ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางท้องฟ้าที่ถูกฉาบด้วยสีดำสนิทไม่มีหมู่ดาวส่องสว่างอยู่ข้างบนของเมืองแห่งนี้ ไม่ต่างอะไรกับพื้นดินที่แทบจะฉาบไปด้วยความมืด มีเพียงแสงๆหนึ่งเท่านั้นที่ส่องสว่างออกมา ชายผู้หนึ่งมองยังแสงๆนั้นผ่านช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆไปยังที่กำเนิดแสงนั้น “อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วสินะ ที่ภารกิจของเราจะเริ่มต้นขึ้น” เขาพูดกับตัวเองในห้วงความคิดเขาเบาๆ ถึงสีหน้าเขาจะเคร่งเครียดแต่กับเจือปนไปด้วยความหวัง ความหวังที่จะล้มพระเจ้า เขาละสายตาจากแสงนั้นหันกลับมานั่งลงบนเตียง พลางหยิบกระดาษสีเทาขนาดไม่เกินฝ่ามือออกมาดู สายตาจับจ้องที่รูปของพระเจ้าที่อยู่ทางด้านซ้ายนั้น หาได้สนใจคำว่า ONE DOLLAR ที่อยู่กระดาษแผ่นนั้น ลิ้นชักความทรงจำเริ่มค่อยเปิดออก เขาค่อยๆค้นความทรงจำของตัวเองในลิ้นชัก ลึกลงไป.......... ลึกลงไปเรื่อย............ 1 ปี .................... 2 ปี................. 3 ปี................ 4 ปี......... ........ 9 ปี 10 ปี 15 ปี 20 ปี ความทรงจำในวัยเด็กเมื่อ 20 ปีที่แล้วค่อยเปิดออก พร้อมๆกับที่เครื่องฉายภาพความคิดในสมองเขาค่อยๆฉายภาพออกมา ภาพของทุ่งหญ้าเขียวขจีที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา แดดอ่อนๆโลมเลียทุ่งหญ้าสีเขียวนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ชายวัยกลางคนนั่งมองแดดที่โลมเลียนั้นด้วยทีท่าผ่อนคลาย ไม่ต่างอะไรกับผลผลิตของเขาที่นอนหนุนอยู่บนขาของเขาอย่างสบายใจ แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กชายตัวน้อยแตกต่างกับพ่อของเขาคือแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเขา “พ่อฮะ ยุคของพระเจ้ากำลังจะมาถึงจริงหรือเปล่าฮะ” เสียงเด็กชายตัวน้อยถามพ่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ไปรู้มาจากไหน” เสียงของพ่อถามกลับมายังเด็กน้อยด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน แววตาปนด้วยความแปลกใจที่เด็กน้อยอายุแค่ 9 ควบถามเกี่ยวกับตำนานของศาสนา “ก็เห็นพ่อกับลุงสมิธคุยกันเรื่องยุคของพระเจ้าเมื่อวันก่อนนี่ฮะ” เด็กน้อยตอบพ่อไปด้วยแววตาที่แสดงถึงความสัตย์จริงที่ตัวเองรู้ “มีจริง”เสียงพ่อตอบสั้นๆ เป็นคำสั้นๆที่ไม่ตีความอะไรทั้งสิ้น “แล้วเป็นไงฮะ” “ก็ยุคนั้น คนจะมีแต่ความสุข ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ ทุกคนมีแต่ความสุข”เสียงในขณะที่พ่อพูดนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอิบและเต็มไปด้วยความหวัง “แล้วจะมาถึงเมื่อไหร่ฮะ”เสียงเล็กๆถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปนไปด้วยความหวังไม่ต่างอะไรกับพ่อ “ไม่รู้ แต่พ่อว่ายุคของพระเจ้าใกล้มาถึงแล้วล่ะ”เสียงพ่อของเด็กน้อยพูดด้วยความอิ่มเอิบอีกครั้ง