ความคิดเห็นที่ 1 พระอาทิตย์ค่อยๆ ทอแสงแรงขึ้น   นำความสว่างและขับไล่ความหนาวเย็นของไอหมอกให้จางลง       แต่ถึงกระนั้นความหนาวเย็นและไอหมอกบนยอดดอยแห่งนี้ก็ยังไม่หมดไป เมื่อมองจากยอดดอยลงมาในยามนี้  จะไม่สามารถมองเห็นเมืองหรือผืนป่าที่อยู่ข้างล่างได้   แต่จะเห็นสายหมอกสีขาวม้วนตัวลอยวนอ้อยอิ่งเหนือยอดไม้สีเขียวระหว่างหุบเขา สีเขียวของยอดไม้กับสีขาวของสายหมอกตัดกันดูสวยงาม   จนณัฐวรางค์อดคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังอยู่ในทะเลหมอกสีขาวที่กว้างใหญ่สุดตา ภาพที่เห็นทำให้เธอหลงใหล    หญิงสาวลืมตัวใช้เวลาอยู่กับธรรมชาตินานนับชั่วโมง จนคนที่มาด้วยกันเริ่มเบื่อและหงุดหงิด  “แดดเริ่มแรงแล้วนะณัฐ พี่ว่าเรากลับบ้านพักกันเถอะ”  “พี่นนท์กลับก่อนเถอะค่ะ  ณัฐขอดูทะเลหมอกต่ออีกนิดแล้วจะตามไป” หญิงสาวติดใจจนไม่ยอมกลับที่พัก  “กลับไปพร้อมกันเถอะณัฐ จะได้ทานข้าวเช้าด้วยกัน” ฝ่ายชายยังไม่เลิกความพยายามชวนคนรักให้กลับพร้อมกันด้วยความเป็นห่วง ณัฐวรางค์ไม่พอใจนนท์นทีอีกครั้ง    แต่เธอก็ไม่พูดอะไรออกมา   คนดื้อเงียบอย่างเธอจะไม่ใช้วิธีโต้เถียงแต่เลือกใช้วิธีเดินหนีอีกฝ่ายแทน หญิงสาวเดินเข้าไปในป่าเบญจพรรณที่อยู่อีกคนละด้านกับที่พัก    แสดงการต่อต้านคำสั่งของชายหนุ่มเพื่อรักษาความเป็นตัวของตัวเองเอาไว้  ไม่ใช่ว่าเขาพูดอะไรเธอจะต้องเชื่อเขาทุกอย่าง นนท์นทีรีบวิ่งตามมาง้อคนรักทันที     รูปร่างสูงใหญ่อย่างเขา   วิ่งไม่กี่ก้าวก็ตามเธอทัน     แต่ฝ่ายหญิงก็ไม่ยอมหยุดเดินจนเขาต้องออกแรงฉุดแขนเธอไว้ เมื่อถูกดึงแขน   ณัฐวรางค์จึงสะบัดด้วยความโมโห    โดยไม่ทันสังเกตว่าเธอและเขายืนอยู่ใกล้พื้นที่ลาดลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง เมื่อโดนแรงสะบัดจากคนรักประกอบกับพื้นดินแดงที่จับตัวเป็นก้อนแข็งเล็กๆ คล้ายก้อนกรวด      ทำให้ชายหนุ่มที่ไม่ทันระมัดระวังตัวเกิดลื่นไถล  และเคราะห์ร้ายที่ชายหนุ่มไถลลงไปทางด้านที่ลาดลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง ภาพนนท์นทีกลิ้งตกลงไปตามทางลาด     ทำให้ณัฐวรางค์กรีดร้องออกมาสุดเสียง     แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรชายหนุ่ม ได้แต่ยืนมองเขากลิ้งลงไปด้วยความตกตะลึง โชคดีของนนท์นที       ที่ยังมีบรรดาต้นไม้น้อยใหญ่คอยเป็นเหมือนรั้วกั้นไม่ให้ชายหนุ่มตกลงไปสู่เบื้องล่าง       แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังบาดเจ็บจากแรงกระแทกและรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้และเศษหินที่พื้น ที่ครูดตามตัวชายหนุ่มขณะที่เขากลิ้งตกลงมา บาดแผลที่เจ็บหนักที่สุดของชายหนุ่มเป็นแผลที่ศีรษะที่เกิดจากการกระแทกอย่างแรงกับต้นก่อ ส่งผลให้ชายหนุ่มหมดสติไปทันที เมื่อเห็นว่าคนรักไม่ได้ตกลงไปเบื้องล่าง