ความคิดเห็นที่ 1 “ทาคุยะ...รอนานมั้ย?” ฉันว่าพลางวิ่งกระหืดกระหอบมาจากมหา’ลัย วันนี้ฉันกับทาคุยะนัดกันไว้ตอนห้าโมงตรง ฉันติดเรียนรอบบ่าย กว่าจะเลิกก็ห้าโมงกว่าแล้ว เลยต้องรีบมานี่ “ไม่เป็นไร นั่งสินารุ” ทาคุยะว่าพลาง ยื่นมือไปรับเมนูจากบริกรที่เดินเข้ามาบริการ เราสองคนสั่งอะไรกันนิดหน่อย ก่อนจะคุยกันไปเรื่อยในสิ่งที่ชอบเหมือนกัน “เดี๋ยวฉันว่าจะไปซื้อของหน่อย นารุไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ทาคุยะว่าพลางหันไปเรียกให้พนักงานมาเก็บเงิน ฉันนิ่งคิดว่าจะไปดีรึเปล่า...ฉันมีงานอะไรต้องทำหรือเปล่านะ... “อืม...ได้” ฉันตกลง เราสองคนเลยไปชิบูยะเพื่อเลือกของให้ทาคุยะ เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ไปทั่ว จนท้องร้องนั่นล่ะ เราสองคนถึงได้รู้ว่าดึกดื่นขนาดไหน สองมือตอนนี้เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ตอนแรกฉันว่าจะไม่ซื้อแต่ก็ได้มาจนได้ “หาไรกินกันก่อนนะ” ทาคุยะพูดขึ้น จากนั้นเราสองคนก็เดินเข้าร้านอาหารแถวนั้น ทานอาหารเย็นกัน แล้วแยกย้ายกันกลับ . . . . . เรานัดกันที่ร้านนี้บ่อยๆ แถมยังชวนกันไปไหนด้วยกันเป็นประจำ ความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากความเป็นเพื่อนสนิทที่มีให้กันกลายเป็นมากกว่าเพื่อน โดยที่เราสองคนไม่รู้ตัว วันหนึ่ง เขาก็สารภาพรักกันฉัน ...ที่ร้านนี้ โต๊ะตัวนี้... “นารุ ฉันรักเธอ คบกับฉันนะ” ประโยคนี้ฉันยังจำมันได้ดี มันดังวนเวียนในสมองฉันนับร้อยๆเที่ยว เมื่อเข้าใจประโยคที่ถูกส่งมาถี่ถ้วน หน้าฉันก็พลันร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “เอ่อ...” ฉันหลุดประโยคที่ควรจะตอบไปได้แค่นั้น พูดไม่ออก บอกไม่ถูกแฮะ... “เธอไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้...ฉันจะมาฟังคำตอบพรุ่งนี้นะ” ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ในสมองว้าวุ่น หน้าที่ร้อนตอนนี้แทบไหม้ แล้วเขาก็ขอตัวกลับไป เหลือเพียงแต่ฉันที่ยังคงนั่งค้างเติ่งอยู่แบบนั้น คืนนั้นทั้งคืนสมองฉันก็มีแต่เรื่องนี้ ฉันคิดจนได้คำตอบและแน่ใจอย่างที่สุดว่าจะตอบว่าอย่างไร รุ่งขึ้นฉันกับทาคุยะนัดกันตอนบ่ายกว่าๆ วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันกับเขาไม่มีเรียนทั้งคู่ ฉันเร่งฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินให้เร็วขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือที่เกือบจะบ่ายเต็มทีแล้ว ไม่เกิน 5 นาทีฉันก็วิ่งมาถึงหน้าร้าน เมื่อเปิดประตูเข้าไปปรากฏว่าเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเขา ฉันก็อดที่จะหน้าร้อนไม่ได้ สาวเท้าเดินไปหา พบกับเขาที่มีรอยยิ้มรออยู่ “หวัดดีทาคุยะ ขอโทษนะที่มาสาย” เขาพยักเพยิดให้ฉันนั่ง ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงาน “ไม่เป็นไรนารุ...