ความคิดเห็นที่ 1 “ เตย ... ปลุกคุณย่าหน่อยซิ  คุณย่ากำลังหลับอยู่แน่ะ ” พี่บอยที่มีใบหน้าอิดโรยกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างเตียงย่าพูดกับเราที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียงตรงข้ามกัน ... เราที่เพิ่งมาถึงบ้านย่าพร้อมกับแม่ คุณน่ากำลังนอนหลับตาสนิทอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งแม่ฉันเป็นคนซื้อมาไว้ที่บ้านนี้  ร่างกายของท่านผอมบางจนเรียกได้ว่าผอมจนหนังติดกระดูกไปทั้งตัว  ผ้าแพรสีชมพูอ่อนห่มขึ้นมาปิดจนถึงหน้าอก  ท่านยังคงนอนหลับเช่นทุกวัน  แต่วันนี้เปลี่ยนไป วันนี้ครอบครัวศิริพัลลภที่เป็นลูกๆ สายตรงของย่าทั้ง 3 บ้านอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาตั้งแต่เที่ยง  ทั้งครอบครัวศิริพัลลภบ้านชลบุรี  ทั้งลุงพจน์ ป้าโส พี่หมู พี่ปุ้ย พี่บอย พี่ยุ้ย  ครอบครัวศิริพัลลภที่อยู่กับย่าบ้านนี้มาตลอด  ทั้งป้าเป๋อ ป้าอู๊ด อาแอ๊ว อาแมว อาจุ๊ม  และครอบครัวศิริพัลลภบ้านฉัน  ที่มีพ่อ แม่ และฉัน  วันนี้ไม่ได้มีงานทำบุญหรือเป็นวันมาฆบูชาแต่อย่างใด  จะมีก็แต่เรื่องร้อนรน ป้าเป๋อโทรไปหาที่บ้านชลบุรีให้พาย่าไปโรงพยาบาลเพราะย่าไม่สบาย  แต่บ้านนั้นก็ไม่สามารถมาในทันทีได้  ป้าเป๋อจึงโทรมาที่บ้านฉัน  พ่อนั้นรีบแจ้นออกจากบ้านไปทันที  พ่อคงไปถึงบ้านย่าแล้วล่ะมั๊งจึงโทรมาตามพวกเราให้รับไป  นั้นคือข้อมูลที่ฉันได้มา อีกราว 1 ชั่วโมงต่อมา  ฉันกับแม่ถึงมาถึง  ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างพ่อกับลุงงพจน์ใครมาถึงก่อนกัน  ฉันรู้แต่ว่าไม่มีใครมาทันย่ากันสักคน บ่ายแล้วผู้คนทยอยมาที่ศาลากันทีละคน 2 คนจนกลายเป็น 20 – 30 คน  ทุกคนใส่ชุดดำทั้งชายทั้งหญิง  คนที่ฉันรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง  แต่ทุกคนเป็นคนในชุมชนวัดบ้านระกาศและตำบลใกล้เคียง  คนที่เป็นญาติเป็นลูกเป็นหลาน  เป็นคนรู้จักหรือเพื่อนสนิทของย่าก็พากันมากราบศพย่า  บรรยากาศนั้นอบอวลไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ  เสียงสะอื้นไห้  ทุกคนคงกำลังคิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เคยมีร่วมกับย่า ย่ากำลังนอนหงายอยู่บนเตียงหลังเล็กที่เคยตั้งอยู่ที่บ้านย่า  และห่มด้วยผ้าแพรที่ใช้อยู่ทุกวัน  แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนพานทองเหลือง  ในมือย่ามีพวงมาลัยดอกมะลิพวงหนึ่งคล้องอยู่  ใกล้ๆ พานมีขันน้ำขนาดใหญ่ที่บรรจุน้ำเปล่าผสมน้ำอบไทยและกลีบกุหลาบลอยอยู่เต็ม  และข้างเตียงก็มีแถวยาวของผู้คนที่กำลังรอรดน้ำและกราบศพย่า ฉันที่ทำหน้าที่เป็นช่างภาพจำเป็นกำลังรัวกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปไปที่คนที่มารดน้ำ  แขกหลายคนกราบที่มือย่าแล้วคลานเข่าไปกราบที่ปลายเท้าย่าอีก  ฉันไม่เคยรู้เลยว่าย่าจะมีคนนับถือมากขนาดนี้  คงเพราะฉันเคยเห็นแต่ตอนที่ย่าแก่แล้วและเพราะย่าเป็นคนในครอบครัวด้วยละมั๊ง  คงเหมือนกับที่มีคนว่ากันไว้ว่า ... ความใกล้ชิดทำให้มองไม่เห็นคุณค่าและความสำคัญ แล้วงานศพก็ถูกกำหนดขึ้นคร่าวๆ  วันสวดจะมีตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันพุธหน้า  วันพฤหัสก็จะทำบุญ 7 วันทั้งๆที่ยังไม่ครบ  จากนั้นถึงจะบรรจุศพเก็บไว้ 100 วัน  สวดอีกคืนหนึ่งแล้วถึงจะเผา เก้าอี้พลาสติกถูกตั้งไว้เป็นแถวที่ด้านหนึ่งภายในศาลาและด้านหน้าศาลาเพื่อรองรับแขกที่จะมากัน  เต็นถูกตั้งขึ้นเพื่อกันแดดกันฝนที่อาจจะโปรยปรายลงมาในระหว่างมีงาน  ข้างๆ เต็นมีโต๊ะไว้เลี้ยงอาหารสำหรับแขกที่มาก่อนเวลาและเลี้ยงอาหารและขนมหวานสำหรับแขกในตอนกลางคืน  ด้านหลังศาลามีโรงครัวที่ถูกแบ่งพื้นที่ไปจากตัวศาลาซึ่งมีเสียงดังล้งเล้งตลอดเวลา  ทั้งเสียงถ้วย จาน ชาม ช้อนกระทบกัน  เสียงพูดคุยชองบรรดาพ่อครัวแม่ครัวทั้งหลาย  ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นคนในบ้านเดียวกันทั้งนั้น  ลุงป้าน้าอาทั้งหลายนั้นเป็นคนที่อาศัยอยู่บ้านระกาศมาตั้งแต่ก่อนที่จะมีโรงงานมาเปิดแล้วหนุ่มสาวฉันทนาก็ย้ายกันเข้ามา ... สิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงกันอยู่เรื่อย ... ( แล้วเมื่อไรฉันจะเปลี่ยนแปลงบ้างนะ ... –  คนแต่งขอนอกเรื่อง คนอื่นไม่เข้าใจ คนแต่งเข้าใจอยู่คนเดียว เอิ๊กกก ) ไวท์บอร์ดที่เขียนบอกวัน  เวลาของวันสวดมีรายชื่อผู้ขอเป็นเจ้าภาพยาวเป็นหางว่าว  จากเดิมที่มี 2 – 3 ครอบครัวในแต่ละวันก็เพิ่มขึ้นๆ จนไม่มีที่ให้เขียนเพิ่ม ทั้งครอบครัวต่างๆ ในชุมชนวัดบ้านระกาศ  ครอบครัวที่เป็นญาติทางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งของเรา  โรงเรียนชุมชนวัดบ้านระกาศที่ตั้งอยู่ตรงข้ามวัดที่อาๆ ฉันเป็นครูอยู่และป้าๆที่เกษียรออกมาแล้ว  โรงเรียนวัดเสาธงนอกที่อาจุ๋มเป็นครูอยู่  โรงเรียนสารพัดช่างชลบุรีที่ลุงพจน์เคยเป็นผอ.  โรงเรียนในตำบลรอบๆ ที่อาจารย์ใหญ่ หรือ ผอ.รู้จักกับบ้านๆ อาๆ ฉัน  นอกจากนี้ก็มีที่ทำงานของพี่บอย  และบริษัทขายประกันชีวิตสาชาสำโรงที่พ่อกับแม่ฉันเป็นตัวแทนอยู่  แถมยังมีลูกศิษย์ของพ่อที่มาจากสำนักงานอื่นๆ จากภาคต่างๆ กับเจ้าหน้าที่กรมการประกันภัยที่พ่อไปเป็นวิทยากรอีก “ เตย  คุณย่าเสียตอนอายุเท่าไรน่ะ ”  แขกที่มางานถามฉันตอนที่ฉันกำลงทำหน้าที่เป็นเด็กจุดธูปให้แขกอยู่หน้าศพ “ 90 ค่ะ ” ฉันตอบ “ อืม  อายุยืนนะ  แล้วเป็นอะไรล่ะ ” “ ติดเชื้อในกระแสเลือดค่ะ ” ฉันบอกโรคที่ย่าเป็นเมื่อตอนที่ย่าเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้าย 2 – 3 วันก่อนย่าเสีย แขกทุกคนถามเหมือนกันหมด  และฉันก็ตอบเหมือนกันหมดเช่นกัน  แขกบางคนก็ถามถึงอาการก่อนเสียชีวิต  แต่ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ในตอนนั้นจึงต้องเล่าตาม ที่ป้าๆ อาๆ เล่าให้ฟัง “ เห็นว่าประมาณสัก 9 – 10 โมงย่าไม่สบายหนัก  ชัก  แล้วพอเป็นลมก็ไปเลยค่ะ  หนูก็มาไม่ทันเหมือนกัน ” วันอังคารที่พวกบริษัทขายประกันสาขาสำโรงที่พ่อและแม่ฉันอยู่เป็นเจ้าภาพคืนนี้  เราก็ทำหน้าที่เป็นเด็กจุดธูปกับแจกด้ายแดงกับพี่ปุ้ยเช่นเดิม  แต่สิ่งที่จะไม่เหมือนเดิมคือวันนี้จะมีการเล่นดนตรีหน้าศพแบบที่ไม่ได้เปิดเทป