ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ไปไม่ได้เหรอ นิก” หญิงสาวรั้งแขนแฟนหนุ่มไว้ หากแต่เขาสะบัดออกอย่างแรงก่อนจะหันมาตวาดเสียงดังกับเธอ “ก็นัดกับเพื่อนไว้แล้ว นี่ปิ่น คุณเป็นแฟนผมนะ ไม่ใช่แม่ผม แม่ผมยังไม่เคยห้ามผมได้เลย” นิรุทธ์คว้าเสื้อหนงสีดำมาพาดไว้กับไหล่พร้อมคว้ากุญแจรถที่วางอยู่ข้างโทรทัศน์ หากแต่หญิงสาวยังคงดึงรั้งข้อศอกของเขาไว้ “นี่วันเกิดปิ่นนะ นิก” เขาสะบัดออกพร้อมกับหันมามองด้วยสายตาเย็นชา “รู้ แต่ผมก็มีนัดแข่งรถนี่ ปิ่นก็รู้” “เว้นสักวันไม่ได้เหรอ นิก” เธอยังคงพยายามอ้อนวอน “ไม่ .เดี๋ยวผมกลับมาเราค่อยฉลองกัน” แล้วเขาก็เดินออกไป คำว่ากลับมาของเขานั่น ก็คือก่อนเช้ามืดของวันพรุ่งนี้เป็นอย่างน้อย เค้กบนโต๊ะพร้อม กับอาหารพิเศษอีกสองสามอย่าง ดูหม่นมัวในสายตาเธอ และมันก็ค่อย ๆ พร่าเลือนจนแทบจะมองไม่เห็นเพราะดวงตาเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเล็ก ๆ เสียงเคาะประตูดังอยู่สามสีครั้งหากแต่หญิงสาวก็ยังคงทรุดตัวนั่งอยู่ตรงนั้น ขายาว ๆ เปิดประตูพร้อมกับก้าวยาว ๆ เดินมาครั้นเมื่อเห็นเธอ เขาก็ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ รอจนเธอร้องไห้จนเสร็จเขาจึงยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ หญิงสาวรับมันมาอย่างไม่เกี่ยงงอน “ทะเลาะกันอีกซิ” เขาเอ่ยถาม “เปล่า แค่วันนี้วันเกิดปิ่น  ๆ แค่อยากให้นิกอยู่ แล้ว ต้าร์ ล่ะมาหานิกเหรอ” เธอเอ่ยถามหลังจากน้ำตาเลือนหายไปจากดวงตาคู่สวยนั้น “มาหาแต่ได้ยินเสียงทะเลาะกันเลยยืนรออยู่ข้างนอก” เขาบอกพร้อมถอนหายใจยาว “ไม่ว่ากี่ครั้ง กี่ครั้ง ปิ่นก็ไม่เคยเป็นคนสำคัญสำหรับ นิกเลย ต้าร์” เธอเริ่มจะสะอื้นอีกครั้ง “ปิ่นเลือกเองนะ” “ปิ่นรู้ ถ้าในวันนั้นคนที่ปิ่นเลือกเป็นต้าร์ก็คงไม่เป็นอย่างนี้” “จะวันนี้หรือวันนั้น ต้าร์ก็มั่นใจว่า ปิ่นจะเลือก นิก” เขาบอกและค่อย ๆ รู้สึกถึงร่างที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ โอนเอนเข้ามาพิงบ่าเขาไว้ ร้องไห้เงียบ ๆ “มันคงจะดีนะ ถ้านิก เป็นได้สักครึ่งหนึ่งของต้าร์” “ไม่มีใครเหมือนใครไปได้หรอก” เขาปลอบเธอทั้ง ๆ ที่หัวใจเขาเองก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอเท่าใดนัก ใช่เขารักผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเพื่อนเขา มันมีเพียงแค่เส้นบาง ๆ ที่ขีดคั่นไว้เส้น ๆ นั้น เรียกว่า เพื่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเส้น ๆ นั้น ป่านนี้เขาคงจะพยายามแย่งเธอมาแล้ว ทั้ง ๆ ที่เห็นเธอเจ็บปวดกับการเย็นชาแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ที่ทำได้ ก็แค่เพียงให้ยืมบ่าไว้ซับน้ำตา และมีเพียงคำปลอบโยนเพียงเท่านั้นจริง ๆ “ไอ้ต้าร์ ” เสียงเรียกมีโทสะดังขึ้นทำให้หน้าที่ซบอยู่ที่บ่าเขาเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กับเขาที่ผุดยืนขึ้นอย่างตกใจ “แกกำลังเข้าใจผิดนะ นิก” ชายหนุ่มพยายามอธิบาย “เขาใจอะไรผิด ก็เห็นอยู่ชัด ๆ” นิรุทธ์เดินปรี่เข้ามาหาเพื่อนหนุ่ม หากแต่ นวิปรียาเข้ามายืนคั่นขวางไว้เสียก่อน เธอเอ่ยพร้อมน้ำตาเต็มหน้าว่า “นิกกำลังเข้าใจผิดนะ ปิ่นกับต้าร์ไม่มีอะไร เพียงแค่ต้าร์แวะมาแล้วปิ่นกำลังแย่ก็แค่นั้น” “ถอยออกไป” เขาดึงเธอออกหากแต่ หญิงสาวไม่ยอม “ฟังปิ่นหน่อยได้ไหม นิก”เธอตวาดเขาเสียงดัง “อะไร ก็เห็นอยู่ตำตา ไอ้ต้าร์ อย่านึกว่าเราไม่รู้เรื่องที่แกชอบปิ่นนะโว้ย” นิกตะโกน หากแต่อีกคนก็ตะโกนกลับด้วยอารมณ์ไม่แพ้กัน “เออ ก็อยากให้รู้เหมือนกันแหละวะ ถ้าแกไม่รักปิ่นแล้ว แกก็ปล่อยเขาไปสิ จะทำอย่างนี้ทำไม” “ไม่โว้ย” อีกฝ่ายเริ่มรวนแถมปัดข้าวของระเนระนาด “หยุดนะ !!!! หยุดบ้ากันสักที ปิ่นไม่ใช่สิ่งของนะ จะได้โยนกันไปโยนกันมาได้ง่าย ๆ นิก” เธอหันมาจ้องตาเขาทั้ง ๆ ที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “เมื่อไรนิกจะเลิกเห็นปิ่นเป็นสิ่งของเสียที พอนึกเบื่อก็โยนปิ่นทิ้งไว้พอนึกได้ก็วกกลับมา ปิ่นเบื่อสภาพนี้ นิก และทุกเรื่องก็ไม่เกี่ยวกับ ต้าร์ด้วย” “ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ ก็เห็นอยู่ตำตาน่ะ ไอ้ตาร์ อย่านึกว่าข้าไม่รู้นะว่าแกคิดยังไงกับปิ่น” “เออ รู้ไว้ก็ดี แล้ว แล้วเอ็งก็รู้ไว้อีกอย่างด้วยนะ ถ้าไม่ติดแค่คำ ๆ เดียวที่มันค้างคออยู่ล่ะก็ ข้าจะแย่งปิ่นมาจากเอ็งจริง ๆ” กรินตบโต๊ะดังปังใหญ่ ส่วนนวิปรียาทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ที่มุมห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของที่กระจัดกระจายด้วยแรงอารมณ์ของคนทั้งสาม “แล้วไอ้คำไหนล่ะที่มันค้างคอเอ็งอยู่ข้าจะช่วยเอามันออกให้” อีกฝ่ายชวนหาเรื่องเต็มที่ “เพื่อนไง ไอ้เพื่อนเวร ถ้าข้ารู้ว่าตอนนี้ปิ่นจะมีสภาพนี้ วันนั้นข้าจะไม่วันหลีกทางให้เอ็งเป็นอันขาด” กรินจ้องตาเพื่อนซี้ตรงหน้าเขม็ง อีกฝ่ายก็จ้องตอบไม่ลดละกัน จนในที่สุดก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบกลับว่า “ข้าก็ไม่ได้ขอให้เอ็งหลีกทางนี่หว่า” “เออ ข้ามันเสือกเองแหละ” กรินถอนหายใจบ้าง แรงอารมณ์เริ่มจะจางหากแต่ก็ยังคุกกรุ่นอยู่ “ข้าจะบอกอะไรให้หายโง่สักอย่างนะไอ้นิก ไม่ว่าจะในวันนี้ หรือในวันก่อน ปิ่นก็ไม่มีทางเลือกข้า เอ็งเข้าใจใหม่เสียด้วยนะคนที่เขารัก ก็คือเอ็ง ไม่ใช่ข้า แต่ข้าต้องยอมรับกับเอ็งตรง ๆ แหละ ว่าข้ารักเขาห่วงเขา แล้วยิ่งเอ็งเป็นอย่างนี้ ข้าก็ยิ่งห่วง เมื่อไรเอ็งจะเห็นเขาสำคัญเสียทีนะ ไอ้นิก วันนี้ข้าอาจจะดูแลได้ แต่ถ้าไม่มีข้า ๆ ก็ไม่อยากให้เอ็งทำให้เขาเสียใจเหมือนที่เอ็งทำอยู่ตอนนี้” กรินเห็น นิรุทธ์เหลือบสายตาขึ้นมองเขาด้วยแววตาปนคำถาม ข้าจะไปอเมริกา เรียนต่อเสียที