ความคิดเห็นที่ 1 “มันเป็นเพียงการคาดการณ์เท่านั้น ทาดาบุ” จ้าวสมุทรวาสุกรีว่า “แต่เราก็ควรเตรียมตัวไว้ให้พร้อม จากการบอกเล่าของมาลาตี แสดงให้เห็นว่า คุบิระเองก็ไม่รู้ตัวว่าเพชรมหาสมุทรที่อยู่ในมือของตัวเองเป็นของปลอม ซึ่งเราก็สามารถคาดการณ์ถึงสาเหตุนั้นได้สองประการ.. ประการแรก เพชรมหาสมุทรอาจถูกสับเปลี่ยนในช่วงเวลาที่กลุ่มโจรทะเลเลือดยังไม่ได้ลงมือทำการปลุกซิลซา โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว.. ประการที่สอง.. เพชรมหาสมุทรอาจไม่มีการสับเปลี่ยนใด ๆ ทั้งสิ้น แต่กลุ่มโจรทะเลเลือด ได้ขโมยของปลอมมาตั้งแต่แรกแล้ว” จ้าวสมุทรวาสุกรีหยุดพูดครู่หนึ่งเพื่อให้ผู้ฟังได้คิดตาม    “เห็นไหม.. เหมือนอย่างที่เราคิดเอาไว้เลย” อูวดลกระซิบบอกมาลาตีที่กำลังตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ    จ้าวสมุทรวาสุกรีกวาดสายตามองทุก ๆ คนก่อนที่จะพูดต่อ    “แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า.. ตอนนี้เพชรมหาสมุทรของจริงอยู่ที่ไหน นั่นต่างหาก ที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุดซึ่งเราต้องคิดแก้ปัญหากันในเวลานี้”    “ท่านแน่ใจแล้วหรือที่จะไม่นำเรื่องนี้บอกให้ ค.ส.ร. รู้” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์เปรยถาม “ข้าว่าบางทีถ้าเราบอก ค.ส.ร. การแก้ไขปัญหามันอาจจะง่ายกว่าการที่เรามาแอบคิดทำกันเองก็ได้”    “แต่ข้าแน่ใจอย่างถึงที่สุดเลยมองต์ดิเอร์.. ที่เราไม่บอก ค.ส.ร เพราะคำสั่งเสียของคีตกาลได้บอกไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าห้ามบอกเรื่องนี้ให้จ้าวสมุทรเฮนรี่รู้เด็ดขาด ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่ข้าก็เชื่อว่า คีตกาลต้องเห็นว่ามันสำคัญจริง ๆ บางที เรื่องนี้มันอาจจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมื่อสิบสี่ปีก่อนก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้าเราบอก ค.ส.ร. มีหวังเขาคงได้ออกกฤษฎีกาว่าเป็นเรื่องไร้สาระครั้งที่สองแน่ ๆ ” จ้าวสมุทรวาสุกรีตอบ    “แล้วท่านคิดว่าตอนนี้เพชรมหาสมุทรของจริงอยู่ที่ไหนล่ะ ท่านจ้าวสมุทรวาสุกรี” ราชเทวีเชอวาเลียเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ดูเหมือนว่าท่านจะพยายามชักจูงเรื่องนี้ให้เข้าไปหาเหตุการณ์เมื่อสิบสี่ปีก่อนเหลือเกิน.. หวังว่าความคิดของท่านในตอนนี้ มันคงไม่เป็นอย่างที่ข้าคิดหรอกนะ”    “มันก็คิดได้หลายทาง.. เชอวาเลีย สิ่งหนึ่งที่เราต้องตระหนักเสมอก็คือ เรายังไม่มีหลักฐาน” จ้าวสมุทรวาสุกรีว่า    “แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่เราคิดจริง เราก็จะนิ่งดูดายไม่ได้” จ้าวสมุทรไอกอร์ร้องอย่างตื่นตระหนก “ถ้าหากว่าเพชรมหาสมุทรมี ‘อำนาจลับ’ อย่างที่เราคิดไว้เมื่อสิบสี่ปีก่อนจริง ข้าไม่อยากจะนึกถึงเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป”    อูวดลสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินคำว่า ‘อำนาจลับ’ ที่หลุดออกมาจากปากของจ้าวสมุทรไอกอร์ เขากับมาลาตีหันหน้ามาสบตากันอย่างอัตโนมัติ    “ใจเย็น ๆ ก่อนดีกว่าท่านไอกอร์” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์กล่าว “อำนาจลับของเพชรมหาสมุทรอาจเป็นสิ่งที่ไม่มีจริงก็ได้”    “อย่าหลอกให้ข้าหนีความจริงเลยท่านมองต์ดิเอร์..” จ้าวสมุทรไอกอร์เถียง “ถ้าหากว่าเพชรมหาสมุทรไม่มีอำนาจลับอย่างที่เราคิดไว้เมื่อสิบสี่ปีก่อนจริง แล้วการสร้างแพนเจียของจ้าวสมุทรอาร์ชิบัลดิ์จะเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะ อย่าลืมสิว่าในการทดลองใช้คัมภีร์แพงกีอาเมื่อสิบสี่ปีก่อน ในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ทุกแห่ง คัมภีร์แพงกีอากลับไม่แสดงอำนาจอะไรออกมาเลย ก็ย่อมแสดงให้เห็นประจักษ์ชัดแล้วว่า คัมภีร์แพงกีอาต้องมีตัวร่วมในการประกอบพิธี.. แล้วท่านคิดว่าตัวร่วมที่ว่ามันจะเป็นอะไรล่ะ.. ถ้าไม่ใช่เพชรมหาสมุทร จ้าวสมุทรเฮนรี่โง่เง่าเสียจนคิดไม่ถึง ถึงได้ประกาศอย่างหน้าด้าน ๆ ว่าคัมภีร์แพงกีอาเป็นเพียงของจอมปลอม”    ทันทีที่จ้าวสมุทรไอกอร์พูดจบ ความตกตะลึงก็เข้ามาเยือนใบหน้าของนักรบรัชทายาทและองค์หญิงทั้งหกทันที ในที่สุด.. เรื่องของเพชรมหาสมุทรก็โยงใยมาถึงเรื่องราวการสร้างแพนเจียจนได้ อูวดลไม่อยากจะคิดต่อเลยว่ามันจะเชื่อมโยงกับเรื่องอะไรต่อไป    “อย่ากล่าวถึงเรื่องอดีตเลยจ้าวสมุทรไอกอร์” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูด “สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เราจะต้องรีบแก้ปัญหา เราจะรับมือกันยังไงถ้าเพชรมหาสมุทรไปตกอยู่ในมือของ ‘ไซโซ’ จริง ๆ ”    “ถ้าเพชรมหาสมุทรไปตกอยู่ในมือของไซโซจริง ไม่นาน.. ผืนพิภพก็คงจะไม่มีเหลือ” จ้าวสมุทรกู่หลงรำพึงเบา ๆ “และชาติพันธุ์ของมนุษย์บนพื้นก็คงจะดับสลาย”    คำพูดของจ้าวสมุทรกู่หลงทำให้ร่างกายของอูวดลสั้นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ใบหน้าของรมณีย์และอารดา รวมทั้งญาติมิตรคนอื่น ๆ ฉายชัดเข้ามาทีละคน ๆ ก่อนที่ภาพเหล่านั้นจะถูกกลืนกินด้วยของเหลวทีมีลักษณะคล้ายกับน้ำทะเล เสียงโหยหวนดังอึงอลสลับกับเสียงกรีดร้องที่ชวนหวาดผวาดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง    อูวดลสะดุ้งตื่นจากมโนสำนึกที่เลวร้ายด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ การประชุมยังคงดำเนินต่อไปอย่างตึงเครียด    “ใจเย็น ๆ กันก่อนเถิด..” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์พยายามพูดแก้สถานการณ์ “สิ่งที่ท่านวาสุกรีพูดมันยังเป็นเพียงการคาดการณ์เท่านั้น.. เราควรจะมองโลกในแง่ดีไว้ครึ่งหนึ่งจะดีกว่านะ บางทีเพชรมหาสมุทรของจริงอาจจะตกไปอยู่ในมือของโจรกระจอกที่ไหนสักแห่งก็ได้ มันก็ไม่เห็นจะเลวร้ายอะไรมากมายนี่ จริงไหม หรือถ้าหากว่าเพชรมหาสมุทรไปตกอยู่ในมือของไซโซจริง ข้าก็ไม่เห็นว่าเราจะต้องวิตกไปให้มากนัก เพชรมหาสมุทรจะมีอำนาจลับในการดูดกลืนน้ำทะเลจริงหรือเปล่า เราก็ยังแน่ใจไม่ได้  หรือถ้าหากว่ามันมีอำนาจนั้นจริง เราก็ยังมีเวลาและวิธีที่จะรับสถานการณ์อีกตั้งมากมาย