**คำเตือน นิยายเรื่องนี้บางตอนมีฉากเลิฟซีน เนื้อหาไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก เรทกำกับคือ Nc-17 ดังนั้นผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 17 ปีควรพิจารณาไตร่ตรองให้ดีก่อนอ่าน ถ้าเป็นไปได้ควรหลีกเลี่ยง เนื้อหาทั้งหมดแต่งเพื่อความบันเทิง ไม่มีเจตนาชักจูงหรือชี้นำผู้อ่านให้ลอกเลียนหรือนำเป็นแบบอย่าง และที่สำคัญ นิยายเรื่องนี้พูดถึงความรักของชายกับชาย ผู้ไม่ชื่นชอบหรือไม่มีรสนิยมอ่านนิยายประเภทนี้ควรหลีกเลี่ยง เราเตือนคุณแล้ว!!

Love Brother ตื๊อรัก..พี่ชายกำมะลอ
เพราะความรักที่มีต่อชูอิจิพี่ชายต่างสายเลือดทำให้เซตะตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป เขาข่มขืนชูอิจิ! เป็นเหตุให้ชูอิจิหนีไปจากชีวิตของเขา สองปีต่อมาชูอิจิกลับมาพร้อมกับความเย็นชาห่างเหิน เซตะจะทำอย่างไรให้ความรักของตนสมหวัง...

..................................


...สองปีแล้วที่คนๆนั้นจากไปไกล...

...จากไปในที่ๆผมไม่สามารถไปหาได้ด้วยลำพังตัวเอง...

...ถึงผมจะไปได้ก็ไม่แน่ใจว่าเขาคนนั้นจะต้อนรับผมหรือเปล่า...

...เพราะผมเป็นต้องเหตุที่ทำให้เขาต้องไป...

...ถ้าย้อนเวลาได้..เมื่อวันนั้น..เมื่อสองปีที่แล้ว..ผมคงไม่ตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป...

...แต่ทั้งหมดที่ทำก็เพราะรัก...

...พี่ชายที่ผมรักมากที่สุด...


13.25 น. อิเคโบคุโระ, โตเกียว

ออดหน้าบ้านของครอบครัวทาคายามะดังขึ้นในบ่ายวันหนึ่งของช่วงวันหยุดหน้าร้อน เซตะลูกชายคนเล็กของบ้านลุกขึ้นจากโซฟาหน้าทีวี ตรงไปยังประตูบ้าน

"ใครมาหว่า" ชายหนุ่มเปรยขึ้นขณะเดินไปเปิดประตู

คนที่อยู่ตรงหน้าทำเอาร่างสูงตาค้าง ร่างโปร่งที่ยืนอยู่คือชูอิจิลูกชายคนโต เจ้าของใบหน้าเรียว ตากลมโต ผิวขาวเกือบซีด บุคคลที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดสองปีที่ผ่านมามาปรากฏอยู่ตรงหน้าโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว

"ช..ชูอิจิ..."

"หวัดดี พ่อกับแม่อยู่รึเปล่า" ร่างบางยิ้มให้เล็กน้อย เอ่ยถามขณะเดินผ่านร่างสูงเข้ามาในบ้าน

"ไม่อยู่ ไปเยี่ยมป้าที่ฮอกไกโดตั้งแต่เมื่อวาน อีกหลายวันกว่าจะกลับ" ตอบโดยที่สายตายังไม่ละไปจากแผ่นหลังของร่างบาง เซตะสังเกตเห็นอาการชะงักเล็กน้อยขณะอีกฝ่ายถอดแจ๊คเก็ต

"แย่จัง ตัวเองเป็นคนให้กลับมาเยี่ยมบ้านเองแท้ๆ กลับไม่อยู่ต้อนรับซะนี่"

เซตะสังเกตรูปร่างของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ผอมลงกว่าเมื่อสองปีก่อนเสียอีก "ชูอิจิ..ทำไม...แล้วมหา'ลัยที่โน่นล่ะ?"

