เจ้าชู้ !!!!
ใช่.. ใครหลาย ๆ คนบอกว่าเขาเจ้าชู้ แต่เขาเองกับคิดว่าการกระทำทั้งหมดมันเป็นความรู้สึกอ่อนโยน ธรณ์สามารถสร้างความสัมพันธ์ดี ๆ กับคนที่เขาเดินสวนทางกันได้ในเวลาไม่นาน ความรู้สึกดี ๆ ความห่วงใยที่มักเผื่อแผ่ให้คนรอบข้าง ทำให้เขาดูเป็นเทพบุตรได้อย่างไม่อยากเย็น

“ย๊ากกกกกกกส์” เสียงร้องหลงของผู้หญิงที่กำลังหอบเอาแฟ้มพะรุงพะรังชนเข้าอย่างจังกับร่างสูงของคนตรงหน้าเข้าอย่างจัง

“ซวยจริง ๆ ไอ้เอเอ่ย ทำไมแกถึงได้ซวยอย่างนี้ฟ่ะ” คนตัวเล็กที่หอบแฟ้มบ่นพึมพำก่อนจะก้มลงเก็บอย่างหงุดหงิด ก็จะไม่ให้บ่นได้ไง นอกจากงานเก่าที่ต้องเอามาแก้ใหม่จนไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ซ้ำต้องเริ่มคิดล้ำหน้าไปถึงงานใหม่ที่กำลังรออยู่

“มันน่าจะไปเป็นสะใภ้นายกให้รู้แล้วรู้รอดน่า” คนเก็บแฟ้มยังคงบ่นต่อไป โดยไม่ได้สนใจคนที่เธอเข้ามาชน แขนยาว ๆ ของคนตัวสูงถูกส่งมาให้เอเซียจับเพื่อที่จะพยุงขึ้น

“ไม่ต้อง ฉันลุกเองได้ คุณเดินยังไงถึงได้มาขวางทางฉัน” เอเซียโวยวายใส่หลังจากที่เก็บแฟ้มเสร็จ พร้อมทั้งพยุงตัวให้ลุกขึ้น

“แล้วนี่เข้ามาทำไม มันเลยเวลางานมาแล้วนี่”

“พอ ๆ คุณนั่นแหละ ทำไมยังไม่กลับบ้าน นี่มันจะทุ่มแล้วนะครับ แล้วที่นี่ก็เป็นของผม ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงนุ่มนวล ยิ้มน้อย ๆ ให้คนที่กำลังทำหน้าบึ้ง

“กล้ามากนะค่ะคุณ ที่ของคุณ จะบ้าเหรอ นี่มันตึกนะคุณ ไม่ใช่ป่าโกงกาง จะได้มาจับจองเป็นที่ของตัวเองได้” เธอว่ากลับคนที่กำลังยิ้มแพรวพราวให้

“อ้าว เอเซีย ยังไม่กลับอีกเหรอ ขยันจริง ๆ นะ” ธินกร เปิดประตูห้องทำงานส่วนตัวออกมาดูเสียงโวยวาย

“คุณธิน จะไม่ให้ขยันได้ไง เอโดนแก้งาน ข้าวก็ยังไม่ได้ทาน อีกอย่างนะ เอจะลาพักร้อน ต้องเคลียร์งานให้เสร็จไว ๆ ไม่งั้นพี่ชายของคุณไม่ให้เอไปแน่ ๆ “ เธอหันไปโอดครวญกับคนมาใหม่

“โห น่าสงสารจัง พี่ธีย์นี่ใช้ลูกน้องเกินเวลา ใช่ไม่ได้”

“คุณธินค่ะ คนนี่ขโมยค่ะ เขาบอกกับเอว่า เขาเป็นเจ้าของที่นี่ ทำยังกับที่นี่เป็นป่าโกงกาง” เอเซียขยับมาใกล้ ๆ ธินกร พร้อมกับบอกเกี่ยวกับผู้ชายที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นัยน์ตาแพรวพราวคนนั้น

