภัยมาในนี้ด้วยค่ะ ตอนนี้มีเวลาสามชั่วโมงค่ะ มาทักทายกันหน่อยปะไร ตานุ่นภารโรง   เจ้าเล่ห์ที่ไหนกัน นั่นเค้าเอาตัวอย่างมาจากตัวเองนั่นแหละ อย่าโยนไปให้ใครเลย น้องพี่น่ะน่ารักอยู่แล้ว ดีใจมาก ๆ ที่พียังมีชีวิตอยู่ และสบายดี อย่าหายหน้ากันไปอีกนะ คิดถึงจริงๆ ว่ะ แล้วอีเมลล์ใช้ภาษาไทยได้แล้วเน้อ เขียนมาคุยกันบ้าง รสา รสา จ้ะ พี่จะทำ มันทีเดียวตอนจบเลย ป้านุภา  ขอคุณค่ะ ที่เอาใจช่วย มาดูกันดีกว่าว่าใครจะยังไง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกค่ะ ป้าเอม เค้าไม่ได้เข้ามาในนี้หลายวันแล้วนะ เครื่องเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เช้ามืดยันเที่ยงคืน สามีเค้ามันเป็นโรคจิตจ้ะ ถ้าตัวเองเรียกมาแล้วไม่มีคนตอบ ไม่ต้องสงสัยนะ เพราะว่าไม่มีคนนั่งหน้าเครื่อง ตอนนี้การงานรัดตัวมาก วิ่งโน่นวิ่งนี่และถ้าว่างก็นอนผึ่งพุง เพราะอากาศมันไม่น่าจะไปไหนเลยนิ แม่จ๋า พี่จะพยายามเข้ามาเขียนวันนี้นะถ้าเป็นไปได้ เพราะเครื่องว่างแล้ว วันนี้ไอ้สามีมันช่วยคนงานเข็นรถปูนมาฉาบในบ้าน ขอให้มันอย่าเพิ่งเสร็จเร็วแล้วกัน เพราะพี่ต้องใช้เวลาสักสามสี่ชั่วโมง ในการเขียนและคิดจิ้มคอมฯ พร้อมกันไป ถ้าเป็นไปได้ ก็จะลงให้มันจบ ๆ เรื่องไปกันเลยจ้า อารมณ์จะได้ไม่ค้าง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 7 ธ.ค. 47 16:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไอ้...ฝัด กับ อี...ซันดาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3111105/W3111105.html   ตอนสอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3121529/W3121529.html ตอนจุดสองห้อย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3127204/W3127204.html   ตอนสาม...ฟัน ฟัน ฟัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137748/W3137748.html ตอนสาม...ฝัน.....ฝัน.....ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3152196/W3152196.html ตอนสี่......... เรื่องมันยาว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3155999/W3155999.html ตอนสี่จุดหนึ่ง.........ปีใหม่.......ของใหม่........เจ็บใหม่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3158405/W3158405.html จากคุณ : รสา รสา - [ 7 ธ.ค. 47 19:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำให้แล้วนะคะ เวลาตามอ่านมันง่ายดีค่ะ ตอนใหม่ค่ะ ตอนหก...เจ้าเล่ห์เพราะรัก...ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3163814/W3163814.html จากคุณ : รสา รสา - [ 7 ธ.ค. 47 19:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณรสาใจดีจริงๆ ผมตามอ่านง่ายขึ้นเยอะเลย ขอบคุณครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 8 ธ.ค. 47 21:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาให้กำลังใจจ๊ะดูแลสุขภาพนะเพื่อน จากคุณ : ป้าต๋าว - [ 9 ธ.ค. 47 00:19:22 A:203.172.68.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดครับ ไปเที่ยวไปธุระ ไป... หลายวันเลย ยังไม่ทันได้อ่านหรอกครับ แต่มาเซฟและทักทายในตัว อ่านจบจะแวะมาคุยอีกเด้อ จากคุณ : GTW - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณฝัดจะ Go inter แล้วนะคะนี่.. แต่เรื่องของหัวใจยังค้างคาอยู่นา.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 13 ธ.ค. 47 03:55:26 ]