++++++++++++++++++++

ตอนที่ 10 อุปสรรค (พิสูจน์) รัก

++++++++++++++++++++



“เฮ้อ ทำไมวันนี้ มันน่าเบื่ออย่างนี้ฟ่ะ” เสียงบ่นของอุ๊ดังขึ้น พลางเอื้อมมือไปคว้าขนมใส่ปาก

“งั้นเราเดินไปซื้อลูกชิ้นกันไหม หลังตึกบัญชีมีอยู่ซุ้มนึง อร่อยดีนะ” เอ็มพูดขึ้น แล้วก็ยืนขึ้น หยิบกระเป๋าเงินมาไว้ในมือ พออุ๊ได้ยินเรื่องของกินก็ตาลุกทันที ทั้งที่บนโต๊ะตอนนี้ก็เกลื่อนไปด้วยขนมขบเคี้ยวมากมาย

“ไปดิ ใครจะเอาไรไหม” อุ๊หันมาถาม

“เดี๋ยวเราไปด้วย” ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าอีกคน

เดินมาสักพักก็เดินมาถึงซุ้มขายลูกชิ้น และตอนนั้นเองฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ และมีผู้หญิงหุ่นเพรียว (ยังกะนางแบบแหน่ะ) คนหนึ่งเกาะแขนเค้าเลือกลูกชิ้นด้วยหน้าตาแจ่มใส มอง ๆ ดูก็น่ารักดี มันคงจะเป็นภาพของคู่รักที่ดูน่ารักมากในสายตาของคนทั่วไป แต่สำหรับฉันแล้ว มันช่างเป็นภาพบาดตาและทำลายจิตใจของฉันซะเหลือเกิน เพราะชายหนุ่มคนนั้นก็คือ เต้

“เฮ้ย! นิด นั้นใช่นายเต้หรือเปล่าอ่ะ ยืนอยู่กับใครก็ไม่รู้ น่ารักด้วยนะ ท่าทางจะสนิทกันน่าดู มีการจับไม้จับมือกันด้วย” เสียงของอุ๊ดังขึ้น ซึ่งมันยิ่งตอกย้ำให้ฉันแน่ใจว่า คน ๆ นั้นคือ เต้จริง ๆ

ฉันหันหลังเดินกลับทันที โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ฉันได้ยินเสียงอุ๊กับเอ็มวิ่งตามมา พร้อมกับถามฉันว่า “แกจะไป ไอ้นิด ไม่ซื้อลูกชิ้นแล้วเหรอ”

“ไม่หล่ะ ฉันไม่กินแล้ว อยากกลับบ้านมากกว่า”

“แกไม่อยากกิน หรือไม่อยากเห็นภาพบาดตานั้นกันแน่” เอ็มถามฉันขึ้นมา ทำให้ฉันเงียบ ก่อนบอกว่า

“เปล่านี่ ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านี่ ก็แค่เพื่อนกัน”

“ปากแข็งอีกหล่ะ ระวังจะเสียใจภายหลังนะ” เอ็มยังเตือนฉันเสียงเรียบ ๆ

“แกจะไม่ถามเค้าก่อนเหรอ บางทีเรื่องมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิดก็ได้นะ” อุ๊พยายามเตือนสติฉันอีกคน แต่ในนาทีนี้ ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะภาพที่เพิ่งเห็นนั้น มันน่าจะบอกอะไรหลาย ๆ อย่างได้ดี

“ไม่หล่ะ ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของใคร” ฉันยังคงดื้อไม่ยอมฟังท่าเดียว

“งั้นก็ตามใจแกแล้วกัน ใจเย็น ๆ กลับบ้านไปก่อน ค่อย ๆ คิดนะ อย่าเพิ่งทำอะไรบ้า ๆ ลงไปหล่ะ” อุ๊บอกย้ำกับฉันก่อนที่เราจะแยกกัน ฉันได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็เดินออกมา


**************************


เย็นนั้นหลังจากกลับบ้านแล้ว ฉันก็บอกพี่หนึ่งทันทีว่าวันนี้ฉันไม่รับโทรศัพท์ ไม่ว่าจากใครทั้งนั้น แล้วฉันก็หันไปหยิบนิยายมานั่งอ่าน ทั้งที่ปกติฉันสามารถมีอารมณ์ร่วมกับหนังสือได้ค่อนข้างเร็ว เพราะเป็นคนที่รักการอ่านอยู่แล้ว แต่วันนี้ไม่ว่าจะทำยังไง ฉันก็อ่านไม่รู้เรื่องสักที