“เหรอ ….” ธินกรตอบเสียงสูง

“ไอ้ธรณ์ แกไปทำยังไงให้เจ้าแม่ออฟฟิศคิดว่าแกเป็นขโมยว่ะ” ธินกรหันไปถามคนถูกกล่าวหา

“ไม่ทราบครับพี่ ยัยนี่เดินมาจากไหนไม่รู้ หอบแฟ้มมาเยอะแยะ ชนผมก็ไม่ขอโทษ แล้วยังมาว่าผมเป็นขโมยอีก …..นี่ดีนะครับว่าติดตรงน่ารัก ไม่งั้นผมคง”

“พอ ๆ ไอ้ธรณ์ แกนี่เจ้าชู้ไม่เลือก”
เอเชียเอามือตีหน้าผากตัวเองเบา ๆ หลังจากที่ฟังสองพี่น้องคุยกัน คุณธีย์ คุณธินกร และนายธรณ์ เขาเป็นพี่น้องกัน ทำไมเธอไม่ช่างใจแต่แรกนะ ว่าหน้าตา คิ้ว คาง หู ปาก จมูก ออกจะคล้ายกันสะขนาดนั้น แม้ว่านายธรณ์คนนี้จะมีหน้าตาที่ดีกว่าพี่ ๆ ก็เถอะ ทำไมเธอไม่สังเกตนะ เอเซียกระพริบตาถี่ ๆ อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายในตอนนั้นเลย หาเรื่องให้ตัวเองไม่หละ เอเชีย แกตกงานแน่ ๆ เธอคิดในใจ ยิ้มแหย่ ๆ ให้สองพี่น้อง

“ฮ่า ๆ ๆ เป็นพี่น้องกันนี่เอง เอนี่ไม่สังเกตเลย จะกลับบ้านใช่มั้ยค่ะคุณธิน เชิญค่ะ เอต้องขอตัวทำงานก่อน” ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบเดินออกจากกลุ่มสนทนาพร้องด้วยแฟ้มกองโต แต่เสียงห้าว นุ่ม ๆ ของอีกคนดังขัดจังหวะก้าวเดินของเธอเสียงก่อน

“เดี่ยว หยุดนะ” ธรณ์เดินตัวปลิวมาอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ไวเท่าความคิดเขาก้มหน้าลงมากระซิบใกล้ ๆ หูของเอเชีย

“ผมชื่อธรณ์ ยินดีที่ได้รู้จัก “ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดต้นคอของเอเซียจนต้องห่อไหล ก็หน้าหล่อ ๆ ของเขาอยู่ใกล้แค่นี้ แล้วเกิดมาอายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอแบบนี้เลย

หลังจากเรียกสติกลับได้ในเวลาที่ไม่นานนัก เอเซียใช้นิ้วเรียวยาว จิ้มไหล่ดันหน้าของคนรุกรานให้ออกไกลตัว
“ค่ะ ไม่ต้องบอกใกล้ ๆ ก็ได้”

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ สาวน้อย ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใกล้ผม รู้มั้ย” ธรณ์ว่าพลางส่งยิ้มที่ทำให้เธอต้องหลบรอยยิ้มนั้น

“เสียใจนะค่ะ แต่คงไม่ใช่ฉันแน่นอน เพราะ ฉันไม่ได้รู้สึกแบบผู้หญิงพวกนั้น” เธอว่าตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างห้วน

“นายธรณ์ ฉันว่านายอย่างไปยุ่งกับเธอดีกว่าน่า ปล่อยเด็กมันไปเถอะ ตัวแค่นี้เอง”

“พี่ธิน ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย นี่พนักงานของเรานะครับ ผมจะมาช่วยงานพี่ก็ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร”

“แต่….”