เพราะถึงอย่างไรคัมภีร์แพงกีอาก็ยังปลอดภัยอยู่กับเรา จริงไหม ท่านจ้าวสมุทรวาสุกรี” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์หันไปถาม    หากแต่จ้าวสมุทรวาสุกรีเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามของจ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์ สร้างความแปลกใจให้กับทุก ๆ คน สภาวะภายในห้องคุกกรุ่นไปด้วยความตึงเครียดและหวาดระแวงเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ    “ว่าไง ท่านวาสุกรี” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์ถามซ้ำ “ตอนนี้คัมภีร์แพงกีอายังอยู่กับท่าน หรือท่านคืนให้กับอูวดลไปแล้ว”    อูวดลรู้ดีว่าไม่ใช่.. เพราะตอนนี้คัมภีร์แพงกีอาไม่ได้อยู่กับเขา อูวดลมองใบหน้าซีดเซียวของจ้าวสมุทรวาสุกรีด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยความไม่เข้าใจ    “เปล่า.. ข้ายังไม่ได้คืนคัมภีร์แพงกีอาให้กับอูวดลหรอกมองต์ดิเอร์” จ้าวสมุทรวาสุกรีก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความตึงเครียด “และที่ข้าเรียกทุก ๆ คนมาในวันนี้ นอกจากจะเรียกมาเพื่อปรึกษาในเรื่องของเพชรมหาสมุทรแล้ว ข้ายังต้องการให้ทุก ๆ คนรับทราบความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของข้าด้วย”    คำพูดของจ้าวสมุทรวาสุกรี จุดประกายความสงสัยให้กับทุก ๆ คนที่กำลังตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ อูวดลกับมาลาตีมองหน้ากันอย่างสงสัย ในขณะที่กฤษณากับนาคินจ้องมองจ้าวสมุทรวาสุกรีอย่างใคร่รู้    “ผิดพลาด.. ท่านทำอะไรผิดพลาด หา.. ท่านจ้าวสมุทรวาสุกรี” จ้าวสมุทรไอกอร์ร้องถาม    “ใช่.. ผิดพลาดเรื่องอะไร” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์เสริม คิ้วขมวดเข้ามาหากัน    จ้าวสมุทรวาสุกรีมองหน้าทุก ๆ คน ด้วยแววตาหม่นหมอง พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า    “หลังจากที่ข้ากลับมาจากโซมาลี ความหวาดระแวงที่มีอยู่ก็ทำให้ข้ารีบไปที่ห้องทำงานและตรวจตู้เก็บของที่ลงกลอนไว้แน่นหนาอย่างรวดเร็ว และแล้วข้าก็พบว่า.. คัมภีร์แพงกีอา..” จ้าวสมุทรวาสุกรีหยุดค้างไว้แค่นั้น แต่ด้วยสายตาทุกคู่ที่กำลังจับจ้องมายังตน บังคับให้ต้องพูดต่ออย่างเสียไม่ได้ “..คัมภีร์แพงกีอา หายไปแล้ว”    ทันที่ที่จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดจบ ความตื่นตระหนกและตกตะลึงก็เข้ามาเยือนในความรู้สึกของทุก ๆ คนที่นั่งอยู่ กฤษณามีท่าทางกระสับกระส่ายเล็กน้อย มาลาตีเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อในคำพูดของจ้าวสมุทรวาสุกรี ในขณะราชเทวีเชอวาเลียยกมือขึ้นกุมอกอย่างตกใจ สีหน้าของจ้าวสมุทรแต่ละคนเปลี่ยนสีเป็นซีดเซียวอย่างรวดเร็ว    “ท่านไม่เคยบอกข้า” ราชเทวีดาหวันร้องออกมาอย่างตกใจ    “อะไรนะ.. เป็นไปไม่ได้ บอกข้าสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ท่านกำลังล้อข้าเล่น คัมภีร์แพงกีอาจะหายไปได้ยังไงทั้ง ๆ ที่ท่านก็เก็บรักษามันไว้อย่างดี” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์พูด