ในที่สุดก็มาถึงตอนจบของเรื่องจนได้นะคะ ยังไงเรนก็ต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ ที่ติดตามเรื่องของเรนมาโดยตลอด คำติชมของทุกท่านเป็นกำลังอย่างหนึ่งที่ทำให้เรนพยายามเขียนเรื่องนี้ได้จนจบ ขอบคุณคะ
................................................


หลังจากที่มิลันตาออกจากโรงพยาบาล หญิงสาวก็ได้รับคำสั่งประกาศิตจากญาติผู้พี่ให้หยุดพักงานเป็นเวลา 1อาทิตย์ เธอจึงได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้าน บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้เธอคิดถึงวินาทีแรกที่หญิงสาวรับรู้จากหมอว่ามีชีวิตน้อยๆ อีกชีวิตหนึ่งที่กำลังจะลืมตามาดูโลก เธอรู้สึกดีใจระคนเสียใจ ดีใจที่จะได้ให้กำเนิดลูกของคนที่เธอรักและเสียใจที่ไม่ได้อยู่ร่วมกับชายซึ่งตนรัก แต่ถึงอย่างไรก็ตามเธอตัดสินใจแล้วที่จะเก็บชีวิตน้อยๆนี้ไว้ และรอคอยวันที่เกิดมา เธอจะเลี้ยงดูเขาจะให้เขาเติบโตเป็นคนดี

“ก๊อกๆๆๆ คุณมิลันคะ มีคนมาขอพบคุณมิลันค่ะ”

หญิงสาวลุกจากเตียงและเดินไปเปิดประตูห้อง
“ใครกันจ๊ะยุพา”

“เออ...ไม่ทราบเหมือนกันคะ คุณมิลันไปดูเองแล้วกันนะคะ เขารอคุณอยู่ที่ท่าเรือคะ ”ยุพาทำท่าอ่ำๆอึ้งๆ ไม่ยอมตอบ

“ยุพานี่นะ” มิลันตาพูดพร้อมกับจ้องหญิงรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“คุณมิลันรีบไปเถอะคะ เดี๋ยวเขาจะรอนานนะคะ” ยุพาก้มหน้าไม่กล้าสบดวงตาคู่สวยที่มองตนอยู่
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆพร้อมเดินจากไป

เมื่อมิลันตาเดินไปถึงท่าเรือเธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนหันหลังให้กับเธอ หญิงสาวจึงรีบเดินเข้าไปหา

“เออ ขอโทษนะคะที่ให้คอยนาน ยุพามาบอกว่าคุณขอพบดิฉัน ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือคะ” มิลันตาพูดกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสุขภาพ

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปซักพักก่อนที่จะพูดขึ้นมา “ผมคิดถึงคุณ” พร้อมกับหันหน้ามาหาหญิงสาว ซึ่งเมื่อเธอเห็นหน้าเขาแล้วถึงกับตะลึง

“คะ..คุณนภัทร์”

“ครับผมเอง”นภัทร์พูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือเรียวบางของหญิงสาว

“คุณมาที่นี่ได้ยังคะ” น้ำตาเม็ดใสเริ่มคลอหน่วยในดวงตาคู่สวย

“และ..แล้วพี่ทรายล่ะคะไม่มาด้วยกันหรอ”เธอพูดพร้อมกับพยายามมองหาร่างเล็กบางของหญิงสาวอีกคนหนึ่งซึ่งเธอรักเหมือนพี่

“ทำไมผมต้องมากับทรายด้วยล่ะ ผมจะมาคนเดียวบางไม่ได้หรือครับ” นภัทร์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดร่างบาง

“อย่าคะ” มิลันตาพูดพร้อมกับบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้ชายหนุ่มกอด “คุณนภัทร์จะมาจองห้องพักหรือคะ ความจริงคุณโทรมาก็ได้นะคะ ไม่น่าจะถึงขนาดต้องมาเองเลย” หญิงสาวพูดพร้อมยืนหันหลังเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเห็นน้ำตา

นภัทร์ยิ้มให้กับคนที่ยืนหันหลังพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “ผมไม่ได้มาจองห้องพักหรอกครับ ผมมาตามหัวใจของผมที่ฝากไว้กับใครบางคนแถวนี้ต่างหากล่ะครับ...มิลันผมรักคุณนะ”
ทันทีที่คำพูดคำนั้นหลุดออกจากปากของชายหนุ่มมิลันตาก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้ำตาเม็ดใสก็ร่วงพลูลงมาอาบแก้มนวลทันที เธอค่อยๆหันกลับมาหาชายหนุ่มช้าๆ

“ขอบคุณนะคะ สำหรับความรักที่คุณมอบให้กลับมิลัน แต่มิลันคงรับไว้ไม่ได้หรอกคะ คุณเอาความรักของคุณไปมอบให้กับพี่ทรายดีกว่านะคะ”

“โธ่ มิลันครับ ความรักของผมน่ะถึงจะเอาไปมอบให้ทราย ทรายเค้าคงไม่ต้องการหรอกครับ เพราะตอนนี้เค้ามีนายทัศน์อยู่ด้วยทั้งคน”

“หมายความว่าไงคะ มิลันงง”

“ก็หมายความว่า ผมกับทรายไม่ได้มีอะไรกันแล้วน่ะสิครับ เราสองคนตกลงที่จะแยกจากกันด้วยดี และตอนนี้ผมก็โสดสนิทด้วยสิ และถ้าเกิดว่าใครบางคนแถวนี้ไม่รับรักผม ผมก็คงจะต้องไปหาคนที่เต็มใจรับความของผมใหม่ มิลันว่าดีไหมครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำหน่าตาบ่องแบ๋ว

“ก็ลองดูสิ มิลันจะได้หาพ่อใหม่ให้ลูกของมิลันซะเลย”พูดพร้อมกับทำหน้างอ

“หมายความว่า...ผมกำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ฮ่าๆๆ ดีใจจังเลย”นภัทร์พูดพร้อมอุ้มร่างบางลอยหวือขึ้นจากผืนอย่างง่ายดาย

“อ่าวแล้วไม่ไปหาคนที่จะดูแลหัวใจคนใหม่แล้วหรือคะ”

“โธ่ ไม่แล้วล่ะครับ ไม่เด็ดขาดเลย” พูดพร้อมกับหอมแก้มนวลฟอดใหญ่

“ต้องขอขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนั้นนะครับ”

“ทำไมล่ะคะ” มิลันตาพูดพร้อมกับเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ซึ่งกอดเธออยู่

“ก็ อุบัติเหตุครั้งนั้นน่ะ ทำให้เราสองคนได้มาเจอกันไงครับ”

“นั่นสิคะ เป็นอุบัติเหตุสื่อรัก” พูดพร้อมซบลงกับอกกว้าง

“อุบัติเหตุสื่อรักอย่างนั้นหรือ....ก็คงจะใช่” ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมกับก้มลงจูบแก้มใส