ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  2  สุดปลายขอบฟ้า(ไม่)มีจริง เรื่องสั้นเรื่องนี้ขอมอบให้ความรักของพี่ชายที่มีต่อน้องสาวคนเดียวของเขา “พี่เอๆ ดูนั่นสิ  พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าตกลงไปในทะเลอีกแล้ว”  น้องสาวตัวน้อยชี้ชวนให้ผมดู พระอาทิตย์ดวงโตทั้งที่ผมและน้องเห็นพระอาทิตย์ตกทะเลกันจนเบื่อแล้ว  เพราะเกิดและเติบโตมากับทะเล   แค่โผล่หัวออกจากมุ้งทะเลก็โผล่มาเบื้องหน้าของเราแล้ว  แต่ผมก็ยังหยุดมองไม่ได้  เป็นพระคนที่ขี่หลังผมนั้น เขาอยากดูทะเล  ผมเลยต้องตามใจเขาหน่อย  ดวงอาทิตย์สีแดงอมส้มชวนหดหู่และเศร้าสร้อยอย่างน่าประหลาด “พี่เอ”  น้องสาวเรียกเมื่อเห็นผมเงียบไป  “หืม” “พี่ว่าสุดปลายขอบฟ้านั้นมีอะไรหรอ”  นัยตาบ๊องแบ้วรอฟังคำตอบอยู่ด้านหลังผม  ถึงผมจะไม่เห็นแต่ดวงตาของ น้องมันจำติดตาเสมอดวงตาที่ซื่อ บริสุทธิ์เหมือนผ้าขาว  “ไม่มีอะไรอยู่ที่ปลายฟ้านั้นหรอก”  ผมตอบเพื่อปัดความ รำคาญเพราะเริ่มหนักเพราะเป็นม้าสองขาให้น้องสาวขี่อยู่  แต่เจ้าตัวคงไม่รู้สึก “ทำไมล่ะ”  น้ำเสียงกระตือรือร้นที่จะต้องการคำตอบ  “ก็เพราะโลกเรามันกลมน่ะสิ”   “งั้น สุดปลายขอบฟ้านั้นก็ไม่มีจริงน่ะสินะ  นิทานที่หม๊ะเล่าให้ฟังก็เป็นเรื่องโกหกน่ะสิ  เจ้าหญิงไม่มีวันได้เจอเจ้าชาย ที่สุดปลายขอบฟ้า”  เสียงเศร้าๆ ของน้องทำเอาผมรู้สึกผิดที่ทำลายจินตนาการและความฝันของน้อง  ทว่าเจ้าตัวยุ่ง ก็เศร้าได้ไม่นาน  เธอก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งตามประสาเด็ก   “กลับบ้านกันเถอะพี่  หนูหิวข้าวแล้ว  ไปเลยเจ้าม้าศึกคู่ยากของข้า”  ตอนท้ายน้องสาวเอาทางมะพร้าวมาหวด เข้าที่ขาผมเหมือนกับการลงแส้  ไม่เจ็บแต่คัน  “ได้เลย  จับดีๆ นะเจ้าหญิงน้อยม้าศึกจะแล่นไปให้ถึงบ้านเลย”   ผมบอกก่อนออกวิ่งอย่างรวดเร็ว เลาะหาดไปยังบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก  เพราะผมเองก็เริ่มเมื่อยและเริ่มหิวขึ้นมาเหมือนกัน   หลายคนเมื่ออ่านมาถึงตรงนี้คงคิดว่าผมคงรักน้องมากจนไม่ให้เท้าน้องสัมผัสทรายเลยใช่ไหม ความจริงแล้วน้อง ผมเดินไม่ได้มาตั้งแต่เกิด  โปลิโอทำร้ายน้องผมตั้งแต่แม่เริ่มตั้งครรภ์  หมออาสาที่จะทำแท้งให้ดีกว่าให้เด็กเกิดมา อย่างพิการ  แต่แม่ผมก็ทำไม่ลงเพราะกลัวบาปและเด็กที่อยู่ในท้องนั้นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอเอง  เมื่อน้องผม เกิดมาใหม่ๆ ขาลีบเล็กจนดูเหมือนตะเกียบมากกว่าจะเป็นขาคน  ขาบิดโค้งงอผิดรูป  น้องผมไม่สามารถเดินได้   แต่เธอก็สามารถถัด (การเดินโดยใช้ก้นและมือ)ได้และเร็วกว่าเดินเสียด้วยซ้ำไป  พอโตขึ้นมาสักหน่อยแม่พาน้อง ไปหาหมอพร้อมกับให้น้องฝึกเดินโดยใช้ไม้คำยัน  บ้านเราไม่รวยพอที่จะให้น้องใส่เหล็กครอบขา  ถึงใส่มันก็ช่วย อะไรไม่ได้มากเพราะขาของเธอผิดรูปบิดไปมา  แต่ถ้าหากต้องการความเร็วก็จะมีผมแปลงร่างเป็นขาให้น้องมา ตั้งแต่เด็ก  ผมไม่เคยเบื่อเลยถึงจะมีบ้างครั้งที่น้อยใจบ้างที่ไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ ในวัยเดียวกันแต่ถ้าเห็นรอยยิ้ม ของน้องแล้ว ตอนนั้นผมก็บอกได้แต่เพียงว่า  ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ “พี่เอ  หนูอยากเรียนหนังสือ”  น้องสาวตัวดีของผมทำเสียงอ่อนเสียงหวานเวลาต้องการจะอ้อนเอาอะไรจากผมสักอย่าง   ผมกำลังนั่งถักแหอันใหม่แทนอันเดิมที่ชำรุดเกินกว่าที่จะซ่อมแซมไหว  “พี่ก็สอนให้ทุกเย็นแล้วไง”  ผมตอบโดยที่สายตา ไม่ละจากแห   “ไม่ ไม่  หนูอยากไปโรงเรียนเรียน”  น้องสาวรีบแก้ประโยคใหม่  “ถามป๊ะกับหม๊ะดูหรือยัง”  ผมถามกลับโดยที่ไม่ได้ หันไปมองเจ้าตัวยุ่งเลยแม้แต่น้อย  มือเป็นระวิงกับการถักแหต่อไป “ป๊ะกับหม๊ะว่า แล้วแต่พี่”  เฮ้อ เวรกรรม  ผมคิดในใจ  ปกติป๊ะเป็นคนตันสินใจให้ผมแท้ๆ  ทำไมงานนี้กลับมา โยนกลองให้ผมเสียฉิบก็ไม่รู้  แต่ในความคิดผมตอนนั้นก็ผมนั้นแหละที่ต้องแบกยัยจอมยุ่งไปโรงเรียนไม่ใช่ป๊ะกับ หม๊ะ  ป๊ะเลยให้มาถามผม ถ้าผมตกลงน้องสาวตัวน้อยก็ได้ไปโรงเรียน   ผมละมือจากแหเบื้องหน้า  ก่อนมองหน้ายัยตัวยุ่ง ดวงตาแป๋วนั้นรอคำตอบของผมอย่างใจจดใจจ่อ  และดวงดาว ในตาคู่น้อยคงจะยอแสงลงหากผมเอ่ยปฏิเสธออกไป  ผมกลืนก้อนนน้ำลายแข็งๆ ลงคอ เออหนอ พอเห็นดวงตา คู่นี้ที่ไรทำเอาใจผมอ่อนยวบทุกที  น้องก็ช่างรู้จุดอ่อนของพี่เหลือเกิน “ก็ได้  ลองไปเรียนดูก่อน  แต่ถ้าไม่ชอบไปโรงเรียนจะมาร้องไม่อยากไปที่หลังไม่ได้นะ”  ตอนท้ายผมขู่ไปแบบนั้นเอง   เพราะรู้ดีว่าถ้าน้องไปโรงเรียนแล้วจะเกิดอะไรขึ้น  โรงเรียนไม่น่าสนุกนักหรอก ถ้าน้องสาวผมเป็นปกตินั่นมันก็ อีกเรื่องหนึ่ง  “ไหนบอกพี่ซิ  ทำไมถึงอยากไปโรงเรียน” “หนูอยากมีเพื่อน”  น่านไง ว่าแล้วเชียว  แต่ทำไงได้ล่ะดวงตาคู่น้อยนั้นทำให้ผมไม่อยากบอกเลยว่าโรงเรียนไม่ ได้มีแต่ความสุขหรอก จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 27 ธ.