ความคิดเห็นที่ 1 แล้วเพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เราได้พบกันอีก เช้าวันหนึ่งผมเห็นเธอกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามาในขบวนรถไฟที่กำลังจะปิดประตู เอาว่ารอดอย่างเฉียดฉิวที่สุด คราวนี้ผมเธอรวบไว้แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้พิถีพิถันอะไรเท่าเมื่อครั้งแรกที่ได้พบ เช่นเดียวกับใบหน้าเลิกลั่ก เหมือนกับว่าเธอตื่นสายเลยไม่มีเวลาจัดการตัวเองให้เต็มที่ นี่เป็นความรู้ใหม่ว่าเธอขึ้นรถที่สถานีนี้ สถานีเดียวกันกับผม แต่เธอก็เดินขึ้นไปยังรถไฟตู้หน้าสุด คงหวังว่าจะได้ที่ยืนที่ไม่เบียดนัก แต่เช้าๆอย่างนี้คงเป็นเรื่องยากสักหน่อย เพราะเหล่ามนุษย์ออฟฟิตต่างพร้อมใจกันไปทำงาน ในที่สุดเธอก็เลยไปยืนเกาะที่เสากลางตู้ที่พอจะมีที่ว่างให้เธอได้หายใจได้สะดวก ซึ่งไม่ไกลจากผมเลย ขบวนรถแล่นไปเรื่อยๆ และเธอก็ทำท่าเหมือนจะหลับเสียอย่างนั้น ผมได้แต่อมยิ้มกับภาพนั้น และแปลกใจตัวเองว่าเป็นอะไรไป วันนี้เธอลงที่สยามเหมือนเดิม เช่นเดียวกันกับผม แต่ผมต้องรีบไปทำงานเลยไม่ได้ติดตามเธอไปอีก เฮ้อ... คงไม่เป็นไรหรอก ผมน่าจะได้พบเธออีกนะ .................................................................. โชคร้าย เช้าวันต่อๆมาผมไม่เคยได้พบเธอเลย ............ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันนี้ก็ไม่เจอ ............. จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้ก็เหมือนกัน เธอหายไปไหนกันนะ ....................... จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:11:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมคงต้องถอดใจแล้วล่ะ ........................ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ผมถอดใจแล้วจริงๆนะ ........................ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โชคชะตาเป็นเรื่องประหลาด เวลาที่อยากเจอกลับไม่ได้เจอ แล้วยิ่งอยากเจอก็ยิ่งไม่ได้เจอ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอเธอคนนั้น ........ วันนี้ผมขึ้นรถไฟฟ้าไปทำงานเหมือนเคย เช้าๆคนแน่นเหมือนเคย ผมขึ้นที่หลังเลยยืนอยู่ที่ประตูและผมก็เห็นเธอที่วิ่งมาไม่ทันประตูที่ปิดลง ชั่วขณะก่อนรถจะเคลื่อนออกจากสถานีผมก็ได้สบตากับเธอ คนที่มองมาอย่างโมโหและคงไม่เข้าใจว่าทำไมใบหน้าของผมถึงมีรอยยิ้มกว้างขวางยินดีอย่างยิ่ง เฮ้อ... ต้องรอไปอีกสักเท่าไรนะถึงจะได้พบเธออีก ......................... จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันนี้ก็เหมือนเคย ผมขึ้นรถไฟฟ้าไปทำงานตามปกติ แต่ไม่เจอเธอ กลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วที่เมื่อขึ้นมาผมจะมองหาเธอ ผู้หญิงตัวสูงๆ หน้าตาธรรมดา และมีสิวสองสามเม็ดที่คางคนนั้น ผมลงที่สยามและเดินไปทางออกที่ติดกับถนนอังรีดูนัง ตรงหน้าผมมีผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่เพื่อเปลี่ยนเส้นทางไปสายสีลม และเมื่อลงบันไดไปผู้คนก็บางตา คนส่วนใหญ่จะเดินจะออกทางด้านสยามเซ็นเตอร์มากกว่า และเมื่อใกล้ถึงทางออกผมก็เห็นเธอกำลังสอดบัตรโดยสารเข้าไปในเครื่องและดึงบัตรออกมาในขณะที่เครื่องส่งเสียงดังลั่น เธอยังใช้บัตรนักเรียนอยู่เลย! ผมรีบเดินออกจากสถานี