แสร้งทำท่าเป็นขบขันที่ไม่เนียนเอาเสียเลย    “ท่านมองต์ดิเอร์ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่เคยนำเรื่องคอขาดบาดตายมาล้อเล่น ข้าพูดเรื่องจริง ปกติข้าจะเก็บคัมภีร์แพงกีอาไว้ในห้องทำงาน แต่ระยะหลัง ๆ ที่มีเรื่องยุ่ง ๆ ถาโถมเข้ามา ข้าจึงไม่มีเวลาสนใจ แต่พอหลังจากกลับมาจากโซมาลี เรื่องที่ข้าได้เพิ่งประสบทำให้ข้าใจคอไม่ดี เลยเปิดตู้เก็บของดูอีกครั้ง ข้าก็พบว่ามันหายไปแล้ว หายไปโดยที่ข้าไม่รู้ตัวเลยสักนิด” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดอย่างรู้สึกผิด    “ถ้าอย่างนั้น..” จ้าวสมุทรไอกอร์พูดตะกุกตะกัก “ถ้าอย่างนั้นก็ฟันธงได้เลยว่าเพชรมหาสมุทรต้องตกไปอยู่ในมือของไซโซแล้วแน่ ๆ คนที่ต้องการคัมภีร์แพงกีอามีเพียงไซโซคนเดียวเท่านั้น และการที่เขาจะเข้ามาขโมยคัมภีร์ที่นี่ มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถของเขาหรอก”    “แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี” จ้าวสมุทรทาดาบุเอ่ยถามเสียงเครียด    แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครสามารถตอบคำถามของจ้าวสมุทรทาดาบุได้ ห้องโถงใหญ่ถูกปกคลุมด้วยความเงียบอยู่ประมาณสองนาที ก่อนที่ความอึกทึกครึกโครมจะเกิดขึ้น เสียงฝีเท้าของคนนับร้อยบวกกับเสียงกรีดร้องของนางรับใช้ที่อยู่ภายนอก ดังขึ้นพร้อมกันในเวลาอันรวดเร็ว ความตกในมาเยือนแก่ทุก ๆ คน จนไม่มีความสามารถในการรับรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น    และแล้วจ้าวสมุทรเฮนรี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้บัญชาการโจเซฟและหน่วยรบแห่งท้องทะเลนับเกือบยี่สิบคน    ความตื่นตระหนกฉาบบนใบหน้าของบรรดาจ้าวสมุทรอย่างรวดเร็ว จ้าวสมุทรเฮนรี่ยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนที่จะตอบคำถามของจ้าวสมุทรทาดาบุที่เหมือนจะไม่มีใครตอบได้ก่อนหน้านี้    “นั่นสิ.. พวกท่านจะทำยังไงดีหลังจากที่ถูกจับกุมในข้อหากบฏ”    “กบฏงั้นหรือ” จ้าวสมุทรไอกอร์คำรามเบา ๆ “นี่ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรกัน ท่านจ้าวสมุทรเฮนรี่”    “ข้าต่างหากที่ควรถามพวกท่านว่ากำลังพูดเรื่องอะไร” จ้าวสมุทรเฮนรี่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น    “ก่อการชุมนุมโดยมีหัวข้อเรื่องที่ไม่น่าไว้วางใจ และที่สำคัญ” จ้าวสมุทรเฮนรี่เลิกคิ้วมองจ้าวสมุทรวาสุกรีด้วยสายตาแปลก ๆ “ดูเหมือนว่าเพชรมหาสมุทรจะอยู่ที่นี่ด้วย.. แล้วทีนี้พวกท่านจะให้ข้าคิดยังไง นอกเสียจากว่า พวกท่านกำลังจะใช้เพชรมหาสมุทรเป็นเครื่องมือในการก่อกบฏ”    ผู้บัญชาการโจเซฟเดินไปหาท่านจ้าวสมุทรวาสุกรี ก่อนที่จะหยิบเพชรมหาสมุทรปลอมนำมาให้จ้าวสมุทรเฮนรี่ดู    “แต่นั่นมันเป็นเพชรปลอมนะคะ มันไม่มีอำนาจขนาดที่ว่าจะใช้เป็นเครื่องมือในการกบฏหรอก ไม่เชื่อท่านลองจับมันดูสิคะ แล้วท่านจะรู้” มาลาตีพูดสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว    “อะไรนะ.. เพชรปลอมงั้นเหรอ” จ้าวสมุทรเฮนรี่หัวเราะในลำคอ “นี่พวกท่านกำลังล้อเล่นอะไรกัน ดูยังไง ๆ ก็ไม่เห็นจะเหมือนของปลอมเลยสักนิด จะให้ข้าจับอย่างนั้นหรือ ฮึ.. ข้ารู้ดีหรอกน่าว่าจับไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับมือข้า ข้าไม่หลงกลหรอก”     จากคุณ : Waasuthep - [ 19 ธ.