ค. 47 20:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่เอตื่นๆๆ  ได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว”  ไม่ต้องลืมตาดูก็รู้ว่าเสียงใคร  แต่วันนี้เสียงนั้นมีความร่างเริงขึ้นอย่างเห็นได้ ชัดเพราะเจ้าตัวจะได้ไปโรงเรียกวันแรก  ผมงัวเงียขึ้นมองนอกหน้าต่างพระอาทิตย์เพิ่งเริ่มจับขอบฟ้าลิบ  ทั่วท้อง ฟ้ายังเป็นสีกรมท่าอมเทา  หากแต่ปลายฟ้าด้านโน้นมีสีส้มอมแดง “จะรีบไปไหนยังเช้าอยู่เลย”  ผมพูดก่อนจะตวัดผ้าห่มมาคลุมกาย  แต่โดนเจ้าตัวน้อยกระชากไปอีกทาง   “ตื่นๆๆ  เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” “เออน่า  โรงเรียนไม่หนีไปไหนหรอก”   “ถ้าไม่ตื่น  หนูจะเอาน้ำเย็นมาราด”  เจ้าตัวน้อยเอาน้ำเย็นมาหยดลงบนหน้า  ผมตาสว่างรีบตื่นขึ้นมาทันที   อากาศแบบนี้ขืนโดนน้ำเย็นมีหวังผมเป็นปอดปวมตายเลย  “จะรีบไปไหนนักหนา”  ผมบ่นอุบอิบ  ก่อนจะลุกไปแต่งตัว “หม๊ะ  พี่เอไม่อาบน้ำ”  เสียงใสร้องตะโกนฟ้องแม่  ฮึ๋ย ผมอยากจะหวดก้นสักที  แต่ก็จำใจเดินไปเอาน้ำในตุ่มราดตัว   หนาวแทบสั่นเป็นเจ้าเข้า  เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะชอบใจหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ผมแบกน้องขึ้นหลังอุ้มไปส่งที่มอเตอร์ไซค์ที่เหลือแต่โครงกับเครื่องยนต์  มีพ่อเป็นคนขับ  น้องนั่งกลางปิดท้ายด้วยผม   เสียงอีแก่(ที่ผมแอบเรียกในใจ)กระหึ่มก้องก่อนจะพาผมและน้องตรงไปยังจุดหมาย ทันทีที่น้องไปถึงโรงเรียนพวกเด็กๆ ต่างจ้องมองมาที่น้องผม   ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกนั้นจ้องมองด้วยแววตาอย่างไร สงสัย สมเพช สงสาร เยาะเย้ย  พวกเด็กหลายคนต่างยิ้มอย่างแปลกๆ  เมื่อเห็นน้องผมลงมาจากรถ   ถ้าไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย  ผมก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะพูดอะไรออกมาบ้าง  แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องของผมอย่างเด็ดขาด แต่เมื่อไม่มีผม ผมไม่รู้หรอกว่าน้องผมจะโดนแกล้งบ้างหรือเปล่า  ปีนี้ผมอยู่ ป.6 แล้วในขณะที่น้องผมเพิ่งขึ้น ป.1   ปีหน้าผมก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว  ดังนั้นที่ผมจะทำได้ตอนนี้คือต้องสอนให้น้องเข้มแข็งและอดทน ทุกเช้าและเย็น  ผมไปรับและส่งน้องโดยและนั่งรอป๊ะมารับ  บางครั้งผมก็อยากจะไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่ก็ทิ้งน้องไป ไม่ได้  ไม่ใช่กลัวป๊ะว่า  แต่กลัวน้องสาวจะพาลน้อยใจที่ตนเองเกิดมาไม่สมประกอบเหมือนคนอื่นเขา เหตุการณ์บางอย่างดำเนินมาเรื่อยๆ จนผมขึ้นม.4และน้องผมอยู่ป.5 วันหนึ่งพิณมาตาเพื่อนของน้องสาวผมวิ่ง มาบอกว่าน้องผมตกบันได  โรงเรียนผมกับโรงเรียนประถมอยู่ห่างจากกันแค่ไม่กี่ร้อยเมตร  ผมจึงวิ่งไปดูน้องทันที   ภาพที่ได้เห็นทำเอาผมแทบช็อค   น้องผมมีใบหน้าและหัวบวมปูดเหมือนโดนใครซ้อมมา  แขนขามีรอยจ้ำๆ ทั่วตัว   ฟันกรามล่างหัก พิณมาตาเล่าให้ผมฟังว่าน้องผมโดนเพื่อนในห้องและเพื่อนในชั้นแกล้งประจำ  บางทีก็แย่งไม้เท้าน้อง  บางทีก็เอา ไม้ตีขาเหมือนตีหมา  บางคนก็เอาของของน้องไปซ่อน  แต่น้องไม่เคยบอกผม จนกระทั่งวันนี้  เจ้าพวกนั้น โยนกระเป๋าและไม้เท้าลงมาข้างล่าง  น้องผมจึงต้องถัดตัวทีละก้าวเพื่อไปเอาไม้เท้า  แต่ก็พลาดจนต้องกลิ้งตก บันได  ส่วนตัวต้นเหตุก็วิ่งหนีเอาตัวรอด  และหาว่าน้องผมตกบันไดเอง  เมื่อฟังพิณมาตาเล่าจบ  ผมแทบคุมสติ ไม่อยู่  ในใจคิดแต่หนทางเอาคืน แต่ได้สติว่าถึงไปทำพวกมันน้องเขาก็คงไม่หายเจ็บขึ้นมากได้หรอก  อีกอย่างเขา ไม่อยากรังแกคนที่อ่อนแอกว่า เขาถูกสอนมาให้ปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า  ไม่ใช่รังแก แต่เวรกรรมมีจริง  ผมไม่ต้องเอาคืนหรอกเพราะเจ้าตัวเกเรทั้งสามคนตอนนี้  คนหนึ่งโดนรถชนจนต้องตัดขาเหนือ เข่า 1 ข้าง  อีกคนก็เป็นบ้าเพราะโดนเมียทิ้งหนีไปกับชู้และขนข้าวของกับลูกหนีไปด้วยเรียกว่าเหลือแต่ตัวจริงๆ เพราะกางเกงในของมันเมียมันยังไม่เหลือไว้ให้เลย  ส่วนคนสุดท้าย มันไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่อไป  เพราะไฟไหม้ บ้านมัน  มันติดในกองเพลิงเพราะมัวแต่ห่วงสมบัติใครเข้าไปช่วยก็ไม่ยอมหาว่าเขาจะขโมยของของมันไป