ความคิดเห็นที่ 1 บทละครเวที ‘พระเจ้า คนบ้า นายก’ (2004) เพลงสรรเสริญพระบารมี (ฉากมีสามฉาก คือ ลานกว้างมีต้นไม้, วัด, ที่ทำการหมู่บ้าน (ซึ่งคือบ้านของสน) ทั้งหมดนี้สมมมุติว่าอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งชื่อหมู่บ้านท่าสาด) ฉากนำ >> ฉากคือวัดมีโต๊ะตั้งอยู่ตรงกลางฉาก บนโต๊ะมีเทียน แล้วก็มีครอบแก้ว แม่ครู ยืนอยู่ตรงหน้าเทียน มีชาวบ้านยืนแวดล้อมสี่ห้าคน ในจำนวนนั้นมีเด็กชายหญิงสองคน คือสนกับหล้า (ไฟดับสนิท) เสียงพูด : (เสียงสน ค่อยๆเล่าเหมือนเล่าเรื่องให้คนฟัง) มีตำนานเล่าขานในหมู่บ้านของฉันว่า ในอดีตกาลนั้นโลกยังอยู่ในความมืดมิด มนุษย์ต้องเดินทางอยู่ในความมืด ประดุจคนตาบอดไม่เห็นทิศเหนือใต้ ต้องประสบกับความทุกข์ยากนานาประการ ครั้งนั้นพญาแถนซึ่งอยู่บนเมืองฟ้ามีความสงสารมวลมนุษย์ในเมืองลุ่มจึงสาดเมล็ดน้ำเต้าขึ้นบนอากาศ เกิดเป็นพระอาทิตย์ พระจันทร์ และดวงดาว ทำให้โลกมีแสงสว่างขึ้น พญาแถนต่อไฟจากดวงตะวันมาประทานแก่ผู้คน สอนพวกเขาให้รู้จักใช้มันประกอบกิจการต่างๆ นอกจากนั้น ‘ไฟ’ ยังเป็นบ่อเกิดแห่งศิลปะ อารยธรรมและความเจริญของมนุษย์ในเวลาต่อมา (เทียนสว่างขึ้น จากนั้นไฟในห้องก็ค่อยๆสว่างตาม) แม่ครู : (พูดหลังจากที่ไฟสว่าง โดยมีเนื้อความต่อจากสน เป็นนัยว่าตำนานที่สนเล่าเมื่อครู่เป็นสิ่งที่ฟังมาจากแม่ครู) ว่ากันว่าดวงไฟดวงแรกที่ถูกต่อมาในโลกนั้นมันอยู่ในรูปเทียนเล่มนี้ มันเป็นปฐมแห่งไฟทั้งปวง ซึ่งตั้งแต่ถูกจุดขึ้นกระทั่งปัจจุบันก็ยังไม่เคยดับลงเลย... (แม่ครูเอาครอบแก้วชูขึ้น) แม่ครู : แม้ปัจจุบันวิทยาศาสตร์ได้เข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตเรา แต่วิทยาศาสตร์ก็ยังอธิบายเรื่องนี้ไม่ได้ ... วิทยาศาสตร์กล่าวว่าไฟจะลุกไหม้ได้ในที่ที่มีอากาศสำหรับเผาผลาญ แต่จงดูนี่... (แม่ครูเอาครอบแก้วครอบเทียนเพื่อไม่ให้มีออกซิเจนเข้าปรากฏว่าเทียนยังติดอยู่พวกชาวบ้านต่างตกตะลึงในปาฏิหาริย์ ในจำนวนนั้นสนทำท่าตกตะลึงเป็นพิเศษ ส่วนหล้ากอดอกเชิดหน้าอย่างไม่เชื่อ) (เทียนเล่มนี้ปกติจะอยู่นอกครอบแก้วและเวลาแสดงปาฏิหาริย์จะครอบครอบแก้วพิสูจน์) สน : (กล่าวกับแม่ครู) แม่ครูครับ เทียนเล่มนี้ไม่เคยดับเลยจริงหรือครับ แม่ครู : จริงสิสน มันคือหลักฐานว่าแถนมีอยู่ และยังคงเฝ้ามองเจ้าจากบนเมืองฟ้า (หันไปมองฟ้า) แต่ตำนานยังมีต่อนะ (เน้นคำพูดตรงนี้เป็นพิเศษ) เล่ากันว่าสักวันหนึ่งพญาแถนจะจุติลงมาโปรดมนุษย์บนเมืองลุ่ม และเมื่อถึงตอนนั้นท่านจะแสดงปาฏิหาริย์ดับเทียนเล่มนี้เอง สน : หมายความว่าใครก็ตามที่ดับเทียนนี้ได้คือพญาแถนสินะครับ (แม่ครูพยักหน้า) หล้า : เชอะ เรื่องโกหกชัดๆ แค่ไฟดวงเดียวเอาไปอ้างตำนานพระเจ้าสร้างโลกอะไรนั่น สน : นี่หล้า ระวังคำพูดหน่อย หล้า : ก็มันไม่จริงนี่ สน : หล้า! หล้า : (ทำท่าไม่พอใจ จึงพูดออกมาอย่างเหลืออด) งมงาย! มีแต่พวกงมงาย คอยดูนะสักวันฉันจะต้องเปิดเผยความจริงให้ทุกคนรู้ให้ได้ว่าแถนน่ะมันไม่มีจริง! (วิ่งออกไป) สน : (พูดกับแม่ครู) ฉันต้องขอโทษแทนน้องสาวของฉันจริงๆนะครับ เขาไม่ทราบว่าเขากำลังทำอะไร หวังว่าแถนคงให้อภัยเขานะครับ แม่ครู : จ๊ะ พญาแถนย่อมให้อภัยทุกคน สน : จริงหรือครับ แถนจะให้อภัยแม้กระทั่งคนที่กล่าวร้ายท่านหรือครับ? แม่ครู : จ๊ะ เพราะแถนคือผู้สร้างมนุษย์ ท่านเปรียบเสมือนพ่อแม่ของเรา แม้บางคราวลูกของท่านจะพลาดพลั้งหรือทำสิ่งไม่เหมาะสมไปบ้าง ท่านก็จะยังคงมีความเมตตาให้ทุกคนเสมอ เพราะอย่างนี้ มนุษย์ถึงต้องทำตนเป็นคนดีไม่ให้พญาแถนผิดหวังนะจ๊ะ สน : พญาแถนช่างยิ่งใหญ่จริงๆ (พูดกับตัวเอง) ฉันขอสัญญาว่าจะประพฤติตนเป็นคนดีตามสิ่งที่ท่านสอน และ ถ้าวันใดมีคนมาลบหลู่ท่าน ฉันนี่แหละจะเป็นผู้ปกป้องเอง (ไฟดับลง) เสียงพูด : (เสียงสน) นั่นไม่ใช่แค่คำสัญญา หากแต่เป็นสัจจะสาบานที่ฉัน ...นายสน... มีต่อตนเอง และ ...ครับ... จะด้วยสาเหตุใดก็ตามฉันหลงใหลกับมันมากเป็นพิเศษ ...ฉันหลงใหลกับตำนานของแถน ฝันว่าสักวันหนึ่งจะมีบุญได้เห็นพญาแถนด้วยตาตนเอง และจนปัจจุบันซึ่งเวลาล่วงเลยมาถึงสิบปีแล้วฉันก็ยังเชื่อมั่นในตำนานนั้นอยู่ ...ซึ่งอาจด้วยความเชื่อนี้เองทำให้ฉันมีกำลังใจในการประพฤติตนอยู่ในกรอบศีลธรรมมาตลอดจนทุกคนเลือกให้ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้าน ...ส่วนหล้าน้องสาวฉันน่ะหรือ ขณะนี้เขากำลังศึกษาต่อที่ต่างประเทศครับ องก์ที่หนึ่ง ตกสวรรค์ ฉากที่หนึ่ง (ที่ทำการหมู่บ้าน) ฉากที่ทำการหมู่บ้านนี้แบ่งเป็นสองส่วนคือในที่ทำการซึ่งเป็นที่ทำงานของสน กับนอกที่ทำการซึ่งเป็นที่สาธารณะสำหรับคือชาวบ้านมานั่งคุยกัน ในห้องทำงานของสนมีวิทยุและโทรศัพท์อยู่อย่างละเครื่อง เปิดมาสนนั่งทำงานอยู่ในห้อง วิทยุ : ข่าวด่วน มีรายงานแจ้งว่าเมื่อวานนี้ ฯพณฯ นายกรัฐมนตรีได้หายตัวไปขณะมาตรวจเยี่ยมประชาชน ณ อำเภอโซ่ง จังหวัดเชียงเพีย โดย ฯพณฯ รองนายกรัฐมนตรี กล่าวว่าขณะนี้ยังอยู่ในระหว่างการค้นหาและตรวจสอบสาเหตุใด ขอให้ประชาชนอยู่ในความสงบ สน : เฮ้ย นั่นมันอำเภอของเรานี่ (หมุนโทรศัพท์ยกหูขึ้นพูด) ฮัลโหลครับ... นี่ผมนายสนผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านท่าสาดนะครับ... ครับ... ครับเรื่องท่านนายกฯนั่นแหละครับ มีอะไรที่ผมพอจะ...  อ๋อ ครับๆ... จะมีคนจากส่วนกลางมาตรวจสอบเองใช่ไหมครับ... ครับ... ผมจะให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ (วางหูโทรศัพท์ กล่าวกับตนเองด้วยความตื่นเต้น) อืมข่าวใหญ่นะนี่ ท่านนายกฯหายตัวไปทั้งคน แถมอยู่ในอำเภอเราด้วย อย่างนี้ต้องประกาศให้ชาวบ้านช่วยกันให้ความร่วมมือกับทางการเสียแล้ว (ขณะนั้นหล้าซึ่งถือกระเป๋าเดินทางเปิดประตูเข้ามา) สน : อ๊ะ... อ้าว! นั่นหล้าใช่ไหม หล้า : (นิ่งอยู่ มองรอบๆบ้าน) สน : น้องพี่ กลับมาจากเรียนหนังสือต่างประเทศแล้วหรือ! มามา เข้ามาสิ (ลุกขึ้นไปรับ) เป็นอย่างไรบ้างล่ะ หิวหรือเปล่า กลับเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย หล้า : ได้ข่าวว่าพี่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านแล้วสินะ บ้านของเราก็กลายเป็นที่ทำการหมู่บ้านไปเสียแล้ว (หันมองสน) ที่จริงฉันเรียนจบเกือบเดือนแล้วละ สน : อ้าว แล้วทำไมถึงไม่กลับบ้านล่ะ (หัวเราะ) หรือว่าไปมีแฟนอยู่ที่ไหนล่ะซิ ...เอ้อ แกเป็นผู้หญิงต้องระวังเนื้อตัว ถ้าเกิดอะไรขึ้นแกจะเป็นฝ่ายเสีย... หล้า : (พูดขัดขึ้นก่อนที่สนจะพูดจบ) โธ่! พี่ก็พูดเข้านั่น ฉันไม่มีปัญหาเรื่องนี้หรอก สน : แหะ แหะ ก็ไม่เจอกันนานก็เลยเป็นห่วงแกน่ะ อย่าหาว่าก้าวก่ายเลย หล้า : อืม ฉันขอพักก่อนเถอะ สน : ฮ่า นั่งสิๆ เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน (สนเดินเข้าฉากส่วนที่มองไม่เห็น) วิทยุ : (ดังขึ้นขณะที่หล้านั่งอยู่คนเดียว) สารจากรัฐบาลถึงประชาชนทุกคน ขณะนี้รัฐบาลได้รับแจ้งว่ามีพวกแดงแทรกซึมเข้ามาในประเทศของเรา จุดมุ่งหมายของมันคือทำทุกวิธีทางเพื่อปลุกปั่นหลอกลวงให้ลูกหลานของเราหลงไปในทางอันชั่วร้าย ขอให้ประชาชนทุกคนตั้งอยู่ในความไม่ประมาท และจงเชื่อฟังท่านนายกของพวกเรา เพราะคำพูดพูดของท่านนายกนั่นแหละคือสิ่งที่ดี ซึ่งจะนำพาประเทศเราไปสู่วงศ์ไพบูลย์ของความเป็นอารยะ (เน้นคำว่าดีกับคำว่าอารยะหนักๆ) หล้า : (ทำท่าไม่พอใจและปิดวิทยุกลางคัน) สน : (ยกอาหารและเครื่องดื่มมา) รัฐบาลเขาพูดดีๆทำไมถึงปิดเสียล่ะ ...เอ้า นี่น้ำพริก ได้ข่าวว่าอาหารต่างประเทศน่ะรสจืดอยู่สักหน่อย แกคงคิดถึงของที่บ้านสินะ แต่ระวังอย่าจิ้มน้ำพริกมากเกินไปเดี๋ยวท้องไส้ปรับตัวไม่ทัน หล้า : (มองอาหารสักครู่จึงพูด) ฉันไม่มีอารมณ์กินของพวกนี้หรอก สน : อ้าวทำไมล่ะ? หล้า : เพราะว่ามันเป็นของที่มาจากหยาดเหงื่อแรงงานของคนที่ถูกเอาเปรียบ สน : หา? หล้า : พี่... ตอนนี้ฉันไม่ใช่หล้าคนเดิมอีกแล้ว ฉันได้รับความคิดและอุดมการณ์จากประเทศที่ฉันไปเรียนอยู่  และฉันคิดจะนำมันมาเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านนี้ให้ดีขึ้น สน : (หัวเราะ) ที่แท้กำลังไฟแรง ไหนลองเล่าซิว่าประเทศที่แกไปเรียนเป็นอย่างไร หล้า : ที่นั่นเจริญรุ่งเรืองกว่าที่นี่นัก ประชาชนทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน ทุกคนมีอุดมการณ์ช่วยกันทำงานเพื่อสันติสุข สน : อืม นั่นฟังดูดีนะ หล้า : ใช่ มันต่างกับที่นี่ที่มีแต่การแก่งแย่งเอารัดเอาเปรียบ กดขี่ข่มเหงกันสารพัด สน : เฮ้ย หล้า : ไม่ต้องตกใจหรอก พี่เองก็เห็นอยู่ว่าเวลานี้พวกชาวบ้านต่างยากจน คนรวยมีแต่บรรดานายทุนและข้าราชการทั้งหลาย สน : แกช่างพูดแปลกดีแท้ ชาวบ้านก็มีทั้งรวยทั้งจนขึ้นอยู่กับความขยันของเขาไม่ใช่หรือ ส่วนพวกข้าราชการนั้นถ้ารวยก็ดีเพราะฉันก็เป็นข้าราชการ (หัวเราะ) หล้า : (ลุกขึ้นจ้องสนด้วยความโกรธแล้วผินหน้าไปทางหนึ่ง) สน : อ้าวหล้า โกรธฉันเหรอ ถ้าฉันพูดอะไรผิดก็ขอโทษด้วยนะ หล้า : วันนี้พี่ทำให้ฉันอาย ...อายที่มีพี่เป็นพวกศักดินา! สน : อะ... อะไรนะ ว่าพี่หรือ? หล้า : ใช่ สน : ศักดินา...? เอ ฉันจำความหมายของคำนี้ไม่ได้เสียแล้ว มันแปลว่าอะไรนะ หล้า : อย่าเปลี่ยนเรื่อง! ฉันพบแล้วว่าสาเหตุแห่งความยากลำบากทั้งปวงของเรานั้นเกิดมาจากระบบความคิดแบบไพร่นาย ที่พวกชนชั้นกระฎุมพีมันสร้างขึ้นขูดเลือดเนื้อชนชั้นกรรมาชีพต่างหาก และฉันอายที่พี่ของฉันเองกลับเป็นส่วนหนึ่งของมันด้วย สน : หมายความว่าอย่างไร? ทุกวันนี้พี่ก็สบายดีอยู่แล้วนี่? แกเสียที่พูดไม่รู้เรื่อง พูดเหมือนพวกแดงที่รัฐบาลเขารณรงค์ให้ต่อต้าน หล้า : รัฐบาลย่อมพูดเพื่อผลประโยชน์ของตนเองอยู่แล้ว หากเดี๋ยวนี้ฉันไม่หลงเชื่ออีกเพราะสายตาฉันให้มองเห็นสิ่งต่างๆกว้างไกลขึ้นอีกหลายเท่า มันเหมือนจุดไฟขึ้นมาในความมืดน่ะพี่ ...สว่างกว่าไฟทั้งหมด ...ใช่สว่างกว่าเทียนศักดิ์สิทธิ์ของแถนอะไรนั่นด้วย เพราะมันทำให้ฉันมองผ่านม่านหมอกที่ถูกพวกชนชั้นศักดินาสร้างบังไว้ สน : (ลุกขึ้นด้วยความโกรธ) เฮ้ย หยุดนะอย่าลบหลู่เทียนศักดิ์สิทธิ์! หล้า : เฮอะ จนบัดนี้พี่ก็ยังงมงายกับเทียนนั่นอยู่ สน : ฉันจะงมงายหรือไม่ก็ไม่ใช่ธุระของแก ที่สำคัญด้วยคำพูดของแกแค่นี้ฉันสามารถจับแกเข้าตะรางได้นะ หล้า : เชอะ สน : เพราะแกเป็นน้องของฉัน ครั้งนี้ฉันจะคิดเพียงว่าแกเหนื่อยล้าจากการเดินทางจนพูดจาเลอะเลือน (เดินออกจากที่ทำการ) ฉันมีธุระต้องไปติดต่อ ระหว่างนี้ขอให้กลับไปทบทวนตัวเองให้ดีด้วย (สนออกจากฉากทิ้งให้หล้ายืนอยู่ตรงนั้น) หล้า : พวกกลุ่มปฏิกิริยา... ประเทศนี้คงอยู่ในเงื้อมมือพวกมันหมดแล้ว ...การต่อสู้นี้ยังยาวไกลนัก แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอกตราบใดที่ฉันยังมีอุดมการณ์อยู่ จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากที่สอง (ลานกว้าง) ฉากลานกว้างมีต้นไม้ใหญ่ พระเจ้านั่งเหม่อลอยอยู่ใต้ต้นไม้ (สนเดินเข้าฉาก) สน : (บ่น) เจ้าหล้าท่าจะบ้าไปแล้ว ...พูดแต่เรื่องร้ายๆที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจ ถ้าหลวงมาเห็นต้องจับมันแน่ ...เฮ้อ แต่มันก็เป็นน้องเราด้วยซีจะทำอย่างไรดี (สนเดินผ่านหน้าพระเจ้า เหลียวมองพระเจ้า) สน : (พูดเบาๆ) เอ ใครกันนะ ไม่ใช่คนหมู่บ้านเรานี่ แต่งชุดแปลกเชียว (นิ่งคิดสักครู่จึงทำท่าจะเดินจากไป) พระเจ้า : (ตะโกนดังๆ) อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! สน : เฮ้ย! พระเจ้า : นี่ข้าอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร (เหลียวมองรอบกาย ลุกขึ้น) สน : เอ้อ ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? พระเจ้า : (ไม่สนใจสน) ...ข้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อวานข้ายังอยู่บนจุดสูงสุดของจักรวาล ยังเป็นผู้สร้าง ผู้นำทางและผู้ทำลายทุกสรรพสิ่ง แล้วเหตุใด ...