ตอน 14 ( ตัวประกัน )
ร่างบางระหงของเปียตอนนี้กำลังตกอยู่ในพันธนาการของชายหนุ่มร่างผอมสูง อายุประมาณ 17 ปี ผิวคล้ำ ทำตาเหลือกลอยคล้ายคนบ้า มือหนึ่งโอบรอบตัวเปียไว้ และที่สำคัญ อีกมือหนึ่งของมัน ถือมีดยาวปลายแหลมจ่ออยู่ที่คอของหญิงสาว และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ชายหนุ่มคนนี้กำลังหนีการจับกุมข้อหาค้ายาบ้า !!!!!!!!


เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายสิบนายได้ล้อมวงเข้ามา และกันผู้คนที่อยู่แถวนั้นให้ออกไปห่าง ๆ ตำรวจนายหนึ่งวอเรียกรถพยาบาลมาเตรียมการไว้เผื่อฉุกเฉิน ตำรวจพวกนี้วิ่งตามชายขายยาบ้าคนนี้มา ซึ่งเสียงที่เปียได้ยินก็คือเสียงของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ แต่เปียโชคร้ายตรงที่ว่า เธอยืนหันหลังเป็นเป้านิ่งไปเมื่อคนขายยากำลังอับจนหนทางหนี

" ปล่อยผู้หญิงซะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย " เจ้าหน้าที่ตำรวจเริ่มต้นการเจรจา

" ออกไป ไม่งั้นอีนี่ตาย !!!! " มันกดมีดเข้าที่คอของเปียแน่นขึ้นไปอีก ทำให้เปียร้องขึ้นมาทันทีด้วยความเจ็บปวด

" โอ้ย !!!! นี่แกมาจับฉันไว้ทำไม "

" นังโง่ ! ก็เป็นตัวประกันสิวะ " สามภพเห็นเปียร้องขึ้นด้วยความเจ็บ จึงวิ่งตรงไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังเจรจา แล้วคว้าเอาโทรโข่งมาถือไว้ก่อนจะพูดออกไปด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ในขณะที่ตำรวจนายนั้นมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อสามภพพยักหน้าเพื่อขออนุญาต

" ปล่อยผู้หญิงซะเถอะ แล้วมามอบตัว ทางตำรวจจะกันคุณไว้เป็นพยาน "

" คิดว่ากรูเชื่อหรือไงเฮอะ พอกรูยอมมอบตัว พวกมรึงก็จะได้จับกรูเข้าคุกน่ะสิ "

" ไม่หรอก คุณไม่มีลูกเมียที่ต้องเลี้ยงหรือไง พวกเขาจะเสียใจ จะลำบากแค่ไหนถ้าคุณติดคุกน่ะ คุณลองคิดดูนะ เพื่อครอบครัวของคุณ " เป็นคนร้ายยังไงก็น่าจะรักครอบครัวหรอกน่า สามภพจึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเจรา ยิ่งเขาเห็นเปียเริ่มหน้าซีด เขายิ่งต้องทำอะไรซักอย่าง พลางเขาค่อย ๆ เดินเข้าไป พลางพูดประโลมปลอบ

" เห็นมั้ยครับ ลูกเมียของคุณจะต้องลำบากมากนะ คุณลองคิดให้ดี คุณปล่อยผู้หญิงเถอะนะครับ หรือไม่ก็เราก็มาแลกตัวประกันกัน " สามภพค่อย ๆ คืบคลานเข้าไปใกล้ ๆ หวังจะให้คนร้ายใจอ่อนแต่……

" หยุดพล่ามซะที กรูไม่เชื่อพวกมรึงหรอก หยุดอยู่ตรงนั้นนะ ไม่งั้นอีนี่ตาย และกรูจะบอกให้นะว่า กรูไม่มีลูกเมียโว้ย เพราะฉะนั้นไม่ต้องเอามันมาอ้าง " มันกระชับมีดขึ้นอีก เปียจึงร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด แล้วเอามือยกขึ้นมาแตะที่ลำคอของตนเอง ก็พบว่ามีเลือดอยู่เต็มฝ่ามือของเธอ

+ ไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่าง เราต้องตายอยู่ในมือมันแน่ ๆ แล้ว คิดสิคิด เราต้องรอด อย่างน้อยถ้าจะตายก็ขอตายอย่างมีศักดิ์ศรีหน่อยเถอะ +

เปียเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสามภพด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอไม่เคยพบกับสายตาแห่งความเจ็บปวดของเขาอย่างนี้เลย ขณะนั้นเองปฐวีกับวศินซึ่งฟังข่าวจากวิทยุ ว่ามีคนร้ายจับผู้หญิงไปเป็นตัวประกัน ใจของพวกเขาก็เป็นห่วงเปียอย่างบอกไม่ถูก เพราะพวกเขารู้ว่าเปียจะต้องออกมารอสามภพที่หน้ามหาวิทยาลัย พวกเขาจึงรีบบึ่งรถมา และทันทีที่เขามาถึงจึงรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ เมื่อเขาเห็นสามภพเดินเข้าไปเจรจา เขาจึงรู้แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเปียจริง ๆ เขาจึงรีบวิ่งไปในที่เกิดเหตุ และบอกกับตำรวจที่กั้นทางเข้าว่าเขาทั้งเป็นเพื่อนและพี่ของเปีย ตำรวจจึงให้เขาเข้าไปได้

" เปีย !!!! " เสียงของปฐวีและวศินร้องตะโกนขึ้นเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ

+ พี่ศิน ไอ้วี +

เปียหันไปมองสามภพ วศินและปฐวี สลับกับเงยหน้ามองคนร้าย หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด และรู้สึกเหมือนจะวูบ เพราะเสียเลือดไปมาก แต่ก็พยายามแข็งใจไว้ เมื่อเห็นว่าคนร้ายกำลังพูดโต้ตอบกับสามภพ เธอจึงรอคอยโอกาสเพื่อทำอะไรสักอย่าง

และแล้วเธอก็สบโอกาสเมื่อคนร้ายกำลังเจรจากับสามภพจนแทบจะไม่สนใจเธอ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน หญิงสาวก้มหน้าลงไปกัดที่ลำแขนข้างที่ถือมีดไว้ของคนร้ายนั้นอย่างแรงและรวดเร็ว ส่งผลให้มันร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด แล้วปล่อยแขนข้างที่โดนกัดออกจากคอของเปีย จากนั้นหญิงสาวก็ยกเท้าขึ้นเหยียบเท้าของมัน และใช้ข้อศอกทุ้งเข้าไปที่พุงของมันอย่างจัง มันจึงปล่อยเธอเป็นอิสระ เปียจึงหันไปหามันด้วยความโกรธแค้น และใช้นิ้วมือเข้าไปทิ่มลูกกะตาดำ ๆ ของมัน มันจึงยกมือขึ้นมาปิดลูกกะตาแล้วร้องอย่างเจ็บปวดทุรนทุราย แต่ยังไม่พอ มันทำให้เธอเจ็บ ในขั้นตอนสุดท้ายเปียจึงรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายของตัวเองยกเข่าขึ้นมาเตะผ่าหมากมันอย่างแรง ทำให้มันทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างเจ็บปวด

ในขณะที่เปียยืนมองมันอย่างเยือกเย็น ทางด้านหลังของเธอ ทั้งตำรวจ สามภพ ปฐวี และวศินต่างก็วิ่งกรูกันมาทางเธอ เจ้าหน้าที่ตำรวจตรงเข้าไปรวบตัวของคนร้ายเอาไว้แล้วใส่กุญแจมือให้มัน พลางร้องตะโกนบอกให้บุรุษพยาบาลเอาเปลมารับเปียเพื่อไปส่งโรงพยาบาล ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ปรบมือให้กับหญิงสาวที่สามารถเอาชนะผู้ชายร่างใหญ่นั้นได้

ทางด้านเปียนั้นโลกของเธอกำลังโคลงเคลง สีหน้าของเธอซีดเผือดลง เลือดไหลรินลงจากลำคอส่งให้เสื้อสีขาวสะอาดของเธอเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เธอหันไปยิ้มให้กับสามภพ ปฐวี และวศินที่กำลังวิ่งมาด้วยความภาคภูมิใจที่เธอช่วยตัวเองได้สำเร็จ แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะวิ่งเข้ามาถึงตัวเธอ สติของเธอค่อย ๆ วูบดับลง ร่างของเธอค่อย ๆ ทรุดลงไปกองที่พื้น ท่ามกลางเสียงร้องเรียกอย่างตกใจของชายหนุ่มทั้งสามและผู้คนที่อยู่ในเหตุกาณ์ และบุรุษพยาบาลก็รีบวิ่งเข็นเปลมาแล้วทำการห้ามเลือดอย่างเร่งรีบ เสร็จแล้วก็อุ้มตัวเธอขึ้นรถเข็นไปขึ้นรถพยาบาล โดยมีสามภพตามขึ้นไปนั่งด้วยแล้วรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด


ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกเพื่อรับรถเข็นที่เข็นคนไข้เข้าไปทำการรักษา ในขณะที่นางพยาบาลพยายามกันญาติของคนไข้ไม่ให้เข้าไปพร้อมกับขอให้แทำประวัติคนไข้ ซึ่งสำหรับรายของเปียแล้ว ผู้ที่ออกไปทำประวัติให้ก็คือวศิน เพราะว่าทั้งสามภพ และปฐวีต่างก็ไม่สามารถละสายออกไปจากต้องฉุกเฉินได้เลย

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปเกือบ 15 นาที ชายหนุ่มทั้งสามนั่งคอยอย่างกระวนกระวายที่หน้าห้องฉุกเฉินรอเวลาที่ประตูเปิดออกมา ในขณะที่สามภพนั้นผุดลุกผุดนั่งเดินไปเดินมาอย่างกับหนูติดจั่น ร้อนถึงวศินที่ต้องห้ามปรามเพื่อนให้ใจเย็น ๆ

" เฮ้ย ! ภพนั่งลงก่อนเถอะ ฉันเวียนหัวจะแย่อยู่แล้ว "

" เออ " สามภพบอกแล้วนั่งลงไปกับม้านั่ง แต่เขานั่งได้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ เขาก็ทะลึ่งยืนขึ้นเมื่อเห็นว่าประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก พร้อมกับหมอหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินหน้าเคร่งเครียดเดินออกมา สามภพ วศิน และปฐวีจึงรี่เข้าไปหาหมอพลางยิงคำถามอย่างรวดเร็ว

" หมอครับแฟนผม / เพื่อนผม / น้องผม เป็นยังไงบ้างครับ "

" เธอปลอดภัยดีแล้วใช่มั้ยครับ " สามภพถามขึ้นมาอีก

" แล้วเธอจะออกมาจากห้องได้แล้วยังครับ " คราวนี้ปฐวีถามขัดกลางขึ้นมาบ้าง

" นี่พวกคุณ ทีละคำถามก็ได้ คุณเล่นถามอย่างนี้แล้วผมจะตอบอย่างไร " สามภพรู้สึกว่ารู้สึกคุ้นตากับหมอหนุ่มคนนี้มาก หากแต่เขากลับไม่ได้สนใจ เพราะว่าเขาสนใจคนที่นอนอยู่ในห้องนั้นมากกว่า

" แล้วว่ายังไงล่ะครับหมอ " วศินถามหมอหนุ่มอย่างเยือกเย็น

" อืมมม…..คือว่าคุณเปียเธอ….เลือดไม่พอ….ผมต้องการเลือดด่วน…เธอเลือดกรุ๊ปโอ มีใครเลือดกรุ๊ปโอบ้าง " สามภพกับปฐวีเมื่อได้ยินหมอหนุ่มเรียกชื่อเปียอย่างสนิทสนมก็เบิกตากว้างมองหน้าหมอด้วยความยินดี

" คุณหมอชลชาติ !!! "

" ครับ "

" คือว่าผมเลือดกรุ๊ปโอ เอาเลือดผมไปก็ได้ครับ " สามภพอาสาขึ้นมาเมื่อเขาเลือดกรุ๊ปเดียวกับหญิงสาว

" อืมมดี งั้นไปกันเลยครับคุณสามภพ เชิญทางนี้ครับ " ชลชาติเดินนำหน้าสามภพเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันมาพยักหน้าให้กับสองหนุ่มที่เหลือด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่ามั่นใจเกินร้อยแล้วเดินตามหมอเข้าไปในห้อง ปล่อยให้วศินกับปฐวีนั่งรอคอยอยู่ตรงนั้นอย่างกระวนกระวายต่อไป


" พี่ภพ " เสียงคลางของหญิงสาวร่างบาง สวมชุดสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลที่นอนอยู่บนเตียง ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งหลับอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมาสุดตัว ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความยินดี

" เปีย ! เปียฟื้นแล้ว หมอ หมอครับคนไข้ฟื้นแล้วครับ " สามภพร้องตะโกนด้วยความดีใจ ก่อนที่จะวิ่งออกไปตามหมอ แล้วกลับเข้ามาด้วยท่าทางลิงโลดนำหน้าหมอหนุ่มเจ้าของไข้เข้ามา

" คุณสามภพครับเบา ๆ หน่อยครับที่นี่มันโรงพยาบาลนะครับ " ชลชาติหันมาตำหนิสามภพที่ยืนเกาะอีกข้างหนึ่งของเตียงอย่างไม่จริงจังนัก แล้วหันมาทางหญิงสาวที่จ้องมองเขาอยู่บนเตียง