ภาพของความสุขของพ่อเมื่อ 20 ปีมาแล้วค่อยๆหายไป กลับมีภาพสุดท้ายของพ่อเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ภาพของผู้คนที่เดินขวักไขว่ในยุคพระเจ้า มีร่างๆหนึ่งนอนฉาบด้วยสีแดงอยู่บนพื้นถนน ร่างๆนั้นที่เขาคุ้นเคยดี “พ่อ” เสียงชายหนุ่มตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นร่างนั้น   ไม่ต่างอะไรกับที่เขาพยายามวิ่งสุดแรงเข้าไปหาร่างนั้น เขาประคองร่างนั้นขึ้นมา “พ่อๆ เป็นอะไร”เสียงของชายหนุ่มยังตื่นตระหนกกับภาพที่เห็นไม่หาย “เจ้า........”เสียงของร่างที่เปื้อนเลือดพยายามเปล่งออกมาอย่างสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนแรงเขาไม่พอที่จะเปล่งคำต่อไปได้อีก “ใครก็ได้พาพ่อผมไปส่งโรงพยาบาลที”ชายหนุ่มพยายามส่งเสียงร้องให้คนช่วย ร่างทั้งหมดที่เดินขวักไขว่หยุดลงหันลงมามองยังชายหนุ่มและพ่อของเขา “ช่วยหน่อยสิ เห็นไหมพ่อผมกำลังจะตาย” ชายหนุ่มพยายามร้องขอให้ช่วยอีกครั้ง แต่ผู้คนทั้งหลายยังไม่ได้มีท่าทีที่จะช่วยเหลืออะไรตาไม่มองลงมากลับมองเงยหน้าขึ้นไปยังพระเจ้า แขนเหยียดตรงตั้งฉากกับพื้น “เขาคนนั้นทำผิดต่อพระเจ้า” เสียงจากร่างๆหนึ่งที่มองไปยังพระเจ้าพูดขึ้นมา “เขาคนนั้นทำผิดต่อพระเจ้า” เสียงฝูงชนบริเวณนั้นตอบรับเช่นเดียวกันและตอบรับซ้ำเหมือนเทปที่เปิดเรื่อยๆ “ลูก.......ฟังพ่อนะ”พ่อของชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชายหนุ่มหันไปมองพ่อทั้งน้ำตา “เจ้าเป็นคน คนเดียวที่จะเอาชนะพระเจ้าได้ พระเจ้านะมันก็แค่........”เสียงของพ่อค่อยๆจางลงไปพร้อมกับลมหายใจของพ่อที่จางลงเช่นเดียวกัน พร้อมๆกับเปลวไฟชีวิตที่มอดต่างกับเสียงฝูงชนที่ยังพูดคำๆนั้นอยู่ แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 47 01:38:54 แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 47 20:59:47 จากคุณ : stan401 - [ 18 ธ.ค. 47 20:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าเป็นคน คนเดียวที่จะเอาชนะพระเจ้าได้” “เจ้าเป็นคน คนเดียวที่จะเอาชนะพระเจ้าได้” “เจ้าเป็นคน คนเดียวที่จะเอาชนะพระเจ้าได้” เสียงพ่อเขายังกึกก้องอยู่ในหู มือของเขากำหมัดนั้น ในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ ความแค้นที่แรงกล้าของเขาดึงกลับมายังโลกแห่งความจริง มือเขาค่อยๆคลายลงเมื่อกลับสู่โลกความจริง “เราต้องทำเพื่อ พ่อ” ในขณะที่พูดมือพลางหยิบปืนที่หัวเตียง ขาค่อยๆก้าวลงจากเตียงมาสัมผัสยังพื้นห้อง ประตูค่อยๆถูกเปิดออกนำพาเขาไปยังภารกิจที่มุ่งหวัง ชายหนุ่มมองมายังถนนที่เขาเหยียบอยู่ตรงหน้า ถนนที่มีแต่ความสงบเงียบ ไม่มีแม้แต่แสงไฟ ไม่มีโจร ไม่มีตำรวจ ไม่มีความวุ่นวาย มีแต่ความสงบตามคำบอกเล่ายุคของพระเจ้า ถนนสายนี้ยังเป็นเส้นทางมุ่งสู่พระเจ้า เส้นทางมุ่งสู่สวรรค์สำหรับคนในเมือง แต่สำหรับเขาแล้ว วันนี้เขาจะใช้ถนนสายนี้นำพาพระเจ้าสู่สรรค์เอง