+++++++++++++++++

“หน้าแตกชะมัด พี่หนุ่มนะพี่หนุ่ม เห็นคนอื่นดีกว่าน้องสาวตัวเองไปได้ ชิ”

หงส์รีบเดินออกบริษัทของหนุ่มมาหนีสายตาคนมองหงส์ตลอดทางแล้วรีบขึ้นรถเมล์ ทันที โอ้ย!กระโปรงบ้านี่รุ่มร่ามชะมัด! หงส์ถกกระโปรงก้าวขึ้น หาที่นั่งเหมาะๆได้จึงนั่งทันที พลางหันกลับไปมองที่บริษัท

พี่ชายเราชอบผู้หญิงแบบนั้นน่ะหรอ หน้าตาก็โอเคนะ แต่ไม่สวยมากเท่าไร พี่นุชซอยเรายังสวยกว่าซะอีกพี่นุชน่ะ ท่าทางออกจะชอบพี่หนุ่มใช่ย่อย แต่พี่ชายเราน่ะสิ ไม่สนเลยสักนิด ทีกะคนชื่อนัทนะ มองตางี้เยิ้มเชียว เฮ้อ..อ ผู้ชาย

“บ่นอะไรพึมพำคนเดียวเนี่ย”

หงส์เหลือบไปมองทันทีเมื่อมีเสียงคุ้นๆอยู่ข้างหลัง ใครนะกล้าแซว

“อ้าว! อ่ำนี่”

อ่ำยืนอยู่ข้างหลังเบาะดันแว่นกรอบดำส่งยิ้มให้หงส์ ไม่รู้มาแอบยืนแฉ่งตั้งแต่เมื่อไรสิน่า

“อ่ำ มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ แน่ะ แอบมาจีบสาวล่ะสิ”หงส์พูดดักคอ ทั้งๆที่รู้ว่าอ่ำน่ะนะ จะกล้า

“เปล่าซะหน่อย ดีใจนะที่ได้เจอหงส์ แต่.. วันนี้หงส์เป็นอะไรแต่งตัวเป็นป้าเลยอ่ะ”แล้วอ่ำก็หัวเราะ ครืนหงส์ทำหน้าเซ็งๆ

หึๆ ยังไงฉันก็แต่งตัวดีกว่าชุดลุงเชยของนายซะอีกนะ-_-“

+++++++++++++

“แล้วอ่ำจะตอบได้หรือยัง มาทำอะไร”

หงส์กับอ่ำเดินลงรถเมล์ หงส์เปลี่ยนใจว่าจะเดินดูของแถวนี้แล้วค่อยกลับบ้าน อยู่กับอ่ำดีกว่า เวลาอ่ำเขินชอบทำหน้าแดง มองแล้วตลกดี

“ไปหาน้องสาว เราไปหาทุกอาทิตย์แหละ”

“อยู่ที่หอหรอ”อ่ำพยักหน้า

“อืม บ้านกับที่โรงเรียนน่ะ อยู่ไกลกันมาก น้องเราก็เลยอยู่ที่หอ ติดเพื่อนด้วย บ้านก็ไม่ยอมกลับ พ่อกับแม่ให้เรามาเยี่ยมดูน้อง”หงส์โคลงศรีษะอย่างเข้าใจ เดินคุยกันไปจนถึงหน้าหอพัก

“เอ่องั้นหงส์รออยู่ข้างนอกแล้วกัน อ่ำเข้าไปเถอะ รออยู่ตรงหน้าร้านขายของนะ”

หงส์ดันหลังอ่ำให้เข้าไป อ่ำมอง ก็ไม่ว่าอะไรแต่หันหลังเหลียวมองหงส์จนเดินขึ้นบันไดไป หงส์ไม่ได้ตั้งใจจะไปซื้อไอติมเหมือนตอนแรก แต่ว่ากลับยืนรออ่ำอยู่นั้น นึกทึ่งในนิสัยของเขา อ่ำดูรักน้องดีนะ นิสัยก็ดี ชอบเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นด้วย

หงส์เลยนั่งรอตรงม้าหินอ่อน ไม่นานสักพักอ่ำก็เดินลงมา หงส์เตรียมพร้อมจะเข้าไปทัก แต่กลับเห็นผู้หญิงคนนึง ผมสั้น ผมม้าปรกปิดตากลมโตนั้นนิดๆ ทำให้ดูน่ารักเหมือนเด็กญี่ปุ่น จับมือถือแขนของอ่ำอยู่ อ๋อ!นี่คงจะเป็นน้องอ่ำละมั้ง แต่เอ๊ะ!แล้วอีกคนที่เดินลงมาล่ะใคร?

