แสงแดดที่สาดทอกระทบกับผ้าม่านสีขาวของห้อง 613 ปลุกให้หญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องลุกงัวเงียขึ้นมา ด้วยท่าทางที่ไม่สดใสนัก ดวงตาสีดำคล้ำเป็นหมีแพนด้า สะท้อนให้เห็นว่าผ่านการถูกหล่อเลี้ยงด้วยสิ่งที่เรียกว่าน้ำตามาตลอดทั้งคืน หญิงสาวพยุงตัวลุกขึ้นมาจากเตียงเดินเข้าไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำ ก่อนที่จะเดินเอื่อยกลับมาจัดกระเป๋าเพื่อกลับไปพักที่หอพักของมหาวิทยาลัยที่ตนพักอาศัยอยู่ บริเวณลำคอของเธอยังมีผ้าก็อตปิดบังบาดแผลอยู่ แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดมากมายนัก ระหว่างนั้นประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้อมกับมีเสียงห้าวดังขึ้นเป็นสัญลักษณ์ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึง
" หวัดดี ยัยคนเก่ง ! พร้อมที่จะกลับแล้วยัง " ปฐวีมาด้วยชุดนักศึกษาที่เขารู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะใส่ทีไรเขาก็ดูเท่ทุกที
" เสร็จแล้วย่ะ
.นึกว่าจะต้องลากสังขารกลับเองซะแล้ว " หญิงสาวประชดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
" อ้าว
.แล้วพ่อเทพบุตรสุดที่รักของแกล่ะเปีย " ปฐวีถามหาสามภพพลางทำท่ามองซ้ายมองขวา
" ใคร !!! " เสียงของหญิงสาวห้วนขึ้นทันที ทำให้ปฐวีถึงกับแปลกใจ
" ก็พี่สามภพคู่หมั้นสุดหล่อของแกน่ะสิ " เปียตวัดเสียงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้
" อย่าพูดถึงผู้ชายคนนี้อีก ไม่อย่างนั้นแกกับฉันเลิกคบกัน "
" เฮ้ย !!!!!!!!!!! " ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะถามละล่ำละลักถามต่อ
" เกิดอะไรขึ้นวะ นี่แกกับพี่ภพโกรธกันเหรอ " ชายหนุ่มหันไปถามหากแต่ก็ต้องเจอสายตาพิฆาตดาวหางที่ทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายเฮือก เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของหญิงสาว
" เออ
ไม่ถามก็ได้
โธ่ ! นี่แกอย่าทำหน้าอย่างนี้สิ
.ปะมาส่งกระเป๋ามา
เจ็บแล้วยังไม่เจียมนะแก " ปฐวียื่นมือไปดึงกระเป๋าออกมาจากมือเรียวบางก่อนจะเดินตามหลังหญิงสาวออกไปต้อย ๆ
+ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย
พี่ภพต้องไปทำอะไรให้ไอ้เปียมันโกรธแน่ ๆ เลย ไม่ได้ ๆ เราต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ จะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไม่ได้ +
" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับพี่ภพ " ปฐวีถามสามภพอย่างคาดคั้น เขามาที่นี่หลังจากที่เขาไปส่งเปียที่หอพักเรียบร้อยแล้ว ซึ่งระหว่างทางเขาได้สังเกตเพื่อนสาวของเขาอยู่ตลอด เขาก็พบว่าเธอมีท่าทีเหม่อลอย ไม่พูดมากอย่างเช่นเคย หากแต่เวลาที่เขาถามเธอก็ตอบเขาได้แต่เพียงไม่กี่คำว่าว่า " เปล่า " หรือ " ไม่มีอะไร " แล้วก็เฉยไป และเมื่อเขาถามถึงสามภพ เธอก็กลายเป็นหญิงสาวแห่งขั้วโลกเหนือ ไม่พูดไม่จา นัยน์ตาแข็ง ไม่เหมือนเปียในยามปกติ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารีบแจ้นมาหาสามภพที่บริษัททันที
" ไปส่งเปียเรียบร้อยแล้วหรือ " สามภพเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงห้าวคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ปฐวีได้เห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ใบหน้าคมเข้มวันนี้เต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง ขอบตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้า หน้าตาสะลึมสะลือคล้ายคนอดนอน
" มันเกิดอะไรขึ้นครับ " ชายหนุ่มย้ำคำถามเดิม ส่งผลให้จำเลยถอนใจยาวก่อนจะเลี่ยงไม่ตอบคำถาม
" เปียโกรธพี่มากไหม "
" ถามได้
..ถ้าไม่มากแล้วผมจะมาหาพี่ที่บริษัทในเวลานี้หรือ " ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"
"
" แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่ครับ "
"
."