เขาเดินไปเรื่อยๆบนถนน อีก 500 เมตร 400 เมตร 300 เมตร 200 เมตร 100 เมตร 0 เมตร เขาแหงนหน้าขึ้นมองไปยังพระเจ้าตรงหน้าเขา พลางหยิบกระดาษที่มีคำว่า ONE DOLLAR ขึ้นมา พระเจ้าที่เขาเห็นอยู่ตรงนี้ไม่ต่างอะไรกับในรูปเลย ร่างพระเจ้าเป็นรูปทรงปิรามิดขนาดใหญ่ยอดสูงเสียดฟ้า รอบข้างประกอบด้วยเกล็ดสะท้อนแสง บนยอดมีดวงตาเปิดอยู่มองลงมาสอดส่องยังข้างล่าง ชายหนุ่มมองช่องสี่เหลี่ยมที่อยู่ข้างหน้า “ประตูสู่พระเจ้า” เขาอุทานเบาๆ ความคิดเรื่องเก่าๆของเขาไหลกลับขึ้นมายังสมองของเขาอีกครั้ง “เฮ้ย ดูอะไรนี่ดิ”เสียงเพื่อนของเขาพูดด้วยความโอ้อวดอะไรบางอย่างตามประสาเด็กวัยรุ่น “อะไร ?” “ไปรับพิธีเจิมจากพระเจ้ามา” เพื่อนของเขาพูดไปพลางเอามือมาโชว์ให้เขาดูต่อหน้า ที่มือมีวัตถุสีเงินบางอย่างติดอยู่ “แล้วไปรับพิธีเจิมมาแล้วเป็นไงล่ะ”ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจ แต่ข้างในเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ปนสงสัย สงสัยในสิ่งที่คนหลายคนเขาทำกัน สงสัยว่าทำไมคนถึงเข้าพิธีเจิมกันมากนัก สงสัยว่าเมื่อเข้าพิธีแล้วจะเป็นอย่างในตำนานหรือเปล่า ไม่มี แก่ เจ็บ ตาย มีแต่ความสุข “ก็ตามตำนานไง ไม่มี แก่ เจ็บ ตาย มีแต่ความสุข” เพื่อนของเขาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ปนด้วยความสุข ชายหนุ่มเห็นเพื่อนมีความสุขจริง เมื่อเขากลับไปบ้านไปหาพ่อแล้วเขาพยายามอ้อนวอนพ่อให้พาเขาเข้าพิธีเจิมบ้าง แต่แล้วพ่อของเขาก็ “ไม่ได้ พ่อไม่ให้เด็ดขาด” เสียงพ่อพูดด้วยความโมโหเจือปนไปด้วยความหวาดกลัว ไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกที่ฟ้องมาทางสีหน้า เป็นสีหน้าที่น่ากลัวที่สุดตั้งแต่เขาเห็นมา “แต่พ่อ......................”เขาพยายามอ้อนวอนต่อ “ไม่ได้ ก็ไม่ได้ไง” น้ำเสียงของพ่อยังไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นัก ถ้าเป็นตอนนั้นเขาคงโกรธพ่อหน้าดู แต่สำหรับตอนนี้แล้วเขาคิดว่าพ่อคิดถูกแล้ว หลังจากที่เพื่อนเขาที่ได้รับการเจิม 2 สัปดาห์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมนุษย์หายไป ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงร้องไห้ ไม่มีความทุกข์   ไม่มีการแก่ ไม่มีการตาย ชีวิตดำเนินไปอย่างไร้ชีวิตจิตใจ ความทรงจำเขาค่อยๆปิดฉากลงพร้อมๆกับการเดินเข้าไปในตัวพระเจ้า เขาค่อยๆเดินทีละก้าว ทีละก้าว เมื่อเข้าไปยังตัวพระเจ้าแล้วตาของเขาค่อยๆปรับเข้ากับความมืด สายตามองกวาดไปยังในตัวของพระเจ้า สิ่งที่เขาเห็นนั้นคือ เส้นเลือดหลากสีของพระเจ้าหลายร้อยเส้น พันกันยุ่งเหยิง กระดูกสันหลังของกระเจ้าพันเป็นรูปก้นหอยเวียนขึ้นไปยังส่วนบนสุดของพระเจ้า สามัญสำนึกของเขาสั่งให้นำตัวเองขึ้นไปยังข้างบนสุดของพระเจ้าด้วยการเดินบนกระดูกสันหลัง เขาค่อยๆเดินขึ้นไปยังกระดูกสันหลังของพระเจ้า เดินขึ้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ “เจ้ามาทำอะไรในตัวของพระเจ้า”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาทำลายความสงบชายหนุ่มหันไปมองยังต้นเสียงนั้น “เจ้ามาทำอะไรในตัวของพระเจ้า”เสียงอีกจำนวนมากที่อยู่ข้างหลังทวนคำถามเมื่อกี้อีกครั้ง ชายหนุ่มมีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีสิ่งนอกเหนือแผนการจะมี และเป็นสิ่งที่เขาจะไม่สามารถรับมือยังไงด้วย ผู้คนนับร้อยกำลังอยู่ในตัวพระเจ้าเช่นเดียวกับเขา “เจ้าต้องถูกลงโทษ เจ้าดูหมิ่นเกียรติของพระเจ้า” เสียงของคนอื่นนอกจากตัวเขาดังมาอีกครั้ง “เจ้าต้องถูกลงโทษ เจ้าดูหมิ่นเกียรติของพระเจ้า” และเสียงทวนคำพูดก็ดังมาเช่นเดียวกัน แสงสว่างในตัวพระเจ้าค่อยๆสว่างขึ้น พร้อมๆกับคลื่นมนุษย์นับร้อยโถมเข้ามาเพื่อขึ้นมายังกระดูกสันหลังของพระเจ้า ชายหนุ่มวิ่งหนียังไม่ขึ้นชีวิต พลางมองไปยังเส้นเลือดของพระเจ้าที่มีเครื่องหมายบวกลบเขียนอยู่ ร่างบางร่างพลัดตกลงโดนยังเส้นเลือดของพระเจ้า กลับโดนประกายไฟของพระเจ้าเผาผลาญจนหมด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เหล่าคลื่นมนุษย์นั้นละสายตาจากเขากลับวิ่งขึ้นมาเรื่อยๆ กระสุนที่เขาพยายามยิงไปไร้ประโยชน์ ร่างเหล่านั้นยังวิ่งขึ้นมาเรื่อยๆ “ใกล้ถึงแล้ว” ชายหนุ่มตะโกน พลางคิดกระสุนที่เรายิ่งออกไปก็ใกล้หมดแล้วเหมือนกัน ชายหนุ่มวิ่งไปถึงชั้นบนสุดของพระเจ้า ข้างบนของพระเจ้าเป็นแค่ชั้นลอยเล็กๆ มีอะไรบางอย่างวางอยู่บนนั้น เขาวิ่งขึ้นไปจนสุดทาง “จนมุมแล้วทำไงดีวะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ชายหนุ่มหยิบปืนลูกโม่ออกมาหมายจะยิงฝูงชนนับร้อยที่ขึ้นมา แต่แล้ว “ แชะ แชะ” ปืนกระสุนหมดแล้ว สีหน้าเขาแสดงออกมาด้วยความหวาดกลัวเต็มที่ ในขณะที่ฝูงชนนับร้อยนั้นแสดงออกมาด้วยชัยชนะ “เจ้าต้องถูกลงโทษ” เสียงหนึ่งดังออกมาจากฝูงชน “เจ้าต้องถูกลงโทษ” ฝูงชนทั้งหมดกล่าวพร้อมกัน ชายหนุ่มถอยหลังไปเรื่อยจนสุดทางด้วยความลนลาน ร่างของเขาทรุดต่ำลงเรื่อยๆด้วยความหวาดกลัวเต็มที่ เขาค่อยๆถ่อยห่างจากฝูงชนไปเรื่อยๆ ในขณะที่ฝูงชนเดินหน้ามาเรื่อยๆ หลังของเขาสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งที่บอกว่าเขาแพ้แล้ว จนมุมแล้ว ความหวาดกลัวจับใจเขาเต็มที่ มือเริ่มสะเปะสะปะแต่แล้ว “แป๊ะ”มือเขาไปสัมผัสอะไรบางอย่างที่ผิวหนังของพระเจ้านั้น แสงสว่างในตัวพระเจ้าดับลง พร้อมๆกับร่างของฝูงชนค่อยๆล้มลง ทีละคน สองคน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยคำถาม “เกิดอะไรขึ้น” ถึงแม้คำที่พูดออกมาจะเป็นคำถาม แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ ไม่มีสรรพสิ่งใดเคลื่อนไหวนอกจากเขา เขาเริ่มมองหาที่มาของเสียงนั้น ของมองหาจนเจอ วงกลมที่นูนขึ้นมาสีแดง เหนือวงกลมมีเขียนคำว่า ON/OFF แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 47 23:37:07 แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 47 23:35:00 แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 47 22:57:57 จากคุณ : stan401 - [ 18 ธ.