“ไอ้อ้วน กินเค้กไหม” เสียงพี่หนึ่งตะโกนถาม

“กินด้วย” ฉันจึงเดินลงมานั่งกินเค้กกับพี่ชาย แทนที่จะนั่งอยู่คนเดียวในห้องอย่างเบื่อ ๆ

ระหว่างที่กำลังนั่งกินเค้กอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองพี่หนึ่ง แล้วพยักหน้าให้เค้าไปรับ

“ฮัลโหล พูดกับใครครับ”

“นอนแล้วครับ เห็นบ่นว่าปวดหัว”

“ได้ครับ แล้วจะบอกให้ครับ” แล้วพี่หนึ่งก็หันมาบอกกับฉันว่า

“ไอ้อ้วน เมื่อกี้รบกวนมันฝากบอกแกว่าพรุ่งนี้จะไปหาที่คณะตอนเที่ยงอ่ะ ให้รอด้วย”

“ใครจะไปรอ ไม่มีทางหรอก” ฉันบ่นพึมพำ แล้วพี่ชายที่ปกติไม่ค่อยจะสนใจฉันสักเท่าไหร่ก็ถามขึ้น

“พวกแกทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า ทำไมถึงไม่อยากคุยโทรศัพท์ ทั้งที่ปกติเห็นนั่งรอโทรศัพท์อยู่นั่นแหล่ะ” ฉันหันไปมองหน้าพี่ชาย ก่อนจะทำหน้าอึดอัด แต่ก็ตัดสินใจเล่าให้พี่เค้าฟังดีกว่า

“ก็วันนี้เค้าเห็นว่าเต้มีผู้หญิงยืนเกาะแขนอ่ะ ดูท่าทางสนิทกันมากเลยนะ”

“แล้วแกก็เลยไม่พูดไม่ถามเค้า โกรธเค้าเลยงั้นเหรอ”

“ก็ อือ ประมาณนั้น”

“ทำไมแกไม่ลองถามหรือฟังเค้าอธิบายก่อนหล่ะ บางทีเค้าอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้ ทำยังกะแกไม่เคยเกาะแขนเพื่อนผู้ชายงั้นหล่ะ” จริงสิ บางครั้งฉันก็เคยล้อเล่นกับเพื่อน ๆ โดยการแกล้งยืนเกาะแขน หรือจับมือ เป็นบ้างครั้ง ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงนะ

“เค้าลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เอาไว้พรุ่งนี้เค้าจะไปถามเต้ให้รู้เรื่องหล่ะกัน” ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นห้องนอนไป


**************************


11.45 หน้าคณะบริหาร



“หวัดดีครับ น้องนิด ทำอะไรอยู่ครับ” พี่ไก่ทักขึ้นมา ขณะที่ฉันนั่งทำรายงานอยู่กับเพื่อน ๆ ที่ม้านั่งหน้าคณะ

“ทำรายงานค่ะ แหม พี่ไก่คะ นั่งกันตั้งหลายคน ใจคอจะทักแต่นิดคนเดียวหรือไง” เสียงอุ๊แทรกขัดขึ้น

“ขอโทษครับ ที่ไม่ได้ทักตั้งแต่แรก หวัดดีน้องอุ๊ น้องเอ็ม และน้องปุ๊กด้วยนะครับ” พี่ไก่หัวเราะกับคำเหย้าแหย่ของอุ๊อย่างขำ ๆ

“โธ่! พี่ หนูพูดเล่นเท่านั้นเอง แล้วพี่กำลังจะไปไหนคะ” อุ๊ถามออกมาอีก

“กำลังจะไปห้องสมุดครับ พี่ต้องไปหาข้อมูลทำรายงานเพิ่มเติมหน่ะ” พี่ไก่ตอบอบ่างอารมณ์ดี

“เหรอคะ พวกเราก็กำลังจะไปพอดีเลย เดี๋ยวไปพร้อมกันดีไหมคะ” เอ็มชวนพี่ไก่ทันที

“ดีสิครับ จะไปกันเดี๋ยวนี้เลยหรือเปล่า” พี่ไก่ตอบรับคำชวนทันที

“เดี๋ยวค่ะ ขอพวกเราไปเข้าห้องน้ำก่อน ฝากพี่ดูของให้ด้วยนะคะ” อุ๊พูดแล้วก็ลุกขึ้นเตรียมจะไปทันที

“เราไม่ไปนะ จะรอที่นี่แล้วกัน เดี๋ยวดูกระเป๋าให้เอง” ปุ๊กพูดขึ้นแล้วจึงนั่งรอเป็นเพื่อนพี่ไก่


