++++++++++++++

ซาสุมหัวสองคนกะไอ้ต้น คุยกัน แล้วซาก็ลุกพรวด

“เฮ้ยๆ ไม่ดีมั้ง”

ต้นจับกดหัวเพื่อนมาสุมหัวต่อ พอพูดไปซักพักซาก็ลุกขึ้นอีก

“เอ็งจะบ้าหรอ ข้านี่นะ”

ต้นมองเพื่อนอย่างระอา กดหัวเพื่อนไปอีก และพูดต่อจนจบ ซาพยักหน้าน้อยๆ อย่างจนใจ ต้นตบบ่าเพื่อน พลางพูด

“ใช้ไม้แข็งไม่ได้ ใช้ไม้นี้น่ะเด็ดสุด ๆไม่มีใครเสียเลือดเนื้อด้วย” ดูมันพูดยังกะจะไปรบ

แต่ว่ามันจะดีเร้อ!!!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังซาที่ซาแยกกะต้นเขาก็หิ้วเป้ไปเดิมเตรียมพร้อมจะกลับบ้านเพราะว่าวันนี้ไอ้ต้นบอกว่ามันมีธุระต้องไปอะไรของมันก็ไม่รู้ แถมเขาก็รู้สึกเหนื่อยๆอยากไปนอนที่บ้านด้วย

“พี่ซา......”>_<

เสียงเรียกพร้อมกับเสียงวิ่งตึ่กๆตามมาซาไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

“ปูเป้”-_-; เสียงซาอ่อยๆนึกเจ็บใจที่ขาตัวเองก้าวช้าจะถึงรถประจำทางอยู่แล้วโธ่

แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นยายแนน เดินตามมาห่างๆ แล้วมองจ้องซาเหมือนว่าจะจับผิดอีก หากพูดอะไรไม่เข้าหูเจ้าหล่อนเข้า จนซาอดนึกไม่ได้ ทำไมเขาต้องกลัวเจ้าหล่อนนัก แต่ก็ตอบได้ว่าแค่ ไม่อยากมีเรื่อง

“ค่ะ เป้เอง นี่ค่ะ พี่ซา”เธอรีบยื่นกล่องคุ๊กกี้ให้ เขารับมาโดยอัตโนมัติ

“ซ้อมเหนื่อยหรอคะ หน้าซีดเชียว เป้เอาขนมมาฝากค่ะ คุ๊กกี้ช็อคโกแล๊ตนี่เป้ทำเองเลยนะคะ ยากมาก แต่ว่า.. เป้พยายามที่สุดเลยทำออกมาจนได้ พี่ซาลองทานแล้วมาบอกนะคะว่าเป็นไง เป้จะได้ปรับปรุง แล้ว..”

ซายิ้มแบบเจื่อนๆ พยายามจะพูดแต่พูดได้แค่ว่า เอ่อ.. คือ.. อ่า.. มันแทรกช่องไฟไม่ทันจริงๆ แต่ว่าก็พูดได้เมื่อปูเป้พูดจนจบ(ซะที)

“ครับๆ เดี๋ยวไงพี่กลับก่อนนะ “

“ค่ะ บ้ายบายค่ะ โชคดีนะคะ” ปูเป้บ๊ายบาย ยืนยิ้มส่งซา เขาได้แต่ยิ้มแห่ะๆ เดินขึ้นรถประจำทางพร้อมกล่องคุ๊กกี้สีชมพูหวานจ๋อย

เฮ้อ!!!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++


พอซาขึ้นรถลับไปแล้ว แนนก็เดินเข้ามาใกล้ มองดูปูเป้ที่ยืนยิ้มไม่ยอมหุบ ยืนละเมอมือจับประสานเอาไว้แนบอก แนนโบกมือตรงหน้าแต่เพื่อนไม่สนใจ(ท่าจะเป็นเอามากแฮะ)

“เฮ้ยปูเป้ ฉันมายืนตั้งนานแล้ว รู้บ้างไหม ใจน่ะ จะลอยไปถึงไหนกัน”

ปูเป้เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว โผเข้ากอดเพื่อนสาวไว้แน่น “พี่ซาน่ารักจังแนน โอยเขาจะชอบฉันไหม”

แนนมองเพื่อนตาปริบๆ เฮ้อ ขั้นนี้แล้วน้าพูดอะไรไปก็คงไม่ฟังแน่ ยุส่งไปเลย

“โธ่ เขารับของแกแล้ว ก็แสดงว่าเขามีใจแล้ว เป้ ก็หน้าตาดี ไม่มีใครเกลียดหรอก”

