Chapter 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3197393/W3197393.html
Chapter 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3200811/W3200811.html
Chapter 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3202924/W3202924.html
Chapter 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3204818/W3204818.html
Chapter 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3206259/W3206259.html
Chapter 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3210296/W3210296.html
Chapter 11-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3213838/W3213838.html
.................................................

Chapter Thirteen

“T__T ซันโฮ ปล่อยมือฉันนะ มันเจ็บ~”-อุนมี

“ใครให้เธอวิ่งไปหา ผู้ชายคนอื่นห๊ะ”-ซันโฮ

วายร้ายจับมือฉัน และมันเริ่มเจ็บมากขึ้น

มันเจ็บมาก

ซันโฮทำไมไม่ยอมรับว่านายอิจฉา???

นายกลัวฉันจะหนีไปเหรอไง??

ฉันไม่ไม่ทำหรอก…เพราะฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับนาย..

^0^ ฉันชอบที่นายจับมือฉันไว้…

ถ้านายปล่อยมือฉัน ฉันอาจจะโกรธได้ -0-

แต่ซันโฮทำตัวสุภาพกับพี่คัยซุงหน่อย ก็ดีนะ…

“อย่าเล่นกับเขา”-ซันโฮ

“ใคร?”-อุนมี

“อย่าแตะ มอง เล่นหรือพูดกับผู้ชายคนอื่น”

“คัยซุง?? ไม่ได้เหรอ??? เขาเป็นรุ่นพี่นะ ^”

“เธออยากโดนเหรอ?“

“นายจะตีฉันเหรอไง?”

โอ… ฉันไม่อยากพูดงั้น<___<

แต่เขาจะตีฉัน…. T__T

หยุดให้ตายอย่ามองฉัน แบบนั้นนะ!

Oooohhhh! ดีมาก ซันโฮ!

นายทำให้ฉันพูดไม่เพราะนะ -__-^

วายร้าย

“เด็กซังโดกลับบ้านกันเหอะ”-ซันโฮ

“ได้”

เด็กซังโดคนหนึ่งพูด…และพวกเขาเดินจากไป…

ทุกคนให้ความเคารพซันโฮวายร้าย <__<

เขาไม่ควรได้รับมันนะ

มันเริ่มมืด…

เริ่มหนาวด้วย…

และซันโฮยังจับมือฉัน ขณะที่เดินลงถนน…

“ทำไมมันเล็กนักนะมือเธอน่ะ?!! -__-“

นายเปลี่ยนอาณมณ์เร็วจังแฮะ <__<

ฉันก้มลงมองดูมือ…

ความจริงมือฉันดูเล็กลงเวลาอยู่ในมือเขาน่ะ

“งี่เง่า มันเหมือนจะหักถ้าฉันจับแรง”

นั่นก็จริงนะ?

“ฮึ ฮึ”

งี่เง่า ฉันเริ่มหัวเราะ

“มือเธอ เท้า หัว ตัว มันเล็กมาก…มันเหมือนจะแตกหัก ถ้าฉันแตะมัน -__-^”

ฉันหัวเราะอีกครั้ง

“ฮา ฮ า~”

จนกระทั่ง ฉันได้ยินเสียงคนตีกัน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”-อุนมี

“พวกงี่เง่าตีกัน-__-“

เราเริ่มเดินเข้าใกล้ และ ใกล้มากขึ้น

ฉันเห็นเด็ก คุงชิน 6 คนกำลังเตะ ซ้อมเด็กซังโด 2 คน…
…

“ใช่!!! ไอ้โง่! คิดว่านายจะซ่อนได้เหรอไง ยังไงก็ต้องจ่ายฉัน? คัง มินซุก! ลี เทยัง พวกนายตาย!!!”

คนหนึ่งในนั้นตะโกน…และฉันแน่ใจว่าเห็นน้องชายฉัน…

O_O น้องงี่เง่า!!