เหตุใด (ทำท่าร่ายมนต์เหมือนลองฤทธิ์บางอย่างแต่ไม่มีผล) สน : (ทำท่าเป็นห่วง) พูดอะไรน่ะครับลุง? พระเจ้า : ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ...ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ข้าไม่มีฤทธิ์แล้ว... (มีท่าทางหวาดกลัว วิ่งวุ่น จากนั้นก็ล้มลง) สน : ลุงนี่ชักจะพูดไม่รู้เรื่องเหมือนน้องสาวฉันเข้าไปทุกที เอ้อ ลุงมาจากไหนนี่มีอะไรให้ฉันช่วยไหมครับ พระเจ้า : (เหลียวมามองสน) อ้อ... เจ้าเองรึ สน : ขอโทษนะครับ เรารู้จักกันมาก่อนรึ พระเจ้า : รู้จักสิ ข้าคือพระเจ้าหรือที่พวกเจ้าเรียกว่าแถนนั่นแหละ ข้าเป็นคนสร้างเจ้าขึ้นมาเอง สน : เพ้อใหญ่แล้วลุง โมเมถึงพญาแถนไม่ดีนะ พระเจ้า : ดูจากเครื่องแบบเจ้าคงเป็นผู้ใหญ่บ้านแถวนี้สินะ ...พวกผู้นำท้องถิ่น ...ข้าจำได้ว่าใส่ความสามารถในการเป็นผู้นำ ความขยันหมั่นเพียรและความซื่อสัตย์ลงไปในตัวเจ้า ใช่... ซื่อจนเซ่อและโง่ เอาไว้สำหรับคุมพวกโง่ๆเหมือนกันให้มานับถือข้า สน : (เกาศีรษะ) ไอ้นิสัยที่ลุงพูดมามันก็ถูกบางข้อผิดบางข้อนะ ...เอาเถอะ ฉันไม่สนว่าลุงรู้จักฉันได้อย่างไรหรอก แต่ว่าลุงพอจะบอกได้ไหมว่าตัวลุงน่ะหลุดมาจากไหน? พระเจ้า : ก็มาจากสวรรค์น่ะซี เจ้าสงสัยข้าหรือ!!!! สน : สวรรค์? เมืองฟ้าน่ะหรือ? คงหมายถึงโรงพยาบาลสินะ เอาเถอะ ฉันจะพาลุงไปฝากไว้ที่วัดกว่ามีคนมารับตัวลุงแล้วกัน (สนตรงเข้าจับพระเจ้า) พระเจ้า : (พูดขณะดิ้นรนขัดขืนสน) บังอาจ! เจ้าจะต้องถูกสาปให้ตกนรก เจ้าคนบาปที่มาลบหลู่ข้า! ทำไมข้าไม่มีฤทธิ์แล้วล่ะ! หยุดนะเจ้าคนบาป! (สุดท้ายพระเจ้าสู้แรงสนไม่ได้จึงถูกสนลากตัวไป) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากที่สาม (วัด) ตัวละครที่ปรากฏในฉากนี้แต่แรกคือสาย คำ ใบ้ แม่ครู โดยคนทั้งหมดกำลังทำบุญกับแม่ครู เทียนศักดิ์สิทธิ์จะตั้งอยู่ในฉากเสมอแม้เวลาที่ดับไปแล้ว (ทุกคนประนมมือล้อมรอบแม่ครู แม่ครูทำท่าสวดมนต์ไปเรื่อยๆ จนจบหนึ่ง) สาย : ช่างซาบซึ้งจริงๆเลยค่ะ แม่ครูสวดได้ไพเราะฟังกี่ครั้งก็ยังจับใจอยู่ นับเป็นบุญของฉันจริงๆ แม่ครู : (หัวเราะ) อย่าชมข้าเลยสาย... จงสรรเสริญแถนเถิด ที่ข้าสวดได้ดีก็เพราะแถนบนเมืองฟ้าอวยพรให้ข้า สาย : ก็นั่นแหละเจ้าค่ะ ...เฮ้อ ว่าแต่ชาตินี้ฉันมีความปรารถนาอย่างหนึ่ง คืออยากเห็นแถนกับตาตนเอง ไม่รู้จะเป็นจริงได้ไหม คำ : ไม่ยากหรอกคุณนายสาย รอคุณนายตายไปก่อนก็ได้เจอแถนเองแหละ สาย : ไอ้คำ! ฉันหมายถึงชาตินี้ คือพบตอนมีชีวิตอยู่ต่างหาก! อย่าพูดลามปามนะ คำ : แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ จริงไหมไอ้ใบ้ ใบ้ : (ทำภาษามือพลางพยักหน้า) สาย : (หันไปทางแม่ครู) มันเป็นไปได้ใช่ไหมคะ การที่ฉันจะพบแถนในชาตินี้น่ะ แม่ครู : เป็นได้สิ และในขณะนี้เจ้าก็พบแถนอยู่แล้ว (แบมือไปทางเทียน) เทียนศักดิ์สิทธิ์นี่แหละคือสัญลักษณ์ของท่าน นอกจากนั้นแถนยังทรงสอนว่าท่านจะสถิตย์อยู่กับผู้ใดก็ตามที่มีใจสะอาดบริสุทธิ์ ดังนั้นหากเรามีจิตใจดีก็เหมือนกับพบแถนอยู่เสมอ คำ : ซ๊า ~ ธุ ใบ้ : (ไหว้ปะหลกๆ) สาย : โอ ช่างซาบซึ้งจริงๆค่ะ วันนี้ฉันมีของมาถวายแม่ครูด้วย (ยกวิทยุที่วางอยู่ข้างๆมาถวาย) วิทยุสเตอริโอค่ะ เอาไว้ให้แม่ครูฟัง แม่ครู : อ้อ ไอ้เครื่องที่เห็นที่บ้านผู้ใหญ่สนน่ะรึ ของอย่างนี้ข้าคงใช้งานไม่เป็นหรอก สาย : วิธีใช้งานง่ายมากค่ะ แค่เปิดตรงนี้ วิทยุ : ข่าวด่วน มีรายงานแจ้งว่าเมื่อวานนี้ ฯพณฯ นายกรัฐมนตรีได้หายตัวไปขณะมาตรวจเยี่ยมประชาชน ณ อำเภอโซ่ง จังหวัดเชียงเพีย โดย ฯพณฯ รองนายกรัฐมนตรี กล่าวว่าขณะนี้ยังอยู่ในระหว่างการค้นหาและตรวจสอบสาเหตุใด ขอให้ประชาชนอยู่ในความสงบ ทุกคน : (แสดงอาการตกใจ) แม่ครู : อะไรกันท่านนายกหายตัวไปหรือ!? แถมยังมาหายในอำเภอเราอีก นี่มันข่าวใหญ่นะนี่!! สาย : มองในแง่ดีถ้าเราช่วยกันตามหาท่านนายกพบเราอาจจะได้เงินรางวัลนะ คำ : โห คุณนายจะโลภมากไปถึงไหน สาย : เงียบเลยคำ ฉันกำลังพูดเพื่อประโยชน์ของหมู่บ้านอยู่ คำ : ประโยชน์ของหมู่บ้านหรือ? ประโยชน์ของตัวเองมากกว่ามั้ง ...จริงไหมไอ้ใบ้ ใบ้ : (ทำภาษามือพลางพยักหน้า) สาย : เงียบเลยใบ้ อย่าลืมว่าแกสองคนเช่าที่นาฉันอยู่นะ ใบ้ : (ส่ายหน้าเอามือชี้ปากตัวเองเป็นทำนองว่าเงียบอยู่แล้ว) แม่ครู : พอๆ อย่าทะเลาะกัน ข้าว่าตอนนี้เราควรไปคุยกับผู้ใหญ่สนก่อน เพราะเขาเป็นคนที่รู้เรื่องมากที่สุด ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยกันได้ สาย : ขอโทษค่ะแม่ครู แต่แหม... ก็ดูสิคะขนาดไอ้สองตัวนี้มันติดหนี้ค่าเช่านาฉันยังกวนขนาดนี้ คำ : โธ่ คุณนายอ้างเรื่องหนี้ก็อย่าพูดกันดีกว่า เรามันคนบ้านเดียวกัน คุณนายทำเป็นห่างเหินไปได้ ใบ้ : (ทำมือเป็นภาษาใบ้พลางพยักหน้า) (ขณะนั้นสนพาพระเจ้าเดินเข้าฉากพอดี) คำ : อ้าวพี่สน! แม่ครู : อ้าวสน มาก็ดีแล้ว กำลังต้องการตัวพอดีเลย (สนคุกเข่าลงไหว้แม่ครูกับไหว้เทียนศักดิ์สิทธิ์ ส่วนพระเจ้ายืนเฉย) สาย : นั่นพาใครมาด้วยน่ะสน สน : อ๋อ ฉันพบคุณลุงคนนี้ระหว่างทางน่ะ (หันไปทางแม่ครู) แม่ครูครับ ฉันดูแกสติสตังไม่ค่อยดี เลยว่าจะเอามาฝากไว้ที่วัดจนกว่าจะตามหาญาติแกพบ แม่ครูจะว่าอย่างไรไหมครับ แม่ครู : ไม่เป็นไรๆ ผู้ใหญ่สนมีน้ำใจอย่างนี้ ข้าก็พลอยยินดีด้วย พระเจ้า : เฮอะ ไอ้นักบวชเจ้ากราบไหว้ข้าอยู่ทุกวันยังทำเป็นจำไม่ได้รึ? (ทุกคนตกใจ สนรีบจับตัวพระเจ้าไว้) สน : ไม่มีอะไรครับ อย่าไปถือสาแกเลยแกคิดว่าตัวเองเป็นแถนน่ะครับเลยพูดจาผิดๆเพี้ยนๆ คำ : แปลกนะ คนบ้าที่คิดว่าตัวเองเป็นพระราชาหรือนายกหรือฉันก็เคยเห็น แต่นี่ถึงกับคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าเชียวรึ ท่าจะอาการหนัก พระเจ้า : (ชี้หน้าคำ) บังอาจนัก ดูบุคลิกเจ้าคงเป็นชาวนาโง่ๆกล้าว่าข้าเชียวรึ คำ : เฮ้ย (นิ่งนิดหนึ่งแล้วหันไปทางใบ้) มันรู้จักแกด้วยว่ะใบ้ มันรู้ว่าแกเป็นชาวนาโง่ๆ ใบ้ : (พยายามปฏิเสธด้วยภาษามือทำนองว่าเขาด่าเอ็งนั่นแหละ) คำ : อ้าวเขาหมายถึงฉันรึ แต่ฉันไม่ได้โง่นี่นา แล้วเขารู้ว่าฉันเป็นชาวนาได้อย่างไร ...เอ พี่สนไปบอกเรื่องพวกเรากับมันหรือครับ สน : ไม่หรอก เขาเดาของเขาเอง เมื่อกี้ยังมาทายนิสัยฉันเลย สาย : สงสัยตอนยังปกติคงเป็นพวกหมอดูแน่ๆ ประเภทเห็นคนเยอะเลยทายลักษณะออก สน : เธอแน่ใจอย่างนั้นรึสาย สาย : ใช่ เพราะฉันก็ไปดูหมอมาหลายเจ้าจนดูลักษณะหมอดูออกเหมือนกัน คำ : เดี๋ยวก่อน แล้วฉันเหมือนชาวนาขนาดนั้นเลยรึ!? สาย : ก็ใช่น่ะสิ แกมันชาวนานี่นา พระเจ้า : พวกเจ้ามันบังอาจ บังอาจทุกคนเลย! (ดิ้นรนโวยวาย สนต้องจับไว้) คำ : ท่าทางเอาเรื่องด้วย แม่ครูให้อยู่วัดจะดีหรือครับ แม่ครู : เอาเถอะให้อยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่ที่อื่น ...เอ้า คำกับใบ้ไปมัดเขาไปก่อน แล้วพาไปอยู่ในเรือน เดี๋ยวข้าจะค่อยๆคุย ไม่แน่อาจจะช่วยรักษาอาการของแกได้บ้าง พระเจ้า : ข้าไม่ได้บ้า ข้าคือพระเจ้า ข้าคือคนที่สร้างพวกเจ้าทุกคนขึ้นมา!!! (คำกับใบ้ช่วยกันลากพระเจ้าออกไปจากฉาก สักครู่ก็กลับมา) แม่ครู : สน ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้าอยู่พอดี เจ้าได้ยินข่าวเรื่องท่านนายกหรือเปล่า สน : อ๋อ ที่ท่านหายตัวไปในแถบอำเภอเราใช่ไหมครับ ฉันก็จะมาพูดเรื่องนี้แหละ คือเมื่อครู่ฉันได้ติดต่อไปทางอำเภอบอกว่าจะให้ความร่วมมือกับทางราชการเต็มที่แล้ว เลยมาประกาศให้ชาวบ้านช่วยสอดส่องหาคนที่หน้าตาคล้ายท่านนายกด้วย สาย : เออ ว่าแต่ท่านนายกหน้าตาเป็นอย่างไรล่ะ? สน : อ้าว ฉันนึกว่าเธอจะรู้จักหน้าท่านเสียอีก ก็เห็นไปทำธุรกิจในเมืองบ่อยๆไม่ใช่หรือ? สาย : ไม่ๆ พักหลังนี้ฉันไม่ได้เข้าเมืองเลย อีกอย่างนายกคนนี้พึ่งได้รับแต่งตั้งมาหมาดๆแค่ชื่อท่านฉันก็ยังจำไม่ได้ คำ : อืม หมู่บ้านเรามันอยู่ไกลจนหนังสือพิมพ์ไม่ยอมมาส่งเสียด้วย ว่าแต่พี่สน พี่ควรจะเป็นคนที่รู้จักหน้านายกมากที่สุดไม่ใช่หรือ สน : ฉันเคยเห็นรูปถ่ายท่านหนเดียวตอนเข้าเมืองครั้งล่าสุด แต่มันอยู่บนแผ่นป้ายรณรงค์ไกลๆ ฉันเลยเห็นไม่ค่อยชัด ตอนนี้ก็จำไม่ค่อยได้แล้ว คำ : ฮา เป็นอันว่าทั้งหมู่บ้านเราไม่มีใครเคยเห็นหน้านายกเลยหรือ! อะไรมันจะบ้านนอกขนาดนั้น สาย : (ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้) เออสน ฉันนึกได้แล้ว บางทีท่านนายกอาจจะประสบอุบัติเหตุแล้วความจำเสื่อมก็ได้นะ! สน : หมายความว่ายังไงหรือสาย? สาย : ก็ลุงคนนั้นอย่างไรล่ะ ถ้าเผอิญแกเป็นท่านนายกที่ความจำเสื่อมหลงมาแล้วเราเป็นคนพบ คราวนี้หมู่บ้านเราต้องดังระเบิดไปเลย! คำ : อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นล่ะคุณนาย ที่นายกหายตัวน่ะแกอาจจะพลัดหลง ถูกลักพาตัว หรือถูกควายขวิดตายไปแล้วก็ได้ คงไม่มีใครความจำเสื่อมขึ้นมาเฉยๆหรอก สาย : (หันไปค้อนคำ) ก็ไม่แน่แกอาจถูกอะไรหล่นใส่หัวแล้วกลายเป็นเสียสติสตังไป ไม่งั้นที่ไหนจะมีคนบ้าแต่งตัวดีๆพลัดหลงมาถึงหมู่บ้านไกลปืนเที่ยงอย่างนี้ (หันไปกล่าวกับสน) รูปนายกที่จำได้ลางๆน่ะเทียบกับลุงคนเมื่อกี้แล้วเป็นอย่างไร สน : อืม จะว่าไปเค้าหน้าก็คล้ายๆกัน รูปร่างท้วมๆอย่างนี้แหละ สาย : อา ใช่สิ ถ้าแกเป็นนายกจริงแล้วเราหาตัวแกเจอ ฉัน... เอ้ย หมู่บ้านเราคงได้รางวัลจากการนี้ไม่น้อย คำ : โห คุณนายกลับมาเรื่องทรัพย์สินเงินทองอีกแล้ว สาย : (หันไปค้อนคำอีก คำจึงเงียบลง) แม่ครู : เอาเถอะถึงลุงคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม แต่แค่หาคนที่รู้จักหน้านายกนี่ไม่น่ายากเกินไปนะ สนเจ้าไม่มีลู่ทางเชียวรึ? สน : เอ้อ บางทีเจ้าหล้าที่พึ่งกลับมาอาจจะรู้จักครับ มันเพิ่งกลับมาจากเมือง แม่ครู : อะไรนะ หล้ากลับจากต่างประเทศแล้วรึ! คำ : เฮ้ย พี่หล้ากลับมาแล้วหรือ! ได้ยินไหมไอ้ใบ้ ลูกพี่เรากลับมาแล้ว ใบ้ : (ทำท่าดีใจ) แม่ครู : ดีดี อย่างนั้นไอ้คำกับไอ้ใบ้ เจ้าสองคนรีบไปตามหล้ามาที่วัดเลย (คำกับใบ้รับคำด้วยความยินดี) สน : เดี๋ยวครับ ถ้าแค่อยากพิสูจน์เรื่องนายกเฉยๆละก็เดี๋ยวฉันพาลุงนั้นกลับไปให้เจ้าหล้าดูเองก็ได้ แม่ครู : เฮ่ย เจ้าเพิ่งมาที่วัดจะไปๆกลับๆให้ลำบากทำไมเล่า อีกอย่างพวกเราทุกคนก็อยากพบตัวหล้าด้วย ให้พามันมาที่นี่แหละ (คำกับใบ้เดินออกจากฉาก) สน : แม่ครูครับ แม่ครูไม่รู้อะไร กลับมาคราวนี้เจ้าหล้าเอาความคิดแปลกๆมาด้วย มันบอกว่าจะเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านเราแถมยังเอาแต่พูดถ้อยคำที่ฟังไม่รู้เรื่อง อะไรนะ ศักดินา... กระฎุมพี... ไม่รู้แปลว่าอะไรของมัน แม่ครู : (หัวเราะ) ไม่เป็นไรๆ คงเป็นศัพท์ที่มันเรียนมาจากต่างประเทศนั่นแหละ ดีๆ เจ้าหล้ามันเป็นเด็กฉลาดอย่างนี้แหละถึงมีคนให้ทุนมันไปเรียนเมืองนอก สน : แต่... สาย : เดี๋ยวนะ ไอ้คำว่ากระฎุมพีนี่มันฟังคล้ายๆศัพท์ที่พวกแดงมันใช้เรียกพวกเศรษฐีนี่นา สน : ก็นั่นแหละที่ฉันเป็นกังวล มันนะมาถึงก็พูดว่ารัฐบาลในแง่ร้าย แถมยังลบหลู่ไปถึงเทียนศักดิ์สิทธิ์อีก (นิ่งไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจ จึงพูดขึ้นลอยๆด้วยความเป็นห่วง) จะเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านเราหรือ? ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไปโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่หากเราพยายามสร้างความเปลี่ยนแปลงที่ผิดจากวิถีของธรรมชาติมันมักจะเกิดผลร้ายมากกว่าผลดี ...เราเป็นมนุษย์ตัวแค่นี้ควรดำรงตนให้สอดคล้องกับธรรมชาติและเป็นคนดีของสังคมต่างหาก จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 องก์ที่สอง ยุทธการดับเทียน ฉากที่หนึ่ง (ที่ทำการหมู่บ้าน) หล้านั่งอยู่นอกบ้าน คำกับใบ้เดินเข้ามา คำ : สวัสดีพี่หล้า! ใบ้ : (ประนมมือไหว้ด้วยความยินดี) หล้า : อ้าว! ไอ้คำ ไอ้ใบ้ เองเหรอ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน (คำกับใบ้นั่งลงข้างๆหล้า) คำ : (หัวเราะ) นี่พอพวกฉันรู้ว่าพี่กลับมาถึงหมู่บ้านเราก็รีบมาหาเลย ต่างประเทศเป็นอย่างไรบ้างครับ ดูท่าพี่คงจะได้ความรู้อะไรมาเพียบเลยละซี ฮะฮะ ลูกพี่เราเก่ง หล้า : ...