เมื่อถุงคลุมศีรษะถูกปลดออก หญิงชราจึงส่งสายตาสำรวจไปรอบๆ ผนังทั้งสี่ด้านถูกก่อขึ้นลอยๆ สูงไม่ถึงสามเมตร แต่หลังคากลับสูงจนต้องแหงนมอง ช่องหน้าต่างเป็นบานเกล็ดกระจกใสที่มีฝุ่นจับหนาจนไม่เห็นด้านนอก ชายร่างใหญ่ที่คุ้นหน้าเป็นที่สุดยืนขวางประตูอีกด้านหนึ่งไว้

“เชื่อผมเถอะนะคุณวัลย์ สมองกับร่างกายมันตัดให้พรากจากกันไม่ได้ ถ้าคุณมอบหลานสาวให้แต่งงานกับมโน คุณจะได้ไม่ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ อย่างนี้อีก” เสียงของเขาคือเสียงที่พูดกรอกหูเธอมาตลอดทางตั้งแต่ที่โดนฉุดมาจากกลางถนน หลังจากมีรถตู้คันหนึ่งขับปาดหน้าจนต้องเบรคกะทันหัน

คนพูดเดินมายืนค้ำศีรษะ ของคนที่ถูกมัดมือไพล่หลังไว้กับเก้าอี้เหล็ก เขากำลังวางอาจเต็มที่

“ไม่ได้หลบซ่อนไปไหน พวกคุณเองต่างหากที่โง่งม หากไม่เจอกันเอง…” วัลยา เป็นหญิงที่เริ่มมีผมขาวแซมบ้างแล้ว แต่เครื่องหน้ายังหมดจด เธอเชิดหน้าขึ้นพูดอย่างท้าทาย “…ดิฉันไม่คิดเลยว่า คนที่เราไว้ใจที่สุดจะกลายเป็นคนที่หักหลังกันได้อย่างไร้ยางอาย!”

“ระวังคำพูดหน่อยคุณวัลย์ หากผมไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา คุณจะเหลือลมหายใจมาตีฝีปากกับผมอย่างนี้หรือ” คนลักพาพูดพร้อมกับเดินอ้อมถึงด้านหลัง บรรจงเกี่ยวนิ้วกับปมเชือกที่มัดไพล่หลังนั้น แล้วค่อยๆ ยกขึ้น สูงขึ้นๆ อย่างไม่ปรานี

หญิงชราขบฟันแน่น อดทนกับบริเวณหัวไหล่ที่เจ็บร้าวเพราะถูกง้างขึ้นไปในท่าฝืนธรรมชาติ

“ที่จริงคุณไม่มีประโยชน์อะไรกับผมเลยสักนิด” เขาดูหมิ่นอย่างเป็นต่อ

“ก็แค่ฆ่าฉันให้สิ้นเรื่อง” คนตอบโต้กัดกรามกรอดด้วยความเจ็บปวด ริ้วแห่งความทรมานกำลังผสานกันสู่ใจกลางฝ่ามือ

“ผมไม่หลงกลคุณง่ายๆ หรอกนะ” เขารีบปล่อยมือทั้งคู่ของวัลยาให้ตกลงหลังพนักเก้าอี้ตามเดิม

ปุ่มปมเล็กๆ ที่ผุดขึ้นกลางฝ่ามือทั้งสองของเธอจึงยุบหายไป เธอนึกขัดใจ…อีกนิดเดียว อาวุธของตนก็จะสามารถจัดการกับมันได้อยู่แล้วเชียว

“คุณมันก็แค่เกือบจะสมบูรณ์แบบ อานุภาพของคุณต้องอาศัยความเจ็บปวดที่คนอื่นกระทำต่อคุณ ผมแค่ยั่วคุณเล่นเท่านั้น…ต่อให้คุณกัดลิ้นตัวเองให้ขาดกระเด็น คุณมันก็แค่ยายแก่เชื่องๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไอ้เถาวัลย์ปิศาจของคุณไม่มีวันจะงอกออกมาทำอะไรใครได้”

“หยุดพล่ามได้แล้วท่านนายพล นี่คุณกำลังละเมิดข้อตกลงที่เราทำไว้กับท่านนายกรัฐมนตรี…แล้วรู้ไว้ด้วยนะ คนที่ไม่เคยคิดจะทำร้ายใคร ก็ย่อมจะไม่มีใครมาทำอันตราย…โอ๊ย!!” คนพูดถูกกระชากผมหลุดไปปอยหนึ่ง ท่านนายพลผู้มีรูปร่างสมชาติทหารพันมันเล่นกับนิ้ว แล้วยกขึ้นสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของพฤกษชาติ

“นายกคนนั้น….คุณก็รู้นี่นะ กฎหมายเปลี่ยนแปลงได้ง่ายจะตาย ถ้ารัฐบาลมีเสียงข้างมากเบ็ดเสร็จอย่างเดี๋ยวนี้…” เขาก้มหน้าลงมาจนวัลยาได้กลิ่นเอียนๆ ของลมหายใจ

“ถุ้ย!!!….” เธอถ่มน้ำลายใส่หน้านั่นได้อย่างเต็มคำ และก็ได้ผล ท่านนายพลเลือดขึ้นหน้า กระหน่ำฟาดฝ่ามือลงที่หญิงชราอย่างไม่ยัง

“ผัวะๆ!!..ผัวะ ผัวะ…ผัวะๆ!!!”

