ความคิดเห็นที่ 1 รักวุ่นๆฯภาคสุดท้าย เมื่อเราได้คุยกัน ตอนสุดท้ายแล้วจริงๆจ้ะ วันนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์ของเอมิกาก่อนจะได้หยุดพักเป็นเวลาสองวัน อ้อ บอกไว้ก่อนก็แล้วกันว่าวันหยุดของสาวเจ้าไม่เหมือนชาวบ้านเขาหรอกนะ มันเป็นวันอาทิตย์กับวันจันทร์น่ะ เพราะฉะนั้นวันนี้ก็เลยต้องเป็นวันเสาร์ที่ลูกค้าแสนจะแน่นร้านและพนักงานอย่างเอมิกาต้องพยายามกระตุ้นตัวเองให้ขยันขันแข็งเป็นพิเศษไม่ให้ใจลอยไปถึงวันพรุ่งนี้ที่เธอจะได้นอนตื่นสายอยู่บนเตียงของตัวเองโดยมีกับข้าวแสนอร่อยของแม่หมีรออยู่ยามตื่นนอนและอาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว "เอาออกมาอ่านน่ะไม่ว่าหรอกนะ ว่าแต่เก็บเข้าที่ให้มันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้อ คุณลูกค้าที่รักทั้งหลาย” นั่นไงนคนขยันของทุกท่าน กำลังจัดชั้นหนังสือไปบ่นไปเลยล่ะ แต่เมื่อมีเด็กสาวเข้ามาถามแม่คุณก็สามารถสงวนปากสงวนคำ(นินทาลูกค้า) และแจกยิ้มสวยที่เหมาะกับงานบริการให้ได้ในพริบตา “พี่คะ ไม่ทราบว่าหนังสือเกี่ยวกับทฤษฎีวิจารณ์อยู่ทางไหนคะ” “อ๋อ” คุณพนักงานผู้แสนดี ยิ้มหวาน แหม...เข้าทางพี่เลยค่ะน้องขา “ด้านในเลยค่ะ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวานะคะ” เด็กวรรณคดีด้วยกันอย่างนี้เอมิกายินดีบริการอยู่แล้น “เอมจ๋า วันนี้มีเรื่องไหนเด็ดๆบ้างน่ะ” นี่ก็คุณลูกค้าขาประจำอีกหนึ่งคนที่เป็นแฟนนิยายแนวโรแมนซ์ที่มักจะมากระซิบกระซาบถามถึงข่าวคราวบ่อยๆ “มานี่เลยค่ะ เล่มนี้สนุกนะคะ แต่โป้ไม่เท่าเล่มที่แล้ว ส่วนเรื่องที่สั่งไว้ยังไม่มานะคะ ต้องรอประมาณวันพุธน่ะค่ะ” “ถ้ามาแล้วโทรไปบอกที่เดิมก็แล้วกัน ห้ามเผลอโทรไปที่บ้านเด็ดขาดเลยนะ” “โอเคค่ะ” สาวเจ้าขยิบตา รู้ดีว่าเรื่องอย่างนี้น่ะมันต้องแอบพ่อแม่อ่าน ก็...นะ พ่อแม่ที่ไหนคงไม่อยากมานั่งรับรู้ให้ช้ำใจหรอกว่าลูกสาวน่ะอ่านนิยายพวกนี้จน “รู้” ไปถึงไหน ที่สำคัญนะ เอหมีของพ่อแม่ก็ผ่านประสบการณ์ตรงมาแล้วล่ะ ไอ้เรื่องหลบๆซ่อนๆอ่านนิยายปกล่ำพวกนี้น่ะ ไม่อย่างนั้นจะเข้าใจหัวอกคุณลูกค้าสาวคนนี้ได้หรอ แล้วก็ถึงเวลาพักที่รอคอย บรรดาพนักงานที่ได้พักพากันกรูออกจากร้านไปหาของกินอร่อยๆใส่ท้อง ความจริงเวลาพักกำหนดไว้ว่าสิบนาที แต่เป็นที่รู้กันว่าห้างน่ะกว้างเกินกว่าจะกลับมาได้ทันดังนั้นก็เลยผ่อนปรนให้อยู่ได้เรื่อยๆจนถึงประมาณยี่สิบสามสิบนาทีตามความจำเป็นของแต่ละท่าน บังเอิญว่าวันนี้ความจำเป็นของเอมิกาดันชื่อว่ารินลดา ก็เลยกักตัวเธอไว้เป็นเวลาเต็มโควตาเพราะฉะนั้นเอมิกาก็เลยพลาดอะไรบางอย่างไปอย่างน่าเสียดาย และแม้ว่าอยากจะอัพเดทเท่าไรก็ไม่สามารถมีใครให้ความกระจ่างได้ “ตกลงว่าตอนที่หนูยังไม่เข้ามาน่ะมีอะไรหรอพี่” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เจ๊ตุ๊กของเราน่ะสิเกิดไปตกหลุมรักลูกค้าเสียอย่างนั้นแหละ” “หน้าตาเป็นยังไงคะ” “หล่อมากเลย ตัวสูง หุ่นเท่ ใส่แว่นตาด้วย เสียงก็เพราะ น่ารักชะมัด” “ตกลงว่าเจ๊ตุ๊ก หรือพี่ณากันแน่คะที่ตกหลุมรักลูกค้า” “แหม ก็เค้าน่ารักจริงๆนี่นายายเอมก็” ว่าแล้วคนเล่าก็ทำหน้าเคลิ้ม “ทำไมน้า ทำไมไม่มาจีบเราอย่างของเอมบ้างน้า” “ไม่ต้องเลยพี่ณา หนูไปดีกว่า” ว่าแล้วสาวเจ้าก็ถอยกรูดไปทำงานของตัวเอง ก่อนที่จะโดนแซวด้วยเรื่องคุณลูกค้าขาหญ่ายคนนั้นอีก แต่...ไม่รู้ทำไมนอกจากจะพลาดช็อตเด็ดแล้วเอมิกาก็ดันโดนแจ็กพ็อตเข้าเต็มเปาเมื่อ “เอ้ม คุณลูกค้าโทรมา รับเร็ว” สาวเจ้าได้แต่ปาดเหงื่อที่จู่ๆก็ผุดออกมาทั้งที่แอร์เย็นไม่ใช่เล่นเมื่อรับโทรศัพท์ เจ้าหล่อนเอามือปิดกระบอกเสียงไว้ขณะกระซิบกับเพื่อน “เดี๋ยวอีกห้านาทีถ้าฉันยังไม่วางแกตะโกนดังๆเลยนะว่าพี่ณาเรียกฉัน” ทว่าเอาเข้าจริงให้คุณเพื่อนแสนดีก็มีอันต้องไปหาหนังสือให้กับลูกค้าอีกท่าน เอมิกาเลยได้แต่ร้อนรนอยากจะวางหูเหลือเกินแต่ไม่อาจผละไปได้เพราะคุณลูกค้าของเธอนั้นงัดช็อตเด็ดเรื่องสั่งหนังสือขึ้นมาพูดๆๆๆๆๆจนคนฟังอยากจะร้องไห้โฮมันเสียอย่างนั้น ใครคนหนึ่งบอกว่าเมื่อสิ่งเลวร้ายที่สุดผ่านพ้นไปแล้วมันจะต้องมีสิ่งดีๆบังเกิดขึ้นเป็นการชดเชยเสมอ ... ว่าแต่ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไรล่ะเนี่ย? ...... เอมิกาถึงบ้านชานกรุงเทพของเธอราวห้าทุ่มด้วยอาการสะโหลเสหลไร้เรี่ยวแรง ชนิดที่มาถึงก็ลากตัวเองขึ้นห้องอาบน้ำนอนโดยไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้ ด้วยเหตุนี้ก็เลยพลาดอะไรดีๆไปอีกหนึ่งอย่างจนได้สิน่าเอมเอ๋ย ........................................................... (มีต่อจ้ะ) แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 47 12:23:30 จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:21:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมา แปดโมงแล้วจ้า ตื่นได้แล้ว แน่นอนว่าเช้าๆอย่างนี้ลูกสาวของบ้านก็ยังไม่ยอมตื่นง่ายๆแม้ว่านาฬิกาปลุกจะร้องกรี๊ดราวกับสตรีเสียสติไปแล้วก็ไม่สามารถปลุกนางสาวเอมิกาให้ตื่นจากหลับใหลไปได้หรอก สิบเอ็ดโมง เอหมีของพ่อและแม่(ที่ตื่นนานมากแล้ว) ค่อยๆลืมตาดูโลกอีกครั้ง เจ้าหล่อนลากสังขารที่ยังไม่ร่วงโรยแต่คล้ายๆจะร่อแร่เข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเองจนกระทั่งกระปรี้กระเปร่าในระดับหนึ่งแล้วจึงค่อยๆกระโดดกระหย่องกระแหย่งลงบันไดบ้านมาพร้อมๆกับตะโกนโหวกเหวกให้พ่อแม่รู้ตัว “แม่หมี เอมหิวแล้ว มีอะไรให้เอมกิน... มั่ง” ภาพตรงหน้าเล่นเอาคนที่ตะโกนลั่นๆชะงักอยู่กับที่ ดวงตาที่ยังไม่ค่อยแจ่มใสเพราะเพิ่งตื่นนอนนั้นเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองนัก “ว่าไงคะยายคนขี้เซา ฟ้ากลับมาแล้วนะ” ใช่ นั่นคือฟ้า คนที่ไม่ยอมตอบจดหมายและแทบจะไม่ส่งโปสการ์ดกลับมาหา คนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหานั้นคือคนร่างสูงที่เคยรู้จักดี แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงก็มีมากมายนักจนเกินกว่าจะเชื่อว่าใช่ฟ้าคนเก่าที่เคย...รัก “ฟ้าหรอ” เอมิกาเปล่งเสียงออกมาได้แค่นั้น “อะไรกันเอม ไม่เจอกันตั้งนานพูดแค่นี้เองหรอ ฟ้าคิดถึงเอมนะ” “อืม” คนฟังมองเลยไปยังเบื้องหลังคนร่างสูง ผู้หญิงต่างชาติหน้าตาสดใสคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล “ใครหรอ” “เพื่อนฟ้าชื่อ เอมิลี่” คนตอบมีน้ำเสียงที่แจ่มใส ส่วนผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มคนนั้นก็ยิ้มให้ เอมิกายิ้มตอบก่อนจะทักทายเป็นภาษาอังกฤษ ภายในจิตใจบอกตัวเองว่าไม่ใช่แค่เพียงเพื่อนแต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้น เธอสัมผัสมันได้จากร้อยยิ้มที่ฟ้ามีให้ผู้หญิงคนนั้น ทำไมจะไม่รู้หรือจำไม่ได้ล่ะในเมื่อนั่นเป็นรอยยิ้มที่เคยเป็นของเธอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว รอยยิ้มนั้นเป็นของเอมิลี่คนนั้น คนที่ฟ้าบอกว่าเป็นเพื่อนของเขา ส่วนเธอได้รับรอยยิ้มจากคนแปลกหน้า เฮ้อ...