ความคิดเห็นที่ 1 นั่นเป็นตอนที่ผมพบษาครั้งแรก มาจนตอนนี้ก็ผ่านไป 5 ปีแล้ว ลำตัวของผมก็ใหญ่ขึ้น ผมสูงขึ้นหลายเมตร ผมยังคงมีความสุขจามอัตภาพของผมไป ผมคิดถึงษาบ้างแต่ก็แค่บางครั้ง ผมรู้ว่าษาเองก็เช่นเดียวกับผม เธอคิดถึงผมบ้างแค่วอบแวบเท่านั้น แม้ว่านับแต่วันนั้นษาก็ไม่ได้มาหาผมอีกเลย แต่มิตรภาพของเราสองคนก็ยังสื่อถึงกันเสมอ ษาอยู่ที่เมืองกรุงและสุขสบายดี เรียนจบแล้ว ทำงานแล้วด้วย ผมก็ดีใจที่ผมยังรู้ข่าวคราวเกี่ยวกับเธออยู่ พวกคุณคงงงล่ะสิ...ว่าผมรู้ได้อย่างไร ในเมื่อเราอยู่กันคนละที่ละทาง ระยะทางก็แสนจะห่างไกลอย่างนี้ ง่ายจะตายครับ! พวกคุณอย่าลืมสิว่ารากของผมอยู่ที่ส่วนไหนของโลกใบนี้ ปิ๊งป่อง! ถูกต้องครับ ก็ในดินไง ดินน่ะก็คล้ายกับทางด่วนที่พวกคุณๆใช้กันนั่นแหละ แต่ของผมน่ะ เจ๋งกว่าเยอะ...เพราะดินเชื่อมไปได้ทั่วทุกแห่งหนทั่วโลกเลย ไม่ว่าพวกเพื่อนๆของผมคนไหนที่เห็นษา พวกเขาก็พร้อมจะส่งข่าวเรื่องของษาให้ผมรู้ทันที อย่าให้ผมคุยเลย...ระบบสื่อสารที่พวกคุณๆใช้อยู่น่ะดีไม่ถึงครึ่งของที่ผมมี ไม่ต้องพกพา ไม่ต้องประสาทหูเสื่อม ไม่ต้องเสียเงินอีกต่างหาก แต่ข่าวล่าสุดนี้ทำให้ผมหนักใจ... ษากำลังเป็นทุกข์! ข่าวที่ผมได้จากเพื่อนรับรองจริงแท้ไม่มดเท็จ ผมจึงต้องขอให้เพื่อนช่วยส่งข่าวของเธอมาเป็นระยะๆด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งถึงขีดสุดที่ผมทนไม่ได้ นั่นก็คือ...ษาร้องไห้! เด็กผู้หญิงที่สดใสร่าเริงคนนั้นไม่มีทางร้องไห้ง่ายๆอยู่แล้ว แสดงว่าต้องมีสิ่งปกติเกิดขึ้นในชีวิตของเธอเป็นแน่ ในวันนั้นผมจึงตัดสินใจหลังจากลังเลมาหลายวัน ผมจะเข้าเมืองหลวงครับ... ผมไม่ฟังคำทัดทานจากเพื่อนๆที่อยู่รอบๆ ผมรู้ว่าพวกเขาหวังดีกับผม ไม่อยากให้ผมไปเพราะรู้ว่าที่นั่นมีแต่มลพิษ พวกผมถูกใช้แรงงานหนักอย่างกับโรงงานนรกเพื่อดูดกลืนเจ้าสิ่งๆนั้น ผมอดรนทนไม่ได้จึงโต้กลับพวกมันไป เฮ้ย! ทัดภูมิ! นี่เป็นชื่อที่เด็กในค่ายเดียวกับษาเป็นคนตั้งให้ เห็นเพื่อนผมมันโม้ใหญ่ว่าเด็กคนนั้นบอกมันว่าชื่อมันเป็นชื่อพระเอกในหนังสือกับละครที่ดังเปรี้ยงปร้างในยุคนั้น ถ้าเอ็งเป็นข้า รู้ว่าเพื่อนไม่สบายใจ ถึงรู้ว่าช่วยเขาไม่ได้ เอ็งจะไปหาเขาไหมวะ? นั่นแหละ มันถึงเงียบลงได้ ผมได้ยินเสียงมันถอนใจ บอกผมอย่างยอมจำนนในเหตุผลของผม เอาเถอะ! ถ้าเอ็งตัดสินใจแล้วข้าก็ไม่ขวาง เอาเป็นว่าข้าจะแบ่งอาหารให้ต้นแกและจะดูแลให้ก็แล้วกัน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไปนานหน่อยก็ได้ เอ็งยังไม่เคยไปเที่ยวเล่นด้วย อย่างน้อยไปเป็นแรงงานนรกในนั้น ก็ยังดีกว่าไปทางตะวันตกหรือขึ้นเหนือ จะโดนตัดต้นเอาไม่รู้ตัว... ผมรู้ว่ามันก็บ่นไปอย่างนั้นเอง ใจจริงก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ผมเองก็อดตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกัน เพราะนี่เป็นการเดินทางครั้งแรกของผม ทุกท่านเอาใจช่วยผมด้วยนะครับ! จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 14:52:09 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “คนบ้า! คนเฮงซวย! เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องหลบหน้ากันเลย!” หญิงสาวผิวขาว แก้มแดง ผมยาวสยายเคลียหลังบ่นงึมๆยามเมื่อพยายามกระหน่ำจิ้มเจ้าเครื่องหน้าตาประหลาดๆ แต่การกระทำนั้นไม่ได้ทำให้ระดับความเร็วในการเดินของเธอลดลงเลย ผมมองหญิงสาวผู้นั้นด้วยความแปลกตาแปลกใจ...