. มันเกิดขึ้นตรงไหนผมก็ตอบไม่ได้ เพราะคุณคงจะไม่เชื่อแน่ รู้แต่เพียงว่ามันเกิดขึ้นนานมาแล้ว
ตอนนี้และขณะนี้รู้แต่เพียงว่า ผมเป็น "เซลล์แมน" ก็พอ งานในอาชีพของผมคือ ขาย และซื้อ ทุกครั้งที่ผม
ไปขาย คนที่ได้รับจะดีใจมาก คนส่วนใหญ่รอคอยให้ผมไปขายให้เขา สินค้าของผมอาจจะดีและถูกใจ
คนส่วนใหญ่ก็เป็นได้ แต่บางครั้งก็เกิดผิดพลาดคือสินค้าอาจจะชำรุด ทำให้ผู้ซื้อไม่พอใจ แต่ก็ยินยอม
ที่จะซื้อไว้ ทั้งยังหวงแหนมันอีกด้วย มีน้อยคนนักที่จะปฏิเสธไม่ยอมรับแล้วก็ทิ้งขว้างสินค้านั้น คนส่วนใหญ่
ที่เห็นเจ้าของสินค้าขว้างทิ้งก็จะประนามคนซื้อ เขาไม่ได้ประนามผมเลย
งานของผมทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน วันหนึ่ง ๆ ผมจะนอนอย่างมากไม่เกิน 3 ชั่วโมง
การขายสินค้าของผมก็ไม่มีเวร่ำเวลา บางทีก็ขายกลางคืน บางทีก็ขายกลางวัน ไปขายเวลาไหนก็ไม่มีใคร
ปฏิเสธ ผมว่าเขาต่างตั้งตารอคอยให้ผมไปขายอย่างใจจดใจจ่อด้วยซ้ำไป พวกเขาจะดีใจมากเวลาได้รับสินค้า
สินค้าของผมมีอายุไม่เท่ากันบางทีก็อายุ 1 วัน บางทีก็อายุ 1 เดือน หรือ 1 ปี หรืออาจจะเป็น 10 หรือ
เจ็ดแปดสิบปีเลยทีเดียว เรียกได้ว่าใช้กันจนชั่วลูกชั่วหลานกันเลยทีเดียว
เวลาที่ผมกลับไปรับซื้อคืนเขากลับไม่ยอมขายให้ แต่ผมก็ซื้อมาจนได้ทุกที พวกเขาจะพยายาม
อ้อนวอนเพื่อให้ผมไม่ซื้อคืนทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่เคยรู้จักผมเลย เขาจะฟูมฟายร้องห่มร้องไห้เหมือนของนั้น
เป็นของรักของห่วงอย่างสุดชีวิตจนไม่อยากให้ใครเอามันไป (อ้อ ผมลืมบอกไปว่าสินค้าที่ผมซื้อคืนนั้น
ก็คือสินค้าที่ผมเอาไปขายนั่นเอง)
ได้เวลาไปทำงานของผมแล้ววันนี้ผมต้องไปขายสินค้า 1 ราย และรับซื้อคืนอีก 1 ราย ผมไป
ขายสินค้าก่อนก็แล้วกัน
"เป็นไงบ้างครับหมอ แฟนผมคลอดหรือยัง" ผู้เป็นว่าที่บิดาถาม
" ขอแสดงความยินดีด้วยครับ คุณได้ลูกผู้ชาย สุขภาพแข็งแรงดี แฟนคุณเขากำลังใจดีมาก"
" ไชโย เรามีลูกแล้ว ....."
เฮ้อ ไปรับซื้อคืนเที่ยวนี้ไกลจังต้องขึ้นเหนือไปถึงเชียงใหม่แน่ะ ผมบ่นไปยังงั้นแหละครับ
ยังไงมันก็คือหน้าที่ จำเป็นต้องทำ ดีกว่าไม่มีงานทำ เพียงแต่งานนี้ไม่ง่ายเพราะต้องลงไปรับซื้อคืนลึก
พอสมควร
"ทำใจดี ๆ ไว้นะลูก พ่อจะพยายามพาลูกขึ้นไปให้ได้" เสียงของผู้เป็นพ่อสั่นเครือ โอบกอด
ลูกชายวัย 5 ขวบไว้แนบกับอก รถของเขาตกลงมาในเหว โชคดีที่รถค้างอยู่บนยอดไม้จึงไม่แหลกเหลว
ไปทั้งคัน แต่แรงกระแทกก็ทำให้ลูกชายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมีอาการร่อแร่ เขาเฝ้าภาวนาให้ลูก
ของเขาดีขึ้นโดยอ้อนวอนต่อพระยามัจจุราชให้เอาชีวิตของเขาไปแทน แต่ ...
"โธ่ ลูก ... โฮ ... โฮ ... โฮ ... ลุกขึ้นมาพูดกับพ่อสิลูก พูดกับพ่อสิลูก ... "
หลังจากกลับจากทำงานในวันนี้ก็ต้องรับประทานหน่อยเพื่อจะได้มีกำลังที่จะต่อสู้กับงานในวัน
ต่อไป ผมไม่ค่อยทานอาหารเหมือนชาวบ้าน เพราะแค่ผมหายใจก็อิ่มแล้ว แต่ที่ขาดไม่ได้ก็คือน้ำที่ผมต้อง
ดื่มทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ผมรู้ว่าน้ำนี้จะทำให้ผมไม่สบายและเจ็บปวดแสนสาหัสผมก็ยังต้องดื่ม มันเป็นเวรเป็น
กรรมของผมนั่นแหละ ทุกครั้งที่ดื่มมันจะเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงไส้ถึงพุง แต่ก็เป็นอยู่ชั่วพักแล้วก็หาย
อา ... ได้เวลาของผมที่จะไปซื้อคืนสินค้าอีกแล้ว นี่แหละอาชีพ "เซลล์แมน" แล้วคุณล่ะ !
อยากให้ผมแวะไปซื้อสินค้าที่บ้านคุณบ้างไหม ฮ่า ... ฮ่า ... ฮ่า ... ฮ่า ...
แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 02:23:44
จากคุณ :
มาตาปิตุรักษ์ 
- [
21 ธ.ค. 47 02:14:52
]
ผมเป็นเซลล์แมน !