นี่คือคำตอบของฟ้าสินะ สายเกินไปแล้วจริงๆด้วย “เอมิลี่ช่วยดูแลฟ้าตอนที่อยู่ที่โน่นมากเลย” “ดีจัง” “พอตาฟ้าหายดีแล้วก็เลยหาเวลาว่างกันแล้วก็เลยพาเอมิลี่มาเที่ยวเมืองไทยไง” “อืม หรอ” เอมิกาเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับทั้งสอง เอมิลี่เป็นคนเริ่มต้นพูดคุยก่อนด้วยท่าทีสบายๆ ในขณะที่อากาศเอนตัวไปอิง “เพื่อน” ของเขาไว้ด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติมากในสายตาของคนนอกอย่างเอมิกา “ฟ้าเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังเยอะเลยค่ะ” “หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องแย่ๆนะ” เอมิกาพูดพลางหัวเราะ “เอมมีเรื่องอะไรไม่ดีด้วยหรอ” ฟ้าพูดพลางอมยิ้ม “สงสัยจะเยอะแยะกว่าเรื่องดีๆแน่ๆ” “ไม่หรอกค่ะ เรื่องดีๆทั้งนั้นเลย ไม่มีเรื่องไม่ดีหรอก” อีกฝ่ายท้วง “ฉันอยากเจอคุณมานานแล้วล่ะ” “หรอคะ เจอตัวจริงแล้วเป็นไงคะ” “บอกตรงๆนะคะ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะอายุเท่าฟ้า คุณดูเด็กมากเลยล่ะ” “ใครๆก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่เชื่อเถอะค่ะว่าฉันเรียนจบมาสองปีแล้ว ตอนนี้ก็ทำงานแล้วด้วย” นั่นเป็นคำตอบที่งี่เง่ามาก แต่หลังจากนั้นเอมิกาก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีก หัวสมองของเธอว่างเปล่า ทุกอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติตามที่ทุกอย่างควรจะเป็นและควรจะดำเนินไป ยังประหลาดใจด้วยซ้ำที่สามารถเดิน ยืน นั่ง พูด ยิ้ม หัวเราะออกมาเสียงดัง ได้โดยที่ไม่ขัดเขินหรือว่ารู้สึกว่าเป็นการฝืนใจ จนกระทั่งฟ้าและเพื่อนของเขาลากลับ เอมิกาเดินไปส่งที่รถด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินไปหลังบ้านเพื่อไปยังต้นปีบใหญ่ออกดอกขาวพร่างพราวพร้อมกับความรู้สึกว่าขาลอยจากพื้นและเธอเป็นเพียงอากาศธาตุเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดมา หญิงสาวนั่งลงกับพื้นโดยที่แผ่นหลังพิงลำต้นขรุขระที่วันหนึ่งที่เธอร้องให้ ในขณะที่ใครคนนั้นเคยจัดการกลบฝังน้องหมาตัวเล็กที่แก่ตายไปของเธอใต้ร่มเงาปีบใหญ่นี้ หากวันนี้เอมิกาไม่ได้ร้องไห้ เธอไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากชาด้านไปทั้งหัวใจ น่าแปลกเหลือเกินที่รู้สึกอย่างนี้ ทั้งๆที่คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างลบเลือนไปหมดแล้ว แต่ทำไมกลับกลายเป็นว่าไม่ใช่ การไม่รู้สึกอะไรอย่างนี้เป็นความทรมานยิ่งกว่ารู้สึกเจ็บปวดเสียอีก อยากร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะตะโกนกรีดร้องแต่ก็ไม่มีเสียงลอดออกมาจากลำคอที่แห้งผาก นานเท่าใดก็ไม่รู้ที่เอมิกานั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้นด้วยสมองที่ว่างเปล่าและหัวใจที่ไม่เหลืออะไรอีก จนกระทั่งแม่เดินมาเรียกเธอให้เข้าบ้านนั่นแหละถึงได้ลุกไป หากความรู้สึกลอยๆนั้นยังคงอยู่ไม่จากไปไหน ..................................................... (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันใหม่ผ่านมา พร้อมกับขอบตาดำคล้ำ วันนี้เอมิกาสามารถสร้างความประหลาดใจให้กับแม่หมีด้วยการลงไปใส่บาตรในตอนเช้าได้ทันโดยไม่ต้องปลุกเป็นครั้งแรกในรอบสองปี ทั้งนี้เพราะเธอได้แต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อที่จะรอให้แสงสีทองทาบทอขอบฟ้า หลังจากนั้นลูกสาวคนเดียวของพ่อเอและแม่หมีก็กรวดน้ำแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลเงียบๆก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงมากินอาหารเช้ากับพ่อแม่ด้วยอาการของคนที่ปลงแล้วโดยสิ้นเชิง ท่าทีเงียบขรึมจริงจังของลูกสาวในระหว่างกินอาหารเช้านั้นผิดไปจากลูกสาวจอมปากมาก ขี้เล่นคนเดิมจนแทบเป็นคนละคน เล่นเอาคนเป็นพ่อแม่ได้แต่มองหน้ากันเงียบๆเป็นสัญญาณว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้โดยเด็ดขาด เมื่อจัดการล้างจานชามอันเป็นหน้าที่หลักของเธอเสร็จเรียบร้อบแล้วหญิงสาวจึงเดินขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะกลับลงมาอีกครั้งในชุดเสื้อผ้าทะมัดทะแมงและกระเป๋าถือใบเล็ก “พ่อคะ วันนี้เอมลาป่วยนะคะ” เธอบอกพ่อของเธอด้วยน้ำเสียงเรียบร้อยเกินปกติ “เอมจะไปเที่ยว” “อืม อย่ากลับค่ำนักนะ” คนเป็นพ่อที่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยุ่งบอกแต่เพียงเท่านั้น “ค่ะ” ว่าแล้วสาวน้อยก็สตาร์ทรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วกว่าปกติของเจ้าหล่อนนิดหน่อย เส้นทางที่มุ่งหน้าไปนั้นคือถนนมอเตอร์เวย์ เอมิกามุ่งหน้าไปพัทยาเพียงเพื่อ กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ภาพโลกที่พลิกคว่ำขมำหงายยามที่ทิ้งตัวดิ่งลงมาจากเครนขนาดยักษ์โดยมีเพียงเส้นเชือกเส้นเดียวที่รัดไว้ที่ข้อเท้าไม่ให้โหม่งพื้นโลกแต่กลับกระชากร่างให้ลอยกลับขึ้นไปในอากาศอีกครั้งนั้นสามารถกระตุ้นต่อมไร้ท่อให้ผลิตสารอะดรีนาลีนให้หลั่งออกมาได้เป็นครั้งแรกนับจากที่ได้พบเจอหน้าเอมิลี่ของนายฟ้า เอมิกากรีดร้องเสียงดังด้วยความหวาดเสียวที่สุดในชีวิต เป็นเสียงกรีดร้องที่ปนเปไปด้วยคำว่า “บ้าเอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยล่ะที่คนอย่างเธอจะกล้ากระโดดบันจี้จัมป์ ทั้งๆที่สาบานไว้เลยว่าอะไรที่ต้องเสี่ยงชีวิตนั่นชาตินี้คนอย่างเอมิกาจะไม่ทำเด็ดขาดเพราะว่าเธอรักที่จะใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยไว้ก่อนตั้งแต่ไหนแต่ไรมา หากเมื่อได้ทำแล้วกลับรู้สึกว่า “ชักจะติดใจ” ท่าทางจะต้องพิจารณาตัวเองใหม่เสียแล้ว พอรอดมาได้หญิงสาวก็ลงมานั่งร้องไห้เอาเป็นเอาตายอยู่ในรถยนต์ของตัวเอง จนกระทั่งหอบแฮ่กนั่นแหละถึงได้รู้สึกโล่งใจจนสามารถขับรถกลับบ้านได้เสียที เพียงเท่านี้เธอก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองล่องลอยอีกแล้ว และเพียงเท่านี้เธอก็จะสามารถไปกินข้าวเย็นกับฟ้าได้ตามสัญญาที่หลุดปากตอบรับออกไปตอนที่ตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุเมื่อวานนี้ และด้วยหัวใจที่ได้ระบายความเครียดต่างๆนานาไปจนหมดแล้วคราวนี้สาวเจ้าก็เลยหลับอย่างสบายใจที่สุดอีกครั้งหนึ่งในทันทีที่กลับมาถึงบ้านท่ามกลางความงุนงงของพ่อและแม่ และตื่นขึ้นมาด้วยความสดใสอย่างยิ่งกว่าที่ควรจะเป็น .......................................................... (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เอมจะให้ฟ้าไปรับที่บ้านหรือเปล่า” “ไม่ต้องหรอก ไปเจอกันที่ร้านเลยก็แล้วกันจะได้ไม่วุ่นวาย เอมจะแวะไปเก็บรถที่อพาร์ทเมนท์ก่อนแล้วจะนั่งแทกซี่ไป” “งั้นฟ้าไปรอที่ร้านเลยนะคะ” “ถ้ายังไงฟ้าก็สั่งอาหารกินกับเอมิลี่ไปก่อนก็แล้วกันไม่ต้องรอเอม ถ้าเกิดว่ารถติดเอมอาจจะไปช้าสักหน่อยน่ะ” “อ๋อ ไม่เป็นไร เรารอได้ ว่าแต่เอมจะชวนใครมาด้วยก็ได้นะ” “จ้ะ จะบอกเขาให้แต่ไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือเปล่านะ” “แล้วเจอกันนะ” “อืม แล้วเจอกัน” อากาศวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้นก่อนจะนอนลงบนเตียงกว้างข้างๆตู้ข้างเตียงนั้นด้วยความรู้สึกสับสน ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากจนกระทั่งเขาเองก็รับไม่ทัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้ในตอนแรกเลยสักนิด เธอดูเหมือนคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยรู้จักมากกว่าที่จะใช่เอมคนนั้น