อืม ก็ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ใบ้ : (สะกิดคำและทำภาษามือ) คำ : อ๋อ พวกฉันมีเรื่องมาบอกพี่ด้วยน่ะ คือพี่คงเคยเห็นหน้านายกคนปัจจุบันใช่ไหม หล้า : ไอ้นั่นน่ะรึ ก็ต้องเคยเห็นสิ เมื่อกี้ฟังวิทยุได้ข่าวว่ามันหายตัวไปแถวๆอำเภอเราด้วยนี่นา คำ : นั่นแหละๆ ปรากฏระหว่างทางมาวัดพี่สนไปพบคนสติสตังไม่ดีคนหนึ่ง แกอ้างตัวว่าเป็นแถน แถมยังชอบชี้หน้าทายว่าสร้างคนโน้นคนนี้ขึ้นมา เขาสงสัยว่าหมอนี่อาจคือท่านนายกเลยอยากให้พี่ไปชี้ตัว หล้า : อ้าว นายกจะเป็นคนสติสตังไม่ดีได้อย่างไร คำ : ก็เห็นว่าบางทีแกอาจถูกอะไรโขกหัวจนสมองได้รับผลกระทบ แล้วหลงมาถึงหมู่บ้านเราอย่างไรล่ะ ...พี่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่เคยเห็นหน้าท่านนายกนะ อย่างไรก็ช่วยหน่อยเถิด จะได้กลับไปพบทุกคนด้วย หล้า : แปลก... ฉันไม่คิดว่าอย่างแม่ครูหรือพี่สนจะเชื่อว่าคนบ้าเป็นนายกง่ายๆ แต่เอาเถอะธุระจริงๆของพวกนั้นคงอยากเรียกฉันกลับไปล้างสมองให้เชื่อลัทธิเก่าเก็บอีกมากกว่า คำ : พี่หล้าพูดอะไรน่ะ แม่ครูกับพี่สนจะล้างสมองพี่ไปทำไม? หล้า : (จ้องหน้าคำและใบ้ทีละคน เข้าโหมดมาร์กซ์) คำ... ใบ้... การไปต่างประเทศคราวนี้ฉันไม่ได้กลับมามือเปล่า หากแต่ได้เก็บเกี่ยวเอาอุดมการณ์อันล้ำค่าติดตัวมาด้วย แกสองคนอยากฟังไหมล่ะ (คำและใบ้ทำท่าสนใจ) หล้า : (หัวเราะแล้วปั้นเสียงเคร่งเครียด) ก่อนอื่นฉันมีคำถามข้อหนึ่ง คือตอนนี้พวกแกยังเป็นชาวนาอยู่ใช่ไหม? คำ : เอ้อ ใช่ครับ ตระกูลผมก็เป็นชาวนามาหลายรุ่นแล้วละครับ หล้า : แล้วที่นาที่แกทำอยู่น่ะเป็นของแกหรือเปล่า คำ : ไม่ใช่ครับ ผมกับใบ้เช่าที่นาของคุณนายสาย แต่เรื่องนี้พี่ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่รึ หล้า : หึหึ ...ใช่ ฉันรู้อยู่แล้ว ฉันจึงถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่าความวิปริตในหมู่บ้านนี้ยังมีอยู่หรือเปล่า คำ : (หันไปมองหน้ากับใบ้ด้วยความงุนงง) ความวิปริต? พี่พูดถึงอะไรน่ะ หล้า : ก็ดูอย่างหรือ พวกแกทำงานอยู่ในนา ทุกวันอาบเหงื่อต่างน้ำ แต่ยังไม่ค่อยจะพอกินซ้ำยังเป็นหนี้ ในขณะที่สายน่ะวันๆนอนสบายอยู่บ้าน แต่กลับร่ำรวยมั่งมี อย่างนี้ไม่เรียกว่าวิปริตแล้วคืออะไร คำ : เอ้อ ฉันว่าฉันก็มีพอกินอยู่นะ หล้า : แกอาจจะพอมีกิน แต่น่าคิดไหมว่าทำไมสายได้กินอาหารหรูหรา แต่แกกลับมีกินเพียงข้าวเหนียวจิ้มแจ่ว! คำ : แต่ข้าวเหนียวจิ้มแจ่วมันก็อร่อยดีนะพี่ หล้า : (นิ่งอึ้ง มองหน้าคำ) คำ : (นึกว่าตนพูดผิด เลยพยายามแก้ไขคำพูด) เออ จะว่าไปมันคงไม่ยุติธรรมอย่างที่พี่พูดจริงๆนั่นแหละ แต่มันก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวดของเราแล้วนี่ครับ หล้า : (เข้าสู่โหมดมาร์กซ์ต่อ) เพราะอย่างนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติหรือ!? ไม่เลย... ที่แกคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเพราะพวกชนชั้นนายทุนต้องการให้แกคิดอย่างนั้นต่างหาก แกจะได้ยอมให้พวกมันกดขี่ตลอดไป คำ : อืม... งั้นหรือครับ หล้า : ยังมีอีก นอกจากพวกนายทุนแล้ว พวกนักบวชก็ยังหากินอยู่บนความทุกข์ยากของชาวบ้านด้วย คำ : พี่หมายถึงแม่ครูก็ด้วยรึ!? หล้า : ก็ใช่น่ะซี แกเห็นแม่ครูทำอะไรบ้างนอกนั่งสวดมนต์กับให้ศีลให้พร แต่แม่ครูกลับเป็นคนที่รวยพอๆกับสายทีเดียว แกไม่คิดบ้างหรือว่าแม่ครูก็กำลังกดขี่แกอยู่ คำ : ...ไม่รู้สิ พี่หล้า... หล้า : (ตรงนี้จะร่ายยาว ขอให้ใช้ skill ในการปลุกระดมที่ฝึกปรือมาทั้งหมดออกมา) ขอถามหน่อย ทุกวันนี้แกเอาเงินทำบุญที่วัดเพื่ออะไร? ก็เพื่อจะได้บุญมากๆชาติหน้าจะได้เกิดมารวยจริงไหม? แล้วแม่ครูก็บอกว่าที่แกเกิดมาลำบากในชาตินี้เพราะชาติก่อนแกทำบาปมาเยอะใช่หรือไม่? แกไม่นึกบ้างหรือว่าไอ้ความคิดเรื่องชาตินี้ชาติหน้าที่แม่ครูพร่ำสอนน่ะ มันเป็นเรื่องที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้แกยอมรับสภาพเป็นทาสส่งส่วยของเขาดีๆนี่เอง (เว้นนิดหนึ่งให้คำกับใบ้คิดตาม) ที่ประเทศที่ฉันไปเรียนน่ะ เขาไม่สอนให้หวังลมๆแล้งๆ แต่สอนว่าคนเราควรพัฒนาชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุด ...ที่นั่นทุกคนมีฐานะเท่ากัน ไม่มีความเห็นแก่ตัวหรือการเอารัดเอาเปรียบ ทุกคนต่างทำงานตามที่ตนถนัดเพื่อผลประโยชน์ของส่วนรวม ฟังดูเป็นอย่างไรล่ะ ดีใช่ไหม? คำ : โอ้ ดีครับๆ วันนี้ฉันได้ความรู้ใหม่ๆจากพี่หล้ามากเลย หล้า : หึหึ คำ : แต่ฉันก็ยังติดใจอยู่นิดๆนั่นแหละ หล้า : อะไรอีกล่ะ คำ : เรื่องแม่ครูนี่... สิ่งที่แกพูดก็น่าจะจริงไม่ใช่หรือครับ ...ดูอย่างเรื่องเทียนศักดิ์สิทธิ์ หล้า : บ๊ะ! อะไรก็เทียนศักดิ์สิทธิ์ๆ! (ลุกขึ้น) คำ! ใบ้! ไปวัดกันเถอะ ฉันจะดับเทียนศักดิ์สิทธิ์ให้ดู คำ : หา เทียนศักดิ์สิทธิ์มันดับได้ด้วยหรือพี่? หล้า : ดับได้สิ! คำ : ตามตำนานคนที่ดับเทียนได้คนเดียวคือแถน... อะไรนะ พี่หล้าจะบอกว่าพี่เป็นแถนหรือ!? หล้า : ไม่ใช่! แต่ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าเทียนศักดิ์สิทธิ์มันก็คือเทียนธรรมดานั่นแหละ หากว่าดับไม่ได้ก็เพราะยังไม่มีใครไปดับมันเท่านั้น คำ : ครับๆ พี่หล้าว่าอย่างไรฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ หล้า : (หัวเราะ) แกนี่บทจะเข้าใจก็เข้าใจอะไรง่ายดีจริงๆ อย่างนี้ถึงสมเป็นสหายของฉัน ...เออ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่หล้าแล้วละ เรียกว่าสหายหล้าเถอะ แล้วฉันก็จะเรียกแกว่าสหายคำและสหายใบ้ด้วย เรื่องอุดมการณ์ที่ฉันได้มายังมีอีกยาว ไว้จะค่อยๆเล่าให้ฟังระหว่างทาง คำ : ครับพี่หล้า หล้า : บอกให้เรียกว่าสหายหล้ายังไงเล่าสหายคำ คำ : ครับสหายหล้า ...เอ้อ ว่าแต่สหายหล้าฉันยังสงสัยอะไรอยู่นิดหน่อย หล้า : อะไรล่ะ? คำ : คือตกลงว่าพวกเราเป็นชนชั้นนายทุนหรือชนชั้นกรรมาชีพกันครับ? (หล้านิ่งอึ้งมองหน้าคำ) วิทยุ : คำขวัญวันนี้ ประชาชนที่ดีจะต้องมีนิสัยว่าไงว่าตามกันและเชื่อผู้นำชาติพ้นภัย (หล้าทำหน้าหงุดหงิดแล้วเอื้อมมือไปปิดวิทยุ) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากที่สอง (วัด) สน สาย แม่ครู พระเจ้า (ถูกมัดอุดปาก) นั่งกันอยู่ คำ ใบ้ หล้า เดินเข้ามาด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร แม่ครู : อ้าวไอ้หล้า! (ลุกขึ้นไปรับ) เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เจอกันตั้งนาน ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ อย่างนี้ถึงสมกับที่ไปชุบตัวมา หล้า : ก็ไม่เท่าไหร่หรอกแม่ครู อย่างไรฉันก็เป็นแค่ชาวบ้านคนหนึ่งเท่าๆกับแม่ครูและเท่าๆกับทุกคนในที่นี้แหละ แม่ครู : อ้าว ...อ๋อ (หัวเราะเจื่อนๆ) เออ ใช่ๆ เออมานั่งคุยกันก่อนสิหล้า หล้า : เรื่องถามสารทุกข์สุขดิบนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะ แม่ครูมีธุระอะไรก็บอกฉันมาเถอะ ฉันจะได้ทำให้เสร็จๆ แม่ครู : เอ้อ... ใช่ คือเมื่อกี้ผู้ใหญ่สนพี่เจ้าไปเจอลุงคนหนึ่งท่าทางเหมือนความจำเสื่อม เราเลยแอบหวังว่าตะแกอาจเป็นท่านนายกที่มีข่าวว่าพึ่งหายสาปสูญแถวๆนี้พอดี ฮะฮะ ถ้าใช่หมู่บ้านเราจะได้ดังไปเลย หล้า : (พูดเบาๆ) คิดอะไรเพ้อฝันจริงๆ (เดินไปทางพระเจ้า) หมายถึงลุงคนนี้ใช่ไหม? แม่ครู : (พยักหน้า) หล้า : (เพ่งมองหน้าพระเจ้า) อืม (ทำท่าตกใจ) คล้ายมาก... คล้ายนายกมาก สาย : จริงเหรอๆ หึหึหึ (ถูมือไปมา ทำท่าดีใจ) หล้า : ...แต่ฉันไม่แน่ใจ อาจเป็นคนละคนกันก็ได้ สาย : อ้าว หมายความว่าอย่างไรล่ะหล้า หล้า : ฉันเคยเห็นแต่รูปนายกในหนังสือพิมพ์ซึ่งหน้าตาต่างกับแกเล็กน้อย อย่างไรก็ตามภาพถ่ายกับตัวจริงมันก็ต้องต่างกันบ้างอยู่แล้ว ฉันจึงไม่แน่ใจ สน : ถ้าแกว่าอย่างนั้นก็แปลว่าเข้าเค้าละ ฉันจะติดต่อให้ทางราชการมาดูตัวอีกที หล้า : ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น (หันไปทางแม่ครู) ธุระของแม่ครูจบแค่นี้ใช่ไหม แม่ครู : อื้ม แค่นี้แหละ มานั่งคุยกันสิ หล้า : ยัง... ยังไม่ได้ เพราะฉันก็มีธุระของฉันเหมือนกัน แม่ครู : ธุระอะไรหรือ? หล้า : ธุระของฉัน คือการล้มล้างระบบความคิดอยุติธรรมที่ฝังรากลึกในหมู่บ้านนี้มานาน แม่ครู : (งงเล็กน้อย) เจ้าพูดเป็นงานเป็นการเชียว ว่าแต่มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้บ้างไหมล่ะ หล้า : ไม่มี! เพราะแม่ครูนั่นแหละคือต้นตอของระบบความคิดที่ฉันจะล้มล้าง แม่ครู : อ้าว!? หล้า: อย่าแปลกใจเลยแม่ครูย่อมรู้แก่ใจดีว่าสิ่งที่ตัวเองสั่งสอนอยู่ทุกวันนั้นมันคือยาเสพติดซึ่งกัดกร่อนสังคมให้เสื่อมถอย แม่ครูสอนให้คนงมงายโง่เง่า แม่ครู : อ้าว พูดดีๆหน่อยสิหล้า ทุกวันนี้ข้าก็สอนแต่เรื่องให้คนทำความดี ละกิเลสตัณหา จะว่าข้าสอนให้โง่งมงายได้อย่างไร? หล้า : งมงายก็คืองมงาย แม่ครูหากินร่ำรวยอยู่บนความศรัทธาของชาวบ้าน! สน : หล้า! แม่ครู : (ยกมือห้ามสนและกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง) หล้า... เจ้าเรียนอะไรมามาจากต่างประเทศกันแน่น่ะ หล้า : นั่นไม่สำคัญเท่าไรหรอก แม่ครูหาคำแก้ตัวจากข้อหาของฉันให้ได้ก่อนเถอะ แม่ครู : เงินบุญที่ได้มาข้าก็ไม่ได้เอาไปใช้ทำอะไรนอกจากช่วยชาวบ้านสร้างสะพานสร้างโรงเรียน เหลือก็เก็บไว้ ใครลำบากเดือดร้อนก็มาหยิบยืมไปได้ ตัวข้าทุกวันนี้ใส่ผ้าไม่เกินสามชิ้น กินอาหารไม่เกินวันละสองมื้อ จะว่าข้าร่ำรวยได้อย่างไร สน : เฮ้ย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ แม่ครูน่ะเลี้ยงพวกเรามาตั้งแต่เด็ก ถึงความคิดที่แกได้มาจะดีวิเศษสักเพียงใดอย่างน้อยก็ควรมีสัมมาคารวะกับท่านบ้าง ไม่ใช่เอะอะก็มาชี้หน้าทุกคนเป็นศัตรู สาย : พูดก็ไม่มีประโยชน์หรอกสน ฉันดูออกแล้วว่าเจ้าหล้ามันไปทำอะไรที่ต่างประเทศมา หล้า : (มองสายนิ่ง แต่ไม่โต้ตอบ) สน : หมายความว่าอย่างไร? สาย สาย : ฉันเคยได้ยินว่าที่ประเทศที่เจ้าหล้าไปเรียนนั้นมันมีลัทธิของพวกแดงสอนกันด้วย หึ... เจ้าหล้าคงจะถูกพวกแดงล้างสมองมาเรียบร้อยแล้วเลยกลายเป็นพวกปากมาก พูดจาไม่รู้จักอาย หล้า : พวกแดงหรือ? ฉันพอใจที่จะเป็นพวกแดงดีกว่าทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมตัวเอง สาย ถ้าฉันคือพวกแดง นักธุรกิจอย่างเธอก็คือพวกกระฎุมพีโลภมากที่คอยเอารัดเอาเปรียบคนอื่นดีๆนี่เอง สาย : หึหึ กระฎุมพีอีกแล้ว ฉันรู้ว่าเธอพยายามใช้ศัพท์ยากๆเพื่อให้พวกชาวบ้านแถวนี้นับถือ แต่อย่าลืมว่าฉันก็เรียนมาจากในเมืองเหมือนกันและรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร (เว้นนิดหนึ่ง แล้วประกาศตัวอย่างสง่าผ่าเผย) ใช่ ฉันเป็นนายทุน! และฉันก็โลภมากด้วย แล้วอย่างไรล่ะ? เพราะฉันทำงานอย่างอื่นที่ไม่ใช่แรงเลยกลายเป็นพวกเอาเปรียบสังคมหรือ? หล้า : เธอมันพวกไม่มีอุดมการณ์ สาย : ผิดแล้ว! ฉันก็มีอุดมการณ์ของฉัน อาชีพของฉันทำให้เกิดความเจริญรุ่งเรือง การแข่งขันของพวกฉันทำให้เกิดการพัฒนา และผลประโยชน์ก็จะตกอยู่แก่ผู้บริโภคในสังคมนั่นแหละ หล้า : หึหึ ที่เธอพูดมามันก็แค่ข้ออ้างให้เอาเปรียบคนเท่านั้น สาย : อย่างน้อยมันก็ใช้ได้จริง ต่างจากลัทธิเฟ้อฝันของแกที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้เพราะมันขัดแย้งกับธรรมชาติมนุษย์ คนเราน่ะมันก็โลภเหมือนๆกันนั่นแหละ แต่ลัทธิของแกมันไปกดขี่ให้ทุกคนเท่าเทียมกัน บังคับให้คนไม่โลภ เมื่อไม่โลภก็ไม่มีเหตุจูงใจให้พัฒนาและต้องเสื่อมสลายไปเอง (คำพูดช่วงนี้จะแสดงให้เห็นว่าสายเป็นคนมีความรู้ดี แต่ไม่ค่อยแสดงออก) หล้า : หึหึ แต่ถ้าคนถูกชี้นำด้วยความโลภ สังคมก็คงจะมีแต่การแก่งแย่งชิงดี เข่นฆ่ากันจนล้มตายหมดก่อนที่จะเริ่มเสื่อมเสียอีกกระมัง (จ้องตากับสายแบบกินกันไม่ลงครู่หนึ่ง) เอาเถอะ ถึงคุยกับพวกเธอต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ (หันไปทางเทียน) ฉันมาคราวนี้เพราะหวังจะพิสูจน์ให้ทุกคนประจักษ์ว่าเทียนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่มีจริง เป็นแต่สัญลักษณ์ของความเชื่องมงายเท่านั้น ดูนะแม่ครู ฉันจะดับเทียนของแม่ครูเอง (เดินไปยังเทียน) สน : เฮ้ย (สะอึกจะไปขัดขวางหล้า) แม่ครู : (เอามือกันสนไว้) สน : (งงในกิริยาของแม่ครู จึงหันไปทางคำกับใบ้) ไอ้คำไอ้ใบ้ มัวแต่ทำอะไรอยู่รีบห้ามลูกพี่พวกแกเร็วเขาจะลบหลู่เทียนศักดิ์สิทธิ์นะ! คำกับใบ้ : (แสดงอาการกล้าๆกลัวๆ) แม่ครู : ไม่ต้อง (กล่าวห้ามคำกับใบ้และหันไปทางหล้า) อยากพิสูจน์ก็เชิญ... ลองเลยสิ หล้า : หึหึ พูดง่ายดี ฉันว่าการที่เทียนไม่ดับมันต้องมีกลอะไรสักอย่าง ไม่ที่ครอบแก้วก็ที่เทียนนี่แหละ (ยกครอบแก้วขึ้นมาดู จากนั้นพิจารณาเทียนอยู่หลายรอบ พยายามเป่าแต่เทียนก็ไม่ดับ เอาครอบแก้วครอบเทียนก็ยังติดอยู่ ในที่สุดหล้าเองเป็นฝ่ายโมโหนิ่งอึ้งที่ทำเทียนดับไม่ได้) สาย : (หัวเราะ) เป็นอย่างไรล่ะ ทำดับไม่ได้ละซี หล้าเอ้ย นี่แหละเรียกว่ากบในกะลา มัวแต่กินอุดมการณ์ไม่รู้ว่าของศักดิ์สิทธิ์น่ะมีจริง สน : พอเถอะๆ หล้า แกรู้ไหมว่าทำอย่างนี้จะทำให้แถนไม่พอใจแค่ไหน รีบขอขมาท่านเร็วก่อนที่แกจะถูกลงโทษ หล้า : (มองสายและสนอย่างไม่พอใจ) ฉันไม่รู้ว่าทำไมเทียนถึงไม่ดับ แต่มันไม่จบแค่นี้หรอก (หันไปทางแม่ครู) ถึงเทียนนี้เป็นของวิเศษ แต่ฉันก็ไม่เชื่อว่ามันเกี่ยวข้องกับแถนอะไรนั่น ฉันจะต้องมาพิสูจน์อีกแน่นอน แม่ครู : ก็มาเลย ข้ายินดีให้เจ้าพิสูจน์ทุกเมื่อ เทียนเล่มนี้ลุกติดมาเป็นพันเป็นหมื่นปีแล้ว และก็จะลุกต่อไปจนกว่าพญาแถนซึ่งเสด็จลงมาโปรดมนุษย์จะเป็นผู้ดับมัน หล้า : (เดินถอยมาข้างๆคำกับใบ้) คำ : โธ่พี่... เห็นไหม พี่ไปลบหลู่แถนเข้าแล้ว เทียนนั่นไม่มีวันดับหรอก เพราะแถนเป็นคนจุดมันเองจริงไหมเจ้าใบ้ ใบ้ : (ทำภาษามือและพยักหน้า) (ต่อไปชาวบ้านสองพวกคือ สาย สน แม่ครู กับ คำ ใบ้ หล้า จับกลุ่มคุยกันส่งเสียงหึ่งๆ ระหว่างนั้นพระเจ้าดิ้นจนคลายเชือกออกได้เอง แล้วแอบย่องหนี) ใบ้ : (เห็นพระเจ้าหนีคนแรก สะกิดคำและทำภาษามือ) คำ : อะไร? อ้าวตาลุงหลุดแล้วรึ! (พระเจ้ารู้ว่าถูกจับได้ก็ตกใจกลัววิ่งหนี พวกชาวบ้านวิ่งไล่ตามอย่างโกลาหล อารมณ์ตื่นเต้นพัฒนาขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดพระเจ้าก็ไปชนโต๊ะที่วางเทียนล้ม เทียนตกลงมาดับ ทุกคนทำท่าตะลึงหยุดนิ่ง สนตกใจมากเป็นพิเศษ ส่วนพระเจ้าเห็นชาวบ้านตกใจก็พลอยตกใจจนนิ่งไปด้วย) สาย : เฮ้ย (เดินไปใกล้ๆเทียน) เทียนดับแล้ว! ก็แปลว่า... แปลว่า... คำ : คนที่ทำเทียนดับได้มีคนเดียว... สน : แถน... ใบ้ : (ตัวสั่น หัวรีหันขวาง คุกเข่าทำท่าคารวะพระเจ้าไม่หยุด พฤติกรรมของใบ้ตรงนี้ควรเป็นไปอย่างรุนแรงและชัดเจนพอที่จะโน้มน้าวคนอื่นๆได้) (เกิดพฤติกรรมเลียนแบบ ทุกคนค่อยๆคุกเข่าลงไปคารวะทีละคน จนเหลือสามคนที่ไม่ทำคือหล้า สน แม่ครู หล้าทำท่าไม่เชื่อ สนทำท่าช็อค แม่ครูทำท่างง) พระเจ้า : เฮ้ย นี่พวกเจ้ามากราบไหว้ข้าทำไมเนี่ย! คำ : โอ ไม่น่าเชื่อว่าท่านคือพญาแถนจริงๆ ในที่สุดท่านก็ลงมาโปรดเราแล้ว!!! พระเจ้า : นี่พวกเจ้าทำอะไรกันหา เมื่อกี้จับข้ามัด ตอนนี้อยู่ๆก็มากราบไหว้ข้า ข้าจำได้ว่าไม่ได้ใส่ความงมงายลงไปในตัวพวกเจ้ามากขนาดนั้นนะ! สาย : ท่านทำเทียนดับ ท่านคือแถน!! คือพระเจ้าซึ่งลงมาโปรดเราจริงไหมคะแม่ครู? แม่ครู : เอ้อ... อือ คำ : ต้องขออภัยที่ตอนแรกเราเข้าใจท่านผิด ...ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่ตอนที่ท่านทายอาชีพข้าออกแล้ว พระเจ้า : ข้าเป็นพระเจ้าอยู่แล้ว แต่มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับเทียนนี่ตรงไหน นี่ไม่ใช่วิธีพิสูจน์ข้า!! สาย : อ้าว ตกลงท่านเป็นแถนหรือเปล่าเจ้าคะ พระเจ้า : ข้าก็เพิ่งบอกว่าข้าเป็นอย่างไร สาย : แล้วทำไมปฏิเสธเทียนล่ะ พระเจ้า : ข้าเป็นพระเจ้าจริงๆ!!! ข้าสร้างพวกเจ้าขึ้นมาทุกคนแต่ข้าจำเทียนบ้าบอนี่ไม่ได้เลย คำ : อ๋อ ที่ว่าสร้างมนุษย์ขึ้นมาจากเมล็ดน้ำเต้าน่ะหรือครับ สาย : จุ๊ๆ นั่นมันตำนานสร้างโลกไม่ใช่สร้างมนุษย์ พระเจ้า : ไม่ใช่ ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาด้วยวิธีอื่น มันเป็นกรรมวิธีที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนซึ่งอธิบายไปพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ที่แน่ๆไม่เกี่ยวกับน้ำเต้าตะบักตะบวยอะไรนั่นแน่นอน สาย : เอาเถอะค่ะ จะอะไรก็ตามเมื่อท่านเป็นพระเจ้าแล้วเราจะขอพรได้ไหมคะ? พระเจ้า : (ย่นหน้า ทำเสียงจึกที่ปาก ทำหันรีหันขวางแล้วออกวิ่งหนีออกจากฉาก) (ชาวบ้านทุกคนยกเว้นแม่ครูร้องเรียกวิ่งตามออกจากฉาก) (แม่ครูนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงเดินไปเก็บเทียนด้วยท่าทางเศร้าใจ ฉากนี้ควรจะทำให้คนดูเห็นใจแม่ครูมากๆ) วิทยุ : (ดังขึ้นหลังจากแม่ครูทำท่าเสียใจพักหนึ่ง) ข่าวด่วน เมื่อวานนี้มีคนบ้าคนหนึ่งหลบหนีออกจากโรงพยาบาลหนานปอเฮือน อำเภอโซ่ง จังหวัดเชียงเพีย เจ้าหน้าที่ชี้แจงว่าเป็นประเภทไม่มีอันตราย แต่ขอให้ประชาชนในพื้นที่อยู่ในความระมัดระวังเพราะคนบ้ารายนี้มีอาการผิดปกติชอบคิดอย่างจริงจังว่าตนเองเป็นอะไรแปลกๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นประเภทที่มีอำนาจและลึกลับ และชอบหลอกให้คนอื่นเชื่อตามตัวเองมาหลายครั้งแล้ว (แม่ครูสะดุ้งแล้วปาดเหงื่อ) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉากที่สาม (ลานกว้าง) ชาวบ้านทุกคนยกเว้นแม่ครูวิ่งไล่ตามพระเจ้ารอบเวทีสี่ห้ารอบ ในที่สุดพระเจ้าปีนขึ้นบนต้นไม้ ชาวบ้านพยายามติดตามก็ถูกพระเจ้าเอากิ่งไม้และผลไม้ขว้างใส่ เอาบันไดพาดก็ถูกผลักบันได สุดท้ายชาวบ้านเลยนั่งหมอบอยู่รอบๆต้นไม้ ชาวบ้าน: (ส่งเสียงขอร้องให้พระเจ้าลงมาดังเซ็งแซ่) พระเจ้า : ไม่ลงเว้ย! ถ้าลงพวกเจ้าก็จับข้าไปขูดขอหวยพอดี สาย : อุ้ย แถนพูดถูกใจฉันจริงๆเลยเจ้าค่ะ! คำ : แถนทำไมต้องหนีด้วยครับ แล้วถ้าไม่อยากแสดงตัวจริงๆทำไมต้องดับเทียนล่ะ พระเจ้า : บอกแล้วไงว่าข้าไม่เกี่ยวกับเทียนนั่น! หล้า : (ทำท่าเหมือนนึกอะไรออกจึงเดินไปใกล้ๆต้นไม้) ท่านจะไม่ลงมาจริงๆรึ? พระเจ้า : ก็เออสิวะ... (พูดกลัวๆ) หล้า : (ตรงไปลากคำกับใบ้มาซุบซิบประชุมกันแยกกับคนกลุ่มอื่น) สหายคำ สหายใบ้ ฉันได้ความคิดแล้ว คำ : จะขอหวยกับเขาด้วยหรือสหายหล้า หล้า : ไม่ใช่ ฉันพูดถึงเรื่องแถน หึหึ เรื่องมันออกมาอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้เป็นโอกาสให้พวกเราพิสูจน์ว่าแถนนั้นไม่มีจริง คำ : อ้าว ก็นั่นแถนไม่ใช่หรือ? สหายหล้าก็เห็นอยู่ หล้า : ไม่ๆ สหายคำ แถนน่ะไม่มีจริง ตาลุงบนต้นไม้อาจจะเป็นคนบ้าธรรมดา หรืออาจจะเป็นนายกที่บ้าก็ได้ แกเพียงแต่ทำให้เทียนศักดิ์สิทธิ์ดับคนเลยเชื่อว่าแกเป็นแถน พอเข้าใจไหม? คำ : (เกาหัวงงๆ) เอ้อ เข้าใจครับ สหายหล้าว่าอย่างไรฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ หล้า : ดีมาก ใบ้ : (ทำภาษามือ) หล้า : แกก็คงว่าอย่างฉันสินะ ใบ้ : (ทำภาษามือ) หล้า : ในเมื่อแกไม่พูดอะไรก็คงหมายถึงเห็นด้วยกับฉัน ดีละ สหายทั้งสอง นี่คือแผนของเรา เราจะผลัดเวรกันเฝ้าตาลุงนั่นบังคับให้แกลงมาไม่ได้ จนนานวันเข้าแกเกิดอดอยากขึ้นมาก็จะทนไม่ไหวและขอร้องลงมาเอง คำ : อ้าว อย่างนั้นก็ดีสิครับ เราจะได้ขอพรแกได้! หล้า : ไม่เว้ย ตอนที่แกเริ่มอยากลงมาน่ะ พวกเราจะขัดขวางแกไว้ บอกทำนองว่าถ้าแกเป็นแถนก็ห้ามลง บีบคั้นจนกระทั่งแกหายบ้ายอมรับว่าตัวเองไม่ใช่แถนไปเลย  (ตบมือด้วยความสะใจ) ถึงตอนนั้นชาวบ้านก็จะผิดหวังและเลิกเชื่อแถน หันมาเชื่อลัทธิอันรุ่งโรจน์ของฉันแทน (หัวเราะ) คำ : (หันไปมองหน้ากับใบ้) เอ้อ สหายหล้าว่าอย่างไรฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ หล้า : ดี งั้นจบประชุมแค่นี้ (คำ ใบ้ หล้า เดินกลับมา) หล้า : พี่สน สำหรับปัญหาเรื่องแถนนี้ฉันมีข้อเสนอ สน : แกจะเสนออะไร แกไม่เชื่อแถนไม่ใช่หรือ? หล้า : อย่าพูดอย่างนั้นสิ คนที่อยู่บนต้นไม้ อาจเป็นแถน หรือใครก็ได้ แต่ปัญหาคือแกเป็นคนสำคัญซึ่งเราไม่อยากให้หนีไปจากที่นี่ใช่ไหมล่ะ ...ปัญหานี้ไม่ใช่ปัญหาของพี่คนเดียว หากเป็นปัญหาของคนทั้งหมู่บ้าน ดังนั้นฉันในฐานะสมาชิกคนหนึ่งก็ย่อมต้องมีความกังวลห่วงใยเช่นกัน สน : เอาเถอะๆ มีอะไรก็ว่ามาสิ หล้า : หึหึ ข้อเสนอของฉันคือ ฉัน กับคำและใบ้ขออาสาผลัดกันเฝ้าแถนเอาไว้ และถ้าแถนอยากลงมาเมื่อไหร่พวกฉันจะเชิญไปประดิษฐานที่วัดเอง อย่างนี้ดีไหม? สาย : ชะชะ แกคิดจะขอหวยคนเดียวก็บอกมาเถอะ หล้า : อย่าคิดอะไรด้วยมาตรฐานตัวเองอย่างนั้นสิ ฉันไม่ต้องการเงินทองหรอก สิ่งที่ฉันต้องการเพียงอย่างเดียวคือเห็นพ่อแม่พี่น้องมีความสุขต่างหาก สน : อืม เมื่อแกพูดอย่างนั้นฉันจะลองเชื่อแกสักครั้ง แต่ในการผลัดเวรกันเฝ้าแถนนี้ฉันขอให้ทุกคนในหมู่บ้านช่วยกันทำดีกว่า หล้า : อ้าว ทำไมล่ะ! สน : เพราะเท่าที่ฟังมันเป็นภารกิจที่ต้องทำทั้งกลางวันกลางคืนน่ะสิ ขืนให้คนเฝ้าแค่สามคนก็ไม่เป็นอันทำมาหากินกันพอดี หล้า : แต่... สน : พอได้แล้ว ทั้งฉันและสายก็จะร่วมเฝ้ากับแกด้วย (หันไปทางพระเจ้า) ถ้าท่านใจอ่อนเมื่อไหร่ก็บอกคนที่เฝ้าอยู่ได้นะครับ และถ้ามีใครจะทำอันตรายท่านก็ให้หนีมาหาผม ผมอยู่ที่ที่ทำการหมู่บ้านเดินตามถนนนี้ไปสักหนึ่งกิโลก็ถึง พระเจ้า : เฮ้ย นี่กะจิตกะใจพวกเจ้าจะไม่ให้ข้าหนีจริงๆหรือ? หล้า : ฮึ ...ก็ได้ เอาอย่างพี่สนก็ได้ สน : เราห้าคนจะเฝ้าคนละสองชั่วโมง (ชี้ไปทางคำ) คำ แกเริ่มเป็นคนแรก จากนั้นให้ต่อด้วย สาย หล้า ฉัน และใบ้ตามลำดับ ตกลงนะ สาย : อีกทีซิสน สน : คำ สาย หล้า ฉัน และใบ้ ทุกคนจำลำดับของตัวเองได้นะ คำ : ครับสหายสน สน : ทำไมเรียกฉันแปลกๆอย่างนั้นล่ะ หล้า : (เดินมากันไม่ให้คำทันตอบ) เอาเถอะ ตกลงตามนี้ ทุกคนแยกย้ายกันไปได้แล้วละ (กระซิบกับคำ) จำไว้นะ แกต้องเล่นสงครามจิตวิทยากับตาลุงให้มากๆ เอาให้แกยอมรับว่าแกไม่ใช่แถน คำ : ครับๆ สหายหล้า ว่าแต่สงครามจิตวิทยาคือ... หล้า : (หันไปทางคนที่เหลือ) เอาละๆ หมดเรื่องแล้ว แยกย้ายกันไปได้ ปล่อยให้ไอ้คำมันจัดการต่อเอง (หันไปทางพระเจ้าทำท่าเยาะเย้ย) แต่ใครอย่าเอาอะไรไปให้พระเจ้ากินนะ เป็นเทวดาคงอิ่มทิพย์แล้วนี่ สาย : (พูดขณะเดินออกจากฉาก) ถ้าแกได้เลขต้องเอามาบอกฉันนะคำ แล้วจะยกที่นาให้ (ทุกคนเดินออกจากฉาก) คำ : (นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง) สงครามจิตวิทยาคืออะไรน้า... (หันไปทางพระเจ้า) แถนพอทราบไหมครับว่าสงครามจิตวิทยาคืออะไร? พระเจ้า : เรื่องอะไรข้าจะบอก ...