“เอ่อพี่ไปไม่ได้หรอกนะอั้ม พอดีนัดเพื่อนไว้”

อ่ำหันไปพูดกับผู้หญิงคนที่เดินมาข้างหลัง เพื่อนของอ่ำ ที่เขาบอกน้อง ก็คือหงส์ซึ่งตอนนี้ยืนตาโตตะลึงมองอยู่ ผู้หญิงผมม้าคนนั้นกอดแขนซ้ายของอ่ำแจแถมมองหงส์ด้วยสีหน้าแปลกๆเหมือนไม่พอใจอีก หงส์รู้สึกไม่ถูกชะตาเด็กคนนี้ยังไงก็ไม่รู้

แล้วอั้มน้องสาวอ่ำ น่าจะเป็นคนที่มัดผมเป็นหางม้าดูเรียบร้อยอีกคนมากกว่า สี่ตาเหมือนอ่ำและหน้าก็เหมือนกันมากๆ แล้วยัยคนที่กอดแขนอ่ำคนนี้น่ะใคร?

“เพื่อนพี่อ่ำคนนี้หรอคะ เผลอนึกว่าป้ายายอั้มซะอีก”สาวผมม้ายิ้มเยาะ เหลือบสายตามองที่หงส์ หงส์ตกใจในคำพูด เจ็บใจกัดฟันกรอด (เอฉากนี้คุ้นๆแฮะ อ๋อเหมือนกับตอนที่เราวางท่ากับพี่ซอต่อหน้ายัยตองนั่น อึ้ย ทำไมเวรกรรมตามทันขนาดนี้นะนี่)

อ่ำรู้สึกว่าหงส์กำลังอารมณ์ไม่ดี มากๆซะด้วย จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาดุเดือด ส่วนเพื่อนน้องเขาก็จ้องอยู่เช่นกัน มองมาก็มองไปสิ หงส์ยิ้มฝืนๆ พูดเรียบๆกับอ่ำ

“อ่ำ เราไม่ได้นัดอะไรกันนี่ อยากไปไหนก็ตามใจนะ งั้นเรากลับก่อน”

หงส์สะบัดหน้าพรืดรีบเดินออกไป อ่ำรีบแกะแขนของเพื่อนน้องสาว รีบตามหงส์ไปทันที

“พี่ไปก่อนนะอั้ม”

อ่ำวิ่งไปโดยไม่ดูสีหน้าแปลกใจของน้องและแววตาที่ไม่พอใจของเพื่อนอั้ม

หงส์ รอด้วยสิแฮ่กๆ >o< ;

++++++++++++

“หงส์ๆ รอก่อน”อ่ำวิ่งจนหอบ หงส์ก็เดินไปเรื่อย อะไรไม่ได้โกรธอ่ำซะหน่อย แต่ทำไมขายังไม่หยุดเดินอีกนะไม่รู้ล่ะ โกรธๆๆๆๆๆ เฮ้ยวิ่งอ่ำลิ้นห้อยไปแล้ว จะเป็นลมไหมเนี่ย เอ้าหยุดก็ได้ เดี๋ยวอ่ำหอบตาย

“อะไรล่ะ เราบอกแล้วหนิ ว่ากลับเองได้”

“เฮ้อ…อ”หงส์หันควับ

“อะไรอ่ำ ถอนใจทำไม เบื่อก็อย่าตามสิ”หงส์รีบสวนทันที อ่ำได้แต่ยิ้มแหะๆ พลางซับเหงื่อที่หน้า-_-;

“ไม่ได้เบื่อ แค่เหนื่อยเฉยๆ ก็หงส์เล่นวิ่งมาอย่างนี้ ตามไม่ค่อยทัน”หงส์กำลังหน้าบึ้งอยู่ก็เปลี่ยนใจ เมื่อเห็นอ่ำเดินมา นี่ตกลงเราชนะหรอ ฮะๆเห็นเป็นป้ายังงี้ก็เถอะ หงส์เลยยิ้มให้อ่ำ อ่ำค่อนข้างตกใจที่เห็นหงส์อารมณ์เปลี่ยนเร็วขนาดนี้

