ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องสั้น หัวหน้าครับ ผมมีปัญหาเรื่อง “พาราเซตตามอล” ----------------------------------------------------------- ผมไม่รู้ซึ้งหรอกครับว่า พาราเซตตามอลเป็นยาแก้โรคอะไรได้บ้าง เพราะความรู้เรื่องยาของผมมันมีจำกัด รู้แต่ว่า ถ้าผมปวดหัวขึ้นมาหากได้ยาพาราสักเม็ดสองเม็ด ไม่จำกัดเครื่องหมายการค้า ผมก็จะสบายและโปร่งพอที่จะทำงานต่อไปได้ แอร์คอนดิชั่นในห้องทำงานยังตัดญาติกับความร้อนไม่เสร็จสรรพด้วยเสียงที่เงียบกริบ   ริ้วผ้าสีสะอาดพัดพริ้วอยู่ตรงหน้ากากแอร์บอกว่า มันไม่ได้เกียจคร้านเลย  หลายปีมาแล้ว แม้ว่ามันจะถูกพนักงานบัญชีตัดค่าเสื่อมราคาปีละ ๒๐ % จนจวนเจียนจะเหลือแต่ราคาซากอยู่แล้วก็ตาม ตัวขี้เกียจในสังหาริมทรัพย์มันโตช้ากว่าตัวขี้เกียจในวิญญาณทรัพย์ซึ่งได้รับการยอมรับว่ามีทำเลดีกว่ากันมาก เหมาะสำหรับการฟักตัวและแตกลูกเพิ่มหลาน เราจึงมักเห็นมนุษย์ขี้เกียจทำงานมากกว่าวัตถุสิ่งของที่ขี้เกียจ ผมนั่งเอกเขนกบนเก้าอี้ทำงานด้วยวิญญาณตัวขี้เกียจเข้าสิง หน้าโต๊ะทำงานมีงานกองพะเนินอยู่ ผมต้องคอยจับตาดูมันหน่อย เผื่อจับพลัดจับผลูมีใครมาทำให้มันสะเทือนใจ อาจจะน้อยใจจนล้มครืนลงมาก็เป็นได้ แล้วผมจะต้องมีงานเพิ่มจากเดิมโดยไม่เต็มใจ “ไม่ทำงานหรือฆนัท” วาทยะแกว่งปากข้ามภูมิภาคมาจากโต๊ะด้านหลัง ข้ามหัวใครต่อใครมาอย่างเป็นกันเอง “ศิลปินว่ะ” ผมตอบโดยไม่ได้หันไปมองเพราะไม่อยากให้สายตาอักเสบเมื่อไปกระทบกับสิ่งที่ไม่ปรารถนาเข้า  สิ่งที่ว่านั่น ”มัน” นั่งอยู่ใกล้วาทยะ “ต้องมีอารมณ์ถึงจะทำงานได้” น้ำเสียงผมยียวนจนตัวเองยังรู้สึก “ไอ้ห-ก!” วาทยะหัวเราะร่วนกับสมญาอันแหลมคมที่เขาตั้งให้ผมในบัดดล จะไม่ให้เขาเผลอหลุดปากออกมาได้อย่างไร ในเมื่อทั้งเขาและผมต่างก็รู้ดีว่า งานของเรานั้นห่างไกลจากคำว่าศิลปินราวฟ้ากับเหว มันจึงเป็นเหตุผลที่ฟังเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้นหากผมจะบอกว่าไม่ทำงานเพราะอารมณ์ศิลปินมันไม่ยอมฟักตัว “ทนหน่อยคุณฆนัท ผมเข้าใจคุณดีและจะดู ๆ เรื่องย้ายส่วนงานให้ คุณไม่ต้องกังวล” ผมนึกถึงคำของเจ้านายเมื่อหลายวันก่อน ทันทีที่ผมไปปรารภเรื่องความเบื่อหน่ายในงานที่รับผิดชอบซึ่งซ้ำซากจำเจ แต่ยังเก็บงำเรื่องความอิดหนาในเพื่อนร่วมงานบางคนไว้อย่างมิดชิด เจ้านายผมดูจะเป็นเจ้านายมืออาชีพ เพราะเขาสนองรับความรู้สึกของผมในทันทีทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีมืออัศจรรย์มาช่วยถอนโคนภูเขาออกจากอกทีเดียว แล้วผมก็คอย คอยวันที่ฟ้ากำหนดไว้ว่าเจ้านายจะช่วยคลี่คลายความรู้สึกร้อนรุ่มใจให้แก่ผม แต่ทว่า พูดแล้วก็ลอยไปในอากาศ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 9 ธ.