ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) Chapter Eight *ต๊ อ ก ต๊ อ ก ต๊ อ ก ต๊ อ ก ~* 3 วันผ่านไปเบื่อจังเลย . ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะคอมคุยอยู่กับเพื่อนที่อยู่ที่ไหนซักแห่ง ในเกาหลี -__-;; ฉันไม่เคยเจอเขา และฉันไม่เคยคุยกับคนอื่น เป็นเวลา 3 เดือนแล้ว เขาไม่รู้ชื่อฉัน ฉันเรียกเขาว่า เค๊ก ^0^ [เพราะรูปสกรีนเขาคือ เค๊ก] นางสาวน่ารัก- เฮ้ เค๊ก, นายชอบเค๊กแบบไหน? S.เค๊ก- สตอเบอร์รี่ ^0^ นางสาวน่ารัก- จริงเหรอ S.เค๊ก-ใช่ นางสาวน่ารัก- นายชื่อไรน่ะ?? S.เค๊ก- ถ้าเธออยากรู้เธอก็ต้องหาเอาเอง ^__^ นางสาวน่ารัก- ฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร -__-“ S.เค๊ก- ฉันรู้ว่าเธอคือใคร นางสาวน่ารัก- เราคุยกันมา 3 เดือนแล้ว รู้ไหม? S.เค๊ก- ฉันรู้ว่าเธอเป็นยังไง โรงเรียนเธอ และทุกอย่าง ^0^ นางสาวน่ารัก- O_O S.เค๊ก- อุนมี ทำไมเธอจำฉันไม่ได้ นางสาวน่ารัก- นายเป็นใคร ผู้ชายคนนี้ ทำให้ฉันคุ้นเคย หรือฉันสูญเสียความจำไปนะ? ทำไมเขาพูดเหมือนรู้จักฉันมานาน . T_T หรือเขา เป็นนักฆ่า??? “อุนมี!!! แม่บอกให้ไปซื้อนม!” หยุดพูดมินซุก ไม่เห็นหรือว่าฉันทำอะไรอยู่ “แม่ไปซิ!!!”-อุนมี “ให้ตาย! แม่บอกให้ไปไง! ไม่งั้นแม่จะยึดโทรศัพท์!” ไม่ได้นะห้ามเป็นโทรศัพท์ มันเป็นอย่างเดียวที่ฉันจะสามารถสื่อสารกับเพื่อนได้ ไม่ใช่ว่าฉันมีเพื่อนมากนักหรอกนะ . -__- “ดี!” วายร้าย หนึ่งวันของฉันกำลังจะจบลง S.เค๊ก-หวัดดี!!! มีใครอยู่ไหม!!! T__T อย่าไปจากฉัน!!! ฉันต้องการคนคุย!!!! ฉันลืมเค๊กไปซะสนิท! นางสาวน่ารัก- โทษที!!! ฉันต้องไปแล้ว!!! นางสาวน่ารัก- บาย เค๊ก S.เค๊ก- เดี๋ยว!!! จะไปไหน!! อย่าไปจากฉัน!!! T__T นางสาวน่ารัก- ฉันจะไปซื้อนม -0- S.เค๊ก- ที่ไหน? นางสาวน่ารัก- ที่ซื้อของ? S.เค๊ก- ที่ไหนล่ะ? นางสาวน่ารัก-ร้านขายของที่ใกล้ๆ ร้านอาหารแพงๆ ที่ชื่อ สายรุ้ง ฉันเริ่มโง่จริงๆ แล้ว ฉันบอกเขาไปทำไมนะว่า ฉันจะไปไหน . เขาคงไม่ไปจริงๆ ใช่ไหม?? เขาไม่ใช่นักฆ่าจริงๆ ใช่ไหม ช่าย  เขาคงไม่ไปหรอก ^0^ S.เค๊ก- ได้!!บาย อุนมี!!ฉันคิดถึงเธอนะ! O_O เขารู้จักฉันเหรอ และเขาคิดถึงฉันเหรอ ฉันปิดคอม ฉันใส่เสื้อมีหมวกและกางเกงทหาร . .. มันหนาวมากเลยนะ!!! T____T มินซุกงี่เง่า! นายเป็นผู้ชายหรือปล่าว? ทำไมปล่อยให้พี่สาวมาซื้อของเองคนเดียว! วายร้าย! รอฉันกลับถึงบ้านก่อน ฉันจะเล่นงานนายให้ตายเลย! *ดิ๊ง* เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดัง ฮ า ~ ฉันจะรีบซื้อนม และมันฝรั่งสำหรับมินซุก พอฉันจ่ายเงินเสร็จ และมองออกไปข้างนอกอีกครั้งT_T ฉันอยากอยู่ในนี้ให้นานกว่านี้  แต่หญิงชราในร้านเตะฉันออกมา -0- เธอบอกว่า ฉันอยู่นานไปแล้ว ฉันเริ่มเดินกลับบ้าน เฮ้ นั่นใคร? เขาเหมือนซันโฮจัง หัวไม้ถูพื้น และเด็กผู้หญิงอีกคน ห า! ต้องไม่ใช่! ฉันหันกลับ และรีบถือของเดินกลับ O_O นั่นมันนักฆ่านี่??? “เฮ้”-?? ฉันหันกลับ เผชิญหน้ากับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง “ห..หวัดดี” “เธอมาทำอะไรคนเดียวน่ะ?” “ร้านขายของ” “ฉันรู้ ^0^” <3 ผู้ชายคนนั้นยิ้ม มันน่ารักมาก ฉันคิดว่า จะละลาย ผมเขาสีส้ม  แล้วมันยาวลงมาปรกตา ตาเขาเป็นสีน้ำผึ้ง . เขาสูงกว่าฉันสัก 20 ซ.ม... มือเขาก็สวย เขาเป็นผู้ชายในฝันของฉันเลย ^0^ แต่ทำไมเขารู้ว่า ฉันมาร้านขายของล่ะ ? เขารู้ว่าฉันคิดอะไร  เขาชี้ที่ถุงที่ฉันถือแล้วยิ้ม.. น่ารักมาก >_< “คัง อุนมี!” หา!! คงไม่ใช่เขานะ!! ทำไม  เขามาอยู่นี่ได้ ซันโฮดึงฉันออกมา และผลักฉันให้อยู่หลังเขา เขาจะทำอะไร? “ซันโฮ ”-อุนมี “เธอมาทำบ้าอะไรกับมัน?!” “ ” เลิกเขย่าฉันซะที แล้วฉันจะบอกนาย! “ซันโฮ อย่าทำให้เธอกลัว” ทำไมเป็นงั้นฉันรู้สึกประหลาดที่ผู้หญิงคนนั้นพูด? ทำไมฉันรู้สึกหึงที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับซันโฮ ผู้หญิงคนนั้นพูดเหมือนเป็นหัวหน้าเขาแน่ะ ซันโฮ หยุด “ฉัน จะ ”-อุนมี “ไม่ต้องพูดกับเขาหรอก เขาเป็นเด็กเกเร” ว้าว ผู้หญิงที่พูดกับฉันน่ารักชะมัด (ติดตามต่อ ตอนที่ 9) scottie เราก็ไม่ค่อยชินกับแนวนี้เหมือนกัน เรื่องนี้มันออกแนวรำพึงรำพันเสียมาก บางช่วงก็เลยดูงง เราก็พยายามทำให้มันงงน้อยที่สุดแล้วล่ะ คนนอก เผอิญว่า พี่ชายเรามันไม่ได้หล่อกวนบาทาแต่มันดันเป็นนักเลงซะเองนี่สิ จากคุณ : ผักรู้นอน - [ 30 ธ.ค. 47 16:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงนี้หัวใจป่วยน่ะคุณรู้นอน ไว้ค่อยอ่านนะ จากคุณ : คนนอก - [ วันสิ้นปี 16:38:57 A:61.90.33.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านจบแล้ว รู้สึกคราวนี้แปลอ่านยากกว่าครั้งก่อน ๆ นะ แบบว่าเดี๋ยวคนนั้นนึก เดี๋ยวคนนี้นึก...น่ะค่ะ แต่เนื้อหาก็น่าติดตามอยู่... ว่าแต่ยังไม่ได้สวัสดีปีใหม่เลย สวัสดีปีใหม่นะคะ ปีใหม่ไม่ไปไหนหรือคะเนี่ย ...อยากขยันแปลแบบนี้บ้างจัง งานที่รับมาจะได้เสร็จ ๆ ซะที นี่คุณสก็อตตี้ก็ไปเที่ยวปีใหม่มั้งคะ ยังไงถ้ามาอ่านก็สวัสดีปีใหม่นะ... ^o^ จากคุณ : คนนอก - [ 3 ม.ค. 48 01:29:06 A:61.90.108.8 X: ]