หลังจากทำตัวเหลวไหลมานาน “จะไปเมื่อไร” “อีกสองวัน” “ทำไมไม่เห็นต้าร์บอกปิ่นเลย” คราวนี้คนที่นั่งอยู่ที่มุมร้องไห้เอ่ยปากถามทั้งน้ำตา กรินหันไปมองก่อนจะบอกเสียเศร้า ๆ ว่า “จะบอกวันนี้หรือวันจะไปก็เหมือนกัน เพราะอย่างไร ก็ต้องไปอยู่ดี” “แต่ .” หญิงสาวสะอื้น เธอรู้ เหตุผลส่วนหนึ่งในการตัดสินใจกะทันหันแบบนี้ของกริน สาเหตุหลักก็คือเธอ และ นิรุทธ์ ความรู้สึกของเขา เธอรู้แต่รับมันไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอเห็นแก่ตัว ในวันที่ นิรุทธ์ทิ้งเธอไปเธอก็มีเพียงกริน เป็นหลักคอยประคับประคองให้เธอลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ซึ่งไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เขาประคองเธอขึ้นมา เธอเคยถามตัวเองอยู่หลายครั้งแล้วเหมือนกัน ว่าทำไม ในวันนั้นเธอจึงไม่เลือกเขาทั้ง ๆ ที่เขาก็ดีแสนดีอย่างนี้ “ไปก็คือไป ไม่มีแต่ ดูแลปิ่นด้วยนะนิก ข้าอาจจะไปนาน”คำสุดท้ายทอดเสียงคล้ายคนเดินทางมาไกลเต็มทีรู้สึกถึงความเหนื่อยที่สะสมอยู่จนไม่รู้จะพูดอะไร “ไอ้ต้าร์” เพื่อนหนุ่มมองหน้า ในสายตานั้นมีแววคำถามอยู่มากมาย หากแต่เจ้าตัวเลือกที่จะไม่พูดอะไร บางคร้งการไม่พูดอะไรออกไปเลยอาจจะดีกว่า นิรุทธ์ รู้ดีว่า ในความเป็นจริงแล้วไม่อาจจะเสียทั้งเพื่อนก็คือ กริน และแฟน ก็คือ นวิปรียา ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็รู้อยู่เต็มอกว่า นิรุทธ์ รู้สึกเช่นไร หากแต่เขาก็พยายามที่จะไม่คิดถึงมัน ส่วนนวิปรียานั้น เสียงในหัวใจมันบอกว่าเขารักเธอ หากแต่การกระทำบางครั้งมันขัดกันการความรู้สึก เลยทำให้เธอเสียใจบ่อย ๆ และมีปากเสียงกันบ่อยขึ้นด้วย และ กรินก็ยื่นมือเข้ามาในทุกครั้งที่มีปัญหา โดยที่เจ้าตัวไม่เคยเหน็ดเหนื่อยในการแก้ปัญหาระหว่างเขาและนวิปรียาสักครั้ง สุดท้าย กรินก็ไปจริง ๆ สองปีที่เพื่อนรักจากไป พร้อมกับการเงียบหายของข่าวคราว และเขา นิรุทธ์ ก็ยังเป็นนิรุทธ์คนเก่า เที่ยว กิน ดื่ม แข่งรถ ตามประสาลูกคนมีเงินทั่ว ๆ ไป จากคุณ : เปียร์รุส - [ วันสิ้นปี 14:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สองปี ที่นวิปรียาใช้เวลาทบทวนหัวใจตัวเองใหม่อีกครั้ง และเริ่มพบว่า รอยร้าวเล็ก ๆ ในหัวใจเธอกำลังจะกลายเป็นรอยร้าวรอยใหญ่ ที่หาอะไรมาปิดก็ไม่อยู่ อุดก็ไม่มิด และเริ่มสงสัยว่า ความรักระหว่างเธอและนิรุทธ์จางลงตั้งแต่เมื่อไร . เสียงทะเลาะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวมายืนอยู่หน้าห้องชุดชะงักงันแถมยังหักตัวหลบไปยังมุมตึกอีกด้านหนึ่งที่ตรงข้างกับลิฟท์ นิรุทธ์ที่กำลังอยู่ในอาการโมโหเดินควับ ๆ ออกจากห้องไปโดยไม่ได้สนใจใครอีกคนที่ยืนหลบอยู่มุมตึก กรินก้าวเท้าผ่านประตูห้องเข้าไป ด้านในข้าวของตกเกลื่อนไปทั่ว หญิงสาวร่างบางซุกตัวอยู่ในมุม ๆ หนึ่งของห้อง