เฮอะ แต่ถึงบอกเจ้าก็ไม่รู้หรอก เพราะเจ้ามันโง่ คำ : อะไรนะ... ว่าฉันโง่หรือ... พระเจ้า : ใช่ แต่เจ้าจงสบายใจเถอะ แม้ว่าหมู่บ้านนี้จะมีคนที่มีความคิดแตกต่างหลากหลายซึ่งข้าล้วนสร้างให้รับใช้ประโยชน์ด้านต่างๆของข้า แต่คนส่วนใหญ่ก็ต้องโง่เหมือนเจ้านั่นแหละ คำ : อ้าว ทำไมล่ะ พระเจ้า : เหตุผลง่ายมาก เพราะคนโง่นั้นปกครองง่ายกว่าคนฉลาด และถ้าคนส่วนใหญ่คิดเป็นมันก็จะเริ่มสงสัยในอำนาจของข้าน่ะสิ คำ : ท่าน... กำลังด่าฉันใช่ไหม... พระเจ้า : โอ เริ่มฉลาดขึ้นบ้างแล้วนี่ คำ : หนอย ฉันจะด่ากลับบ้าง... ไอ้... ไอ้... พระเจ้า : กำลังเฟ้นหาคำด่าจากสมองโง่ๆละซี เอาสิ ดูว่าคำด่าของคนอย่างแกจะทำให้ฉันสะดุ้งสะเทือนได้สักกี่มากน้อยเชียว คำ : ไอ้... ไอ้... ไอ้กระฎุมพี!!! (พระเจ้าสะดุ้งและนิ่งอึ้งส่วนคำหัวเราะหึหึทำท่าดีใจที่คำด่านั้นเป็นผล) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 องก์ที่สาม พระเจ้าบนต้นไม้ ฉากที่หนึ่ง (ลานกว้าง) สายกำลังขูดหวยกับต้นไม้ที่พระเจ้านั่งอย่างเมามัน พระเจ้ามองด้วยสายตาสังเวช สาย : โอ้ กำลังจะออกแล้ว... เริ่มเห็นแล้ว... โอ้ หนึ่ง... เก้า... หนึ่ง... เลขขลังซะด้วย คราวนี้ละ มีรถขายรถมีบ้านขายบ้าน ทุ่มแทงให้หมด... (ถ้าจะปล่อยมุขก็ให้สายหันไปพูดกับคนดูว่า การพนันเป็นสิ่งไม่ดี โปรดใช้วิจารณญาณในการชม) พระเจ้า : ขูดเข้าไป เจ้าก็นะ... ปากบอกว่าเป็นนักธุรกิจ แต่ทำไมไม่ทำธุรกิจ มาหวังพึ่งสิ่งที่ไม่แน่นอน สาย : แหม ท่านคะ อะไรทำให้รวยฉันก็ทำทั้งนั้นแหละค่ะ ได้เงินแล้วจะได้เอาไปบูชาท่านไง แต่อย่าลืมให้พรฉันเยอะๆนะคะ พระเจ้า : หึหึหึ สาย : หัวเราะอะไรเจ้าคะ ไม่ทราบเป็นเลขหรือเปล่าจะได้จดไว้ พระเจ้า : หัวเราะที่เจ้าเป็นอย่างที่ฉันสร้างมาจริงๆน่ะสิ สาย : อ๋อ ที่สร้างมาให้ฉัน สวย รวย เก๋ สินะคะ พระเจ้า : เจ้าน่ะข้าสร้างมาให้มีความทะเยอทะยานสูง จริงๆก็ไม่ใช่นิสัยที่ดีนักหรอก แต่เมื่อตอนอยู่วัดเจ้าก็พูดถูกอย่างหนึ่งคือถ้าไม่มีคนอย่างเจ้าสังคมก็คงไม่พัฒนาไปมากเพราะไม่มีใครมีแรงจูงใจที่จะพามันไป สาย : แหม พูดถูกใจฉันจริงๆค่ะ อยากได้เครื่องเซ่นเป็นอะไรเดี๋ยวฉันจะหามาให้นะคะ พระเจ้า : (หัวเราะ) อ้อ สาเหตุอีกอย่างที่ฉันสร้างเจ้าก็เพราะอยากได้เครื่องเซ่นมากๆนี่แหละ สาย : เจ้าค่ะ (ยิ้มและเดินไปใกล้ๆต้นไม้) ว่าแต่ได้เครื่องเซ่นไปแล้วท่านต้องประทานพรให้ฉันรวยและรวยและรวยยิ่งๆขึ้นไปนะเจ้าคะ พระเจ้า : อืม... สาย : อืม ทำไมเจ้าคะ พระเจ้า : ข้าต้องแสดงความเสียใจกับเจ้าด้วย ความจริงคือข้าไม่มีฤทธิ์ที่จะให้พรหรือสาปใครอีกแล้วละ สาย : อ้าว ทำไมล่ะเจ้าคะ พระเจ้า : ก็ตั้งแต่ตกสวรรค์... มารู้สึกตัวอีกทีข้าก็หมดฤทธิ์แล้ว ...ไม่อย่างนั้น ...เฮอะ ข้าคงสาปพวกเจ้าให้ตกนรกไปหลายคนแล้ว สาย : หมายความว่าท่านไม่มีฤทธิ์จริงๆ! พระเจ้า : ใช่ สาย : (ตกใจนิ่งไปชั่วครู่จึงค่อยคิด) เออ... อ๋อ... ฉันรู้แล้ว ท่านคือท่านนายกที่ความจำเสื่อมละสิ อย่างนั้นพอฉันช่วยท่านให้หายความจำเสื่อมแล้ว ท่านต้องอำนวยความสะดวกให้กับธุรกิจของฉันนะคะ พระเจ้า : ไม่ใช่โว้ย บอกกี่ทีแล้วว่าข้าไม่ใช่นายก!!! สาย : อะ... อ้า พระเจ้า : ข้าไม่ใช่นายกแล้วก็ไม่มีฤทธิ์แล้วด้วย สาย : ท่านไม่ใช่นายก ...แล้วก็ไม่มีฤทธิ์แล้วด้วย? พระเจ้า : นั่นแหละเป็นอย่างที่พูดนั่นเลย ที่นี้พอใจหรือยัง!!! สาย : (นิ่งลง) อย่างนั้นฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? พระเจ้า : อะไรอีกเล่า สาย : ถ้าท่านไม่ใช่นายกและไม่มีฤทธิ์แล้ว... ท่านวิเศษกว่าอิฉันตรงไหน? (พระเจ้าอึ้ง ส่วนสายเชิดหน้าหันหลังทำท่าทางเบื่อ) (หล้าเดินเข้าฉากด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง) หล้า : (หัวเราะ) สาย! ถึงเวลาเปลี่ยนเวรแล้วละ สาย : (พยักหน้าอย่างคร้านๆ จะเดินออกจากฉาก) หล้า : (พูดขณะเดินสวนกับสาย) ฉันได้ยินหมดแล้ว (หัวเราะ) พวกนายทุนก็อย่างนี้แหละ ใครมีผลประโยชน์ก็กระโดดเข้าเลียแข้งเลียขา พอไม่มีก็ดูถูกเหมือนหมูหมา เป็นสันดานสากลจริงๆ สาย : (มองหน้าหล้าอย่างไม่พอใจพักหนึ่งจึงจากไป) หล้า : (ทำกระหยิ่มยิ้มย่องหันไปคุยกับพระเจ้า) สหายบนต้นไม้น่ะ จงฟังไว้นะ โลกในยุคใหม่จะไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะเช่นนี้ ทุกคนจะรักใคร่กลมเกลียวกันหมดไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน โลกจะมีแต่สันติภาพ พระเจ้า : ดูสิ นี่ก็เหมือนกันอีก หล้า : หืม? เหมือนกันหรือ? พูดอย่างกับว่าฉันเหมือนยายสายนั่น พระเจ้า : หึหึ ในสายตาของข้า พวกมนุษย์คนไหนก็เหมือนๆกันหมด พวกเจ้าล้วนเป็นประดิษฐกรรมที่ข้าสร้างขึ้น และมีชีวิตจิตใจอย่างที่ข้าอยากให้เป็น หล้า : พูดบ้าๆน่ะ อย่างท่านจะเข้าใจอะไรกับอุดมการณ์อันสูงส่งของข้า เป็นแถนก็เป็นไปสิ พระเจ้า : (หัวเราะ) อุดมการณ์ของเจ้าหรือ? มันคืออุดมการณ์ของคนที่บอกให้เจ้าฟังมาเป็นทอดๆต่างหากเล่า จะบอกให้เอาบุญว่าข้านี่แหละเป็นคนสนับสนุนให้มีกลุ่มคนที่คิดแบบเจ้าเอง หล้า : หา!? พระเจ้า : หึหึ พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ ‘กรรมาชีพต้องลุกขึ้นมาต่อต้านนายทุนเพื่อสร้างเพื่อสร้างโลกที่มีแต่ความเสมอภาค’ จริงๆมันก็เป็นอุดมการณ์ที่ดีนะ หล้า : ...อืม อ๋อ ก็ใช่น่ะซี แต่เอ๊ะ ท่านจะมาชมฉันทำไมในเมื่อตัวท่านนั่นแหละคือสัญลักษณ์ของศาสนาอันเป็นยาเสพติดชั่วร้ายที่พวกฉันต้องปราบให้หมด พระเจ้า : การที่คนที่นับถือข้ากับคนที่มีความคิดอย่างพวกเจ้าเป็นศัตรูกันนั้นมันเป็นความคิดชั้นเดียว มนุษย์ทั่วไปน่ะโง่เกินกว่าจะคิดได้ว่าจริงๆแล้วพวกเจ้าก็มีประโยชน์สำหรับข้าเหมือนกัน หล้า : อะไรนะ...  พวกฉันมีประโยชน์กับท่านหรือ? พระเจ้า : ใช่ มนุษย์ทุกคนล้วนมีประโยชน์กับข้าหมด ไม่อย่างนั้นข้าจะสร้างขึ้นมาทำไม สำหรับกรณีเจ้า ...เคยได้ยินคำว่า ‘มารไม่มีบารมีไม่เกิดไหมล่ะ’ เพื่อให้มีคนนับถือข้ามากขึ้น ข้าเลยต้องสร้างปีศาจขึ้นมา หล้า : ปีศาจ...? พระเจ้า : ลองคิดถึงประโยชน์ของปีศาจสิ เพราะปีศาจเป็นด้านเลวถึงได้มีด้านที่เรียกว่าดีไงล่ะ ...เพราะปีศาจเป็นสิ่งตรงข้ามกับข้า ข้าเลยเป็นความดี และเพราะคนกลัวปีศาจเลยจำเป็นต้องนับถือข้า (หัวเราะ) นอกจากนั้นถ้าข้าเกลียดใครข้าก็หาว่ามันเป็นปีศาจแล้วเก็บมันเสีย ทีนี้อำนาจของข้าก็จะมั่นคง หล้า : เดี๋ยว! แล้วที่พูดมาเกี่ยวอะไรกับพวกฉันล่ะ!? พระเจ้า : (ชี้หน้าหล้า) พวกเจ้าคือปีศาจน่ะสิ! หล้า : หา! พระเจ้า : พวกเจ้าคือกลุ่มต่อต้านข้าที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้คนตระหนักถึงความสำคัญของข้ามากขึ้น ปีศาจน่ะถูกเปลี่ยนไปทุกยุคทุกสมัยและถูกพัฒนาขึ้นตามความคิดของคน แต่ปีศาจในยุคปัจจุบันคือเจ้า!! หล้า : ฉันหรือ (ตกใจ) พระเจ้า : หึหึ ที่นี้พอรู้หรือยังล่ะว่าทำไมข้าถึงไม่ปราบพวกเจ้าให้สิ้นซากแต่เลี้ยงเอาไว้ให้ทำปากมากอยู่เรื่อยๆ หล้า : ทะ... ท่าน พระเจ้า : เฮ้อ...พูดก็พูดเถอะ ถ้าเจ้าอยากถ่ายทอดความคิดให้คนระดับรากหญ้าอย่างพวกนี้ก็ควรจะหาศัพท์ง่ายๆมาอธิบาย ไม่ใช่ใช้คำเข้าใจยากอย่าง กระฎุมพี กรรมาชีพ มันโน้มน้าวใครไม่ได้หรอก ...อืม... ถ้าคิดจะโค่นล้มข้า ก็ต้องคำนึงถึงความจริงข้อนี้ไว้ด้วย หล้า : เหลือเชื่อ ท่านพูดไม่เหมือนแถนเลย แล้วก็ไม่เหมือนคนบ้าธรรมดาด้วย ...ประโยคของท่านทันสมัยมาก...ออกจะเหมือนพวกนักการเมืองด้วยซ้ำ พระเจ้า : เชอะ หล้า : ฉันรับไม่ได้ มันขัดหลักวิทยาศาสตร์ที่ตาลุงป้ำๆเป๋อๆอย่างท่านอยู่ๆก็พูดจาหลักแหลมแถมให้คำแนะนำที่มีเหตุผลเฉยๆ ...เรื่องนี้อธิบายได้สองอย่างเท่านั้น อย่างหนึ่งคือฉันบ้าไปเอง อีกอย่างคือ... พระเจ้า : คืออะไรล่ะ? หล้า : (นิ่งไปครู่หนึ่ง มองพระเจ้าอย่างไม่เชื่อ) หรือว่าท่านเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์จริงๆ!! พระเจ้า : (พริ้มตาลงหัวเราะ) โฮ่ โฮ่ ในที่สุดเจ้าก็เริ่มเข้าใจ... หล้า : (พระเจ้าพูดไม่ทันขาดคำ หล้าก็ตะโกนแทรกขึ้นด้วยเสียงอันดัง) หรือว่าท่านคือวิญญาณเลนินกลับชาติมาเกิด!!!!!!!!!! พระเจ้า : เฮ้ย!! (ตกใจหันกลับมามองหน้าหล้า) หล้า : (คุกเข่าลงอย่างไม่รู้ตัว) ฉันรู้ตั้งแต่เห็นหน้าท่านแล้วละ (เช็ดน้ำตา) สหายเลนินในที่สุดท่านก็จุติลงมานำทางพวกเรา ที่ท่านบอกอย่างนี้เพื่อให้เราตระหนักถึงแผนการณ์ชั่วร้ายของรัฐบาลใช่ไหมล่ะ? ...ครับ ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ฉันจะเป็นปีศาจที่เปลี่ยนแปลงยุคสมัยเอง!!! พระเจ้า : เฮ้ย นี่เจ้าเข้าใจอะไรลัทธิของเจ้าผิดไปหรือเปล่า... หล้า : ไม่ผิดหรอกครับ ต่อไปนี้ฉันจะตั้งใจเผยแพร่ลัทธิของเรา จนกว่าพวกเราจะครองโลก และพวกไพรีปฏิกิริยาสูญสลายไป ขอให้สหายเลนินคุ้มครองด้วย พระเจ้า : ทำไมมันออกมาหักมุมอย่างนี้ อย่ามานับถือข้า ไม่ใช่โว้ย (หล้ากราบไหว้พระเจ้า ในขณะที่พระเจ้าพยายามบ่ายเบี่ยงไปจนปิดฉาก) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฉากที่สอง (ที่ทำการหมู่บ้าน) สนทำงานอยู่ในห้องด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม สักพักมีคนใส่สูทดำ แว่นตาดำเดินเข้า MIB: (เคาะประตู) สน : เชิญครับ MIB: (เปิดประตูทำท่าระวังตัวเหมือนกลัวใครจะสะกดรอยตามมา) สน : อ้าว คุณเป็นใคร MIB: โปรดเรียกผมว่า ‘เอ็มไอบี’ สน : แล้วคุณคือ... MIB: อย่าพูดดัง ผมเป็นเจ้าหน้าที่ลับของรัฐบาล สน : อ่า... มาจากกรมกองไหนครับ MIB: ผมบอกไม่ได้ มันเป็นความลับ คุณเอาบัตรนี่ไปดู (ยื่นบัตรให้สนรับไว้ดู สักครู่ก็ดึงบัตรคืน) ผมมีเรื่องให้คุณช่วยเหลือ สน : ครับ ในฐานะข้าราชการด้วยกันผมยินดีให้ความช่วยเหลือเต็มที่ ผมชื่อ... MIB: ผมทราบดีว่าคุณชื่อสนเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ ธุระของผมในวันนี้คือจะมาตามหาคนสองคน ซึ่งมีข่าวว่าหลงมาแถบหมู่บ้านนี้ สน : หมายถึงท่านนายกหรือครับ? แล้วอีกคนล่ะ? MIB: (ดูนาฬิกา) ตอนนี้น่าจะถึงเวลาแล้ว คุณลองเปิดวิทยุดูก็จะรู้ สน : (เปิดวิทยุอย่างงงๆ) วิทยุ : ข่าวด่วน เมื่อวานนี้มีคนบ้าคนหนึ่งหลบหนีออกจากโรงพยาบาลหนานปอเฮือน อำเภอโซ่ง จังหวัดเชียงเพีย เจ้าหน้าที่ชี้แจงว่าเป็นประเภทไม่มีอันตราย แต่ขอให้ประชาชนในพื้นที่อยู่ในความระมัดระวังเพราะคนบ้ารายนี้มีอาการผิดปกติชอบคิดอย่างจริงจังว่าตนเองเป็นอะไรแปลกๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นประเภทที่มีอำนาจและลึกลับ และชอบหลอกให้คนอื่นเชื่อตามตัวเองมาหลายครั้งแล้ว สน : เฮ้ย!! MIB: ไหมล่ะ (ยื่นเอกสารออกมาจากอกเสื้อเอาให้สน) นี่คือข้อมูลของนายกพร้อมรูปถ่าย (ยื่นให้อีกแผ่น) และนี่คือข้อมูลของคนบ้า ลองดูสิ ของคนบ้าไม่มีรูปนะ สน : โอ นี่มันหน้าคล้ายกันมาก... นี่มันแถนนี่!! MIB: ทำไมรึคุณสน? สน : เมื่อเร็วๆนี้ก็มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่หน้าคล้ายนายกมาที่หมู่บ้านผมเหมือนกันครับ แต่เขา ...เขา... MIB: อะไรนะ รีบพาผมไปพบเขาเร็ว สน : เอ่อ... (ทำท่านึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูด) ไม่ครับ เมื่อกี้ผมพูดผิด ไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอกครับ MIB: เอ๊ะ คุณเป็นอะไรของคุณ พูดจาขัดแย้งกันเอง สรุปว่ามีหรือไม่มีกันแน่ (แม่ครูกับใบ้เดินเข้าฉาก ใบ้ถือของให้แม่ครูทำนองว่าตามมารับใช้) แม่ครู : สวัสดีสน... อ้าว นั่นใครล่ะ สน : อ้อ สวัสดีครับแม่ครู คนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลที่มาตามหาตัวคนบ้าและนายกน่ะครับ แม่ครู : อ้อเหรอ ข้าจะมาบอกพอดีว่าพึ่งฟังข่าวมีคนบ้าหายไปอีกราย ใบ้ : (พยักหน้าและทำภาษามือ) MIB: ว่าแต่คุณสองคนเห็นมีคนประเภทนั้นหลงมาแถวนี้หรือเปล่า แม่ครู : อ้อ ก็มีที่ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ไง... สน : (มาทำท่าบุ้ยใบ้ไม่ให้แม่ครูพูดต่อ) MIB: หืม...? ใบ้ : (ทำภาษามือให้เอ็มไอบีดูเป็นทำนองว่ามีคนน่าสงสัยจริง) MIB: อ้อๆ อ้าวเรอะ อ้ออย่างนั้นเรอะ ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลจากนี้เรอะ สน : คุณรู้ภาษาใบ้ด้วยหรือ? MIB: หึหึ ของแค่นี้เจ้าหน้าที่ระดับผมย่อมรู้ดี (จ้องสนเขม็ง) ผมคิดว่าคุณกำลังปิดบังบางอย่างผมอยู่ ระวังให้ดีนะ อย่าคิดว่าผมไม่ทราบว่าหมู่บ้านนี้มีความเชื่อท้องถิ่นที่แปลกๆ แต่เอาเถอะตอนนี้พาผมไปพบผู้ต้องสงสัยคนนั้นก่อน (สนทำท่ากลืนไม่เข้าคายไปออก จึงสะบัดหน้าเดินไปโดยมีเอ็มไอบีเดินตาม) ใบ้ : (ทำท่าจะเดินตามไปด้วยโดยจ้องเอ็มไอบีมากเป็นพิเศษ) แม่ครู : ทำไมรึเจ้าใบ้ ใบ้ : (ทำภาษามือ) แม่ครู : อ้อๆ อ้าวเรอะ อ้ออย่างนั้นเรอะ ...มะเหงกสิ ข้าอ่านไม่ออก (นิ่งคิดพักหนึ่ง) อืม อีกเดี๋ยวแกต้องไปเฝ้าแถนที่ต้นไม้ด้วยสินะ มีอะไรกินหรือเปล่า ใบ้ : (ส่ายหน้า) แม่ครู : อย่างนั้นเอาข้าวห่อนี้ไป คนเขาถวายมา ข้ากินไม่หมดก็กลัวจะเสียของ ใบ้ : (ทำท่าดีใจไหว้ขอบคุณแม่ครู) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฉากที่สาม (ลานกว้าง) พระเจ้านั่งเซ็งอยู่บนต้นไม้ ข้างล่างหล้ากำลังเอาธูปเทียนและสิ่งของมาทำการเซ่นวักตั๊กแตนพระเจ้าด้วยความกระตือรือล้น หล้า : โอม เลนิน เลนิน เลนิน ...