นั่งให้หายเหนื่อยก่อนเถอะ วิ่งมาไม่ใช่เหรอ” ทาคุยะพูดพลางยิ้มให้ เขาคงจะเห็นอาการหอบแฮ่กๆของฉัน...ก็ฉันวิ่งมาจริงๆนี่ เหนื่อยนะเนี่ย  ฉันพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ค่อยกล้าสบตาคนตรงหน้าเลยแฮะ “รับอะไรดีครับ” เสียงพนักงานแทรกเข้ามา เขาหันไปสั่งอะไรสองสามอย่างโดยที่ไม่ได้ถามฉันสักคำ แล้วก็คงจะเห็นหน้างงๆจากฉัน เขาเลยตอบด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ฉันเห็นเธอเหนื่อยอยู่เลยสั่งแทน แล้วที่เธอสั่งมันก็เหมือนเดิมตลอด ฉันรู้หรอกว่าเธอชอบอะไร” เขาอธิบายซะยืดยาว จนฉันออกจะแปลกใจไม่ได้ นี่เขาสังเกตด้วยเหรอว่าฉันชอบกินอะไร สั่งอะไรบ้างเวลามาร้านนี้ พอรู้แล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้แฮะ “อืม...ขอบใจนะทาคุยะ” เขายิ้มตอบฉัน...ไม่นานของที่สั่งก็ถูกวางลงตรงหน้าเราสองคน เขานำฉันคุย เราคุยกันเรื่อยๆหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องทั่วๆไป เรื่องเพื่อน เรื่องการเรียน เรื่องความชอบของเราที่เหมือนๆกัน ฉันก็เบาใจไปได้เปราะหนึ่งที่เขายังไม่เอาคำตอบตอนนี้ แต่ฉันก็โล่งใจไปได้ไม่นาน อยู่ๆเขาก็ทำหน้าจริงจัง เปลี่ยนหัวข้อสนทนาจากเรื่องที่คุยอยู่(ซะงั้น) “นารุ...คำถามเมื่อวาน...คำตอบล่ะ” สายตาที่มองมานั้นจริงจัง แววตาที่แฝงไปด้วยความจริงใจ ทำฉันหน้าร้อนขึ้นมาอีก ฉันเสมองไปอีกทางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ...เขินนะเนี่ย “เอ่อ...คือ...” “หืม?” มือใหญ่เลื่อนมากุมมือฉันไว้เบาๆ...อบอุ่นชะมัด “อือ...” ฉันพยักหน้าตอบเสียงเบา “หา? ว่าไงนะ” เสียงเขาถามเจือความดีใจเอาใจ ฉันรู้เขาได้ยิน แล้วก็แกล้งถามฉันแน่ๆ พลันเมื่อหันหน้ากลับไปมองก็เจอทาคุยะทำหน้าทะเล้นยิ้มกว้างอยู่ “จะว่าไงเล๊า” ฉันแว๊ดๆไปแก้เขิน ตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย “เป็นแฟนกันแล้วนะนารุ” เขาพูดออกมาพลางจับมือฉันขึ้นไปจุมพิตเบาๆ ฉันพยักหน้ารับอายๆอีกครั้ง...ทำไมต้องทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้ด้วยนะ “กินเค้กเถอะ” ฉันชักมือออกอายๆ ก่อนจะก้มลงมองเค้ก ตักเข้าปาก เย็นวันนั้นทาคุยะชวนฉันไปสวนสนุกด้วยกัน เราเล่นเครื่องเล่นต่างๆเยอะทีเดียว จนท้ายสุดฉันกับเขาก็ตกลงกันว่าจะนั่งชิงช้าเป็นอย่างสุดท้าย “สวยเนอะทาคุยะ...” ฉันว่าพลางมองออกไปยังนอกกระเช้า ท้องฟ้าตอนนี้มืดสนิท พระจันทร์ดวงโตเหลืองอร่ามลอยเด่น ดวงดาวเล็กใหญ่เต็มฟ้าพาส่องแสงอวดตัดกับพื้นฟ้าสีดำ “อืม...