ค. 47 11:41:54 A:203.156.25.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 จะพลบค่ำอยู่แล้วแก้วตาเอ๋ย ไยละเลยลืมคำสัญญามั่น หลอกให้คอยแล้วอยู่เล่าเฝ้าคอยวัน รอจนสั่นสะท้าน---มันไม่จริง ผมฮึดฮัดอัดใจ คงไม่มีใครเข้าใจความคับข้องใจของผมหรอก เหนื่อยงานคงไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจนี่สิเกินทน การทำงานกับคนที่ความคิดไม่อยู่กับร่องกับรอย วันนี้คิดอย่าง พรุ่งนี้คิดใหม่เอาให้สะใจก็ต้องคิดให้ไกลจากความคิดเดิมชนิดไม่เห็นหัวเห็นหาง แล้วผมก็บ้าคลั่งเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเพื่อตัดปัญหาความขัดแย้งกับผู้ร่วมงานจนแทบจะลงแดงตายอยู่รอมร่อ ในที่สุดเมื่อทนความอึดอัดที่สั่งสมมาแสนนานไม่ไหว ผมก็ยื่นฎีกาต่อเจ้านายเพื่อขอย้ายหน่วยงาน แต่เจ้ากรรม เจ้านายของผมกลับเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก เพราะผมไม่อาจเปิดปากบอกได้ว่าเหตุผลที่แท้จริงของการอยากย้ายงานของผมมันคืออะไร การเป็นคนดีของทุกคนนี่มันยากอย่างนี้เอง การพูดจาอย่างระมัดระวังไม่ให้ผู้อื่นต้องเสียหายแม้ว่ามันจะจริงนี่ยิ่งยากใหญ่ ถึงผมจะเบื่อความไม่จริงใจของเพื่อนร่วมงานมากแค่ไหน แต่ผมก็เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะคนพรรค์อย่างเขาสามารถพูดอะไรก็ได้ เมื่อเทียบกันคำต่อคำแล้ว ความสามารถในการปั้นน้ำเป็นตัวของผมยังรุ่นน้องเขามากนัก เพราะฉะนั้นผมเลี่ยงที่จะต่อกรกับเขาดีกว่า แม่เคยสอนว่าถ้ามีไม้สั้น อย่าเอามันไปรันขี้ นอกจากไม่ได้ประโยชน์อะไรแล้วยังจะเหม็นติดมืออีก ผมไม่ยุ่งกับเขาดีกว่า ทางที่ดีเมื่อมีเขาก็ไม่ควรมีผมให้หวาดเสียวสันหลังว่าวันไหนจะโดนลอบกัด “ผมไม่ต้องการคำหวานมากเพราะฟังแล้วมันปั่นป่วน” ผมเว้นคำนิดหนึ่งก่อนกล่าวสืบไปว่า “ปั่นป่วนในกระเพาะอาหาร ผมคงห้าวเกินกว่าที่จะกินคำหวานเป็นอาหารว่าง กลัวเบาหวานจะถามหา” ผมให้เหตุผลกับวาทยะ “เบื่อพวกปากปราศรัย หัวใจเชือดคอ” “คุณคิดดู การทำงานกับคนที่มีความคิดเห็นขัดแย้งกัน จ้องแต่จะแทงกันข้างหลังมันอึดอัดขนาดไหน ใครๆก็คิดว่าผมเรื่องมาก ก็ลองให้คนพูดไปทำงานกับเขาดูบ้างเป็นไรแล้วจะรู้ว่าสมองที่เคยว่างๆ บัดนี้มันไม่มีพื้นที่จะเก็บเรื่องราวอื่นได้อีกแล้ว