“อ่ะ ไหนๆก็ตามมาแล้ว ก็ดี เราไปเที่ยวกันนะ”

อ่ำรีบพยักหน้าดีใจที่หงส์หายโกรธ หงส์เดินคู่มากับอ่ำ มองอ่ำทางด้านข้างก็นึกแปลกใจ อ่ำนี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนะ

++++++++++++++++++++++++

“หงส์อยู่ไหมคะ”

แต้มตอบออกไปหลังจากที่กดกริ่งประตูหน้าบ้านแล้วเจ้าของบ้านในชุดนอนเดินโซเซมาเปิดให้ หัวก็ยุ่งแถมมองตาขวางเหมือนใครมารบกวนเวลานอนของเขาอย่างงั้นแน่ะ แต้มยกนาฬิกาขึ้นมอง นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนี่นะ แต้มเห็นหน้าซอแล้วนึกอยากเผ่นกลับบ้านไปเลยทันทีสิน่า

“หงส์ไม่อยู่ ไว้มาวันหลังแล้วกันนะ”

ซอพูดแล้วปิดประตูปึงใส่แต้ม แล้วเดินดุ่มๆเข้าบ้านไป แต้มมองตามเขาอ้าปากค้าง

“หมอนี่หน้าตารับแขกชะมัดเลย”แต้มจะหันหลังกลับแต่กลับนึกขึ้นได้

จะกลับเลยหรอ แต่เรายังไม่ได้บอกเลยว่า เรามารอหงส์นะ อุตส่าห์ถ่อสังขารมาตั้งไกล เอาไงดี?แต้มเหลือไปมองที่ประตูบ้านอีก

กดออดอีกทีแล้วกัน^_^

“อออออด อออออออด!!!!!!!!!!!!!!!!”

ซอเดินเพิ่งจะเข้าบ้านเสร็จ ก็ได้ยินเสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง ใครอีกฟะจะมาอะไรนักหนา?

ซอชะเง้อมอง อ๊ะยัยนั่นยังอยู่ ยัยคนนี้นี่เอง ที่บ้านไม่มีออดกดเล่นหรือไง?

ซอเดินมาอีกทีคราวนี้มองแต้มด้วยหางตา แววตาโหดกว่าเดิมประมาณสามเท่า แต้มรู้สึกผิด โทษมือตัวเองที่เผลอกดออดไป

“คือ.. แต้มอยากจะบอกว่าชื่อแต้ม มารอหงส์ อ่ะค่ะ ถ้าหงส์มาแล้วช่วยบอกว่า…”

“พูดจบยัง”ซอพูดแทรก มือจับที่รั้ว

“ยังค่ะ..”แต้มตอบอย่างงงๆ

“ยาว..ขี้เกียจบอก (เพราะว่าเหมือนสมองปลาทอง จำได้ไม่หมด เดินพ้นสามก้าวก็ลืม) เข้ามารอข้างในแล้วบอกเอง… ดีกว่า เดี๋ยวยัยหงส์ก็คงกลับแล้วมั้ง และที่บ้านตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย”ซอพูด เอามือกอดอกมองฝ่ายตรงข้าม

แต้มยิ้มเจื่อนๆกับซอ งั้นเรากลับเลยดีกว่า แต่ว่าหงส์ไม่อยู่หรอ? นี่อุตส่าห์นัดไว้แล้วนะยายหงส์นี่เบี้ยวอีกแล้ว แต่พี่ชายหงส์จะให้เข้ามารอในบ้าน สองต่อสองนี่นะ? จะบ้าหรอไม่ใช่ยายอุ้มนะ จะได้ดีใจ

แต้มส่ายหน้าพรืด ไม่เข้าไปในนั้นแน่นอน

แต่ดูเหมือนซอจะไม่เข้าใจ ในภาษากายสากลนั้น เขามองแต้ม อย่างพินิจ เพื่อนของยัยหงส์คนนี้ดูท่าทางแปลกๆ ดูเลิ่กลั่กชอบกล แถมทำท่าจะรอหงส์อยู่หน้าบ้านอีก แดดแรงจะตาย แล้วถ้าขืนทิ้งไว้ยังงี้ เกิดเจ๊แกกดออดเล่นอีกล่ะ เดี๋ยวเขาประสาทตายพอดี ซอเลยดึงมือแต้ม ลากเข้าไปในบ้าน