ค. 47 16:34:53 A:203.113.81.9 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พวกเราไม่ได้ล้อเล่นนะ” จ้าวสมุทรมองต์ดิเอร์กล่าวอย่างใจเย็น “จริงอย่างที่องค์หญิงมาลาตีพูด ท่านต้องฟังเรานะท่านจ้าวสมุทรเฮนรี่ เพชรมหาสมุทรที่อยู่กับเรานี่เป็นของปลอม และตอนนี้คัมภีร์แพงกีอาก็หายไปแล้วด้วย บางทีเพชรมหาสมุทรของจริงอาจจะตกไปอยู่ในมือของไซโซแล้วก็ได้ เรากำลังวิตกในเรื่องนี้และท่านก็ไม่ควรมองข้าม ท่านจ้าวสมุทรเฮนรี่ ภัยพิบัติกำลังจะเกิดขึ้น ในฐานะที่ท่านเป็นประธาน ค.ส.ร. ท่านต้องแก้ไข..”    “ว่ากันว่าพวกที่กระทำความผิดมักยกเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ มาพูดเพื่อแก้ให้ตัวเองหลุดพ้นจากความผิด จนบางทีก็อาจจะลืมไปว่าเหตุผลที่ตนยกมานั้นช่างฟังไม่ขึ้นและไร้สาระสิ้นดี แน่นอน.. ในฐานะที่ข้าเป็นประธาน ค.ส.ร. ข้าคิดว่าสิ่งข้าต้องรีบแก้ไขในตอนนี้ก็คือปัญหาการก่อกบฏของบรรดาจ้าวสมุทรที่ต้องการสร้างแตก ไม่ใช่ไปแก้อะไรที่ไร้สาระและไม่มีทางเกิดขึ้น” จ้าวสมุทรเฮนรี่ยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน    “อ่อ.. เมื่อกี้ท่านว่ายังไงนะ คัมภีร์แพงกีอาหายไปงั้นหรือ โถ.. ท่านมองต์ดิเอร์ คัมภีร์แพงกีอาจอมปลอมน่ะ มันหายไปจากหัวสมองของข้าไปได้สิบสี่ปีแล้ว เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่ามันยังมีอยู่ถึงวันนี้ แล้วอะไรอีกนะ คัมภีร์ไปอยู่ในมือของไซโซแล้วเสียด้วย อืม.. ท่านนี่สงสัยจะกลัวความผิดจนความจำเสื่อมไปแล้วนะ เพราะภาพของไซโซที่โดนง้าวปักคาอกยังตรึงในหัวสมองของข้าอยู่เลย ไม่ยักรู้ว่าคนตายจะมีปัญญามาขโมยคัมภีร์ไปได้.. พวกท่านนี่น้า.. คิดจะแก้ตัวทั้งทีก็น่าจะหาเรื่องราวที่มันฟังขึ้นกว่านี้สักหน่อย ปัญญาไม่สมกับเป็นจ้าวสมุทรเอาเสียเลย”      “มันจะมากเกินไปแล้วนะ” จ้าวสมุทรทาดาบุตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด พร้อมที่จะประทุษร้ายจ้าวสมุทรเฮนรี่ได้ทุกเมื่อ แต่จ้าวสมุทรวาสุกรีห้ามไว้เสียก่อน    “ใจเย็นก่อน ท่านทาดาบุ” จ้าวสมุทรวาสุกรีหันมามองจ้าวสมุทรเฮนรี่ด้วยแววตาที่แฝงด้วยความรู้สึกบางอย่าง    “ก็ได้.. ถ้าท่านคิดว่าท่านมีหลักฐานแน่นหนาพอที่จะกล่าวได้ว่าพวกเราเป็นกบฏ เราก็พร้อมที่จะให้ท่านจับกุม.. แต่” จ้าวสมุทรวาสุกรียื่นข้อเสนอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถึงแม้ว่าในห้องนี้จะมีคนอยู่ทั้งหมดสิบสี่คน แต่ท่านมีสิทธิจับกุมได้เพียงหกคนเท่านั้น ที่เหลืออีกแปดคนท่านไม่มีสิทธิ.. เพราะพวกเขาได้กระทำแค่เพียงรับฟังการประชุมเท่านั้น มิได้เสนอความคิดเห็นอะไรที่ท่านจะกล่าวหาว่าเป็น ‘กบฎ’ ได้”    จ้าวสมุทรเฮนรี่กัดฟันอย่างโกรธจัด แววตาของจ้าวสมุทรวาสุกรีบ่งบอกได้ชัดเจนว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าไม่ทำตามข้อเสนอ    “ก็ได้ ท่านทั้งหกจะต้องถูกจับกุม โดยที่พวกเขา..” จ้าวสมุทรเฮนรี่ เปรยตามองราชเทวีทั้งสองและรัชทายาททั้งหก “..