“แก่นเป็นบ้าเลยพี่ ลูกน้องของพี่คนนี้ ผมชักติดใจอยากมาทำงานที่นี่ไว ๆ แล้วสิ” ธรณ์บอกหลังจากที่เลี้ยวรถบีเอ็มสีคันหรูออกจากตึกสูงระฟ้า

“แกก็เป็นเสียอย่างนี้ เมื่อไรแกจะจริงจังกับผู้หญิงสักคนละ” ธินกรถามคนเป็นน้องที่วัน ๆ มีแต่เรื่องของผู้หญิงให้คิด
มากกว่าเรื่องของงาน เขาเริ่มเป็นห่วงน้องชายคนนี้ แต่ด้วย
ความที่เป็นน้องคนสุดท้องที่เกิดมาในครอบครัวที่เรียกว่า กิน
กันทั้งชาติก็ไม่หมดอย่างนี้ทำให้ ธรณ์ไม่ค่อยจะสนใจกิจการ
ของครอบครัวสักเท่าไร

“ก็คนนี้ไง พี่ธิน ผมเพิ่งเคยรู้สึก วาบ ๆ ในหัวใจก็เมื่อเจอแม่สาวเอเซียคนนี้แหละ” ธรณ์ตอบกลับทันควัน นัยน์ตายิ้ม
พราว ความรู้สึกวาบ ๆ หวาม ๆ ในหัวใจ …ใช่ แม้เขาจะมี
ผู้หญิงมากมายรอบหน้ารอบหลัง แต่ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยมีเลย ไม่เคยมีเลยจริง ๆ สิ ธรณ์คิดในใจระบายยิ้มทั่วใบ
หน้า

บ้านสีขาวหลังเล็กที่อยู่เกือบจะสุดซอย ภายใต้เนื้อที่น้อยนิดที่พ่อของเอเซียซื้อไว้ให้หลังเรียนจบ เมื่อเธอ
ยื่นคำขาดไปว่าจะไม่ไปอยู่เมืองนอกกับท่าน เพราะอยากทำงานและอีกอย่างไม่อยากจะจากบ้านเกิดของตัวเองไป เอ
เซียเข็นรถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพเข้าภายในตัวบ้าน ก่อนควานหา
กุญแจพวงโตไขเข้าไปในตัวบ้าน เธออาศัยอยู่กับเพื่อนสอง
คน

“ไอ้เปรมโว้ย ๆ กลับมารึยางงงงงงง …” เอเซียร้องตะโกนหาเพื่อนรัก


“ไอเอ แกจะร้องแหกปากทำไมว่ะ” เปรมโผล่หน้าออกจาก
ห้องครัว

“ก็นึกว่าไม่อยู่ อยู่บ้านแกจะล๊อคประตูทำไมว่ะ”

“มันน่ากลัวนะโว้ย ไอ้คุณเอ กลางคืนอย่างนี้ อีกอย่างหนุ่ม
หล่ออย่างฉันอยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายว่ะ แกกินอะไรมา
หรือยัง”

“ฉันหิวจนหายหิวไปแล้ว เมื่อเที่ยงยังไม่ได้ทานอะไรเลย
แล้ว……” หญิงสาวทำหน้านิ่วตอบเพื่อนก่อนจะหยุดเพราะหน้าหล่อ ทะเล้นของคนที่เธอเพิ่งเจอลอยมารบกวนอีกแล้ว
หลังจากที่แยกกัน ระหว่างที่เธอขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ก็
พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่คิดถึงหน้าขาว ๆ นั้น

“แล้วอะไร มีข้าวผัดอยู่ในจาน ของเหลือของฉันเอง แกจะ
กินมั้ย”

“กินสิ แต่ขอบใจอุตสาห์เหลือไว้ให้” เอเซียตอบด้วยน้ำ
เสียงประชดก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง


