ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันหนึ่งในหมู่บ้านเพต้า แสงแดดยามเช้ารุ่งอรุณสอดเข้ามาในห้องนอนอันอบอุ่น ในบ้านหลังหนึ่งที่ทำจากไม้ทั้งหลัง หญิงสาวสูงศักดิ์ลืมตาตื่นจากการนอนอย่างเต็มอิ่ม เธอลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความสดชื่น (ก๊อก ๆๆ) เสียงเคาะประตู “ท่านคามิเลียคะ อาหารเช้าค่ะ” เสียงของฟิน่า น้องสาวของราล์ฟดังขึ้น ชื่อพิน่าผมสีเทาเช่นเดียวกับราล์ฟ หน้าตาละม้ายกับเด็กสาวชาวบ้านทั่วไปชุดที่ใส่ก็เป็นชุดชาวบ้านที่หาซื้อตามท้องตลาดทั่วไป คนในยุคนั้นนิยมใส่ เธอเข้ามาพร้อมกับเสิร์ฟอาหารเช้าที่มีขนมปังและซุปข้าวโพดที่หอมกรุ่น แล้วคามิเลียก็รีบรับถาดที่ฟิน่าส่งมาให้ด้วยความเกรงใจ “ขอบใจนะ ฟิน่า” “ค่ะ ลองทานสิคะ ฟิน่าทำเองสุดฝีมือเชียวละ” คามิเลียใช้ช้อนตักซุปข้าวโพดฝีมือฟิน่าช้า ๆ และค่อย ๆ ลิ้มรสของมัน “อร่อยจังเลย ข้ายังทำแบบนี้ไม่ได้เลย” “แหะ ๆ ขอบคุณที่ชมค่ะ ดีจัง พี่ราล์ฟไม่เคยชมฝีมือทำอาหารของหนูเลย” ฟิน่าพูดไปทั้งที่มือถือตะหลิวไปด้วย น้องสาวของราล์ฟอายุ 15 ปี ผมสีเทาเช่นเดียวกับราล์ฟ แต่ก็ดูกระฉับกระเฉงเช่นเดียวกับราล์ฟเหมือนกัน ท่าทางของหล่อนเขินดีใจที่มีคนชมบิดไปบิดมา “ถ้ามีอะไรต้องการล่ะก้อ เรียกฟิน่านะคะ ยินดีช่วยเหลือเสมอค่ะ” “ม ไม่เป็นไร ข้าแค่คนมาอาศัยเท่านั้น” “ค่ะ ไม่เป็นไร ๆ ฟิน่าไปก่อนนะ” (ปัง) เสียงประตูปิด หลังจากนั้นฟิน่าก็เดินออกมาจากประตูห้องของคามิเลีย เดินสักพัก ก็แอบเหลือบไปมองห้องของราล์ฟที่ประตูเปิดทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ในห้อง มีแต่เตียงที่ว่าง ๆ กับของวางระเกะระกะ ตามสไตล์ของชายโฉดที่ไม่นิยมเก็บของให้มันเรียบร้อย “คงตื่นแล้วมั๊ง ” “แอบดูห้องคนอื่นทำไม” เสียงมาจากทางด้านหลัง ฟิน่าตกใจ “ว้าย!!” เมื่อฟิน่าหันไปราล์ฟพี่ชายตนยืนอยู่ข้างหลัง กำลังกินขนมปังก้อนกลมอยู่ แล้วกำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ “อย่าทำแบบนี้สิ ตกใจหมดเลย!!” ฟิน่าตะคอก ใส่ราล์ฟ ราล์ฟทำเฉยเหมือนชินแล้ว เสียงของน้องสาวของเขาช่างเจื้อยแจ้วเสียนี่กระไร “ทั่นคามิเลียอ่ะ หลับสบายดีรึเปล่า” “สบายดีสิ . นี่เป็นครั้งแรกที่พี่พาผู้หญิงมาบ้านแฮะ แถมเป็นถึงเจ้าหญิงด้วย น่าตกใจจัง” “อืม เป็นหน้าที่ของเจ้า ที่ต้อง ดูแลหล่อนให้ดีนะ” “พี่ แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ จะมีคนมารับเจ้าหญิงกลับไปรึเปล่า” “ไม่รู้ แล้วแต่ทั่นคามิเลีย จะพอใจอยู่ในที่กันดารแบบนี้เท่าไหร่อ่ะนะ” “นั่นสิ ” “แต่พี่ นี่เป็นโอกาสแล้วไม่ใช่เหรอ โอกาสที่พี่รอคอยมาทั้งชีวิต” “โอกาสอะไร ” “ก็ ก็ พี่ก็รู้อยู่ว่าพี่ต้องการอะไร” “ ..” ราล์ฟเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าลงสักพัก “อัศวินน่ะรึ ใช่ข้าอยากเป็น แต่เจ้าหญิงเขาบอกว่าเขาแต่งตั้งให้ไม่ได้” “ก็ช่วยเจ้าหญิงออกมาจากเงื้อมือทหารเวสต้า ก็น่าจะเพียงพอไม่ใช่เหรอ” “ นั่นก็ใช่” “แต่ถ้ามัวเก็กอยู่เขาก็ไม่รู้สิว่าเราต้องการอะไร” “แล้วจะให้ข้าทำยังไงล่ะ เรื่องแบบนี้จะไปให้ขอร้องตรง ๆ งั้นเหรอ” “ก็เออสิ บอกไปเลยว่า” แล้วฟิน่าก็ทำท่าคุกเข่า แล้วเอามือยกขึ้นมากุมแล้วทำตาใสปิ๊งราวกับกับกำลังทำท่าขอความรัก “ท่านคามิเลียได้โปรดให้ข้าน้อย เป็นอัศวินของท่านด้วย” “ง่ะ” “ซ้อมไว้เลยพี่ ด้านได้อายก็ อด “ “งั้นรึ คุกเข่าแบบนี้เลยเรอะ” “ใช่” “นั่นทำอะไรน่ะ ทั้งสองคน” “เฮือกกก!!” เจ้าหญิงคามิเลียเปิดประตูมาพอดี พบทั้งสองคนหันมา “เอ่อ เปล่า!” “อ้าวพูดสิพี่ เอาเลย ช้าอยู่ใย” “จ จะให้พูดเลยตอนนี้เลยเรอะ” ราล์ฟทำท่าลุกหลิก ๆ สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนสีเป็นสีแดง ก่ำ คามิเลียเธอยิ่งจ้องหน้าของราล์ฟก็ยิ่งแดง สำหรับราล์ฟแล้วการได้เป็นอัศวินเป็นความฝันสูงสุดของเขา เขากลัวที่จะได้รับการปฏิเสธ “เอ่อ .” ในขณะที่ราล์ฟกำลังจะพูดนั้น!! “ไฟไหม้!!!!!!!! ช่วยด้วยยยย!!!!” เสียงดังมาจากบ้านใกล้เรือนเคียงของราล์ฟ แล้วอีเนียสก็เปิดประตูเข้ามา อีเนียสเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของราล์ฟชอบแต่งกายชุดดำทั้งตัว ผมดำและแสกข้างให้เห็นความเท่ หน้าตาหล่อ..แต่น้อยกว่าราล์ฟซึ่งเป็นพระเอกนิดนึง “ราล์ฟโว้ย ไปช่วยดับไฟเร็ว” “เออ!!” แล้วราล์ฟก็วิ่งออกไปทันที คามิเลียตามออกไป แล้วนางก็ถามก่อนที่ราล์ฟจะออกไป “นี่ให้ข้าไปช่วยดับไฟไหม!!” “ไม่ต้อง ท่านอยู่เฉย ๆ ฟิน่าดูแลเจ้าหญิงดี ๆ “ ว่าแล้วราล์ฟก็วิ่งออกไปพร้อมกับอีเนียสด้วยความรวดเร็ว ข้างหน้าเป็นควันไฟ โพยพุ่งอย่างหน้าหวาดเสียว ชาวบ้านต่างมุงดูด้วยความตกอกตกใจ “ว้าก ๆ ไฟไหม้” “ช่วยกันดับไฟเร็ว!!” บ้านที่เกิดไฟไหม้คือบ้านของตาเฒ่าแก๊ปลิน