"ที่มหา'ลัยปิดซัมเมอร์น่ะเลยกลับมาเยี่ยมบ้าน แต่จะว่าไปสองปีที่ผ่านมาก็ไม่เคยกลับมาซักครั้งเลยนี่นะ"

เซตะไม่ได้คิดไปเองแน่ว่าร่างบางไม่สบตาเขาเลยแม้จะยอมพูดคุยด้วยแบบปกติก็ตาม

"ชูอิจิ เรื่องเมื่อสองปีก่อนน่ะ คือ..."

"โทษนะฉันเหนื่อย ขอขึ้นไปพักผ่อนก่อนละกัน มีอะไรไว้คุยกันทีหลังนะ" เจ้าของร่างบางจงใจพูดแทรกขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะพูดจบ เดินขึ้นบันไดบ้านไปโดยไม่หันกลับมาซักนิด

เซตะมองตามด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก อยากจะเข้าไปกอดร่างบอบบางนั้นแน่นๆให้หายคิดถึง แต่ทำได้แค่คิด เพราะเขาไม่มีสิทธิ์!!

ชูอิจิกับเซตะเป็นพี่น้องกัน สนิทสนมและรักกันมากมาตั้งแต่จำความได้ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอแทบไม่ห่างกันเลย หลายๆคนบอกว่าพวกเขาทั้งคู่ตัวติดกันยิ่งกว่าฝาแฝดเสียอีก แต่เมื่อตอนที่ชูอิจิอายุ 11 และเซตะอายุ 9 ขวบความลับเรื่องชูอิจิเป็นเด็กที่พ่อกับแม่เก็บมาเลี้ยงก็ถูกเปิดเผย ชูอิจิช๊อคมาก ตอนนั้นทั้งคู่กอดคอกันร้องให้ตลอดคืน

"พี่ชาย..." เด็กชายเข้ามาแตะแขนผู้เป็นพี่ชายแต่ถูกปัดออกโดยแรง

"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่นะ ฉันไม่ใช่พี่นาย!!"

ชูอิจิซุกหน้าลงกับเข่าร้องให้สะอึกสะอื้นตามลำพังในห้องนอนมืดๆมาเป็นชั่วโมงแล้ว เขาและน้องชายบังเอิญได้ยินเรื่องที่พ่อกับแม่คุยกัน เรื่องที่เขาถูกเก็บมาเลี้ยง

"แต่พี่เป็นพี่ชายผมนะ"

"ไม่ใช่!!..ฮึก..ไม่ใช่อีกแล้ว..ฉันไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่..เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง..ฉัน..ฉันเป็นลูกใครที่ไหนก็ไม่รู้..."

"แต่ชูอิจิก็คือชูอิจิ ชูอิจิเป็นพี่ชายของผม จากนี้และตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" เด็กน้อยลูบหัวคนตัวโตกว่า จ้องด้วยแววตาแน่วนิ่ง ชูอิจิเงยหน้าขึ้นสบตาน้องชายด้วยความตื้นตัน น้ำตาคลอเบ้า

"เซตะ..โฮ!!" คนตัวโตกว่าโผเข้ากอดคนตัวเล็ก ร้องให้สะอึกสะอื้น "เซตะ..เซตะ..."

"โอ๋..ไม่เป็นไรแล้ว ผมรักพี่นะ ผมจะปกป้องพี่เอง"

"ฉันก็รักเซตะ นายก็เป็นน้องชายของฉันจากนี้และตลอดไป" ชูอิจิซบหน้าร้องไห้กับไหล่ของร่างเล็ก เซตะลูบหัวลูบหลังปลอบโยนให้ จนกระทั่งทั้งคู่เผลอหลับไปด้วยกัน


+ + + + + + + + + + + + + + + +


"ชูอิจิ..ชูอิจิ!"

เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกจากหน้าห้องทำให้ร่างบางลืมตาตื่นขึ้น ภาพเพดานห้องนอนเข้ามาในโสตประสาท เหตุการณ์ปัจจุบันหวนเข้ามาสู่ความเป็นจริง

...ฝันถึงเมื่อก่อนอีกแล้ว...

