บทที่ 2  คนฝึกม้าที่มีฐานะองครักษ์

ดวงตาสีดำตวัดมองกราดอย่างรวดเร็วพลางพิจารณาเนื้อความบนแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่ง   มือขวาถือปากกาอย่างเตรียมพร้อมก่อนตวัดวูบอย่างว่องไวเป็นลายลงนามแสดงการรับทราบ  ในขณะที่อีกมือหนึ่งช่วยส่งกระดาษที่ทำการตรวจสอบแล้วแยกไปไว้ที่กองหนึ่งและเรียกกระดาษแผ่นใหม่เข้ามาอยู่ในการพิจารณา.....

อาชีพเสริมอันซ้ำซากจำเจและน่าเบื่อเสียจนแม้แต่คนที่แทบจะไม่เคยบ่นก็อดจะแอบพึมพำอยู่ในใจไม่ได้...

มีองครักษ์ประเทศไหนที่ต้องทำงานนั่งโต๊ะ....!!!

ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะใครบางคนอย่างเช่นเจ้าผู้คุมกองพนักงานประจำปราสาทเกิดว่างงานมากพอที่จะคิดว่ากองทหารองครักษ์ส่วนพระองค์จะมีเวลามากพอเช่นกันในการที่จะช่วยตรวจสอบเอกสารเกี่ยวกับ 'ปัญหาภายใน'  อันมีตั้งแต่รายงานเรื่องการจัดทหารป้องกันความปลอดภัยประจำปราสาทไปจนถึงเรื่องท่อน้ำแตกในห้องเครื่องเสวย....

"เฟ....ส"  เสียงเรียกที่เคยคุ้นจนแทบจะเรียกได้ว่าชินชาดังขึ้นจากทางเบื้องหลังของชายผมสีดำที่กำลังหงุดหงิดกับงานที่ล้นมือ....

....อีกแล้ว....  
ความคิดที่ขับให้คนทำงานก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่ออย่างตัดสินว่าจะไม่ใส่ใจ  หากแต่เสียงเรียกเจ้ากรรมมันก็ตกลงใจที่จะหลอกหลอนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาดังอยู่ข้างตัว....

หรือที่เรียกได้ว่า......ระยะเผาขน

"ชั้นรู้ว่านายได้ยิน  หัดขานตอบซะบ้าง"  

"ชั้นนึกว่าตัวเองชื่อเฟเรียส"  เป็นคำตอบตามคำเรียกร้องพร้อมสายตาที่ตวัดขึ้นมองคู่สนทนาจากชายหนุ่มนัยน์ตาดำขลับเจ้าของนามเฟเรียสหรือเฟสตามที่ใครบางคนที่แสนจะกวนประสาทถนัดที่จะเรียก  ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดมุ่นขึ้นแล้วออกปากถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

"แล้วคราวนี้มันมีเรื่องสลักสำคัญอะไรถึงขนาดทำให้อารักษ์อันดับหนึ่งของอาณาจักรอย่างนายทิ้งเจ้านายมาได้อีก  หือ...ไรเจล"

"ง่า....ใจเย็นน่า"  คนถูกกล่าวหาว่าทิ้งเจ้านายยิ้มแห้งหัวเราะแหะๆ  แต่นัยน์ตาดุๆของเพื่อนที่ส่งมาแสดงให้เห็นว่ามันไม่ได้ใจเย็นลงไปสักกะนิด  ให้คนที่ตกเป็นจำเลยต้องรีบออกปากปกป้องตัวเองแทบไม่ทัน

"คือ....ก็เพราะเป็นเรื่องของเจ้านายชั้นน่ะแหละ  ถึงได้มาขอให้นายช่วย....."  

