ควันสีเทาจาง ๆ ปกคลุมไปทั่วบริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาล สามภพกำลังเดินออกตามหาอะไรสักอย่างแต่ไม่เจอสักที เขาเดินไปเรื่อย ๆ พลางร้องเรียกชื่อของหญิงสาวอันเป็นดวงใจของเขา และแล้วเขาก็เห็นเงาลาง ๆ ของหญิงสาวร่างท้วม เขาเพ่งมองไปด้วยความไม่แน่ใจ แล้วเขาก็เริ่มออกวิ่งตามเธอไปไกลแสนไกล แต่เขากลับไปไม่ถึงตัวเธอสักที เขาเห็นแต่หลังของเธอลิบ ๆ ก่อนที่จะหายไปพร้อมกับมีเสียงหญิงชราคนหนึ่งพูดขึ้น
" ฉันบอกเธอแล้วนะพ่อหนุ่ม อย่าทำให้เธอเสียใจ เพราะคราวนี้เธอจะไม่กลับมาหาเธออีกเลย หรือกว่าจะมาเธอก็เหนื่อยจนแทบจะขาดใจเลยล่ะ "
" ผมขอโทษครับ
ผมเสียใจ
ผมไม่ได้ตั้งใจ " สามภพคุกเข่าลงอย่างหมดแรง ด้วยตาเริ่มพร่ามัวเพราะถูกกลบไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น
" ผมจะทำยังไงดีครับ ผมจะทำยังไงถึงจะได้เธอกลับคืนมา "
" ทำใจสิพ่อหนุ่ม รอเวลาแล้วเธอจะกลับมาพร้อมกับหัวใจดวงใหม่ที่ไม่ใช่เธอ......... "
...................................................................................................................................................................................
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกข้าง ๆ หัวเตียงปลุกให้ชายหนุ่มผวาลุกขึ้น เขาเหลือบไปดูเวลาก่อนจะกดปิดเสียงอันทำลายโสตประสาทนั้นลง ก่อนจะหันกลับมากุมศรีษะของตนเอง พลางส่ายหน้าไล่ความฝันให้ออกไปจากความคิดของเขา
" เฮ้อ ! ฝันอะไรวะ " ชายหนุ่มรำพึงออกมา ก่อนจะส่ายศรีษะเรียกพลังให้ตนอีกครั้งแล้วลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปเยี่ยมคนป่วนที่โรงพยาบาล แต่ก่อนที่จะไปถึงโรงพยาบาลเขาก็ได้แวะเข้าไปที่ร้านขายดอกไม้ แล้วเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบขาวสวยสดใส เพื่อรับกับวันใหม่ที่จะมีแต่สิ่งดี ๆ หากแต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย แต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงและที่สำคัญชนวนของปัญหาก็คือตัวของเขาเอง
........................................................................................................................................................................
เสียงหัวเราะที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้อง 613 ของโรงพยาบาลทำให้ทั่วบริเวณที่เงียบเชียบนั้นดูมีสีสีนขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินมาตามทางเดินด้วยใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม มือข้างหนึ่งถือดอกกุหลาบสีขาวจัดเป็นช่อใหญ่อย่างสวยงาม เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง 613 เสียงหัวเราะนั่นทำให้เขาต้องหยุดยืนนิ่งอยู่ที่ประตูแอบฟังด้วยความแปลกใจ โดยไม่ยอมผลักประตูเข้าไปอย่างที่เขาต้องใจไว้ตั้งแต่แรก
+ เอ
..นั่นเสียงเปียคุยกับใคร
.เสียงหัวเราะนั่นดูมีความสุขซะจริง
.ใครกันนะ +
ชายหนุ่มยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ โดยที่บุคคลทั้งสองไม่อาจจะรู้สึกตัวได้เลย จนกระทั่งหญิงสาวที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงหันมาเห็นแล้วร้องเรียกเขาด้วยความดีใจ นั่นแหละผู้ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวอีกคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงจึงหันมาทางเขาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
" อ้าวคุณภพมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ " ชลชาติเจ้าของรอยยิ้มสวยนั่นเองที่ทำให้สาวเจ้าอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่สิกลับทำหน้าเคร่งขรึมทักเขากลับอย่างกับทำตามมารยาทเท่านั้น
