นี่หรือ ... ภูเก็ต
เสียงรถไฟที่กำลังแล่นออกจากสถานีหัวลำโพงเล่นเอาฉันใจแป้ว ใจหายอีกครั้งในชีวิต ต่อไปนี้ไปเป็นเส้นทางสายใหม่ที่ฉันจะต้องเปลี่ยนบทบาทหน้าที่ตัวเองจากการเป็นนักเรียนมาหลายสิบปี ระหกระเหินจากบ้านอีกครั้งไปเป็นครู ในดินแดนที่ใคร ๆ ก็ว่าเป็นเมืองสวรรค์ ไข่มุกอันดามันที่แสนสวย รวยฝรั่ง ฉันเลยพลอยปลอบใจตัวเองว่ายังโชคดี ที่ไม่ถูกส่งไปเป็นครูแถบชายแดนนะเออ
วิธีการที่ฉันเลือกเดินทางก็ช่างแสนจะทันสมัย ในยุคที่ใคร ๆ เขาบินกันให้ขวั้กโดยสายการบินราคาถูกที่แข่งขันกันเป็นเจ้าฟ้า ฉันกลับตีตั๋วนอนชั้นประหยัด ขนสัมพาระติดตัว ซึ่งได้แก่ เสื้อผ้าพอใส่ทำงานครบห้าวันพอดิบพอดีโดยไม่ซ้ำและไม่ต้องซัก ของจำเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่หนัก เช่น คอมพิวเตอร์ และครก (อันนี้แม่บังคับขืนใจให้เอามา) รวมแล้วสบายมาก แค่หิ้วทะเร่อทะร่า ตัวเอียงกะเท่เร่โย้ไปเย้มาแค่นั้นเอง
แล้วก็ใช่ว่าทางรถไฟมันจะมาถึงปลายทางของฉันนะคะคุณ หลังจากนอนโยกขึ้นโยกลง ส่ายไปส่ายมา ตามจังหวะวิ่งและวิถีโค้งของรางรถไฟแล้ว พอรุ่งสางก็ต้องลงที่สถานีจังหวัดสุราษฏร์ธานี เพื่อต่อรถตู้ หรือ รถทัวร์ไปยังภูเก็ตอีกทอดหนึ่ง ไอ้ฉันก็อยากจะกระโดดขึ้นรถตู้ใจจะขาด เพราะมันคงไวและรอไม่นาน แต่ติดอีตรงสัมภาระพะรุงพะรัง ถ้าขอไปด้วย เขาคงค้อนจนตากลับ สงสารเขา ฉันเลยตัดสินใจต่อรถทัวร์
รถทัวร์ก็กระไรเลย ช่วงหวานเย็นได้ใจ พี่คนขับดีใจหาย พาลัดเลาะมาตามเส้นทางสายรอง ให้เราได้ชื่นชมชนบทที่งดงามน่าประทับใจ พร้อมกับได้มิตรร่วมทางหน้าใหม่ ๆ จากทุกหมู่บ้าน ตั้งแต่จิ้มลิ้มพริ้มเพราน่ารัก ไปจนถึงระดับไม่กล้าสบตาหาเรื่อง แถมแกยังมีน้ำใจแวะซื้อทุเรียนใต้ ลูกเล็ก ๆ ที่ชาวบ้านแขวนอยู่ใต้ชายคาร้าน กลับไปฝากลูกเมีย เห็นแล้วซึ้ง อึ้งไปถนัด พอใกล้เที่ยงก็จอดให้พวกเรากินข้าวกลางวันก่อน เป็นห่วงกลัวว่าต้องเดินทางอีกไกล ด้วยความน่ารักน่าประทับใจตามรายทางเหล่านี้ กว่าเราจะถึงที่หมายก็ปาเข้าไปห้าชั่วโมง ! ยังดีที่สองข้างทางมองแล้วเพลิน ส่วนมากเป็นป่ายางที่ขึ้นเป็นแถวเป็นแนวอย่างเป็นระเบียบ เวลารถแล่นผ่านเร็ว ๆ จะเห็นแนวยางที่ลู่ลึกไปรวมกันสุดทาง ยิ่งถ้ามีแสงแดดส่องลงมารำไร สีแดดอ่อน ๆ ตัดกับความเขียวครึ้มของยาง สวยจนอยากมาเป็นสาวชาวสวนยางซะแทน บางช่วงก็ผ่านป่าชายเลนริมลำน้ำเป็นแนวยาว รากโกงกางที่ยื่นออกมาเยอะแยะดูเก้งก้าง เหมือนเด็กเกะกะเกเร แต่ก็น่ารักน่าหยิกไม่หยอก นับว่าการเลือกเดินทางของฉันด้วยวิธีลำบากสุดนี้ไม่เสียเปล่าซะทีเดียว คุณช่วยหลับตานึกภาพ ให้ครือ ๆ กับ พจมานเดินทางไปบ้านทรายทอง ปริศนาไปหัวหิน หรือ นางลีไปหาผู้ใหญ่มา หน่อยก็แล้วกันนะคะ