หญิงสาวได้แต่ส่ายศรีษะ

“แต่ว่าเขาทำหน้าเบื่อๆ เราเห็นในแววตาของเขา หรือว่าเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกะเรา” เป้เริ่มทำหน้าเศร้า จนแนนชักเป็นห่วง

“เอาน่า ยังไงเราก็เป็นเรา ช่างเหอะใครคิดอะไรจะไปสนทำไม เนอะ”

เป้มองไปตรงยังที่ซาขึ้นรถประจำทางมองราวกับว่าเขายังยืนอยู่

“แต่เมื่อกี้เขารับคุ๊กกี้เราด้วย น่ารักจัง” ^_^ แล้วเป้ก็ทำท่าเหมือนละเมออีกครั้ง คราวนี้แนนมองเพื่อนปลงๆ ..มันเป็นความสุขของเพื่อนเราล่ะมั้ง

++++++++++++++++++++++++++

แซนด์หัวเราะแทบตายเมื่อเห็นรูปร่างคุ๊กกี้ที่ซาส่งมาให้ชิม

“โห พี่ผมไม่กล้ากินอ่ะ หัวใจของพี่ซาเชียวนะเนี่ย”

ซาทำหน้าประมาณว่าตลกไม่ออกนั่งกอดอกบนโซฟา มองน้ำชายตัวแสบ ที่กินไปขำไป มันตลกตรงไหนเนี่ย เดี๋ยวแช่งให้สำลักตายซะเลยฮึ ซาก้มมองคุ๊กกี้นั่น มันเป็นคุ๊กกี้ชอคโกแล๊ตธรรมดารูปหัวใจ แถมยังมีชื่อเขาติดที่ตัวคุ๊กกี้ทุกอัน เฮ้อ อร่อยมันก็อร่อยดีนะ แต่ว่ากินชื่อตัวเองไม่ลงน่ะสิ! -_-“

แฮนด์ที่เดินอยู่แถวนั้น ก็เดินมาดูคุ๊กกี้ก็แปลกใจหยิบมาดู แล้วหัวเราะด้วยอีกคน

“อ้าว พี่ซามีแฟนคลับเหมือนพี่หนุ่มเราแล้วหรอ โหมีชื่อในคุ๊กกี้ซะด้วย”

ซารวบถุงคุ๊กกี้ยืนขึ้น

"ให้แกกินนะ ไม่ได้ให้มาวิจารณ์ ไม่กินก็ไม่ว่าอะไร ให้คนอื่นก็ยังได้"

"โหพี่ อร่อยดีออก น่าไงพี่ไม่กิน ผมกินกันเองก็ได้ นะ" แซนด์แย่งถุงคุ๊กกี้นั้นมาจากมือซา เอาไปแบ่งกันกินกับแฮนด์ แล้วหัวเราะกันสองคนคิกคักเงียบๆ อยู่ไกลๆ ซารู้สึกปวดหัวตุบๆ

"กินไรอยู่น่ะ กินมั่งสิ"

หงส์เพิ่งกลับจากโรงเรียน หิวมากหยิบคุ๊กกี้ในถุงจะกินเข้าปากแล้ว ก็จ้องมองดูคุ๊กกี้หน้าตาประหลาดสงสัยด้วยอีกคน

"พี่ซาๆ มาดูดิ เดี๋ยวนี้มีคุ๊กกี้ยี่ห้อพี่ด้วย "

+++++++++++++++++++++

ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง ซากดโทรศัพท์ เพื่อปรึกษากับไอ้ต้นเมื่อกี้ น้องชายเขาทั้งสองคนเพิ่งจะกลั้นหัวเราะเมื่อกี้ก็ปล่อยพรืดอย่างไม่ตั้งใจ จนหยุดหัวเราะไม่อยู่ แล้วหงส์ก็มองตามมาที่เขาอีกทำหน้าสงสัยอีก

เมื่อต่อโทรศัพท์จนติด เขาก็รีบเล่าวีรกรรมให้ต้นฟัง ต้นหัวเราะพลางพูดมาตามสาย

" เออ ทำตามแผน ที่นี้เดี๋ยวดีเอง"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

ใต้ต้นชมพูพานทิพย์ที่ปูเป้ยืนรออยู่นั้น เปรียบเสมือนต้นซากุระของญี่ปุ่นเมื่อดอกของมันหลุดร่วงตามกระแสลม อา มันช่างเหมือนกับฉากในการ์ตูนญี่ปุ่นที่เธอชอบอ่านเลย ฉากของการสารภาพรัก

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อสักครู่ขณะที่ตะโกนก้อง ด้วยเสียงดังจนคนเงียบไปทั้งยิม ตอนที่พี่ซาแข่งว่า