คนที่เขาคาดเดาได้ว่าจะทำอะไรต่อไปในวินาทีถัดไป ชายหนุ่มเอามือก่ายหน้าผากในขณะที่สูดลมหายใจเอาอากาศเย็นช่ำจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องพักบนชั้นที่ 21 ของโรงแรมหรูระดับห้าดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยาเข้าไปจนเต็มปอด อยากจะให้ออกซิเจนช่วยเข้าไปในร่างกายและผ่อนคลายความเครียดและความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้ผล เขาพลิกตัวและมองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำนอกหน้าต่างกระจกกว้าง พยายามมองหาดวงดาวสักดวงทว่าไร้ผลอันใด คืนนี้ไม่มีแม้ดาวสักดวงที่จะอยู่เป็นเพื่อนท้องฟ้า นี่เป็นความผิดพลาดหรือเปล่า นี่เป็นการยืนยันคำตอบของเอมใช่ไหม เอมเปลี่ยนไปจนสุดที่เขาจะเอื้อมคว้าเธอกลับคืนมาได้แล้วใช่ไหม เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปรับ “ฟ้า นี่เอมิลี่นะ” “อืม ว่าไงล่ะ” “บอกเลยนะว่าคืนนี้ฉันไม่ไปกับเธอหรอก” เสียงจากปลายสายค่อนข้างดัง “ฉันนัดกับมิเชลจะไปข้าวสารตั้งแต่ก่อนที่เราจะมาที่นี่แล้ว วันพรุ่งนี้ฉันก็จะไปภูเก็ตเธอจะไปกับพวกเราหรือเปล่า” “อ๋อ เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลย เอาเป็นว่าถ้ายังไงจะบอกอีกทีพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” “ได้ แต่อย่างที่ฉันบอกเธอนะฟ้า เพื่อนเธอน่ะไม่เห็นเหมือนอย่างที่เธอเล่าให้ฟังเลย ท่าทางเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าที่เธอเล่าให้ฟังเยอะ” “อืม ขอบใจสำหรับความคิดเห็น” คนพูดมีน้ำเสียงเบื่อหน่าย รู้ดีว่าบทสนทนาเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆเหมือนที่เคยเป็นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในวันวานที่ผ่านมา “เออ ไหนๆก็พูดแล้วนะฟ้า ฉันเป็นห่วงว่าถ้าเธอยังคิดว่าจะปล่อยให้เขาเข้าใจผิดต่อไปล่ะก็ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ เมื่อวานนี้มิเชลก็บ่นที่เขาต้องอยู่คนเดียวมาวันนึง นี่ฉันมาฮันนีมูนนะที่รัก หรือเธอคิดจะให้พี่สาวต้องหย่าทั้งๆที่เพิ่งแต่งงานน่ะฮะ” “เธอนี่ขี้บ่นจังเอมิลี” “เธอก็เด็กแถมงี่เง่ามากเลยย่ะ แค่นี้นะสามีฉันเรียกแล้ว” คราวนี้สาวเจ้าแว๊ดกลับ “อืม” “อ้อ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะฟ้าว่าเธอน่ะคิดจะแก้แค้นเขา บอกให้นะถ้าผู้หญิงเราเวลาเจ็บมากๆน่ะจะจำจนตาย ต่อให้ง้อแค่ไหนเขาก็ไม่สนอีกแล้ว” “รู้แล้วน่า” “แล้วก็บอกเขาไปด้วยล่ะว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ” “เออน่า” “นี่ เธอน่ะ...” “โอ้ย” คราวนี้คู่สนทนาว๊ากเพ้ยอย่างเหลืออดเหลือทนเต็มที “ไหนเธอบอกว่ามิชเรียกแล้วไม่ใช่หรอเอมิลี่ ไปได้แล้วน่า ขอให้สนุกนะ บ้าย” ชายหนุ่มวางสายทันก่อนที่เอมิลี่จะบ่นต่อไปมากกว่านี้ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนดีๆอย่างมิเชลหรือที่เขาเรียกสั้นๆว่ามิชถึงได้ตกลงปลงใจแต่งงานกับเอมิลี่คนนี้ได้ มันก็ใช่อย่างที่เอมิลี่พูดว่าเขาเพียงคิดที่จะทำให้เอมรู้สึกแบบเดียวกับเขาบ้าง มันอาจเป็นเรื่องงี่เง่า หรือว่ามันทำให้เห็นว่าจริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เอมิลี่ว่า แต่ก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ว่าแท้จริงแล้วเขายังคงคิดถึงเธอเสมอ ยังจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ แต่ผลของการกระทำกลับทำให้เห็นว่าเอมไม่ได้แคร์เขาเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะเธออาจจะมีใครแล้วก็ได้ล่ะมั้ง เวลาที่ผ่านไปถึงสองปี เธออาจจะมีชีวิตใหม่กับใครสักคนที่เข้ามาในระหว่างที่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้าง  จะว่าไปก็คงต้องสมน้ำหน้าเขาล่ะมั้งที่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไปโดยไม่ยอมทำอะไร ไม่ยอมตอบจดหมายของเธอ และส่งโปสการ์ดให้เธอน้อยมากกว่าที่ควรจะเป็นทั้งๆที่เอมส่งมาหาเขาไม่เคยขาด บางทีนี่อาจจะเป็นการทำผิดซ้ำซากไม่รู้จบและกลายเป็นบทลงโทษเขาอีกครั้ง แต่ยังไงวันนี้ก็นัดแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่อยากไปเท่าไร แต่นี่อาจจะเป็นการกินข้าวด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ และถ้าไม่ไปเขาอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ด้วยเหตุนี้อากาศจึงลุกขึ้นมาจัดการเตรียมตัวเพื่อออกไปพบคนที่อาจไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิต ...................................................... (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร้านที่นัดกันเป็นร้านอาหารในซอยเล็กๆที่เคยมานั่งกินด้วยกันเมื่อหลายปีมาแล้ว บรรยากาศของเยาวราชวันนี้ยังคงคึกคักเต็มไปด้วยผู้คน สมกับที่เป็นย่านการค้าที่ไม่เคยวายผู้คนไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือค่ำมืดดึกดื่น ชายหญิงมากมายพากันเดินขวักไขว่ไปตามถนนที่รถราสัญจรอย่างคับคั่ง เสียงพ่อค้าแม่ค้าที่ร้องเรียกผู้คนเข้าร้าน หรือให้เข้ามาดูสินค้ายิ่งทำให้ไชน่าทาวน์ของเมืองไทยนั้นเต็มไปด้วยสีสัน อากาศเป็นคนไปถึงร้านก่อน เขาสั่งของกินเล่นมากินแกล้มเบียร์เย็นๆรอไปเรื่อยๆ สักสิบนาทีหลังจากเวลานัดเอมิกาก็เดินเข้าร้านมาเหมือนเมื่อครั้งที่เรียนอยู่ หากแต่ต่างกันตรงที่ว่าไม่มีเอมคนที่อวบเกินพอดีคนนั้นแต่เป็นผู้หญิงสาวรูปร่างดีท่าทางคล่องแคล่วในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีสวยที่เดินเข้ามาทักทายเขาแทน “พอดีตัดสินใจเอารถมาเอง ขี้เกียจกลับแทกซี่ เลยหาที่จอดรถนานหน่อย ฟ้ามานานหรือยัง” เอมิกาเป็นฝ่ายทักทายก่อน สีหน้าของเธอสดใสกว่าที่เขาได้เห็นเมื่อเช้าของวันวาน ใบหน้านั้นตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ แปลกตาไม่จากภาพของเอมิกาที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขามากนัก “สักพักนึง กินอะไรดี” “แล้วเอมิลี่ล่ะ” เธอถามถึงคนที่หายไป “ไปข้าวสารกับเพื่อนแล้วเอมไม่ได้ชวนใครมาหรอ” “อ้าว อ๋อ ไม่ได้ชวนใครมาหรอก” “ถ้าอย่างนั้นกินอะไรล่ะ ฟ้าสั่งปูจ๋ามากินเล่นสองตัว เอมเอาไปอีกตัวสิ” “ฟ้าสั่งก็แล้วกัน เอมอะไรก็ได้ ไม่ต้องมากหรอก เดี๋ยวนี้เอมกินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว” สรุปว่าเธอผลักภาระการสั่งอาหารมาให้เขาด้วยท่าทีสบายอกสบายใจ เขาเลือกผัดผักบุ้งใฟแดง ปลากะพงนึ่งซีอิ้วและข้าวผัดปูอีกหนึ่งอย่าง จากนั้นทั้งสองก็เริ่มกินอาหารไปเรื่อยๆ ท่าทางของเอมิกาเวลากินอาหารนั้นบอกได้ชัดว่าเอร็ดอร่อยในขณะที่เขารู้สึกว่ากินอะไรไม่ค่อยลง แม้ว่าผัดผักบุ้งจะรสดี ปลากะพงจะเนื้อหวานเพราะความสดใหม่ และข้าวผัดจะมีเนื้อปูพอๆกับข้าวเลยก็ตาม “อ้าว กินน้อยจัง ไม่อร่อยหรอ” “เปล่า สงสัยจะอิ่มเร็วกว่าเมื่อก่อนล่ะมั้ง” “ถ้าไม่อย่างนั้นงั้นก็คงคิดถึงเอมิลี่” เอมิกาสรุป พร้อมกับยิ้มขำๆ “ความจริงฟ้าน่าจะโทรบอกยกเลิกเอม จะได้ไปข้าวสารกับเอมิลี่ไง” “ไม่เป็นไร ไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว” “ทะเลาะอะไรกับเอมิลี่หรือเปล่า” คราวนี้คนถามมีท่าทางกังวล “เปล่า” เขาตัดบทด้วยการก้มหน้าก้มตากินต่อไป “อืม” เธอกลับไปก้มหน้าก้มตากินต่อจนกระทั่งหมด และเมื่อถึงเวลาเช็กบิลเอมิกาก็แย่งเขาจ่ายเงินด้วยเหตุผลว่า “เอมเลี้ยง ตอนนี้เอมทำงานมีเงีนเดือนแล้วเลี้ยงเพื่อนเก่านานๆจะได้เจอกันทีแค่นี้สบายมาก” คำพูดนั้นเหมือนกับหมัดเบาๆหมัดหนึ่งที่ต่อยเข้าที่จุดตาย เล่นเอาคนฟังจิตใจไหววูบเลยทีเดียว ทั้งสองเดินออกจากร้านอาหาร เอมิกาถามเขาว่าอยากจะเดินเล่นสักหน่อยไหมแต่เขาปฏิเสธและถามว่าเธอจะทำอะไรต่อ “ก็กลับห้อง ไม่ได้อยากเดินอะไรเท่าไร” “งั้นไปฟังเพลงกันไหม ที่โรงแรมมีคลับให้นั่งฟังเพลง นักร้องเสียงดีเอมน่าจะชอบ” เขารู้จากมิชที่เมื่อวานต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียว ใบหน้าของเอมไม่เปลี่ยนแปลงจนเขากลัวว่าเธอจะปฏิเสธแต่ในที่สุดก็ตอบตกลงง่ายๆ “เอาสิ ไหนๆวันนี้ก็ว่างอยู่แล้ว กลับดึกสักหน่อยคงไม่เป็นไร” (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทว่าการอยู่ด้วยกันสองต่อสองกลับเหมือนการจับคนแปลกหน้าสองคนให้มาอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนพูดกันน้อยมากจะแทบจะนับคำได้ เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัด แม้ว่าจะอยู่ในคลับที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงไพเราะแต่ต่างคนต่างกุมแก้วเครื่องดื่มของตนเองเอาไว้ในมือและทอดสายตาออกไปยังนักร้องบนเวที มีท่าทางเหมือนกับทุ่มเทสมาธิทั้งมวลให้กับบทเพลงและเสียงดนตรีโดยไม่สนใจคนข้างกาย มันคงจะดำเนินเรื่อยไปเช่นนั้นจนกระทั่งแยกจากกันถ้าหากว่านักร้องคนนั้นจะไม่ร้องเพลงหนึ่ง ซึ่งบรรจุความหลังของช่วงเวลาแสนดีของทั้งสองเอาไว้ Love was young We saw beyond a sky that had no limits Much higher than the highest star Beyond the furthest planet We thought that we could change the world And everything in it But time ran out of endless hours Gave into doubt, were we just playing an endless game That no one ever wins “จำเพลงนี้ได้หรือเปล่า” เอมิกาถามขึ้นเบาๆ “จำได้สิ เอมหาอยู่ตั้งนานไม่ใช่หรอ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แล้วกลับมีรอยยิ้มเมื่อความหลังแสนดีนั้นย้อนกลับมาสู่ความทรงจำอีกครั้ง “แต่คนหาเจอคือฟ้านี่” เธอท้วงเสียงเบา “อืม ก็เอมบอกว่าอยากฟังอีกสักครั้งไม่ใช่หรอ” “ใช่ ตอนนั้นขอบคุณมากเลยนะ ที่อุตส่าห์ไปหาซีดีมาให้จนได้ทั้งๆที่เอมไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนร้อง” เขายิ้มเมื่อนึกถึงว่าตนเองต้องใช้ความพยายามในการสืบเสาะว่าเพลงที่เอมของเขาจำได้เพียงเนื้อเพลงครึ่งๆกลางๆนั้นคือเพลงอะไรและใครร้อง จากนั้นต้องพยายามตามหาให้ได้ว่ามีขายที่ไหน ตอนนั้นเขาใช้เวลาอย่างมากมาย แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเสียเวลาเปล่าประโยชน์เลย โดยเฉพาะเมื่อเห็นหน้าคนรับที่กรี๊ดกร๊าดมากมาย และท่าทางเคลิบเคลิ้มยามฟังบทเพลงนี้ หากในเวลานี้ภาพเหล่านั้นเป็นเพียงความทรงจำของเขา ไม่มีประโยชน์อันใดจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกแล้ว If I could run away Hide away Forget the way I feel But your memory keeps haunting me Convincing me it's real Now you're not here Now you're not here “มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอก” Love and hate Left up to fate A life we took for granted We couldn't stop our running from the things we always wanted No long goodbyes No tears to cry And nothing to believe in But now you're gone We'll never know a love that's grown Time took away All that it gave to the two of us เพลงที่เคยเป็นความทรงจำแสนดีแต่บัดนี้เนื้อเพลงนั้นกลับกลายเป็นเหมือนคมมีดที่กรีดหัวใจของคนทั้งสองด้วยว่ามันเหมือนกับคำสารภาพของใครบางคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน บอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าความรักในอดีตนั้นไม่ยอมเลือนหายไปจากใจที่ยังยึดติดกับความหลังและใจดวงนี้ยังหวังว่าจะสามารถไขว่คว้ารักนั้นคืนมาครองได้ ในขณะที่กาลเวลาผันผ่านพัดพาใครบางคนให้จากไปตลอดกาลคงเหลือไว้เพียงความเจ็บช้ำและภาพความหลังที่เป็นเหมือนวิญญาณที่คอยหลอกหลอนคนอีกคนไม่จบสิ้น If I could run away Hide away Forget the way I feel But your memory keeps haunting me Convincing me it's real Now you're not here Now you're not here When our hearts were young and nights were long We'd let the morning sun kiss our eyes open Precious dreams that we had now they are dead and gone The promises we made have all been broken If I could run away Hide away Forget the way I feel But your memory keeps haunting me Convincing me it's real Now you're not here Now you're not here ช่างเจ็บช้ำนัก เมื่อต้องยอมรับว่ารักนั้นได้ผ่านพ้นไปเช่นเดียวกันกับที่ในอ้อมแขนคู่นี้ ในชีวิตนี้ ในห้วงคำนึงของคนๆนี้ไม่มีใครคนนั้นอยู่ในนั้นอีกแล้ว In my arms In my life Lovin' you, is just a memory Now you're not here Now you're not here With me now, in my arms, in my mind, in my life เมื่อบทเพลงนั้นจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือยาวนาน โดยเฉพาะจากคนฟังสองคนที่ยังคงถูกความหลังตามหลอกหลอนไม่รู้จบ ความเงียบเข้าปกคลุมจิตใจของคนทั้งคู่อีกครั้ง ก่อนที่เอมิกาจะพูดขึ้น “เอมิลี่น่ารักนะ” “ไม่น่ารักเท่าไร ขี้บ่นจะตาย” คนตอบยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่พูดถึง “ทั้งขี้บ่นทั้งจุ้นจ้าน น่ารำคาญออก บางทีไม่อยากให้ยุ่งก็ชอบมายุ่งจนได้” “หรอ” “ใช่เลย ทั้งชอบบังคับให้ทำโน่นทำนี่ ไม่ให้ทำอย่างนั้นไม่ให้ทำอย่างนี้เล่นเอาหัวปั่นไปหมด” “ฟ้าโชคดีที่เจอคนดี” “ใช่ โชคดีจริงๆ” เอมิกานิ่งไปอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจพูด “เอมยินดีด้วยนะที่ฟ้าได้เจอคนดี หวังว่าฟ้าจะมีความสุขตลอดไปนะ” “หือ” เขาไม่เข้าใจคำพูดของเธอเท่าไร หญิงสาวหัวเราะ “ก็ถ้าแต่งเมื่อไรก็บอกกันมั่งนะ จะได้ส่งของขวัญไปให้ เอมอาจไม่ได้ไปด้วยตัวเองหรอก” “อ๋อ เพิ่งแต่งงานได้ไม่กี่สัปดาห์หรอก นี่เอมิลี่มาฮันนีมูนนะ” “ดีจัง” หญิงสาวตอบเสียงใส ทว่ารู้สึกว่าในอกนั้นแห้งผากจนไม่อาจนั่งอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว “ดีจริงๆเลย เอางี้ดีกว่า วันนี้เอมกลับก่อนก็แล้วกันนะ พรุ่งนี้เอมต้องทำงานแต่เช้า ไว้ค่อยเจอกันใหม่แล้วกันนะฟ้า เอมยินดีด้วยนะ” “เดี๋ยวเอม” เขาคว้าข้อมือของเธอไว้ทว่าเอมิกาแกะมือใหญ่ที่กำรอบข้อมือเล็กของเธอออก หญิงสาวมองหน้า “เพื่อน” จนเต็มตาอีกครั้ง “เอมอยากกลับแล้วล่ะ ขอตัวเลยก็แล้วกัน” จากนั้นเจ้าหล่อนก็ก้าวยาวๆออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา ไม่ใช่อะไรหรอก...ถ้าหันกลับมาคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคงจะเห็นว่าบนใบหน้านั้นมีน้ำตาอาบอยู่เท่านั้นเอง ............................................................................. (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มีคนพูดว่าความโชคร้ายจะมาพร้อมกับความโชคดี แต่ก่อนที่เทพเจ้าแห่งความโชคดีจะยิ้มให้นั้นต้องผ่านความโชคร้ายสุดๆไปให้ได้เสียก่อน ในขณะที่เอมิกากำลังจ้ำออกมาจากคลับนั้นเธอก็เผอิญสวนกับเอมิลี่และมิเชลที่เพิ่งกลับมาจากข้าวสารเพื่อที่จะมานั่งฟังเพลงกันต่อพอดิบพอดี “เอ้ม ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ ฉันเพิ่งกลับมาจากข้าวสาร แหม..นี่ถ้ารู้แต่แรกว่าจะคนมหาศาลก็ไม่ไปหรอก หนวกหูเป็นบ้าเลย” เอมิลี่เป็นฝ่ายทักทายด้วยความสดใสร่าเริงและรวดเร็วตามแบบฉบับของหญิงสาวที่ไม่เคยหยุดนิ่ง “มารู้จักมิเชล สามีฉันหน่อยเร้ว อ้าวเธอร้องไห้นี่นา เป็นอะไรไป ไอ้เด็กบ้านั่นทำอะไรเธอ” เพียงเท่านี้ก็ทำให้เอมิกาได้แต่ยืนอึ้งตะลึงตะลาน เอมิลี่ควักเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาที่เปรอะน้ำตาให้อย่างรวดเร็วและแผ่วเบา “บอกฉันสิ นายนั่นทำอะไรเธอ” แต่คำตอบของสาวไทยกลับเป็น “เมื่อกี้คุณบอกว่านี่คือสามีของคุณหรือคะ” “อ๋อ ใช่สิ นี่มิเชล มิเชลนี่เอมิกาที่นายฟ้าเล่าให้พวกเราฟังบ่อยๆไง” ผู้ชายร่างสูงใหญ่มีอายุคนนั้นยิ้มให้อย่างใจดี “สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ หมายความว่าคุณสองคนเป็นสามีภรรยากันใช่ไหมคะ” เธอยังถามย้ำ “ใช่สิ หรือเธอคิด...” เอมิลี่ชะงัก ก่อนจะหรี่ตาลงเหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง “อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กบ้านั่นไม่ได้บอกเธอว่าฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” “เปล่าค่ะ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขาบอกว่าคุณมาฮันนีมูน ฉันก็เลย...” “ไม่ต้องเล่าอะไรอีกแล้วล่ะ ฉันว่าฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าเขาพูดอะไรบ้าง ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวฉันจัดการเอง คุณอยู่ตรงนี้กับมิเชลก่อนแล้วกันอย่าเพิ่งไปไหนรอให้ฉันกลับมาก่อนก็แล้วกัน” “คือ ฉันกำลังจะกลับ...” “ไม่” เอมิลี่ตัดบททันควัน “คุณยังกลับไม่ได้จนกว่าฉันจะได้จัดการไอ้เด็กบ้านั่นก่อน” ว่าแล้วเอมิลี่ก็พาร่างระเหิดระหงของเธอเข้าไปในผับปล่อยให้เอมิกายืนงงอยู่กับสามีของเธอ “เราไปนั่งรอที่โน่นก่อนดีไหมครับ” เขาพูดด้วยภาษาอังกฤษติดสำเนียงฝรั่งเศสขณะผายมือไปที่ชุดโซฟาใกล้ๆ “ไม่ต้องห่วงครับ เอมิลี่จัดการเรื่องนี้ได้สบายๆอยู่แล้วนายฟ้าไม่เป็นไรหรอกครับ” “พวกคุณเป็นเพื่อนของฟ้าหรือคะ” เธอถามขณะที่นั่งลง “อ๋อ เอมิลี่เป็นพี่สาวของเขาครับ ฟ้าไปอยู่กับแฟมิลี่ของเอมิลี่ตอนไปเรียนฝรั่งเศส ส่วนผมตอนนี้ก็เป็นพี่เขยของเขา ความจริงเรารู้จักกันมาตั้งแต่ตอนที่เขาได้ทุนไปเรียนตอนนั้นแล้ว” “ฉันนึกว่า..” “ไม่เป็นไรครับ ความจริงเราได้ยินเรื่องของคุณมานานแล้วเหมือนกัน” มิเชลยิ้ม “ฟ้าเล่าเรื่องคุณให้เราฟังแทบจะตลอดเวลาที่เราได้รู้จักเขาเลยทีเดียว” อีกด้านหนึ่งอากาศไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าอะไรกำลังจะมาถึงตัว “ฮาย” เขาเงยหน้าขึ้นมาจากแก้วเบียร์ในมือ เอมิลี่คนสวยนั่งลงตรงเก้าอี้ที่เมื่อครู่เอมิกาเพิ่งลุกจากไป “ข้าวสารไม่สนุกหรือไงเอมิลี่” “อ๋อ ก็พอใช้ได้อยู่หรอก แต่ฉันแก่เกินกว่าจะไปเย้วๆอย่างนั้นแล้วเท่านั้นเอง ทำไมนายถึงมานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ” “ก็...ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว” “นายบอกเรื่องที่ฉันฝากบอกเอมไปหรือยัง” “เรื่องไหนล่ะ” “ก็เรื่องที่ฉันกับนายไม่ได้มีอะไรกัน และฉันก็แต่งงานแล้วไงล่ะ” “อ๋อ บอกแล้ว เขาบอกว่าแสดงความยินดีด้วย” “แน่ใจนะ” “แน่ใจ” เอมิลี่ยิ้ม “มิเชลให้ฉันมาตามนายไปเล่นไพ่กันหน่อย” “ฉันยังไม่อยากเล่นนี่” “เอ๊ะ ฉันบอกให้มาก็มาสิ ช่วยไม่ได้นะ นายดันไปตกหลุมรับปากว่าจะดูแลเทคแคร์เราสองคน” ว่าแล้วสาวเจ้าก็ดึงแขนชายหนุ่ม “มาเหอะน่า อย่าทำเป็นเรื่องมากเล่นตัวไปหน่อยเลยน่ะ ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก” ถึงจะไม่เต็มใจเท่าไร แต่ชายหนุ่มก็ไม่อยากขัดใจเอมิลี่ “ก็ได้ เธอนี่ยุ่งจริงๆเลยเอมิลี่” .................................................................. (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ล็อบบี้ เอมิกานั่งคุยอยู่กับมิเชลเรื่องประวัติศาสตร์ไทย ตอนนี้อารมณ์ของเธอดีขึ้นแล้วเมื่อได้เพื่อนคุยถูกคอ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะนั่งเศร้าในเมื่อเรื่องจริงไม่เหมือนกับสิ่งที่ถูกทำให้เข้าใจผิด ไม่ว่าฟ้าจะโกหกเธอไปเพื่ออะไรก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเก็บเอามาคิดให้รกสมอง ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเศร้าใจกับการกระทำเช่นนั้น ในเมื่อไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมานอกจากจะเจ็บใจไปเปล่าๆ “นี่มิเชล ดูสิว่าฉันได้ตัวใคร” เสียงร่าเริงของเอมิลี่ดังมาก่อนตัว คู่สนทนาทั้งสองหันไปมองยังต้นเสียงซึ่งปรากฏภาพของเอมิลี่ที่เดินนำมาในขณะที่อากาศมีท่าทางตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนทั้งสอง เอมิลี่หันไปพูดเสียงหวาน “อ้อ ฉันลืมบอกไปนะฟ้าว่าฉันหลอกเธอเล่นเรื่องไพ่ ตอนนี้เอมรู้แล้วล่ะว่าฉันแต่งงานกับมิเชลไม่ใช่เธอ เชิญแก้ตัวตามสบายนะจ๊ะ” จากนั้นก็หันมาทางเอมิกา “เอมจ๊ะ ฉันต้องขอตัวสามีคืนแล้วล่ะเพราะฉันง่วงเหลือเกิน เราไว้เจอกันอีกทีหลังจากฉันกับมิเชลกลับมาภูเก็ตแล้วกัน ฉันจะไปหาเธอที่ทำงานเอง” “ขอตัวก่อนนะครับ” มิเชลหันมาบอกเธอ “ค่ะ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะทั้งสองคน” คราวนี้เป็นเอมิกาที่พูดบ้าง เธอรอจนกระทั่งทั้งสองเดินจากไปแล้วจึงค่อยลุกขึ้นและออกเดินโดยไม่ยอมมองหน้าคนที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆนั่นเลยแม้แต่น้อย “เดี๋ยวเอม” เธอยังคงเดินต่อไป ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวเดินตรงไปยังลานจอดรถ เข้าไปนั่งประจำที่คนขับ โดยมีชายหนุ่มตามเข้ามาด้วยก่อนที่รถจะล็อกทัน “เอม” ชายหนุ่มกุมมือเธอไว้หากหญิงสาวสะบัดทิ้งไม่ใยดี “ยังมีอะไรอยากจะพูดอีกหรอฟ้า” “มีสิ” “อะไรล่ะ” “เอมโกรธฟ้ามากไหม” “สำคัญด้วยหรือ” “ฟ้าอยากรู้” คนต้องตอบคำถามถอนใจ “ไม่รู้สิ อาจจะโกรธมากก็ได้” “ทำไมล่ะ” “รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่ถูกปั่นให้ไปทางโน้นทีทางนี้ที” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” เสียงคนพูดบอกความเสียใจ “ช่างมันเถอะ” “ไม่ ฟ้าอยากรู้ว่าเอมคิดยังไงกับฟ้ากันแน่” “แล้วฟ้าล่ะคิดยังไงกับเอม ไอ้ที่ฟ้าถามน่ะเอมเคยบอกไปแล้ว แต่ตอนนั้นฟ้าไม่ได้บอกอะไรเอมเลย” ไม่มีคำตอบจากคนนั่งเคียงข้างซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูและก้าวลงไป เอมิกาออกรถ ขับไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่นำไปสู่ที่อื่นที่ไม่ใช่อพาร์ทเมนท์ของเธอ จวบจนถึงจุดหมายปลายทางแสนไกลอันเป็นชายฝั่งทะเลที่ครั้งหนึ่งใครบางคนเดินทางมาไม่ถึง หญิงสาวจอดรถหากยังคงนั่งนิ่ง นาน...