คนถูกขอให้ช่วยตอบเสียงเรียบขณะที่ก้มหน้าลงทำงานต่ออย่างไม่คิดจะสนใจ  "งานของใครก็ควรหัดทำเอง  ไม่ใช่ให้คนอื่นช่วย"

"ถ้าทำเองได้ชั้นก็ทำเองน่า....  นายก็รู้ว่างานนี้ชั้นได้แต่บาย"  

คนฟังฟังแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้และหันมาถามรวดเร็ว  "ที่ไหน?"

"ผาพระอาทิตย์"  คนถูกถามตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้าง

เฟเรียสพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนกล่าว  

"ในเมื่อชั้นไปทำงานแทนนาย  ส่วนนั้นนายก็จัดการ"  เป็นคำประกาศิตพร้อมกับที่นิ้วภายใต้ถุงมือสีดำชี้ให้เห็นกระดาษรายงานปึกใหญ่นับร้อยพันแผ่นที่ตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มขัดเป็นมันเบื้องหน้า....

'งานนั่งโต๊ะ' ที่ทำให้คนถูกยัดเยียดให้รับหน้าที่จัดการได้แต่มองอย่างตะลึงกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะทรุดตัวนั่งยังเก้าอี้อย่างหมดแรง   บ่นพึมพำ   ในขณะที่คนอีกคนที่ได้รับแลกหน้าที่หันมายิ้มเยาะก่อนเดินจากไป....

+ + + + + + + +

แสงร้อนแรงของอาทิตย์ยามบ่ายทอลงผ่านม่านเมฆบางสีขาวสลับกับฟ้ากว้างสีคราม  สะท้อนกับใบสีเหลืองเข้มของต้นสนไซพเซทอันเป็นที่มาสมญานามที่ราบสูงสีทองกลายเป็นประกายสีเหลืองส้มแวววาว   ด้วยอากาศบนที่สูงนั้นค่อนไปทางเย็นจากลมที่แม้จะไม่ใช่ฤดูหนาวแต่บางครั้งก็พัดแรงจนเสียดกระดูก...ไอแดดจากพระแม่แห่งธรรมชาตินั้นจึงเป็นความร้อนที่ทำให้อบอุ่นอย่างสบายเสียมากกว่ารำคาญ

"เจ้าหญิงเดเมี่ยน  เสด็จกลับเถอะน่ะเพคะ  อย่าเล่นแผลงๆให้พวกหม่อมฉันเสียวไส้เล่นอีกเลย"  เสียงพูดอย่างเหนื่อยอ่อนจากหนึ่งในบรรดานางกำนัลที่เธอขอเช่าตัวมาเป็นเพื่อน 'ชมนกชมไม้'  ณ  ผาพระอาทิตย์อันเป็นทุ่งหญ้าเขียวบนที่ราบสูงริมชายป่าสน

สถานที่ที่ได้รับการรับรองอย่างเป็นเอกฉันท์จากเหล่าทหารหาญว่าเหมาะที่สุดสำหรับการ  'เล่นม้า'  ของชาวซาทาเรีย....

คำทักท้วงยังคงดังเป็นระยะและเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆตามระยะเวลาที่เริ่มนาน  หากแต่หญิงสาวเจ้าของตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งนครอาชาก็ยังคงดำรงตนเป็นปรมาจารย์ในวิชาการทำหูทวนลมอยู่เสียอย่างนั้น.....

"เจ้าหญิง...."  ทูลเสียงอ่อยอย่างชักจะหมดแรง  ให้คนบนหลังม้าเริ่มใจอ่อน

"น่านะ...มารีน  ว่าแต่ตอนนี้ระยะทางเท่าไหร่"  

"เออ.....60 เซนติเมตรได้"  คำตอบค่อนข้างอึกอักจากคนถูกถาม  

"ยังมากไป....อย่างนี้แข่งคราวหน้าก็ต้องแพ้พี่อีก...."  เจ้าตัวฟังแล้วก็เริ่มตีหน้ายุ่ง  บ่นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนชักม้าไปทางด้านหลัง  ...

