ซูซานเป็นเพื่อนรักของฉัน  แต่ฉันพยายามจะไม่นึกถึงเธอ มีบางคืนเมื่ออยู่ตัวคนเดียวในห้องที่ฉันหวนนึกถึง ...

วันหยุดคริสต์มาสปีกลาย ซูซานเอ่ยปากชวนฉันไปค้างคืนที่บ้าน เธอพักอยู่ในบ้านหลังใหญ่ดูอึมครึมห่างไกลจากถนน เธอไม่อยากอยู่คนเดียวในคืนนั้น  พ่อแม่เธอไปเยี่ยมเยียนมิตรสหาย จะไม่กลับบ้านจนถึงบ่ายวันถัดไป ซูซานบอกว่า เราคงได้สนุกกันตอนพ่อแม่เธอไม่อยู่

แล้วก็จริง  ราวเที่ยงคืนเราแต่งตัวเข้านอน  ซูซานสวมชุดกำมะหยี่คอเสื้อ ขนสัตว์สำหรับวันคริสต์มาส ชุดกำมะหยี่นั้นสีแดงเหมือนเลือด เธอใส่แล้วดูราวกับหลุดมาจากหนังแดกคูล่า เราชมโทรทัศน์ในห้องรับแขก  แล้วก็ปิด เราไม่สังเกตเห็นมาก่อนว่าบันไดดูใหญโตน่ากลัว

เราขึ้นไปชั้นบน แล้วเราก็วิ่งไปที้ห้องซูซานราวกับมีใครตามหลังเรามา หลังจากปิดประตูลงเราก็หัวเราะต่อกะซิกกัน แต่เราทั้งสองคนไม่มีใครอยากออกจากห้องอีก  เรานั่งลงเริ่มคุยกัน ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงดังเป็นครั้งแรก  เสียงมันคล้ายมีใครกำลังลับมีดกับหินลับมีดก้อนเก่า

เราหยุดคุยได้แต่จ้องมองกัน รู้สึกหวาดกลัวจับใจ  ทันใดนั้นซูซานก็เริ่มหัวเราะ เธอว่าเคยได้ยินเสียงอย่างนั้นมาก่อน  เธอบอกว่าอาจเป็นเสียงหน้าต่างหรืออะไรสักอย่าง  ฉันค่อยใจชื้นขึ้น ครั้นแล้วเราก็คุยกันอีก  แล้วเราก็ได้ยินเสียงดังอีก ครืด คราด เสียงนั้นพาให้ฉันขบฟันแน่นราวกับได้ยินเล็บมือใครเสียดสีกับกระดาน แต่เสียงนี้ยิ่งน่ากลัวกว่า แต่เสียงนี่ยิ่งแย่กว่า มันกรีดก้องมาจากห้องมืดิ้งร้างข้างล่างเรา

ซูซานมีสีหน้าท่าทางตื่น ราวกับมีอะไรน่ากลัวเข้ามาสิงสู่ในหัวเธอ  ก่อนที่ฉันจะคว้าตัวเธอไว้ได้  เธอก็วิ่งจากห้องปิดประตูปังปิดสวิทช์ไฟ  ฉันได้ยินฝีเท้าเธอที่วิ่งไปตามขั้นบันได แล้วหยุด ฉันนั่งหวาดกลัวในความมืด ฉันร้องเรียกชื่อซูซานไป  แต่กลับเงียบกริบไม่มีเสียงตอบ ฉันไม่อยากอยู่ในความมืดคนเดียว  แต่ยิ่งกว่านั้น ฉันก็ไม่อยากออกไปที่มืดข้างนอก  ครืด คราด