ค. 47 21:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาดูครับ จากคุณ : stan401 - [ 18 ธ.ค. 47 21:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Plot เรื่องพอไปได้ แต่คุณต้องใส่รายละเอียดเพิ่มมากกว่า นี้หน่อยเพื่อโน้มน้าวให้คนอ่านเชื่อว่าเรื่องที่คุณเขียนนั้น เกิดขึ้นจริง อย่าเดินเรื่องเร็วเกินไป ให้ความสำคัญกับการเรียงลำดับ ฉากให้ดี วิธีการเขียนให้อ่านง่ายบนหน้าจอเนตนั้นให้เขียนเป็น ย่อหน้าๆ แล้วเว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้า ถ้ามีพื้นฐาน อย่างนี้แล้วจะใช้รูปแบบพิเศษอย่างที่คุณทำ '500 เมตร 400 เมตร 300 เมตร 200 เมตร 100 เมตร 0 เมตร' บ้างก็ไม่เป็นไร คะแนนอย่างที่คุณขอ PLOT/รูปแบบการเขียน/สำนวน ผมไม่รู้จะให้อย่างไร เพราะคะแนนคือการเปรียบเทียบ แต่ถ้าให้ด้วยวิญญาณที่เคยเป็นบรรณาธิการหนังสือของ คณะมาก่อน ผมให้ 5/3/4 ฟังผมพูดก็อย่าเพิ่งเสียกำลังใจนะครับ เส้นทางของนัก เขียนนั้นไม่ง่าย แต่ก็ไม่มีอะไรที่คุณจะไขว่คว้ามาไม่ได้ ถ้าคุณพยายามพอ ^___^ จากคุณ : เชษฐา - [ 19 ธ.ค. 47 01:54:36 A:161.200.128.71 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รูปแบบการนำเสนอน่าสนใจครับ ทำให้นึกไปถึงการลงพิมพ์ในหน้ากระดาษ  ผลที่ได้รับจากความสะเทือนอารมณ์ของคนอ่านคงจะแตกต่างกันมาก ผู้อ่านจะสามารถเข้าถึงและตามแนวความคิดของผู้เขียนได้ดีกว่านี้ครับ  หากขยายความกะทัดรัดออกไปบ้าง  และในส่วนของกลวิธีการเล่าย้อนต้นนั้น  สองสามช่วงทำให้เกิดความสับสน แล้วต้องกลับไปย้อนอ่านใหม่  ตรงนี้คิดว่าการเว้นระยะบรรทัดให้กว้างเป็นพิเศษอาจพอจะช่วยได้ สำนวนภาษา โครงสร้างประโยค คงต้องใช้ประสบการณ์ในการอ่านและการเขียนช่วยขัดเกลาอีกบ้างครับ บางครั้งยังใช้คำผิดความหมาย   เช่น “ถึงสีหน้าเขาจะเคร่งเครียดแต่กับเจือปนไปด้วยความหวัง”  คำว่า “กับ” – “กลับ” ความหมายต่างกัน  หรือ “ระดูกสันหลังของกระเจ้าพันเป็นรูปก้นหอยเวียนขึ้นไปยังส่วนบนสุดของพระเจ้า”  อาการนามของ “พัน”  กับ  “ขด” ให้ภาพที่ต่างกัน ถ้าเลือกมาใช้ได้ถูกก็จะไม่ทำให้ผู้อ่านฉงน ปกติผมไม่ชอบอ่านเรื่องไทยที่ตั้งชื่อเป็นภาษาอังกฤษ แต่ชื่อเรื่องของเรื่องนี้ กับเนื้อเรื่องที่นำเสนอในกลิ่นของเรื่องแปล ทำให้ทั้งเรื่องไปกันได้ดี กระทั่งคำว่า “ONE DOLLAR” ก็ไม่ทำให้รู้สึกกระเดิดแต่อย่างไร  ปัญหาตรงจุดนี้กลับกลายเป็น กลิ่นโดยรวมของเรื่องมันมีแค่กลิ่นที่มองหาไม่เห็นว่ามาจากตรงไหนกันแน่  ไม่ว่าจะในการบรรยายฉากปัจจุบัน ฉากเล่าย้อน หรือฉากในมโนคติ เรื่องที่ว่าร่างกายของพระเจ้าเป็นรูปปิรามิด  หรือภายในร่างกายของพระเจ้าที่แสดงลักษณะของกายเนื้อไว้โดยละเลยรูปภายนอกที่ว่าเป็นปิรามิด   