"ต่ออีกหน่อยแล้วกันน่ะทุกคน"  ดำรัสเสียงใสพลางหันมายิ้มให้เหล่าสาวๆที่แทบจะเป็นลมอยู่รอมร่อเมื่อได้เห็นกีฬาโปรดของเจ้าหญิงคนสำคัญของพวกเธอ  

หญิงสาวบนหลังม้าค่อยๆบังคับพาหนะให้ไปยืนอยู่ในระยะที่เหมาะสม  เธอสูดหายใจเข้าลึก  ใช้มือบอบบางภายใต้ถุงมือหนังลูบหัวม้าสีน้ำตาลเข้มตัวโปรดอย่างเอ็นดู  และในไม่ช้าก็ควบมันห่อตะบึงอย่างเต็มกำลังมุ่งหน้าสู่ทางเบื้องหน้า........ทางอันเป็นหน้าผาสูงชัน

"คราวนี้เอาสถิติดีๆกันหน่อยล่ะ"  กระซิบแผ่วเบากับม้าคู่ชีพ  เธอปล่อยม้าให้ก้าวไปเกินกว่าที่เคยก้าวนึงก่อนดึงบังเยนบังคับอย่างรวดเร็ว..........

เสียงหวีดร้องดังขึ้นด้วยความหวาดกลัวขณะที่สาวๆตำหนักในทำได้แต่ปิดตาเมื่อนายหญิงกับม้าของเธออยู่ชิดริมหน้าผาจนแทบจะถูกสายลมพัดให้ปลิวหายไปกับความสูงเวิ้งว้าง....

และหยุดห่างจากขอบหน้าผาเพียงแค่ 5 เซนติเมตรเท่านั้น..........

"สำเร็จ  พี่ต้องทำไม่ได้แน่!!!"  มองความสำเร็จของตนเองพร้อมๆกับตะโกนขึ้นอย่างร่าเริงก่อนที่ความรู้สึกวาบๆที่สันหลังมันจะทำให้สะดุดกึก

ไม่น่าจะใช่.....ต้องไม่....

เป็นเสียงคำภาวนาอย่างปฏิเสธชะตากรรมที่ดังขึ้นในใจของหญิงสาวผู้บัดนี้หัวใจที่พองโตเริ่มจะฟีบเอาฟีบเอาด้วยอัตราเร่งอย่างน่าสงสาร...

แต่ความไม่น่ากับความไม่เป็นมันก็ยังคงเป็นคนละเรื่องกัน.....และการภาวนาที่กะทันหันเกินไปก็คงไม่มีใครที่จะได้ทันรับฟัง....

"ทรงเล่นอะไร?"  คำถามหนักๆด้วยสำเนียงคุ้นหูถูกส่งจากผู้ช่วยจำเป็นที่อยู่ดีๆก็ถูกลากเข้ามาเอี่ยวด้วย  และนั่นก็เป็นคำตอบชัดเจนให้กับความรู้สึกร้อนๆหนาวๆ  และเป็นคำอธิบายว่าทำไมเสียงบ่นออดๆแอดๆของแม่เหล่านางกำนัลถึงได้เงียบหายไป  แทนที่ด้วยรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าอย่างรู้ดีว่าบัดนี้ใครบางคนซึ่งก็คงเป็นคนๆเดียวที่ 'ปราม' ได้ได้มาอยู่ที่นี่แล้ว....

"ขี่ม้า"  ถ้อยรับสั่งแก้ตัวขุ่นๆจากเจ้าหญิงที่ทำตัวไม่สมหญิงก่อนจะรีบเอ่ยสำทับสนับสนุนคำพูดของตัวเอง  "นายคงไม่คิดจะห้ามเจ้าหญิงแห่งซาทาเรียที่ได้ชื่อว่าเป็นนครแห่งอาชา  ขี่ม้าหรอกใช่ไหมเฟเรียส"  คำถามที่เรียกนัยน์ตาสีดำให้เบือนไปสบตาสีน้ำเงินเข้มของหญิงสาวบนหลังม้า.....