สาเหตุเนื่องจากจุดไฟทำอาหารแล้วลืมกลับมาดู ก็เลยไหม้แบบนี้ ทุกคนในหมู่บ้านช่วยกันดับไฟอย่างสุดความสามารถ ราล์ฟ, อีเนียส, สองคนไปตักน้ำขึ้นมาจากบ่อน้ำหินใจกลางหมู่บ้าน แล้วส่งให้ อดัม, ฮอล เบอร์ดี้ ต่างแบกถังน้ำไปดับไฟจนสำเร็จ ดีที่ไฟไม่ลุกลามไปบ้านหลังอื่นได้ หลังจากนั้นทั้ง 5 คนก็นั่งพักที่สนามหญ้า กันด้วยอาการเหนื่อยอ่อน ราล์ฟยกคือเสื้อเชิร์ทขึ้นมาซับเหงื่อ ข้าง ๆ มีอีเนียสนั่งหมดแรงอยู่ อดัม ชายร่างใหญ่แต่ไว้ผมทรงกระลาครอบ แรงมากที่สุดในหมู่บ้าน หน้าตาก็ตามสไตล์ชายถึกหล่อไม่ได้ครึ่งของราล์ฟที่เป็นพระเอก ส่วน ฮอล หน้าตาก็เหมือนสามัญชนทั่วไป และ เบอร์ดี้หน้าตาแบบหนุ่มเจ้าสำอาง ไว้ปอยผมด้านหลังตามแฟชั่นของวัยรุ่นยุคนั้น เมื่อนั่งอยู่นานอีเนียสจึงเริ่มพูดว่า “ฟู่ในที่สุดไฟก็ดับลงจนได้” “นั่นสิ” “ตาเฒ่าแก๊ปลินนี่ใช้ไม่ได้เลยปล่อยให้ไฟไหม้บ้านได้” “อย่าไปว่าเขา เขาแก่แล้ว แถมต้องอยู่คนเดียวอีก” “นั่นสิ” “ไฟไหม้เรื่องใหญ่แบบนี้ ทำไม จิน กับจอเจีย แล้วก็ออยเฟ่ ไม่มาช่วยนะ” “3คนนั้น ชั้นไปดูที่บ้านแล้วไม่พบเลย สงสัยเอาของไปขายในเมืองมั๊ง ตั้งแต่เช้าแล้ว” “เหรอ..?” “ตอนนี้กี่โมงแล้วละ” ราล์ฟเอ่ย ทุกคนเงยมองดูหอนาฬิากาที่อยู่กลางหมู่บ้าน “10:30” “ยังมีเวลา ” “เวลาอะไร” “ชั้นวันนี้ตั้งใจจะขอให้เจ้าหญิงคามิเลีย ทูลกษัตริย์แต่งตั้งพวกเราเป็นอัศวินน่ะ” “โอ้ เป็นความคิดที่ดีนิ แต่เขาจะยินดีรึ” “ต้องได้สิ ก็พวกเราช่วยเหลือเธอนิ” “พวกท่าน ” เสียงของตาเฒ่าแก๊ปลิน เดินมาพร้อมถือวีสกี้ XO บ่มนานสิบปีมา “ได้โปรดรับสินน้ำใจเล็กน้อยที่ช่วยกันดับไฟในบ้านข้าด้วย” “ว้าว เจ๋งเลย กำลังคอแห้งพอดี” “เอ้าดื่ม ๆ” อีเนียสรีบวิ่งไปรับด้วยความยินดี แล้วดื่มเหล้า วีสกี้ XO นั่น “ตาแก่ เรามี5คนนะ แค่ขวดเดียวพอเหรอ?” “ถ้างั้นข้ามียาดองอีก สนมะเดี๋ยวไปตักมาให้กิน” “เยี่ยม ตาแก่” เสียงอีเนียสร้องด้วยความดีใจ ทั้ง5คนจับวงดวดเหล้ากันอย่างสบายอารมณ์ลืมเรื่องที่พูดมาข้างต้นจนหมดสิ้นด้วยฤทธิ์เหล้าและยาดองนั้นทำให้พวกเขาเมาแล้วหลับคาวงเหล้าเลยด้วยความแรงของวีสกี้+ยาดอง “ไว้ตอนเย็น ๆ ค่อยไปพูดก็ได้มั๊ง .คร่อก” ***********************************. เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็มาถึง   จิน จอเจีย และ ออยเฟ่กลับมาพร้อมกับทหารองค์รักษ์ของอาณาจักรเคียนอส พวกเขาไปตามคนให้มารับเจ้าหญิงคามิเลียกลับไป ราชรถมาเกยถึงบ้าน ฟิน่าตกใจวิ่งลงมา ทหารองค์รักษ์มาคุกเข่ารอเจ้าหญิงคามิเลีย ที่อยู่ในบ้าน ค่อย ๆ เดินออกมา “ข้าน้อย มารับเจ้าหญิงกลับแล้วพะยะค่ะ” ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ ข้ายังไม่อยากกลับเลย เจ้าหญิงคามิเลียคิดแบบนี้ในใจ แต่คิดไปคิดมาแล้วมันจะเป็นการรบกวนราล์ฟและน้องสาวของราล์ฟแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นคามิเลียจึงพยักหน้าลง แล้วก้าวลงจากบ้านช้า ๆ ฟิน่าวิ่งมา “พี่จอเจีย พี่ออยเฟ่ จิน ทำไมทำแบบนี้ละ” “ข้าคิดว่า เจ้าหญิงไม่เหมาะที่จะอยู่ในหมู่บ้านทุระกันดารแบบนี้ข้าเลยไปตามทหารจากเมืองมารับน่ะสิ” “ได้ไง พี่จอเจีย พี่ราล์ฟยังไม่ได้บอกเลย” “บอกอะไรล่ะ” “บอก ” ฟิน่ากำลังจะพูด แต่จอเจียตัดบท “เราไม่มีเวลามากนักหรอกนะ ถ้าศัตรูบุกมาอีกเราคงไม่สามารถคุ้มครองเจ้าหญิงได้หรอก” “ง่ะ” “ขอบคุณมากนะฟิน่า ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรตอบแทนให้” “ท่านคามิเลีย ” แล้วคามิเลียก็หยิบถุงผ้าชิ้นเล็ก ๆ ส่งให้ฟิน่า ด้วยสองมือประคองไว้ “ฝากให้ราล์ฟด้วยนะ” “เอ๋ อะไรหรือคะ” “อย่าเพิ่งเปิดสิ” ฟิน่ากำลังจะเปิดถุงผ้าชิ้นนั้นคามิเลียก็ปรามไว้ ทหารอัศวินราชองค์รักษ์ก็พูดว่า “ท่านคามิเลีย ตอนนี้ได้เวลาแล้วครับ เด๋วฝาบาทจะเป็นห่วง” “อืมม” แล้วคามิเลียก็ค่อย ๆ เข้าไปนั่งในราชรถที่พวกทหารเตรียมมาช้า ๆ เจ้าหญิงโบกมือลา แล้วราชรถก็เคลื่อนตัวไป ฟิน่ามองซ้ายมองขวา เพื่อมองหาราล์ฟที่ไม่มีวี่แววจะมา “พี่ราล์ฟบ้า หายไปไหนนะ” *********************************. จากคุณ : ghiren - [ 22 ธ.ค. 47 00:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อาห้อย ๆ“ เสียงกาที่ร้องไปบินไปอย่างสบายอารมณ์บนฟากฟ้าในยามเย็นราล์ฟเพิ่งกลับมาบ้าน ราล์ฟสร่างเมาเดินกลับบ้านด้วยความสบายอารมณ์ เสื้อผ้าหลุดลุ้ยสโตล์คนเมากลับบ้านตามฟอร์ม “โย่ว ฟิน่า เจ้าหญิงสบายดีไหม” “หึ เขาไปแล้ว” ฟิน่าหันมาทำท่าค้อนพร้อมน้ำตาซึมเล็กน้อย ในมือถือตะหลิวอันเดิมยืนอยู่ในครัว แล้วหันกลับไปคนน้ำซุปในหม้อด้วยความโมโหที่ราล์ฟไม่ได้มาส่งเจ้าหญิงคามิเลียเลย “ว่าไงนะ ไปไหน” “กลับปราสาท ” “เฮ้ย ย” “พี่มาช้าเอง ช่วยไม่ได้” ฟิน่าหันกลับไป ราล์ฟเข่าทรุดเลย “บ บ้าน่า ทำไมเร็วงี้ละ” “พี่จอเจีย พาทหารมารับตัวองค์หญิงไปแล้ว, นี่ !!