หลังจากน้องสาวจบป.6  ผมก็ให้น้องผมเรียนกับผมแล้วไปสอบเทียบเอา  ไม่อยากให้น้องผมต้องไปเผชิญชะตา กรรมแบบนั้นอีก  เพราะยิ่งโตก็จะยิ่งแกล้งกันแรงขึ้น  บางครั้งคนเราแกล้งกันถึงตายก็มี  หลังจากผมจบม.6  ผมก็ เข้าไปเรียนและทำงานที่กรุงเทพฯ  นานๆ ถึงจะกลับบ้านทีได้แต่ส่งเงินให้ทางบ้านทุกเดือน  ทิ้งน้องตัวน้อยอยู่กับพ่อแม่ ผมหุ้นกับเพื่อนทำธุรกิจเป็นของตัวเอง  เป็นเจ้านายตัวเองเหนื่อยหน่อยแต่คุ้มค่า  โชคดีที่จับธุรกิจได้ถูกจุด   มันเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว  ในที่สุดไม่นานผมก็มีเงินเก็บมากพอที่จะซื้อบ้านมือสองได้หนึ่งหลัง  ผมกำลังจะไป รับพ่อกับแม่และยัยจอมยุ่งมาอยู่ด้วย   แต่ข่าวร้ายที่ผมได้รับทำเอาความคิดผมต้องล้มเลิก โทรเลขมาถึงผมในตอนบ่ายของการทำงาน  ‘กลับด่วน พ่อ แม่ตายแล้ว’  ผมรีบร้อนขับเจ้ากระบะคู่ชีพที่เพิ่งซื้อมาด้วยเงินสดกลับบ้านเกิดทันที  หัวสมองมันตื้อ  มันเกิน กว่าทำใจให้รับได้  ต้องมีใครตลกร้ายกับผมแน่ๆ เลย แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นยืนยันข้อความในโทรเลขได้เป็นอย่างดี  น้องสาวนั่งเหม่อออกไปนอกบ้าน  ข้างบ้านมีโลงของพ่อ กับแม่ตั้งอยู่เคียงคู่กัน  น้องเมื่อเห็นผมก็ปล่อยโฮมาทันที  ผมวิ่งเข้าไปกอดน้องด้วยหัวใจที่แตกสลาย สิ่งที่ผมทำ มาทั้งหมดเพื่ออะไรกัน  ในเมื่อพ่อกับแม่ก็จากไปแล้ว “ไม่ต้องร้องนะ  โอยังมีพี่อยู่นะ”  ผมพูดเหมือนกับปลอบตัวเองเสียมากกว่า ใช่  ผมยังมีน้องอยู่  ต่อไปนี้ผมต้อง ดูแลน้องให้ดีที่สุด  น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลจนเปียกชุ่มกับเสื้อเชิ้ตของผม  ผมสัญญากับพ่อแม่ในใจจะดูแลน้อง ให้ดีที่สุด ขอให้ท่านไปยังที่สงบเถอะ “อย่าร้องไห้เลยโอ  เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วงจะไม่ได้ไปอย่างสงบนะ”  ผมปลอบ  น้องสาวก็หยุดร้องแทบทันทีแต่ยังเหลือ ร่องรอยสะอื้น งานศพของพ่อแม่เป็นไปอย่างเรียบง่ายตามวิถีชาวบ้าน  ผมพาน้องไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพฯเพราะทางนี้ไม่มีใครที่ผม ไว้ใจพอที่จะดูแลน้องได้  ผมซื้อรถเข็นให้น้องเพื่อนที่เจ้าตัวจะได้ไม่ต้องกระเผลกเดินไปมาให้เมื่อย   เมื่อก่อนหากเมื่อถึงเวลาเลิกงานผมก็คงไปเที่ยวสนุกตามประสาหนุ่มโสกไม่มีพันธะ  แต่บัดนี้ทุกครั้งที่ผมเลิกงาน ผมตรงดิ่งกลับมาที่บ้าน  ทุกครั้งที่เข้าเขตประตูบ้านสาวน้อยจะออกมารับที่หน้าบ้าน  ยิ้มให้ผมเสมอก่อนจะส่ง เสียงเจื้อยแจ้วว่าวันนี้มีอะไรทานบ้าง  ซึ่งกับข้าวส่วนใหญ่ตอนนี้น้องผมเป็นผู้จัดการหมด  และผมมีหน้าที่จ่าย ตลาดและล้างจาน  ผมกับน้องช่วยกันทำงานบ้านไม่เกี่ยงงอน  น้องซักผ้า(เอาผ้าลงเครื่อง)พี่ตากผ้า  น้องรีดใน ขณะที่ผมกวาดบ้านถูบ้าน  เหมือนครั้งเมื่อผมกับน้องยังอยู่ที่บ้านริมทะเลครั้งวัยเยาว์ “พี่เอหนูอยากเป็นนกจัง”  น้องสาวตัวน้อยเอ่ยขึ้นหลังจากทานข้าวเรียบร้อย  ตัวเองเอาคางเกยหมอนอิงนอนดู สารคดีเกี่ยวกับนก  ในขณะที่ผมนั่งตรวจงานอยู่ในห้องนั้นเหมือนเช่นทุกวัน  “ทำไมล่ะ”   “ก็นกมันบินได้โดยไม่ใช้ขา  บินหายไปยังขอบฟ้าด้านโน้น หนูอยากไปขอบฟ้าด้านโน้นบ้าง”  เธอพูดทั้งที่ตาจับ จ้องทีวี  ผมมองหน้าใสก่อนจะก้มลงเอกสารในแฟ้มต่อเมื่อไม่เห็นแววตาน้อยใจหรืออะไรปรากฏอยู่ในดวงตาคู่สวย “อ้าว ถ้าโอบินไปทางโน้น  แล้วพี่ก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ”  ผมหยอกกลับเล่นๆ  “ไม่ม้าง ”  ยัยตัวยุ่งเอ่ยเสียงยาน เหมือนจะล้อเลียน  “พี่ก็มีพี่เกตุอีกคนนี่นา”  เธอหมายถึงหญิงสาวคนล่าสุดที่ผมคบอยู่  และผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าจะ หยุดที่คนนี้ เกตุมีนิสัยหลายอย่างที่ไปด้วยกันกับผมได้  ผมพูดเธอจะเงียบ  ผมเครียดเธอก็คอยปลอบ  ผมท้อเธอก็คอยให้ กำลังใจ  และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอกับน้องผมเข้ากันได้เป็นอย่างดี  จนบางครั้งผมอดจะน้อยใจไม่ได้ เธอมาหา ผมหรือมาหาน้องผมกันแน่ ผมคิดไว้เสมอหากจะมีใครสักคนข้างกายคนๆ นั้นต้องรักน้องสาวผมด้วยเหมือนสุภาษิตของฝรั่ง เลิฟมีเลิฟมายด็อก แต่สำหรับผมต้องเปลี่ยนใหม่เป็น   เลิฟมีเลิฟมายซิสเตอร์ จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 27 ธ.