ข้าพเจ้าและเพื่อนรุ่นเดียวกับข้าพเจ้าได้มอง มหาวิทยาลัย ด้วยความหวัง ความศรัทธา เสมือนหนึ่งที่พึ่งทางปัญญาที่เจิดจรัสอยู่ท่างกลางฝูงชนและสังคมที่วุ่นวาย ดุจดั่งภูผาที่ต้านลมแรงของกระแสสังคมที่ฟ่อนเฟะ ไร้แก่นสาน และและความหมาย ข้าพเจ้าจ้องมองมหาวิทยาอย่างมีความหวัง เหมือนกับเพื่อนของข้าพเจ้าอีกหลายคนที่อยากเข้าไปอยู่ในมหาวิทยาลัย
ถนนหลายสายของเด็กหลายคนกำลังมุ่งสู่มหาวิทยาลัย
และต่อไปนี้ข้าพเจ้าจะเล่าเรื่องราวของ ชาวมหาวิทยาลัย ที่ข้าพเจ้าได้เห็น ได้อยู่ ได้ยิน และรับรู้ นี่คือความจริงที่ถูกปิดบังภายใต้เงามายาที่มหาวิทยาลัยได้สร้างขึ้นในนามของที่พึ่งทางปัญญา
ในที่สุดก็ได้เข้ามาที่นี่แล้วซินะ ความปิติ ยินดี ปลื้มใจ ดีใจ ได้เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าเหมือนกับคนรุ่นเดียวกันอีกนับแสนคน ความรู้สึกเหล่านี้ได้เกิดขึ้นพร้อมกับความกลัว
ใช่แล้ว ความกลัว กลัวการจากลา กลัวการจากไกล รวมกระทั่งกลัวในอนาคต ความกลัวนี้เองได้ทำให้ความตื่นเต้นของข้าพเจ้าเกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน พลางจินตนาการถึงการแสวงหาปัญญา และหวังที่จะได้เจอผู้ร่วมแสวงหาเช่นเดียวกัน ภาพความฝัน ความหวัง กำลังจะถูกทำให้เป็นความจริงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า มันจะเป็นเช่นไรหนอ
ภายในห้องประชุมโอ่โถงแสดงความยิ่งใหญ่ อากาศเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศในโถมเข้าใจตัวข้าพเจ้า ว่าที่เพื่อนใหม่ได้เข้ามานั่งรวมกันหลายร้อยคนภายในห้องแห่งนี้ ดูเขาร่าเริงเสียยิ่งกระไรนัก เบื้องหน้ามีหญิงสูงอายุผู้หนึ่งกำลังกล่าวถ้อยคำที่ผ่านการเรียงร้อยมาอย่างดี ด้วยท่าทางขึงขัง และถ่อยคำที่สะกดคนทั้งมวลให้นิ่งเงียบ เขากำลังแสดงความยิ่งใหญ่และยาวนานของสถานบันแห่งนี้ ดูเหมือนหลายคนกำลังต้องมนต์สะกดนี้
แล้วมันจะเป็นเช่นไรเล่า ในเมื่อมันคืออดีตที่ยิ่งใหญ่ แต่นี่คือปัจจุบัน และต่อไปนี้คืออนาคตที่ไม่แน่นอน เราควรระลึกถึงอดีตแต่มิใช่ลุ่มหลงมิใช่หรือ ข้าพเจ้าคิดและอยากที่จะลุกออกไปจากห้องประชุมให้ต้องมนต์ในให้จงได้
หลังจากวันนั้นหลายสิ่งหลายอย่างได้ผ่านเข้ามาในชีวิตของข้าพเจ้า เพลงสถาบันจำนวนมากที่แต่งด้วยถ้อยคำฮึกเหิม และถ้อยคำที่นำมาเรียงร้อยกัน ว่าข้าแน่ ข้าเก่ง ได้ผ่านเข้ามาทำหน้าที่ขัดเกลาเพื่อนของข้าพเจ้าหลายคนให้คล้อยตาม ศรัทธา ต่อความยิ่งใหญ่ โดยปราศจากการต้องคำถามใดๆ พวกเขากำลังต้องมนต์
เพื่อนได้เปลี่ยนไปแล้ว จากวันแรกที่ได้พบ เปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันกลับ หลายคนคล้อยตามสังคมที่เน่าเฟะเหมือนขยะที่ลอยอยู่บนคลองน้ำเน่า อย่างโงหัวไม่ขึ้น หลายสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว ข้าพเจ้าพอเข้าใจพวกเขาอยู่บ้าง สิ่งเหล่านี้มันอาจเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องยอมคล้อยตามสังคมเพื่อความอยู่รอด มนุษย์ทุกคนต่างมีความกลัวที่แฝงอยู่ในจิตใต้สำนึกอันเร้นลับ และพวกเขาก็กำลังกลัว มนุษย์กลัวที่จะไม่เหมือนคนอื่น หลายคนพยายามที่จะฝืนกระแสนี้ พวกเขาต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งในการต่อต้านความกลัวที่เชียวกรากนี้ แต่น้อยคนนักที่ทำได้
ความศรัทธา ความหวัง และความฝัน ที่ข้าพเจ้ามีต่อมหาวิทยาลัย ได้หดหายลงอย่างรวดเร็ว เหมือนดั่งน้ำที่ถูกดูดลงไปในชักโครก มันไม่เหลืออะไรแล้ว บางทีความหวัง และศรัทธาของข้าพเจ้าอาจมากเกินควร แต่ความดีงามและสังคมแห่งปัญญาควรเป็นสิ่งที่เราควรพบได้ในมหาวิทยาลัยมิใช่หรือ?