นอกจากเรื่องของเขา” ผมพาดพิงถึงคู่กรณีให้คนรอบข้างฟังหลังจากที่คับข้องใจอยู่นานจนระเบิด ดูท่าทางบุรุษที่สามจะเข้าใจโลกได้ดีขึ้น แต่ก็ยังมีความคลางแคลงเผยออกมาให้เห็นทางสายตา ผมไม่พิรี้พิไรที่จะอธิบายเป็นเที่ยวที่สอง เพราะมันจะเสียถึงเที่ยวอื่นด้วย เอาเป็นว่าผมแล่นไปหาเจ้านานเป็นคำรบที่สองเลยดีกว่า “เจ้านายครับ ผมอยากพักงานจ๊อบนี้สักพัก ให้ผมไปทำงานส่วนไหนก็ได้ ผมยินดี” “ได้สิคุณฆนัท “ เจ้านายผมนี่วิเศษดีจริง อะไรๆดูเหมือนจะง่ายไปเสียหมด “พอดีช่วงก่อนผมยุ่งๆเลยไม่ทันได้เรียกคุณมาคุย เออ คุณมยุรา” เจ้านายหันไปทางเลขา “เรื่องที่ผมให้คุณจัดการไปถึงไหนแล้ว” “กำลังประสานงานกับหัวหน้าแผนกจัดซื้ออยู่ค่ะ” ท่าทีขมีขมันของเลขาสาวมืออาชีพทำให้ผมโล่งอกไปอีกเปาะ อุ่นใจได้ว่าเจ้านายไม่ได้ดูดายเรื่องความทุกข์ใจของผม “ถ้าแผนกจัดซื้อเขาโอเคจะแลกเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ ผมจะจัดการให้คุณทันที ยังไงคุณสอบถามมายังคุณมยุราอีกครั้ง” ผมหันไปทางเลขาสาวอย่างขอบคุณ เธอยิ้มเยื้อนเป็นอย่างดี ผมก็ปรีดา “งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” ผมมีชีวิตชีวาในการทำงานได้อีกประมาณสองอาทิตย์ด้วยหัวใจฟูฟ่องเพราะมีความหวังว่าอีกไม่นานผมจะพ้นภาวะกดดันของชีวิตไปได้ “เกมดีใจจัง” ที่ผมพยายามฝึกเล่นหย่อนประสิทธิภาพลงไปเมื่อสัปดาห์ที่สองพ้นผ่านโดยไม่มีข่าวคืบหน้าอันใด อาทิตย์ที่สามผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่า ผมดีใจจังที่ได้ทำงานร่วมกับคู่ปรับเพราะเขาสอนให้ผมรู้จักอดทน ทำในสิ่งที่ต้องฝืนใจได้อย่างมีความสุขก็เป็น เพราะยามนี้ผมฝืนตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเหมือนว่าวที่ถูกดึงจนเอ็นจะขาดหลุดลอยไปกลางอากาศ อีกสามสัปดาห์ต่อมาหลังจากเจรจากับเจ้านายไปเมื่อครั้งก่อน ผมจึงได้รับแจ้งจากคุณมยุราเลขาหน้าใสว่า “ดิฉันประสานงานเรียบร้อยแล้วค่ะ” น้ำเสียงของเธอยินดีเกินขอบเขต คงกำลังภูมิใจในผลงานของตัวเอง “หัวหน้าแผนกจัดซื้อตกลงจะเปลี่ยนพนักงานกับแผนกของเราในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าค่ะ ยินดีด้วยนะคะที่คุณจะได้ย้ายงานเสียที” สมหวัง---ผมรำพึงในลำคอ สมหวังหรือ ผมว่างานนี้ต่อให้มนุษย์ค้างคาวยังต้องร้องว่าปวดเฮดเลย แต่ผมไม่ใช่แม้แต่โรบิ้น ผมแทบระเบิดเสียงหัวเราะใส่กระบอกโทรศัพท์ หากไม่เกรงเพื่อนร่วมงานที่แสนดีบางคนจะเสียสมาธิในการทำงาน “ผมอยากย้ายเดี๋ยวนี้คุณมยุรา