กว่าที่จะพูดออกมาอีกครั้ง “ตอบมาสิ” ชายหนุ่มถอนหายใจ “อยากฟังจริงๆหรือ” “ใช่ ตอบมา ฟ้าคิดยังไงกับเอมกันแน่” “มันก็คำตอบเดียวกับที่ฟ้าอยากจะตอบเอมตอนนั้นนั่นแหละ” คนตอบหวนระลึกถึงความเจ็บปวดที่มี “ความจริงเอมก็น่าจะดูออกนี่ว่าฟ้าต้องการเอม อยากให้อยู่ข้างๆ ไม่ไปเป็นแฟนคนอื่น ไม่อย่างนั้นฟ้าจะโกรธจะโมโหเรื่องภีมทำไม เอมนั่นแหละที่ไม่เคยต้องการฟ้า ทิ้งฟ้าไปกับคนอื่นที่ดีกว่าฟ้า ฟ้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเอมมองไม่ออกว่าฟ้าคิดยังไงทั้งๆที่ฟ้าทำทุกอย่างที่ฟ้าคิดว่าเอมน่าจะเห็น พยายามแทบตายแต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเอมมองฟ้าแค่เพื่อน แค่คนที่นึกจะอยากให้ทำอะไรก็ได้ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เอมจะทำกับฟ้าเหมือนกับว่าฟ้าเป็นคนพิเศษ” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” คนถูกกล่าวหาท้วง “เอมเคยบอกแล้วนี่ว่าเอมกลัวว่าถ้าเอมบอกออกไปฟ้าจะไปจากเอม” “แล้วทำไมเอมต้องคิดอย่างนั้นด้วย” “ก็บอกไปแล้วนี่ว่าฟ้าน่ะเที่ยวดีกับใครไปทั่ว แถมคบใครก็คบไม่นาน ถ้าใครรักฟ้าแล้วเอมก็เห็นทุกทีแหละว่าเดี๋ยวเดียวฟ้าก็ทิ้งไปหาคนอื่นเรื่อยๆ เอมก็เลยไม่อยากเป็นอย่างผู้หญิงพวกนั้น อีกอย่างนะ ฟ้าจะมาชอบเอมได้ยังไงในเมื่อเอมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้ดีเด่นเลิศเลออะไรอย่างคนอื่นที่ฟ้าคบด้วยสักหน่อย” “นี่เอมจะเอาตัวไปเปรียบเทียบอะไรกับพวกนั้นล่ะ” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อรอบตัวฟ้ามีแต่คนพวกนั้น” “ช่างเถอะฟ้ายอมรับว่าฟ้าเองก็ไม่ดีจริงๆ แต่ทำไมเอมต้องทิ้งฟ้าไปไหนก็ไม่รู้หลังจากที่เราได้คุยกันครั้งนั้น” “อะไรกันตอนนั้นเอมคิดว่าฟ้าไม่ต้องการเอมแล้วต่างหากเอมถึงได้ต้องหลบไปเลียแผลใจ มันเจ็บนะฟ้า เอมต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหนถึงจะไปบอกว่ารักได้น่ะ ไม่คิดบ้างเลย” “แล้วทำไมเอมไม่รอฟังล่ะว่าฟ้าจะพูดว่ายังไง ทำไมเอมทิ้งฟ้าไป” “ก็... ก็คิดว่าต้องอกหักแน่ๆก็เลยไปไงล่ะ อีกอย่างนึงน่ะเอมก็เพิ่งเลิกกับภีมแถมฟ้ายังเป็นอย่างนั้นก็เลยไม่อยากให้ฟ้าคิดว่าเอมมาหาฟ้าเพราะสงสารที่ฟ้าต้องเป็นอย่างนั้นน่ะสิ” “แล้วทำไมไม่คิดล่ะว่าฟ้าอยากให้เอมสงสารมากๆเลย” “หือ” คนฟังไม่อยากเชื่อหู “ก็ฟ้าอุตส่าห์ยอมเจ็บตัว ขนาดนั้นก็เพื่ออยากจะให้เอมสงสารไง” “อย่าล้อเล่นน่า” “อ้าวไม่เชื่อเลยรึไง” “จะบ้าหรอ อย่างฟ้านี่นะจะยอมทำอะไรโง่ๆอย่างนั้นเพื่อให้เอมเลิกกับภีม” “รู้ไหมว่าตอนนั้นฟ้าอธิษฐานว่าอะไร” “ไม่รู้” “ฟ้าขอว่าฟ้ายอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ในตอนนั้นเพื่อให้ได้เอมมาไง” คราวนี้คนฟังทำหน้าเบะ “อื๋อ น่ากลัวชะมัด ฟังดูแย่มากๆเลยรู้ตัวหรือเปล่า” “ไม่ปลื้มหรอ” “ไม่เลยสักนิด น่ากลัวจะตายไป เหมือนคนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้สิ” “อืม... เอมนี่ไม่โรแมนติกเลยนะ” “มันเรื่องของเอม มีปัญหาอะไรไหม” “”อ๋อ ไม่มี ก็ฟ้าเคยบอกแล้วนี่นาว่าเอมจะเป็นยังไงฟ้าก็รับได้ทั้งนั้นแหละ ว่าแต่เอมเถอะรับคนแย่ๆคนนี้ได้หรือเปล่า” “ไม่รู้สิ หนี้เก่าเราเพิ่งเคลียร์ แต่หนี้ใหม่ที่ฟ้ามาหลอกเอมนี่หมายความว่ายังไงยังไม่จบเรื่องนะ” “อะไรล่ะ” “ก็เรื่องที่อำว่าเอมิลี่เป็นแฟนเพิ่งแต่งงานกันไงล่ะ” คราวนี้คนผิดอุบอิบตอบอย่างไม่ยอมรับผิด “ก็เหมือนเอมไง ฟ้าไม่เจอเอมตั้งนานไม่รู้ว่าเอมมีใครเปลี่ยนไปหรือเปล่า ฟ้า ก็ไม่อยากเจ็บสิ” “ก็เลยเอาเอมิลี่มาบังหน้างั้นสิ” “มันก็ใช่ แล้วเอมก็เฉยเสียจนฟ้ากลัวจริงๆ” “อืม” “ก็เอมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนี่ เมื่อก่อนฟ้าดูเอมนิดเดียวก็รู้แล้วว่าเอมคิดยังไง แต่มารอบนี้เอมเปลี่ยนไปจนฟ้าเดาไม่ออกเลยสักอย่าง” “มันเป็นกลไกปกป้องตัวเองล่ะมั้ง” เธอพูดพลางหัวเราะ “ผลพลอยได้จากงานบริการ” “แล้วเอมจะหายโกรธฟ้าหรือเปล่า” “นั่นสิควรจะหายโกรธหรือเปล่า” “ควรสิ เพราะฟ้าก็ยอมรับผิดแล้วนี่” “เฮ้อ” “ตกลงว่าไง” (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์กำลังผุดโผล่พ้นแผ่นน้ำทาบทาทะเลให้เป็นสีทองอร่ามระยับผิวน้ำที่เกลื่อนไปด้วยระลอกคลื่น เป็นสัญญาณว่ารัตติกาลได้ผ่านพ้นไปอีกครั้งหนึ่งและวันใหม่ได้เข้ามาแทนที่ “รถขาเข้าคงติดน่าดู” คนที่ครองพวงมาลัยบ่น “ไม่ได้เกี่ยวกันเลยนะเอม” “ทำไมจะไม่เกี่ยว วันนี้ฉันต้องเข้ากะเช้านะยะ” คนตอบตวาดแว๊ด “งั้นก็ลาสิ” “บ้าหรอ เงินนะจ๊ะเงิน ตอนนี้เอมไม่ได้ขอตังค์พ่อเอแม่หมีแล้วนะ” “ลาออกเลย” คนพูดสบายอารมณ์ “ไม่เห็นแปลก” “บ้าสิ” “คำก็บ้าสองคำก็บ้า” “เฮ้อ เสียเวลานอนจริงๆ” คนพูดสตาร์ทรถ “เรื่องแค่นี้แทนที่จะพูดให้รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วต้องให้วุ่นวายมาถึงปีนี้ บ้าชะมัด” “ก็แล้วใครกันล่ะที่ไม่ยอมฟัง” “ใครกันแน่ที่ไม่ยอมพูด” “ก็คนฟังเล่นหนีไปอย่างนั้นคนพูดจะพูดให้ใครฟังล่ะ” “ช่างสิ ตอนนี้ต้องไปทำงานก่อน” “แล้วตกลงว่าไง หายโกรธฟ้าหรือยัง อย่าบอกนะว่าจะต้องรอไปอีกปีสองปีค่อยมาพูดกันใหม่” “เอาเป็นว่าหายโกรธก็แล้วกัน เรื่องจิ๊บจ๊อย” คนตอบคราวนี้ตอบส่งๆ “เฮ้อ บ่ายนี้คุณลูกค้าขาใหญ่จะเข้ามารับหนังสือวันนี้ด้วย ปวดหัวแท้ๆ” “ใครหรอ” คนฟังชักสนใจ “ลูกค้าที่ร้าน” “แล้วทำไมต้องปวดหัวด้วยล่ะ เขาจู้จี้มากหรอ” “เปล่า จะว่าไปเขาก็เป็นลูกค้าที่ดีนั่นแหละ เพียงแต่ว่าชอบมาวุ่นวาย” “วุ่นวายยังไง” “ก็... ชอบมาคุยพิร่ำพิไร ชอบชวนไปโน่นไปนี่ ออกนอกหน้าจนพี่ที่ร้านแซวไม่รู้จะแซวยังไงแล้ว แย่ชะมัด” คราวนี้คนฟังเริ่มรู้สึกทะแม่งๆ “แล้วเคยไปไหนกับเขาหรือเปล่า” “เปล่านี่ ขี้เกียจยุ่ง แค่นี้ก็มากพอแล้ว” “ผู้หญิงหรือผู้ชาย” “ผู้ชาย” “อายุเท่าไร” “ก็มากกว่าเราสักหน่อยล่ะมั้ง” “หล่อมากมั้ย” “ไม่เท่าไร” “ทำงานอะไร” “หลายอย่าง เจ้าของร้านหนังสือ เจ้าของโรงเรียนสอนดำน้ำ” “อืม แล้ว...” “อย่าถามมากได้ไหม” เอมิกาตวาดแว๊ด “ไม่อยากพูดถึง” “ก็ได้ๆ” อืม...ถ้ายังจะจำกันได้ แม่ของนายฟ้าเคยบอกหนูเอมิกาไว้อย่างหนึ่งว่า “ฟ้าไม่ค่อยชอบให้ใครมาแย่งความสำคัญของเขาน่ะจ้ะ” แต่ไม่ได้บอกไว้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาจริงๆ ฟ้าจะทำอย่างไร ตอนนี้ดูเหมือนว่าเอมิกาจะไปจุดระเบิดลูกใหญ่เข้าให้กับคนที่แสนจะไม่ยอมโตคนนี้เข้าให้แล้ว จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผลจากเมื่อสองปีก่อนทำให้วันนี้เอมิกาผู้ต้องเข้าทำงานกะเช้า (เช้าของแม่คุณก็คือสิบโมง) มาทำงานสายจนได้ แถมมาในสภาพเกือบเป็นซอมบี้เพราะนอกจากไม่ได้นอนแล้วยังต้องขับรถไปกลับกรุงเทพฯ – ชะอำ ดังนั้นประสิทธิภาพในการทำงานของแม่คุณจึงอยู่นาสภาพร่อแร่เต็มที หากเจ้าหล่อนยังสวมหัวใจนักสู้จอมถึกให้บริการลูกค้าไปตามปกติ บ่ายโมงตรงเผงไม่ขาดไม่เกิน อากาศ ผู้ที่ได้นอนหลับพักผ่อนจนสดชื่น ในชุดลำลองเสื้อเชิร์ตพับแขนและกางเกงยีนส์สีซีดก็เดินเข้ามาในร้านและเลือกหนังสือหนึ่งเล่มหลบไปนั่งอ่านในมุมหนึ่งของร้านที่จัดไว้ให้ลูกค้าได้อ่านหนังสือตามสบายโดยไม่ได้เดินไปบอกกล่าวให้สาวเจ้ารู้ตัวก่อน เพียงแต่ว่าแว่นตากรอบทองนั่นไม่ได้บดบังรัศมีของอดีตหนุ่มฮ๊อตของมหาวิทยาลัยไว้ได้ ด้วยเหตุนี้เอมิกาก็รู้แล้วว่าเพื่อนทรยศ(เพราะหนีไปนอนมาครึ่งวัน)มาปรากฏกายภายในร้านเรียบร้อยตามคำบอกเล่าของเหล่าพนักงานสาวที่หัวใจยังว่างและไม่ค่อยว่างสักเท่าไร “มาทำไมน่ะ” คนถูกทักละสายตาจากหนังสือเล่มหนามาก “มาหาหนังสืออ่าน รอบนี้ไม่ได้เอาหนังสือมาด้วย เอมิลี่กับมิชก็ไปเที่ยวภูเก็ตแล้วเลยเบื่อๆ ร้านนี้ให้นั่งอ่านหนังสือได้ไม่ใช่หรอ” “ว่าแต่ไอ้หนังสือนั่นมันสนุกมากเลยหรอ” “ก็ดีนะ เอมไม่เคยอ่านของนิโคลัส สปาร์กหรอ” “ไม่เคย” คนตอบสะบัดหน้า “ไม่กวนแล้วล่ะ ตามสบายนะ” “อืม” คนตอบยิ้มตาใส บริสุทธิ์ราวกับพ่อเทพบุตรน้อยแห่งโอลิมปัส “ทำงานต่อไปเหอะ” “รู้แล้วน่ะ” บ่ายสองโมง...