สวย แต่นารุสวยกว่านะ” “อี๋...เน่าอ่ะ” แต่ถึงจะเน่ายังไง ฉันก็รู้สึกนะ ว่าหน้าฉันคงจะแดงมากแน่ๆ แล้วฉันก็เสมองออกไปนอกกระเช้า ไม่อยากมองหน้าทาคุยะเลย ก็ตาสิ หวานเยิ้มซะขนาดนั้น คืนนั้นทาคุยะมาส่งฉันที่คอนโด ก่อนจะขอตัวกลับไป หลังจากนั้นฉันกับเขาก็คบกันเป็นแฟนเหมือนคู่อื่นๆทั่วไป ไปเที่ยว ไปซื้อของ เดินเล่น ดูหนังด้วยกันบ่อยๆ หรือแม้กระทั่งการมานั่งที่ร้านนี้ ร้านที่เราพบกันครั้งแรกนี้บ่อยๆ “ทาคุยะ...หนังเรื่องนี้สนุกเนอะ” ฉันว่าพลางยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา ฉันกับเขาเพิ่งไปดูหนังกันมา เป็นหนังคอมดี้ตลกๆ ฉันกับเขาชอบแบบนั้นเหมือนกัน “อืม...ขำเป็นบ้าเลย” เขาว่าพลางยกน้ำขึ้นดื่มบ้าง...หัวเราะมากๆนี่คอแห้งเนอะ “งั้น...วันหลังเราไปดูอีกเรื่องกันดีกว่า...เพื่อนๆบอกขำมากเลย” ฉันหมายถึงหนังอีกเรื่องที่เราไปดูโปรแกรมไว้แล้วด้วยกัน อาทิตย์หน้าเรานัดกันว่าจะไปดู เขาพยักหน้ารับ “ว่าแต่ตอนนี้ไปไหนกันดีนารุ” ฉันคิดก่อนจะยิ้มตอบ “ไปเดินชิบูยะดีกว่า..ฉันอยากได้สร้อยอ่ะทาคุยะ นะ” ฉันพูดอ้อนๆพลางทำหน้าปริบๆ เขาหัวเราะก่อนจะพยักหน้า หลังจากกินกันเสร็จเราก็ไปชิบูยะ เพื่อจะซื้อสร้อยอย่างที่ฉันต้องการ แล้วปรากฏว่าเมื่อไปถึงเราดันไปแหวนมาคนละวงซะนี่ “ใส่เหมือนกันเลยเนอะ” ฉันว่าพลางชูนิ้วที่สวมแหวนที่เหมือนกับเขาขึ้นมาดู เขาชูนิ้วขึ้นมาบ้าง “จะได้เหมือนอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไง” เขาพูดออกมาก่อนจะยิ้มหวานให้ ฉันก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ ”ทาคุยะ เน่าอีกแล้วนะ” ว่าพลางทุบเข้าให้ทีที่ไหล่เขา “เน่าเพราะรักนี่” และ...แทนที่ฉันจะยิ้มดีใจ ฉันอยากที่จะอ๊วกซะมากกว่า เน่าไม่เคยเปลี่ยนเลย จากนั้น ความสัมพันธ์ของเราก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเราสองคนมีอะไรกัน ถามว่าฉันเสียใจมั้ย ฉันตอบได้เลยว่าไม่เคยเสียใจ เพราะฉันรักเขา แม้กระทั่งในตอนนี้ก็ตาม... “ฉันรักเธอนะ...นารุ....” “ฉันก็รักนายทาคุยะ...” คำรักที่เคยบอกไม่เคยจางหาย...ร่างกายที่เป็นคนๆเดียวกันย้ำถึงคำรักได้เป็นอย่างดีระหว่างฉันกับเขา ........... .................... .............................. ผ่านมากว่า 10 นาทีแล้ว ทว่าเราสองคนต่างนั่งเงียบกันอยู่นาน ไม่มีใครปริปากออกมา จนเขาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาเอง  เสียงทุ้มเอ่ยเรียกฉันเบาๆ “นารุ” “หือม์?” ฉันขานรับในลำคอพลางคนกาแฟในถ้วยเบาๆ ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร  ฉันได้ฟัง ได้เห็นอะไรๆมามาก เขาคงไม่รู้ว่าฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา รู้แม้กระทั่งสิ่งที่เขาจะพูดออกมาในตอนนี้ก็ตาม “ฉันมีอะไรจะบอกเธอ” ฉันพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ลมหายใจติดขัดอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่พยายามที่จะยอมรับ แต่ถึงอย่างไรฉันก็ยังกลัวที่จะได้ยินมันอยู่ดี “อะไรเหรอ” ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มถามเขา “คือ...เอ่อ...” พูดไม่ออกสินะ...ฉันรู้ว่าเขาคงไม่รู้จะเริ่มอย่างไร เริ่มตรงไหนถึงจะตรงประเด็นที่สุด “อะไรเหรอทาคุยะ...” ฉันถามออกไปอีกครั้ง “เอ่อ...เราเลิกกันเถอะนารุ” ฉันว่าฉันทำใจมาแล้วนะ...แต่พอมาได้ยินจริงๆก็อดที่จะเจ็บแปลบในอกไม่ได้ แม้ฉันจะยอมรับความจริงได้แล้ว จะทำใจกับประโยคนี้มานานแล้ว หากก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี   “อืม...ตกลง...เราเลิกกัน” ฉันเน้นย้ำทุกคำพูดพลางยิ้มให้เขา เขามองหน้าฉันอย่างงงๆ  คงจะสงสัยสิว่าฉันพูดคำว่าเลิกกันได้ง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร  แถมยังยิ้มได้อีก ฉันรู้เขาเสียใจที่จะต้องบอกคำนี้กับฉัน ถึงได้ทำหน้าแบบนั้นมาตลอด “นายจะถามฉันว่า...ทำไมฉันถึงทำแบบนี้เหรอทาคุยะ” เขาพยักหน้าตอบ “ถามว่าเสียใจมั้ย...ฉันตอบได้เลยว่าเสียใจ ถามว่ายังรักนายอยู่มั้ย ฉันก็ตอบได้ว่ารัก” ฉันตอบออกไปเน้นทุกคำพูด สิ่งที่คิดเอาไว้ถูกถ่ายทอดให้เขาได้รับฟัง “แล้วทำไม...” “แต่ที่ฉันทำไปเพราะฉันทำใจมานานแล้ว...ว่าจะได้ยินคำนี้จากนาย” หน้าเขาทั้งงงประสมไปด้วยความตกใจที่ได้ยิน ฉันยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ฉันรู้ว่านายไม่ได้รักฉันแล้ว...นายรักฮาซึกิ พวกนายคบกันฉันรู้มาตลอด” ฉันหยุดหายใจ สีหน้าของเขายังคงเป็นเช่นเดิม คงไม่คิดว่าฉันจะรู้ทุกอย่างแบบนี้ “ฮาซึกิอยู่ไหนล่ะ...มาด้วยกันไม่ใช่เหรอ” ฉันถามขึ้นมากะทันหันพลางมองไปรอบๆร้าน เห็นฮาซึกิอยู่อีกมุมหนึ่งของร้าน หันหลังให้โต๊ะที่ฉันกับทาคุยะนั่งอยู่ “เอ่อ...” เขาคงพูดไม่ออก “เรียกมานั่งด้วยกันสิ...” ฉันยังคงพูดต่อไปเสียงเรียบ คงไม่คิดสินะว่าฉันจะใจแข็งขนาดนี้ “เอ่อ...ไม่ดีกว่านารุ” ฉันพยักหน้า อืม...นายคงจะกล้ำกลืนมากสินะ... “ไม่เป็นไรหรอกทาคุยะ...เรียกมาสิจะได้รู้จักกัน” ฉันยังคงชวนให้เขาเรียกอาซึกิมานั่งด้วยกัน หากแต่ทาคุยะก็ปฏิเสธอยู่ดี ฉันรู้เขาคงไม่อยากจะทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้ “งั้น...ดื่มหน่อยสิ...