เรื่องสั้นเชิงอุดมคติเช่นนี้โดยส่วนตัวผมเห็นว่าผู้เขียนควรจะใช้จินตนาการสร้างสิ่งต่างๆ ให้หลุดพ้นไปจากอะไรที่มันมีอยู่ดาดดื่น  โดยไม่จำเป็นต้องเกรงว่าผู้อ่านจะเห็นว่ามันไม่สมจริง เพราะเรื่องลักษณะนี้ผู้อ่านต้องใช้ความคิดและจินตนาการเข้าจับ มากกว่าการนึกภาพให้เห็นโดยอิงแนวเทียบกับสิ่งพื้นๆ ทั่วไป ในส่วนของสารัตถะ หรือความคิด เชิงสัญญลักขณ์และอุดมคติที่นำเสนอไว้ในเรื่องนี้  มีความเป็นสากลและกว้างขวาง ทว่าข้อดีตรงนี้อาจทำให้จุดมุ่งหมายของเรื่องเลื่อนลอย ขาดการเน้นย้ำประเด็นที่ชัดแจ้ง  บางครั้งการปล่อยให้ผู้อ่านนึกคิดตีความเอาเองก็ต้องอาศัยตัวสารที่แจ่มชัด และแสดงแนวทางแนวความคิดของผู้เขียนที่ชัดเจนพอ ส่วนที่ด้อยที่สุดของเรื่องสั้นเรื่องนี้ เรียงลำดับจากมากไปหาน้อยก็คือ สำนวนภาษา   โครงเรื่อง  สารัตถะ ถ้าจะให้คะแนนตามลำดับที่ผู้เขียนขอมาคือ PLOT/รูปแบบการเขียน/สำนวน   ถือว่าผู้เขียนประสบความสำเร็จกับเรื่องนี้ในส่วนต่างๆ จากมากไปหาน้อย ก็คือ  พล็อต  รูปแบบการเขียน  สำนวน คงจะบอกได้แต่เพียงว่าอะไรเด่นอะไรด้อยที่สุดในเรื่องสั้นเรื่องนี้  แต่อย่าให้วัดเป็นรูปของคะแนนเลยครับ  เพราะคุณค่าของวรรณกรรมตีค่าเป็นตัวเลขไม่ได้หรอกครับ ด้วยมิตรไมตรีครับ จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 47 02:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านค่ะ แต่มีผู้วิจารณ์ดีๆ แล้ว 2 ท่าน คุณโชคดีนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 20 ธ.ค. 47 20:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณสแตน   หากละเลยเรื่องของการใช้ภาษา การลำดับเนื้อหาและเหตุการณ์ในเรื่องไปเสียก่อนแล้ว (เพราะผู้เขียนยังอ่อนวัยอยู่...แต่ในวัยขนาดนี้ ถือว่าน่าทึ่งนะ) ผมลงความเห็นร่วมกับsong ว่า เรื่องสั้นเรื่องนี้ของคุณมีความโดดเด่นในด้านการใช้สัญญะเพื่อสื่อสารัตถะอย่างมาก ผู้เขียนเล่าเรื่องด้วยสัญญะ และจบลงด้วยสัญญะล้วน  โดยไม่ได้สอนหรือสรุปสารัตถะใดๆ ไว้ให้ แต่ผู้อ่านสามารถตีความได้ในตัว   ขอเรียกว่าเรื่องสั้น กึ่งปลายเปิดครับ เป็นการลงเรื่องอย่างหมดจด  หน้าที่ของผู้เขียนก็สิ้นสุดลงอย่างหมดจด ไม่ต้องมานั่งอธิบายใดๆ อีก (ซึ่งมิใช่วิสัยของผู้เขียน  หน้าที่ของผู้เขียนคือทำอย่างไรจะสื่อให้ผู้อ่านเข้าใจง่ายหรือไม่ยากเกินไป) แม้พลังในการถ่ายทอดของคุณยังไม่เต็มเปี่ยมอันเนื่องมาจากวัยหนึ่ง  จากการฝึกปรือหนึ่ง แต่พลังทางความคิด ความสร้างสรรค์ (ออกไปทางขบถหน่อย) นั้นเต็มเปี่ยม อยากจะบอกว่า  อย่าได้หยุด  คิดต่อไป  เขียนต่อไป  ควบคู่ไปกับการอ่านงานวรรณกรรมดีๆ ให้มากๆ เพื่อศึกษาการใช้ภาษามาเรียบเรียงความคิดความสร้างสรรค์ของคุณออกมาเป็นเนื้อหาเรื่องราว ไม่นานหรอกครับ  ไม่นาน  คุณจะพบกับความสำเร็จ ตอนนี้มองเห็นรำไรแล้ว จากคุณ : รวี ตาวัน - [ 21 ธ.ค. 47 03:34:06 A:164.115.23.219 X: ]