" พี่ภพ !!!! " ชายหนุ่มร้องออกมาเมื่อสามภพไม่ยอมตอบคำถาม เอาแต่นั่งเหม่อลอย
" เอ่อ
. "
" เอ่ออะไรล่ะครับ พี่รีบ ๆ พูดมาสิ "
" คือว่า
."
" พี่ภพ ผมต้องการรู้เรื่องวันนี้นะครับ ไม่ใช่ชาติหน้า " ปฐวีบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าสามภพเอาแต่ อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ในขณะที่สามภพถอนหายใจอย่างกับคนตัดสินใจได้
" พี่เห็นเปียคุยสนุกกับหมอชลชาติ
.."
" แล้วไงครับ " ชายหนุ่มถามต่อทันที
" พี่ก็เลยหึง "
" หึง !!! พี่หึงไอ้เปียกับหมอชลเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว " ชายหนุ่มทำท่าอย่างกับจะหงายหลังไปให้ได้
" ใช่สิ
.ก็มันน่านักนี่ " สามภพตาลุกวาวเมื่อนึกถึงภาพภายในห้อง 613 เมื่อวานนี้ แล้วก็สลดลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ถัดไป
" แค่นี้มันไม่ทำให้เปียโกรธขนาดนี้ได้หรอกนะครับพี่ภพ มันมีอะไรมากกว่านี้ใช่มั้ย "
" เอ่อ
พี่ก็เลยว่าเปีย
.ว่าเปียกับหมอกำลังสวมเขาให้พี่
.. "
" ฮ้า!!!!!!!! โอยตาแล้ว
.."
" แล้วทีนี้ระหว่างที่เปียกำลังโกรธพี่คุณฉัตรวิไลก็โผล่เข้ามา "
" ฉัตรวิไล
.ใครกัน
"
" เฮ้อ !!!! เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพี่
.เขาชอบพี่
.แล้วเขาก็เป็นอริกับเปีย " ปฐวีพยักหน้าอย่างเข้าใจเรื่องทั้งหมด
" ฮืมมมม
.ผมพอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
แต่มันอยู่ที่ว่าเราจะทำยังไงเปียถึงจะหายโกรธ "
" พี่ก็ไม่รู้
.ไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งอย่างนี้หรอก " สามภพหน้าเศร้าลงอย่างหมดหนทาง
" เอ้อ
..เอางี้ก็แล้วกันพี่ " ชายหนุ่มดีดนิ้วเมื่อนึกถึงแผนการณ์ให้เปียหายโกรธสามภพออก จากนั้นทั้งสองหนุ่มก็สุมหัวกัน โดยที่สามภพนั้นตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก หลังจากนั้น 10 นาทีทั้งสองหนุ่มก็แยกกันออกไปเตรียมตัวปฏิบัติการด้วยความมั่นใจว่าจะสำเร็จอย่างแน่นอน
บริเวณร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งนี้ ในเวลาพระอาทิตย์คล้อยต่ำช่างเป็นภาพที่สวยงามจับใจใครหลาย ๆ คนที่ได้มาเชยชม ความสวยงามของท้องน้ำที่มีประกายระยิบระยับเมื่อต้องกับแสงตะวัน กับบรรยากาศในยามเย็น แสงแดดอ่อน ๆ สายลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่โต๊ะด้านระเบียงที่ยื่นออกไปในแม่น้ำเพลิดเพลินกับบรรยากาศจนลืมไปว่า เพื่อนชายตัวดีของเธอมาสายไปเกือบ 10 นาทีแล้ว
เปียมาที่ร้านอาหารแห่งนี้หลังจากที่เธอได้รับโทรศัพท์จากปฐวีว่าจะเลี้ยงอาหารฉลองออกจากโรงพยาบาล โดยนัดวัน เวลา และสถานที่ไว้เรียบร้อย ในตอนแรกเธอบอกปัดไปด้วยเหตุผลว่าเหนื่อย อยากพักผ่อนแต่ก็ทนลูกตื้อของเพื่อนหนุ่มไม่ได้ อีกทั้งได้รับการกำชับมาอย่างดีว่างานนี้ฟรีทำให้คนงกอย่างเธอใช้เวลาตัดสินใจไม่นานเลยก่อนจะตอบรับและออกมาตามนัดในเวลาที่เพื่อนชายของเธอกำหนดเอาไว้
