"เพราะไม่เข้าใจ"

เป็นคนอ่านมานานมากแล้ว นี่เป็นเรื่องแรกที่เขียนคะ
อารมณ์ตอนเขียนก็ประมาณในเรื่องเลย ฝากเนื้อฝากตัวบนถนนด้วยคนนะคะ
อ่านจบแล้วช่วยลงชื่อ ลงความเห็น หรืออะไรก็ได้ด้วยนะคะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++


‘ก็เพราะคุณนั้นแหละ ทำไมถึงไม่เข้าใจบ้าง’

‘คุณนะสิที่ไม่เข้าใจ’

เสียงทะเลาะของพ่อและแม่แว่วเข้ามาภายในห้องทึบมืดมิด ซึ่งฉันกอดเข่านั่งอยู่มุมห้อง เสียงซึ่งบาดเข้าสู่จิตใจของฉัน มันกรีดทึ้งหัวใจของฉันอย่างเจ็บปวด จนฉันอยากจะกรีดร้องเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจทุกสิ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้นภายในระยะแค่ 2-3 เดือน จากบ้านอันแสนอบอุ่น ประกอบด้วย พ่อ แม่ และลูกอย่างฉัน

ทำไม ทำไม มันถึงเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้

ฉันได้แต่เฝ้าคิดคร่ำครวญถึงเหตุผลของความแตกร้าว ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นภายในบ้านจนเป็นชนวนสู่ความบาดหมางขัดเคือง ทำให้ภายในบ้านซึ่งเคยอบอวลด้วยความอ่อนโยนของแม่และความเข้มแข็งของพ่อกลับกลายเป็นความเคียดขึ้งโกรธแค้น ความไม่เข้าใจซึ่งกันและกันแบบนี้ไปได้

ความหมางเมินซึ่งคืบคลานเข้ามาทีละนิดๆ อย่างไม่รู้ตัว กว่าจะรู้สึกอีกครั้งฉันก็เหมือนอยู่ท่ามกลางมรสุมลูกใหญ่ ไม่สามารถจะคาดคะเนทิศทางของลมแรงที่จะพัดพาฉันไปสู่ ณ ที่แห่งหนใด ทุกค่ำคืนเหมือนดังความมืดสุดยากจะหยั่งถึง เพราะเสียงดังโวยวายแว่วเข้ามาสู่โสตประสาทของฉัน เสียงซึ่งเป็นของพ่อแม่ของฉันเอง ท่านทั้งสองมักจะทะเลาะกันหลังจากที่แน่ใจว่าฉันหลับไปแล้วทุกครั้ง

ทุกๆ วันฉันมักเหม่อมองท้องฟ้า และนั่งครุ่นคิดถึงวิธีการแก้ปัญหาแห่งความร้าวฉานระหว่างพ่อและแม่ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางใดฉันก็ไม่เห็นสักหนทาง ฉันไม่รู้ว่าจะหันหน้าปรึกษาใคร พ่อแม่ที่ฉันรัก ครู เพื่อน หรือญาติคนใด ฉันไม่คิดว่าจะสามารถพึ่งพาใครได้อีกแล้ว ไม่มีใครเหลือยู่อีก ทุกอย่างในโลกอันเคยแสนสุขมันพังทลายไม่มีชิ้นดีนับแต่วันที่ฉันต้องฟังเสียงแห่งความขัดเคืองเข้ามาฉีกกระชากชีวิตของฉันอย่างหมดสิ้น

น้ำตาซึ่งไหลริน สองมือพยายามปิดบังประสาทรับเสียง ฉันหมดหนทางที่จะนำมาซึ่งสันติสุขเฉกเช่นวันเก่า ฉันแน่ใจ...คงไม่มีทางใดที่จะนำมันกลับคืนมา ถ้าหากฉันสามารถข้อพรได้เพียงแค่ข้อเดียวฉันอยากย้อนเวลากลับไป...กลับไปสู่ความสงบสุขอีกครั้งดังเช่นวันวารที่มีความอบอุ่นของครอบครัวพ่อแม่ลูกอย่างแท้จริง

คำถามที่ฉันถามตัวเองทุกวัน ฉันอยู่เพื่ออะไรอีกเล่า? โลกซึ่งเคยสวยงามมันกลับกลายเป็นความขมขื่นยากเกินจะทานทน แล้วชีวิตนี้ฉันจะอยู่ไปทำไม จะมีประโยชน์ใดที่ชีวิตจะดำเนินต่อไป พ่อแม่ที่ฉันรักท่านต่างทะเลาะเลาะแว้ง มันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่รับรู้ ฉันไม่สามารถจะปรองดองท่านทั้งสองได้อย่างเก่า ฉันเฝ้าคิดและพยายามตอบตัวเองต่อคำถามที่ผุดขึ้นมามากมายในใจ

หลังจากขบคิดคำตอบอยู่นานระหว่างนั้นเสียงของบาดลึกในจิตใจฉันยังคิดย้ำรอยเดิมและยิ่งเปิดบาดแผลแห่งจิตใจให้กว้างขึ้นทุกวัน มันเริ่มมันให้ฉันหมดหนทางใดอันจะสร้างความสามัคคี เหลือเพียงทางเดียวที่ฉันต้องลองเสี่ยงดู ถ้ามันจะทำให้ได้ผลแม้แลกด้วยชีวิตฉันก็ยินยอมให้มัจจุราชพรากตัวฉันจากอ้อมอกแห่งความอุ่นสบายของอกพ่อแม่

‘ลูก ลูก ทำใจดีๆ ไว้’

เสียงร้องเรียกปนกระแสสะอื้นไห้แว่วมาในโสตประสาทของฉัน มันทั้งอ่อนโยนและเบาสบาย มันเป็นเสียงซึ่งฉันปราถนาอยากให้ได้กลับมาอีกครั้งจากปากของพ่อและแม่ ฉันพยายามลืมตาขึ้นมองหาต้นเสียง แต่ในสายตาของฉันกลับเห็นเพียงแค่สีแดงสดของเลือดซึ่งไหลรินไปตามน้ำ ทุกสิ่งช่างพร่ามัว หน้าของพ่อและแม่ลอยเด่นอยู่ในใจ ฉันพยายามตะโกนเรียกท่านทั้งสองแต่เสียงที่หลุดรอดออกจากลำคอมันช่างแสนเบาราวกับดังมาจากที่แสนไกล ฉันเพียงอยากบอกทุกสิ่งที่เขียนทิ้งไว้ในห้องให้พ่อและแม่ด้วยปากของฉันเอง ฉันอยากบอกท่านว่าแม้แลกชีวิตของฉัน ฉันก็ให้ได้เพียงแค่ท่านจะกลับมาอบอุ่น เอาใจใส่กันและกันดั่งเดิม เพียงแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว ฉันพยายามส่งยิ้มให้ท่านแต่มันช่างยากเย็นสิ้นดี ไม่เป็นไรถ้าฉันมีโอกาสฉันจะยิ้มให้ท่านอีกตลอดไป แต่เสียงตะโกนเรียกชื่อฉันตอนนี้มันช่างห่างไกล....มันห่างไกลออกไปทุกทีๆ