คัง มินซุก

ฉันจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้แหละ!!!

“มินซุก!!!”

ฉันเริ่มวิ่งเข้าไปหาพวกนั้น

“นี่!!!! อุนมี อยู่ที่นี่แหละ”

ฉันเริ่มวิ่ง และวิ่ง

จนฉันเห็นพวกนั้น

“เธอมาทำอะไรที่นี่”

“มินซุก! เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?!”

“เธอเป็นใคร?”

-__- อย่าบอกว่า เธอจำฉันไม่ได้น่ะ

เธอควรดีใจที่ฉัน มาช่วยเธอ!

ฉันเดินไปที่พวกนั้นที่เตะเธอ

“พวกวายร้าย! ทำไมนายมาเตะน้องชายฉัน หา?!!”

ฉันไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากที่ไหน…

แต่ฉันตะโกนใส่พวกนั้นเหมือนคนบ้าเลย

“เธอมาทำอะไรที่นี่ หนูน้อย?!”

“ฉันไม่ใช่หนูน้อยนะ วายร้าย!”

*พลั่ก*

ฉันผลักเขาไปข้างทาง

T_T ฉันกำลังจะตาย

มินซุกกองอยู่ที่พื้น และมีเลือดที่มุมปากเขา -0-

“หวัดดี หนูน้อย!”

*พลั่ก*

แก้มฉันเริ่มเจ็บแฮะ เหมือนมันจะระเบิดแหละ …

“นายอยากลงนรกเหรอไง!”

ซันโฮมายืนขวางอยู่ข้างหน้าฉัน และเริ่มต่อยพวกนั้น เหมือนเขาจะบ้าไปแล้ว

“ซันโฮ หนูบ้านั่นตบฉัน”

“อย่าแตะเธออีก เธอเป็นของฉัน”

ซันโฮเสียงเขาเย็น และต่ำมาก….

“โทษที เพื่อน”

พวกนั้นคุกเข่า

และจะทำไงกับพวกนี้ล่ะ…

พวกนั้นคุกเข่าและขอร้อง

ซันโฮ ตบพวกนั้นที่หัวอีกครั้ง

จนฉันต้องไปจับตัวมินซุกไว้

“เป็นไรปล่าว มินซุก?”

“ให้ตายเธอมาทำไมน่ะ??? ตอนนี้พวกนั้นคิดว่า เธอปกป้องฉันน่ะซิ -__-^”

นายเลยทำอย่างงั้นใช่ไหมมินซุก

“เอาล่ะฉันว่าฉันจะจัดการไอ้คนที่มันตบเธอซะหน่อยล่ะ?!”

“อย่าบอกฮายจินล่ะ เธอจะร้องไห้” [ฮายจินเป็นแฟนมินซุก...ถ้าคุณลืม]

ฮายจินโชคดีจัง…

ฉันหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ มินซุก…

“เป็นไงบ้าง?”ฉันถามเขา

ฉันแตะที่หน้าเขา

ท่าทางเขาโดนหนักกว่ามินซุก

ฉันเริ่มคิดว่ามินซุกหลบหลังเขา -__-^

“แก้มเธอแดงแน่ะ”

ผู้ชายคนนั้นพูด…

ฉันลืม…ฉันโดนตบนี่น่า… โดยวายร้ายตบเอา!

ตอนนี้ฉันคิดถึงมัน…มันเลยเริ่มเจ็บT___T

“เจ็บไหม?”-ซันโฮ

“ไม่ ^0^”-อุนมี

“อย่ายิ้ม -__- มันดูน่ากลัว”

ถ้านายพูดว่าน่ากลัว

แล้วหน้านายล่ะ?

“มันเจ็บ ใช่ไหม?”