น้ากุ๊ก  น้องของแม่ก็ให้เจ้าโจ้ลูกชายมาเล่นกู่เจิงให้ตอนก่อนพระสวดกับตอนหัก  แน่ละมีแขกหลายคนชื่นชอบกันมากทีเดียว  เพื่อนที่ทำงานของแม่ก็อยากให้โจ้ไปสอนลูกเค้าทั้งๆ ที่โจ้เพิ่งอายุ 10 ขวบเศษเท่านั้นเอง  หรืออย่างเจ้าของสำนักงานที่สำโรงก็อยากให้โจ้ไปเล่นเวลาเขาจัดงานเลี้ยงต่าง  ฉันออกจะภูมิใจที่ฉันมีญาติเก่งๆ  แม้ฉันจะไม่เก่งอะไรเลยก็ตาม วันพฤหัสที่เขามีงานทำบุญ 7 วัน  ฉันก็ไม่ได้ไปเรียน  ทั้งๆ ที่เพิ่งเปิดเรียนได้สัปดาห์แรก  แต่จะเรียกว่าโดดเรียนดีไหมเพราะฉันบอกอาจารย์ไปคนเดียวว่าจะหยุด  อาจารย์คนที่เป็นพี่ปรึกษาของฉัน  ที่ไม่ได้บอกอาจารย์ประจำวิชาอีกคนเพราะคิดว่าคุยด้วยยาก  ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นฝรั่ง  แต่เพราะเขามีชื่อเสียงว่าเป็นคนเข้มงวดกับการสอนและการเข้าเรียนของนักศึกษา  แต่ ... ฉันมาคิดทีหลังว่าฉันอาจจะประเมินอาจารย์คนนี้ผิดหรือเปล่านะ นี่งานสวดศพก็จบไปอาทิตย์หนึ่งแล้ว  ที่บ้านย่ามีงานทำบุญที่บ้านเนื่องจากว่าย่าเสียที่บ้าน “ ต่อไปนี้ต้องเรียกว่าบ้านป้าเพราะย่าไม่อยู่แล้ว ” พ่อพูดกับฉันเมื่อตอนที่ฉันยังเรียกบ้านที่บ้านระกาศว่าบ้านย่าเหมือนเดิม  ฉันรู้สึกไม่คุ้นปาก พ่อ  แม่  และฉันต้องรีบตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น  แล้วรีบแจ้นไปบ้านนู้นเพราะเค้าเลี้ยงพระเช้า  ทั้งๆ ที่ป้าๆ อาๆ ก็ชวนให้ไปค้างบ้าน  เค้าจะได้มีคนช่วยเตรียมงานและจะได้ไม่ต้องตื่นเช้า  แต่ก็ไม่มีใครยอมค้าง พอพวกเรามาถึง  อาแมวก็กลับมาจากการจ่ายตลาดซื้อของเลี้ยงพระแล้ว  เหล่าสรรพเครื่องข้าวต้มก็กำลังถูกต้มอยู่ในหม้อ  ทั้งเนื้อลา  ปาหมึก  กุ้ง  หอยแมลงภู่  ข้าวสวยที่อยู่ในหม้อข้าวไฟฟ้าและน้ำซุปที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ในหม้อในครัวหลังบ้าน วันนี้สมาชิกอยู่กันเกือบครบรวมทั้งหนูแพรหลานสาวเจ้าตัวซนตัวน้อยอายุแค่ 2 ขวบ ของฉัน  จะขาดก็มีแต่ป้าเป๋อเท่านั้นที่ไปเชียงใหม่  ไปเข้าวัดนั่งสมาธิทำบุญให้ย่า ปรกติถ้าบ้านนี้ทำบุญทีจะมีคนมาร่วมหลายคนแต่วันนี้มีแต่พวกเรา  จึงทำให้มีปัญหาเวลาพระสวดไม่มีใครฟัง  เจ้าบ้านแต่ละคนกำลังสาละวันอยู่ในครัว  ฉันก็ต้องถูกไล่ให้ออกมาเป็นหน้าม้าฟังพระสวด ( ทั้งๆ ที่หน้าหมู )  อาแมวออกมานำสวดตอนอาราธนาพระแค่ครู่เดียวก็กลับเข้าไปในครัวอีกจนพระบ่นหาคอนจะให้น้ำสวดลาพระ ฉันนั่งได้เดี๊ยวเดียวก็หายเข้าไปในครัวบ้าง  ไปหาอะไรทานเพราะตั้งแต่ตื่นยงไม่ได้ทานอะไรเลย ฉันเข้าไปค้นหาชามที่เค้าไม่ได้ใช้ในตู้กำข้าวออกมา  เดินไปคดข้าวสวยจากหม้อหุงข้าวไฟฟ้า  คีบเครื่องข้าวต้มที่ลวกแล้วจากในหม้อใส่ชามจนเกือบเต็ม  ใส่น้ำซุปลงไปนิดเดียวจนใครๆ เค้าสงสัยว่านี่ใช่ข้าวต้มหรือไม่  แล้วฉันก็หาที่ว่างๆ ในครัวที่มีแต่หม้อ  จาน  ชามวางเต็มไปหมด ... จะได้ทานข้าวเช้าเสียที ... พอพระสวดจบฉันก็ฉันเสร็จ  แล้วฉันก็ถูกไล่ออกมาจากในครัวให้ไปช่วยกันถวายภัตตาหาร  หลังจากที่พระไป  ฉันก็ไปทานข้าวต้มพร้อมทุกคนอีกชาม “ เอ้า!  