แต่แสงสว่างยังคงไม่มอดดับไปสักทีเดียว เบื้องหน้าบุคคลสูงอายุกำลังถ่ายทอดปัญญา ดูท่าทางเขาเชื่อมั่นต่อสิ่งที่กำลังถ่ายทอด การถ่ายทอดของเขาคล้ายการยัดเยียดอาหารที่ผ่านการบดเคี้ยวโดยละเอียดแล้ว เข้าไปยังปากของคนที่กลังจ้องมองและฟังเขาอย่างตั้งใจ
นี่ใช่การแสวงหาปัญญาหรือ? ในเมื่อมันคือการจำยัด ปราศจากการวิพากษ์และตั้งคำถาม ข้าพเจ้าคิดพลางได้ยินเสียงพูดคุยกันจากเบื้องหลังของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าเหนื่อยเหลือเกินกับสิ่งที่ได้พบ น้อยครั้งนักที่ได้พบกับคนที่กำลังค้นหาบางสิ่งเหมือนข้าพเจ้า น้อยนักที่จะพบผู้ถ่ายทอดปัญญาที่เต็มไปด้วยการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ตั้งคำถามต่อสิ่งเก่าที่ตนถ่ายทอด
มหาวิทยาลัยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หรือ ข้าพเจ้าไม่อยากคิดเข่นนั้นจริงๆ ป้อมปราการและภูผาทางปัญญา กำลังทำลายตนเองอย่างรวดเร็ว แล้วเราจะเหลือสิ่งใดเป็นที่พึ่งต่อไปในสังคมที่เน่าเฟะ และกำลังหาทางออก แสงสว่างในตะเกียงกำลังมอดดับ ดวงตาของเรากำลังมืดบอดไม่เห็นสิ่งใดอีกเลย
ชาวมหาวิทยาลัยจะรู้ตัวไหมเกี่ยวกับสิ่งนี้ ข้าพเจ้าขอเดาว่าพวกเขาไม่รู้ พวกเขายังคงครื้นเครง เริงร่าอย่างสนุกสนาน เต้นรำกันอย่างคนเมามายไร้สติ แล้วเราจะเหลืออะไรในเมื่อเราไม่มีอะไรให้เหลือแล้ว
ข้าพเจ้ายังคงอยู่ที่นี่ต่อไป ด้วยความสิ้นหวัง และศรัทธา ที่มีต่อ มหาวิทยาลัย ต้องใช้ความอดทน และจิตใจที่เข้มแข็งมากทีเดียวในการอยู่ เพื่อทำความเข้าใจในด้านมืด ด้านมืดจะทำให้ข้าพเจ้าพบแสงสว่าง
แสงสว่างทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้น แต่เราก็จำเป็นอย่างยิ่งในการทำความเข้าใจในส่วนที่มืด ซึ่งยังคงดำรงอยู่ หากปราศจากความมืดแล้วไซร้ความสว่างก็คงไม่สามารถปรากฏให้เราเห็น
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 48 20:02:15
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 48 19:59:27
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 48 16:10:00
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 48 15:27:23
จากคุณ :
Anthro Man 
- [
3 ม.ค. 48 09:53:17
]
ข้าพเจ้าขอไว้อาลัยแด่
..... มหาวิทยาลัย
...