ฉันได้ยินเสียงที่น่าสะพรึงกลัวนั่นอีก แล้วก็ได้ยินเสียงก้าวบันไดขั้นสุดท้ายของซูซาน เธอลงไปช้าลง ราวกับไม่อยากไป ฉันได้ยินเสียงเธอก้าวถึงพื้นชั้นล่าง  ฉันรออยู่ในห้องนั้น  นึกคิดไปว่าซูซานกำลังทำอะไรอยู่  ฉันบอกกับตัวเองว่าเธอจะปลอดภัย  เสียงนั้นหยุดลงเมื่อฉันได้ยินเธอไปถึงข้างล่าง  ไม่มีเสียงตามมาหลังจากนั้น เธออาจจะแค่ไปซ่อนบานเกล็ดหน้าต่าง  บางทีเธออาจจะรู้อยู่แล้วแก่ใจ  เธอแค่แสร้งทำท่าพิกลให้ฉันหวาดกลัว เธออาจนั่งตรงบันไดหัวเราะเยาะฉันอยู่

ฉันลุกขึ้น และเริ่มเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดไฟ  แต่ความกลัวเกาะกุมใจ รั้งฉันไว้ราวกับมีมือมาผลักที่อก ฉันตัดสินใจรอซูซานอยู่ตรงที่ ๆ ฉันเคยยืนอยู่ ถ้าจำเป็นก็จะยืนอยู่จนกว่าพ่อแม่เธอจะกลับมา ไม่มีอะไรจะมาทำให้ฉันผละจากความมืดของฉันไปหาที่มืดกว่าข้างนอก ซึ่งไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่

เวลาผ่านไป หูฉันเกร็งเงี่ยฟังเสียง ประสาทกะตุกไปตามเงาวูบวาบที่นึกเอาเอง ครั้นแล้วก็ได้ยินเสียงเอือย ๆ ไม่เป็นส่ำที่บันไดเบื้องล่าง  ใช่ซูซานหรือเปล่า?  ต้องใช้แน่เลย เสียงเดินลากเท้าหนัก ๆ ช้าๆ  หัวใจฉันเริ่มเต้นโครมคราม จนสติกระเจิงไปครู่หนึ่ง ความกลัวถลาลงที่หลืบมุมหนึ่งของจินตนาการของฉันจนตัวสั่นด้วยความกลัว

แล้วทันใดนั้น ฉันก็รู้ว่าจะต้องทำอะไร เสื้อคลุมคอเสื้อขนสัตว์ตัวใหม่ของซูซาน! ฉันจะรอจนประตูเปิด แล้วตรงไปคว้าคอคนคนนั้นไว้   ถ้าคว้าคอเสื้อเสื้อขนสัตว์ไว้ได้ ฉันก็จะรู้ว่าเป็นซูซาน-แล้วจะได้ให้เธอเลิกหลอกล้อฉันให้กลัวเช่นนี้ ถ้าคว้าไม่ได้คอเสื้อขนสัตว์ . . . เออ  นั่นคงไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้

เสียงเดินลากเท้าหนัก ๆ ช้าๆ    มาถึงบันไดช่วงที่สอง  ฉันฝืนก้าวเท้าขยับไปใกล้ประตูห้อง ฉันรู้สึกว่าผิวหนังนั้นไต่ตามหลังฉันแล้วเคลื่อนลงไปที่โถงทางเดิน ฉันเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญกับสิ่งน่ากลัว ประตูลั่นเอียดอาดเมื่อเปิดออก ฉันแหวกมือออกไปด้วยความหวัง

นิ้วมือฉันไปใกล้ขนสัตว์หนาของคอเสื้อเสื้อของซูซาน  ตัวฉ ันเบาด้วยโล่งอก ฉันเคลือนมือไปจับใบหน้าของซูซาน  ฉันมีความสุขนัก ฉันไม่อยากหลอกให้เธอกลัวอีกแล้ว  แต่ขณะที่นิ้วฉันเคลื่อนไปที่คอเสื้อขนสัตว์นั่น กลับไม่เจออะไร

มีเพียงก้านคอเปรอะเลือดตรงที่เคยมีหัวของซูซานอยู่

คริสต์มาส . . . หลอน แปลจากเรื่องThe furry collar ของ J. B. Stramper

แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 47 20:46:48

แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 47 23:43:26