มานี่กันก่อนเร็ว  เร็วๆ เข้า เร็วๆ ” เสียงอาแมวเรียกรวมพลที่ห้องรับแขก  “ มาอธิฐานกันก่อน  แมวจะเอาไปปล่อยที่คลองข้างโรงเรียน ” ฉันที่เดินไปถึงตรงที่อาแมวยืนอยู่ก็สังเกตเห็นถังพลาสติกสีดำใบขนาดกลางใส่ถุงพลาสติกที่มีน้ำกับอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน ... ถังที่ฉันคิดว่าเป็นถังขยะ “ อะไรน่ะ  อา ” พี่หมูถาม “ ปลาไหล  อาจะเอาไปปล่อยที่คลอง ”  อาแมวตอบ  “ หมู  เดี๊ยวขับรถไปให้อาหน่อย ” “ ก็ปล่อยในอ่างบัวนี่ก็ได้ ”  พ่อพูดกับอาแมว “ ไม่ได้  เดี๊ยวหมามันเอามากิน ” พ่อฉันเคยเก็บลูกปลาไหลได้จากบ่อดินในบริเวณบ้านที่กำลังจะถูกถมให้เต็ม  ท่านนำมันมาใส่อ่างบัว  ผ่านไปได้แค่วันเดียว  หมามันก็ขึ้นมากิน หลังจากที่ทุกคนอธิฐานกันครบ  พวกเรา 3 คนก็พากันเดินขึ้นรถ  ( เหมือนเป็นตัวแทนจาก 3 บ้านเลยเนอะ )  นำปลาไหลไปปล่อย  ฉันกับอาแมวเดินไปที่ท่าน้ำปล่อยให้พี่หมูไปกลับรถ  อาแมวเทปลาไหลและน้ำออกจากถุงและรอดูจนมันจมลงสู่ก้นคลอง  แล้วพวกเราถึงกลับบ้าน วันเวลาช่างผ่านมาเร็วนัก  แป๊บๆ รู้สึกเหมือนผ่านมาไม่กี่วัน  แต่นี่งานสวดก็จบไป 2 เดือนแล้ว  ยังไม่ค่อยมีใครทำอะไรเลย  ชองชำรวยงานเผาก็ยังตกลงใจไม่ได้  หนังสือที่จะพิมพ์แจกก็ยังเขียนไม่เสร็จ  การ์ดกับซองก็ยังไม่ได้สั่ง  รายชื่อแขกก็ยังไม่ได้คิด  เวลาที่ผ่านมา 2 เดือนก็แทบจะไร้ความหมาย จริงๆ เวลาไม่ได้เหลือแค่เดือนเดียวหรอก  ก็ผู้ใหญ่ๆ ท่านเปลี่ยนกำหนดวันเผา  ท่านคิดจะเผาวันอาทิตย์ที่หยุด 3 วันในเดือนตุลา  แขกจะได้มากันได้  แต่แขกจะคิดอย่างเดียวกันแน่หรือ ฉันใช้เวลาที่เหลืออีกเดือนกว่าๆ  พิมพ์การ์ดเชิญแขกให้พ่อและแม่ ทั้งๆ ที่พ่อรู้ความสามารถในการพิมพ์คอมพิวเตอร์ของฉัน  แต่ก็ยังให้ฉันทำ  เกือบทุกอาทิตย์ที่พวกเราไปบ้านย่าและต้องการการ์ดกับซองเพิ่ม  ฉันมักจะบอกกับป้าว่า “ ไม่ต้องให้การ์ดมาแยะนะคะ  เอาแต่ซองมาแยะๆ ก็พอ ” “ เตยก็อย่าพิมพ์ผิดนักซิลูก  ซองมันแพง ”  ป้าอู๊ดเตือน งานนี้มีการ์ดเชิญและซอง 2 สี ทั้งสีข่าวและสีเขียวไข่กา  ด้านหลังซองเป็นแบบสอดไม่ใช่แบบปิดผนึกเวลาใส่ฉันต้องระวังไม่ให้ขาด  ตัวหนังสือในการ์ดเป็นลายไทย  น่าเสียดายที่คอมพิวเตอร์ที่บ้านไม่มีตัวอักษรไทยแบบลากหาง  เวลาพิมพ์ที่ซองถึงดูไม่สวย  ไม่เข้ากับการ์ดข้างใน จากคุณ : i_tua_yung - [ 9 ธ.ค. 47 11:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เออเนอะ  ฉันมานั่งคิด  ว่าทำไมเวลาใครเค้าจัดงานอะไรกัน  ต้องเชิญคนที่ไม่ใช่ญาติ  ไม่ได้สนิทกันมาร่วมงานด้วย  แค่เวลาแจกการ์ดทีหนึ่งก็มีปัญหาแล้ว  ต้องบอกให้ทั่วๆ  บางคนอยากได้ซองแยกไม่ใช่ใช้ซองเดียวแล้วเชิญทุกคน  บางคนหยุด 3 วันก็ไปเที่ยวกับครอบครัว ฯลฯ “ แม่ ... เรรมาลงประกาศในหนังสือพิมพ์กันดีกว่าไหม ”  ฉันหันหน้ามาถามแม่จากที่กำลังนั่งพิมพ์ซอง “ ก็น่าสนใจดีนี่ ”  คงเพราะเป็นการเสนอแบบทีเล่นทีจริงกับค่าลงประกาศในหนังสือพิมพ์แพงหรือเปล่านะถึงไม่มีใครรับข้อเสนอนี้ไปทำ ‘ หรือว่าฉันจะไปลงประกาศตามเว็บบอร์ดทางเน็ตดีเนี่ย  แต่จะไป post