เช้าวันจันทร์ที่แสนจะน่าเบื่อ หลังจากได้หยุดพักสองวัน วันใหม่ของสัปดาห์ที่มีงานรออยู่มากมาย เอเซียถูก
เขย่าให้ตื่นหลังจากนาฬิกาตัวที่สองปลุกไปแล้ว 15 นาที
แรงเขย่าทำให้คนที่กำลังนอนต้องถอนหายใจหนัก ๆ ทั้งที่
ยังหลับตา

“ตื่นได้แล้ว คุณเอเซีย แกต้องไปทำงานนะโว้ย” เปรมร้อง
บอกเสียงดังลั่น หญิงสาวมุดหน้าลงเข้าไปใต้หมอน


“แกมีประชุมนะเฟ้ย ไอ้เอ ตื่นเสียทีดิ”

“อีกหน่อยไม่ได้เหรอ ฉันง่วง ๆ ง่วงจริง ๆ นะ” คนที่นอนตอบ
เสียงอู้อี้ ก่อนจะลุกจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำ

เจ็ดโมงห้าสิบห้านาที เอเซียเลี้ยวรถคู่ใจเข้าจอด
ภายในที่จอดรถพนักงาน ก้มมองนาฬิกาในข้อมือ

“เย้ ทัน ๆ ดีจังเลย แม่รักลูกที่สุดเลย” ร้องออกมาเบา ๆ ด้วย
ความดีใจหลังจากที่รีบบิดอย่างเร็วเพื่อให้มาถึงที่หมายตาม
เวลา ขืนมาช้ามีหวังโดนหัวหน้าแผนกคนใหม่ เฉ่งแน่ ๆ ก้ม
ลงกอดมอเตอร์ไซค์คู่ใจ

“นี่ถ้าไม่ได้แก ฉันแย่แน่ ๆ ไอ้เพื่อนรัก ไปทำงานก่อนนะ แล้วเย็น ๆ จะมาหา” เอเซียหันไปบอกกับมอเตอร์ไซค์ก่อน
จะหอบเอากระเป๋าเอกสารเข้าไปในภายตัวตึก พฤติกรรมบ้า
ๆ พวกนั้นไม่ได้รอดพ้นสายตาของหนุ่มร่างสูงไปได้ ธรณ์
ส่ายหน้าระบายรอยยิ้มกับพฤติกรรมของผู้หญิงตัวเล็ก เขา
ยืนดูหล่อนอยู่หลายวันหลังจากเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าแผนก
เดียวกับเธอ เขามักเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอบ่อย ๆ

เจ็ดโมงห้าสิบแปดนาที “ลิฟท์ เมื่อไรจะมาฟ่ะ นี่ฉันรีบอยู่
นะ”

เอเซียก้มมองนาฬิกา พลางส่งกำปั้นเล็ก ๆ ทุบประตู
ที่เงินที่ปิดอยู่นั้น พร้อมทั้งเหลือกตามองเลขที่ขึ้นลงบอก
ตำแหน่งของชั้นที่ลิฟท์กำลังเลื่อน

“อย่าทำลายทรัพย์สินบริษัทสิคุณ” เสียงห้าว ทำให้มือเล็ก
ๆ หดเก็บให้ยืนนิ่ง

“เรื่องของฉัน ฉันรีบนี่”

“ช้าไปนาทีสองนาที ไม่มีใครเขาฆ่าคุณหรอกน่า” ธรณ์บอก
เสียงเรียบ สัญญาณไฟเปิดลิฟท์ดังขึ้น มือนาคว้าข้อมือขาว
ให้เดินเข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน ธรณ์ขยับมายืนใกล้ ๆ กับร่างบางที่ขยับหนีเขาจนไปติดอยู่ใกล้ ๆ ผนังลิฟท์อีกฝั่ง พร้อม
ส่งรอยยิ้มเก๋ไปให้ รอยยิ้มที่เอเซียคิดว่ามันกวนยียวนที่สุด
เท่าที่เคยเจอมา และเธอก็ไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เท่าไรเลย
รอยยิ้มที่มีลูกกะตายิ้มด้วย


“ไม่ต้องมาใกล้ ๆ ฉันก็ได้คุณธรณ์ที่ออกเยอะ”