ค. 47 20:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่เอ  หนูอยากกลับบ้าน”  น้องสาวเอ่ยเสียงเรียบ  ก่อนจะส่งผมไปทำงานที่หน้าบ้านเหมือนเช่นทุกวัน  ผมหันไป มองร่างบางอย่างแปลกใจ  “ทำไม ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเราหรอ” “ใช่  แต่หนูอยากกลับบ้านที่มีป๊ะกับหม๊ะเคยอยู่”  น้องสาวเอ่ยเสียงเบา  ใบหน้าก้มต่ำราวกับจะปิดบังบางสิ่ง   “กลับไปที่นั้นใครจะดูแลเรา”  ผมยืนอยู่เบื้องหน้าน้องน้อยก่อนที่จะนั่งคุกเข่าเพื่อมองคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นได้ถนัด   “มีอะไรหรือเปล่า  บอกพี่ได้ไหม”  ผมจับแขนแล้วต้องใจหายวาบ  แขนนั้นดูเหมือนผอมลงไปเล็กน้อย   อะไรบางอย่างทำให้ผมสะกิดใจพิกล “ไม่มี  เพียงแต่หนูอยากกลับบ้านริมทะเล  อยากนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นและตกจนกว่า ”  คำสุดท้ายเจ้าตัวไม่ยอม พูดจนผมต้องต่อประโยคให้แทน  “จนกว่าอะไรหรอ” “จนกว่าจะเบื่อ”  คำตอบที่ได้รับทำเอาผมโล่งอกไปไม่น้อย  “ไม่ได้  ไปอยู่คนเดียวอันตราย  รอพี่เคลียร์งานให้เรียบ ร้อยก่อนแล้วจะพาไปเที่ยว” “ไม่เป็นไรค่ะ  หนูนัดกับพี่เกตุแล้วว่าจะไปด้วยกันสองคน”  คราวนี้ผมต้องมองด้วยความแปลกใจอีกครั้ง   “เมื่อไหร  ทำไมพี่ไม่เห็นรู้” “อาทิตย์ที่แล้ว  เรานัดจะไปกันศุกร์นี้”  คราวนี้น้องมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน  แบบเดิมที่เคยใช้เสมอเมื่อต้องการ อะไรสักอย่างจากคนตัวโตเบื้องหน้า  “งั้น ตามใจ  แล้วจะไปกันอย่างไร”  ผมเก็บคำถามบางอย่างไว้ บางอย่าง ต้องดูด้วยตาตัวเองถึงจะเข้าใจ  เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมบอกผมคงต้องสังเกตเอาเองและต้องรู้ให้ได้ “พี่เกตุเอารถไป” เจ้าตัวรีบบอกก่อนที่พี่ชายจะเปลี่ยนใจ “อ้าวแล้วเกตุเขาไม่ทำงานหรือ” ผมถามอย่างสงสัย และความสงสัยพุ่งขึ้นมาอีกอย่าง เกตุทำงานอะไร  เขาก็ยังไม่รู้เลยเจอครั้งแรกเธอมาหาญาติที่อยู่ซอยเดียวกับ เขา  แล้วเขาก็อาสาพาไปจนรู้ว่าบ้านญาติเธอกับบ้านเขาห่างกันแค่ 3 หลัง หลังจากนั้นเกตุก็พาตัวมาเที่ยวบ้าน เขาบ่อยๆ  และอยู่เป็นเพื่อนน้องเขาเสมอ “พี่เกตุลาพักร้อนค่ะ”  เธอบอกอย่างเริงร่าเมื่อรู้ว่าตัวจะได้กลับไปยังถิ่นที่ เธอจากมา วันที่น้องสาวเดินทางมาถึง  ผมเดินมาส่งเจ้าตัวยุ่งขึ้นรถก่อนที่จะฝากฝังให้เกตุช่วยดูแล  เธอรับปากรับคำเป็น อย่างดีก่อนจะเคลื่อนรถออกจากบ้านไป  ผมไม่รอช้ารีบขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ในโรงรถ  เสื้อผ้าผมแอบเอามา เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ใช่  ผมไม่ได้ไปทำงานหรอก  แต่กำลังจะแอบตามน้องไป  ไม่ได้ระแวงว่าน้องหรือเกตุ จะแอบไปทำอะไรที่ไม่ดีหรอก  แต่ใจที่มันยังไม่ยอมสงบนี่สิ ทำให้ต้องตามคนทั้งสองไปดูให้แน่ชัดว่าถึงที่หมาย โดยปลอดภัย พวกเขาไม่รู้หรอกว่าผมแอบตามไปเพราะเอารถตัวเองไปเปลี่ยนกับรถของบริษัทอีกที  รถของบริษัทเป็นแบบแต่ง เครื่องให้เร็วในขณะที่รถผมขับเคื่อนสี่ล้อเหมาะจะเอาไว้ใช้ตะลุยไปไหนต่อไหนได้โดยไม่ลำบาก  ถึงแม้จะเสียเวลา ในการเปลี่ยนรถ  แต่ความแรงของรถที่ได้รับทำให้ตามทันคนทั้งสองได้อย่างไม่ยาก  ทั้งสองมุ่งตรงไปบ้านหลังเก่า แน่นอน  มีบางครั้งที่รถของเกตุจอดเข้าปั๊มน้ำมันเพื่อแวะทำธุระ  เกตุพยุงน้องผมลงมาจากรถพาเข้าไปในห้องน้ำหญิง   ในเวลาต่อมาทั้งสองก็กลับเข้าไปในรถแล้วกลับออกไป การกระทำของเกตุที่มีต่อน้องผมเกินกว่าที่คนรู้จักจะทำให้กัน  มันพาลทำให้ผมคิดว่าเกตุและน้องผมเป็นเลสเบี้ยน   หากแต่ต้องปัดความคิดนั้นออกไปเพราะรู้ว่าเกตุหวานแค่ไหนเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของผม  เท่าที่รู้พวกเลสเบี้ยนมัก จะขยะแขยงไม่อยากให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัว ผมขับตามไปเรื่อยๆ  จนเข้าเขตจังหวัด และเขตอำเภอ  แน่ใจว่าทั้งสองตรงไปยังบ้านโดยปลอดภัยแน่นอน  และ กำลังคิดจะเลี้ยวรถกลับกรุงเทพฯ  ในช่องกลับรถข้างหน้า  หากแต่ผมต้องแปลกใจเมื่อรถของเกตุแวะเข้าไปใน โรงพยาบาลที่ผมคุ้นเคยดีเพราะป๊ะกับหม๊ะเคยเอาน้องมารักษาเมื่อครั้งยังเด็กเป็นประจำ วูบนั้นผมนึกถึงหน้า น้องสาว  เธอเป็นอะไรหรือเปล่า  ผมไม่รอช้ารีบขับรถเข้าเขตโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วงน้อง  เมื่อไปถึงเห็นรถ เกตุจอดอยู่หน้าตึก  มีบุรุษพยาบาลและนางพยาบาลรอรับร่างบางที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี  ร่างนั้นคอพับอ่อน เหมือนไม่ได้สติเมื่อเอาออกมาจากรถ   ผมตัวชาทำอะไรไม่ถูกจอดรถแล้ววิ่งมาหาน้อง  แต่ก็ช้าไปแล้วเพราะเขานำน้องเข้าห้องฉุกเฉินไปเสียแล้ว  เกตุถึง กับตกใจเมื่อเห็นผม  ทั้งๆที่ตอนนี้ผมควรจะอยู่กรุงเทพฯ  “ยัยโอเป็นอะไร”  ผมคาดคั้นเอาคำตอบกับคนเบื้องหน้า หากแต่นางพยาบาลนั้นได้เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน “คุณหมอกัลยาคะ  คนไข้หัวใจเต้นอ่อนมากค่ะ”  เธอมองสบตาผมด้วยแววตาขอโทษ  แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพราะ ต้องเข้าไปช่วยชีวิตคนไข้ก่อน  แต่อย่างน้อยผมก็รู้อาชีพเธอเสียที หมอ  ผมหัวเราะในลำคอ  ไม่รู้ว่าขำอะไร   ก่อนทรุดลงนั่งตรงม้านั่งหน้าห้องฉุกเฉิน เมื่อประตูเปิดอีกครั้งเกตุคนที่ผมรู้จักอยู่ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวยืนยันอาชีพของเธอได้เป็นอย่างดี  เธอมองชายหนุ่ม ตรงหน้า  พลางคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ต้องเล่าความจริงให้เขาฟัง จากปากของเธอเขาพอสรุปเรื่องได้ว่า แพทย์หญิงกัลยาหรือเกตุ เป็นบุตรีของนายแพทย์กุมุท  แพทย์ประจำตัว ของน้องเขาเมื่อครั้งน้องเขายังเด็กจนกระทั้งโต  เกตุกับน้องเขารู้จักกันในโรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งแต่เด็กๆ เมื่อเกตุ ตามพ่อมาทำงานและน้องเขาพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ และเป็นเพื่อนเล่นกันจนเมื่อเกตุสอบชิงทุนเข้าคณะแพทย์ได้   และมาพบน้องเขาอีกครั้งเมื่อครั้งที่มาหาญาติที่กรุงเทพฯ  มิน่า น้องถึงได้สนิทกับเกตุนัก  แต่เขาแทบไม่อยากจะ เชื่อเลยเมื่อเกตุเล่าต่อไปว่า  เธอรู้มาจากพ่อว่าน้องเขาป่วยเป็นโรคหัวใจ  หัวใจพร้อมที่จะหยุดเต้นขึ้นมาดื้อๆ   สักวันหนึ่งหากไม่รีบผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ  เธอเกลี้ยกล่อมน้องเขาอยู่นานจนเจ้าตัวยอม  แต่โอไม่อยากให้เขารู้จึงปิด ว่าแค่มาเที่ยว  หากแต่พอเข้ามาถึงจังหวัดน้องเขาก็หมดสติขึ้นมาเฉยๆ “เมื่อไหร”  ผมถามเธอ  “เมื่อไหรที่รู้ว่าน้องป่วยเป็นโรคหัวใจ” “ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อเร็วๆ นี้เหมือนกันค่ะ  เพราะเล่าเรื่องโอให้พ่อฟัง  พ่อถึงบอกฉันว่าโอเขาป่วยเป็นโรคหัวใจมา ตั้งแต่อายุ 17 ปีแล้ว” “ตอนที่ฉันจากมากรุงเทพฯสินะ  มิน่าถึงไม่รู้เลย ทั้งน้องทั้งคุณต่างก็ปิดเรื่องนี้ไว้ได้เก่งมากเลย”  ผมประชด   เธอก้มหน้าสำนึกผิด  “ฉันรู้ค่ะไม่ควรปิดคุณ  แต่โอเขาขอร้องไว้” “แล้วถ้าเกิดเขาจากผมไปกระทัหันล่ะ  ผมจะได้ทันล่ำลาน้องไหม”  ท้ายเสียงผมระเบิดออกมาอย่างคนควบคุม อารมณ์ตัวเองไม่อยู่  “ฉันรู้ว่าฉันผิด  แต่คุณรู้ไหมน้องคุณบอกว่าถ้าฉันบอกคุณน้องคุณจะไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด   เป็นคุณคุณจะทำยังไงล่ะ”  เขาอึ้ง เธอไม่ผิดเขาไม่ควรเอาอารมณ์ไปลงกับเธอ  คนผิดคือเขาที่ไม่ยอมดูแลน้องให้ดี   ไม่ยอมสังเกตน้องทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง  ขนาดน้องเขากินยาตอนไหนเขาก็ยังไม่รู้เลย  น้องซ่อนเขาซะมิดปิดเขา เหมือนไม่อยากให้เขาล่วงรู้  ชายหนุ่มซบหน้าลงบนฝามืออย่างอ่อนใจ จากคุณ : ช่อผกา สุยะ (สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ) - [ 27 ธ.ค. 47 20:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากนั้นทางโรงพยาบาลได้ประสานกับหมอที่เชี่ยวชาญทางด้านหัวใจโดยเฉพาะมาช่วยดูแลคนไข้เคสนี้   ผมอ้อนวอนให้น้องสาวกลับไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ เพราะเครื่องไม้เครื่องมีมีพร้อมกว่าและมีหมอเก่งๆ หลายคน หากแต่เจ้าตัวปฏิเสธโดยไม่ยอมอธิบายอะไรให้ผมเข้าใจ ผมไม่เคยโกรธน้องที่ปิดผมเรื่องนี้  แต่อดน้อยใจนิดๆ ไม่ได้  ผมตามน้องมาอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลแทนบ้าน   หมอกัลยาจะมาหาโอทุกเช้าเย็น  หากแต่คอยหลบหน้าผมตั้งแต่วันนั้นที่เราทะเลาะกัน  ผมเองก็อยากคืนดีกับเธอ แต่ไม่มีเวลาได้พูดคุยกันเลย  จนเข้าวันที่ 4 ที่ผมตามน้องมาอยู่โรงพยาบาล “พี่เอ”  เสียงออดอ้อนที่ผมได้ยินมาตั้งแต่เด็ก  วันนี้ทำไมดูเศร้านักก็ไม่รู้  “พี่ว่าสุดปลายขอบฟ้านั้นมีจริงไหม”   น้องสาวเอ่ยถามผม  เธอไม่ต้องการคำตอบหรอก  ผมรู้ ก็ดวงตาของเธอนั้นไม่มีแววกระตือรือร้นที่ต้องการคำตอบ จากตัวผมเลยนี่นา  “อาจจะมีมั้ง  ทำไมหรือ”  น้องสาวผมยิ้ม  ยิ้มนั้นดูเหมือนคนอ่อนระโหยโรยแรงเต็มที่   “หนูอยากไปอยู่สุดปลายขอบฟ้านั้นจัง” “พูดอะไรอย่างนั้นยัยโอ  อยู่ทางนี้น้องก็มีความสุขดีไม่ใช่หรือ” “แต่หนูไม่อยากเป็นภาระใคร”   “ใครมันบอกว่าน้องเป็นภาระ  บอกพี่มาเดี๋ยวพี่จะไปชกปากมันเอง”   “ไม่มีใครบอกหรอก  หนูรู้ตัวตลอดเวลา  คนพิการอย่างหนู  จะพาไปไหนมาไหนด้วยก็ทุลักทุเลแสนจะลำบากเหลือเกิน   แต่หนูต้องขอขอบคุณพี่มากๆ นะที่ดูแลหนูมาตลอด 23 ปีโดยที่ไม่ปริปากบ่นเลย” “ก็เพราะเธอเป็นน้องของพี่  เป็นคนที่พี่รักที่สุดรองมาจากหม๊ะกับป๊ะ  เรามีกันสองคนพี่น้องพี่ไม่ต้องการคำขอบคุณ จากน้องหรอก  พี่ขอแค่รอยยิ้มจากน้องก็เพียงพอแล้ว”  เธอยิ้มให้ผมอีกครั้งถึงจะดูว่าฝืนยิ้มแต่มันก็ดีกว่ารอยยิ้ม เมื่อครู่ “พี่ว่าหม๊ะกับป๊ะจะไปรอน้องที่สุดปลายขอบฟ้านั้นหรือเปล่า”   “พี่ไม่รู้หรอก  แต่เมื่อทุกคนถึงเวลาก็จะทราบคำตอบนั้นเอง”  ไม่รู้ปากเจ้ากรรมทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น  เมื่อพูด แล้วผมก็ใจหายพิลึก  ไม่อยากให้เวลาอย่างนั้นมาถึงเลย แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรคุณพยาบาลคนสวยก็บอกผม ว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว  ผมยังไม่อยากจากไปเลยแววตาน้องยามนั้นมันชวนให้ผมหดหู่ใจอย่างไรชอบกล  ผมอยาก เข้าไปปลอบน้องสาวตัวน้อยเหลือเกิน  แต่ตัวเองได้แต่เดินจากมาเงียบๆ  ไม่มีแม้คำพูดใดๆ ออกมา “คุณเอกราชค่ะ  คุณหมอเชิญพบค่ะ”  พยาบาลอีกคนเดินเข้ามาบอกผม  เมื่อผมออกจากห้องผู้ป่วย  ผมหน้านิ่วคิ้ว ขมวด  หมอต้องการเชิญผมไปทำไม ผมไม่รู้  รู้แต่ว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่แท้ “เมื่อวานซืนหมอส่งฟิลม์เอ็กซเรย์และตัวอย่างเลือดไปที่ห้องแลปกรุงเทพ”  หมอเอ่ยขึ้นหลังจากผมหย่อนตัวนั่งลง บนเก้าอี้  “หมอเสียใจด้วย  แลปเพิ่งแจ้งผลมาเมื่อกี้นี้เองว่าน้องสาวคุณเป็นลูคิเมีย”   “เดี๋ยวๆ อะไรกันหมอ  เอาใหม่ซิ  ช้าๆ ชัดๆ  น้องผมเป็นอะไร”  ผมถามออกไปด้วยความงุนงง  ไม่แน่ใจ  แต่ที่แน่ๆ นั่นไม่ใช่ข่าวดีเลยสักนิดเดียว  “น้องคุณเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว  ระยะ สุดท้าย”  หมดเว้นวรรคเมื่อเห็นชาย ตรงหน้าหน้าซีดไร้เลือด   ใครจะทำใจได้  เวลาสั้นๆ เขารู้ว่าน้องป่วยเป็นโรคหัวใจนั้นก็ทรมานใจพอดูอยู่แล้ว  แต่นี้หมอกลับตรวจเจอมะเร็ง ร้ายอีกในร่างกายของน้อง  ร่างกายบอบบางเช่นนั้นทำไมถึงแข็งแกร่งสู้กับโรคร้ายเหล่านั้นได้นะ “เท่าไร”  เขาถามเสียงเบาหวิว  “ถ้าจะทำให้น้องผมหายต้องใช้เงินเท่าไหร”  ชายหนุ่มถามกลับโดยไม่ลังเล   ไม่ว่าจะสูญเสียเท่าไหร  เขาจะยื้อน้องมาจากมัจจุราชให้ได้ หมอได้แต่ส่ายหน้า  “สายเกินไปแล้ว  กว่าเราจะเจอมันก็สายไปเสียแล้ว  ตอนนี้ได้แต่รอทำคีโม หลังจากน้องคุณ ผ่าตัดเรียบร้อยเราจะลงมือทันที  ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว  แต่หมอก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะทนได้”  คำตอบนั้นเหมือนจะย้ำ เตือนเขาเป็นครั้งแรก  เงินซื้ออะไรไม่ได้ทุกสิ่ง  ยื้อชีวิตคนที่เขารักที่สุดก็ไม่ได้   “หมอเป็นหมอนะ  ทำไมจะไม่ได้  ผมมีเงินจ่าย” “คุณเอกราช  ใจเย็นๆ ครับ”  หมอพยายามบอกชายเบื้องหน้า  “อัตราเสี่ยงในการผ่าตัดตอนนี้มีเพียง 10 : 90 เท่านั้นเอง”   “หมายวามว่าไงสิบต่อเก้าสิบ  สิบนี้หมายถึงรอดหรือไม่รอด” “สิบคืออัตราการผ่าตัดสำเร็จ  เพราะตอนนี้หัวใจคนไข้อ่อนแอมากเกินไป  เท่าที่อยู่มาถึงตอนนี้ก็นับว่ามหัศจรรย์ มากๆ แล้ว  ร่างกายคนไข้อาจจะทนไม่ไหวสิ้นใจไประหว่างการผ่าตัด  และเสี่ยงต่อการติดเชื้อ  รวมทั้งร่างกาย อาจจะสร้างแอนตี้บอดี้  ซึ่งอย่างหลังผมไม่รับประกันว่ามันจะเกิดหรืออาจจะไม่เกิด  ถ้าหากมันเกิด  ผมคิดว่า ”   หมอผู้สูงวัยเว้นวรรคเพื่อจ้องมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาบางอย่าง  ก่อนที่หมอจะอธิบายต่อเสียยืดยาวเกี่ยวกับ การผ่าตัดและการทำคีโมบำบัด  แต่เขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น  เสียงที่ได้ยินเหมือนจะดังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาเท่านั้น เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเดินออกมาจากห้องพักของหมอเจ้าของไข้น้องสาวได้อย่างไร  รู้แต่ว่าเท้าเบื้องหน้ายังคงก้าว เดินต่อไปสลับกับความคิดของตัวเองที่ดูจะยุ่งเหยิงปนเปไปหมด   เขาไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองออกมาจากโรงพยาบาลในตอนนั้นได้อย่างไร เพราะตอนนั้นวิญญาณเขาดูเหมือนจะหลุด ลอยออกจากร่างจมหายไปในห้วงแห่งความคิด  ความหวังที่จะรักษาน้องให้หายมีโอกาสเหลือน้อยเต็มที  เมื่อครั้ง ที่พ่อแม่ตายนั้นเขายังมีน้องน้อยคอยฝากความหวังและเป็นตัวหล่อเลี้ยงใจให้เขาฮึดสู้   แต่ถ้าหากวันใดวันหนึ่งที่เขาต้องอยู่โดยไม่มีน้องน้อย  เขาจะอยู่ได้ไหมนะ ไม่  เขาตอบโดยไม่ต้องคิด  เขาคงอยู่ ไม่ได้แน่นอน  แค่คิดเขาก็ทรมานใจจนเกินจะรับไหวเสียแล้ว  ขออย่าให้มันเกิดขึ้นจริงเลย จากคุณ : ช่อผกา สุยะ (สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ) - [ 27 ธ.