เธอไม่ได้เหลือบตาขึ้นมองคนที่นั่งตรงหน้า เสียงสะอื้นยังดังพอได้ยิน มือหนาอุ่นวางทับลงบนหัวได้รูป และแล้วหญิงสาวก็โผเข้าหาชายหนุ่มโดยอัตโนมัต เธอกอดเขาร้องไห้ตัวโยน “ร้องซะให้พอนะ ปิ่น ร้องซะ” ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่นหัวใจทั้งดวงปวดร้าวจนไม่อาจจะเห็นภาพตรงหน้าได้ แต่เขาก็ต้องทนเห็น “เขาจะไป ต้าร์ เขาจะไป” เธอบอกทั้งน้ำตา “ปิ่นรักเขามากใช่ไหม” เขาเอ่ยถามถึงสิ่งที่มันจะทำร้ายจิตใจตัวเองเป็นที่สุดคำตอบที่ได้รับเป็นเหมือนเข็มนับหมื่นพันที่ทิ่งแทงเนื้อหัวใจให้เกิดแผลนับพันนับหมื่นรอยจนไม่อาจจะรักษาให้เหมือนเดิม “ปิ่นรักนิก” เธอสะอื้นพร้อมตอบ ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ไม่ว่าจะอย่างไร คนที่อยู่ในหัวใจเธอ คนที่เธอรักก็ยังเป็นคนที่ทำร้ายความรู้สึกเธอให้ยับเยินคนนั้น แม้ว่าจะเสียใจเจ็บปวดสักเพียงใด นิก คือคน ๆ นั้น ผู้ชายดี ๆ ที่รักแกอย่าง กีต้าร์ ทำไมแกถึงไม่รัก ทีไอ้นิกมันเลวกับแกจะตายทำไมแกยังรักมันแทบเป็นแทบตายวะปิ่น คำถามของเพื่อนสาวถามเธอยังดังอยู่ในสมอง .. ใช่ผู้ชายดี ๆ อย่าง ต้าร์ ทำไมเธอไม่รัก เหตุผลง่ายนิดเดียว ก็แค่ ไม่รัก ความรักไม่ต้องการเหตุผล เหมือนที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรัก นิก “ผมรู้ แล้วผมก็รู้ด้วยว่า ปิ่นไม่มีทางเลิกรักนิกได้หรอก แต่ผมขอโอกาสนะปิ่น ในวันนี้ที่ไม่มีนิก ขอให้ผมเป็นคน ๆ นั้นคนที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ ปิ่น จูงมือปิ่นให้ลุกขึ้นเดินด้วยกันได้ไหม แค่เท่านั้นได้ไหม” กีตาร์มองตาหญิงสาวที่ก้มลงหลบสายตาของเขา “ปิ่น ” เขาเชยคางเธอให้เธอมองหน้าเขา “ต้าร์ ก็เป็นคน ๆ นั้นมาตลอดนี่” เธอตอบ “ใช่ เป็นมาตลอด พยายามจะเป็นทั้ง ๆ ที่ไม่มีทางเป็นไปได้” เสียงข่มขื่นของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวมองด้วยสายตาของความสงสารและเขาก็เห็น “ไม่ต้องสงสารผมปิ่น ยิ่งปิ่นสงสารผม ผมยิ่งเจ็บ” “ผมขอแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ ปิ่นตอนที่ปิ่นไม่มีใคร แล้วถ้าวันไหนนิกเดินกลับเข้ามาผมจะเป็นคนไปเอง ผมขอแค่นึ้นะปิ่น” “ต้าร์ . หญิงสาวเอ่ยบอกน้ำตาคลอ ปิ่นไม่อยากให้มิตรภาพของต้าร์ กับ นิก จบลงเพราะปิ่นนะ ทุกวันนี้ ปิ่นเองก็ทรมานใจ สองปีที่ผ่านมาโดยไม่มีต้าร์อยู่ ปิ่นรู้ว่าสาเหตุมาจากปิ่นกับนิก นิกรักต้าร์ มากนะ   ตั้งแต่วันนั้นที่มีเรื่องกัน นิกไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องระหว่างเราอีกเลย ทุกอย่างมันจบในความรู้สึกของนิก” “แต่ผมก็ทนไม่ได้ที่เห็นเขาทำอย่างนี้กับปิ่น” “แต่ปิ่นจะทน” เธอเอ่ยเสียงเข้มแข็ง “เพราะปิ่นรักนิก” อาการตอบรับคือสีหน้าและสายตาที่บ่งบอกคำตอบนั้น “ตอนนี้ปิ่นเหนื่อยเหลือเกิน ขอยืมบ่าต้าร์ให้พิงหน่อยนะ” แล้วเธอก็เอนศรีษะพิงมาบนบ่าของชายหนุ่ม