กว่าจะรู้สึกตัวว่าข้อเท้าทั้งสองข้างถูกบีบรัดและเจ็บแปลบเหมือนโดนเข็มแทง มือของหญิงชราก็เป็นอิสระจากพันธนาการเสียแล้ว เธอกระตุกเถาวัลย์ที่งอกออกจากฝ่ามือทั้งสองข้างเบาๆ ปลายที่รั้งข้อเท้าศัตรูก็สะบัดขึ้นอย่างแรงจนคนตรงหน้าล้มหงายฟาดพื้นดังโครม ทหารองครักษ์ด้านนอกกรูกันเข้ามาสี่คน หมายจะยึดร่างผู้หญิงเอาไว้

แต่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่ลังเลใจ เพราะไม่เคยเห็นความพิสดารเช่นนี้มาก่อน เถาวัลย์หนามคมอีกสี่สายก็พุ่งปราดไปรัดคอของคนทั้งหมดเอาไว้

“หึ หึ หึ..คุณมันก็แค่ผู้ชายโง่ๆ บ้าศักดิ์ศรีบ้าอำนาจคนหนึ่งเท่านั้น แค่น้ำลายหยดสองหยดก็จัดการพวกคุณได้แล้ว” เธอเยาะเย้ยกับร่างที่สลบไม่ได้สตินั่นอย่างเป็นต่อ สายเถาวัลย์ที่คล้ายเคลื่อนไหวได้ดั่งมีชีวิต บิดไหวน้อยๆ เหมือนแสดงความพอใจและรอรับคำสั่งไปพร้อมๆ กัน “ดูซิ! ว่าอีแก่เชื่องๆ อย่างฉัน หรือท่านนายพลอย่างคุณจะแข็งแกร่งกว่ากัน เถอะนะ…แค่จับตัวฉันมาด้วยวิธีการลอบกัดอย่างนั้น พวกคุณก็ไม่เหลือความเป็นลูกผู้ชายกันอยู่แล้วนี่”

ขณะที่กล่าว วัลยาก็พยายามหาทางหนีทีไล่ รัศมีทำการของเถาวัลย์ของตนไปได้ไม่ไกลนัก หากจะฝ่าวงล้อมออกไปคงทำได้ยาก เธอบังคับให้เถาวัลย์ทุกสายรัดตัวแน่นขึ้นๆ จนหนามแหลมแทงเข้าไปในเนื้อของทุกคน เลือดไหลซึมออกมาพร้อมกับเสียงครวญคราง

ทันใดนั้น! เงาร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้อง มันวนไปรอบตัวหญิงชรา ตวัดโลหะคมกริบตัดอาวุธของวัลยาได้ทุกเส้นในพริบตา

“จักรกฤษณ์…ทำไม?” หญิงชราส่งเสียงได้แค่นั้น

“รีบหนีก่อนครับ…วิษภัฎก็ปลอดภัยแล้ว”

“แล้วทำไมต้องตัด…” เธอถึงกับพูดอะไรไม่ถูก

“ไม่มีเวลาอธิบายแล้วครับ” แล้วใบมีดของผู้มาใหม่ก็ปลิดปลิวไปเป็นแปดทาง ปักตรงหัวเข่าขององครักษ์ทั้งสี่อย่างแม่นยำ ก่อนจะพุ่งตัวนำออกประตูไป

วัลยารีบรวบรวมสติ อาศัยความเจ็บปวดที่หลงเหลือปล่อยเถาวัลย์เส้นเล็กๆ ออกไปหวังจะกระชากผมของนายพลที่นอนนิ่งอยู่เป็นการแก้แค้น ขณะที่วิ่งตามชายหนุ่มออกไป แต่แล้วเธอก็ต้องเสียหลักมาปะทะกับแผ่นหลังของผู้มาช่วยเหลือ

“เป็นอะไรไปครับ” เขาหันมาอย่างระมัดระวัง

เธอจึงบังคับเถาวัลย์ให้ค่อยๆ ชูสิ่งที่ติดมากับปลายของมัน แล้วก็อดขันไม่ได้ “ชิ…ไอ้นายพลหัวล้าน ไปหาวิกอันใหม่ใส่เถอะไป๊” หญิงชราเหวี่ยงผมปลอมนั่นหายไปทางหนึ่ง

อารมณ์ของวัลยารื่นรมย์ขึ้นเล็กน้อยขณะหันมาสำรวจรอบตัวอีกครั้ง “คลังแสง” เธอรำพึงออกมาเบาๆ ชะโงกหน้าจากด้านหลังของชายหนุ่ม มองตามสายตาของเขาออกไป