"ข้าคงมิบังอาจไปขวางได้หรอกครับ  หากเจ้าหญิงของนครแห่งอาชาจะทรงม้า"  คำเปรยแรกที่ทำเอาเธอเผยยิ้มกว้างส่งไปให้อย่างมีชัย  แต่ไม่ช้าก็ต้องเปลี่ยนมันมาเป็นกัดฟันกรอด....เพราะคำพูดต่อมาขององครักษ์ตัวแสบ

"แต่ไม่ว่าเจ้าหญิงเมืองไหนก็ไม่สมควรจะเป็นม้าดีดกระโหลกครับ"  

"เฟเรียส!!!"  

"มีอะไรให้รับใช้อีกหรือครับ"  คนถูกเรียกยังคงตีหน้าเฉยชาได้อย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด....

ความเงียบเข้าปกคลุมให้คนที่โชคร้ายตกเป็นผู้ร่วมเหตุการณ์ได้แต่หนาวๆร้อนๆกับสงครามเย็นระหว่างหนึ่งเจ้าหญิงกับหนึ่งอารักษ์อย่างที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปเข้าข้างใครดี   ขณะที่นัยน์ตากล้าทั้งสองประสานกันอย่างสงบแน่นิ่ง....

แล้วเธอก็แพ้คนๆนี้ทุกที.......

"พอ....พอเถอะ  เถียงกับนายชั้นเคยชนะเสียเมื่อไหร่"  พูดพลางมือเรียวบางก็โบกอย่างยอมแพ้  กริยาอย่างเด็กๆที่คู่กรณีเห็นก็ได้แต่ลอบยิ้มก่อนจะเดินไปกุมบังเยนม้าแล้วชักจูงให้เดินตาม  แต่ก็ไม่วายจะอดพูดแขวะไม่ได้

"ก็ทรงลองเถียงอย่างมีเหตุผลดูบ้างสิ"  

"ออ....คราวนี้ก็หาว่าเราไม่มีเหตุผลอีก..." ทำอะไรได้นอกจากย่นจมูกใส่และบ่นหงุงหงิงไปตามเรื่องในขณะที่ปล่อยให้คนที่ตกเป็นจำเลยชักม้านำตนกลับไปที่ปราสาท....



( บทที่ 3 คำขอของพี่ชาย )
+ + + + + + + +

30/11/04
A/N :  ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนอ่านเรื่องเราซะแล้วแหะ  แต่อย่างน้อย...มีตอบสักคนเราก็อยากลงต่อให้น่ะ  คราวนี้ก็เอาตอนที่ 2 มาลงให้สักหน่อย  ขอบคุณที่ช่วยอ่านอับ

ตอบเมนท์ :
scottie - หมายถึงอะไรเยอะอ่า..หมางง @_@
หนมจีน - ขอบคุณที่ชอบค่า  จะพยายามไม่เอง  ส่วนเรื่องบอร์ด..ก็ยังเจ๊งอยู่อ่า T_T ป่วยการเมืองรึป่าวน้า
มัดหมี่ - พี่สาวสุดที่รัก  รักพี่จังเลย   และอย่างที่บอกไปแล้ว...ไรเจลน่ะมีต้นแบบจากลูคี่ตัวเป็นๆนี่เอง >o<
โอเลี้ยงแก่ๆ - ขอบคุณที่เมนท์ค่า  จะพยายาม(สุดชีวิต) ที่จะไม่ดองค่ะ  ....แล้วว่างๆจะแอบหลบให้ทวงน่ะค่ะ หุหุ
rene_recluse  - น้องสาวที่รัก  ขอบใจที่ตามมาเมนท์ให้ด้วยจ้า...(ซึ้งน้ำใจ)