อย่าเก็บรัก
ยูเรนัส (เขียน)

“...สัญญาได้ไหม ระหว่างทางหัวใจคุณจะมีใครสักกี่คนก็ตามที
แต่สุดทางรัก สองตาคุณจะไม่เหลือบแลผู้ใด...นอกจากผม”
………………………………………………………………………………..
บทนำ
ความมืดกำลังโรยตัว ทำให้แสงไฟจากยานพาหนะจำนวนมากเริ่มที่จะสว่างไสว ดูเหมือนกับแสงอาทิตย์ดวงน้อยๆ หลากหลายดวงกำลังส่องแสงระยิบระยับ

พรตยืนมองดูแสงไฟหน้ารถที่แล่นแผ่นหน้าบ้านจากห้องนอนชั้นบนนานแล้วเกือบสองชั่วโมง

มอง...เหมือนกับหลายค่ำคืนที่ผ่านมา นับแต่มีใครบางคนผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วโฉบเอาหนึ่งชีวิตที่เคยอยู่ชิดใกล้ให้ถอยห่างออกไปทีละนิด ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเขาล้มตัวลงนอน ร่างอบอุ่นที่เคยอยู่ชิดใกล้ก็หายไปโดยปราศจากร่องรอยในที่สุด

พรตถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อคิดว่า ค่ำนี้คงไม่ต่างจากคืนทีผ่านมา จากนั้นจึงเดินไปทรุดตัวลงบนเตียงนอนที่ปูด้วยผ้าปูสีฟ้าสะอาดสะอ้าน

สีฟ้าที่ใครคนหนึ่งหลงรักมันหนักหนา จนถึงกับจารึกลงในแผ่นกระดาษที่ว่างเปล่าว่า “ผมชอบผ้าปูที่นอนสีฟ้ามากที่สุด เวลานอนแล้วมันเหมือนว่า เราเป็นดาวดวงน้อยๆ ที่ล่องลอยอยู่บนฟ้า”

และด้วยเหตุผลนี้เอง ทำให้พรตต้องตระเวนหาซื้อผ้าปูที่นอนสีฟ้าเป็นการใหญ่ จนทำให้เกิดเป็นนิสัยประจำตัวอย่างหนึ่งว่า เมื่อใดที่ผ่านร้านขายเครื่องนอน เขาจะต้องแวะเวียนเข้าไปในร้านอยู่ร่ำไป

พรตพลิกตัวไปมาบนนอนที่นอนอย่างกระสับกระส่าย กับความคิดหลากหลายที่ประดังเข้ามาในหัว และมารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อนาฬิกาข้างฝาส่งเสียงให้รู้ว่า มันเดินทางมาถึงเที่ยงคืนแล้ว

“เที่ยงคืน” พรตพึมพำ

“เที่ยงคืน”พรตพึมพึมอีกครั้ง เมื่อความคิดบางอย่างแล่นมาในหัว และครั้งนี้เองมันมีผลให้เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนอีกครั้ง พร้อมกับปาดน้ำตาที่หลั่งออกมาอาบแก้มลวกๆ แล้วดิ่งตรงไปที่ตุ้เสื้อผ้าขนาดย่อมซึ่งวางอยู่มุมหนึ่งของห้องนอนอย่างรวดเร็ว

“ไปไหนนะลูก”

พรตสบตามารดาที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ภายในห้องรับแขกชั้นล่าง แล้วใช้มือข้างหนึ่งชี้ไปยังบานประตู

“ดึกแล้วนะลูก”

พรตยิ้มให้มารดา ก่อนจะชี้มือไปที่ประตูอีกครั้ง

ซึงนั่นทำให้คนที่ร้องทักออกมาต้องข่มใจ แล้วพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นจึงหันกลับไปดูโทรทัศน์ดังเดิม

แต่เมื่อพรตเอื้อมมือไปบิดลูกบิด
เขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีมือข้างหนึ่งเอื้อมมาสัมผัสที่แผ่นหลัง และเอ่ยปากว่า
“อย่าให้ดึกมากนะลูก”

พรตหันไปมองมารดา แล้วพยักหน้ารับ แม้นว่าสองหูของเขาจะไม่ได้ยินเสียงนั้นก็ตามที แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคในการสื่อสาร เพราะเขาสามารถอ่านริมฝีปากได้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกับเขา ทว่าโชคร้ายตรงที่ว่า เขานั้นไม่สามารถสื่อสารกลับไปเช่นเดียวกันได้ อันเกิดมาจากความโชคร้ายที่หูหนวกและเป็นใบ้มาตั้งแต่เกิด

“ครับแม่” พรตส่งสัญญาณมือเป็นการตอบรับ ก่อนจะเปิดประตู แล้วก้าวเท้าออกไปสู่ภายนอก ที่บัดนี้ ความมืดปกคลุมไปทั่ว และ มีลมเย็นพัดผ่านร่างกายอย่างแผ่วเบา



“จะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง”

ชายหนุ่มพึมพำ แล้วก้าวเท้าย่ำไปบนถนนที่มีแสงนีออนให้ความสว่างเป็นระยะๆ ด้วยหัวใจที่เหน็บหนาว เมื่อนึกถึงข้อความออดอ้อนจากใครคนหนึ่งที่เคยจารึกข้อความลงบนแผ่นกระดาษว่า

““...สัญญาได้ไหม ระหว่างทางหัวใจคุณจะมีใครสักกี่คนก็ตามที
แต่สุดทางรัก สองตาคุณจะไม่เหลือบแลผู้ใด...นอกจากผม”

และมันกลายเป็นสิ่งที่ตอกย้ำหัวใจของเขาว่า เขาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอีกต่อไป
...เขามีหน้าที่จะต้องเก็บรัก เก็บหัวใจ ไว้ให้ใครคนหนึ่งเสียแล้ว
และเป็นใครคนที่วันนี้...หายไปโดยปราศจากคำอำลา



////////////////////////////////////////////////////////
โปรดติดตามตอนที่ 1 เร็วๆ นี้