“ไม่แล้วล่ะ”-อุนมี

เขายืนขึ้น แล้วเดินไปที่ผู้ชายที่ตบฉัน…

ตอนนี้ซันโฮเลยสูงเป็นสองเท่า…

ตั้งแต่พวกนั้นคุกเข่าลง และซันโฮก็เริ่ม…เขาเตะเข้าที่ท้อง ชกเข้าที่หน้า แล้วเตะเข้าที่หัว

“ถ้านายแตะเธออีกครั้ง ฉันจะฆ่านาย!”

ฉันต้องดึงซันโฮออกจากเขา

ก่อนที่เขาจะตาย…ฉันพูดขอโทษเขา…

-

แขนมินซุกอยู่ที่ไหล่ฉัน ซันโฮมีเทฮุงที่ไหล่เขา

“อุนมี อย่าบอกแม่นะ”-มินซุก

“ทำไม?”-อุนมี

“ฉันตายแน่-__-^”

ฉันตัดสินใจช่วยชีวิตเขาไว้

ในที่สุด เราก็ถึงบ้าน

<__<

“นี่มินซุก เด็กพวกนั้นอยู่ที่ไหน?”-ซันโฮ

“2 บล็อกจากนี่”-มินซุก

ซันโฮ วางเทฮุงลงข้างทาง…

เขาเริ่มค้นกระเป๋า และดึงบุหรี่ออกมาสูบ

มินซุก เลยจุดบุหรี่ให้เขา…

-__- อยากเป็นมะเร็งหรือไง

เดี๋ยวก็ตายเร็วหรอก…

ตอนนี้ มีเด็กซังโด 3 คนนั่งสูบบุหรี่หน้าบ้านฉัน… -0-

จนกระทั่งแม่ฉันออกมา

“เข้าไปได้แล้ว ฉันจะเรียกออกมาพรุ่งนี้”-ซันโฮ

“ได้ ^0^”-อุนมี

ฉันแตะที่แก้มเขา

“นี่หันกลับแล้วไปได้แล้ว”

ฉันทำตามที่เขาบอกฉัน

ฉันแบกมินซุก และเปิดประตู

แต่ฉันหมุนหัวโบกบ๊ายบายเขา

แล้วเขาก็เดินลงถนน และมีรอยยิ้มที่หน้าเขาแล้วเขาก็จับแก้มตัวเอง

“ให้ตาย”-มินซุก

“หยุดว่าเขานะ!”-อุนมี

“อย่าเดทกับเขา อุนมีเขาเป็นคนเลวนะ”

“ฉันยังไม่ได้เดทกับเขาเลย”

“ยัง? งั้นก็อย่าเด็ดขาดเขาจะทำให้เธอมีปัญหานะ”

ทำไม เธอพูดอย่างนี้นะ?

“พวกเธออยู่ไหนน่ะ”

O_O บ้าชะมัด

แม่ลงมาถึง พอดี

“ทำไมมินซุกเป็นอย่างนั้นล่ะ”-แม่

“หนูช่วยเขาที่ถนน”-อุนมี “หนูแบกเขากลับมา และจะไปนอนแล้ว”

แม่เดินลงบันไดมา

-__- มันค่ำแล้ว

ฉันจะไปคุยกับเค๊กล่ะ

เขาดูเศร้า

นางสาวน่ารัก- มีอะไรเหรอ?

S.เค๊ก- ฉันมองดูผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันที่รักจากไปกับผู้ชายคนอื่น

นางสาวน่ารัก- …

S.เค๊ก- นั่นเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยเจอเธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใครด้วยซ้ำ

นางสาวน่ารัก- ฉันจะบอกเรื่องดีๆ กับนายก็แล้วกันนะ k

S.เค๊ก- k ^0^

ฉันไม่รู้ล่ะ เขาบอกฉันว่าเขาเศร้า แต่เขายังยิ้ม

นางสาวน่ารัก- ครั้งหนึ่ง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนบ้านกัน และเด็กผู้หญิงคนนั้นตามติดเด็กผู้ชายเพราะเขาให้สตรอเบร์รี่แก่เธอก่อนที่จะให้ครอบครัวเขาเสียอีก แต่วันหนึ่งเด็กผู้ชายกลับบอกว่าเขาต้องจากไปไกล ไกลมาก เธอเลยร้องไห้ และขอร้องไม่ให้เขาไปแต่แล้วเขาก็จากไปพร้อมรถคันโตที่จอดอยู่หน้าบ้านเขา…เธอไม่เข้าใจ และไม่อยากเข้าใจ…ก่อนจากไปเขาให้หินสีแดงเธอไว้