ที่ไหนดีล่ะเนี่ย ’ ฉันคิด แขกยิ่งเยอะก็ยิ่งต้องใช้เงินมาก  ค่าใช้จ่ายก็เพียบ  แค่งานเผาอย่างเดียวก็หมดเงินไป 2 แสน  แถมยังต้องใช้จ่ายอะไรอีกเยอะ 3 แสนจะพอไหมก็ไม่รู้  ไหนจะค่ากับข้าว  ค่าจ้างแม่ครัว  ดูเจ้าภาพงานเผาซิมีแต่ลูกๆ ของย่าทั้งนั้น  แล้วแต่ละคนมีเงินกันเยอะขนาดไหนเชียว  ป้าๆ อาฉันที่เป็นครูทั้ง 5 คน  ก็เกษียรแล้วเสีย 2 คน  ลุงพจน์กับป้าโสก็เกษียรแล้วเหมือนกัน  ถึงแม้บ้านฉันจะขายประกัน  แต่ก็ไม่ได้เงินมากมายอะไรบางเดือนค่า committion ยังไม่ถึงหมื่นบาท  อาแอ๊วจะไปกู้ธนาคารมาจ่ายค่างานศพยังทำไม่ได้  ก็อีกไม่กี่เดือนอาแอ๊วจะเกษียรไปอีกคนแล้วนี่น่า ดูอย่างฉันซิยังไม่เชิญใครเลย  ฉันคิดว่าฉันจะไม่ให้อาจารย์ได้เจอกับผู้ปกครองฉันแน่ๆ  และเพื่อนๆ ฉันมันคงไม่มาเพราะไม่มีใครชอบไปไหนโดยที่มีผู้ปกครองของใครอยู่ด้วย  ถึงแม้ว่าฉันจะพูดเล่นๆ กับเพื่อนที่สนิทที่สุดที่เรียนมหาลัยมาด้วยกันว่า “ มุ้ย  มางานเผาย่าเราไหมแล้วเราจะไปงานศพป้าสะใภ้แก ” “ งั้นเตยช่วยงานเรามา 200 ซิ เราจะได้ช่วยงานแกร้อยหนึ่ง ” “ อ่านะ  งั้นเดี๊ยวมุ้ยช่วยงานเรา 200  แล้วเดี๊ยวเราช่วยงานแกบาทนึง  ” คำพูดของคนขี้เหนียวคนหนึ่งที่แปลงเพลงสิ่งสำคัญของเอ็นโดฟินให้เป็นเพลงเงินคือสิ่งสำคัญ   “ เงินคือสิ่งสำคัญ  ที่เราต้องอยู่ด้วยกัน  ส่งอื่นใดนั้นยังไม่สำคัญเท่า  ตอบได้แค่นี้  จะรัก (เงิน) หมดทั้งใจที่มี  ให้มันตราตรึง ... จนไปถึงวันตายจาก ” ( เวลาร้องใส่ทำนองลงไปด้วยนะ ) สัปดาห์สุดท้ายก่อนงานเผา  ฉันต้องวิ่งวุ่นไปวุ่นมากับแม่ 2 คน  ออกตะลุยแจกการ์ดแถวๆ ชานเมืองสมุทรปราการไปจนถึงฉะเชิงเทรา  หลงทางบ้างล่ะ  ขับรถเข้ารกเข้าพงบ้างล่ะ “ เรื่องหลงทางนี่แม่ไม่กลัวหรอก ”  เพราะท่านให้เรามาเป็นเพื่อนแล้วไง  “ แม่ก็อยากไปเที่ยวกับเขาเหมือนกันนะ  ที่ไปเที่ยวแบบขับรถไปเป็นกองคาราวานงานทอดกฐิน  นอนตามวัดตามป่า  แต่รถเราไม่เหมาะที่จะไป ” นั่นเป็นคำพูดของแม่  แต่ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าแม่ชอบไปเที่ยวขนาดไหน  ยิ่งถ้าไปกันเยอะๆ แล้วก็ยิ่งน่าสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว  มีหรือที่แม่ไม่อยากไป  แต่แม่มีแต่รถโตโยต้า วีออส  คงไม่สามารถลุยกับใครเค้าได้  อีกอย่างแม่ก็แก่แล้ว  ขับรถกลางคืนก็มองไม่เห็น  เดินก็ไม่ค่อยไหว ...  ก็ตั้ง 64 แล้วนี่นะ ... ฉันก็ยังขับรถไม่เป็น ก็กะระยะระหว่างรถไม่ได้นี่  พวก ( ตา ) สั้น เอียง ถั่ว ก็อย่างนี้ล่ะน๊า  แต่ไอ้เจ้าลูกตัวยุ่ง  ตัวป่วนอย่างฉันก็อดแซวไม่ได้ “ ก็ไปเด็ดกระถินมาซิจะได้เอาไปทอดกิน ”  แล้วฉันก็พูดมาอีกประโยคหนึ่งหลังจากที่นั่งฟัง  “ คำไหนนอนนั่น ” “ น่าเกลียดแล้ว ”  แล้วเราก็หัวเราะกันลั่นรถ “ อ้าววว  ไหนเมื่อกี้บอกว่า  หลงทางไม่กลัว  ไปไหนไปกัน  ก็น่าจะเข้ากับประโยคนี่ซิ ” วันนี้เป็นวันสวดคืนสุดท้าย  พรุ่งนี้ก็จะเผาแล้ว  แม่ว่ากลางวันวันนี้ต้องทำบุญครบรอบวันตายคุณปู่ก่อน  ก็ต้องไปทำที่วัดเลยนั่นแหละ คืนนี้ลูกศิษย์ป้าๆ อาๆ  มาขอเล่นดนตรีไทยหน้าศพด้วย  จริงๆ เห็นว่ามาขอเล่นกันหลายคณะ  แถมจะมารำหน้าศพด้วย  แต่ทางนี้จัดให้ไม่ได้  ก็ทางนี้ต้องจ่ายเงินให้เด็กๆ ที่มาเล่นด้วย  ค่าใช้จ่ายมันก็จะเยอะขึ้นๆ อีก  เลยให้ได้แค่ 2 วง คืนนี้ เล่นดนตรีวงเล็ก  พรุ่งนี้เล่นวงใหญ่และรำหน้าศพด้วย แม้ว่าคืนนี้จะสวดช้ากว่าทุกวัน  แต่เหตุการณ์พิเศษก็ยังรอให้เราเลิกก่อน  เหตุการณ์พิเศษนี่ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเรา  แต่เค้ามาจัดในบริเวณวัดก็เท่านั้น  เหตุการณ์ที่ป้าๆ อาๆ พูดเชิงปรึกษากับพ่อ “ เนี่ย  พี่เล็ก  เดี๊ยวงานศพพ่อตาควงนี่  เขาจะมีลิเกกับจุดพรุ 87 นัดนะ  เดี๊ยวเราไปจ้างให้เขาจุดเพิ่มอีก 3 นัดให้เท่าอายุแม่ไหม ”  อาแมวพูดกับพ่อในวันอาทิตย์  วันที่เราไปบ้านย่าประจำ  แต่ฉันไม่รู้ว่าตาควงคือใคร  ก็ฉันไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวเรานี่น่า “ เขาเพิ่งเผาเรอะ ”  พ่อสงสัยกับสิ่งที่อาแมวพูดไม่กระจ่าง “ เปล่า  เขาเผาไปตั้งนานแล้ว  แต่เขาเพิ่งถูกหวย  เลยมาแก้บนน่ะ ” “ งั้นอย่าไปยุ่งกับเขาเลย  เดี๊ยว 2 คนนั้นจะไปทะเลาะกันทีหลัง ”  พ่อหมายถึงย่ากับพ่อตาควง  “ เดี๊ยวจะไปเถียงกันว่า  พี่นี่ของผมนะ  พี่เอาไปได้ไง ” ...  พ่อขับรถออกจากศาลาหลังจากที่งานสวดจบประมาณ 3 ทุ่ม  มาถึงลานอเนกประสงค์ของวัดก็ยังไม่เห็นเค้าเล่นลิเก  มีแต่ฉาก  ชาวบ้านที่นั่งจองพื้นที่กันเต็ม  และแม่ค้าพ่อค้ารถเข็น – แบกะดินทั้งหลายออกมาจอดกันเพียบ “ นี่คุณ  ทำไมมาช้าจัง  เดี๊ยวก็ไม่ทันเลี้ยงพระหรอก ”  พ่อกำลังหงุดหงิดเพราะนี่ก็สายแล้วกว่าจะไปถึงวัดก็ใช้เวลาตั้ง 45 นาที   “ พอดีที่ร้านเค้ามีลูกค้าเยอะน่ะ  เจ้าของร้านเค้าไม่มีลูกมือช่วย ” แม่ที่กลับมาจากไปทำผมก็รีบไม่ไม่แพ้กัน พวกเราไปถึงวัดตอนประมาณ 11 โมง  พระกำลังฉันอยู่เชียว  ไม่เป็นไรมาทันรับพรพระ “ อ้าว  เตย  วันนี้มีเรียนหรือลูก ” ป้าโสฯ ถามเมื่อเห็นชุดที่ฉันใส่ “ เปล่าค่ะ  พอดีเห็นว่าเค้าจะใส่ชุดขาวกัน  หนูเลยใส่บ้าง  แต่ขาวแค่ครึ่งบน ” เพราะว่าฉัน  พ่อและแม่ออกจากบ้านสายเลยต้องแต่งตัวมาเผื่อตอนเย็นเลย  พ่อก็ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเน็คไท  แม่ก็ใส่ชุดผ้าไหม  ส่วนฉันใส่ชุดนักศึกษา   เพราะงานเผาศพย่าเป็นงานพระราชทานเพลิงศพเป็นพิเศษ  ทำให้ใครๆ ก็มาขอใส่ชุดราชการไว้ทุกข์สีขาวที่มีผ้าสีดำคาดที่แขนกันหลายคน  ไม่ใช่แค่ป้าๆ อาๆและลุงฉันท่านั้น  ยังมีครูที่โรงเรียนวัดบ้านระกาศและครูที่โรงเรียนอื่นๆ มาขอแต่งกันเพียบ  สงสัยเพราะตัดมาแล้วไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่ด้วยล่ะมั๊ง “ ตายล่ะ  บ่าย 2 แล้ว  เพิ่งชักศพขึ้นเมร  อย่างนี้จะกลับไปแต่งตัวทันไหมนี่ ” ป้าๆ อาๆ เริ่มวุ่นวาย  เพราะเหลืออีกแค่ 2 ชั่วโมงจะได้เวลาเผา  แล้วก็หันมาสั่งงานพวกเราที่แต่งชุดพร้อมรบ เอ๊ย แต่งเผื่อตอนเผามาแล้วให้ช่วยดูแลแขกที่มา ที่นี่ก็เหลือแค่พ่อ แม่และฉันที่อยู่รับแขก  เก้าอี้ที่พวกผู้ใหญ่เจ้าภาพทั้งหลายท่านสั่งให้ยกมาตั้งให้แขกนั่งกี่พันที่ก็ไม่รู้  ก็มีแขกมานั่งมากมาย  