สวัสดีค่ะ เรื่องนี้แปลมาจากเวบรวมนิยายเกาหลีภาษาอังกฤษค่ะ
http://soompi.com/forums/index.php?showtopic=258584&st=0 ถ้าแปลผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ด้วยค่ะ
.......................
I Don’t Want To say Goodbye… (cause goodbye means forever)

Chapter one

-__-zzzZZZzzz

เธอช่างหล่อเหลือเกิน...เจ้าชายของฉัน

ทำไมเธอไม่เข้ามาใกล้ๆ กว่านี้ล่ะ

อะไรนะ? เธอออยากจะจูบฉันเหรอ? OK เลย

ดู ดู ดู...*ยัยบ้ารับโทรศัพท์ ยัยบ้ารับโทรศัพท์ ยัยบ้า...*

ใครกล้าโทรมาในเวลานี้กัน

TT__TT ฉันกับเจ้าชายเลยอดจูบกันเลย

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้น แต่ก็ไม่ได้สนใจจะตอบอะไรทั้งนั้น

“…”

“โว๊ย! คัง มินซุก นายไปมุดหัวอยู่นรกขุมไหนกัน หา!”

O_O หมอนี่มาจากนรกขุมไหนกัน แล้วทำไมเขาถึงเรียกชื่อน้องชายฉันล่ะ

“…” –อุนมี

“บ้าเอ๊ย ทำไมนายไม่พูดเล่าหา! นายอยากตายหรือไง”

“นายเป็นใคร?”-อุนมี

“เธอมาทำบ้าอะไรกับโทรศัพท์มือถือของมินซุกกัน”-เสียงผู้ชายคนนั้นตอบมา

*คลิก*
ฉันว่าหมอนี่ต้อง บ้ า แน่ -_-

ถ้าวันหน้าได้เจอกันฉันจะตัดหัวนายแล้วโยนไปไกลๆ เลย...เอ แต่มันค่อนข้างจะงี่เง่าไปหน่อยนะ

ฉันหลับตาลงเผื่อว่าจะฝันถึงเจ้าชายอีกครั้ง เมื่อมือถือฉันเงียบลง

*ยัยบ้ารับโทรศัพท์ ยัยบ้ารับโทรศัพท์ ยัยบ้า...*

ฉันจะต้องเปลี่ยนเสียงเรียกใหม่แน่ มันช่างรบกวนเช้าอันสดใสของฉันจริงๆ

“อะไร!”

ฉันพยายามเปิดประสาทการรับรู้

“ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ล่ะ ไม่มีใครกล้าไม่รับโทรศัพท์ฉันมาก่อน บ้าจริง!”

แล้วนายล่ะ

เรื่องอะไรมาเรียกฉันว่ายัยบ้า? นายนั่นแหละบ้าถึงกล้ามาเรียกฉันว่ายัยบ้า

ฉันอยากจะตอกกลับ แต่ปากก็ดันทรยศ=.=

“โทรผิด!” แล้วฉันก็วางสาย ถอดแบตเตอรี่ออก แล้วก็นอนต่อ

....

ตอนเช้า

“ย่าห์! อุนมีตื่นซะที!”

ฉันยังหลับได้ไม่ถึง 2 ชัวโมงดีเลย แล้วก็ดันถูกปลุกขึ้นมาอีกด้วยฝีมือน้องชายฉัน...คัง มินซุก

....

แต่...บางครั้งฉันคิดว่าฉันถูกเก็บมาเลี้ยงล่ะ

ทำไมฉันถึงอัปลักษณ์ที่สุดในบ้านนะ แม่ฉันก็ออกจะน่ารัก พ่อก็หล่อ น้องก็หล่อ

แต่ฉันสิ...

....

คัง อุนมี ลูกเป็ดขี้เหร่

“โธ่! ลุกขึ้นได้แล้วยัยอ้วน”

=_=ยัยอ้วน? ฉันรู้ว่าฉันกินเยอะแต่ฉันไม่อ้วนนะ

...บ้าชะมัด

“มันมากกว่า 5 นาทีแล้วนะ” ฉันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ฉันว่า...ฉันไม่ควรจะลุกตอนนี้

“ตื่นสิ!” มินซุก

*ชิ้ว ชิ้ว*

ถ้าได้นอนจนอิ่มฉันอาจจะจำเรื่องโทรศัพท์เมื่อคืนได้บ้างก็ได้น่า

“O_O ซอมบี้ ตื่นสิ”

“หุบปากซะทีมินซุก รู้ไหมฉันยิ่งฝันแย่ๆ อยู่ด้วย มีใครโทรมาหาฉันแต่เรียกหานาย”

“โธ่!” คุณรู้ไหม...ฉันว่าเขาน่าจะเรียนรู้คำอื่นซะมั่ง

“ฉันต้องดูข้อมูลการโทรของเธอซะแล้ว”

O_O ฉันบอกเขาว่ามันเป็นฝันไม่ใช่เหรอ?

แล้วทำไมเขาต้องมาเช็คมือถือฉันด้วยล่ะ?