อะไรเนี่ยกลิ่นเหล้าหึ่งเลย ไปดื่มแต่วันเนี่ยนะ” เมื่อเข้าใกล้ราล์ฟ ฟิน่าได้กลิ่นฉุนจนต้องบีบจมูกตัวเอง “อ้าวแล้วพี่จะไปไหนละ” แล้วราล์ฟก็วิ่งไปหาจอเจีย และบังเอิญเจอเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลาริมน้ำ จอเจียเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมคาย ผิวขาว ตาคม หล่อเท่สมาร์ตอีกคนและเวลาว่างชอบอ่านหนังสือเป็นประจำ ทำให้ดูเป็นคนมีความรู้ที่สุดในกลุ่ม “จอเจีย!!” “มี’ไร” “ไหนนายบอกว่าไม่สนใจเรื่องนี้ไง” “เรื่องเจ้าหญิงคามิเลียเรอะ” “ใช่” จอเจียเปิดหนังสือหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร สิ่งนั้นเท่ากับเพิ่มความโมโหให้กับราล์ฟมากขึ้น “ทำไมนายต้องมายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้ด้วย!! ไปเร่งเวลาให้เจ้าหญิงกลับไป โดยไม่ถามใจเธอเลยสักคำ!!” “ต้องถามด้วยเรอะ ไงหล่อนก็ไม่ใช่คนที่นี่อยู่แล้วนี่ เราไม่ได้ตั้งใจช่วยหล่อนสักหน่อย เธออยู่ในขบวนรถของทหารข้าศึกเองไม่ใช่เรอะ” จอเจียพูดกลับ เหตุผลนั้นมันก็ใช่ ทำให้ราล์ฟอ้ำอึ้งอยู่นาน “แกชอบเจ้าหญิงรึไง อย่าตลกน่ะ” “ไม่ใช่อย่างงั้น” “แล้วอะไรล่ะ? สิ่งที่นายอยากพูดคืออะไร?” ราล์ฟค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ แล้วค่อย ๆ พูดออกมาว่า “คืองี้นะ พวกเราน่ะต่างจากลูกขุนนางที่มีสิทธิ์เรียนในโรงเรียนราชสำนักและได้บรรจุอยู่ในตำแหน่งดี ๆ เมื่อเรียนจบ, ถ้าเราอยากเป็นอัศวินมีทางเดียวก็คือ ” ราล์ฟเว้นวรรค มองหน้าของจอเจียครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ทำความดีความชอบไง แล้วการช่วยเหลือราชนิกูลก็เป็นความดีความชอบที่ใหญ่พอที่จะเป็นอัศวินได้” “เออแล้วไง” “ซึ่ง อะนะ เราได้โอกาสแล้วแต่ปล่อยโอกาสนั้นไป ซึ่งตอนนี้ก็เป็นกลียุคด้วย ไอ้ที่จะไปเข้าโรงเรียนมหาดเล็กแล้วไต่เต้ายศฐาบรรดาศักดิ์ขนาดที่จะมีส่วนสำคัญในการรบ ก็ไม่ทันซะด้วย บางทีประเทศของเราอาจจะแพ้สงครามไปก่อนก็ได้” “อ้อ เข้าใจแล้ว คืองี้นะ ชั้นมีเรื่องจะบอก” จอเจียมองหน้าราล์ฟแล้วเอามือโอบไหล่ พาราล์ฟมายืนอยู่ริมน้ำในศาลา “เหม็นกลิ่นเหล้าว่ะ มัวเพ้ออยู่ได้” แล้วจับคอเสื้อของราล์ฟทุ่มลงไปในแม่น้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว (ตูมมมมม) สักพักราล์ฟโผล่หัวออกมาเหนือน้ำพร้อมกับบ้วนน้ำออกมา “แกทำบ้าอะไร!!” “ราล์ฟ นายทำความดีหวังผลตอบแทนรึ ลูกผู้ชายตัวจริงเขาไม่ทำอย่างงั้นหรอก!!” “ฉันผิดด้วยรึที่คิดเรื่องแบบนี้” “เออ” แล้วจอเจียก็หันหลังไปพร้อมกับทิ้งประโยคสุดท้ายว่า “ประเทศเคียนอสของเราจะแตกอยู่แล้ว ไอ้ความดีความชอบเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรนั่นช่วยชาติไม่ได้หรอก ถ้าจะทำล่ะก็ต้องทำความดีความชอบที่ใหญ่กว่านี้ซี่” “อึ๊กซ์ . ว่าไงนะ“ ********************************. ราล์ฟพาตัวเองขึ้นมาจากน้ำ แล้วเดินเปียกชุ่มกลับบ้าน พบฟิน่าที่กำลังถือไม้กวาดอยู่หน้าบ้าน เมื่อเธอหันมาเธอก็ตกใจที่ราล์ฟเปียกโชกแบบนั้น “พี่ราล์ฟกลับมาแล้วเหรอ อุ๊ เปียกชุ่มเลย” เสียงฟิน่าดังขึ้น ราล์ฟเดินซังกะตายเข้ามาในบ้าน   “จริงสิพี่ ก่อนเจ้าหญิงจะจากไป เขาฝากไอ้นี่ให้พี่น่ะ” “อะไรล่ะ” แล้วฟีน่าก็ส่งห่อผ้าชิ้นหนึ่งให้ราล์ฟรับ มือของราล์ฟก็ค่อย ๆ เปิดห่อผ้านั้นช้า ๆ แล้วเมื่อคลี่ออกมาราล์ฟก็ตกใจ “น นี่มันตราหยก” ตราหยกของเจ้าหญิงคามิเลียอยู่ในมือของราล์ฟ ในห่อผ้าเขียนข้อความว่า “ตราหยกประจำตระกูลชิ้นนี้ ถ้าท่านว่างเมื่อไหร่สามารถเป็นใบเบิกทาง นำมาขอความดีความชอบกับเสด็จพ่อได้ และท่านสามารถได้รับการแต่งตั่งเป็นอัศวินได้”                                                                                                                ลงชื่อ คามิเลีย “เจ้าหญิงรู้งั้นเรอะว่าเราต้องการอะไร .ทำแบบนี้เหมือนเราเห็นแก่ตัวเลยแฮะ” ความรู้สึกละอายใจจึงเกิดขึ้นในใจของราล์ฟขึ้นมา “เราช่วยเหลือหล่อนเพราะต้องการสิ่งตอบแทนงั้นเรอะ ถ้าเป็นอย่างงั้น” “ประเทศเคียนอสของเราจะแตกอยู่แล้ว ไอ้ความดีความชอบเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรนั่นช่วยชาติไม่ได้หรอก ถ้าจะทำล่ะก็ต้องทำความดีความชอบที่ใหญ่กว่านี้ซี่” เสียงของจอเจียดังขึ้นมาในสมอง ทำให้ราล์ฟรู้สึกผิด “ของสำคัญแบบนี้ เจ้าหญิงให้มาได้ไง ข้าจะเอาตราหยกนี่ไปคืนเจ้าหญิงระหว่างทางแล้วกัน” “เด๋วสิพี่ ทำแบบนั้นเด๋วก็อดเป็นอัศวินหรอก” “ข้ามีวิธีของข้า เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก!!” แล้วราล์ฟก็รีบออกนอกบ้านแล้วไปที่คอก แล้วเอาม้าที่ยึดมาได้จากตอนที่แล้วขึ้นมาขี่ แล้วกำลังจะตะบึงออกไป “พี่รู้เหรอว่าจะไปเจอทางเจ้าหญิงที่ไหน เอ้าแผนที่” ฟิน่ารีบส่งแผนที่ให้ราล์ฟอย่างเร่งด่วน เมื่อราล์ฟได้รับมาแล้วก็ตรวจดูในนั้นมีเชือกยาวขดหนึ่งด้วย เมื่อเห็นดังนั้นก็ควบม้าออกจากบ้านทันที “ไป เจ้าโอ้เด็ด (ชื่อม้าที่ตั้งให้ใหม่เด๋วนี้)” ราล์ฟควบม้าไปตามทางเกวียนมุ่งหน้าไปด้วยความเร็วเต็มพิกัด แต่จะทันเรอะ ป่านนี้เจ้าหญิงคามิเลียไปถึงไหนก็ไม่รู้ แล้วนี่มันกี่ชั่วโมงเข้าไปแล้ว แต่ถ้าคิดให้ดี คณะขบวนราชรถ ก็น่าจะมีหยุดพักตามทางบ้างเหมือนกัน “เราต้องเอาไอ้นี่ไปคืนเจ้าหญิงก่อนที่เจ้าหญิงจะถึงปราสาทให้ได้” ราล์ฟเลือกใช้ทางลัดในป่า เส้นทางคดเคี้ยวเต็มไปด้วยกิ่งไม้ พุ่มไม้ นานาพรรณ กิ่งไม้กิ่งหนึ่งปาดแก้มของราล์ฟจนเป็นรอยแผลแต่ราล์ฟก็ไม่ย่อท้อก้มตัวกอดม้า(โอ้เด็ด) ด้วยการนี้ราล์ฟต้องคำนวณระยะทางที่ราชรถจะเดินทางไปเท่าไหร่ พร้อมกับต้องคำนวณว่าตนต้องใช้ทางลัดเท่าไหร่ด้วย “ฮึ้ย ย่า” ในขณะนั้นเอง เจ้าหญิงคามิเลียซึ่งอยู่ในรถม้า ที่กำลังแล่นไปตามทางก็กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ “รู้สึกผิดเหมือนกันแฮะ ยังไม่ได้ล่ำลาราล์ฟเลย แต่ที่เราทิ้งตราหยกเอาไว้ทำถูกรึเปล่าเนี่ย” ในใจของเจ้าหญิงลึก ๆ ก็คงอยากเจอราล์ฟอีก แววตาของเธอดูเศร้าสร้อยเมื่อจ้องมองออกไปตามหน้าต่าง แววตาเหม่อมองเงาของตนที่กระจกสะท้อนกลับมา แล้วหล่อนก็ถอนหายใจ ตัดกลับไปที่ราล์ฟอีกครั้ง จากการที่ราล์ฟคำนวณความเร็วกับระยะทางแล้ว ราชรถน่าจะใช้เส้นทางเรียบสำหรับรถเทียมม้าซึ่งลัดเลอะแม่น้ำฟาริลมากที่สุด ถ้าไปตามทางนี้จะต้องลัดป่าอีกกว่าร้อยกว่าลี้ ซึ่งเป็นทางวิบากมาก ระยะทางอาจทำให้ล่าช้าก็เป็นได้แต่ไม่มีทางเลือก ระหว่างทางวิ่งลมพัดมาทำให้ชุดของราล์ฟแห้งพอดี และทำให้คล่องตัวขึ้น ราล์ฟขี่ม้าด้วยความเร็ว เจ้าม้าโอ้เด็ดก็ราวกับรู้ใจเจ้านายวิ่งอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเช่นกัน “ถ้าจะให้ทันล่ะก้อ ต้องข้ามเหวนั่น” ราล์ฟมองไปทางข้างหน้าเป็นหุบเหวลึก แต่ไม่กว้างมากนักถ้ากระโดดผ่านไปได้ก็จะย่นระยะทางไปได้ถึงครึ่ง “ไปเลยเจ้าโอ้เด็ด!!” “ฮีร์ ” ในชั่วโมงเร่งด่วนไม่มีอะไรต้องลังเลแล้ว เจ้าโอ้เด็ดกระโดดข้ามเหวลึกนั้น ขาของมันไปตะกายหุบเหวอีกฝั่ง ในมือของราล์ฟความหาอุปกรณ์ช่วยเหลือ ก็พบเชือกที่ติดมากับถุงแผนที่พอดี