ณัฐวรางค์รีบรวบรวมสติไต่เขาลงไปหานนท์นทีเพื่อช่วยเหลือเขาให้เร็วที่สุด สภาพของคนรักที่นอนกองอยู่กับพื้นแน่นิ่งไปทำให้เธอเป็นห่วงยิ่งนัก เธอพยามเรียกชื่อนนท์นที แต่เขาไม่มีเสียงขานตอบทำให้หญิงสาวใจหายวาบ  คิดว่าเขาจากเธอไปเสียแล้ว น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลออกมา  “พี่นนท์ อย่าเป็นอะไรนะ ณัฐขอโทษ” เธอพร่ำขอโทษคนรัก    หญิงสาวอยากให้คนที่ตกลงมาเป็นเธอมากกว่านนท์นที เธอเพิ่งรู้ว่าเขาสำคัญกับเธอมากแค่ไหนยามเมื่อเธอกำลังเสียเขาไป เลือดที่ศีรษะของเขาซึมออกมาจนเธอเป็นห่วง         แต่หญิงสาวใจชื้นขึ้นเมื่อเอามืออังใต้จมูกชายหนุ่มแล้วพบว่าเขายังหายใจอยู่      ทำให้เธอมีความหวังและกำลังใจปีนกลับขึ้นมาหาคนมาช่วยส่งคนรักไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด หากช้าไปแม้แต่นาทีเดียวนนท์นทีอาจจากเธอไปได้ทุกเมื่อ ***** นนท์นทีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะอย่างหนัก    สมองรับรู้ถึงสภาพห้องที่ไม่คุ้นเคย  กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ลอยอวบอวลอยู่ทั่วห้องทำให้เขารับรู้ได้ว่าตัวเขากำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล   นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมเขาถึงมานอนอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มเริ่มมองไปรอบๆ ห้อง   สะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเขา   ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และมือเธอยังกุมมือเขาไว้แน่น แต่ทำไมเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เลย      หรือว่าจะเป็นพยาบาลพิเศษที่มารดาของเขาจ้างมาเฝ้าไข้       แต่เมื่อพิจารณาจากการแต่งกายของหญิงสาวก็ไม่น่าจะใช่พยาบาลเพราะไม่ได้สวมเครื่องแบบ หรือว่าถ้าเฝ้าไข้พิเศษจะแต่งตัวไปรเวทมาเฝ้าไข้ได้ชายหนุ่มเริ่มมีคำถามมากมายวนเวียนในสมอง เมื่อใช้ความคิดมากขึ้นทำให้เขารู้สึกปวดศีรษะจนต้องยกมือข้างที่ว่างขึ้นมากุมขมับ เขาก็พบว่าที่ศีรษะของเขามีผ้าพันแผลพันอยู่ มิน่าเขาถึงได้ปวดศีรษะ     แต่ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าเขาได้บาดแผลที่ศีรษะนี้มาจากไหน และเมื่อสังเกตดูที่แขน มีริ้วรอยขีดข่วนกระจายทั่วไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา การขยับตัวของชายหนุ่ม ทำให้ณัฐวรางค์รู้สึกตัวตื่น  เมื่อเห็นชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกดีใจที่เขาไม่ได้จากเธอไป  “พี่นนท์ฟื้นแล้ว” นนท์นทีงุนงงที่หญิงสาวแปลกหน้าที่มานั่งเฝ้าไข้มีทีท่าสนิทสนมกับเขา    ราวกับว่าเธอรู้จักเขามานาน ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน ชายหนุ่มพยายามคิดว่าเขาเคยรู้จักผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือไม่    