ไม่ใช่เดือนหน้าหรือปีหน้า” ผมแทบจะขีดเส้นใต้ห้าร้อยเส้นในทุกคำพูดที่พูดออกไปเพื่อให้คนฟังเข้าใจว่ามันคือข้อความสำคัญ แล้วผมก็วางสายโทรศัพท์ก่อนแล่นไปหาวาทยะ “ให้ตายเถอะวาทยะ ผมกำลังปวดหัวจนสมองจะไหลออกจากกระโหลกอยู่แล้ว ผมอยากได้พาราเซตตามอลเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่อีกเดือนข้างหน้าซึ่งผมอาจจะชินชากับสมองที่มันไหลออกอยู่ตลอดเวลาแล้วก็เป็นได้” “ผมเข้าใจคุณ ผมเข้าใจ” วาทยะปลอบสั้นๆ แต่ผมก็รู้ว่าเขาเข้าใจจริงตามที่พูด หมอนี่ไม่เคยปากหวาน ถนัดแต่ขวานผ่าซาก “ยังไงผมว่าคุณลองเจรจากับเจ้านายอีกรอบจะดีกว่า ให้เขาเข้าใจไปเลยว่าคุณต้องการพาราเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่อีกเดือนข้างหน้า” เขายุยง ผมคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่แสนดี ผมทะลึ่งพรวดจากเก้าอี้ที่นั่งเอกเขนกอยู่ สาวเท้าไปยังห้องทำงานของเจ้านายตามคำแนะนำของวาทยะ เคาะประตูสามครั้งเป็นอาณัติก่อนก้าวเข้าไปในห้องที่แสนจะเย็นฉ่ำ “เจ้านายครับ ผมมีปัญหากับพาราเซตตามอล” ผมเอ่ยโพล่งออกไป เจ้านายวัยกลางคนค่อนไปทางต้นปลายเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาสุดฉงน “คุณว่าไงนะ” ผมทวนคำเก่าให้เขาฟัง เขาระเบิดเสียงหัวเราะ ขบขันออกนอกหน้า แต่ไม่เป็นไร เขามีสิทธิ์ทำเช่นนั้นได้ แต่ผมก็มีสิทธิ์ของผมเหมือนกัน ผมจึงนั่งลงให้เรียบร้อยก่อนกล่าวเสียงสุภาพว่า “ผมอยากจะชี้แจงข้อเท็จจริงเป็นครั้งสุดท้ายเผื่อเจ้านายจะเข้าใจ” แล้วคนรุ่นใหม่อย่างผมก็เปิดใจให้เขาทราบว่า อาการเบื่องานของผมมันเป็นเหมือนคนปวดหัวที่ต้องการยาทันที ไม่ใช่ปล่อยให้อาการปวดเรื้อรังหรือทนปวดจนหายจากอาการไปเอง เพราะนั่นแปลว่า ถ้าไม่ใช่เพราะด้านชา ก็อาจเป็นกรณีที่เชื้อสะสมตัวเพื่อรอเวลาคุอาการขึ้นมาอีกให้ต้องเพิ่มขนาดยาในการรักษาให้มากขึ้น “ผมหวังว่าเจ้านายคงจะเข้าใจ เพราะหากเจ้านายไม่เข้าใจผมคงต้องหาทางออกให้กับตัวเอง แต่ถึงยังไงผมก็ยังอยากให้เจ้านายเป็นคนแก้ปัญหาให้ผมมากกว่าที่ผมจะแก้ปัญหาให้ตัวเอง เพราะผมรักเคารพเจ้านายเสมอ ขอบคุณล่วงหน้าครับ” ผมยื่นไม้ตายแล้วก็เดินจากมา ทิ้งความเงียบกริบไว้กับครุ่นคิดที่มีค่าของเจ้านาย เพราะนั่นคืออนาคตของผมที่ฝากไว้ในกำมือเขาแล้ว อย่างท้าทายเพราะความเชื่อมั่นว่าถึงอย่างไรเขาก็ต้องง้อผมทำงานอยู่ดี ใครๆก็บอกอย่างนั้นว่าผมเป็นตัววางแผนงานให้บริษัทประสบความสำเร็จมานานหลายปี แค่ปวดหัวกินพาราก็คงหาย แล้วทำไมใจร้ายไม่ให้ฉัน ต้องให้ทนปวดหัวอีกหลายวัน ไม่เข้าใจหัวกันบ้างหรือไง ทน ทน ทนจนกว่าเขายื่นยาให้ กว่าจะได้ยามาท่าจะสาย ยื่นยาให้เมื่อหายก็สายไป จะเสียดายเสียใจไม่ได้แล้ว แม้อยากรอขอยาท่าไม่ไหว ต้องจำใจหาหมอใหม่ไม่นอนแซ่ว ก็โดยสัญชาตญาณมันต้องแจว จะมีใครทนใจแป้วให้แห้วยา จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 9 ธ.