ค. 47 20:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันรุ่งขึ้น ผมกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมด้วยน้ำเต้าหู้และข้าวต้มปลา  จิตใจผมยามนี้ห่อเหี่ยวเกินกว่าที่จะยิ้มให้ กับนางพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมา  แต่เมื่อมาถึงหน้าห้องที่น้องผมอยู่  ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า จะทำให้น้อง เป็นกังวลไม่ได้ ต้องยิ้มได้เมื่อภัยมา   “ไงยัยตัวยุ่ง  ตื่นหรือยัง  วันนี้พี่ซื้อข้าวต้มปลากับน้ำเต้าหู้มาฝาก”  ผมพูด  พลางกวาดสายตามองหาร่างบาง   น้องสาวไม่ได้อยู่บนเตียงเหมือนเช่นทุกวัน  ร่องรอยการนอนนั้นปรากฏแต่เจ้าของรอยหายไป  ไปไหน คำถามแวบ แรกที่ผมคิดสายตาหันไปยังข้างเตียงที่น้องสาววางไม้ค้ำยัน  แต่ก็พบกับความว่างเปล่า  ผมเดินไปที่ห้องน้ำ  ไม่มี วี่แววของน้อง  ระเบียงก็ไม่มีคนอยู่  น้องผมไปไหนแต่เช้า ผมรีบเดินออกจากห้องมองไปตลอดทางเดิน  ไม่มีร่างบางที่คุ้นเคย  “ขอโทษครับไม่ทราบว่าคนป่วยห้องนี้ไปไหน หรือครับ”  ผมถามนางพยาบาลคนหนึ่งที่เดินผ่านมา  เธอขมวดคิ้วสักครู่ก่อนบอกผมว่าน้องสาวผมออกไปเดินเล่น   ผมถึงกับแปลกใจ เดินเล่นอะไรตั้งแต่เช้า  หากแต่ก็ไม่ได้สนใจเท้ามุ่งตรงไปยังสวนที่ทางโรงพยาบาลจัดเอาไว้ให้ ผู้ป่วยและญาติได้ออกมานั่งเปลี่ยนบรรยากาศ ผมตามหาน้องจนทั่ว  แต่ก็ไม่พบ หายไปไหน  ถามนางพยาบาลก็มีแต่คนส่ายหัว  หากใจนั้นคิดไปถึงทะเลที่อยู่ ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก  น้องมักชอบนั่งจ้องทะเลยามพระอาทิตย์ขึ้นและตก  และนี้ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่น้อง ตัวน้อยไม่ยอมไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯกับผม  เพราะเธอชอบทะเลมากกว่าป่าคอนกรีต เท่าผมเดินลิ่วตรงไปยังทะเล  ร่างบางคุ้นตานั่งมองออกไปนอกทะเล  เส้นผมยาวสยายล้อเล่นกับสายลม  ไม้เท้า วางข้างตัว  ผมถึงถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก บอกไม่ถูกว่าโล่งอกเพราะเหตุใด  จากก้าวยาวๆ เปลี่ยนเป็นช้า เมื่อเห็นว่าน้องยังคงปลอดภัยดี  เจ้าตัวอาจจะรับรู้หรือไม่ต่อการมาของผม  แต่ผมไม่สนใจ  นั่งลงข้างเธอโดยไม่ขอ อนุญาต ผมหันไปมองหน้าน้องตัวน้อย  อะไรบางอย่างในดวงตาเธอทำเอาผมใจหายอย่างบอกไม่ถูก  นัยตาเลื่อนลอยและ ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  เธอยังคงนั่งจ้องทะเลโดยไม่สนใจผม  นานจนแดดเริ่มร้อน  ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูด กับผมออกมา “พี่เอ  หนูอยากผ่าตัด  ถึงผลการผ่าตัดจะเป็นอย่างไรหนูก็ไม่เสียใจ  หนูอยากสู้ให้ถึงที่สุด  พี่ให้หนูผ่าตัดเถอะนะ”   เสียงเด็ดเดี่ยวนั้นบอกผมว่า  ไม่ว่าผมจะกล่อมน้องยังไงเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจอีกเป็นอันขาด  ผมดึงน้องเข้ามาใน อ้อมแขน  อยากจะปลอบน้องให้คลายทุกข์   น้องสาวผมอาจจะรู้หรือไม่รู้เรื่องที่ตัวเองเป็นลูคิเมีย  ผมไม่บอกและกำชับทุกคนไม่ให้บอกเธอ ไม่อยากให้เธอไม่ สบายใจมากกว่านี้ซึ่งอาจจะลดทอนกำลังลงไปได้เยอะ  คนจะไปหรือจะอยู่กำลังใจนี่แหละสำคัญนัก ถ้าน้องต้องการผ่าตัด  ผมก็จะสู้เป็นเพื่อนน้อง  ขากลับผมช้อนร่างบางเข้ามาอุ้ม  ตัวน้องเบาหวิวราวกับกระดาษ จนน่าใจหาย  น้องผมผอมไปมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ   เนื้อตัวที่ผ่ายผอมเหลือแต่กระดูกมีเพียงแววตาคู่นั้นที่ ยังเหมือนเดิมแต่หากมันก็อ่อนแสงลงเต็มทีเหมือนมีอะไรมาบดบัง  ต่อแต่นี้ทุกวินาทีผมจะใช้ให้คุ้มค่ากับน้องสาว คนเดียวของผม  จะทำทุกอย่างให้น้องมีความสุข  จะดูแลน้องเป็นอย่างดี เมื่อผมเซ็นต์ยินยอมให้น้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ  หมอก็ประสานงานกับสภากาชาดเพื่อขอรับหัวใจที่มีคนมาบริจาค   ซึ่งก็ควานหากันนานพอสมควรเหมือนกันกว่าจะหาตัวที่เข้ากันได้ ต้องทดลองที่ห้องแลปแล้วว่าเนื้อเยื่อของ 1 คน เป็นและอีก 1 คนตายจะต่อต้านกันน้อยที่สุด  และภาวนาว่าเมื่อเข้าไปเปลี่ยนกับของเก่าแล้วมันจะไม่สร้างแอนตี้ บอดี้ขึ้นมาภายหลัง ก่อนน้องผมเข้าห้องผ่าตัด  ผมเล่านิทานที่หม๊ะเคยเล่าในน้องฟังเมื่อยังเป็นเด็ก  ราวกับจะกล่อมให้น้องนอน   เธอยิ้มก่อนที่จะแตะลงบนหลังมือผม  ราวกับให้กำลังใจ  ทั้งๆที่เธอเองนั่นแหละต้องเป็นคนโดนผ่าตัดไม่ใช่ผม บุรุษพยาบาลเข็นน้องเข้าไปในห้องผ่าตัด  ผมได้แต่นั่งรอเงียบๆ  ในใจภาวนาให้น้องปลอดภัย  อ้อนวอนพ่อกับแม่ อย่าเพิ่งเอาน้องไปอยู่ด้วย ให้น้องได้อยู่เห็นโลกนานกว่านี้อีกหน่อย  อย่างน้อยอีกซัก5 ปีก็ยังดี นานเหลือเกิน