โอม (สนและเอ็มไอบีเดินเข้าฉาก) สน : หล้า แกทำอะไรน่ะ หล้า : บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอุดมการณ์ของฉัน MIB: อุดมการณ์อะไร? สน : (กล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน) เอ้อ อย่าไปสนใจเลยครับ (วิ่งไปลากหล้า) ได้เวลาเปลี่ยนเวรแล้ว แกรีบไปเร็วๆ หล้า : (พูดขณะถูกสนลาก) พี่ทำอะไรน่ะ ฉันจะบูชาท่านเจ้าลัทธิ!!!! (หล้าออกจากฉาก) สน : (เดินกลับมา) MIB: น้องคุณนับถือลัทธิอะไรหรือ? สน : ลัทธิขงจื้อครับ MIB: อ๋อ สน : (เดินไปทางพระเจ้า) ก็นั่นแหละคนแปลกหน้าที่หลงเข้ามาในหมู่บ้านเรา ...แต่อาจจะไม่ใช่คนที่คุณต้องการตามหาก็ได้ MIB: ผมต้องขอพิสูจน์หน่อยแล้ว (ถอดแว่นตาดำออก เดินอย่างมีลีลาไปใต้ต้นไม้ และเพ่งดูพระเจ้า) อืมมมมมม..... (เอาเอกสารมาเทียบอีกที) อืมมมมมม..... สน : ตกลงว่าอย่างไรครับ? MIB: (ยกแว่นดำขึ้นมาสวม) ผม... ผม... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ สน : อ้าวววว (แอบถอนใจอย่างโล่งอก) MIB: แต่ผมได้ความคิดอย่างหนึ่งแล้ว สน : อะไรหรือครับ MIB: คือคนๆนี้หน้าตาคล้ายท่านนายกมาก ถ้าเรา... พระเจ้า : บอกกี่ทีแล้วว่าข้าไม่ใช่นายก ข้าคือพระเจ้า! MIB: (หันไปมองพระเจ้าแล้วตบมือด้วยความดีใจ) โป๊ะเชะเลย พักหลังๆนี้ท่านนายกป่วยก็ป่วยเป็นโรคประหลาดชอบเพ้อว่าตัวเองเป็นพระเจ้าเหมือนกัน สน : อะไรนะ ท่านนายกป่วยเป็นโรคแบบนี้รึ? พระเจ้า : ข้าไม่ได้ป่วยข้าคือพระเจ้าที่สร้างพวกเจ้าขึ้นมา! MIB: ถูกอีกแล้ว นี่เป็นความลับสุดยอดนะ ท่านนายกชอบละเมอว่าตัวเองเป็นคนที่สร้างคนโน้นคนนี้ขึ้นมา สน : (หันไปมองพระเจ้าด้วยท่าทางหวั่นๆ) พระเจ้า : มองอะไร ไม่ใช่นะ... ข้าคือพระเจ้าก็คือพระเจ้าสิ (เสียงอ่อนลง) MIB: เอาละ ถึงเขาจะเป็นนายกหรือไม่ก็ตาม แต่เขาก็คล้ายมาก ถ้าเราจับเขาไปบอกว่าเป็นนายกคนอื่นต้องเชื่อแน่ สน : ...ทำไมคุณพูดเหมือนไม่อยากตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนอย่างนั้นล่ะครับ MIB: ถามอะไรโง่ๆ ผมเบื่อการเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยมานานแล้วน่ะสิ! (ยกปืนขึ้น) สน : อ้าว เฮ้ย ใจเย็นๆ จะทำอะไรครับคุณ! MIB: คุณน่ะอย่าขยับ และถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็อย่าให้เรื่องในวันนี้แพร่งพรายออกไปด้วย (หันไปทางพระเจ้า) ไอ้นี่คือนายกหรือไม่ไม่สำคัญ สำคัญคือมันอ้างตัวเองคือพระเจ้าแสดงว่ามันสติไม่สมประกอบ หากผมสามารถจับมันไปล้างสมองแล้วเชิดเป็นหุ่นได้ละก็ ประเทศนี้ก็จะตกเป็นของผม! สน : คุณจะล้างสมองเขาหรือ ...เป็นไปได้อย่างไร!? MIB: หึหึ สำหรับคนบ้านนอกอย่างคุณเครื่องล้างสมองคงเป็นแค่สิ่งเพ้อฝัน แต่ในองค์การที่ผมอยู่นั้นมันคือเครื่องมือที่มีอยู่และใช้ได้จริง ทีนี้ก็หุบปากเสียที (เอาปืนชี้ทางสน ค่อยๆเดินไปใกล้ต้นไม้ทำท่าปีน) ลงมาดีๆเถอะคุณพระเจ้าผมรับปากว่าต่อไปคุณจะอยู่อย่างสุขสบายที่สุด หึหึ แม้จะอยู่อย่างปัญญาอ่อนนะ พระเจ้า : ฝันไปเถอะใครจะยอมแกง่ายๆ! (พระเจ้าทำท่าขัดขืนโดยการขว้างกิ่งไม้ ฯลฯ ลงมา เหมือนอย่างที่ขัดขืนชาวบ้านตอนแรกจนกระทั่งเอ็มไอบีโมโห) MIB: ไอ้นี่ดื้อนักเห็นทีต้องยิงสั่งสอนเสียแล้ว สน : (อาศัยจังหวะที่เอ็มไอบีเปลี่ยนความสนใจพุ่งเข้าชาร์จ) (สนและเอ็มไอบีปล้ำต่อสู้กันพักหนึ่งในที่สุดสนชนะแย่งปืนมาได้) (ฉากสู้ควรมีนานๆหน่อยให้น่าตื่นเต้น) สน : (เอาปืนจ่อเอ็มไอบี หอบด้วยความเหนื่อย) แก... ไป... ไปซะเดี๋ยวนี้!!! MIB: จำไว้คุณจะต้องเสียใจกับสิ่งที่ทำกับผมในวันนี้ สน : ฉันบอกให้ไปไงโว้ย!!! MIB: (วิ่งหนีไป) สน : (ทรุดตัวลงพิงต้นไม้ หอบอย่างเหนื่อยเต็มที) พระเจ้า : เจ้า... ช่วยข้ารึ? สน : (แหงนหน้ามองพระเจ้าทีหนึ่ง หันกลับมาและเงียบ) พระเจ้า : ข้าไม่เข้าใจ เจ้าจะช่วยข้าทำไมในเมื่อเจ้าไม่เชื่อว่าข้าคือแถนตั้งแต่แรก สน : ไม่... ท่านผิดแล้ว (จากตรงนี้ไปพูดแบบไม่หันไปมองพระเจ้า) พระเจ้า : หืม? สน : ฉันเชื่อว่าท่านคือแถน คนอื่นอาจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ฉันเชื่อ... พระเจ้า : ...เพราะอะไรล่ะ สน : ฉันเชื่อตั้งแต่เห็นท่านดับเทียนนั่นแหละ พระเจ้า : ให้ตายสิ นี่เจ้ายังยึดติดกับเทียนนั่นอีกหรือ? สน : ฉันเชื่อเรื่องเทียนมาตั้งแต่เด็กแล้ว พระเจ้า : ทั้งๆที่ข้าก็ปฏิเสธไปเองแล้วนี่นะ สน : ช่วยไม่ได้ ...อะไรก็ที่นึกคิดมาตลอดสิบปี ถึงเวลาจะลืมมันลืมได้ง่ายๆหรือไง!? (พูดดังๆแบบประชด) ท่านคือแถน แล้วฉันก็นับถือท่าน แค่นั้นแหละ (ตอนท้ายพูดด้วยเสียงเบาลง) พระเจ้า : น่าแปลก... เจ้าไม่เชื่อคำพูดข้า แต่กลับเชื่อจริงจังในสิ่งที่ข้าไม่ได้สร้างให้เชื่อ อืม ข้าไม่ค่อยชอบผลงานที่ผิดเพี้ยนอย่างนี้เลย... (เว้นไปพักหนึ่งนานๆเหมือนนึกอะไรได้) เออ ทำไมเมื่อครู่เจ้าไม่ฆ่าไอ้ชุดดำนั่นเสียล่ะ? ...ตอนนี้ยังทัน รีบตามไปฆ่ามันสิ ถ้าปล่อยมัน มันก็จะกลับมาเล่นงานเจ้าและข้าอีกนะ สน : ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก... พระเจ้า : ทำไมถึงไม่ได้? สน : ก็เพราะมันผิดศีล พระเจ้า : ศีลบ้าอะไรของเจ้าวะ!? สน : ก็ศีลข้อที่ห้ามฆ่าคน... ท่านเป็นคนสอนเอง พระเจ้า : บ๊ะ ผิดอย่างไร!? ถ้าหมายถึงศีลนั่นละก็ลืมมันไปเสียเถอะ! เพราะข้าสอนมันเพื่อประโยชน์ของข้าเอง ดังนั้นตอนนี้เจ้าก็ควรไปฆ่าไอ้ชุดดำนั่นเพื่อประโยชน์ของข้าด้วย! สน : ฉัน... พระเจ้า : (ทำท่ากระวนกระวาย) ลังเลอะไรอยู่เล่า ข้าสร้างเจ้าให้ยอมรับคำสั่งจากคนที่เหนือกว่าง่ายๆนี่นา (นิ่ง และเหมือนนึกขึ้นได้) ...เออ อย่างนั้นครั้งนี้ข้าขออนุญาตให้เจ้าผิดศีลได้! ฟังนะ การฆ่าศัตรูของพระเจ้านั้นไม่ผิดศีลซ้ำยังได้บุญอย่างมหาศาล!! สน : (ก้มหน้านิ่งอยู่) พระเจ้า : แน่ะยังนิ่งอีกไอ้บ้า เดี๋ยวมันหนีได้กันพอดี ไม่ได้ยินหรือ!? เจ้าจะได้บุญ ได้ขึ้นสวรรค์ทั้งเป็น ยังไม่รีบตามไปอีก! สน : (เสียงสั่นเครือ) ...ท่านทำให้ฉันผิดหวังอย่างหนึ่งนะ พระเจ้า : ผิดหวังอะไร!!? สน : (เอามือกุมหน้าสะอื้น) ท่าน... ท่านเป็นผู้สร้างมนุษย์ ...ฉันคิดว่าท่านน่าจะรักพวกเรามากกว่านี้... (พระเจ้าฟังดังนั้นก็นิ่งงันไป เว้นพักหนึ่งค่อยดับไฟปิดฉาก ตอนนี้ควรจะเล่นให้คนดูสะเทือนใจเป็นจุดพีกของเรื่อง สนต้องร้องไห้ดังๆหน่อย) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:36:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 องก์ที่สี่ ความจริง ฉากที่หนึ่ง (ลานกว้าง) ใบ้นั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ มีชามข้าวกินเหลืออยู่ตรงหน้า พระเจ้านั่งเหม่อลอยอยู่บนต้นไม้ MIB แอบอยู่หลังต้นไม้ ไม่ควรให้คนดูเห็น MIB จนกว่าจะถึงเวลาโผล่ ฉากนี้ถ้าคำนึงถึงเวลาที่ผ่านไปในเรื่องอาจจะจัดฉากให้เป็นเวลากลางคืน พระเจ้า : (ผ่านไปพักหนึ่งก็สังเกตว่าใบ้หลับ) เฮ้ย หลับแล้วรึ ใบ้ : (หลับ) พระเจ้า : จะไม่เฝ้าข้าแล้วรึไง? (เมื่อเห็นใบ้ไม่ตอบก็หันหน้าไปทางอื่น ทอดสายตาเหม่อลอยอีก) เฮ้อ จะว่าไปนี่เป็นจังหวะหนีที่ดีที่สุด เราควรจะหนีดีไหมนะ? แม่ครู : ดีสิ (แม่ครูเดินออกมา) พระเจ้า : อ้าว เจ้านักบวช แม่ครู : (มองไปที่ใบ้) กับข้าวเหยาะยานอนหลับนิดหน่อย หวังว่าคงไม่เป็นอันตรายนะ พระเจ้า : หรือว่าเจ้าเป็นคนวางยานอนหลับเจ้าใบ้นี่ ...แต่ทำอย่างนั้นเพื่ออะไร? แม่ครู : เรื่องนั้นไม่สำคัญ เจ้าอยากหนีไม่ใช่รึ? ตอนนี้เจ้าใบ้หลับแล้วเป็นโอกาสของละ พระเจ้า : อืม... (มีท่าทีลังเล) แม่ครู : ทำไมไม่หนีล่ะ? ไปสิ พระเจ้า : ทำไมเจ้าต้องอยากให้ข้าหนีนัก แม่ครู : ก็เพราะในสายตาข้าเจ้าไม่คู่ควรเป็นแถน ข้าไม่อยากให้ชาวบ้านนึกว่าเจ้าเป็นแถน พระเจ้า : อ้อ เป็นเหตุผลที่ดีนะ แม่ครู : เจ้ายอมรับรึ? พระเจ้า : (ทอดสายตาเหม่อลอย) ข้า... ตอนแรกข้าก็นึกว่าตัวเองเป็นพระเจ้า ...แต่ตอนนี้ข้ากำลังสับสน (หันมองแม่ครู) จริงๆแล้วข้าเป็นพระเจ้าหรือไม่นะ ...หรือว่าเป็นนายกที่ความจำเสื่อม ...หรือว่าเป็นแค่คนบ้าจริงๆ! แม่ครู : เจ้านี่แปลก ตอนแรกมีความมั่นใจเต็มที่ หากตอนนี้กลับมาลังเล พระเจ้า : อืม... หลังจากได้คุยกับพวกชาวบ้านแต่ละคนแล้วข้าก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป และรู้สึกหวั่นไหวในถ้อยคำของพวกมัน... ถ้าข้าเป็นพระเจ้า ข้าน่าจะไม่ถูกกระทบกระเทือนจากสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นเองง่ายๆแค่นี้จริงไหม? ...อีกอย่างข้าก็ชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าตัวเองมีคุณสมบัติเป็นแถนของพวกเจ้าหรือเปล่า (ประโยคท้ายใส่อารมณ์นิดนึง) แม่ครู : แต่ข้าตอบข้อสงสัยของเจ้าได้นะ พระเจ้า : หืม? แม่ครู : เจ้าไม่ใช่แถนแน่นอน (พูดชัดเจน) พระเจ้า : เอ๊ะ แม่ครู : เจ้าไม่ใช่แถน เจ้าอาจจะบ้าหรือไม่บ้าก็ได้ แต่เจ้าไม่ใช่แถน พระเจ้า : แล้วที่ข้าดับเทียนศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าล่ะ เจ้าน่าจะเป็นคนที่เชื่อมากที่สุดไม่ใช่หรือ? แม่ครู : นั่นไม่ใช่เทียนศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นปาหี่ที่วัดของข้าใช้เล่นหลอกคนมาหลายร้อยปีแล้ว พระเจ้า : อะไรนะ! แม่ครู : เทียนนั่นเป็นเทียนธรรมดา เพียงแต่ผสมด้วยสารเคมีอย่างพิเศษที่ทำให้ไม่ดับโดยง่าย นอกจากนั้นข้ายังเจาะรูบนโต๊ะข้างๆจุดที่ตั้งเทียนแล้วเอาผ้าคลุมไว้ พอเอาครอบแก้วครอบ เทียนจึงไม่ดับเพราะอากาศยังสามารถถ่ายเทผ่านรูนั้น พระเจ้า : เป็นอย่างนี้นี่เอง พอเจ้าหล้ามาตรวจสอบจึงไม่พบความผิดปกติในครอบแก้ว แต่พอข้าทำโต้ะล้มเทียนจึงดับ ...หมายความว่าเจ้าหากินอยู่บนศรัทธาของคนอย่างเจ้าหล้าพูดจริงๆน่ะสิ แม่ครู : ใครจะว่าอย่างไรข้าไม่สน ข้าคิดแต่ใช้มันช่วยให้คนมีกำลังใจในการทำความดี (ชี้ไปที่พระเจ้า) และที่สำคัญเจ้าได้ทำลายมันลงแล้ว! (พูดอย่างโกรธและเสียใจ) พระเจ้า : เอ่อ... ข้า... แม่ครู : เจ้าไม่ใช่แถน จงเร่งลงมาจากตรงนั้นเสียเพราะมันไม่ใช่ที่ของเจ้า (พระเจ้ากับแม่ครูจ้องตากันเป็นเวลานาน จนในที่สุดพระเจ้าก็ถอนหายใจและค่อยๆปีนลงมาโดยดี) พระเจ้า : ทีนี้พอใจหรือยัง แม่ครู : ดี ตามข้ากลับวัดสิข้าจะช่วยพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นใครกันแน่ (หันหลังทำท่าเดินกลับ) พระเจ้า : (ทำท่าลังเล) แม่ครู : (หันมาทางพระเจ้า) รออะไรอยู่ล่ะ ข้าเป็นนักบวชถือศีล ไม่หลอกเจ้าหรอก (แม่ครูกับพระเจ้าเดินออกจากฉากไป) (สนกับหล้าเดินคุยกันเข้าฉาก) หล้า : ในสังคมที่ถูกต้องนะพี่สน การจัดวัตถุจะเป็นธรรม ทุกคนจะได้ทำงานต่างๆตามความสามารถของตน และได้รับผลตอบแทนเต็มตามความปรารถนาโดยเท่าเทียมกัน สน : เอ มันไม่ใช่ว่าใครทำมากก็ได้มาก ใครทำน้อยก็ได้น้อยรึหล้า? หล้า : นั่นเป็นหลักของพวกสังคมนิยมซึ่งดีกว่าระบบนายทุนนิดหน่อยเท่านั้นเอง สังคมในอุดมคติน่ะ จะไม่มีปัญหาเรื่องงานมากงานน้อย หรือแบ่งชั้นงานว่าทำด้วยแรงกายหรือสมองอีกต่อไป ทุกคนจะเสมอกันหมด และงานจะเป็นความปรารถนาอย่างเดียวในชีวิตต่างจากระบบนายทุนที่มองงานเป็นเพียงหนทางหากิน สน : อืม... ถ้าเป็นอย่างนั้นคนก็คงดูเหมือนมดปลวกพิกลน่ะสิ (เงยหน้าขึ้นเห็นพระเจ้าหายไปจากบนต้นไม้) อ้าวแถนหายไปไหนล่ะ! (สนและหล้าตกใจ สนวิ่งไปดูรอบๆ ส่วนหล้าพยายามปลุกใบ้จนตื่น) สน : เกิดอะไรขึ้นวะใบ้! แถนหายไปไหน! ใบ้ : (ทำท่างัวเงียพอเห็นพระเจ้าหายก็ทำท่าตกใจและทำภาษามือทำนองว่าไม่รู้เรื่อง) หล้า : หนอย แกแอบหลับยามจนเขาหนีไปละสิ ไอ้นี่เดี๋ยวปั๊ด (เงื้อมือขึ้นจะตบหัวใบ้) MIB: (ส่งเสียงพูด) อย่าทำอะไรเขาเลย ไม่ใช่ฝีมือเขาหรอก (เอ็มไอบีปรากฏตัวออกมาจากหลังต้นไม้) สน : อ้าว แก ทำไมยังกลับมาที่หมู่บ้านนี้อีกหรือว่ามาเอาเรื่องฉัน? MIB: โถ อย่ามองผมในแง่ร้ายอย่างนั้นสิครับ ผมแค่แอบอยู่หลังต้นไม้นี้แล้วเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเท่านั้นเอง สน : แกแอบอยู่หลังต้นไม้คงหวังลักพาตัวแถนละสิ MIB: หึหึ ถ้ามองผมอย่างนั้นผมคงเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกคุณฟังไม่ได้ (ทำเสียงยียวน) สน : (สนจะสะอึกเข้าไปต่อยเอ็มไอบี แต่หล้าขัดขวางไว้) หล้า : มีอะไรเกิดขึ้นรึ? MIB: หึหึ เอาไว้ผมจะเล่าให้พวกคุณฟังทีหลัง ตอนนี้บอกได้แค่ว่าคนที่ลักพาตัวคนๆนั้นไปคือแม่ครูของพวกคุณนั่นแหละ และเขากำลังไปที่วัด สน : อะไรนะ เป็นไปไม่ได้! MIB: ถ้าไม่เชื่อผมก็ไปพิสูจน์เองสิ ผมไม่กล้าหลอกพวกคุณหรอก อย่าลืมว่าปืนผมก็ถูกคุณยึดไปแล้ว หล้า : แล้วแม่ครูทำอย่างนั้นเพื่ออะไร? MIB: เรื่องนั้นผมจะบอกคุณเมื่อคุณทำตามข้อแม้ของผมแล้ว สน : ทำไมฉันต้องทำตามข้อแม้ของแกด้วย ถึงแม่ครูทำจริง ฉันไปถามเอากับแกก็ได้ MIB: หึหึ แม่ครูของคุณไม่มีทางบอกหรอก ผมคือคนเดียวในโลกที่จะบอกคุณได้ ทำไมน่ะหรือก็เพราะมันเกี่ยวกับเทียนศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้านคุณน่ะซี สน : กล้าพูดถึงเทียนรึ! (จะพุ่งเข้าไปต่อยเอ็มไอบีอีกครั้ง) MIB: หยุดนะ! ถ้าคุณทำร้ายผมคุณจะไม่มีวันรู้ความจริงเกี่ยวกับเทียนศักดิ์สิทธิ์ตลอดกาล! (สนชะงัก พวกสนและเอ็มไอบีจ้องตากันอยู่นาน) สน : ...