นั่งจนรากงอก ในที่สุดเขาก็พาฉันมาปล่อยเกาะ จินตนาการดันบรรเจิด คิดไปเองว่า ถ้าต้องอยู่ตามลำพังบนเกาะร้าง เหมือนหนังเรื่อง cast away แล้วจะรอดเหมือนพระเอกหรือเปล่าหว่า ยิ่งเก่งแสนเก่ง ทำอะไรเองไม่ค่อยเป็นซะด้วย สงสัยแดดร้อนไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่าต้องหาทางไปต่อ ก็เพ้อเจ้อไปไกล นี่มันเกาะภูเก็ตนะแม่คุณ มาเกาะร้างเกาะแร้งอะไร รีบ ๆ เข้า เดี๋ยวหมดเวลาราชการ ไปรายงานตัวไม่ทัน เป็นได้หอบของหาที่นอนแน่ ๆ แต่ว่ายืนอยู่สี่แยกหน้ามหาลัยนานแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววรถสองแถว รถตุ๊ก ๆ รถอีแต๋น รถอีตุ่นผ่านมาสักคัน ที่เห็นก็มีแต่มอเตอร์ไซด์ จะไปยังไงละเนี่ย เอ ... หรือโบกรถดี ... อย่าดีกว่า ถึงหุ่นให้ ใจรัก แต่หน้าไม่ให้ คงไม่มีใครเผลอตัวจอดรับ ยังดีที่รอบคอบพกเบอร์โทรมหาลัยมาด้วย เลยขอความอนุเคราะห์ให้เขาช่วยออกมารับสาวที่ยืนอยู่ใต้สะพานลอยหน่อย ถ้าไม่มาละก็ อิฉันจะไปนั่งขอทานอยู่บนสะพานแทนนะเจ้าค่ะ
พอพบหน้าอธิการปุ๊บ ท่านถามปั๊บว่า
ทำไมมาเอาป่านนี้ ตอนเช้ามีประชุมเปิดภาคการศึกษาแรก ผมแนะนำไปแล้วว่าวันนี้มีอาจารย์ใหม่มา ชื่อตาหวาน
แล้วคงต่อในใจว่า
แต่ยังไม่เห็นหัว
ฉันก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ นึกตอบท่านในใจไปเหมือนกันว่า
ตาหวานก็ตั้งใจจะมาตั้งแต่เช้านั่นแหละค่ะ แต่ไหงไม่รู้ดันโผล่มาตอนท่านจะเลิกงาน
ยังดีที่อธิการปรานีไม่ไล่ให้ไปไกล ๆ แต่ให้เจ้าหน้าที่พาไปเข้าหอ หมายถึงหอพักรับรองนะคะ อย่าคิดไกล ... ถ้าได้เข้าหอจริง ๆ ละก็ คงได้พาดหัวเรื่องไปแล้วละคะ อิ อิ
พอย่างเท้าเข้าหอพัก บรรยากาศเดิม ๆ สมัยเข้าเรียนปีหนึ่งกลับมาอีกครั้ง ไหงมันคล้ายกันขนาดนั้น นี่มาเป็นอาจารย์หรือมาเรียนหนังสือหว่า ห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ เก่า ๆ โทรม ๆ พื้นปูด้วยกระเบี้ยงยางกระดำกระด่าง หน้าต่างกระจกฝ้าเหลือง ๆ มัว ๆ เต็มไปด้วยหยากไย่ มีเตียงเหล็กให้นอน และตู้เหล็กไว้ให้ใส่เสื้อผ้า อื้อหือ ... สุดหรู น่าอยู่ที่ซู้ดดดดดด วางสัมภาระลง แล้วเดินไปเลื่อนหน้าต่างมุ้งลวดเพื่อเปิดรับลม เฮ้ย! ... ผลัวะ! ... หลุดได้ไงวะเนี่ย ต้องลงมือลงไม้ ออกแรงยัดใส่รางเดิม ใส่ไปใส่มา ไหงยังมีรูโหว่เป็นร่องขนาดนี้ เลยต้องไปหาถุงพลาสติกหลายใบ มายัด ๆ ลงร่อง กันยุง เสร็จแล้วเปิดประตูด้านหลังออกไปยืนชมวิวตรงระเบียง เห็นเจ้ากระรอกมันปีนขึ้นต้นประดู่ ช่างไวดีแท้ วิ่งปร๊าดแป๊บเดียวไปถึงยอดแล้ว ต้นมะพร้าวไกล ๆ ก็ไหวไปมาตามแรงลม เห็นแล้วอยากกินน้ำมะพร้าวเป็นกำลัง ...
งือ ๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า ไหนใคร ๆ เขาว่า ภูเก็ตเป็นเมืองฟ้าเมืองสวรรค์ เมืองท่องเที่ยวเจริญแสนเจริญละจ๊ะ ทำไมสภาพที่มาอยู่มันเหมือนออกบ้านนอกเลย มองไปไหนก็เห็นแต่เขาละพ่อ ที่แท้มาอยู่หลังเขาดีดีนี่เองละแม่
เฮ้อ! ... ได้แต่ถอนใจ ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยสิบปี จะไหวไหมเนี่ยเรา
อ้าว! ... เฮ้ย! ... ประตูล็อค จะกลับเข้าห้องยังไงละเนี่ย ไม่ติดตายคาระเบียงเร้อะ ทำไมเรามันช่างซุ่มซ่ามขนาดนี้ แต่ด้วยความฉลาด (น้อย) ของฉัน เอาตัวรอดอยู่แล้ว ไอ้มุ้งลวดที่เพิ่งยัดลงรางไปเมื่อกี้ ก็มีอันต้องปล้ำเอามันออกจากรางใหม่ เพื่อที่ฉันจะได้ปีนกลับเข้าห้องได้ แล้วค่อยยัดมันกลับเข้าที่เหมือนเดิม
ไม่เป็นไรค่ะ ... ไม่เป็นไร ... ฉันชอบทำงานซ้ำซ้อน มันมั่นใจดี :)
จากคุณ :
ธราธร 
- [
23 ธ.ค. 47 08:38:08
]
เรื่องสั้นชุด ตาหวาน