กรินนั่งพิงฝาให้เธอพักพิงยามเหนื่อยอ่อน กระแสของเวลาเดินผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ แต่มันนานและทรมานในความรู้สึกของเขา หากแต่ข้างในนั้นความสุขเล็ก ๆ กระจ่างอยู่ภายใน ในความเจ็บปวดมักปนด้วยความสุขอยู่ด้วยเสมอ แสงไฟนีออนถูกเปิดขึ้น ชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวจ้องมองคนที่เดินเข้ามาหน้าตาอิดโรยอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง กรินลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหาเพื่อนเอามือวางบนบ่าก่อนเดินผ่านออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ “ผมขอโทษ” เท่านั้น หญิงสาวที่นั่งอยู่ก็โผเข้าหาอ้อมกอดที่เธอคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว น้ำตาที่เพิ่งแห้งหายไปกลับคืนมาอีกครั้ง นิรุทธ์โอบกอดผู้หญิงของเขาไว้แน่น แสงไฟยามค่ำคืนของท้องถนนสายที่สวยที่สุดในกรุงเทพฯ ทำให้คนเหงา ๆ คนหนึ่งต้องจอดรถลงเดิน ความเจ็บปวดจากความจริงที่ได้รับ มาพร้อม ๆ กับความสุขที่เห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข คนอย่างเขาแค่ยืนอยู่เฉย ๆ ให้เธอยืมบ่าพักพิงเวลาเธอเสียใจ  และคอยจูงมือเธอยามเธอล้มลง แค่นี้ก็น่าจะพอสำหรับเขาแล้ว มิตรภาพระหว่างเพื่อนไม่ต้องสูญเสียไปและ ความรักก็ไม่ได้เสียไปเพียงแค่มันยังวางอยู่ที่เดิม แต่..เขาก็ยังคงที่จะรักเธอคนนั้น แม้ว่าจะต้องเจ็บ . เพราะในความรัก ไม่มีคำว่าเหตุผล The End 31/12/47 จากคุณ : เปียร์รุส - [ วันสิ้นปี 14:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีปีใหม่ค่ะ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุก ๆ คนในถนนฯ ปีเก่ากำลังจะผ่านไปอีกปีแล้ว... แต่ถนนนักเขียนก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย และดูเหมือนจะมากขึ้นด้วย อิอิ... นัก(ขอ)เขียนรุ่นใหม่หลาย ๆ คนเดินผ่านเข้ามาแล้วก็ติดอยู่ในนี้เหมือนที่นัทติดอยู่... ในปีที่กำลังจะมาถึง ขอให้พี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ทุก ๆ คนมีความสุขสดใส พบเจอแต่สิ่งดี ๆ กันทุก ๆ คนนะจ๊ะ.. วันนี้เอาเรื่องสั้นมาลงแทนเรื่องยาวที่ตอนนี้ เขียนไม่ออก บวกกับไม่มีเวลาด้วย เลยขอดองต่อไปอีกสักหน่อย เดี๋ยวเค็มได้ที่แล้วจะปล่อยออกมา อิอิ ขอคุณสำหรับบรรดามิตรรักนกอ่านทั้งหลายที่ยังติดตามจ้า... ขอให้มีความสุขกันทั่วทุกคนนะจ๊ะ เจ้านัท จากคุณ : เปียร์รุส - [ วันสิ้นปี 14:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แ่จ่มค่ะ ความรักไม่ต้องการเหตุผล... สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะ^^ จากคุณ : NIS - [ วันสิ้นปี 16:12:07 A:202.133.132.127 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็นอาการของคนแอบรักที่ทำยังไงเขาก็ไม่รักเรา มาอ่านแล้วนะคะพี่นัท จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ วันสิ้นปี 16:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เเวปมาสวัสดีปีใหม่ค่ะ..สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ รักเจ็บปวดอีกเรื่องเเล้วอ่ะ.. จากคุณ : อชันฎา - [ วันสิ้นปี 17:27:26 A:210.246.74.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะพี่นัท จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสิ้นปี 17:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีเรื่องเศร้า รับปีใหม่เลยแฮะ จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ วันสิ้นปี 19:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สุขสันต์ปีใหม่ ขอให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไปกับปีเก่า จากคุณ : รียา - [ วันสิ้นปี 21:39:36 A:203.172.104.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าความรักอยู่ใต้เหตุผลและตรรกศาสตร์ คนที่มีความรักนั้นอาจไม่ต่างจากหุ่นยนต์เนอะ จากคุณ : GTW - [ วันสิ้นปี 22:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่าเส้าจางเรยค่ะ พี่นัท แต่ผู้ชายดีๆ(แบบนี้) ขอให้เหลืออยู่เยอะๆเถ๊อะ สาธุๆ อิอิ   สวัสัดีปีใหม่ด้วยคนค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ ^_^   จากคุณ : yackety-yak - [ วันสิ้นปี 22:55:47 A:61.90.92.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าปนซึ้ง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 1 ม.ค. 48 00:34:35 A:202.133.177.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ้าเฮ มาเศร้ารับปีใหม่.. ^_______________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 1 ม.ค. 48 02:50:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีปใหม่เช่นกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดี ๆ มาให้อ่านเสมอขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ จากคุณ : นภสินธุ์ - [ 1 ม.ค. 48 21:48:59 A:202.57.175.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีปีใหม่ค่ะ เรื่องนี้ออกจะเศร้าหน่อยๆๆแต่ก็ซึ้งกินใจดี จากคุณ : nam (nampolaris) - [ 2 ม.ค. 48 14:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่นัท ไม่ชอบเรื่องซึ้งปนเศร้าเลย... พี่นัทอะ  เอาแบบหวานๆ แล้วแฮปปี้ทุกคู่ไม่มีหรือค่ะ ^_____^ จากคุณ : หนูยี - [ 2 ม.ค. 48 14:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีปีใหม่จ้าพี่นัทสุเกะ จากคุณ : ณัฐกร - [ 3 ม.ค. 48 12:01:42 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาอ่านจ้า จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 48 17:30:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เจ๊ แบบสดๆเลยนะ อิอิ ล่วงหน้าหนูไปตั้งหลายวัน แหม...