เข็มเวลาหมุนไปช้ามากในความรู้สึกของผม  ผมไม่หิว  ไม่เหนื่อย  ไม่ง่วง  จนชั่วโมงที่ 17 มาถึง  หมอเดินออกมา จากห้องผ่าตัดผมแทบจะผวาวิ่งเข้าไปหาหมอ  อยากทราบข่าวของน้องเหลือเกิน สิ่งที่หมอพูดออกมาช้าๆ ชัดๆ  ดังก้องอยู่ในความคิดผม  ถึงหมอจะเดินจากไปแล้ว  ผมก็ยังได้ยินเสียงนั้นอยู่ ผมนั่งลงตรงเก้าอี้อย่างช้าๆ  หลับตาลงอย่างอ่อนเพลียทั้งกายและใจ “หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะ  น้องสาวของพี่”  ผมพึมพำเบาๆ  ดวงอาทิตย์กำลังจับอยู่ที่แสงทองของขอบฟ้าวันใหม่   ผมเงยหน้ามอง ทุกวันพระอาทิตย์ยังคงทำหน้าที่ของมันตามเดิม  หากแต่วันนี้ผมรู้ดีไม่มีน้องสาวตัวน้อยมานั่ง ชมพระอาทิตย์ด้วยกันปล่อยให้ผมมองพระอาทิตย์ขึ้นเพียงลำพัง “พี่เอ  พี่ว่าสุดขอบปลายฟ้านั้นมีอะไรอยู่หรือ”  เสียงน้องสาวตัวน้อยดังอยู่ในห้วงความคิดผม  ผมอยากตอบ เหลือเกินที่นั่นมีความสุขและความสงบรออยู่  แต่ไม่ได้พูดออกไปกลัวว่าน้องสาวจะทิ้งผมไปอยู่ที่ปลายขอบฟ้า   ไม่กลับมาหาผมอีก  จึงได้แต่บอกน้องมาตลอดว่า สุดปลายขอบฟ้านั้นไม่มีอยู่จริง   คุณว่าน้องสาวผมจะไปถึงดินแดนสุดขอบฟ้านั้นหรือเปล่า ??? จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 27 ธ.ค. 47 20:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ช่อผกา...ขอตอบ คุณ : *พุดน้ำบุศย์* ขอบคุณค่ะ...หวังว่าของแปลกจะช่วยเพิ่มสีสันให้กับถนนนักเขียนบ้างนะคะ คุณ : เดซี่น้อย สังคมไทยไม่ว่าสมัยก่อนหรือสมัยนี้  ปากคนก็นำพาเรื่องเสียหายมาเยอะค่ะ  และข่าวลือกับพระเนี่ยล่ะตัวดี  เอ่อ...เอาเป็นว่าช่อไม่ขอวิจารณ์ดีกว่านะคะกลัวนรกกินหัวค่ะ  แต่ข่าวลือเกี่ยวกับพระช่อไม่ได้แต่งเองนะคะ   เอามาจากชีวิตจริงค่ะ   ^^" ...  สำหรับฉากช่วงวัยรุ่นคงเพิ่มไม่ค่อยได้อ่ะค่ะ  เพราะสาวเจ้าเริ่มโต  ตานั่นก็ดันไปอยู่กรุงเทพฯ  เลยเว้นช่วงกุ๊กกิ๊กไปเยอะหน่อย  แต่เอาไว้ว่างๆ ช่อจะลองไปสืบค้นข้อมูลเพิ่มเติมนะคะ  ว่าแต่เจ้าตัวเค้าจะยอมเล่าหรือเปล่าน้าาาาา  -"- คุณ : Er_R_naka @^______________________^@     (แข่งยิ้ม) คุณ : กระเฉดน้อย ขอบคุณค่ะที่ช่วยตรวจทาน  ช่วยท้วงติงมาด้วยนะคะว่าช่อพิมพ์ผิดตรงไหน  จะได้นำไปแก้ไขค่ะ  ^^ คุณ : ก้อนหิน จบค่ะจบ  จบในตอนแน่ๆ  ^^ คุณ : scottie เข้าใจถูกแล้วค่ะ  ช่อผกาเองที่พาผู้อ่านสับสน คุณ : t_uck มาแปะแล้วค่ะ  ตอนที่ 2  เชิญอ่านได้เจ้าค่ะ คุณ : รสา รสา ตอนใหม่เก็เรื่องใหม่ค่ะ  ^^"  ยัยช่อเอ๋ย  ทำให้ผู้อ่านเข้าใจผิดไปไกลเลย  นี่แน่ะๆๆ  กระโดดงับหูตัวเองซะเลย คุณ : GTW ขอบคุณจารย์จีที่ชี้แนะเจ้าค่ะ  เอาไว้ช่อจะลองไปเกลาเรื่องมาอีกครั้งนะคะ...  ส่วนเนื้อเรื่องไม่หวานหรอกค่ะ  หนุ่มลูกทุ่งสมัยก่อนจีบสาวไม่เก่ง  อิอิ  เลยออกแนวฮาๆ มากกว่า คุณ : คุณพีท (PeterPuck) ช่ายแล้วค่ะ  อีตานี่ง่ายสมชื่อจริงๆ  ส่วนเรื่องตะวันจะหลงคารมหรือไม่  555  ช่อผกาไม่บอกหรอก  เดาเอาเองเถอะ คุณ : นุภา ปักป้ายจองยังค้าาาาา  ช้าๆ ระวังโดนแย่งนะจะบอกให้ คุณ : ป้าเอม จบไปแล้วอ่ะป้าจ๋า   (ช่อผกาชอบทำร้ายจิตใจคนอ่าน  : P~  ) คุณ : : ) phat ขอบคุณที่อ่านจ้าาาาา คุณ : นวล ดีใจที่ชอบค่ะ  แต่จบไปแล้วอ่ะเรื่องนั้น  ตอนนนี้เป็นเรื่องใหม่ค่ะ  (ยาวไปหน่อย) ช่อผกาขอขอบคุณทุกความคิดเห็นที่เข้ามาพูดคุยกันนะคะ   หวังว่าเพื่อนๆ คงยังไม่เบื่อกันนะคะ  สำหรับเรื่องสั้นชุด...นี้หรือคือรัก....เรื่องนี้ (เบื่อบอกกันได้นะคะ  ^^) จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 27 ธ.ค. 47 20:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 so sad .... จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 27 ธ.ค. 47 22:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โฮ เศร้าอะ :( จากคุณ : scottie - [ 28 ธ.ค. 47 00:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องนี้เศร้ามากๆเลยค่ะ โฮๆๆ จากคุณ : นวล - [ 28 ธ.ค. 47 01:56:33 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจังเลยค่ะ จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 28 ธ.ค. 47 02:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 T_____________________________________T จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 28 ธ.ค. 47 03:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 28 ธ.ค. 47 21:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่ะนะคะ...... จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 29 ธ.ค. 47 10:46:17 ]