-__-^เขาน่าจะไปล้างหูได้แล้วนะ...แต่ฉันก็ยื่นมือถือให้เขาไป

“ชมว่าฉันน่ารักสิ...นายไม่เคยบอกว่าฉันน่ารักเลย”

“เอ่อ..”

“พูดสิ”

ฉันอยากให้เขาชมฉันบ้าง

“ไม่...คำว่าน่ารักไม่เหมาะกับคนอัปลักษณ์อย่างเธอหรอก”

O_O… คนบ้า -__-

เขาเหมาะกับชื่อนี้ที่สุดเลย

...

แต่คงไม่ใช่ชื่อนี้แค่ชื่อเดียวหรอก

...

แต่ตอนนี้ก็เอาชื่อนี้ไปก่อนเหอะ

“เวรแล้วสิ” ฉันแปลกใจกับคำพูดเขา

“นั่นไม่ใช่ฝันนะ”

O_Oแต่ฉันว่ามันเป็นฝันนี่

“เตรียมตัวตายได้แล้วอุนมี”

!!!ตาย?

เขาล้อเล่นใช่ไหม?

“เธอเล่นวางหูเขาตั้ง 2 รอบแน่ะ”

“แล้ว ‘เขา’ น่ะ เป็นใคร เขาโทรเขาเครื่องฉันแต่เรียกหานาย”

“ก็ครูบ้านั่นยึดมือถือฉันไป”

ก็แล้วไงล่ะ

“เลยให้เบอร์ฉันไปงั้นเหรอ”

“ใช่”

!!!บ้าที่สุด

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

“มิน ซันโฮ”

“แล้วเป็นอะไร?”

“เฮ้อ! ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นอะไร แล้วเธอก็จะรู้เอง”

คัง มินซุก ฉันจะฆ่านาย

มินซุกมีดวงตาที่สวยเหมือนดวงตาของผู้หญิง กลม โต และเป็นประกาย ส่วนดวงตาของฉันโตก็จริงแต่ไม่เป็นประกายเหมือนเขาเลย-__-;; …ยกเว้นเวลาฉันร้องไห้ แถมผมเขาก็นิ่ม-นิ่มมากแล้วก็ตรงอีกต่างหาก ทั้งๆที่เขาเปลี่ยนสีผมบ่อยจนฉันจำไม่ได้ซึ่งตอนนี้มันเป็นสีน้ำตาล พรุ่งนี้มันอาจจะเป็นสีน้ำเงินก็ได้ ส่วนผมฉันสิฉันบอกได้เลยว่าน่าเกลียดถ้าเทียบกับเขานะ มินซุกทั้งสูงแถมยังมีผิวสีแทนอีก ฉันสิทั้งเตี้ยทั้งซีด

ฉันอิจฉาเขาจัง

“จะฝันกลางวันต่อหรือจะไปโรงเรียน หา!”

“อุ๊บ!”  มินซุกพรวดพราดออกจากห้องฉันไป

...

O_Oเขาเดินยังกะนักเลงแน่ะ

คงอยากจะเป็นนักเลงซะเต็มที

...

ฉันสวมชุดนักเรียน แล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์

...

พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่บ้านแถมมินซุกก็อยู่คนละโรงเรียน

>_< ฉันก็เลยโดดเดี่ยว

TT_TT ฉันหิวจังเลย

“เฮ้! อุนมี รอด้วย!”

ใครเรียกฉันน่ะ? ฉันหันไปมอง เห็นอุนเจกำลังวิ่งตามมา

“บ้าจริง เธอบอกว่าเธอจะไปรับฉันแล้วไปโรงเรียนด้วยกันไง”

>_< งั้นเหรอ? ทำไมฉันจำไม่ได้ล่ะ

สงสัยว่าฉันคงจะบ้าแน่ๆT_T

นี่คือ ชอย อุนเจ เพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่...เอ่อ...ประถม^o^อุนเจน่ะน่ารักมาก พวกเด็กผู้ชายในห้องพูดถึงเธอบ่อยๆ

เฮ้อ!

อุนเจสวยมากเลยจนฉันบรรยายไม่ถูก แถมเธอยังน่ารักท่าทางดีอีกต่างหาก

“(_ _) (><) (_ _) (><)ขอโทษนะฉันลืมไปเลย”

“เธอจะขอโทษอีกหรือไง?”

ฉันคงต้องตายอีกรอบด้วยสายตาที่น่ากลัวของเธอ

แม่จ๋าช่วยด้วย

“ฉันจะซื้อไอศกรีมให้นะ อย่าทำอะไรฉันเลย”

“ก็ได้ หลังเลิกเรียนนะ”

เราเริ่มเดินต่อ

แต่วันนี้ฉันคงจะแย่แน่TT_TT


…

โอ...ใช่ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย

คัง อุนมี เป็นชื่อของฉัน ตอนนี้อายุ 17 มีชอย อุนเจเป็นเพื่อนสนิท และมีคัง มินซุกเป็นน้องชายของฉัน เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมโดยุง ชั้นม.5

กับมิน ซังโฮ เจ้าบ้าที่ไหนก็ไม่รู้
........................
(ติดตามต่อ ตอนที่ 2)

แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 47 20:01:09

แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 47 21:03:57