ก็ได้ ...เอาอย่างแกว่าก็ได้ ข้อแม้คืออะไรล่ะ? MIB: ก่อนอื่นพวกคุณต้องตามชาวบ้านที่เหลือมาให้หมด จากนั้นไปที่วัดกัน ผมจะบอกสิ่งที่คุณอยากรู้ให้เมื่อเราถึงวัดแล้ว สน : (จ้องตาเอ็มไอบีสักครู่จึงหันไปทางหล้าและใบ้) หล้า ใบ้ ไปตามสายกับคำมา (หล้าและใบ้ผงกศีรษะและวิ่งออกจากฉาก) MIB: พูดง่ายดีนี่ (หัวเราะ) ดี ผมรับรองว่าเรื่องที่จะเล่าต้องไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน! (หัวเราะยาวนาน) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฉากที่สอง (วัด) แม่ครูกำลังจัดของให้พระเจ้าซึ่งยืนนิ่งซึม แม่ครู : (หยิบแผนที่มาให้พระเจ้า) นี่คือแผนที่ไปเมือง ดูเป็นใช่ไหม? พระเจ้า : (ผงกศีรษะ) แม่ครู : (หยิบเป้ให้พระเจ้าสะพาย) นี่คือเสบียงและพวกหยูกยาต่างๆ เดินทางจากหมู่บ้านนี้ไปตามแผนที่สักสามวันก็จะถึงอำเภอเมือง ที่นั่นคงมีคนที่จำเจ้าได้ เข้าใจนะ พระเจ้า : (ผงกศีรษะ) แม่ครู : เอาละทีนี้ก็รีบไปได้แล้ว ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกพวกชาวบ้านจับได้เพราะจะเป็นผลร้ายต่อศรัทธาของเขา พระเจ้า : (ยืนนิ่ง) แม่ครู : อ้าว นิ่งอยู่ทำไมล่ะ รีบไปสิ! พระเจ้า : ข้า... ข้าขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม? แม่ครู : โอกาสอะไร? พระเจ้า : ขอโอกาสให้ข้ากลับไปเป็นพระเจ้าอีกครั้ง ...ข้าอยากมีฤทธิ์อีกครั้ง เพื่อว่า... เพื่อว่า... แม่ครู : โธ่ จะมาเพ้อเจ้ออะไรเอาตอนนี้!? (มีเสียงคนดังจากด้านนอก) แม่ครู : เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ (เดินไปดู) เฮ้ย นั่นมันพวกชาวบ้านนี่ ทำไมมาวัดกันดึกป่านนี้! (หันกลับมาทางพระเจ้าด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน) เจ้า! รีบๆหลบไปก่อน (พาพระเจ้าไปหลบในตู้) หลบอยู่ตรงนี้อย่าส่งเสียงนะ พระเจ้า : เดี๋ยวก่อน! แม่ครู : เฮ้อ เวลาอย่างนี้ยังจะพูดอะไรอีก... (ทำท่ากระสับกระส่าย) พระเจ้า : ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาเพื่อให้เป็นตัวแทนของข้า และข้าขอชมว่าเจ้าทำหน้าที่ได้ดีมาก ...ดีจนข้าต้องเอาเป็นแบบอย่าง แม่ครู : นี่ภัยจะมาถึงตัวแล้ว ยังมีอารมณ์มาชมข้าหรือ!? พระเจ้า : ภัยที่มานั้นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องแก้ไข เพราะมันย่อมมีต้นเหตุจากตัวเจ้าเอง (ยกมือขึ้นตบบ่าแม่ครู พูดขึงขังขึ้น) แต่ข้าบอกได้ว่าเนื่องจากความดีของเจ้าภัยนั้นย่อมผ่านพ้นไปในที่สุด แม่ครู : (นิ่งไปครู่หนึ่ง แต่นึกขึ้นได้ว่ากำลังมีคนมาจึงพูดตัดบท) เออๆ ...เออน่ะ เจ้าหลบก่อนเถอะ ข้าจะรับหน้าเอง (แม่ครูรีบจัดของให้เรียบร้อยและนั่งลงสวดมนต์ แต่ก็เก็บอาการลุกลี้ลุกลนไว้ไม่ได้) (ชาวบ้านและเอ็มไอบีเดินเข้าฉาก) แม่ครู : (ทำทีพึ่งเห็นชาวบ้านเข้ามา) อ้าว แหะแหะ (ยิ้มแก้เก้อ) ทำไมยกพวกมากันดึกป่านนี้เล่า MIB: ก็เพราะเกิดเรื่องนั่นแหละแม่ครู แม่ครู : เรื่อง ...เรื่องอะไรหรือ MIB: (กระทุ้งสน) คุณพูดไปสิผู้ใหญ่สน สน : (ทำท่าไม่พอใจเล็กน้อยจึงพูด) แม่ครู ตอนนี้แถนหายไปจากต้นไม้แล้ว แม่ครู : หาอะไรนะ! อย่างนั้นก็แย่สิ แล้วจะทำอย่างไรล่ะ สาย : ก็ไม่อะไรหรอกเจ้าค่ะ ได้ยินเขาว่าแถนอาจหลงมาที่วัดนี่เขาเลยพาพวกเรามาดู แม่ครู : อ้อๆ ...อ๋อเหรอ แต่ข้าไม่เห็นเลยนะ MIB: (พูดอย่างกระหยิ่ม) เป็นอะไรรึแม่ครู ดูท่าทางลุกลี้ลุกลนเชียว แม่ครู : มะ... ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย MIB: เป็นนักบวชทุศีลไม่ดีนะ จากตำรานักสืบของผมอาการอย่างแม่ครูนี่แหละคือแบบของคนที่มีความลับซ่อนไว้ คำ : เฮ้ย สหายเอ็มไอบีอย่ามาว่าแม่ครูของเราทุศีลนะ MIB: ใจเย็นๆ (ชูตราประจำตัวขึ้น) ผมคือเจ้าหน้าที่รัฐบาลที่มีสิทธิเต็มในการสืบคดีเกี่ยวกับเรื่องของคนที่พวกคุณสงสัยว่าเป็นแถน (หันไปทางแม่ครู) ผมจะเริ่มสอบสวนจากแม่ครูก่อน เอากันตรงนี้แหละทุกคนจะได้เห็นประจักษ์ แม่ครู : เอ้อ... สน : แม่ครูอย่ากลัวนะครับ พูดไปตามความจริง ผมรับประกันว่าไอ้นี่มันทำอะไรแม่ครูไม่ได้หรอกถ้าท่านไม่ผิด MIB: หึหึ อย่างนั้นผมจะเริ่มถามละ (ช่วงนี้ MIB โดนวนไปวนมารอบแม่ครูอย่างสอบสวน ขณะที่แม่ครูนิ่งกลัวๆอย่างคนมีชนักปักหลัง) ...แม่ครูใช่ไหมที่เป็นคนเอาข้าวให้นายใบ้กินเป็นมื้อดึก? แม่ครู : ชะ... ใช่ MIB: ดี (หันไปทางนายใบ้) แล้วเรื่องที่แถนหายตัวไปน่ะ เขาหายตัวระหว่างคุณนอนหลับใช่ไหม? ใบ้ : (พยักหน้า) MIB: ก่อนจะหลับคุณทำอะไร? ใบ้ : (ทำท่านึก แล้วทำภาษามือเป็นท่ากินข้าว) MIB: ดีมาก กินข้าวแล้วถึงหลับ... (หันมาทางแม่ครู) แม่ครูคิดว่าทำไมเขาจึงหลับหลังจากกินข้าวล่ะ? แม่ครู : ข้า... ข้าก็ไม่รู้ สาย : เอ๋ เดี๋ยวก่อนนะ คุณสงสัยว่าแม่ครูวางยานอนหลับนายใบ้หรือ? MIB: (หันมายิ้มให้สาย แต่ไม่พูดอะไร หันกลับมาทางแม่ครู) คำถามต่อไป ในระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงนี้แม่ครูทำอะไรอยู่? แม่ครู : ข้าสวดมนต์... MIB: สวดมนต์ตลอดเลยรึ? แม่ครู : ใช่ สวดมนต์ตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย... MIB: แน่ใจนะ? แม่ครู : ก็... ก็ต้องแน่ใจสิ MIB: ถ้าแม่ครูสวดมนต์อยู่ในนี้ตลอดแล้วทำไมเท้าแม่ครูถึงมีรอยเลอะดินที่ยังใหม่!!? แม่ครู : (ก้มลงดูเท้าตัวเอง เอามือถูเท้าอย่างลุกลี้ลุกลน) ไม่มี... ไม่มีรอยเลอะ เจ้าพูดผิดแล้ว! MIB: (นิ่งมองแม่ครูพักหนึ่ง) ใช่... ไม่มีรอยเลอะ แม่ครูถูเท้าทำไมน่ะ? แม่ครู : (ผงะ รู้ตัวว่าเสียท่า) MIB: ผมจะบอกความจริงให้... ความจริงคือเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนผมแอบอยู่หลังต้นไม้ที่เกิดเหตุจึงเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ผมเห็นแม่ครูเป็นคนพาแถนลงจากต้นไม้และพามาที่นี่เอง ...เรื่องนี้จริงไหมครับ? แม่ครู : (ก้มหน้าลง พูดไม่ออก) คำ : เดี๋ยวก่อน! ถึงแม่ครูจะทำอย่างนั้นจริงก็ไม่เห็นจะมีความผิดอะไรเลยนี่ ทุกคนก็อยากให้แถนลงจากต้นไม้เพื่อขอพรอยู่แล้ว สาย : เดี๋ยวคำ... ฉันก็ไม่ได้เห็นด้วยกับเจ้าหน้าที่คนนี้ทั้งหมดหรอกนะ แต่... คำ : คุณนายครับ ถึงแม่ครูจะเป็นนายทุน หรือ กระฎุมพี ก็ตาม แต่ท่านมีบุญคุณกับฉัน ฉันเห็นไอ้นี่มันคุกคามแม่ครูแล้วผมชักหมั่นไส้ขึ้นมาทุกที หล้า : (หันไปมองคำหน่อยหนึ่งแต่ไม่กล่าวอะไร) MIB: คุณครับอย่าพึ่งใจร้อน... ลองคิดดูว่าถ้าแม่ครูพาแถนลงจากต้นไม้แล้วทำไมถึงไม่พาแถนมาแสดงตัวให้ชาวบ้านเคารพสักการะ แต่กลับปฏิเสธการกระทำของตัวเอง ...นั่นแปลว่าแม่ครูไม่เชื่อว่าแถนเป็นแถนจริง คำ : แถนจะไม่ใช่แถนได้อย่างไรล่ะ ก็เห็นชัดๆว่าเขาเป็นคนทำเทียนศักดิ์สิทธิ์ดับ แม่ครูเป็นคนสอนเรื่องนี้เอง MIB: หึหึ คุณนี่พูดถูกใจผมจริงๆ ...ครับ... แม่ครูเป็นคนสอนเรื่องเทียนศักดิ์สิทธิ์ และแม่ครูควรจะเชื่อว่าคนที่ดับเทียนคือแถนแน่ ยกเว้นอยู่กรณีเดียวคือ ...เทียนนั่นไม่ใช่เทียนศักดิ์สิทธิ์!!!! (ชาวบ้านตกใจ ส่งเสียงดังเซ็งแซ่ แม่ครูเอามือกุมหัว) สน : เฮ้ย พูดให้มันดีๆ... MIB: (ยกมือห้ามสน) คุณไม่ต้องมาทำข่มขู่ผมเลย รอดูกับตาตัวเองดีกว่า (เดินไปที่เทียนที่ดับอยู่) คุณคิดว่าเทียนนี่จะไม่ติดอีกหรือถึงติดแล้วก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วใช่ไหมล่ะ คอยดูนี่นะ (เอาครอบแก้วออกหยิบไฟแช็กมาจุดจากนั้นเอาครอบแก้วปิดอีกทีปรากฏว่าเทียนยังติดอยู่) (ชาวบ้านร้องฮือฮาตกใจ) MIB: เห็นไหม ตอนนี้มันกลับมาเป็นเทียนศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว ทีนี้ดูอีกนะ (เอาครอบแก้วออก หยิบกาน้ำข้างๆมาราด เทียนดับ) (ชาวบ้านร้องฮือฮาดังกว่าเดิม) MIB: อ้าว ดับแล้ว ผมก็เป็นแถนแล้วสิ พวกคุณว่าอย่างไรล่ะ!!! สน : (ทำท่ายุ่งยากใจหันไปถามแม่ครู) นี่มันอะไรครับแม่ครู! แม่ครูอธิบายหน่อยสิ! (เสียงอ่อนลง) ...มันกำลังเล่นกลใช่ไหม ...ใช่ไหมครับ? MIB: ถูกต้องครับผมกำลังเล่นกล แต่พอดีมันเป็นกลที่เล่นกันมานานแล้วน่ะสิ (เอาเทียนออกแล้วคว่ำโต๊ะ แสดงให้เห็นรูที่อยู่ใต้โต๊ะ) รูนี้เจาะแอบไว้ข้างใต้เทียน ทำให้มีอากาศถ่ายเทเข้ามาแม้จะมีครอบแก้วครอบอยู่ (ลูบรอยเจาะ) อืม เนื้อไม้นี้เก่ามาก แสดงว่าเจาะมานานแล้ว สน : (ตกใจมาก ผงะถอยจากตัวแม่ครู) แม่ครู... นี่มันอย่างไรครับ... จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แม่ครู : เอ่อ... MIB: (ทำท่ากระหยิ่ม เหลียวมองไปทางตู้ที่ซ่อนพระเจ้าอยู่) ตู้ใบนี้ปิดไม่สนิทนี่ ...แต่เอ ผมว่าผมได้กลิ่นแปลกๆนะ... เหมือนกลิ่นคน หรือว่ามีใครซ่อนอยู่ในตู้ใบนี้ (เดินไปจะเปิดตู้) แม่ครู : (วิ่งไปกันตู้ไว้) อย่าเปิดนะ! MIB: แม่ครู... ชาวบ้านกำลังงง อธิบายเขาไปสิ ถ้าแม่ครูปฏิเสธตอนนี้จะยิ่งแย่หนักนะ แม่ครู : (นิ่งอยู่นาน ถอนหายใจ และกล่าวอย่างปลงๆ) ตกลง... เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ข้าก็จะพูด ...ทุกอย่างเป็นเช่นที่เห็นนั่นแหละ เทียนนี้เป็นของซึ่งวัดเราสร้างขึ้นเองไม่ใช่เทียนศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนเว้นMIB : (ร้องตกใจ) แม่ครู : อืม ความจริงมันเคยดับหลายครั้งแล้ว แต่เนื่องจากดับในที่ลับตาคนจึงสามารถจุดขึ้นใหม่อีก และพอมันเสื่อมสภาพเราก็เปลี่ยนเทียน เป็นอย่างนี้มาหลายร้อยปี จากรุ่นสู่รุ่น แม่ครูคนก่อนก็สั่งให้ข้าทำเช่นนี้ สน : หา! ละ... แล้ววัดทำอย่างนั้นทำไมครับ? แม่ครู : ข้าจำเป็นต้องบอกว่าที่พวกเราทำก็เพื่อสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นให้มีคนมาศรัทธาวัดมากขึ้นนั่นแหละ สน : อะ... อา (ค่อยๆทรุดกายคุกเข่าลง ช็อคตาค้าง พูดไม่ออก) แม่ครู : (เดินไปลูบหัวสน) สนเอย... เจ้าเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด เพราะเจ้าเชื่อมากกว่าใครๆ แต่ข้าขอยืนยันว่านักบวชทุกรุ่นที่สร้างเรื่องเทียนขึ้นน่ะ ...เขาทำด้วยเจตนาดี ทำเพื่อให้ชาวบ้านมีกำลังใจในการทำความดี มันก็เท่านั้น... เท่านั้นจริงๆ (ชูมือสองข้างขึ้นยื่นไปทางเอ็มไอบีทำนองให้ใส่กุญแจ) เอาละ ที่เจ้าว่ามาทั้งหมดคงอยากจับข้าข้อหาหลอกลวงประชาชนสินะ ...เชิญจับได้เลย แต่ข้าขอบอกว่าข้าไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ทำแม้แต่น้อย (ชาวบ้านร้องเรียกแม่ครูด้วยความเป็นห่วง) MIB: หึหึ รักกันดีนะ แต่ผมจับแน่ คดีนี้คงทำให้ผมได้เลื่อนสองขั้น (ชูตราไปทางชาวบ้าน) แล้วพวกคุณก็อย่าขัดขวางล่ะ ถ้าใครขัดขวางถือเป็นศัตรูกับรัฐบาลต้องถูกจับด้วย (หยิบกุญแจมือขึ้นจะจับแม่ครูซึ่งยืนคอตกอยู่) หล้า : เดี๋ยวก่อน! (ร้องดังๆ ก้าวออกมาแรงๆให้คนตกใจ) MIB: หืม อะไรอีกล่ะ? หล้า : (เดินมาพยุงแม่ครู) คุณจะจับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ฉันขอขัดขวางเต็มที่! แม่ครู : หล้าทำอะไรน่ะ ปล่อยให้เขาจับข้าไปสิ เดี๋ยวเจ้าก็โดนด้วยหรอก MIB: อะไรนะ อยากเป็นศัตรูกับรัฐบาลรึ! หล้า : ฉันเป็นศัตรูกับรัฐบาลมานานแล้ว! และก็ไม่เคยคิดจะเป็นมิตรกับพวกองค์กรศาสนาที่หลอกลวงประชาชนหรอกนะ (หันไปทางแม่ครู) แต่หญิงคนนี้เป็นคนมีอุดมการณ์ที่ฉันนับถือ แม้เขาจะใช้วิธีการต่างกับฉัน แต่เชื่อว่าเราทั้งสองต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ดังนั้นฉันจะขอยืนข้างหญิงคนนี้!!! แม่ครู : (ค่อยๆยิ้มขึ้น) ...