ค. 47 11:49:10 A:203.156.25.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรู้สึกสบายใจขึ้นที่คิดได้อย่างนั้น ผมจะลาออกจากบริษัทจริงๆด้วยหากเจ้านายยังไม่ยื่นมือเข้ามาแก้ปัญหาให้ผม แต่เอ หากเจ้านายทำตามที่ผมเรียกร้องเล่า อีกหน่อยคงมีใครทำตามใจอย่างผมพะเรอ ตามประสาผู้บริหารแล้วการจะยอมให้ลูกน้องบีบบังคับให้ทำโน่นทำนี่ คงไม่ใช่วิสัยที่จะทำ พอคิดมาถึงตอนนี้ ผมชักเสียใจกับอารมณ์ผลีผลามของตัวเองขึ้นมา งานการสมัยนี้มันก็หายากเสียด้วย แล้วผีห่าซาตานตัวไหนมันทำให้ผมทำอะไรห่วยแตกอย่างนั้นออกไป ถึงนาทีนี้ ผมคาดว่าเจ้านายคงตัดสินใจที่จะหาพนักงานใหม่แทนที่จะยอมถูกริดรอนอำนาจด้วยข้อต่อรองที่ไม่เข้าท่าจากผู้ใต้บังคับบัญชา ผมชักเสียวสันหลัง นี่กระมังคือผลพวงของการทำอะไรตามแต่อารมณ์บังคับบัญชาเหมือนเด็กๆ หรือเหมือนผู้ใหญ่ที่ไม่มีสติ อีกอาทิตย์ถัดมา ขณะที่ผมใจตุ๊มๆต่อมๆ พร้อมกับเปิดหนังสือพิมพ์ธุรกิจเพื่อหารังใหม่ให้กับตนเอง “คุณฆนัท เจ้านายเชิญ” ผมสะดุ้งโหยง เช็ดฝ่ามือชื้นเหงื่อกับกางเกงอย่างลืมตัว สูดลมหายใจเข้าปอด เตรียมซักซ้อมท่วงท่ารับซองขาวอย่างเย่อหยิ่ง ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะแสดงได้สมบทบาทแค่ไหน เพราะจนป่านนี้แล้วผมก็ยังไม่ได้รับข่าวที่แน่นอนจากบริษัทใหม่ที่เรียกผมไปสัมภาษณ์งานเลย ผมเดินอย่างองอาจแม้ใจเหี่ยวไปที่ห้องเจ้านาย ระยะทางเหมือนไกลสักหมื่นลี้ อา ถึงเสียที ผมเคาะประตูห้องเบาๆ ไร้เรี่ยวแรง อารมณ์บ้ามันหายตัวไปแล้ว ทิ้งให้ผมต้องรับผิดชอบกับการกระทำของมันเพียงลำพัง “เชิญนั่งคุณฆนัท” ผมนั่งลง ยิ้มเฝือตอบยิ้มกว้างอย่างใจดีของเจ้านาย “ผมมีข่าวดีจะบอกคุณ พรุ่งนี้คุณสับเปลี่ยนงานกับคุณทนงได้เลย ขอให้ทำงานร่วมกันต่อไปอย่างมีความสุข เบื่อที่นั่นเมื่อไหร่ก็กลับมาช่วยผมเหมือนเดิมนะครับ” เจ้านายลุกขึ้น ยื่นมือให้ผมจับ ผมยื่นมือที่เย็นเฉียบออกไปสัมผัสกับมือของเขา “คุณเป็นอะไรไป มือเย็นเฉียบ” เขาสัพยอก ผมยิ้มเจื่อนที่สุดในชีวิต ก่อนขอตัวออกจากห้องนั้นด้วยหัวใจพองโต แต่ขอบตาเริ่มร้อนๆ ทำไมหนอ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ผมจึงมองเจ้านายที่แสนดีคนนี้ไปในทางร้ายได้ แล้วทำไมเขาต้องดีกับผมอย่างนี้ด้วย ให้ตายเถอะ ผมเสียโสหุ้ยอารมณ์ไปตั้งก่ายกองเพียงเพื่อจะเห็นตัวตนของเจ้านายในวันนี้เองนะหรือ หากยามเช้าเจ้ากลับเห็นเป็นเย็นพลบ ก็คงจบสัมพันธ์การรู้เห็น ยุติการรับสิ่งดีดีอย่างที่เป็น แสนเสียดายที่ยามเย็นแต่เห็นเดือน ***จบบริบูรณ์*** ------------------------------------------------------ จบแล้วค่ะ  คิดเห็นอย่างไร  บอกกล่าวกันบ้างนะคะ   หมายเหตุ  ถึงน้องรสา  รสา  พี่เอาเรื่องนี้มาลงก่อน  ส่วนเรื่องปัญหาครอบครัว  ไว้คิดอีกทีค่ะ  ว่ามันหนักเกินไปสำหรับนักอ่านที่นี่หรือเปล่า จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 9 ธ.ค. 47 11:53:27 A:203.156.25.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 9 ธ.ค. 47 15:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านเพลินดีค่ะ จากคุณ : เดซี่น้อย - [ 9 ธ.ค. 47 19:19:42 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่สาวครับ ... ชอบชื่อ ฆนัท เท่ดีจัง สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น บางที ... วินิจฉัยโรคและเหตุแห่งโรคผิด เรียกร้องหายา...อย่างด่วน พาราเซตตามอล อาจกลายเป็น พาราเม็ดเดียวม่อง ไปได้เหมือนกันนิ ^^" 5 5 5 5 5 --> "...แม่เคยสอนว่าถ้ามีไม้สั้น อย่าเอามันไปรันขี้..." แม่ครูก็เคยพูดแบบนี้เหมือนกันนะพี่ พูดแบบคนโบราณ (แหะแหะ กระทู้แสดงอายุ) แต่ว่ามันก็เป็นจริงในหลาย ๆ ครั้ง เนาะ จากคุณ : วลีวิไล - [ 9 ธ.ค. 47 20:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ : :::อาราเร่:::  ขอบคุณค่ะ คุณ : เดซี่น้อย   ขอบคุณค่ะ คุณครู...เวลาเขียนหนังสือชอบตั้งชื่อตัวละครเท่ ๆ อย่างนี้แหละ  ชดเชยความรู้สึกที่ตัวเองมีชื่อเชย แต่ก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนนะคะ  ผู้ใหญ่ตั้งให้  เป็นมงคลดีแล้ว โธ่...ไม่น่าทักเลยครู  คนแถวนี้เขารู้กันหมดว่าเราคนวัยเดียวกัน  5555 ขอบคุณที่แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 9 ธ.ค. 47 21:08:57 A:203.156.25.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้ให้ข้อคิดหลายอย่างค่ะ คนเรามักไม่พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่เสมอค่ะ มักโทษโน่นโทษนี่แต่ไม่เคยมองกลับมามองในตัวเราบ้างค่ะ รออ่านเรื่องที่พี่ว่าหนัก ๆ ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ธ.