“ได้ไง ใกล้ ๆ กันมันอุ่นดี อีกอย่างถ้าลิฟท์เป็นอะไร ผมจะได้รู้ว่ามีคุณอยู่”


“จากชั้น 1 ไปถึงชั้น 7 ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างที่นี่ไม่ค่อยจะมีลิฟท์ค้าง คุณไม่ต้องกลัว” เอเซียตอบกลับเบา ๆ
ไม่ชอบเลยที่เขาเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ขนาดนี้ อีกอย่างสายวิบวับนั้นด้วย มันน่ากลัวมากกว่าที่จะดีใจเสียอีก ก็ตลอดเวลาที่ทำ
งานด้วยกันมันมักจะลอยมาให้เธอเห็นบ่อย ๆ และตลอดเวลาที่เขาทำงานเช่นกัน ผู้หญิงมากมายมักจะมาหาเขา
บ่อย ๆ มันเลยน่ากลัว มากกว่าที่จะดีใจ

“จะรู้ได้ไง เกิดมันตั้งใจจะค้างตอนที่ผมอยู่กับคุณแล้วจะทำยังไง” ธรณ์บอกพร้อมส่งสายตาวิบวับให้หญิงสาว จากที่ขยับมาใกล้ ธรณ์หัวหน้ามาเผชิญกับเธอ แขนยาว ๆ ถูกตั้ง
ให้ปิดล้อมตัวเธอไว้กับผนังลิฟท์ เอเซียหายใจหอบ ทำไมชั้น 1 ถึง ชั้น7 มันถึงได้ช้านักว่ะ หรือว่า …… ทันความคิดไม่เท่าไร มีเสียงตึง !!! ดังขึ้นพร้อมทั้งไฟในลิฟท์กระพริบสอง
สามครั้ง ก่อนจะดับพรึบ แล้วเหลือไว้เพียงไฟสำรองดวง
เดียวที่มันสลัว ๆ แค่มองเห็นหน้ากันเท่านั้น


“ให้มันได้อย่างนี้สิ” เอเซียร้องพึมพำ ก่อนะเอื้อมมือไปกด
ปุ่มรูประฆังสีเขียวเบา ๆ แต่ไม่มีเสียงใด


“ผมบอกคุณแล้วไง ว่ามันค้างเพื่อเราสองคน” ธรณ์ยิ้มพราว
กระซิบข้างหูกับคนที่อยู่ในกึ่งของอ้อมแขน เอเซียใช้มือดันให้เขาออกห่าง ลิฟท์ตัวแค่นี้ มาอยู่ใกล้ ๆ กันหายใจไม่ออกพอดี แต่ทว่า ร่างสูงนั้นแข็งแรงยิ่งกว่าหินผา ผลักเท่าไรก็ไม่
ออก จนเธอจำยอมให้เขายืนอยู่ที่เดิม


“เชิญคุณดีใจไปคนเดียวเถอะ ฉันต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” พูดจบก็ควานหามือถือในกระเป๋าเพื่อกดโทรออก แต่ใน
ที่แคบ ๆ แบบนี้จะมีสัญญาณ


“ไหนใครบอกว่าฉันว่า แรงชัดทั่วไทยไง” เอเซียพึมพำเบา
ๆ ธรณ์เปลี่ยนจากแขนที่ตั้งฉากเป็นเริ่มโอบร่างบางให้อยู่
ใกล้ ๆ ตัว


"อุ้ย ….คุณธรณ์ ปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยได้ไง นานจะมีโอกาสอยู่ใกล้ ๆ กัน แบบนี้”

“ทำไมต้องอยู่ใกล้ ๆ กัน นี่เราค้างอยู่ในลิฟท์นะ คุณไม่เบื่อหรือไง”

“ไม่เบื่อ ต่อให้ติดเกาะ ผมก็ไม่เบื่อ เพราะผมมีคุณ” ธรณ์ตอบยิ่งรัดอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จนคนตัวเล็กต้องห่อไหลตาม
พร้อมทั้งดิ้นขลุกขลัก