คำตอบที่ได้จากตัวเขาคืออาการปวดศีรษะที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น จนเขาต้องใช้มือทั้งสองกุมขมับ  “ผมปวดหัว คุณช่วยตามหมอให้ผมหน่อยได้ไหม?” ณัฐวรางค์สะดุดใจกับสรรพนามแทนตัวเองของนนท์นทีที่เปลี่ยนไป     แต่เวลานี้อาการเจ็บป่วยของเขาต้องการหมอมารักษาโดยด่วน   เธอปัดความสะดุดใจนี้ทิ้งไป    ก่อนจะรีบออกไปตามคำขอร้องของคนเจ็บ ***** มีต่อค่ะ จากคุณ : รียา - [ วันสิ้นปี 22:33:20 A:203.172.104.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ณัฐวรางค์นั่งรอคณะแพทย์ที่เข้าไปตรวจอาการของนนท์นทีด้วยท่าทางกระสับกระส่าย     เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มมีอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง     หญิงสาวนึกเป็นห่วงคนรักและถ้าเป็นไปได้เธออยากเป็นฝ่ายเจ็บแทนเขา    ถ้าเธอไม่ดื้อดึงเอาแต่ใจตัวเอง   ยอมกลับบ้านพักกับเขาง่ายๆ นนท์นทีคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเพียงคนเดียว คณะแพทย์และพยาบาลเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด       ทำให้ใจคอและความรู้สึกของเธอหวาดกลัวว่าอาการของนนท์นทีคงไม่ดีนัก  “หมอคะ   อาการของพี่นนท์เป็นยังไงบ้างคะ?”  เธอตัดสินใจเข้าไปถามนายแพทย์เจ้าของไข้ทันที  “คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ           เชิญไปคุยกันที่ห้องพักของหมอดีกว่า” นายแพทย์หนุ่มท่าทางใจดีพยายามยิ้มปลอบใจญาติคนไข้     ด้วยหน้าที่ของหมอเขาจำเป็นต้องแจ้งข่าวอาการแก่ญาติคนไข้ แพทย์หนุ่มได้แต่หวังว่าหญิงสาวตรงหน้าจะแกร่งพอรับรู้เรื่องที่เขากำลังจะบอกได้ *****  “คนไข้มีอาการฟกช้ำตามร่างกายนิดหน่อย      แผลที่ศีรษะแตกเย็บไปห้าเข็ม    อาการโดยรวมไม่น่าเป็นห่วง      แต่ผลจากแรงกระแทกตอนตกลงมาทำให้สมองของคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนส่งผลให้คนไข้มีอาการสับสนไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง”  “หมอหมายความว่ายังไงคะ        ที่ว่ามีอาการสับสนไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง” ณัฐวรางค์เริ่มงุนงงกับคำพูดของนายแพทย์  “พูดง่ายๆ ก็คือ      ความทรงจำบางส่วนของคนไข้หายไปครับ      คนไข้อาจจำเหตุการณ์บางช่วงไม่ได้ เท่าที่หมอพูดคุยกับคนไข้ ดูเหมือนว่าความทรงจำของคนไข้จะย้อนไปเมื่อสามปีก่อน” หญิงสาวช็อคกับอาการของนนท์นทีที่เป็นหนักกว่าที่คิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด  “แล้วพี่นนท์มีโอกาสหายไหมคะหมอ”  “อาการแบบนี้ รักษาให้หายได้ครับ   แต่อาจต้องใช้เวลานานหน่อย     ให้คนไข้ได้อยู่กับคนรู้จักในสถานที่คุ้นเคย     ความทรงจำของคนไข้ก็จะค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา     หมอเชื่อว่าคุณต้องทำให้ความทรงจำของคนไข้กลับคืนมาได้   แต่ที่สำคัญคือคุณจะต้องไม่ท้อถอย” นายแพทย์หนุ่มปลอบใจพร้อมส่งยิ้มให้กำลังใจณัฐวรางค์ *****  “คุณเป็นใคร ทำไมถึงมาเฝ้าไข้ผมคนเดียวล่ะ  พ่อกับแม่ผมอยู่ที่ไหน ทำไมท่านถึงไม่มาเยี่ยมผม” ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวแปลกหน้าที่ทำหน้าเฝ้าไข้เขาตลอดเวลา          ราวกับว่าหล่อนเป็นเพื่อนหรือญาติของเขา    แต่คิดอย่างไรเขาก็คิดไม่ออกว่ารู้จักเธอตอนไหน ถึงแม้เขาจะจำเธอไม่ได้  เธอยังไม่ย่อท้ออยู่เฝ้าเขาไม่ห่าง  “ณัฐโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่ของพี่แล้วค่ะ    ท่านติดธุระจะเดินทางมาถึงวันมะรืนนี้ ตอนนี้ท่านให้ณัฐช่วยดูแลพี่นนท์ก่อน” หญิงสาวเลี่ยงที่จะตอบคำถามแรกตอบแต่คำถามสุดท้าย  “แล้วคุณเป็นใคร ทำไมผมถึงจำคุณไม่ได้” หญิงสาวถอนหายใจด้วยความอึดอัด      เธอกลัวปฏิกิริยาตอบสนองของอีกฝ่ายเมื่อรับรู้เรื่องทั้งหมด   กลัวว่าเขาจะเกลียดและโกรธเธอที่ทำให้เขาเจ็บตัวเช่นนี้  “ณัฐชื่อณัฐวรางค์เป็นคนรักของพี่นนท์        และเป็นต้นเหตุทำให้พี่นนท์ตกเขาจนพี่นนท์ความจำหายไปบางส่วนแบบนี้” เธอสารภาพความจริงทั้งหมด นนท์นทีมีอาการตกตะลึงเมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนรักของเขา    แต่ทำไมความทรงจำเกี่ยวกับเธอถึงไม่อยู่ในความคิดของเขา ถ้าเป็นคนรักกันจริงเขาน่าจะจำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอได้บ้าง  “คุณมีหลักฐานอะไรมายืนยัน ว่าเรื่องที่คุณเล่าเป็นเรื่องจริง” ณัฐวรางค์น้อยใจชายหนุ่มที่เขาไม่เชื่อใจเธอ    แต่เมื่อเธอคิดในทางกลับกัน ถ้าเธอเป็นเขา   เธออาจระแวงแบบเขาเช่นกัน   เมื่อคิดได้เช่นนี้       หญิงสาวจึงใจเย็นลง หยิบรูปคู่ของทั้งคู่ที่พกอยู่ในกระเป๋าเงินของเธอส่งให้ชายหนุ่มเป็นการยืนยัน นนท์นทีจำนนต่อหลักฐานที่เธอแสดงออกมา         แต่ไม่ยอมรับออกมาว่าเขาเชื่อคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าเกินครึ่ง  “รูปถ่ายแค่นี้ เป็นเพื่อนก็ถ่ายคู่กันได้” เขาแกล้งพูดให้เธอใจเสีย เพื่อดูกิริยาของเธอ ณัฐวรางค์หน้าเผือดสีลงทันที ก่อนจะตอบมาอย่างเรียบๆ ว่า  “พี่นนท์ไม่เชื่อว่าณัฐเป็นคนรักของพี่ก็ไม่เป็นไร  แต่ขอให้ณัฐได้ดูแลพี่นนท์ในระหว่างที่คุณพ่อคุณแม่พี่ยังมาไม่ถึง    และณัฐขอบอกพี่นนท์ไว้อีกอย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่นนท์ไว้ใจณัฐได้เสมอ” หลังจากนั้นทั้งคู่อยู่ตกอยู่ในความเงียบนานนับชั่วโมง       จนในที่สุดนนท์นทีทนความอึดอัดในห้องไม่ได้จึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ “คุณช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยซิว่า ทำไมผมถึงได้เจ็บตัวแบบนี้” ณัฐวรางค์ยิ้มให้กับชายหนุ่ม   ก่อนจะตอบคำถามของเขา     เล่าเหตุการณ์อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง และตบท้ายว่า “ณัฐขอโทษนะคะพี่นนท์ ณัฐไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ต้องเจ็บตัวแบบนี้เลย” นนท์นทีมีสีหน้าครุ่นคิดหลังจากฟังเรื่องราวจากหญิงสาว เขาเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยว่า “เท่าที่ฟังจากคุณเล่ามา ผมคงทำให้คุณอึดอัดมากเลยสินะ  คุณคงไม่ได้เต็มใจอยากจะคบกับผม แต่ผมมันก็บ้าตามตื้อคุณจนคุณอ่อนใจยอมคบกับผม นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น” นนท์นทีสรุปเรื่องทั้งหมดออกมา “ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่นนท์ เป็นเพราะณัฐดื้อเองไม่ใช่เพราะพี่นนท์หรอก” “ที่คุณพูดอย่างนี้คงเป็นเพราะคุณรู้สึกผิดที่ทำให้ผมเจ็บตัว     ผมให้โอกาสคุณคิดดูให้ดีนะว่าคุณนะรู้สึกอย่างไรกับผมกันแน่รักจริงหรือแค่รู้สึกผิด ตอนนี้ผมจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย   เป็นการดีที่คุณจะมีโอกาสตัดสินใจเรื่องนี้อีกครั้ง   ถ้าคุณรักผมจริงเราก็มาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง     แต่ถ้าไม่ก็เกมกัน   ผมก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร คุณก็ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง” หญิงสาวตกตะลึงที่เขาวิเคราะห์ออกมาได้ถูกจุดเพียงแค่ฟังเรื่องราวที่เธอเล่ามา            ทั้งๆ ที่ความทรงจำบางส่วนของเขาหายไป “คุณยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้หรอก   ผมเวลาคุณคิดถึงเช้าวันพรุ่งนี้แล้วผมจะทวงคำตอบจากคุณอีกหน” ณัฐวรางค์ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ก่อนจะบอกชายหนุ่มว่า “ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าหรอกค่ะ ณัฐจะให้คำตอบกับพี่นนท์ตอนนี้เลย” ***** มีต่อค่ะ จากคุณ : รียา - [ วันสิ้นปี 22:39:15 A:203.172.104.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่นนท์คะ ณัฐจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านพักก่อนนะคะ  แล้วณัฐจะรีบกลับมา” หญิงสาวบอกคนรักที่เพิ่งรับรู้ว่าเธอรักเขาเมื่อคืนวาน เหตุการณ์เมื่อคืน    ย้อนมาในความทรงจำของหญิงสาว    เธอตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเองให้กับชายหนุ่ม “ณัฐรักพี่นนท์ค่ะ  แต่ณัฐดื้อเพราะณัฐกลัว” เป็นครั้งแรกที่เธอพูดออกมาว่าเธอรักเขา ถึงแม้ว่าเขาจะจำช่วงเวลาที่คบหากันของทั้งคู่ไม่ได้ “ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ” นนท์นทีเริ่มหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดี     เหมือนสมัยที่เขาความทรงจำไม่ได้หายไป “น่ากลัวสิคะ ก็พี่นนท์เล่นรุกเอารุกเอา    แล้วเข้ามาในชีวิตณัฐอย่างรวดเร็ว และเริ่มทำให้ณัฐรู้สึกว่าจะขาดพี่ไม่ได้ ณัฐกลัวณัฐเลยพยายามต่อต้านพี่นนท์” หญิงสาวเปิดเผยความรู้สึกส่วนลึกออกมาให้เขาได้รับรู้ “แต่ผมนะสิแย่   กลับจำอะไรเกี่ยวกับณัฐไม่ได้เลย       ณัฐเลยต้องมานั่งนับหนึ่งกับผมใหม่” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับสีหน้าเศร้า “ไม่เป็นไรค่ะ   เริ่มนับหนึ่งใหม่    คราวนี้เราจะไปด้วยกันช้าๆ  แต่มั่นคงไงคะ    เริ่มจากพี่นนท์เลิกแทนตัวแทนว่าผม ให้แทนตัวเองว่าพี่ กับเลิกเรียกณัฐว่าคุณเสียที” นนท์นทียิ้มรับคำพูดของเธอ ก่อนจะทำตามที่เธอพูด  “ณัฐช่วยเล่าเรื่องสมัยที่เราพบกันครั้งแรกให้พี่ฟังบ้างสิ” หญิงสาวยิ้มและเล่าอดีตให้เขาฟังอย่างมีความสุข เกือบทั้งคืน         จนเช้าวันนี้เธอจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วมานอนเฝ้าชายหนุ่มที่โรงพยาบาลต่อ  “รีบไปรีบกลับนะ  พี่จะรอกินข้าวเที่ยงพร้อมณัฐ” เสียงของชายหนุ่มปลุกเธอจากภวังค์  “ค่ะพี่นนท์ ณัฐไปก่อนนะคะ” *****  “พี่หมอ แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะเหมือนคนไข้ที่ความทรงจำเพิ่งกลับคืนมา    ผมจะได้บอกณัฐว่าผมจำเธอได้แล้ว” นายแพทย์หนุ่มอธิบายวิธีการแก่เพื่อนรุ่นน้องอย่างละเอียด บทสนทนานี้ณัฐวรางค์ได้ยินโดยบังเอิญ      เมื่อลงไปถึงชั้นล่างแล้วคิดได้ว่าเธอลืมกระเป๋าเงินไว้ในห้องพักฟื้นของนนท์นที เธอจึงเดินกลับมาอีกครั้งและได้ยินบทสนทนานี้เข้า นี่มันหมายความว่าอะไรกัน  นนท์นทีไม่ได้ความจำเสื่อม  จำเธอไม่ได้    แต่เขาแกล้งหลอกเธอ    เขาสมคบกันกับหมอเพื่อหลอกเธอว่าความจำเสื่อม ณัฐวรางค์โกรธคนรักที่หลอกเธอ     แต่หนนี้เธอจะไม่เดินหนีอีกแล้ว    เธอจะเข้าไปแสดงตัวให้เขารู้ว่าเธอรู้แผนทั้งหมดของเขาแล้ว หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปโดยแรง ทำให้สองหนุ่มในห้องสีหน้าเผือดสี   ถึงเธอจะไม่พูดแต่จากสีหน้าของเธอทำให้สองหนุ่มรู้ว่าคนที่ถูกต้มเสียเปื่อยรู้ความจริงแล้ว และตอนนี้กำลังจะมาเอาคืน  “เอ่อ! เคลียร์กันเองนะ     หมอขอตัวก่อนแล้วกัน” นายแพทย์หนุ่ม ซิ่งหนีแบบง่ายๆ ทิ้งให้เพื่อนรุ่นน้องเผชิญพายุสลาตันคนเดียว ตัวใครตัวมันแล้วกันนายนนท์นทีเอ๊ย ณัฐวรางค์ปล่อยนายแพทย์หนุ่มออกนอกห้อง      เพราะจำเลยของเรื่องยังนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าสำนึกผิด ราวกับจำเลยรอคำพิพากษาของศาล  “ทำไมพี่นนท์ต้องหลอกณัฐว่าความจำเสื่อมด้วย เห็นณัฐเป็นตัวตลกหรือไง?”  “พี่ขอโทษณัฐ ที่พี่หลอกณัฐก็เพราะว่าพี่อยากรู้ว่าณัฐรักพี่หรือเปล่า  ตลอดเวลาที่คบกันมาณัฐไม่เคยทำให้พี่แน่ใจเลยว่าณัฐรักพี่   ณัฐอาจจะยอมคบกับพี่เพราะพี่ตื้อเก่ง  จนณัฐรำคาญเลยยอมคบกัน พอดีพี่เจ็บตัวและมีข้ออ้างในการสร้างเรื่องพี่เลยฉวยโอกาสหลอกถามความรู้สึกของณัฐที่มีกับพี่” นนท์นทีสารภาพผิดกับหญิงคนรัก         ท่าทางของเธอโกรธจัด ตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเธอจะยกโทษให้เขาหรือไม่ เมื่อได้ยินคำสารภาพของจำเลย ศาลอย่างเธอก็ใจอ่อนยวบ  ที่แท้เขาก็กลัวและไม่แน่ใจว่าเธอรักเขาหรือไม่ เป็นความผิดของเธอเหมือนกันที่ไม่เคยบอกรักเขาสักครั้ง จนกระทั่งเมื่อคืนวาน  “โธ่! พี่นนท์เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ทำไมพี่ไม่ถามณัฐตรงๆ ล่ะ” คำอุทานของหญิงสาวทำให้นนท์นทีรู้สึกโล่งอก  หญิงสาวไม่โกรธมากเท่าที่เขาคิดไว้ในตอนแรก   ชายหนุ่มจึงยิ้มออกอีกครั้ง  “ณัฐยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหม?” เขาถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ  “ค่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ถ้ามีครั้งหน้าณัฐไม่ยอมยกโทษให้แน่”  “ครับ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่พี่จะหลอกณัฐ”  “แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่นนท์ล่ะ   รีบโทรไปบอกท่านแล้วกัน  ท่านจะได้ดีใจที่รู้ว่าลูกชายไม่ได้ความจำเสื่อม” เธอแนะนำเมื่อคิดขึ้นมาได้  “พี่โทรไปบอกท่านตั้งแต่พี่ฟื้นแล้วล่ะ ท่านถึงไม่มาที่นี่ไง”  “หมายความว่ามีณัฐเพียงคนเดียวที่ถูกพี่นนท์หลอก” ณัฐวรางค์ส่งสายตาค้อนให้คนรักด้วยความหมั่นไส้ความเจ้าเล่ห์ของเขา  ชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับผิดโดยดี     ณัฐวรางค์เลยให้รางวัลเป็นการหยิกที่แขนแรงๆ หนึ่งที ชายหนุ่มเลยป้องกันตัวโดนการกุมข้อมือของหญิงสาวเอาไว้แนบอก  “ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ณัฐคงไม่ยกโทษให้พี่นนท์ง่ายๆ แบบนี้   แต่ตอนที่ณัฐเห็นพี่นนท์ตกเขาแล้วคิดว่าจะต้องเสียพี่นนท์ไป ทำให้ณัฐรู้ใจตัวเองว่าจะเสียพี่นนท์ไปไม่ได้ รู้อย่างนี้แล้วพี่นนท์ก็อย่าใจร้ายทิ้งณัฐไปแล้วกัน”  “พี่ไม่ทำอย่างนั้นหรอก    ความรักของเราสองคนนะเหมือนอยู่ในทะเลหมอกที่ณัฐชอบดูนั่นล่ะ ไอสีขาวของหมอกบดบังจนทำให้เราไม่แน่ใจกันและกัน แต่ตอนนี้สายหมอกสลายไปแล้ว     เราถึงมองเห็นกันได้ชัดเจน และรู้ใจกันอย่างนี้ไง”  “แล้วถ้าหมอกมันลงมาอีกล่ะ?”  หญิงสาวแกล้งถามเพราะหมั่นไส้คำเปรียบเปรยของคนรัก  “ไม่ยากพี่ก็จะกุมมือณัฐเดินอย่างนี้    ต่อให้หมอกหนาแค่ไหนเราก็เดินฝ่าหมอกไปด้วยกัน”  นนท์นทีตอบคนรักพร้อมกับกระชับมือเธอให้แน่นขึ้น เพื่อตอกย้ำคำพูดของเขา  “ค่ะ  เราจะเดินฝ่าสายหมอกด้วยกัน” หญิงสาวตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้นนท์นทีประดุจคำสัญญาที่ทั้งคู่มีให้แก่กัน *****จบเรื่อง เป็นอย่างไรบ้างคะกับเรื่องนี้ ช่วยกันแสดงความคิดเห็นบ้างแล้วกันค่ะ จะได้นำไปปรัยบปรุงในเรื่องต่อไป จากคุณ : รียา - [ วันสิ้นปี 22:47:14 A:203.172.104.