แทบจะไม่มีที่ว่าง  ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่ามันอาจจะเยอะเกินไป  ก็ทางวัดตั้งเต็นเสียรอบเมร  ทั้งด้านหน้า  ด้านหลัง  ด้านข้างและกระจายออกไปด้านหลังๆ  เท่าที่จะวางเก้าอี้ได้  เรียกได้ว่าพื้นที่วัดครึ่งหนึ่งถูกงานเรายึดไป ถึงแขกจะมาเยอะแล้วแต่ป้าๆ อาๆก็ยังไม่กลับมาจากการไปแต่งชุดไว้ทุกข์  ( ชุดมันแต่งยากนักหรือไง )  แต่การตอนรับให้ทั่วถึงก็ใช่ว่าจะยากนักเพราะได้คุณอาครูๆ วัดบ้านระกาศมาช่วยหลายคน  ถึงแม้ว่าคนจะมาจากทุกทางก็ตามที แขกทยอยเข้ามาในบริเวณงานทุกทางที่สามารถเข้าได้เลยทีเดียว  ทั้งทางด้านถนนเข้าวัดหน้าศาลาที่กำลังสร้างใหม่  ด้านทางเดินที่ทะลุจากลานเอนกประสงค์ที่ตอนนี้กลายเป็นลานจอดรถ  ด้านที่จอดรถหน้ากุฏิพระ  และท่าน้ำริมคลองด้านหลังศาลา ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไรเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ หรือเพราะฉันไม่เป็นที่รู้จักของแขก  อย่างเจ้าภาพงานวันนี้เค้ายังเดินกันให้กวัก  จะยกเว้นก็แต่พ่อฉันคนหนึ่งล่ะที่ไปนั่งควบคุมพิธีกรเรื่องการเชิญแขกขึ้นทอดผ้าบังสุกุล  ทั้งๆ  ที่แขกของท่านก็เยอะ  แต่ละคนถามหาอาจารย์ทั้งนั้น พ่อฉันมีหน้าที่ดูว่าคนที่มีชื่ออยู่รายการขึ้นทอดผ้ามาหรือไม่  พ่อพริ้นท์รายชื่อมาจากคอมพิวเตอร์ที่บ้านแล้วเอามานั่งฉีกที่โต๊ะกลม  ( โต๊ะจีนไม่ใช่โต๊ะของคิงอาเธอร์ )  ด้านหลังพิธีกร  พอรู้ว่ามีใครมาก็จับรายชื่อที่ฉีกไว้แม็กส่งให้พี่ธีกรเป็นชุดๆ  ผ้าบังสุกุลมีทั้งหมด 15 ผืน  แต่คนที่จะขึ้นทอดผ้าต้องไปเป็นกลุ่ม  ผ้าผืนหนึ่งต่อ 4 คน  แค่แขกของป้าเป๋อคนเดียวก็ปาเข้าไปรวม 30 คนแล้ว  ทั้งอดีตผู้ตรวจการณ์  อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน  ส่วนใหญ่แต่ละคนมีคำว่าอดีตนำหน้าทั้งนั้น ตอนที่แขกยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฉันยังไม่รู้สึกเท่าไร  แต่ตอนที่ฉันยืนประจำอยู่ที่โต๊ะแจกของชำรวยที่หน้าเมร  แล้วหันหลังไปดูคนที่จะเดินขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์ด้านข้างของเมร  แล้วรู้สึกราวกับว่าคนที่มางานนั้นเยอะอย่างกับฝูงมดเลยทีเดียว  แล้วเมรที่นี่ยิ่งเล็กอยู่  ทางเดินขึ้นกว้างแค่ 2 คนเดิน  ( ถ้าเป็นฉันขึ้นคงขึ้นได้คนเดียว )  และทางลงก็กว้างแค่ 4 คนเดินจึงใช้เวลานานกว่าจะขึ้นได้ครบ พวกเรา 3 คน ฉัน พี่แจนและพี่ปุ้ยยืนประจำแผนกแจกของชำรวยที่ด้านขวาของทางลง  ต้องรีบแจกกันมือเป็นระวิงทั้งทางด้านหน้าและด้านหลังที่มีแขกมาขอหนังสือและพระฝากคนอื่น  ไม่อย่างนั้นการจราจรคงติดขัดอย่างแน่นอน  เพราะพี่หมู พี่ยุ้ยที่ประจำฝั่งตรงข้ามแจกช้าเหลือเกิน ‘ ถ้าเป็นงานศพชั้นนะ  ชั้นจะไม่ให้เชิญใครก็ไม่รู้มาเยอะแยะอย่างนี้หรอก  เชิญมาแค่คนรู้จักกับญาติๆก็พอ  ดูอย่างงานนี่ซิ  คนมากันเยอะแยะแต่มีกี่คนที่ย่ารู้จักน่ะ  ชั้นจะบอกใครดีว่าอยากได้งานศพของตัวเองแบบไหน  กี่คนๆ ก็แก่กว่าชั้นทั้งนั้น  สงสัยต้องรอให้โจ้กับหนูแพรโตกว่านี้ก่อนละมั๊งนี่ ’  ฉันคิด ฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันต่อมาเพื่อจะไปทำบุญกระดูกที่ศาลาวัดให้ทันตอน 7 โมง  แต่พวกเราก็ไปไม่ทันอยู่ดี  พอไปถึงเขากำลัง “ ถวายภัตตาหารอีกทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้แด่พระสงค์ ” กันอยู่เลย ระหว่างที่พระกำลังฉัน  ฉันก็เอนตัวลงนอนตะแคงกับโซฟาแถวที่ 2  โซฟาชุดใหม่ 2 ชุดที่มาจะถวายวัดถูกตั้งไว้เป็นชุดๆ ละแถวซึ่งมันก็ใหญ่พอให้ฉันลงไปนอนขึ้นอืดได้โดยที่พระไม่เห็น หลังจากที่พระสวดให้พรเสร็จก็ถวายโซฟาต่อ   ‘ เอ๊ ... คำพระของโซฟาคืออะไรล่ะเนี่ย ’ ฉันสงสัย  แต่ยังไงฉันก็ฟังภาษาบาลีไม่ออกอยู่ดี หลังจากที่พวกเราฉันเพลอิ่ม  เราก็พาเถากระดูกย่าไปอยู่รวมกับปู่  วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วงานทั้งหมดของย่าก็จะสิ้นสุด  ต่อจากนี้ไปก็จะเหลือแค่ทำบุญครบรอบวันตายของทุกปี ในรถโตโยต้าแคมรี่สีบล็อนด์ที่พ่อเป็นคนขับแลมีแม่นั่งที่ด้านหลัง  ก็มีอาแอ๊วและฉันติดรถไปที่บ้านย่าด้วย  อาแอ๊วถือกระถางใส่ธูปดอกใหญ่ที่ยังไม่ดับนั่งอยู่ที่ๆ นั่งด้านข้างคนขับ  และฉันนั่งถือรูปคุณย่าที่ยิ้มให้กับคนมองที่ใช้วางตั้งข้างโลงเมื่อตอนงานสวดและงานเผานั่งอยู่ด้านหลังอาแอ๊ว  เรากำลังพาย่ากลับบ้าน ... ทั้งๆ ที่วันที่ย่าตายฉันไม่ได้ร้องไห้  แต่พอมาวันนี้ความรู้สึกนั้นมามันจากไหนก็ไม่รู้  ฉันนั่งน้ำตาซึมมาในรถ  ทั้งๆ ที่ฉันไม่ค่อยได้ร้องไห้เท่าไร   “ แม่ กลับบ้านนะ แม่นะ ... ”   “ เงียบ   ไร้เสียง น้ำตาคลอ ” “ เสียใจ  คิดถึง อย่างเดียว หรือด้วยกัน ” จากคุณ : i_tua_yung - [ 9 ธ.ค. 47 11:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียใจด้วยนะคะ จัดงานซพเสียค่าใช้จ่ายเยอะจัง มีคำสะกดผิดอยู่บ้างค่ะ อธิษฐาน เกษียณ จากคุณ : scottie - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว่าแล้วเขียว ว่ามันต้องผิด แต่ว่าตอนที่พิมพ์ใน word มันไม่ขึ้นเส้นแดงอ่ะค่ะ ------ ไม่มีใครเข้ามาอ่านของเราเลย ไม่มีใครตั้งชื่อเรื่องให้ด้วย TT_TT จากคุณ : i_tua_yung - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เสียใจด้วยนะคะ ^^ เราก็เสียคนที่เรานับถือไปเหมือนกันในปีที่แล้ว (ปู่น่ะ) เสียใจมาก แต่ก็ร้องไห้ได้ไม่เยอะ คนจีนถือกันน่ะค่ะว่า คนแก่เสียห้ามเสียใจ เดี๋ยวท่านจะบาป ^^ จากคุณ : โรส - [ 11 ธ.ค. 47 14:46:08 A:210.246.70.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เล่าได้ละเอียดจังเลยค่ะ ^^ ... ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตั้งชื่อเรื่องว่าอะไร เอาเป็น -ก ลั บ บ้ า น -  ได้ไหมคะ ^^ จากคุณ : a whispering star - [ 12 ธ.ค. 47 06:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตอบค้า คุณโรส ขอบคุณค่ะ  และเสียใจด้วยเหมือนกัน คุณ a whispering star ขอบคุณค่ะ เรามีรางวัลให้กับคนที่ตั้งชื่อเรื่องให้ด้วยนะ รางวัลชมเชย  ชมว่าสร้างสรรค์ดีจัง เรายังไม่ณุ้ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรเลย คิคิ จากคุณ : i_tua_yung - [ 12 ธ.ค. 47 18:56:42 ]