“ปล่อย ๆ “ ร้องทั้งปาก มือเล็ก ๆ ส่งกำปั้นรัวไปบนตัวของคนร่างสูง

“หยุดดิ้นได้แล้ว เอเซียทำยังกับไม่เคย”


“ไม่เคยสิ ฉันไม่ได้บ้าเหมือนคุณนี่ แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว
ไม่ใช่มัวแต่คอยจะหาเลยกับฉัน คุณควรจะหาทางออกจากที่
ตรงนี้มากกว่า เพราะฉันไม่อย…..” ธรณ์มองปากสวยได้รูปที่
กำลังขยับไปแล้วก้มแนบริมฝีปากของตนกับริมฝีปากช่างพูด
ของเธอ ส่ายหน้าไปมา มือหนา ๆ ของธรณ์เปลี่ยนจากโอบ
ร่างบางไว้มาเป็นจับท้ายทอยของหญงสาวให้หยุดดิ้น มี
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากปากของคนตัวเล็ก ๆ แรก ๆ ก็แค่
อยากจะให้เธอเพียงหยุดพูด แต่อารมณ์เจ้ากรรมดันพาเตลิดไปไกล เขาปล่อยสัมผัสอ่อนโยนทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่แทบ
ทรุด เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยโดนจูบเลย

เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก “ไม่เคยก็ต้องสอนจริงมั้ย”

แต่ไม่ได้คล้ายอ้อมกอด ร่างบางที่อยู่ในอ้อม
กอดเงียบ เอเซียสูดลมหายใจหนัก ๆ ก็จูบเมื่อกี้นี่มันทำให้เธอแทบลำลัก ธรณ์ก้มหน้ามองคนในอ้อมแขน แสงไฟที่
สาดส่องเพียงน้อยนั้น ทำให้เห็นหน้าขาวมีเลือดฝาด แก้มแดงปลั่งดูน่ารักเหมือนเด็ก ๆ ธรณ์ก้มลงประทับริมฝีปากกับ
แก้มขาวนั้นหนัก ๆ แล้วคล้ายอ้อมแขนปล่อยร่างบางให้ยืนได้เอง เอเซียยืนนิ่งปากที่เพิ่งโดนจูบเมื่อครู่เผยอออก ตาโตกว่าเดิม แต่เร็วเท่าความคิดเอเซียตวัดฝ่ามือเล็ก ๆ ลงบน
แก้มสากขาวนั้นอย่างแรง ดวงตาร้อนผ่าวรู้สึกถึงน้ำใส ๆ ที่
คลอหน่วยตา ธรณ์ยกมือลูบแก้มข้างที่โดนฝ่ามือของหญิง
สาว น้ำใส ๆ ไหลออกจากดวงตาคู่สวย ธรณ์ถึงกับตะลึง เขา
ไม่เคยจูบผู้หญิงคนไหนแล้วร้องไห้ ไม่เคยต้องเห็นน้ำตา
ของผู้หญิง เพราะรอบ ๆ ตัวเขามีแต่คนที่เสนอ ส่วนเขาก็
เพียงแค่สนอง เพราะไม่เคยต้องบังคับใคร ทำให้น้ำตาเม็ด
เล็ก ๆ ของคนตัวเล็กทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก ร่างบางเงียบมี
แต่เพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ


"เอเซียผมขอโทษ” ธรณ์เอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่ไหลช้า ๆ ของร่างบาง ไม่มีเสียงร้องไห้ ไม่มีเสียงต่อว่า ไม่มีคำพูดใด ๆ สัญญาณเตือนของลิฟท์พร้อมไฟในลิฟท์ติดพร้อมกัน ก่อน
ประตูสีเงินจะเปิดออก เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ติดอยู่ในนั่น หลัง
ประตูสีเงินที่เปิดออก ผู้คนมากมายยืนรอดูคนที่ติดอยู่ข้างใน เอเซียปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะเก็บกระเป๋าเอกสารเดินออก
จากลิฟท์



*************
ขอบคุณ ...ทุกคอมเม้น




--------------------------------------------------------------------------------