ดื่มด้วยกันครั้งสุดท้ายในฐานะแฟน พรุ่งนี้เราจะเป็นเพื่อนกันไงล่ะ” ฉันว่าพลางชูแก้วกาแฟในมือขึ้นยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เขายังคงกระอักกระอ่วมใจอยู่กระมัง “ทาคุยะฉันไม่เป็นไร น่า...มาดื่มหน่อย” ฉันยังคงยิ้มให้เขา และสุดท้ายเขาก็ยอมหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาชนกับฉัน ฉันจิบนิดหนึ่ง ก่อนจะทำท่านึกได้ พูดต่อ “นายไปเถอะ...ฮาซึกิคงรออยู่” ฉันลดแก้วกาแฟลง ก่อนจะมองเลยไปยังฮาซึกิที่อยู่โต๊ะห่างออกไปอีกมุม เห็นฮาซึกิกระสับกระส่ายพอสมควร “เอ่อ...” เขายังคงอ้ำอึ้ง คงไม่อยากทิ้งฉันไว้คนเดียวแน่ๆ “ฉันอยู่ได้น่าทาคุยะ...นายไปเถอะ โชคดีนะ” ฉันคะยั้นคะยอ จนสุดท้ายเขาเลยลุกขึ้นไปหาฮาซึกิ แล้วพากันเดินออกจากร้านไป ก่อนไปพวกเขาหันมามองทางฉัน ซึ่งฉันก็ยิ้มให้ทั้งสองคนด้วยความจริงใจ “เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พลางยกกาแฟในมือขึ้นจิบ ก่อนจะตักเค้กชอกโกแลตเข้าปากคำหนึ่ง “พรุ่งนี้ฉันคงจะเลิกรักนายได้...แล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” ฉันถอนหายใจอีกครั้ง มือจับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเล่น ก่อนจะถอดมันออกมา ใส่ไว้กับสร้อยที่สวมอยู่...เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดี ...ฉันมองออกไปยังกระจก หิมะสีขาวเริ่มตกลงมา ตัดกับขอบฟ้าสีเข้มเบื้องหลัง ฉันรู้สึกว่ามองไปเรื่อยๆแบบนี้เพลินดีเหมือนกันนะ... ...ดื่มให้คืนสุดท้ายของเรา ดื่มให้เธอกับเขารักกัน... ...อยากจะทำอย่างนี้ตั้งนาน ก่อนที่เธอจะทิ้งกันไป... ...ดื่มให้เธอกับเขาโชคดี ดื่มให้ลืมว่าเคยรักใคร... ...ดื่มให้ใจมันลืม -โลก-นี้-ไป-เลย.... “เอ่อ...คุณครับ...ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?” “เชิญค่ะ...” ========= A/N   เป็นไงบ้าง ^^ สนุกมั้ย? ภาษาสวยรึเปล่า แนะนำด้วยนะครับ >O< แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 48 21:42:22 จากคุณ : wiwo - [ 5 ม.ค. 48 21:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แหม อุตส่าห์เดาว่าที่แท้จะขอแต่งงาน นึกว่าจะหักมุม ไม่หักแฮะ จากคุณ : scottie - [ 6 ม.ค. 48 00:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อนุญาตให้แนะนำ งั้นก็จะทำตามที่ขอ (ปรกติผมไม่ค่อยแนะนำใคร ถ้าไม่เห็นว่ามีแวว) อืม.. การเปิดเรื่องจะว่าสวยมันก็สวยอยู่ครับ แต่ ใช้ฟุ่มเฟือยไปนิดหนึ่ง --ฉันสาวเท้าเพื่อเร่งก้าวจังหวะให้เร็วขึ้น พลางกระชับเสื้อโค๊ทเข้าหาตัวมากกว่าเดิม สาวเท้า นิยามของมันคือ การเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ดังนั้น ตัด –เพื่อเร่งก้าวจังหวะให้เร็วขึ้น- ออกก็ไม่เป็นไร ก็มีบริบทในตัวอยู่แล้ว   --อากาศเริ่มหนาว หิมะสีขาวตกลงมาบ้างประปราย ลมเย็นยะเยือกพัดมา พาให้กายสั่นสะท้าน หิมะย่อมสีขาวอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องขยายนามข้างหน้า ตกลงมาบ้างประปราย รูปประโยคก็ดูแปลกครับ ตกลงมาประปรายก็เพียงพอแล้ว --สองขาของฉันพาตัวเองไปยังโต๊ะริมกระจก ตรงนี้ก็แปลกนิ --ฉันพยักหน้านิดๆ พลางเพ่งพิจารณาคนตรงหน้า --กับคนแปลกหน้า ใช้ “เพ่ง” ถือว่าเป็นการมองแบบไม่สุภาพครับ เป็นผม ถ้าอยู่ดีๆ โดนเพ่ง ผมคงไม่นั่งด้วยแล้วล่ะ ถือว่าคุณเธอ ไม่รับแขก --“ผมทาคาฮิสะ ทาคุยะ เรียกทาคุยะก็ได้ครับ..ส่วนคุณ...”ฉันพยักหน้าก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง --“ฉันนิชินะ นารุ เรียกนารุ ก็ได้ค่ะ” คนตรงหน้าฉันพยักหน้ารับรู้ --“ยินดีที่ได้รู้จักครับ...นารุ” --“เช่นกันค่ะ” ฉันตอบรับ สามัญสนทนา(ที่น่าเบื่อ) ไม่ทำให้เน้นอะไรขึ้นมา และมีการต่อบทสนทนาด้วยการแนะนำว่าแต่ละคนเรียนอยู่ที่ไหน (ซึ่งก็น่าเบื่ออีกเหมือนกัน แต่ขี้เกียจหยิบยกมา) เหมือนเป็นการบังคับปากตัวละครให้พูดข้อมูลเกินไป และอีกอย่าง ตามธรรมเนียมคนญี่ปุ่นแล้ว คนเพิ่งรู้จักกัน ร้อยทั้งร้อย ไม่มีใครอนุญาตให้เรียก ชื่อต้น กันหรอกครับ วะคะริมัสก๊ะ? (เข้าใจไหมครับ) ถ้าจะบรรยาย หิมะสีขาว ลองบรรยายเป็น หิมะนุ่มดูขาวนวลตา จะดีกว่าไหม เพื่อนฝากมาลง ก็ฝากไปบอกด้วยนะครับ ด้วยความปรารถนาดี อยากจะชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดจริงๆ มิได้ต่อว่าลอยๆ แต่อย่างใด อย่าโกรธนะครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 ม.ค. 48 10:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณณัฐกรร่ายยาวเลย แต่เร่แนะนำไม่เป็นอะ เอาเป็นว่าแวะมาอ่านแล้วกัน จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 ม.ค. 48 17:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณคำแนะนำค่า แล้วจะเอาไปบอกเพื่อนให้ โทะนิคะคุ  โ้ด้โม่ะ อะริงะโตะ  (ขอบคุณอีกครั้งค่า) จากคุณ : wiwo - [ 7 ม.ค. 48 21:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โดอิตะชิมะชิเตะ (ไม่เป็นไรมิได้) จากคุณ : ณัฐกร - [ 9 ม.ค. 48 00:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้ว เขียนดีนะ ฝันไปกับอารมณ์รักของตัวละครเลย อาจจะมีคำหรือประโยคฟุ่มเฟือยบ้างนิดหน่อย ก็เป็นธรรมดาของคนเขียนใหม่ ๆ เขียนไปอีกสักเรื่องสองเรื่องก็จะกระชับเอง จากคุณ : วังวน - [ 10 ม.ค. 48 14:56:51 ]