ค. 47 21:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาจองที่ก่อนค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลยแล้วจะเข้ามาใหม่นะคะ  :) จากคุณ : นุภา - [ วันรัฐธรรมนูญ 06:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าเราเป็นเจ้านาย มีลูกน้องแบบนี้ คงต้องซัดพาราเอง เหอๆ จากคุณ : scottie - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วให้แง่คิดดีค่ะ ใช้ภาษาอ่านแล้วลื่นไหลดีนะ ทั้งๆที่ยาว แต่อ่านแปปเดียวจนจบ จากคุณ : นันทนีย์ - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:36:41 A:202.183.186.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ : รสา รสา  ขอบคุณที่แวะมาเป็นกำลังใจนะคะ พี่นุภา  แล้วอย่าลืมกันนะคะ  รอค่ะ คุณ : scottie  อืมม์  เห็นด้วยค่ะ  ลูกน้องอย่างนี้คงไม่มีใครอยากได้   คุณ : นันทนีย์ -  ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นค่ะ  อ่านแล้วแอบยิ้มคนเดียว จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:32:55 A:203.156.25.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ลืมกันค่ะ เข้ามาแล้ว...พี่ชอบอ่านตอนที่มีเวลาว่างจริง ๆ จะได้ไม่มีห่วง และจะได้มีสมาธิในการอ่านด้วยค่ะ :) อ่านเพลินเลยค่ะ รวดเดียวจบ เรื่องนี้นายจ้างฉลาดมากนะคะ คือมีศิลปะ ในการพูดให้ลูกน้องใจเย็นลงได้ แต่เพราะลูกน้องคนนี้ขี้เกียจเหนือความฉลาดของนายจ้าง...นายจ้างจึงต้องอ่อนให้ สรุปว่า ถ้าลูกน้องคนนี้ไม่เคยมีผลงานดีเด่นมาก่อนคงโดนเชิญออกไปแล้วล่ะ จากคุณ : นุภา - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พ่อหนูเพิ่งบอกหนูเมื่อวันก่อนว่า ตั้งแต่เด็กมาหนูเป็นคนที่กินยา น้อย ที่สุดของบ้าน เป็นหวัด ไม่กินยา ปวดหัว ปวดท้อง ไม่กินยา หมอสั่งยังไม่กินยา (ล้อเล่นคับ) นี่ก็เพิ่งหายหวัดมาโดยไม่ต้องกินยา นินามไม่มีปัญหาเรื่องพาราเซตตามอลคับ จากคุณ : ninaM - [ 11 ธ.ค. 47 11:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แอบเจ้านายเข้ามาอ่านค่ะ ฮิ ฮิ... จากคุณ : kekajung - [ 13 ธ.ค. 47 11:37:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เคยเข้ารอบ ไทยไรเตอร์ด้วยนี้ครับ : ) เก่งจัง ผมเขียนยังไม่ผ่านเลย แหะๆ : ) จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 13 ธ.ค. 47 11:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอโทษนะคะ คือคุณเป็นคนที่มีนิยายออกตีพิมพ์รึเปล่าคะเนี่ย มีนักเขียนนิยายท่านนหึ่งชื่อนี้น่ะค่ะ จากคุณ : looo - [ 16 ธ.ค. 47 17:30:40 A:221.128.111.86 X: ]