ฉันเป็นคนแปลก ฉันชอบคุยกับคนที่ไม่รู้จัก...
ไม่คิดว่าจะรู้จัก และจะไม่มีวันรู้จัก
โลกออนไลน์ เป็นสถานที่ที่จะหา 'คนไม่รู้จัก' มาคุยด้วยได้ง่ายที่สุดที่หนึ่ง
เป็นสังคมแห่งความลับ ที่ทุกคนไม่จำเป็นต้องเปิดเผยซึ่งกันและกัน
ไม่ต้องเห็นหน้า ไม่ต้องสบสายตา และไม่มีแม้ชื่อ
ฉันจึงเป็นนิรนามในสังคมนั้น...
ไม่มีใครรู้จัก ไม่รู้จักใคร...ไม่มีตัวตน
และในวันที่รู้สึกโดดเดี่ยวเพียงคนเดียวในโลกอย่างเคย ฉันได้คุยกับเขา...
"คุณโดดเดี่ยวคนเดียวไม่ได้หรอก มีคนอีกมากมายในโลกที่กำลังเปล่าเปลี่ยวตามลำพัง
ความเหงาไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งแล้วไม่บังเกิดกับอีกคน ในช่วงเวลานั้นสักหน่อย"
นานๆ เขาจึงจะส่งข้อความมาสักที
แต่ว่า แต่ละที เขาก็มีประโยคที่ควรค่าแก่การอ่านอีกทีเสมอ
"ฉันรู้" ฉันตอบเขาสั้นๆ
เขาไม่ชอบเปิดประเด็น
แต่เมื่อฉันชวนคุยเรื่องอะไรสักเรื่อง เขาก็จะต่อบทสนทนาได้เสมอ
"แต่ไม่รู้ทำไม ฉันชอบคิดแบบนี้ตอนที่ต้องเดินทางคนเดียว"
"คุณขับรถเองหรือเปล่า"
"ไม่...ฉันเดินทางด้วยรถแท็กซี่เป็นประจำ"
"ผมเดาว่าคุณต้องนั่งเงียบๆ แล้วก็มองข้างทางตลอดเวลา"
ฉันยิ้มกับการวิเคราะห์ที่เขาชอบทำเสมอ
"ฉันชอบมองผู้คนที่เดินตามท้องถนน สงสัยว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่
จะมีใคร คิด แบบที่ฉันคิดหรือเปล่า
และจะมีสักคนที่มองฉันแล้วสงสัยว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่บ้างไหม"
"ไม่คุยกับคนขับรถแท็กซี่หรือ"
"ไม่คุย"
"อาชีพขับแท็กซี่เป็นอาชีพที่แปลกนะ"
"แปลกยังไง"
"ในแต่ละอาชีพ คนในอาชีพนั้นๆ มักมีบุคลิกและอุปนิสัยคล้ายกัน ไม่มากก็น้อย
แต่แท็กซี่ไม่ บางคนพูดได้เจ็ดภาษา บางคนเพิ่งออกจากอาชีพการงานเดิมที่หลากหลาย
ตั้งแต่รับราชการ ไปจนถึงแรงงานกรรมกร
บางคนร้องเพลงเพราะกว่านักร้องที่ได้ออกอัลบั้มเสียอีก"
"แปลกอย่างว่าจริงๆ แต่...ฉันคงไม่คุยกับคนขับแท็กซี่หรอก"
"ก็คุณชอบคุยกับคนไม่รู้จัก"
"เป็นกรณีที่แตกต่างกัน ที่นี่ ฉันเริ่มต้น ด้วยการคุยกับคนไม่รู้จัก
แต่ฉันสามารถคุยกับคนๆ นั้นได้อีกครั้ง โดยไม่ต้องเริ่มต้นอยู่เสมอ"
"คุณจะบอกว่า 'คนไม่รู้จัก' กลายเป็น 'คนรู้จักกัน' ได้ใช่ไหม"
"ก็อาจได้ แต่ฉันก็ชอบที่เราจะคุยกันไปโดยไม่มีใครรู้จักใครจริงๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ มากกว่า"
"แต่ถ้าเราไม่รู้จักกัน การติดต่อครั้งต่อไป ผมคงไม่รู้ว่าเป็นคุณจริงๆ หรือเปล่า"
"เราสามารถพิสูจน์ตัวจริงซึ่งกันและกันด้วยความต่อเนื่องของบทสนทนา"
"ถ้าอย่างนั้น เราต้องคุยกันมากพอที่จะเชื่อมโยงความสัมพันธ์กันได้"
"ไม่ต้องมากหรอก เช่น...ถ้าฉันพูดเรื่องแท็กซี่"
"ผมจะถามว่า วันนี้คุณได้คุยกับคนขับแท็กซี่หรือยัง"
"ฉันก็จะบอกว่า ฉันไม่คุยกับคนขับแท็กซี่หรอก"
เขาส่งข้อความเป็นเสียงหัวเราะกลับมา
"ธรรมดาคุณไม่ค่อยได้ไปไหนตามลำพังใช่ไหม"
นานๆ เขาจะเริ่มคุยก่อนบ้าง อย่างครั้งนี้
"ก็ไปนะ...ทำงาน เดินเล่น ซื้อของ กินข้าว...