ร่างบางลุกขึ้นปาดน้ำตาที่ปริ่มขอบตาออก เดินไปเปิดประตู

"มีอะไร"

"ทุ่มครึ่งแล้ว ผมจะมาเรียกไปกินข้าวเย็น" ร่างสูงบอก "ตาแดงๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า"

เซตะสังเกตเห็นรอยหม่นหมองบนดวงหน้า เอื้อมมือจะสัมผัสใบหน้าเรียวเจ้าของก็ถอยหลบโดยอัตโนมัติ

"นายลงไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป" พูดจบก็ปิดประตูโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของอีกฝ่าย

ชูอิจิยืนพิงประตูห้องนอน ยกมือนึงขึ้นปิดตา มืออีกข้างกำแน่นข้างลำตัว กัดปากตัวเองจนช้ำ

...ไม่เป็นไรชูอิจิ ทำตัวตามปกติ ร่าเริงเข้าไว้...

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..ที่อีกฝ่ายเลิกเรียกเขาว่าพี่ มันผ่านมานานมากจนเขาจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ


+ + + + + + + + + + + + + + + +


"อิ่มแล้ว"

"อ๊ะ วางไว้นั่นแหล่ะ เดี๋ยวผมล้างเอง"

"ไม่เป็นไร ฉันล้างเอง นายไปอาบน้ำเถอะ"

ร่างบางลุกขึ้น เก็บจานชามเข้าไปล้างในครัว ผ่านไปครู่หนึ่งร่างสูงก็เดินตามเข้าไปด้วยฝีเท้าเงียบกริบ เข้าประชิดตัว โอบกอดร่างบางจากด้านหลัง ชูอิจิสะดุ้ง เกาะขอบอ่างแน่น แต่ไม่ได้ปัดป้องหรือขัดขืน

"ชูอิจิ..."

"ปล่อย"

"ฉันคิดถึงนาย..."

"ฉันบอกให้ปล่อย" พูดเสียงเย็นจนคนฟังใจหายวาบ สังเกตอาการเกร็งตัวเพื่อระงับอาการสั่นของร่างบางได้แต่ไม่ยอมปล่อยมือ กลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น

"ฉันขอโทษ..."

ขาดคำร่างสูงก็ถูกผลักออกมาจนตัวปลิวเพราะไม่ทันตั้งตัว ร่างบางหันกลับมา มือกำที่หน้าอกแน่น

"ถ้านายยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องนั้นล่ะก็เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก" หันหลังจะหนีแต่ถูกร่างสูงฉุดแขนกระชากเข้ามาใกล้

"ทำไม!! ทำไมนายต้องทำท่าเหมือนรังเกียจฉันด้วย ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย เรื่องเมื่อตอนนั้นเรายังไม่ทันได้คุยกันนายก็หนีไปก่อน ถ้าตอนเช้านายไม่หนีไปแบบนั้นฉันคง..."

ร่างบางยกมือขึ้นปิดหู "หยุดนะ!! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น นายจะคิดยังไงมันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่อยากรับรู้!! พอที ได้โปรด..."

"ฉันไม่ยอมหรอก!!"

"ฮึก..อื้อ!!"

เซตะรั้งร่างบางเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อน ให้สมกับที่คิดถึง ให้สมกับที่โหยหาไออุ่นจากร่างกายนี้มาตลอดถึงสองปี ไม่สนใจว่าร่างบางจะดื้อดึงขัดขืนแค่ไหน ยิ่งดิ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดแน่นเท่านั้น ขบเม้มและดุนลิ้นที่ริมฝีปากบนบังคับให้เปิดออก กวาดลิ้นไปทั่วตามร่องเหงือกและซอกฟัน พอร่างบางเผยอปากเพื่อหายใจก็ฉวยจังหวะนั้นสอดแทรกลิ้นเข้ารุกราน เร่งเร้า เต็มไปด้วยความปรารถนา จนชูอิจิไม่สามารถขืนไว้ได้ ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายจูบเขาตามใจชอบ น้ำตารื้นเต็มขอบตาทั้งสองข้าง ผ่านไปนานกว่าร่างสูงจะยอมถอนปากออกช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง

"ชูอิจิ..ฉันรักนาย"

"ไม่!!" เมื่อเรี่ยวแรงกลับคืนมาชูอิจิก็ผลักร่างสูงออกไปอีกครั้ง "ไม่ได้ ฉันเป็นผู้ชายนะ แล้วฉันกับนายก็เป็นพี่น้องกัน นายก็รู้"

"เราไม่ใช่พี่น้องกันซักหน่อย!!"

"เซตะ..." ร่างบางตัวสั่นกับคำพูดของร่างสูง "เมื่อก่อนนายบอกเองว่าเราสองคนจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป นายลืมไปแล้วเหรอ"

"ชิ จำไม่เห็นจะได้ ถึงฉันจะพูดอย่างนั้นจริงๆฉันก็ไม่อยากจำ" ร่างสูงหันหน้าหนี จำได้แต่ไม่อยากจะยอมรับ ก็ในเมื่อตอนนี้เขาไม่ได้คิดกับอีกฝ่ายแค่พี่ชายเสียแล้ว

"เซตะ..." ร่างบางรู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าที่ใบหน้า เพราะสัญญาจากเซตะในตอนนั้นทำให้ชูอิจิรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองมีค่า รู้ว่ายังมีคนที่รักเขาอยู่ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน คำสัญญาที่ผูกพันระหว่างเขากับเซตะ ความรักของพี่น้องที่เขาเชื่อว่าไม่มีวันถูกทำลาย แต่คำพูดเมื่อครู่จากคนๆเดียวกันทำลายความเชื่อมั่นของเขาจนหมด ความรักและให้อภัยที่มีต่อเซตะที่ยังเหลืออยู่ถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นดี

ร่างสูงถอนใจ หันมาจ้องตาชูอิจิ เดินเข้าไปใกล้แต่ถูกอีกฝ่ายถอยหลังหนีเช่นเคย "เรามาปรับความเข้าใจกันดีกว่าชูอิจิ เรื่องของเรา..ฉันกับนาย..."

"ไม่!! ไม่มีเรื่องของเราหรืออะไรทั้งนั้น ฉันลืมมันไปหมดแล้ว นายก็ลืมซะเถอะ ฉันขอร้อง..."

"ลืม!?" ความโกรธความน้อยใจพุ่งปรี๊ด ร่างสูงตัวสั่น กำหมัดแน่น "ลืม..หึ! นายลืมมันได้งั้นเหรอ ลืมว่านายมีอารมณ์กับความสุขที่ฉันปรนเปรอให้แค่ไหน ความเร่าร้อนของนาย เสียงครางกระเส่า สัมผัสครั้งแรกที่นายได้รับจากฉัน นายลืมมันได้จริงๆน่ะเหรอ!!"

เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าจนดังลั่น หน้าคมหันตามแรงกระทบ แก้มขึ้นเป็นรอยแดงปื้น

"พอที!! นายมันเลวที่สุด!! ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายอีกต่อไปแล้ว!!"

ร่างบางหุนหันวิ่งกลับขึ้นห้อง ทิ้งเซตะที่ยังยืนนิ่งอยู่ท่าเดิมไว้เบื้องล่าง พอชูอิจิเข้ามาในห้องก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหลังพิงประตู สะอึกสะอื้นตัวโยนจนแทบขาดใจ เจ็บที่อีกฝ่ายเห็นเขาเป็นของเล่น สิ่งของที่ไร้ชีวิตจิตใจ จะย่ำยีและพูดจาดูถูกหยาบคายยังไงก็ได้ ความเชื่อใจในตัวของน้องชายต่างสายเลือดถูกทำลายไปตั้งแต่คืนที่เขาถูกอีกฝ่ายข่มขืนเมื่อสองปีก่อนแล้ว!!


+ + + + + + + + + + + + + + + +