“ไม่มีแต่ครับ พี่รอผมหน่อยนะครับ” ธรณ์พูดจบคว้าข้อมือของคนหน้าบึ้งให้เดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานตัวโตของหล่อน

“เก็บของเถอะ แล้วเดี่ยวผมจะพาไปทานข้าว”

“ไม่ไป ฉันไม่หิว”

“ได้ไง ก็บอกว่ายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง”

“ก็ไม่หิวไง ไม่รู้เรื่องหรือไง”

“เก็บของ ผมจะนับ 1 ถึง 3 ถ้าไม่เก็บคุณ….” ธรณ์บอกเสียงจริงจัง หน้าหล่อ ๆ ตอนนี้มันดูคมเข้มจนเอเซียไม่อยากมอง

“เก็บของเถอะเอเซีย เดี่ยวผมจะพาคุณไปส่ง” ธินกรบอก
เพื่อเป็นการยุติปัญหาทั้งหมด

“แต่ ……..ก็ได้ ๆ เอมันลูกจ้างนี่” เอเซียบ่นพลางกวาดข้าวของใส่กระเป๋า ขว้างค้อนให้คนที่ยิ้มพราวอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา นี่ขนาดเพิ่งเจอกันนะนี่ยังทำให้เธอต้องหงุดหงิดได้ขนาดนี้ แถมเธอยังต้องยอมสยบให้ง่าย ๆ ด้วย นี่ถ้าไม่ใช่คุณธินสั่งฉันไม่ทำหรอก …อีกตาธรณ์ เอเซียบ่นในใจ
เอเซียเดินตามคนทั้งสองออกมาจนถึงลานจอดรถ ก่อนจะพาตัวเองไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ทางด้านซ้ายของลานจอดรถ

“นั่นคุณจะไปไหน”

“ฉันจะกลับบ้านไง” เอเซียสะดุ้งโหยง….กับเสียงนุ่ม ๆ ที่
ร้องถาม

“ทางนั้นมันไม่ใช่ที่จอดรถของผมนี่”

“ก็ใครบอกว่าใช่ละ ฉันจอดรถตรงนี้ก็ต้องไปทางนี่สิ”

“แต่ผมจะไปส่งคุณ ….ผมสั่งให้คุณไปกับผม” ธรณ์บอกพร้อมทั้งก้าวเข้าไปคว้าข้อมือขาวให้เดินกลับมาทางเดิม

“โอ้ย …..มันจะมากไปแล้วนะคุณ เรื่องไรฉันต้องไปกลับคุณ ยุ่งกับฉันจริง ๆ นะ อีกอย่างฉันมีรถ กลับเองได้ ไม่ได้เป็นง่อยนะ”

“แต่ผมจะไปส่ง” เสียงของธรณ์เริ่มดังขึ้น หลังจากที่คนตัวเล็กเสียงดังขึ้น เท้าเล็ก ๆ ที่ตั้งใจตวัดไปโดนขาของคนตัวโตกว่าอย่างจัง และนั่นก็ได้ผล เขาปล่อยมีเอเซียออก หน้าหล่อเริ่มเหย่เกเพราะความเจ็บ

“ฝันไปเถอะ ฉันเป็นคนนะคุณ ไม่ใช่มนุษย์บ้าผู้ชาย” เอเซียร้องบอกหลังจากที่ถอยหลังมาได้ไม่กี่ก้าว แล้วรีบวิ่งไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง ปล่อยให้ธรณ์ยืนเจ็บใจเพราะความเจ็บปวด ธินกรได้แต่ส่ายหน้ากับความก๋ากั๋นของลูกน้องสาว ส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ให้น้องชายตัวเอง คราวนี้นายธรณ์เจอของดีแล้วแน่ ๆ


.....คนอยากเขียนมาแล้ว นาน ๆ จะมีผลงานมาให้ ฝากไว้หน่อยนะ ยินดีรับคอมเม้นเพื่อพัฒนางานเขียน...^_^