“ไม่ต้องเกรงใจ บอกแล้วไงเดี๋ยวก็กลับ”ซอบอกอย่างหวังดี จูงกึ่งลากเธอเข้าไป

“ม่ายอาววว!!!!!!!!!” แต้มครางในใจ

แล้วซอก็พาแต้มก็มานั่งที่โซฟาตามแรงดึง แต้มนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ หน้าทีวี ข้าวของเกลื่อนกลาดข้างหน้า เช่น กระป๋องน้ำอัดลม ขนม หมอน ผ้าห่ม ที่กองอยู่ ถูกซอเก็บออกไปจนหมด เหมือนเป็นซากที่ว่าเคยมีใครมานอนอยู่แถวนี้ แต้มอมยิ้ม จะเป็นใครได้ล่ะ? ซอแปลกใจที่เห็นแต้มมองไปด้วยยิ้มไปด้วย เขามองจนแต้มหุบยิ้ม แล้วแสร้งมองไปทางอื่น ซอหอบของเดินขึ้นบันไดไปข้างบนอย่างสบายใจเฉิบยังไม่วายหันมาพูดกับแต้ม

“บ้านเธอไม่มีออดเล่นหรอ?”

“หา”แต้มฟังไม่ค่อยถนัด ซอยกมือ “ช่างมันเหอะ”

+++++++++++++

ค่อยยังชั่ว!!!

แต้มถอนใจเฮือก เมื่อซอเงียบหายไปชั้นบน ไปนอนต่อข้างบนเลยชิ่วๆ ดูสิเลยโดนลากเข้ามาในนี้เลย แต้มกวาดสายตามองโดยรอบ

บ้านหงส์สวยดีนะ มีโต๊ะกินข้าวอยู่ทางซ้ายมือติดกับห้องครัว โต๊ะตัวยาว มีเก้าอี้อยู่ประมาณ 10 ตัว โต๊ะสีดำเป็นพื้นกระจก มีจานผลไม้และขวดซอส ซอสพริก ขวดแยมอยู่ข้างบน แต้มก้มมองข้างๆ โซฟาตัวยาวนุ่มที่เธอนั่งกระแทกตัวขึ้นลง นุ่มจัง และยังมีโซฟาตัวเล็กข้างๆ อีกสองตัว ทั้งทางด้านซ้ายและขวามือ ตรงกันข้ามกับทีวีจอแบน 29นิ้ว หน้าต่างก็เยอะทำให้แสงเข้ามามากโดยไม่ต้องเปิดไฟ

แต้มนั่งนิ่งอยู่สักครู่ก็รู้สึกเงียบ ไม่มีอะไรทำ เธอเป็นพวกอยู่เฉยๆไม่ได้สะด้วย แต้มเลยหยิบหนังสือใต้ชั้นมาเปิดดู โดยไม่ได้สังเกตเห็นซอก็มาหยุดอยู่ด้านข้าง เขาก้มมองหนังสือในมือที่แต้มอ่านอยู่

แต้มพลิกดูรูปไปมาอย่างเพลินๆ

“อ้าว ชอบดูบอลเหมือนกันหรอ”ซอดีใจ ชวนคุยอย่างอารมณ์ดีที่มีคอเดียวกันแล้ว

แต้มตกใจ เมื่อซอจู่ๆก็โผล่หน้าพรวดมา แถมยังมานั่งที่โซฟาข้างๆเธออีก เขาวางขนมที่โต๊ะตัวเล็ก พร้อมกับส่งสายตาว่ากินได้แล้วหยิบกินให้ดูก่อนหนึ่งชิ้น แต้มรู้สึกว่าเขาแปลกๆ หลังจากอาบน้ำ เขาก็เปลี่ยนอารมณ์ไปเยอะแฮะ แต้มคิด แล้วเขยิบไปสุดขอบโซฟา ไม่รู้จะมานั่งติดทำไมเนี่ย