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดใดทั้งสิ้น”    “ตกลง”      คำตอบของจ้าวสมุทรวาสุกรี สร้างความไม่แน่นอนทางความคิดให้กับจ้าวสมุทรที่ต้องถูกจับกุมด้วยกันเท่าไรนัก แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครปริปากพูดออกมา ราวกับเห็นพ้องกันอยู่ลึก ๆ ว่า การตัดสินใจของจ้าวสมุทรวาสุกรีน่าจะเป็นทางออกที่ถูกต้องที่สุดแล้ว    “แต่ก่อนอื่น.. ข้าขอเวลาสักครู่” จ้าวสมุทรวาสุกรีเอ่ย พร้อมกับหันหน้ามาหาอูวดล “ข้าขอคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว รับรองว่าใช้เวลาไม่นาน”     จ้าวสมุทรวาสุกรีหันมาพยักหน้าให้กับอูวดล ก่อนที่จะเดินนำออกไปที่ห้องโถงกลาง แต่อูวดลยังคงยืนนิ่ง จนมาลาตีต้องสะกิดให้เดินตามออกไป    อูวดลเดินตามจ้าวสมุทรวาสุกรีออกมายังห้องโถงกลางซึ่งคราคร่ำไปด้วยหน่วยรบแห่งท้องทะเลที่เดินขวักไขว่ บางคนก็ยื่นเฉย ๆ บางคนก็เดินตรวจสอบอะไรต่ออะไรวุ่นไปหมด จ้าวสมุทรวาสุกรีเดินนำอูวดลไปยังห้องทำงานชั้นล่าง ซึ่งปราศจากผู้คน    “ท่านจ้าวสมุทรครับ” อูวดลเอ่ยขึ้น เป็นเหตุให้จ้าวสมุทรวาสุกรีต้องหันมาพูดกับอูวดล “ท่านแน่ใจหรือว่าท่านจะปล่อยให้ตัวท่านถูกจับกุม ทั้ง ๆ ที่ท่านขัดขืนเขาได้สบาย”    “แล้วถ้าหากว่าฉันขัดขืน มันจะเกิดอะไรที่ดีขึ้นมาบ้างไหมล่ะ” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตาจับจ้องมาที่อูวดล    “มันมีแต่จะเลวร้ายลงมากกว่า ฉันเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าการใช้กำลังในการแก้ไขปัญหาเป็นวิถีทางสุดท้ายของคนที่จนตรอกและไร้ทางสู้ เธออยากให้พวกเราเป็นเหมือนคนพวกนั้นหรือ อูวดล”    “แต่ท่านไม่ผิดนี่ครับ ท่านไม่ได้เป็นกบฏ ท่านน่าจะชี้แจงความจริงให้ท่านจ้าวสมุทรเฮนรี่รู้” อูวดลพูดอย่างไม่เข้าใจ    “มันไม่มีประโยชน์หรอก อูวดล” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูด “เป็นการยากนักที่จะเปลี่ยนความคิดของจ้าวสมุทรเฮนรี่ เหตุการณ์เมื่อสิบสี่ปีที่แล้วเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ชัดเจนแล้วว่าจ้าวสมุทรเฮนรี่ไม่ได้มีความเชื่อในเรื่องคัมภีร์แพงกีอาและการสร้างทวีปเลย เขาเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ”    “ทำไมล่ะครับ” อูวดลถาม    “ก็เพราะว่ามันไม่มีหลักฐานน่ะสิ” จ้าวสมุทรวาสุกรีตอบ “หลังจากที่พวกเราจับกุมไซโซได้ จ้าวสมุทรเฮนรี่ก็ได้ทำการทดลองใช้คัมภีร์แพงกีอาในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ทุก ๆ ที่ โดยขึงเยื่อกั้นน้ำไว้รอบ ๆ ถ้ำ เพื่อกันไม่ให้เกิดน้ำทะเลทะลักออกมาท่วมแผ่นดิน แต่ผลก็ปรากฏว่าคัมภีร์แพงกีอาไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลยทั้ง ๆ ที่สวดคัมภีร์จากหลังมาหน้าจนจบแล้ว ไม่มีน้ำทะเบออกมาเลยสักหยดเดียว เพียงเท่านี้ จ้าวสมุทรเฮนรี่ก็เลยประกาศกฤษฎีกาออกมาทันทีว่าห้ามใครแพ่งพรายเรื่องราวเกี่ยวกับไซโซและคัมภีร์แพงกีอาอีก เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องหลอกลวงและไร้สาระ.. แต่อย่างน้อยก็มีฉันและจ้าวสมุทรอันนัมที่ไม่เชื่อในการพิสูจน์ของจ้าวสมุทรเฮนรี่ ฉันกับเขาและจ้าวสมุทรบางคนได้ลองศึกษาอะไรต่ออะไรเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันได้รับรู้ว่า บางที.. การทดลองใช้คัมภีร์แพงกีอาในครั้งนั้น อาจมีอะไรบางอย่างที่ไม่ครบองค์ประกอบเลยเป็นเหตุให้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้น”    จ้าวสมุทรวาสุกรีหยุดพูดครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยื่นมืออันแห้งเ่ยวและหยาบกร้าน มาแตะที่ไหล่ของอูวดลเบา ๆ    “และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉันเรียกเธอเข้ามาคุย ก่อนที่ฉันจะไม่มีเวลาเหลืออยู่อีก.. บางที เธออาจจะแก้ไขอะไรต่อมิอะไรได้ดีกว่าฉัน.. ฟังฉันนะ อูวดล การคาดการณ์ของฉันเกี่ยวกับคัมภีร์แพงกีอาก็คือ มันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่เป็นสื่อกลางระหว่างตัวคัมภีร์กับถ้ำศักดิ์สิทธิ์ บางที.. การทดลองที่ผิดพลาดในครั้งนั้น อาจไม่ใช่เพราะว่า คัมภีร์แพงกีอาไม่มีฤทธิ์เดช หากแต่เป็นเพราะว่า น้ำทะเลมิได้ถูกกักเก็บไว้ในถ้ำศักดิ์สิทธิต่างหาก” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดทั้งหมดอย่างรวดเร็ว    “ฉันลองคิดทบทวนดูหลายครั้ง บางที เพชรมหาสมุทรอาจจะไม่ได้ใช้แค่เฉพาะในการกักขังวิญญาณของปีศาจและดูดกลืนความชั่วร้ายเท่านั้น แต่มันอาจจะเป็นวัตถุที่ใช้ ‘กลืนกิน’ น้ำทะเลในการสร้างแพนเจียของของจ้าวสมุทรอาร์ชิบัลด์ก็เป็นได้”    ในที่สุดการคาดการณ์ของอูวดลก็ถูกต้อง เพชรมหาสมุทรมีอำนาจที่แฝงเอาไว้จริง ๆ อูวดลกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืน ๆ ในขณะที่จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดต่อไป    “ถ้าฉันคาดเดาไม่ผิด ฉันเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า ในตอนนี้เพชรมหาสมุทรคงอยู่ในมือของไซโซแล้ว รวมถึงคัมภีร์แพงกีอาด้วย อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น มันเลวร้ายเกินกว่าที่เราจะคาดเดา แต่เราก็ไม่ควรอยู่เฉย ๆ ความจริง หน้าที่นี้มันควรจะตกเป็นของฉัน แต่เวลานี้ ฉันก็เหมือนกับคนที่โดนตัดสิทธิออกไปแล้ว.. แต่เธอยังมีสิทธิ”    “อะไรนะครับ” อูวดลถามออกไปอย่างงง ๆ กับคำพูดที่ยากต่อการเข้าใจของจ้าวสมุทรวาสุกรี    “อูวดล.. เธอไม่รู้ตัวหรอกว่า พลังที่แฝงอยู่ในตัวเธอมันมากมายแค่ไหน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นด้วยนักกับการที่เธอจะต้องกักเก็บพลังอันไม่พึงประสงค์เอาไว้มากมาย แต่ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก เราก็ควรใช้มันอย่างชาญฉลาด ของทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้  ฉันยกให้เธอ ขอให้เธอใช้มันในการช่วยแก้ปัญหาต่าง ๆ ที่ฉันเชื่อว่าเธอจะทำได้”    “ผมทำไม่ได้หรอกครับ” อูวดลพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ เหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ “ผมเป็นแค่เด็กอายุสิบห้า ผมทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ผมจะเอาอะไรไปสู้กับเขา”    “แก้ปัญหาอย่างมีสติ..