" สวัสดีครับคุณหมอชลชาติ ไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่นี่แต่เช้าครับ " เอาล่ะสิมาดโหดโผล่ขึ้นมาให้เห็นแต่เช้าเชียว
" อ๋อ
.ผมออกเวรแล้วเลยแวะมาคุยกับน้องเปียน่ะครับ "
+ น้องเปีย นี่มันอะไรกันเมื่อวานยังคุณเปียอยู่เลยทำไมวันนี้มาเป็นน้องเปียได้ +
สามภพดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะสงบลงกลายเป็นชายหนุ่มที่มีดวงตาดังหยาดน้ำแข็งแห้ง ที่ไม่สะท้อนถึงอารมณ์ที่เขากำลังรู้สึก แต่ถ้าจะสังเกตให้ดีตอนนี้ดวงหน้าของเขากำลังเปลี่ยนสีจากสีขาวอมชมพูนิด กลายเป็นแดงจาง ๆ เป็นแดงปานกลาง เป็นแดงจัด ๆ ก่อนที่จะกลายเป็นหน้าเขียวอมม่วง ( นี่คือจินตนาการของคุณหมอชลชาติที่รู้สึกได้ด้วยคอมมอนเซนส์ว่าไอ้หมอนี่มันกำลังโมโหหึง ! )
" ช่ายพี่ชลเค้ามาคุยด้วย เออนี่พี่ภพรู้ไหมว่าพี่ชลเค้าเข้ามาประจำการที่กรุงเทพ 2 เดือนนะ " เปียเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่รับรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังเกิดความผิดปกติขั้นโคม่า
" เหรอ แล้วไงล่ะ " เสียงแข็งมั๊กมาก
" ก็
..หลังจากนั้น 2 เดือนพี่ชลเค้าก็จะไปเป็นหมอประจำอยู่ที่ดอนหอยหลอดตลอดเลยไง ดีจังเนอะพี่หมอเนอะ "
" ดีจ๊ะดี "
" เออ
ว่าแต่พี่ภพมาทำไมแต่เช้าเนี่ย " โหแม่คุณถามทำไมเนี่ย
" พี่ก็มาอรุณสวัสดิ์คู่หมั้นสุดที่รักของพี่น่ะสิ " สามภพตอบโดยเน้นเสียงคำว่าคู่หมั้นพลางปรายตาไปที่ชลชาติที่นั่งยิ้มอยู่ ก่อนที่จะขยับมาเกาะข้าง ๆ เตียงแล้วยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่นั้นให้กับหญิงสาว
" อรุณสวัสดิ์ครับคุณปานวาด สุทธินันท์ คู่หมั้นสุดที่รักของผม "
" อ้าย!!!! ขอบคุณค่ะพี่ภพ สวยจังเลย
.สวยไหมคะพี่ชล " หญิงสาวหันดอกไม้ไปให้ชลชาติดูด้วยความดีใจ ในขณะที่คุณหมอหนุ่มนั้นได้แต่ยิ้มพลางพยักหน้าหงึก ๆ ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ เพราะเริ่มโดนอภินิหารลมบ้าเพชรหึงของชายหนุ่มอีกคนทำร้ายเข้าอย่างจัง
ฝ่ายสามภพเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวทีละน้อย แล้วถือวิสาสะเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่เธอไว้หลวม ๆ ในขณะที่อีกมือหนึ่งเลื่อนไปกุมมือเล็กบางที่เป็นอิสระจากช่อดอกไม้นั้นไว้ หากแต่สายตาของเขากลับไม่ได้จ้องมองร่างบางที่กำลังชื่นชมดอกไม้ แต่เขากลับจ้องมองตากับชายหนุ่มอีกคนที่จ้องมองเขาตอบเช่นกัน ราวกับแข่งกันว่าใครจะท้องก่อนกัน (เฮ้ย ! ไม่ใช่ปลากัดนะโว้ย นี่คือเสียงสะท้อนของสามภพ )
" เอ่อ
พี่ว่าพี่ขอตัวก่อนนะจ๊ะน้องเปีย อ้อ
.แล้วพรุ่งนี้ก็เก็บของกลับบ้านได้แล้วนะ อย่าอยู่นานเลยเดี๋ยวดอกไม้แถวนี้มันจะเหงา "
" ฮะ
อะไรนะคะ " หญิงสาวเอียงหน้าถามด้วยความสงสัย เช่นเดียวกับสาวภพที่มีเครื่องหมายคำถามขึ้นอยู่เต็มใบหน้า ชลชาติเหลือบมองหน้าสามภพนิดนึง ก่อนจะแกลังกลับไปมองหน้าเปียด้วยสายตาหวานเชื่อม
" ก็
.เพราะว่าผีเสื้อมันบินมาอยู่รอบ ๆ ตัวเปียหมดน่ะสิจ๊ะ ไม่ยอมกลับไปหาดอกไม้เลย สงสัยว่าเนื้อตัวเปียจะหอมหวานมากกว่าดอกไม้เสียละมั้ง เอาล่ะพี่ไปนะ นอนหลับอย่าลืมฝันถึงพี่ด้วยนะจ๊ะ บาย " ชลชาติทิ้งระเบิดตูมสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
" พี่ชลบ้า ! มาชมเราอย่างนี้เดี๋ยวก็ลอยซะหรอก " เปียบ่นออกมาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย นั่นทำให้มันเป็นเรื่องที่ขัดหูขัดตาสามภพเป็นอันมาก
..........................................................................
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
17 ธ.ค. 47 17:17:37
A:203.156.50.219 X:
]
ยัยหมูพโล้รมควันกับนายหน้าปลาจวด ตอนที่ 15 เมื่อเราทะเลาะกัน