“ก็มีแต่หนังสือเนี่ย จะให้ดูอะไรล่ะ”แต้มชี้ไปที่หนังสือกองพะเนิน ใครนะสะสมหนังสือสตาร์ซอกเกอร์ สปอร์ตพูลท่าทางจะเป็นพี่ซอนี่ล่ะมั้ง เห็นหงส์เคยบอก

“งั้นดูทีวีก็ได้”

ซอหยิบรีโมทมากด ช่อง 7 ช่อง 5 ช่อง 9 ช่อง3 ITV แล้วก็ 7 5 9 3 ITV แล้วก็กดไปเรื่อยๆเพราะไม่มีรายการที่น่าสนใจ ที่น่าสนใจของซอคือบอลอ่ะ เขากดเปลี่ยนช่องอยู่นานจนแต้มตาลายคว้ารีโมทมากดช่องที่เป็นมิวสิควีดีโอ เพราะรำคาญ ซอนั่งอึ้งเพราะถูกแย่งรีโมทเป็นครั้งแรก ทำท่าจะมาหยิบรีโมทไปกดอีก แต่โดนแต้มมองด้วยสายตาหาเรื่อง

‘ยังคิดจะเปลี่ยนอีกหรอ’

ยัยบ้า นี่มันบ้านเขานะ!!!!!!!

++++++++++++++++++++++++++++

ซอมองตามและก็หัวเราะฮึในลำคอ ผู้หญิงคนนี้ กินขนมเขา นั่งที่บ้านเขา แถมคว้ารีโมทของเขาไปวางบนตักเฉยขืนไปหยิบก็ต้องโดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตแหง อ่านหนังสือสตาร์ซอกเกอร์ที่มีอยู่ใต้ชั้น พร้อมกับมองที่ทีวี พอมีมิวสิคที่เธอสนใจก็ดู กับท่าทางเงียบๆ แต่ดุ ไม่เหมือนน้องสาวเขาเลย ตัวเล็กเสียงดังแถมพูดมากอีก

ซอไม่รู้ว่าเผลอตัวมองเพื่อนน้องสาวอยู่นานเท่าไร รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นสายตาแต้มที่เผลอเงยมามอง เธอก็แปลกใจ มองค้อนให้เขาเชิงตำหนิว่ามองหล่อนทำไมกัน ซอเลยยิ้มเจื่อนๆ หลบสายตาแต้ม หยิบขนมกินแก้เขินดูทีวีไปเรื่อย พลางเอ่ย

“เฮ้อ ยายหงส์ทำไมยังไม่กลับอีกนะ”แต้มรีบก้มมองนาฬิกา ที่จริงเขาพูดลอยๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่แต้มคิดว่าเขาไล่เธอโดยตรง

“ท่าทางหงส์คงลืม งั้นกลับเลยดีกว่า ฝากบอกหงส์เค้าด้วยละกันนะคะ”ไม่ต้องมาไล่หรอก จะกลับอยู่แล้ว ขนมหมดแล้วด้วย!!

แต้มลุกแล้วหยิบกระเป๋า ซอมองตาม แต้มมองกลับเชิงถาม

”เอ่อ”

ซอไม่รู้จะบอกว่าไง ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้ไล่นะ

“มีอะไรคะ?”

“พี่คิดว่าเดี๋ยวเค้าคงกลับ”ซอเกาหัว ไม่ใช่เพราะว่าคัน แต่ไม่รู้จะบอกยังไง

“อย่าดีกว่า แต้มไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ อีกอย่างอยู่กับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดีไปล่ะค่ะ”

แต้มเดินลิ่วออกไป ปิดประตูก่อนออกด้วย เมื่อประตูถูกปิดซอก็หัวเราะขึ้น นี่ท่าทางเขาไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยหรอ? ที่จริงมันไม่ตลกหรอกแต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าขำเพราะว่าอะไร เขาคงหัวเราะเพราะท่าทีเฉยๆของเพื่อนหงส์พร้อมกับเสียงเรียบๆนั้นละมั้ง

‘ยัยตัวแสบ’ซอเผลอตั้งฉายาให้ กวนเหมือนยัยหงส์เด๊ะ

ซอก้มมองโซฟาข้างตนเองเมื่อมือเผลอไปโดนอะไรเข้าก็หยิบมาดู

“กุญแจบ้าน”

+++++++++++++++++++++++