หล้า หล้า : (จับตัวสนที่นั่งช็อคเขย่าแรงๆ) พี่ก็ด้วย! อย่าคุกเข่าลงเพราะนั่นเท่ากับพี่คุกเข่าให้พวกเลวอย่างมัน พี่ควรจะภูมิใจในการกระทำของแม่ครูมากกว่า ฉันในฐานะเสรีชนคนหนึ่งขอปรบมือเพื่อแสดงความชื่นชมต่อสหายแม่ครูเต็มที่!(หล้าปรบมือดังๆ ชาวบ้านปรบมือตาม เอาให้คนดูทั้งโรงปรบมือกันหมดให้ได้) (แม่ครูทำท่าซาบซึ้งใจ ขณะเดียวกันสนค่อยๆมีแรงลุกขึ้น ส่วนเอ็มไอบีทำท่าหวาดกลัว) สาย : คิดว่าตัวเองแน่นักหรือ ฉันมีเส้นสายกับทหารใหญ่ในเมือง ชาตินี้แกอย่าหวังจะเจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงานอีกต่อไปเลย คำ : อะ... ไอ้... ไอ้กระฎุมพี!!!!! (ชาวบ้านร้องด่าเอ็มไอบีเป็นเสียงเซ็งแซ่) สน : (เหลียวมองคนรอบข้าง มีกำลังใจขึ้น หันไปทางเอ็มไอบี) เอาละ ผมว่าคุณคงรู้สถานะตัวเองแล้วสินะ รีบออกจากหมู่บ้านของพวกเราเสียเถอะ (เอ็มไอบีเห็นท่าไม่ดี ทำท่าหวาดกลัวสักครู่จึงหัวเราะ) MIB: แก... ไอ้พวกเหล่าร้าย พวกแกคิดว่าจะชนะฉันได้รึ... หึหึ หารู้ไม่ว่าที่ฉันเรียกพวกแกทั้งหมดมารวมกันเพราะมีแผนลับอยู่แล้วต่างหาก!! (ชักแท่งยิงแสงออกมาคือแท่งที่ใช้ลบความทรงจำในหนังเรื่อง M.I.B. นั่นแหละ) นี่คือแท่งลบความทรงจำ พอถูกแสงนี้แล้วพวกแกก็จะต้องความจำเสื่อมหมด (ชาวบ้านตกใจ เอ็มไอบียิงแสง ชาวบ้านทุกคนนิ่งค้าง) MIB: (หัวเราะ) แสงได้ผล คราวนี้พวกแกจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ขณะที่ฉันพาเจ้าแถนอะไรนั่นไปเชิดเป็นนายก (เดินไปเปิดตู้) ซ่อนตัวไว้ในตู้นี้สินะ ออกมาสิคุณพระเจ้า ออกมาสิ... (ยังไม่ทันที่เอ็มไอบีจะเปิดตู้ออกก็มีเสียงวิทยุดังขึ้น) วิทยุ : ข่าวด่วน เมื่อสักครู่มีคนพบตัวท่านนายกอยู่ไม่ห่างจากจุดที่ท่านหายตัวไปนัก การตรวจเบื้องต้นพบว่าท่านยังมีสุขภาพแข็งแรงทุกประการสามารถกลับมาปฏิบัติหน้าที่ได้ตามปกติ ส่วนรายละเอียดจะแจ้งให้ทราบภายหลัง MIB: อ้าว... เฮ้ย! มีคนพบตัวนายกแล้ว อย่างนี้แผนของเราก็ใช้ไม่ได้สิ โธ่!! สาย : (ขยับตัวขึ้นมา) นั่นสิ ทำไมถึงพึ่งมาพบเอาตอนนี้ล่ะ? MIB: เฮ้ย แกพูดได้ยังไงก็แกถูกเครื่องลบความทรงจำยิงใส่ไปแล้ว หล้า : (ขยับตัวอีกคน) แปลกนะ ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย (ชาวบ้านขยับตัวกันหมด) MIB: เฮ้ย เป็นไปไม่ได้ นี่แน่ะยิงอีกทีๆ (ยิงแสงอีกหลายครั้ง) คำ : ยอมรับเถอะว่าเครื่องของแกน่ะใช้ไม่ได้ MIB: เป็นไปไม่ได้!!! (ทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง เอาให้เงียบสนิท) ใบ้ : (หัวเราะดังๆขึ้นทำลายความเงียบให้ทุกคนตกใจ) MIB: แกหัวเราะอะไร!! ใบ้ : (เดินไปแย่งแว่นตาดำจากตาของเอ็มไอบีมาสวมเอง เก๊กเสียงหล่อ) ทุกคนคงนึกว่าฉันเป็นตัวประกอบที่ไม่มีบทพูดสินะ แต่จริงๆแล้วฉันคือพระเอกของเรื่องนี้!! ฉันคือร้อยตำรวจเอก ชาญชัย อดิเรก ปลอมตัวมาจับคนบ้าที่หนีออกจากโรงพยาบาล!!! MIB: เฮ้ย มาจับฉันได้ยังไง ฉันไม่ได้บ้า! ชาญชัย อดิเรก : แกนั่นแหละบ้า ฉันจับได้ตั้งแต่ยกเครื่องนั่นออกมายิงแล้ว! (ลากตัวเอ็มไอบีไป) MIB: ไม่ ฉันไม่บ้า อะก๊าาาาา อุกิ๊กกกกกส์ อุลตร้าแมนไทก้าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ชาญชัย อดิเรกลากตัวเอ็มไอบีออกจากฉาก) (ชาวบ้านยืนอึ้ง) สาย : ...โห ปลอมตัวได้เนียนมากทั้งสองคนเลย คำ : ...แล้วใบ้ตัวจริงหายไปไหนนี่ หล้า : ...ทำไมเขาไม่จับเราด้วยวะ สน : ...นี่เขาเรียกว่าจบแบบหักมุมใช่ไหม แม่ครู : เดี๋ยวก่อน ถ้านายกกลับไปแล้ว และคนบ้าก็พึ่งถูกจับ ...แล้วคนที่อยู่กับเราล่ะ? (พาทุกคนเดินไปเปิดตู้ ปรากฏว่าตู้ว่างเปล่า ทุกคนทำท่าตกใจเหลียวมองกันไปมา) (ไฟค่อยๆดับลงจนดับสนิท) เสียงสน : (ดังขึ้นทันทีที่ไฟดับ ช่วงนี้ขอให้วิ่งมาเก็บพล็อบทั้งหมดออกไปโดยเร็ว) ...ครับ และนั่นก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านผม ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาในเวลาเพียงหนึ่งวันและหนึ่งคืนเท่านั้น โดยส่วนตัวแล้วผมอยากจะบอกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มีอิทธิพลต่อชีวิตของผมและชาวบ้านคนอื่นมาก แต่ถามว่ามันเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราหรือเปล่านั้น ผมก็ไม่แน่ใจนัก ...เอาเป็นว่าผมจะเล่าเรื่องหลังจากนี้ของแต่ละคนให้ฟังแล้วกัน (ไฟเปิดขึ้น พลอบไม่เหลือแล้ว มีคำกับใบ้อยู่ในฉาก คำกำลังทำท่าแก้มัดใบ้) ภายหลังคำไปพบใบ้ถูกมัดอยู่ในบ้านตัวเอง สอบถามได้ความว่าเป็นฝีมือของร้อยตำรวจเอกชาญชัยอะไรนั่น ที่เขาเลือกใบ้เพราะใบ้เป็นใบ้และมีหน้าคล้ายกับเขา ...อืม คนในโลกนี้ก็มีที่หน้าคล้ายกัน เยอะนะ (ไฟดับลง สักพักเปิดขึ้นอีก มีใบ้มัดเอ็มไอบีอยู่) ได้ข่าวว่าคนบ้าที่มาหมู่บ้านเรามีชื่อว่านายบุญมา เมื่อก่อนเคยประกอบอาชีพเป็นตำรวจ แต่จริงๆแล้วใฝ่ฝันอยากสายลับมาก จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้ดูหนังเรื่องหนึ่งและมีความประทับใจมากจนเกิดคลุ้มคลั่งเข้าโรงพยาบาลไป ส่วนร้อยตำรวจเอกคนนั้น ...ได้ยินว่าได้สองขั้นครับ (ไฟดับลง ยกพล็อบต้นไม้ขึ้นมา สักพักไฟเปิดขึ้นอีก มีสายยืนขูดต้นไม้อยู่ คำกับใบ้ยืนมอง) สายกลับไปขูดต้นไม้ต้นนั้นอีกครั้ง ปรากฏว่าได้เลขซึ่งถูกต้องมาจริงๆ เธอจึงร่ำรวยขึ้นอีกมากมาย (สายทำท่าดีใจ) และเกิดอารมณ์ดียกที่นาให้กับคำและใบ้ไป (สายยื่นมือให้คำกับใบ้ คำกับใบ้ทำท่าดีใจ) เมื่อไม่นานมานี้ได้ยินว่าธุรกิจที่เธอทำยังเจริญรุ่งเรืองจนสามารถขยับขยายสาขาไปถึงเมืองนอกด้วยครับ (ไฟดับลง สักพักเปิดขึ้นอีก คราวนี้มีหล้า คำ ใบ้ ยืนอยู่) หล้ายังคงเชื่อลัทธิของเขาต่อไป เนื่องจากระยะหลังนี้ดูเหมือนรัฐบาลจะลดความเป็นปรปักษ์กับพวกแดงลง เขาจึงสามารถตั้งกลุ่มการเมืองฝ่ายซ้ายขึ้นในหมู่บ้านโดยมีคำและใบ้เป็นสมาชิกสองคนแรก ...ผมฟังความคิดเขาแล้วก็เห็นด้วยบางข้อและหวังว่าสักวันเราคงจะทำความเข้าใจกันได้ (ไฟดับลง ยกโต๊ะเทียนศักดิ์สิทธิ์มาตั้งกลางฉาก สนกับแม่ครูช่วยกันจุดเทียนขึ้น) เทียนศักดิ์สิทธิ์ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนในหมู่บ้านเราตกลงกันรักษาประเพณีไว้ต่อไป โดยตั้งใจจะตัดตำนานเรื่องแถนที่จุติมาดับเทียนออก และบอกลูกหลานแต่ว่าเทียนเป็นตัวแทนแถนซึ่งไม่มีวันดับ ใช่ครับ... ก็เป็นอย่างที่แม่ครูกล่าว ไม่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหากเราทำความดีแถนก็จะยังคงสถิตย์อยู่กับเราเสมอ (เทียนดับลง สักพักไฟเปิดขึ้น มีพระเจ้ายืนยิ้มอยู่แต่งตัวเหมือนเดิม) เรื่องสุดท้ายนี้ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่จากวันนั้นมาหมู่บ้านเราก็มีแต่เรื่องดีๆ คือดูเหมือนรัฐบาลจะให้ความสนใจพวกเรามากขึ้น และสมาชิกแต่ละคนต่างก็ประสบความสำเร็จไปในทางที่ตนเองปรารถนา ผมสงสัยว่ามีใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือเปล่า ครับ... ผมยังสงสัยว่าจริงๆแล้วตาลุงคนนั้นเป็นใครกันแน่ เป็นแถน ...นายก หรือแค่คนบ้าธรรมดา ...แต่นั่นก็เป็นได้แค่ความสงสัยของผมตลอดกาล... (ตอนนี้พระเจ้าทำเสกอะไรบางอย่าง แล้วเกิดเสียงดังหรือประกายไฟหวือหวา หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เชื่อว่าอำนาจกลับมาแล้วให้เป็นฉากน่าตื่นตาตื่นใจ + น่าจะมีเพลงช่วย เพื่อปิดท้ายอย่างสวยงาม) (จากนั้นนักแสดงทุกคนออกมาสวัสดีคนดู) ...  ...  ... จบ จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แจ้งข่าวเพิ่มเติม เรื่องศึกหกภพนั้น ผมพิจารณาว่าตั้งแต่ต้นจนถึงอสุโรภาส ตอนพระเจ้าสีขาว มันมีขึ้นมีจบรวมเป็น ภาค ๑ หรืออะไรทำนองนี้ได้ เลยกำลังไปปรับปรุงเรื่องส่วนนี้มีความ สมบูรณ์ในตัวเอง จะได้มีความคล่องตัวในการนำไปใช้ แล้วเรื่องหลังจากนั้นค่อยขึ้นเป็นภาค ๒ ต่อไป จึงขอให้มั่นใจว่าผมไม่ได้ทิ้ง และกำลังทำงานเกี่ยวกับ เรื่องนี้อยู่ แต่ต้องขอให้ผู้อ่านรอสักหน่อย เอาไว้ถ้ามีอะไรก็จะเอามาบอกเป็นระยะๆครับ ^^> ส่วนเรื่องฉิกจับอิดนั้นมีพี่ตั้มเป็นคนแต่งหลักจึงยังคง เดินต่อไปได้เรื่อยๆ ตอนนี้ไปได้เกือบหนึ่งในสี่แล้วครับคือเขียนได้เจ็ดสิบตอน จากที่วางแผนไว้ประมาณสามร้อยตอน (ย่อหน้าสุดท้ายนี่ล้อเล่น) จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 03:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นชื่อเรื่องทำเอาผวาเลย แต่พออ่านแล้วไม่ใช่อย่างที่คิดแฮะ ฮ่ะๆๆ มีเรื่องอยากเรียนถามคุณเชษฐา เกี่ยวกับละครเวทีนะครับ เพราะชาตินี้แทบไม่เคยดู ครั้งสุดท้ายที่ดูก็นานแล้ว และเป็นละครเวทีเล็กๆ ในห้อง ไม่ใช่ในโรงละคร  คือคนที่แสดงเขาต้องท่องบทจนจำขึ้นใจใช่ไหมครับ หรือมีคนคอยบอกด้านหลังเวที ที่สงสัยเพราะมันยาวมาก ตัดต่อแบบละครทีวีก็ไม่ได้ หรือว่าไม่จำเนต้องตรงบทเป๊ะๆ หรืออย่างไรครับ จากคุณ : GTW - [ 6 ม.ค. 48 07:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพึ่งจะเคยอ่านบทละครก็คราวนี้ เก่งจังคุณชายเชษฐา จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 ม.ค. 48 10:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อาจารย์จี นักแสดงต้องจำบทเอาครับ แต่ไม่จำเป็นต้องจำเป๊ะๆ จำแค่เนื้อหาของบทและนำออกมาแสดงให้เหมือน ตัวละครนั้นๆตามศิลปะการแสดงของตน ซึ่งส่วนมาก ไม่มีปัญหาเรื่องบทเพราะซ้อมมานาน แต่จะมีปัญหาเรื่อง เล่นได้เหมือนตัวละครตัวนั้น/ดีแค่ไหนมากกว่า ^___^ คุณ ณัฐกร ขอบคุณมั่กๆครับ ^^> จากคุณ : เชษฐา - [ 6 ม.ค. 48 12:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นึกว่าลืมศึกหกภพไปแล้วอ่ะ แล้วอสุโรภาศนี่ จบแล้วหรอครับเนี้ยะ รอรวมเล่มอยู่อ่ะ บทละครยาวจัง เดี๋ยวกลับไปอ่านก่อนครับ จากคุณ : january w-inds (กริช) - [ 6 ม.ค. 48 13:37:02 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านจบจนได้  ^^  หุหุ  พูดได้คำเดียวว่าสนุกค่ะ เห็นเปิดเรื่องมาพูดถึงแถน  นึกว่าจะมีภาษาพื้นบ้านเยอะซะอีก จากคุณ : noOne - [ 6 ม.ค. 48 14:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่อ่านนะ เพราะได้ดูของจริง โดยตัวบททำได้ดีค่ะ มีเรื่องการแสดงนิดหน่อยที่ยังปรับปรุงได้ แล้วก็ชื่อเรื่องที่ชวนเข้าใจผิด นึกว่าล้อการเมืองยุดปัจจุบัน จากคุณ : scottie - [ 7 ม.ค. 48 11:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กว่าจะอ่านจบ ตาแฉะเลยค่ะ แต่ก็สนุกดีค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 8 ม.ค. 48 14:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สนุก มากครับ เสียดายไม่ได้ ไปดูละครที่แสดงจริงๆ เห็นชื่อตอนแรกนึกว่า poหt กระทู้ผิดห้องป่าว อ้อ ไม่เกี่ยวกะการเมืองนิ จากคุณ : chaiyanun - [ 9 ม.ค. 48 11:06:40 A:61.91.223.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ใส่ไว้ห้องรวม มิน่ากด (นิยาย) ทีไร ไม่เคยเจอเลย ^^" จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 ม.ค. 48 13:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อืมมมม สนุกดีครับ.... แต่ไหนๆก็เขียนเรื่องแบบนี้ออกมาแล้ว น่าจะลองเขียนแซวตั้งแต่ "เชื่อผู้นำชาติพ้นภัย,ข้าพเจ้ารับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว,...,ฆ่าxxxไม่บาป จนถึง ตระบัดสัตย์เพื่อชาติ" หน่อยสิครับแหะ แหะ จากคุณ : chkob - [ 23 ม.ค. 48 03:28:12 ]