S.เค๊ก-… หินสีแดง เป็นหินขอพรใช่ไหม…

นางสาวน่ารัก- นายรู้ได้ไงน่ะ?

S.เค๊ก- เป็นทฤษฏีน่ะ

นางสาวน่ารัก- ใช่มันคือหินขอพร เด็กชายบอกเด็กหญิงว่าอย่างงั้นแหละ

S.เค๊ก- เธอขอได้ 3อย่าง แล้วมันจะเป็นจริง

นางสาวน่ารัก- นายรู้ได้ไง?

S.เค๊ก- ฉันมีจินตนาการสูงน่ะ^0^

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้…เพราะเรื่องนี้ เป็นเรื่องของฉันตอนเด็ก ๆ…

ฉันผลักความคิดไปแล้วเริ่มเล่าต่อ

S.เค๊ก- เธอคิดได้หรือยัง?

นางสาวน่ารัก- เธอขอให้เด็กชายกลับมา

S.เค๊ก- บางทีเขาอาจจะกลับมาแล้ว

นางสาวน่ารัก- บางที…

S.เค๊ก- แล้วเธอขออะไรอีก?

นางสาวน่ารัก- ไม่

ทำไมฉันรู้สึกเศร้าจังแฮะ?

S.เค๊ก- เกิดอะไรขึ้นต่อ? ^0^

นางสาวน่ารัก- เธอรอ และรอ และรอ แต่เขาก็ไม่กลับมา…เธอเลยไม่หวังอีกเลย เพราะเธอไม่อยากเสียใจอีก

S.เค๊ก- ^0^ ฉันรู้สึกว่าเรื่องไม่เป็นอย่างงั้นนะ

นางสาวน่ารัก- เธอรู้ได้ไงล่ะ?

S.เค๊ก- ฉันรู้ทุกอย่างแหละ

นางสาวน่ารัก- ฉันขอไปแล้ว 2 อย่าง ตอนนี้ฉันเหลืออย่างเดียว

S.เค๊ก- เธอจะขออะไร

นางสาวน่ารัก- ให้ผู้หญิงคนนั้นจำเธอได้ไง ^0^

S.เค๊ก- ฉันก็หวังอย่างงั้น

ฉันรู้สึกประหลาด ตอนที่เล่าเรื่องให้เขาฟัง...มากกว่าความสุข...มันไม่โดดเดี่ยว

ฉันลาเขา แล้วปิดคอม..

ฉันจะไปนอนแล้ว แต่โทรศัพท์ดังซะก่อน..

ฉันตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนเสียงริงโทน …

“หวัดดี”

[ฉันเอง]

“ใคร?”

[เนื้อคู่เธอไง]

-__- นายหมายถึง เนื้อคู่เนี่ยน่ะ

“ได้ โทรผิด”

[เธอวางสายฉันจะฆ่าเธอ]

“หาได้”

[พรุ่งนี้ออกมาเจอฉันด้วย อย่าเอาผู้ชายไปด้วยล่ะ]

“ฉันมีเรียนพรุ่งนี้”

[ฉันไม่สน]

“ได้ บาย^0^”

[รอก่อน อย่าจูบคนอื่นล่ะ]

*0*

-__- ฉันว่าฉันจะวางสายก่อน

และแถวนี้ใครจะอยากจูบฉัน ไมนายพูดงั้นนะ
......................
(ต่อ ตอนที่ 14)