อูวดล” จ้าวสมุทรวาสุกรีพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เมื่อมีสติก็จะเกิดปัญญา.. ปัญญานี่แหละคืออาวุธอานุภาพร้ายแรงที่สุดที่สามารถจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้.. เธอไม่ได้สู้เพียงลำพังหรอกอูวดล.. ฉันเชื่อเสมอว่าเธอยังมีคนที่คอยช่วยเหลือเธออีกมากมาย ทั้งคนที่มองเห็นและคนที่มองไม่เห็น ฉันสัมผัสได้ ฉันรับรู้ได้ ว่าท่านเทพกำลังคุ้มครองเธออยู่ตลอดเวลา เอาล่ะ.. คิดอ่านอะไรให้เร็ว ฉันอาจไม่มีเวลาสอนเธอมากนัก หลักสำคัญของการใช้พลังเวทก็คือสมาธิ ความแน่วแน่ของจิตจะไม่ทำให้เธอตกอยู่ใต้อำนาจมันอีกต่อไป ใช้มันให้เป็นประโยชน์ แต่อย่าปล่อยให้มันใช้เธอ..” จ้าวสมุทรวาสุกรีจ้องหน้าอูวดลนิ่ง ในขณะที่อูวดลก็จ้องหน้าจ้าวสมุทรวาสุกรีเช่นกัน ความอบอุ่นจากแววตาของทั้งคู่ส่งผ่านให้กันและกัน ก่อนที่จ้าวสมุทรวาสุกรีจะเอ่ยคำลาออกมา    “ไม่ช้าก็เร็วเราจะได้เจอกันอีก ขึ้นอยู่กับโชคชะตาและความเป็นไปของเธอ ฉันขอให้เธอโชคดี อูวดล”    จ้าวสมุทรวาสุกรีตบบ่าเขาสองครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงาน ปล่อยให้อูวดลยืนโดดเดี่ยวอยู่เช่นนั้น    สถานการณ์ภายนอกเป็นอย่างไรในตอนนี้ อูวดลหมดเรี่ยวแรงที่จะรับรู้ หัวสมองมึนงงไปหมดกับเหตุการณ์ที่ตนกำลังเผชิญ เข่าของอูวดลทรุดลงกับพื้นอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่มโนสำนึกจะชาด้านไปชั่วขณะ ------------------------- คุณ ไม่รู้ซิ - ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ คุณ scottie - หุหุ ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดครับ คุณ Hexi - ตอนที่แล้ว ค่อนข้างจะขัดตาทัพ แต่ตอนนี้ยาวขึ้นแล้วอ่ะนะ หุหุ ขอบคุณที่อ่านครับ คุณ GTW - ^_______^' และขอบคุณทุก ๆ คนที่ไม่ได้ลงชื่อด้วยครับ ตอนนี้ ถ้าอ่านแล้ว เห็นว่าไม่ดีตรงไหนก็ติมาได้ตามสบายเลยนะครับ ยินดีรับทุกความคิดเห็น หุหุ ^_^ จากคุณ : Waasuthep - [ 19 ธ.ค. 47 16:44:13 A:203.113.81.9 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้าใจผูกเรื่องนะครับ แต่ก้ลงตัวนะทั้งทางทฤษฎีที่อิงวิทยาศาสตร์นิดๆ บวกบรรยากาศไซไฟ ผสมเวทมนต์และพลังจิต ทำให้ช่วงหลังนิยายเรื่องนี้เริ่มหลากหลายอารมณ์และรูปแบบ จนไม่แน่ใจว่าเรื่องจะจัดอยู่ในโทนใด  แต่ที่แน่ๆมาถึงตอนเกินครึ่งร้อยนี่ งานเขียนละเอียดมากขึ้นกว่าช่วงแรกๆ มากเลย จากคุณ : GTW - [ 19 ธ.ค. 47 19:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหุ (มั่ง) จากคุณ : scottie - [ 20 ธ.ค. 47 21:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หุหุ  ลับเฉพาะคนรู้ใจ จากคุณ : J-KidZ - [ 20 ธ.ค. 47 21:58:17 A:203.155.160.245 X:202.44.71.10 ]