เดี๊ยะ คุณลูกค้าขาใหญ่เดินหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเข้าร้านมา แน่นอนว่าเขาเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ที่ต้องติดต่อเรื่องหนังสือ และคนที่ต้องติดต่อด้วยก็ไม่ใช่ใครไปได้นอกจากคุณเอมนั่นแหละ “สวัสดีครับคุณเอม” “สวัสดีค่ะ หนังสือที่สั่งไว้ได้เรียบร้อยแล้วนะคะ” “ครบทุกเล่มนะครับ” “อ๋อค่ะ นี่ค่ะ” สาวเจ้ายกกองหนังสือที่เตรียมไว้ขึ้นมาวางบนเคาท์เตอร์ “ตรวจดูก่อนนะคะว่าขาดหรือเกินอะไรหรือเปล่า” “ครับๆ ครบครับ” แน่นอนว่าภาพนี้ย่อมอยู่ในสายตาภายใต้กรอบแว่นนั้นเป็นที่เรียบร้อยตั้งแต่ต้นรวมไปถึงลูกอ้อนของคุณพี่ลูกค้าที่กินเวลายาวนานกว่าการพูดคุยเรื่องหนังสือนั่นด้วย และเมื่อไม่ยอมจบเสียคนที่นั่งดูอยู่ก็เลยอดรนทนไม่ได้ขึ้นมา “เอม ฟ้ากลับก่อนนะ” ใบหน้าของคนพูดนั้นยิ้มแย้มเหมือนมีรัศมีความขาวแผ่ออกมาตัวคนพูด เอมิกาได้แต่อือออตอบรับไปเพราะติดพันการคุยอยู่กับคุณลูกค้า ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดเดียวว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวินาทีต่อไป เมื่อได้รับคำตอบแล้วคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็ชะโงกหน้ามาจุ๊บ คุณพนักงานเข้าให้หนึ่งที อืม....เล่นเอาทั้งคุณลูกค้าและคุณพนักงานอึ้งกิมกี่ “กลับก่อนนะจ้ะที่รัก เจอกันที่บ้านนะ” ทิ้งระเบิดเสียอีกหนึ่งตู้มแล้วพ่อหนุ่มหน้ามนคนซื่อก็จากไป .... “คุณเอมครับ นั่น....” คุณลูกค้าขาหญ่ายถาม ส่วนคุณพนักงานที่ยังอึ้งค่อยได้สติหันมายิ้มให้....หวาน....ตามที่พี่ๆเทรนมาเปี๊ยบ “เชิญไปจ่ายเงินเคาท์เตอร์โน้นเลยค่ะ” ....................................................................... (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เวลาผ่านไปไวมาก....เลิกงานแล้วล่ะ พ่อหนุ่มหน้ามนคนซื่อนั่งยิ้มอยู่หน้าร้านหนังสือที่สาวเจ้าทำงานในขณะที่สาวเจ้าลากร่างแทบจะไร้เรี่ยวแรงออกมาจากร้าน “ไอ้ฟ้าบ้า” หล่อนกัดฟันกรอด “จ๋าจ้ะ ที่รักจ๋า” คนมารอรับยังหน้าระรื่นอยู่ “ขับรถไม่ไหวแล้วล่ะสิ เอากุญแจมาเดี๋ยวจัดการเอง” และด้วยผู้คนที่สัญจรไปมารวมไปถึงคนในร้านที่แสร้งทำเป็นเดินผ่านไปผ่านมานอกร้านก็ขัดขวางไม่ให้คุณพนักงานคนดีกลายเป็นนารีสติแตกไป เอมิกาได้แต่ส่งกุญแจรถให้ด้วยความแค้น พร้อมทั้งสัมภาระอันหนักอึ้งที่เจ้าหล่อนขนมาให้กับพ่อหนุ่มที่อ้างตัวเป็นที่รักของเจ้าหล่อนด้วยความ “แค้น” ก่อนจะเดินนำไปที่รถ “รอเดี่ยวไอ้ฟ้าบ้า รอให้แม่มีแรงก่อนเหอะ” สาวเจ้าได้แต่กัดฟันพูดเพราะเรี่ยวแรงหมดไม่เหลือหลอ มาในดูภายในร้านกันบ้างละกันนะ “ไหนว่ายายเอมมันไม่มีแฟนไงล่ะ” คุณณากระซิบกับเจ๊ตุ๊ก “นั่นสิ แต่โธ่เอ้ย สุดหล่อของเจ๊ดันโดนยายเอมคาบไปเสียแล้วสิ” “เฮ้อ ดวงเรื่องผู้ชายยายเอมนี่มันดีจริงจิ้ง” ........................................................................... (มีต่อ) จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โดยสรุป เอมิกาผู้มีดวงเรื่องผู้ชายดีจริงจิ้งของพี่ณาก็ยังคงต้องวุ่นวายกับความรักของเธอต่อไป ในเมื่อคนๆนั้นดันเป็นคุณอากาศ ผู้ชายใจน้อย ขี้เหงา และทนไม่ได้ที่จะถูกแย่งความสนใจไปเป็นอื่น หุหุหุ มาดูแล้วกันว่าวุ่นวายขนาดไหน “ชั้นไม่ลาออกหรอกย่ะ ให้ตายก็ไม่ยอมลาออก” “งั้นหรอ” คนตอบยิ้มกริ่มไม่สะทกสะท้านกับอาการภูเขาไฟระเบิดของคนนั่งข้างๆ “ช่วยไม่ได้นะ ฟ้าส่งจดหมายลาออกไปที่ที่ทำงานเอมแล้วล่ะ” “เหตุผลอะไรไม่ทราบยะ” คนถามกัดฟันกรอดด้วยความโมโหที่ถูกละเมิดสิทธิส่วนบุคคล “ใครอนุญาต” “อ้าว ก็ภรรยาต้องติดตามสามีสุดที่รักไปต่างประเทศสิ” “ใครเขาจะไปกับเธอ” “นี่ฟ้าดร็อบเรียนมาอยู่กับเอมจนจะโดนไทร์แล้วนะ เสียสละคืนกันบ้างสิ” “แล้วใครให้ทำอย่างนั้นล่ะ ก็บอกว่าให้กลับตั้งแต่เดือนที่แล้วก็ไม่กลับ จะมีหน้ามาพูดอย่างนี้อีกเราะ” “เอาน่า ก็แม่กะพ่อก็ยังให้อยู่บ้านเลยนี่นา มีแต่เอมนั่นแหละใจร้ายทิ้งฟ้าไปอยู่อพาร์ทเมนท์บ้านช่องก็ไม่ยอมกลับจนจะถูกตัดออกจากกองมรดกตั้งหลายที” “ไม่ต้องมาพูดเลย นั่นมันเพราะใครกันล่ะ” “เอาน่าเอม ฟ้ารอเอมมาตั้งหลายปีแล้วนะ เลิกงี่เง่าได้แล้วน่า” “ใครบอกว่าฉันงี่เง่า” “ถ้าไม่งี่เง่าก็ตอบตกลงสิ” “ไม่” “นั่นไง เห็นไหมล่ะว่าเอมน่ะงี่เง่า” “ไอ้ฟ้าบ้า!” “เอาน่า ฟ้าบ้าเอมก็รักนั่นแหละ จริงไหม” ก่อนที่เอมิกาจะมีโอกาสได้ต่อล้อต่อเถียงอีก แก้ว ซึ่งยืนอยู่ข้างๆก็เกิดอาการอดรนทนไม่ได้ต้องกระซิบด้วยเสียงไม่ได้เบาเท่าไร “นี่เธอสองคนจะเลิกกัดกันเสียทีได้ไหม นี่กำลังรดน้ำสังข์กันอยู่นะยะ รอให้จบพิธีก่อนไม่ได้รึไง ชั้นล่ะไม่น่ารับเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้แกเลยยัยเอม” คำพูดบวกกับสายตาของแม่หมีที่จ้องมาตาเขียวปั้ดซึ่งยายคุณหนูเอมเพิ่งมีโอกาสเงยหน้าขึ้นไปสบก็ยุติสงครามย่อยๆระหว่างคนสองคนที่นั่งพนมมืออยู่บนแท่นโดยมีมงคลโยงกันไว้ได้ทันที ด้วยเหตุนี้แขกเหรื่อที่ทยอยรดน้ำสังข์ให้กับคู่บ่าวสาวจึงค่อยหายใจหายคอสะดวก ไม่ต้องลุ้นว่าตัวเองจะไม่ได้รดน้ำเพราะเจ้าสาวจะล้มพิธีแล้วโชว์มวยไทยมรดกโลกให้แขกชมเป็นขวัญตา “เดี๋ยวก่อน ไว้ให้เสร็จพิธีก่อนไอ้ฟ้าบ้า” หนูเอมอาฆาต “จ้ะ ฟ้าล่ะร้อรอใจจดใจจ่อเลยไอ้ส่งตัวน่ะ” คนตอบหน้าระรื่นเต็มที่ด้วยรู้ว่าตัวเองได้เปรียบแน่ๆ อืม...ตอนนี้ท่าทางยายเอมจะลืมไปแล้วว่าไอ้คำว่าเสร็จพิธีและส่งตัวน่ะมันหมายความว่าอะไร และแก้วก็รู้สึกว่าคิดผิดจริงๆที่หลงรับปากเพื่อนอย่างยายเอมมารับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว ในขณะที่พรรคพวกคนอื่นๆเมินหน้ากันไปคนละทางสองทางเพื่อกลั้นหัวเราะที่เริ่มจะหลุดกันมาบ้างแล้ว ก็นั่นแหละรักวุ่นๆของเอมิกาผู้หญิงธรรมด้าธรรมดาที่ดันดวงตกฟูกดีมากจนมีผู้ชายไม่ธรรมดาอย่างพ่อยอดชายอากาศมาปักใจปองจนถอนตัวไม่ขึ้น แล้วเรื่องก็จบลงแต่เพียงเท่านี้.....ขอได้รับความขอบคุณจากแมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู:ผู้เขียน 12.00 น. วันศุกร์ 24ธันวาคม 47 . แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 47 13:41:26 จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อนอื่นตอบกระทู้คราวที่แล้ว คุณscottie --- อิอิ มันต้องไวอยู่แล้น ก็นิยายนี่คะ แล้วก็ใช่ค่ะ ทำงานร้านหนังสือน่ะดีจะตายไป ^^ คุณ JingleJ --- ในที่สุดก็จบค่ะ ส่วนเรื่องรักจะตามมาในเร็วๆนี้ รอแป๊บนึงนะคะ คุณ july --- ขอบคุณสำหรับกำลังใจทั้งสองที่ค่ะ ขอให้ทำงานเสร็จไวๆ เดินทางปลอดภัยนะคะ คุณ :::อาราเร่::: --- ช่ายเรย กลับมาแล้วก็จบเลย ^^ ความจริงสัญญาไว้ว่าจะลงเมื่อวานแต่ผลปรากฏว่าการไฟฟ้าไม่เป็นใจ คนอุตส่าห์หอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านนอกแต่ไฟดับเสียอย่างนั้น กว่าไฟจะมาก็ตีหนึ่งกว่าๆ เหมียวอ้วนก็เลยตั้งหน้าตั้งตาปั่นแหลกจนตอนสุดท้ายนี่ออกมายาวมากๆๆๆๆๆ สมกับที่เป็นตอนสุดท้ายซะอย่างนั้น ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ บันทึกสุดท้ายสำหรับเรื่องนี้ ขอบคุณ เป็นพิเศษสำหรับ วีสาม --- ที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนนิยายลงเน็ท ไปจนถึงทำเวบ และความช่วยเหลืออื่นๆอีกมากมาย จำได้ไหมคะ เรื่องนี้น่ะลงๆหายๆ เหตุผลคือจะเลิกเขียน แต่ก็มีคนที่ช่วยทำให้ได้กลับมาเขียนต่อจนได้ ใครบ้างมาดูกัน คุณอา-ตะ-หลิว (คนที่ทวงภาคสอง ตอนที่สองที่ฟ้ารถคว่ำไง) ที่ถามถึงเรื่องนี้ในวันที่คิดว่าจะเลิกเขียนเรื่องนี้ไปแล้วด้วยความที่สมองตัน คิดไม่ออก และเบื่อยายเอมเหลือเกิน บอกความลับให้ก็ได้ว่าตั้งใจจะทำเป็นลืมๆซะ แต่เมื่อได้อ่านกระทู้ที่ถามหานิยายก็เลยมีแรงฮึดกลับมาเขียนใหม่ พูดง่ายๆคือว่าจะไม่มีฉากสุดท้ายนี้หรอกถ้าคุณไม่ทวงวันนั้น แล้วก็มีอีกครั้งนึงที่ไปประกาศไว้ว่าจะเลิกเขียนจริงๆแล้วนะ ปรากฎว่ามีคนเสียดาย เราก็เลยมีแรงฮึดขึ้นมาอีกรอบแล้วก็เขียนๆๆๆๆต่อจนจบวันนี้ คนๆนั้นก็คือ คุณ tote (อันนี้ไม่แน่ใจว่าคุณพูดถึงยายเอมหรือเปล่าแต่ว่าเหมียวอ้วนก็เหมาเอาเองจนได้ว่าใช่ แล้วก็กลับมาเขียนต่อไงล่ะ) ขอบคุณนะคะที่ตอบกระทู้ให้สามารถคิดเข้าข้างตัวเองจนได้ (อย่าลืมมาอ่านล่ะ) แล้วอีกคนที่ขาดไม่ได้คือคุณ scottie ที่ไม่เคยพลาดลงคอมเม้นท์ให้เราทุกครั้ง ไม่ว่าจะหายไปนานแค่ไหน ขอบคุณมากๆเลยค่ะ นอกจากนี้ยังมีคุณคนอ่านอีกหลายท่านที่แวะเวียนกันเข้ามาทักทายทำให้กระทู้นิยายของเหมียวอ้วนไม่หงอยเหงาเพราะต้องอยู่คนเดียว อาจจะไม่ได้เอ่ยชื่อในที่นี้แต่ขอให้รู้ว่าจำได้ทุกคน ขอบคุณจริงๆนะคะ ความจริงเรื่องนี้เป็นนิยายที่ไม่ได้ยาวเท่าไร แต่พอลองมาดูระยะเวลาการเขียนแล้วพบว่าเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมากถึงปีกว่า (กันยา 46 - ธันวา 47) เลยทำให้รู้ว่าคุณคนอ่านทุกท่านเป็นคนน่ารัก และอึดมาก ในขณะที่คนเขียนเป็นคนนิสัยเสียมาก แต่ก็ได้ข้อคิดว่าถ้าเรื่องต่อไปน่ะจะต้องทำพล็อตไว้ให้แน่นๆ แล้วก็ต้องรู้เรื่องย่อทุกตอนตั้งแต่แรก ที่จะมาอาศัยโชคดีแล้วก็ความช่วยเหลือจากคนอ่านแสนดีm(_ _)m (ข้าน้อยขอคารวะ) คอยช่วยทำให้อยากเขียนต่อคงจะไม่ได้อีกแล้ว เอาเป็นว่าเรื่องหน้า ...อิอิอิ เรื่องใหม่ของเราน่ะมีพล็อตและเรื่องย่อครบแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ เจอกันคราวหน้าไม่เป็นอย่างนี้แน่นอน วันนี้ก็บ๋ายบายลาก่อน แล้วเจอกันอีกครั้งในนิยายเรื่องยาวเรื่องใหม่ รวมทั้งเรื่องอื่นๆที่จะนำมาลงในโอกาสต่อไปค่ะ บ้ายบาย แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 47 15:16:18 จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 12:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^_________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 24 ธ.ค. 47 13:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 และแล้วก็แฮปปี้เอนดิ้ง น่าอิจฉาเอมจังเลยน้อ อิอิ (แต่ไม่ค่อยอิจฉานายอากาศเเลยแฮะ ฮ่าๆๆๆ) จากคุณ : TSURUGI - [ 24 ธ.ค. 47 17:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แว๊ก ลืมใส่กลุ่ม ถึงว่าสิ เปิดมาหานิยายตัวเองไม่เจอ!!!!!!! (---") ฮ่วย จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 24 ธ.ค. 47 19:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊ายยยยย  ดีใจจัง  เอมิกาจบแล้วววว  @^__^@ จากคุณ : อาตะหลิว ( aonza ) - [ 24 ธ.ค. 47 19:41:59 A:203.113.67.7 X:203.150.217.115 TicketID:006066 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ที่สุดก็จบหวานนนนนน ว่าแล้วเชียว ผู้ชายชื่อมิเชล คนฝรั่งเศสนี่เอง จบชุดเอมิกา เข็นชุดใหม่ออกมานะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ธ.ค. 47 22:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฮึก...ซึ้ง TvT ในที่สุด ก็ได้อ่านตอนจบ แฮปปี้ๆ หวาน...ซ้า แล้ว แล้วต่อไป ก็ต้อง ถึงฉาก... ส่งตัว!! วี้ดดดดดดดดดดดด >< (ดี?ใจด้วยนะฟ้า 55555) จากคุณ : tote - [ 24 ธ.ค. 47 23:44:41 A:203.144.140.37 X:61.19.148.195 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จบได้หวานจังค่ะ ^_^ จะรอเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 25 ธ.ค. 47 21:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ในที่สุดก็จบแล้วววววว ^___________^ หวานซะ เอมนี่ก็เฮ้วใช่เล่นนะคะเนี่ย ฮ่าฮ่า นายฟ้าก็แสบจริงๆ รอเรื่องต่อไปอยู่นะคะ :D จากคุณ : blvan - [ 26 ธ.ค. 47 16:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาตอบกระทู้เรื่อยๆจ้า คุณน้ำลายบูด --- แฮ่ มีความสุขถ้วนหน้า ว่าแต่บางรักซอยเก้าไม่มีกิ๊กยังสนุกอยู่หรอพี่ คุณ TSURUGI --- ^^ ท่าทางไม่มีใครอิจฉาฟ้าหรอกค่ะ ต่อให้เป็นภีมก็เหอะ คุณอาตะหลิว --- คนเขียนเก๊าะดีจาย จบเสียที ยายเอมเอ๋ย คุณscottie --- อิอิ เราหาชื่อที่ชวนให้เข้าใจผิดแทบแย่ ลงท้ายก็ได้พี่มิเชลนี่แหละที่เหมาะเหม็งที่สุด แล้วจะเข็นเรื่องใหม่ออกมาเร็วๆนี้ล่ะค่ะ ขอเวลาเคลียร์เรืองสาวสร้อยให้จบไปอีกหนึ่งยกก่อนนะ คุณ tote --- ท่าทางฉากส่งตัวของสองคนนี้จะเป็นฉากเสียวสยองขวัญมากกว่านะคะคุณขา เพราะยายเอมเค้าอาฆาตไว้แล้วนิ แต่...........พี่ฟ้าของเราก็ต้องจัดการจนได้นั้นแหละ คุณ กั๊ดจัง --- ขอบคุณแล้วก็รับทราบเจ้าค่ะ ^^ ถ้ามีกระทู้ใหม่ก็จะเข้ามาตอบเรื่อยๆนะคะ ตอนนี้บ๋ายบายค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 26 ธ.ค. 47 16:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อิอิ กลับมาตอบกระทู้อีกครั้ง (คนเดียวเราก็จะตอบ) คุณ blvan จ๋าไม่รู้ว่าคราวที่แล้วทำไมไม่เห็นคุณก็เลยไม่ได้ตอบ เอาเป็นว่ามาตอบแล้วนะจ๊ะ เอาเป็นว่าในที่สุดก็จบด้วยดีสมกับที่ทุกท่านอุตส่าห์ตามอ่านกันมา ส่วนเรื่องต่อไปกำลังคิดว่าจะเอาเรื่องรัก ทั้ง ๕ ยกมาลงให้อ่านกัน ความจริงเรื่องนี้กำลังลงที่เวบปราสาทของฟองฟางกับที่บ้านวีสาม v3@studio.com ตอนนี้ถึงยก ๔ แล้ว ก็ยังอยากจะเอามาลงให้ทุกคนได้วิจารณ์กัน แต่ก็ยังเป็นโครงการในอนาคตอยู่ ตอนนี้ได้เวลาตั้งใจเรียนอีกรอบแล้วค่ะ วันนี้แค่นี้บ้ายบายนะคะ ^^ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 28 ธ.ค. 47 02:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 I just have a chance to read this story ka. ^ - ^  Woww.....Khun แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู is a good writer. Hope to read more stories from you na ka. จากคุณ : Reader - [ 16 ม.ค. 48 09:00:16 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เกือบไม่ได้อ่านแล้วเชียวช๊านนนนไปมุดหัวอยู่ไหนมา TT จบซะแระ น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบๆ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 17 ม.ค. 48 16:10:04 ]