ไม่รอช้าราล์ฟโยนเชือกไปพันต้นไม้เหวฝั่งนั้นดึงตัวและม้าขึ้นมา หลุดรอดจากความหวาดเสียวพอดิบพอดี “ฟู่ว ทีนี้ก็น่าจะทันละ” ราล์ฟขมวดคิ้วด้วยความมั่นใจ เส้นทางนี้ถ้าวิ่งต่อไปไงก็ต้องทันราชรถที่เจ้าหญิงคามิเลียนั่งแน่ คอยดูเถอะ ถ้าไปตอนนี้ก็อาจจะยังทัน ราล์ฟปาดเหงื่อออกเล็กน้อยแล้วขยี้จมูกให้หายจากอาการเหนื่อย แล้วเอามือกลับมาถือบังเหียรอีกครั้ง ยังไง ๆ ก็ขอสู้ตายละงานนี้ ว่าแล้วก็จำอ้าวตะบึงม้าต่อ ตัดกลับไปที่เจ้าหญิงคามิเลียบ้าง นางนั่งสัปหงกอยู่ในรถเทียมม้า “จะถึงที่พักสำหรับคืนนี้แล้วพะยะค่ะ” เสียงนี้ทำให้หล่อนตื่นขึ้น อัศวินราชองค์รักษ์กล่าวขึ้นทำให้นางตื่นขึ้นมา แล้วนางก็ขยี้ตาเล็กน้อย “จะถึงแล้วเหรอ” “ครับ” “ย่าห์ ย่าห์” มีเสียงหอบ แฮ่ก ๆ ตะบึงม้า ตามมาด้วยความรวดเร็ว คามิเลียหันไปข้างหลังขบวนราชรถ เห็นนักรบหนุ่มคนหนึ่งตามมา แม้จะมืดมากแต่ก็จำได้ ชายผมสีเทา สวมชุดนักรบสีน้ำเงินท่าทางทะมัดทะแมงและหน้าตาที่เธอจำได้ดี “ราล์ฟ!!” “ท่านคามิเลีย!!” ผลแห่งการใช้ทางลัดสำเร็จ ราล์ฟควบม้าตามมาทันพอดี สีหน้าของหล่อนดีใจมากเมื่อเห็นหน้าราล์ฟใกล้เข้ามา “มาส่งข้าเหรอ” “ไม่ใช่จ้า  ท่านลืมของ” แล้วราล์ฟก็ควักมือล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วหยิบตราหยกส่งมาให้ “นี่แนะ ท่านนี่ขี้ลืมนะ ของสำคัญแบบนี้ท่านลืมไว้บ้านข้าได้ไง” “ ” คามิเลียพูดไม่ออก แล้วก็พลั้งปากออกไป “ท่านไม่ใช้ทวงความดีความชอบเหรอ” “ถึงน่าเสียดายก็เถอะ แต่ข้าทำใจไม่ได้ที่ท่านจะต้องถูกพ่อท่านต่อว่าน่ะสิ จึงรีบเอามาคืนให้” “บ้า ชะมัดเจ้านี่” รอยยิ้มของเธอที่ยิ้มออกมาจากเบื้องใน แสดงให้ราล์ฟเห็นราล์ฟก็ยิ้มตอบ “ขอบใจมาก ขอบใจนะ” “ไม่เป็นไรจ้า” [โปรดติดตามตอนต่อไป] **********************************. จากคุณ : ghiren - [ 22 ธ.ค. 47 00:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วีสกี้ XO อร่อยอ่ะเปล่าค่ะ รู้สึกเวลาราล์ฟพูดลงท้ายด้วย "จ้า" นี่มันบอกไม่ถูกแฮะ แอบมาทำ linke บทที่ 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3198768/W3198768.html จากคุณ : Magic of Azure - [ 18 มิ.ย. 48 19:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตายแล้วมีคนทำ link ให้ด้วย วีสกี้ xo นี่ความจริงคนเขียนไม่เคยลองนะ จากคุณ : ghiren - [ 18 มิ.ย. 48 20:55:44 ]