" เป็นไงบ้างครับคุณเปีย " ชายหนุ่มยิ้มให้เปียด้วยความอ่อนโยน

" คุณชล ! ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ "

" เอาเถอะครับ เรื่องของผมอีกยาว แต่ว่าตอนนี้อาการของคุณเป็นยังไงบ้างครับ "

" นั่นสิครับเปีย ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า " สามภพกุมมือของหญิงสาวแล้วถามด้วยความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง

" ก็เจ็บตรงที่โดนมีดอยู่น่ะค่ะ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว " หญิงสาวบอกพลางยกมือขึ้นลูบแผลที่ลำคอระหงของตน

" งั้นก็คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ อีก 2-3วันก็น่าจะกลับบ้านได้แล้ว แต่เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลมาฉีดยาแก้ปวดให้นะครับ "

" ว่าแต่กลัวเข็มรึเปล่าล่ะเราน่ะ " ชลชาติถามด้วยรอยยิ้มล้อเลียนสดใส

" โอ้ย ! อย่าเปียเหรอจะกลัว แค่นี้จิ๊บจ๊อย " หญิงสาวได้ทีโอ่ด้วยความภาคภูมิใจนิด ๆ เรียกเสียงหัวเราะได้จากชายหนุ่มทั้งสองได้เป็นอย่างดี

" งั้นก็ดี งั้นผมไปก่อนนะครับ แล้วก็พักผ่อนมาก ๆ อ้อ แล้วคุณอย่าชวนเธอคุยมากนักล่ะให้เธอได้พักผ่อนบ้าง " ชายหนุ่มหันไปบอกกับสามภพที่ตั้งท่าจะพูดคุยกับเปียก่อนจะเดินออกไป ส่งผลให้เขาถึงกับอ้าปากค้าง มองตามด้วยท่าทางขัดใจ เปียได้ทีจึงหัวเราะเยาะเขาเบา ๆ

" หัวเราะอะไรครับทูลหัว "

" เปล่านี่ พอดีเปียนอนนานก็เลยอยากให้ลมเข้าปากมาก ๆ ไม่งั้นเดี๋ยวปากจะเหม็น " หญิงสาวตอบอย่างกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์

" เดี๋ยวเถอะเรานี่ไหลลื่นดีจริง ๆ นะ ว่าแต่ไม่เจ็บตรงไหนนอกจากที่คอใช่มั้ย "

" จริงแท้แน่นอนค่ะ "

" ยังจะพูดเล่นอีก คนเค้าเป็นห่วงรู้มั้ย แล้วทำไมเปียถึงทำอะไรเสี่ยง ๆ อย่างนี้ฮึ….ถ้าเปียเป็นอะไรไป แล้วพี่จะทำยังไง พ่อกับแม่เปียจะว่ายังไง ทำไมถึงวู่วามคิดว่าตัวเองเก่งอย่างนี้เฮอะ ไหนบอกพี่มาซิ พี่อุตส่าห์กำลังเจรจากับมันใกล้จะสำเร็จอยู่แล้วเชียว เราไม่น่าเลย ไม่งั้นคงไม่เจ็บขนาดนี้ " สามภพตำหนิเปียเป็นชุดเมื่อนึกขึ้นมาได้ ในตอนนั้นเขาตกใจแทบแย่ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสะบัดตัวทำร้ายคนร้ายอย่างนั้น เกิดพลาดไปมันต้องหมายถึงชีวิตของเธอ ยิ่งเขาเห็นเธอเลือดออกมากตอนที่ถูกคนร้ายจับตัวไว้ แล้วเธอก็ยังฝืนทำอะไรเสี่ยง ๆ อีก แถมเธอยังมาทรุดตรงหน้าของเขาอีก เขาแทบจะคลั่งตายด้วยซ้ำตอนที่นั่งรอเธอที่หน้าห้องฉุกเฉิน

" โอ้ย! นอนดีกว่า " หญิงสาวทำท่าดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าปิดตาแต่สายตาดุ ๆ ที่ถูกส่งมาของสามภพทำให้เธอต้องเอาผ้าลง แล้วทำหน้าแหย ๆ

" หึย….เปียขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง " หญิงสาวทำหน้าสำนึกผิด

" รู้แล้วทำทำไม " สามภพคาดคั้นยังกะตัวเองเป็นทนายประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ไม่ใช่ครีเอทีฟประจำบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างที่เขาเป็นอยู่