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อคนแรกค่ะ แฟนนิยายตัวบึ้กของคุณรียา จากคุณ : ผู้ติดตาม - [ วันสิ้นปี 22:51:36 A:203.113.57.177 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งจะได้อ่านเรื่องของคุณรียาเป็นเรื่องแรกค่ะ ชอบความอบอุ่นที่แทรกตัวอยู่ระหว่างความไม่เข้าใจจังค่ะ จากคุณ : อัญชา - [ วันสิ้นปี 23:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวานดี...ภาษาดีมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 47 23:44:23 จากคุณ : -*- (จูนิตา) - [ วันสิ้นปี 23:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวานจริงด้วยค่ะ รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 1 ม.ค. 48 00:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เย้ ! มาอ่านค่ะ สนุกดีค่ะ รู้จักคุณรียามาพอสมควร (ตั้งแต่ลงเรื่องวุ่น ฯ) เพิ่งจะมีโอกาสได้อ่านผลงานของคุณรียา สนุกดีนะคะ เนื้อเรื่องสั้นแต่ได้ใจความ รู้เรื่อง  ^.^ มาเป็นกำลังใจให้ และสวัสดีปีใหม่นะค้า ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 1 ม.ค. 48 16:34:55 A:61.90.85.19 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีค่ะ จากคุณ : ปลาพะยูน - [ 2 ม.ค. 48 19:35:23 A:unknown X:203.146.98.3 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวานดีครับ รอติดตามเรื่องต่อไปครับ จากคุณ : brokenheart man - [ 3 ม.ค. 48 00:40:13 A:203.113.77.36 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งเคยเข้ามาอ่านคับ ชอบจังอ่ะ จากคุณ : น้องเล็ก (Unfair) - [ 3 ม.ค. 48 12:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 48 17:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบกระทู้ค่ะ คุณ ผู้ติดตาม รู้แล้วค่ะว่าเป็นใคร ฮิๆๆๆๆ ตามมาให้ทันนะคะ คุณ อัญชา ขอบคุณค่ะที่ชอบ มีกำลังใจเขียนขึ้นมาเยอะเลย คุณ จูนิตา ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชม คุณiNt_GaL  ขอบคุณค่ะ เรื่องใหม่คงอีกไม่นานเท่าไหร่ค่ะ คุณฌ.กะเฌอ  ขอบคุณที่ติดตามค่ะ นอกจากรื่องหลังม่านทะเลหมอก ยังมีเรื่องสั้นที่แปะในถนนอีกสองเรื่องค่ะ คือ คู่กัด..คู่กัน กับ เป็นฉันได้ไหมในใจเธอ คุณ ปลาพะยูน ขอบคุณเจ้า....... พี่brokenheart man  ขอบคุณที่ตามมาค่า ย่องมาตอนไหนเอ่ย คุณน้องเล็ก (Unfair) ดีใจที่ชอบค่า คุณscottie ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รอพบกับเรื่องยาวเร็วๆ นี้ค่ะ จากคุณ : รียา - [ 3 ม.ค. 48 23:00:41 A:203.172.104.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวาน...น่ารักดีค่ะ^ ^ จูงมือกันไปจูงมือกันมาจะหลงทาง(รัก)วนเวียนอยู่ในทะเลหมอกไม่ยอมกลับเสียล่ะมั้ง จากคุณ : วิรตี - [ 4 ม.ค. 48 15:45:27 A:unknown X:unknown, 202.28.62.68 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องจบแฮปปี้ดีค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 4 ม.ค. 48 22:42:03 ]