มาทำแซวว่าจะตามไม่ทัน สวัสดีปีใหม่ค่ะ (ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย) จากคุณ : อุณากรรณ - [ 3 ม.ค. 48 21:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวัดดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 ม.ค. 48 11:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีปีใหม่จ้า.... ไปล่ะ..ปวดหัว.....ใจ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 7 ม.ค. 48 22:37:07 A:10.162.1.32 X:202.12.97.119 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาอ่านคะ :) จากคุณ : ยางลบ - [ 7 ม.ค. 48 23:47:04 A:202.57.185.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อยู่อย่างปวดใจ เฮ้อๆ จากคุณ : xyz - [ 11 ม.ค. 48 08:32:42 A:203.155.21.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอบ คคห. หลังจากเจ้าของกระทู้ยุ่งสุด ๆ ***คุณNIS ขอบคุณค่ะ ที่แวะเวียนทิ้งกำลังใจให้คนเขียน ***น้องต้นข้าว ถูกต้องแล้วคร๊าบบบอาการนี้เรียกว่า อาการ แอบรัก ***คุณอชันฎา การมีรักที่เจ็บปวดก็ยังแสดงให้เรารู้สึกว่า เรารักเป็น เพราะในความหวานมักมีความขมแอบแฝงอยู่ด้วยเสมอ... ***น้องiNt_GaL จ้าขอบใจจ้า ***คุณjanuary w-inds (กริชครับผม) ก็เห็นปีใหม่มีแต่คนมีความสุขเลยเอาเรื่องเศร้า ๆ มาแปะบ้างไงคะ ***คุณรียา ขอบคุณค่ะ แต่เพิ่มอีกข้อได้ป่ะ ขอให้ไอ้นัทเจอเนื้อคู่หนังคู่กระดูกคู่ไว ๆ เอิ๊กๆๆ ***อาจารย์GTW แหม ๆ ห่างหายกับการเข้า กระทู้นู๋ไปนานเลยนะ แต่ก็จริงอย่างอาจารย์ว่าละนะ ความรัก ถ้าความรักอยู่ใต้เหตุผลและตรรกศาสตร์ คนที่มีความรักนั้นอาจไม่ต่างจากหุ่นยนต์ ยกมือเห็นด้วยคร๊าบบบ ***น้องyackety-yak จ้า คงจะเหลืออยู่ แต่คงจะหายากหน่อยอ่ะนะ ขอให้มีความสุขเช่นกันจ้า ***เจ้าจ๊ะ ...อ่ะนะ ***นายแวนน้ำลายบูด ชั้นจะเศร้านายจะทำมายยยยย ***คุณนภสินธุ์  ขอบคุณค่ะ..^-^ ***คุณnam (nampolaris) ค่ะ เศร้ารับปีใหม่กันเสียหน่อย ***นู๋ยี อ่ะนะ เอาแฮปปี้ทุกคู่ ก็ไม่ใช่พี่นัทดิ อิอิ ชอบทำร้ายความรู้สึกคนอ่าน เอิ๊กๆๆ เปล่า ๆ ไม่ใช่ แค่เห็นว่าปีใหม่แล้วทุกคนก็มีความสุขดี ก็เลยเอาเรื่องเศร้า ๆ มาแปะดูเสียหน่อย แค่นั้น ***คุณณัฐกร หวัดดีเช่นกันคุณน้องบอล ขอให้มีความสุขจ้า ***คุณscottie ขอบคุณค่ะพี่รักษ์ ที่ทิ้งกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอ ***คุณอุณากรรณ เอาน่าเจ้านก ครั้งที่เท่าไรก็เหอะ... ***คุณอาราเร่ ...^-^ ***เจ๊โอ ปวดหัวใจเรื่องอันใดหรือ มาปรึกษาหารือน้องนุ่งช่วยได้นะ อิอิ ***คุณยางลบ ^-^ ***คุณ xyz มาอีกคนปวดใจอีกคนเฮ้ออออ... ^-^ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 14 ม.ค. 48 00:39:48 ]