พยายามเร่งฝีเท้าให้ทันเธอ คนที่ก้าวเท้าฉับๆเหมือนกับจะไปแข่งเดินวิ่งการกุศลไปตามถนนอังรีดูนัง ผมได้แต่มองตามเธอไปจากบนสะพานลอยที่ผมต้องข้ามไปทำงาน เฮ้อ.... ........................................... จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธออีกเลย ผมก็คงได้แต่หวังว่าวันหนึ่งจะโชคดีได้เจอเธออีกครั้งก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก เพราะอีกไม่นานผมต้องย้ายที่ทำงานไปอยู่ที่อื่นแล้ว ตอนนี้ผมเลยได้แต่ภาวนาขอให้มีสักวันที่ผมจะได้พบกับเธออีกครั้ง คราวนี้ล่ะผมจะรีบเข้าไปทักเธอ เฮ้อ... ไม่รู้ว่าคำอธิษฐานของผมจะเป็นจริงขึ้นมาได้หรือเปล่าในเมื่อเราทั้งสองคนเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าของกันและกัน ...................................... จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันนี้โชคชะตาเล่นตลกกับผมอีกแล้ว เธอคนนั้นนั่นแหละยืนอยู่ตรงหน้าผมเลย เธอกำลังรอรถไฟฟ้าในขณะที่ผมเพิ่งขึ้นมาบนสถานี ผมรีบเดินตรงไปหาเธอด้วยความดีใจ ส่วนเธอท่าทางง่วงนอน จะว่าไปผมแทบไม่เคยได้เห็นเธอในอารมณ์อื่นนอกจากง่วงนอนเลยยกเว้นครั้งแรกที่แสนสดใสนั่น ตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างๆเธอแล้ว เสียงรถไฟใกล้เข้ามา ผมคงต้องรีบทักเธอ “สวัสดีครับ” เธอหันมามองผมงงๆ และมีท่าทีหวาดระแวงเมื่อมองผมตั้งแต่หัวจดเท้า “คุณไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่ผมเคยเห็นคุณตั้งหลายครั้งแล้วบนรถไฟฟ้า” เธอทำหน้าเหมือนกับจะบอกว่าแล้วไงล่ะ “ผมชื่อจินครับ” เธอพยักหน้า ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี กำลังเรียบเรียงคำพูด รถไฟก็เข้ามาจอดตรงหน้า แล้วอยู่ๆก็ได้ยินตัวเองโพล่งออกไป “ผมอยากรู้จักคุณครับ” คราวนี้เธอทำหน้าช็อกของแท้ ส่วนผมได้แต่....หน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก ประตูรถเปิดออกผู้คนเดินเข้าไปในรถ เธอได้สติรีบสาวเท้าก้าวขึ้นรถไปเช่นเดียวกับผม คราวนี้เราถูกสถานการณ์บังคับให้เผชิญหน้ากันในที่แคบๆ ท่าทางของเธอยังคงไม่หายงง “คือ ผมไม่ได้อยากทำให้คุณลำบากใจหรอกครับ ไม่ต้องห่วง” เธอพยักหน้า หลังจากนั้นเราก็เงียบกันไปทั้งคู่ จนกระทั่งลงจากรถไฟฟ้า เดินไปด้วยกันจนถึงสะพานลอยที่เธอจะต้องลง ส่วนผมต้องข้ามไปอีกฟากหนึ่งนั่น เธอหยุดยืน ผมก็เลยหยุดยืนด้วยแล้วรอว่าเธอจะพูดอะไร “เอ่อ...” เธอเริ่มประโยคของเธอ “จะรู้จักไปทำไมหรือคะ” “ไม่รู้เหมือนกันครับ” ผมก็ตอบง่ายๆอย่างที่ตัวเองก็อยากจะเตะตัวเองจริงๆที่ไม่หาคำตอบอะไรที่ดีไปกว่านี้ “งั้นหรือคะ” เธอมองนาฬิกา ผมต้องรีบหาคำอธิบายที่ดีกว่าเดิมให้เร็วที่สุด “คือ อยากเป็นเพื่อนน่ะครับ” ผลคือเธอยิ่งงง คราวนี้เลยไปกันใหญ่ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดออกไปอีก “ความจริงคือมีเพื่อนใหม่ก็ดีนะครับ” และก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นไปกว่าเดิม แต่คราวนี้เธอพูดบ้าง “เอ่อ ต้องไปแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน” “ครับ ไม่เป็นไรครับ” แล้วในที่สุดผมก็ยัดเยียดเบอร์โทรศัพท์ของผมไปให้เธอจนได้ ............................................................. จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลายวันแล้วเธอก็ไม่เคยโทรมา ผมได้แต่รอ รอ รอแล้วรอเล่า เมื่อไรเธอจะโทรมา เฮ้อ... เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ หน้าจอโทรศัพท์ผมโชว์เบอร์ที่ไม่คุ้นเคย “คุณจินหรือเปล่าคะ” “ครับ” “คือฉันชื่อภานะคะ คนที่คุณให้เบอร์โทรศัพท์ที่สะพานลอยน่ะค่ะ จำได้ไหมคะ” “ครับๆ” ในที่สุดเธอก็โทรมาจริงๆ น้ำเสียงของผมสดใสจนเพื่อนโต๊ะข้างๆหันมาหลิ่วตา แซว “คือว่ามีเรื่องจะรบกวนน่ะค่ะ” “อะไรครับ” “รุ่นน้องฉันจะต้องทำโครงการเกี่ยวกับยาเสพติดน่ะค่ะ เขาต้องการข้อมูลไปจัดนิทรรศการแต่ไม่ทราบว่าจะต้องติดต่อที่ไหน ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยได้หรือเปล่าคะ” “ได้ครับ ยินดีเลยครับ” “ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะมีน้องชื่อพลโทรไปหาคุณนะคะ” “ครับๆ” แล้วเธอก็วางหูไป ยะฮู้! ในที่สุดผมก็ได้รู้จักเธอมากขึ้น เช่นเดียวกับที่เรื่องของเราก็เริ่มต้นขึ้น ................................................................................ จบ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แฮะๆ ^^ คราวนี้มาแปลกใช่มะล่ะ เรื่องของเรื่องคือว่าตอนนี้กำลังหลีกหนีจากการทำรายงานและอ่านหนังสือไงคะ เฮ้อ เดี๋ยวไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนตอนบ่าย (ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยนะเนี่ย) เอาล่ะ เอากระทู้คราวที่แล้วมาดูดีกว่า คุณกริช (มาคนแรก) ---  ขอบคุณค่ะ คุณ july --- สาวสร้อยคนงามไปลงให้แล้ว แล้วเราก็ได้คอมเม้นท์คุณแล้ว ขอบคุณที่ติดตามนะคะ คุณ :::อาราเร่:::  --- ดีใจที่ชอบค่ะ คุณ Anata --- ขอบคุณค่ะ คุณ scottie --- นั่นน่ะสิเนี่ย คิดไปคิดมาอีกทีมันคือที่ไหนหว่า ><? (คนเขียนก็งงเองอ่ะ) คุณ GTW --- ค่ะ เพลงเพราะทุกเพลงหวังว่าคงชอบใจค่ะ คุณ bookmark --- อืม... ขอบคุณค่ะ คุณ นุภา --- ค่ะ ขอบคุณที่ชอบค่ะ คุณ tote --- จ๋าจ้ะ ตกลงไปกินต้มยำมาแล้วหรือยังจ๊ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวแล้วก็กลับมาร้อนยังไงก็รักษาสุขภาพกันถ้วนหน้านะคะ อย่าเป็นหวัดเป็นไข้เหมือนเหมียวอ้วนตอนนี้เลยแย่ ต้องดูแลตัวเองเป็นการด่วนด้วยการอัดวิตามินเอาเป็นเอาตาย (ไม่อร่อยเลยอ่ะ) ถ้าไงก็แวะไปพบกันบ้างนะคะที่เวบของวีสาม (ที่ข้าเจ้าขอไปอยู่ด้วย) ที่http://v3box.proboards28.com/ ค่ะ   ส่วนเวลานี้ก็ขอจรลีลี้ไปนอนก่อนนะคะ   บ้ายบายค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 15 ธ.ค. 47 03:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหะๆ งง จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 47 13:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โทรมาใช้คนไม่รู้จักด้วย กล้ามั่กๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 15 ธ.ค. 47 15:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยัดเยียดเบอร์โทรศัพท์ น่าจะเป็นยัดเยียดนามบัตรนะครับ กิกิ เค้าเลยโทรมาขอความช่วยเหลือ จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 15 ธ.ค. 47 15:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่า...บอกมะถูกเลยอ่ะเจ๊ -"- ไร้คำบรรยาย จากคุณ : Jabis - [ 15 ธ.ค. 47 23:37:30 A:unknown X:202.44.136.50 ]