คนเดียว แล้วก็ไม่เหงาด้วย ยกเว้นแต่ตอนเดินทางเท่านั้น"
"ผมจะไม่ถามนะ ว่าทำไม เพราะคุณบอกแล้วว่าไม่รู้"
"ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันรู้ ฉันจะบอกคุณก็แล้วกัน"
"แปลกนะ ธรรมดาคุณไม่ชอบตอบคำถามไม่ใช่หรือ"
"ฉันไม่ตอบคำถาม หากเรื่องที่ถามเป็นเรื่องส่วนตัว"
"สิ่งที่คุณคิด ความคิดของคุณ...นั่นไม่ใช่เรื่องส่วนตัวหรือไง"
"ก็คุณไม่รู้นี่...ว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นใคร"
"ความคิดของคุณ เปิดเผยตัวตน มากกว่าการบอกชื่อของคุณให้ผมทราบเสียอีก"
จริงอย่างเขาว่า...การไม่มีตัวตน ทำให้คนยอมเปิดใจในโลกเสมือนอย่างไร...ฉันก็เป็นอย่างนั้น
ฉันปรารถนาจะเปิดเผย ในขณะที่ปกปิด
กับคนที่รู้จักกันเพียงตัวอักษรในโลกออนไลน์
เราเข้าถึงจิตใจกันได้มากกว่าคนที่เจอหน้าค่าตากันทุกวันเสียอีก
"ฉันเป็นคนกล้า ในขณะที่กลัว
ฉันคุยกับคุณที่นี่ได้ เพราะที่นี่...ไม่มีใครทราบจริงๆ ว่าใครเป็นใคร"
เขาเงียบไปนานก่อนจะส่งข้อความกลับมา
"คุณคิดผิด ที่คิดว่าคุณได้พูดจากับใครสักคนที่ไม่รู้จัก
แล้วก็ไม่มีใครใส่ใจด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร"
"ก็เป็นจริงอย่างนั้นไม่ใช่หรือ"
คราวนี้เขาเงียบไปนานกว่าทุกๆ ครั้ง กว่าจะตอบกลับมา
"ในไซเบอร์สเปซ โครงสร้างพื้นฐานบางอย่างระบุตัวบุคคล
อย่างไมโครโปรเซสเซอร์ในเครื่องคอมพิวเตอร์ของคุณ
มีหมายเลขพื้นฐานที่สามารถใช้ติดตามกลับไปยังตัวเครื่องได้"
ฉันรู้สึกอึ้งไป เราไม่เคยคุยกันมากไปกว่าเรื่องของความคิดและความรู้สึก
และเพราะไม่รู้กระมังว่าเขาเป็นใคร ทำงานอะไร
ฉันจึงทึ่งไม่น้อยกับการแสดงความรู้ของเขาครั้งนี้
"ฉันไม่ได้ล่องหน ฉันแค่ไม่มีตัวตนที่นี่
ถ้าคุณทำอย่างนั้นได้ คุณก็แค่รู้จักเจ้า 'เครื่อง' นี้ คุณไม่ได้รู้จักฉันสักหน่อย"
ฉันรู้สึกได้เลย ว่าความมั่นใจในการพิมพ์บทสนทนาขาดหายไปมาก
"คุกกี้ที่คุณใช้ในการท่องเว็บ กับจุดอ่อนเล็กๆ น้อยๆ ของเบราเซอร์
บอกผมว่าคุณไปไหนมาบ้างในแต่ละวัน
คุณล็อกเข้าไปที่ไหน คุณสนทนากับใครที่คุณรู้จักหรือไม่รู้จัก
ผมว่า ผมรู้จัก 'คุณ' มากกว่า 'เครื่อง' นะ"
"รู้สึกว่าฉันจะถูกคุมคามใช่ไหม"
"ผมแค่บอก ว่าเมื่อคุณล็อกเข้าใช้งานคอมพิวเตอร์ หรือเมื่อคุณไดอัลอัพเพื่อออนไลน์
คุณได้แสดงตัวตนของคุณ ก็เท่านั้น การพิสูจน์ตัวตนเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วนต่อวัน
และทำได้โดยการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ที่ต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ
ไม่ต่างอะไรกับความต่อเนื่องของบทสนทนา"
ฉันคิดลังเลอยู่นานก่อนจะส่งข้อความไปอีกครั้ง
"คุณรู้อะไรบ้างแล้วล่ะ"
"รู้ว่า นิรนามในไซเบอร์สเปซเป็นเรื่องจอมปลอม ไม่มีใครเป็นนิรนามได้โดยสมบูรณ์ที่นี่
เพราะทุกๆ ข้อความ และทุกๆ ข้อมูลที่นี่ ไม่ใช่ข้อความในขวดที่ลอยมาตามกระแสน้ำ"
"คุณเป็นแฮกเกอร์หรือ"
"ผมไม่เคยเรียกตัวเองอย่างนั้น"
"คุณคงไม่ได้แอบดูข้อมูลของฉันใช่ไหม"
"ผมไม่เคยคิดว่าผมทำแบบนั้น"
"...คุณเป็นใคร"
"ผมไม่ตอบคำถาม หากเรื่องที่ถามเป็นเรื่องส่วนตัว"
แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 48 15:01:52
แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 48 10:39:23
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 48 07:10:28
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 48 18:09:01
จากคุณ :
ninaM 
- [
3 ม.ค. 48 14:35:23
]
[เรื่องสั้น] ..... ค น ไ ม่ รู้ จั ก .....