“ต่างจังหวัด….สามพราน หรือนครนายก…..คนข้างนอกมากขนาดนี้เธอเข้ามาได้ยังไง” หญิงชราถามเมื่อเถาวัลย์หดกลับเข้าไปในฝ่ามือเรียบร้อยแล้ว

“ดูชุดผมสิครับ ผมก็เดินเข้ามาเฉยๆ เครื่องแบบของเหล่านี้หาไม่ยาก แต่ตอนจะออกไปนี่สิครับ” ชายหนุ่มหันกลับมาพร้อมสีหน้าหนักใจ ถ้าเป็นตึกอำนวยการหรืออาคารหลังอื่น คงจะหาหนทางหลบซ่อนหรือเล็ดรอดออกไปได้ง่ายกว่านี้ แต่คลังแสงนี่เป็นเพียงห้องโถงกว้าง ปลูกอยู่กลางลานโล่ง ห้องเล็กๆ ที่ใช้ทรมานคนที่เขาเข้ามาช่วยก็คือห้องของเวรเฝ้าคลังแค่นั้น

เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ใครสักคนคงวิทยุไปบอกพวกข้างนอกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในนี้ ทั้งสองหันมองหน้ากันอย่างจะขอความเห็น เมื่อมองไปรอบตัวไม่เห็นที่ใดจะหลบซ่อนได้ก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน ด้านบนหลังคาแบบจั่วซ้อน ที่สร้างไว้ให้อากาศถ่ายเทความชื่นและรักษาอุณหภูมิ

“เธอตัดเถาวัลย์ฉันไปหกเส้นนะ…” หญิงชราเดาใจชายหนุ่มออก “และเธอคงไม่คิดจะเอาไอ้กรงเล็บเหล็กของเธอ…..มันคงจะคมเกินไปสำหรับผนังซีเมนต์พวกนี้” เธอประชดเล็กๆ “มา..ตบฉันอีกแรงๆ…..เอ๊ะ!…ฉันไม่อยากระบมไปมากกว่านี้ แค่จิ้มใบมีดของเธอตรงสีข้างฉันก็พอนะ…เร็วเข้าสิ!!”

ชายหนุ่มรู้ถึงคุณสมบัติในพลังอำนาจของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี จึงเกร็งข้อมือกำหมัด แล้วโลหะแหลมคมก็ยืดออกมาตามสันหมัด เขากดมันลงไปที่สีข้างของหญิงชราเบาๆ ความเฉียบคมก็จมลึกลงไปในเนื้ออ่อนทันที

“โอ๊ย!!!…ปั๊ดโธ่!…แค่อันเดียวก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว…พอ!…พ้อ!..พอแล้ว!! ทำไมหลวงพ่อต้องส่งคนอย่างเธอมาด้วยก็ไม่รู้เนี่ย!!!” พร้อมกับเสียงโวยวาย เถาวัลย์ขนาดใหญ่พิเศษคู่หนึ่งก็พุ่งขึ้นไปพันรัดกับขื่อของคลังแสงในพริบตา “เร็วๆ สิ กอดฉันเร็ว!!!” วัลยากำชับ ยักคิ้วหลิ่วตาทำท่าขวยเขินสะเทิ้นอายเล็กน้อย

“คุณวัลย์นี่มีอารมณ์ขันได้ทุกสถานการณ์เลยนะครับ จะให้ผมหอมสักฟอดด้วยดีไหมครับ” เขาเย้าเล่นบ้างขณะเอื้อมมือไปจับที่เถาวัลย์ที่มีหนามแหลมคมนั่นแทนที่จะโอบรัดร่างของคนตรงหน้า

“เธอเพิ่งแทงฉันไปแปดแผลหยกๆ นะพ่อหนุ่ม หอมแค่ฟอดเดียวมันคุ้มกันเรอะ ไว้ให้เรารอดไปจากที่นี่ก่อนเถอะ แล้วฉันจะคิดบัญชีให้คุ้มทั้งต้นทั้งดอกเลยเชียว”

แล้วทั้งคู่ก็ลอยสูงขึ้นจากแรงรั้งของอาวุธพิเศษของหญิงชราที่ค่อยหดรั้งเข้าไปในฝ่ามือ เสียงทุบทำลายประตูเหล็กซึ่งถูกล็อกจากด้านในด้วยฝีมือของชายหนุ่มดังกระชั้น ยังไม่ทันจะเคลื่อนขึ้นถึงขื่อ กระเบื้องมุงหลังคาก็แตกทะลุลงมาเป็นช่องใหญ่

“ให้ตายสิ!!!……นี่ฉันควรจะอยู่ข้างใครกันแน่นะเนี่ย” วัลยาโวยวายเมื่อเศษกระเบื้องหลายอันตกเฉี่ยวศีรษะตนไปนิดเดียว “นี่จะมาช่วยตัวประกันหรือมาฆ่าตัวประกันกันแน่คะเนี่ย….”


จบบทที่ ๒