แย่แล้ว เที่ยงกว่าแล้ว ไม่รู้ว่านิดจะยังรออยู่หรือเปล่า เมื่อคืนวานโทรไปก็ไม่ได้คุยกันซะด้วย ไม่รู้ว่าพี่ชายเค้าจะบอกให้หรือเปล่า แต่ยังไงก็รีบไปดีกว่า ผมรีบเดินจนจะเป็นวิ่งอยู่แล้ว เพื่อไปที่คณะบริหาร แต่ระหว่างทางที่เดินนั้น ผมเห็นนิดกำลังจะเดินเข้าห้องสมุด ผมกำลังจะตะโกนเรียกเธออยู่แล้ว แต่ผมกลับเห็นว่ามีใครคนหนึ่งเปิดประตูให้เธอ พี่ไก่!!!!!! ทำไมพี่ไก่ถึงมากับนิดได้หล่ะ แล้วทำไมนิดถึงไม่รอผมอยู่ที่หน้าคณะ เธอคิดอะไรอยู่ ผมไม่เข้าใจเธอเลยจริง ๆ หรือว่าเธอเห็นผมเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ


**************************


ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ๆ แล้วระบายหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ฉันกำลังคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ว่ารู้สึกอย่างไรกับเต้กันแน่ เมื่อวานนี้ตอนคุยกับพี่หนึ่งฉันก็ว่าฉันสบายใจแล้ว แต่ความจริงฉันก็กลัวนะ ถ้าเกิดฉันถามไปแล้ว เต้บอกว่าคน ๆ นั้นเป็นคนพิเศษของเค้าขึ้นมาหล่ะ ฉันจะทำใจได้หรือเปล่า ระหว่างที่ความคิดของฉันกำลังยุ่งเป็นยุงตีกัน พี่ไก่ก็ทักฉันขึ้นมาว่า

“น้องนิด มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เล่าให้พี่ฟังก็ได้นะครับ” ฉันหันไปมองหน้าพี่ไก่นิดนึง ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ

“ทำไมหล่ะ พี่อาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่พี่ช่วยฟังได้นะครับ บางทีการได้ระบายออกมาบ้าง ก็จะทำให้สบายใจขึ้นนะครับ” ฉันหันไปมองหน้าพี่ไก่ และรู้สึกได้ถึงความจริงใจ จึงถามออกไปว่า

“เอ่อ งั้นสมมตินะคะว่า ถ้าผู้หญิงที่พี่ชอบกำลังยืนเกาะแขนผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ท่าทางเค้าก็สนิทกันมากด้วย ถ้าพี่เห็นแบบนั้น พี่จะทำยังไงคะ”

“อือ พี่ก็คงจะเดินเข้าไปถามเค้าก่อนหล่ะมั้งค์ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ถ้าเป็นเพื่อนพี่ก็คงไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเค้าคบกัน พี่คงถอยออกมาเองมั้งค์ครับ”

“เหรอคะ ถ้าเป็นพี่ไก่ พี่ไก่จะถามเค้าก่อนงั้นเหรอ”

“เอ ว่าแต่พี่ยังไม่เคยยืนให้ใครเกาะแขนเลยนะ งั้นแสดงว่าคนที่ทำให้น้องนิดกำลังกลุ้มคงไม่ใช่พี่ใช่มั้ย” พอได้ยินพี่ไก่พูดอย่างนั้น หน้าฉันก็แดงขึ้นมาทันที

“มันเป็นเรื่องสมมติหน่ะค่ะ ไม่ใช่เกี่ยวกับนิดสักหน่อย” ฉันบอกพี่ไก่ พร้อมกับหันหน้าหนี เพื่อที่พี่เค้าจะได้ไม่เห็นว่าตอนนี้ฉันกำลังหน้าแดงมาก ๆ

“นิด มีอะไรก็ถามเค้าคนนั้นไปตรง ๆ ดีกว่า อย่ามัวมาคิดเอาเองเลย บางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้นะ เฮ้อ! สงสัยว่าพี่คงจะอกหักซะหล่ะมั้งค์” พี่ไก่พูดออกมาหน้ายิ้ม ๆ ฉันหันไปมองพี่ไก่ พร้อมกับกล่าวขอบคุณสำหรับคำแนะนำ แล้วเราก็นั่งหารายงานกันต่อเงียบ ๆ



^_^ มีต่อตอนที่ 11 นะจ๊ะ ^_^