และเมื่อมาถึงเธอก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อพบว่าร้านอาหารแห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรัก ความโรแมนติก ไม่น่าจะใช่สถานที่ที่เพื่อนของเธอจะนัดมาได้เลย มันเหมือนกับคู่รักนัดกันมามากกว่า เธอจึงได้แต่ยิ้ม ๆ แล้วคิดว่าเพื่อนชายของเธอคงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้นเอง
หญิงสาวอิ่มเอมกับบรรยากาศที่งดงามอย่างผ่อนคลายจากความตึงเครียดที่อยู่ในจิตใจตั้งแต่เมื่อวาน จนไม่ได้รู้สึกเลยว่ามีชายหนุ่มร่างสูงยาวคนหนึ่งมายืนจ้องมองเธอด้วยความหลงใหล ก่อนจะหันกลับไปเรียกกำลังใจจากชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารที่ห่างออกไป
" เปีย " เสียงห้าวปลุกให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันกลับมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม เมื่อคิดว่าเพื่อนเธอ หากเต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอก็เลือนหายออกไปเมื่อเธอพบว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าหาใช่เพื่อนของเธอไม่ แต่กลับเป็นชายหนุ่มอีกคนที่เธอยังไม่อยากพบเจอ
" มาทำไม " คำถามแรกหลุดออกไปจากริมฝีปากเรียว พร้อมกับใบหน้าเย็นชาที่เข้ามาแทนที่
" พี่จะมาทานข้าว " ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้น ทั้งที่ในใจนั้นกำลังใจที่เตรียมมาตกไปอยู่ที่ตาตุ่มหมดแล้ว
"
.." หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรออกมาส่งแต่สายตาเย็นชามาแทน
" เอ่อ
พี่นั่งด้วยนะ " ชายหนุ่มทำเป็นใจดีสู้เสือสาว
" ไม่!!!!!! "
" นะนะ ทูนหัว "
" ไม่!!!!ฉันบอกให้กลับไปไงล่ะ ฉันไม่ให้คุณนั่งด้วย "หญิงสาวตวาดเสียงดัง
" พี่ไม่กลับ เปียจะให้พี่ทำยังไงเปียถึงจะหายโกรธพี่ " ชายหนุ่มบอกออกมาอย่างทนไม่ได้เมื่อเห็นว่าเธอจะไม่ยอมยกโทษให้เขา ทั้งที่เห็นเขาอย่างนี้เธอก็น่าจะรู้ว่าเขามาง้อเธออย่างเต็มที่
"
" หญิงสาวไม่ตอบอะไรออกมา หากแต่ดวงตาของเธอเริ่มคลอด้วยน้ำใส ๆ
" เปียจะให้พี่ทรมานจนตายไปเลยหรือไง
.เปีย
.พี่ขอโทษ
.พี่หึงเปีย
พี่ว่าเปียแรงเกินไป
เปียยกโทษให้พี่ได้ไหม " ชายหนุ่มสบตาเว้าวอนหญิงสาวที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงนั้น
"
.."
" เปียพูดอะไรทีสิ พี่รู้ว่าพี่ทำให้เปียเสียใจ
.แต่พี่ก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเปียเลย
อาจจะมากว่าด้วยซ้ำไป
เปียรู้ไหมว่าการทำให้คนที่เรารักเสียใจน่ะมันเหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงเราเป็นร้อยเป็นพันเล่มเลย
"
" กลับไปซะ " หญิงสาวเอ่ยคำแรกขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบฟังมานาน
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
27 ธ.ค. 47 17:20:37
A:203.156.50.73 X:
]