“สู้เค้านะ ซาคุง!!!!!!!”????????? >o<

และพอตอนเดินไปหาพี่ซาเมื่อซ้อมเสร็จ พี่ซาก็พูดโดยไม่มองหน้าเป้

“ไปรอที่ต้นไม้หลังโรงยิมนะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”

ด้วยเหตุฉะนี้ เธอจึงมายืนรอเขาก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เพื่อรอรับอณูแห่งความสุขนี้ ก่อนที่มันจะจางไป ซึมซับภาพอันน่าประทับใจนี้ อ๊ะ!! นั่นพี่ซาเดินตรงมาแล้ว

“ทำไมมาเร็วจัง มารอพี่นานไหมเนี่ย” ซาบอกพร้อมกับมองไปรอบๆ ไม่มีใคร

ปูเป้ส่ายศรีษะ “ไม่นานค่ะ”

ซาเอามือเกาศรีษะ หันไปทางซ้ายพลางบ่นกับตัวเอง ‘จะเอาไงดีวะไม่กล้า แต่โห พูดแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า’

เป้มองตามอย่างแปลกใจ พอซาหันมา เธอก็ยิ้มส่งให้เขาอีกครั้ง ซาเลยพูดต่อ เอาวะเลยตามเลย

“คือเป้ เป้ฟังพี่ดีๆนะ คือพี่มีแฟนแล้ว…แล้วเป้มาทำอย่างนี้ พี่ก็กลัวว่าแฟนพี่จะเข้าใจผิดน่ะ”

ซาพูดอ่อยๆ พลางมองปฏิกิริยาของปูเป้ เธอนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะยิ้มเหมือนเดิม

“อ่ะพี่ซา อย่ามาอำเป้เลย เป้ไม่เคยเห็นพี่ซาคุยกับผู้หญิงคนไหนเลย หรือว่าโทรหาใคร วันๆเอาแต่หมกอยู่ที่ยิม ถึงพี่มีแฟนป่านนี้เขาหนีไปมีแฟนใหม่แล้ว”

ซาอึ้ง เอาแล้วไง เหมือนไอ้ต้นบอกเด๊ะรู้ลึกรู้จริงแฮะ

“เอ่อ เป้ ฟังพี่ดีๆนะ แฟนพี่..” ซาก้มหน้ามองดิน ทำท่าเหมือนกินยาขมปี๋แล้วกลั้นใจตอบไป

“..ไม่ใช่ผู้หญิง”

ปูเป้ที่ยิ้มอยู่เมื่อครู่ นี้ ก็ยังยิ้มอยู่ท่าเดิมจนซาเริ่มแปลกใจ เอามือแตะไหล่เขย่าเบาๆ อ้าวนี่ช็อคนี่น่า ตายล่ะสิ ถึงขนาดนั้นเลยหรอ ปูเป้เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว มองจ้องหน้าซาตาปริบๆ ก่อนที่ปูเป้จะพูดอะไรทั้งสิ้น พี่ซอก็เดินมา พอดิบพอดี

ซอเดินมาก็โอบล็อคคอน้องชายทันที เพราะว่าพวกเขาสนิทกันมาก ปูเป้มองอย่างตะลึงงัน นี่มันดูเหมือนภาพหวานแหววของคู่รักในความรู้สึกของปูเป้ ขณะเธอทำท่าผะอืดผะอมอยู่นั้นก็ครุ่นคิด กอดคอกันต่อหน้าเรา ผู้ชายสองคนนี้ดูดีจนน่าเหลือเชื่อ แต่เขาเป็น..กิ๊กกัน!!!

“เฮ้ยซา แน่ะ ยืนคุยกะใคร แหมแล้วให้รีบมารับนะ” ซาเอื้อมเอามือไปกอดพี่ซอบ้างยิ้มจืดๆให้พร้อมกับพูด

“พี่ซอ กลับบ้านเรากันเถอะ ผมพูดธุระกับน้องเขาเรียบร้อยแล้ว”

ซอผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไร หันมายิ้มให้ปูเป้ พร้อมเดินนำน้องชายไปที่มอเตอร์ไซด์ ซาเหลือบไปมองก็ไม่เห็นปูเป้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว รีบวิ่งออกไปทางด้านหลัง แถมวิ่งๆไปเอามืออุดปากไป เฮ้อ!!!! หวังว่าคงไม่อ้วกนะ ก็ซายังรู้สึกผะอืดผะอมเลยที่พูดออกไปอย่างนั้น เขามองตามแผ่นหลังพี่ซอ

ขอโทษนะพี่ ที่ทำให้พี่ซอผู้ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ต้องดูเป็นเกย์ในสายตาปูเป้ไปเฮ้อ …………..!!!!!!

(แหวะ!!!!!!!!)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++