ษาเปลี่ยนไปมากทีเดียว จากเด็กผู้หญิงแก้มเปล่งปลั่งคนนั้นกลายเป็นสาวใหญ่สวยสะพรั่งทีเดียว แต่ที่ยิ่งแปลกใจกว่านั้น ตอนที่ผมอยู่ที่กาญจนบุรี ผมคิดไปต่างๆนานาว่าเธอกำลังเศร้าเสียใจ พอมาเจอเข้าจริงๆ ผมว่าตอนนี้เธอเหมือนไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกอย่างให้เป็นจุณทีเดียว ตอนนี้ผมมาอาศัยอยู่กับเพื่อนที่เมืองหลวงนี่ ไม่ต้องถามหรอกครับว่าผมทำอย่างไร เพราะว่าผมกำลังจะอธิบายอยู่แล้วนี่... ต้นไม้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น พวกเรามีร่างกายและจิตวิญญาณแบ่งเป็นสองส่วน แยกจากกันได้ เมื่อต้องการไปที่ใด จิตวิญญาณของเราก็จะออกจากร่างกายแล้วไปที่ที่เป็นจุดหมายโดยใช้ดินเป็นสื่อ โดยที่ร่างต้องฝากฝังให้ต้นไม้อื่นคอยให้อาหารเลี้ยง ผมไม่ชอบไปไหนมาไหนก็เพราะเหตุนี้...จะออกไปทีหนึ่งก็ต้องเดือดร้อนเพื่อนคนอื่นเขา อ๊ะ! อ๊ะ! ไม่ได้หมายความว่า ถึงต้นไม้มีสองส่วนแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าคุณสามารถทำลายเราได้ตามใจชอบนะเพราะถ้าคุณทำลายต้นของเราในยามที่จิตของเราอยู่ในร่าง มันเจ็บปวดแสนสาหัสทีเดียว... ถ้าคุณเจ็บ...คุณกรีดร้องได้ เราเจ็บ...เรากรีดร้องไม่ได้นินา หรือถ้าคุณทำลายตอนที่จิตเราไม่อยู่ในร่าง มันก็เหมือนกับว่าคุณอยู่บ้านนี้มาเกือบตลอดชีวิต อยู่มาวันหนึ่งก็มีคนมาทำลายเสียเฉยๆ ถึงคุณต้องไปขออาศัยเพื่อนคนอื่นๆอยู่ จนกว่าร่างของคุณจะแตกหน่อขึ้นอีกครั้ง กายอาจไม่เจ็บแต่ใจมันเจ็บไม่มีวันหายหรอกครับ ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ไม่ใช่แค่มนุษย์หรอกนะครับที่เป็นสัตว์ชั้นสูง... อย่าหลงตัวเองไป “อีตาบ้า! จะรับหรือไม่รับยะ!” เสียงของษาทำให้ผมหันกลับมาสนใจเธออีกครั้ง ผมชักงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมจึงถามเพื่อนที่อาศัยอยู่ด้วย มันบอกให้ไปถามเจ้าต้นที่อยู่สี่แยกนั่น มันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ผมจึงไปถามต้นไม้ที่เพื่อนผมบอก นายรู้รึเปล่าว่าผู้หญิงคนนั้นเขาโมโหอะไร? ไม่รุ ขี้เกียจตอบ ดูเอาเองละกัน มันหมายถึงให้ผมดูความทรงจำของมันเอง ผมจึงตั้งจิตสมาธิเพื่อตามจิตในกาลหนหลังไปจนกระทั่งพบเวลาที่เกิดเรื่อง ซึ่งก็คือเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง... ผมเห็นษาเดินอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง กำลังคุยกันกระหนุงกระหนิงผ่านต้นไม้ต้นนี้ไป ผมตามกระแสจิตของต้นไม้ที่เธอเดินผ่าน ตามไปเรื่อยๆ และคอยฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น “วันนี้คุณไม่ใส่สีแดงเหรอคะ ฉันว่าฉันบอกคุณไปแล้วนะว่ามันเป็นสีมงคลสำหรับราศีของคุณในวันนี้” “จะให้ผมใส่สีแดงไปบ้านคุณในวันนี้นี่หรือ ผมว่ามันไม่ค่อยดีหรอก ใส่สีสุภาพๆ ดีกว่า อย่างน้อย พ่อแม่ของคุณจะได้ไม่เขม่นหน้าผม” ผมได้ยินเสียงษาหัวเราะ ผมเดาว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคนรักของเธอ และทั้งคู่คงกำลังจะไปที่บ้านของษา “วันนี้ค่อยยังชั่วที่ฉันเคลียร์งานเรียบร้อยก่อนวันหยุดยาวนี่จะได้ไม่ต้องสะสมไปจนอาทิตย์หน้า ที่จริงวันนี้ฉันเกรงใจคุณเหมือนกันเพราะคุณต้องตรวจข้อสอบเด็กด้วย แถมช่วงที่ปกติคุณน่าจะอยู่กับครอบครัวอย่างวันปีใหม่แบบนี้ ฉันยังลากคุณออกมาข้างนอกอีก ขอโทษนะคะ พ่อแม่กับพี่ชายของฉันเขาอยากพบหน้าคุณวันนี้” เธอหน้าม่อยลงเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายจับมือที่เกาะแขนเขาไว้เพื่อปลอบโยน “เราพูดกันแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่เป็นไร ผมฟังษาพูดขอโทษครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้งนี่” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเสริมต่อ "ดีเสียอีก...จะได้ถือโอกาสฝากเนื้อฝากตัว” แก้มของเธอเปล่งปลั่งขึ้นกว่าเดิม สองหนุ่มสาวเดินไปตามทางที่คนจอแจ ควงคู่กันไปโดยไม่สนใจใคร จนกระทั่งหญิงสาวชะงักรากกับนึกขึ้นได้ “จริงสิคะ...อย่าเพิ่งไปที่รถเลย ษานึกขึ้นได้ว่าอยากดูไพ่ยิปซี เห็นเขาบอกว่าแถวนี้เขาทายแม่น ษาอยากดูเรื่องเนื้อคู่...” นัยน์ตาเธอเป็นประกายราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่ ทำให้ชายหนุ่มข้างกายที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างหุบปากฉับก่อนจะพยักหน้า โอ๊ย...งง! ผมฟังบทสนทนาคร่าวๆแล้วก็ปวดหัว ษากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!? ผมไม่คิดว่าเธอจะเชื่อเรื่องดวงเรื่องโชคชะตาขนาดนี้! เมื่อผมหันกลับไปดูษาอีกครั้ง ก็เห็นเธอกำลังเลือกไพ่อย่างตั้งอกตั้งใจ จนกระทั่งครบ และแม่หมอก็ทายไพ่ทำนายไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงคำทำนายที่สำคัญ “ขอให้คุณพิจารณาดีๆ คนใกล้ตัวคุณที่สุดอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่คุณก็ได้” ตูม! ระเบิดในรูปร่างคำพูดของแม่หมอถูกทิ้งลงตรงนั้น ชายหนุ่มข้างตัวขมวดคิ้วฉับ เขารีบวางเงินให้กับหล่อนและลากษาออกจากโต๊ะทันที ตลอดทางที่ชายหนุ่มเดินไปที่รถสบถยืดยาวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ “บ้าที่สุด! พูดออกมาได้ไงกัน ไร้สาระสิ้นดี! จนกระทั่งมาถึงที่รถเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง แล้วตัวเองก็ไปนั่งประจำที่คนขับ เขายังไม่ออกรถ แต่หันกลับมาเธอแทน จับไหล่บางทั้งสองข้างให้หันมาเผชิญหน้า มองลึกลงไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลใสคู่นั้นเพื่อย้ำความมั่นใจ “คุณคงไม่ได้เชื่อเขาใช่ไหม?” น้ำเสียงชายหนุ่มคาดคั้นในขณะที่เมื่อษาได้ยินคำถามนั้น นัยน์ตาเธอไหวดุจระลอกคลื่น เธอหลุบสายตาลง ปฏิกิริยานั้นทำให้มือของชายหนุ่มตกข้างตัวทันที ภายในรถนั้นทุกอย่างเงียบสงัดชนิดที่เรียกว่าเข็มตกยังได้ยินก็ว่าได้... ผ่านไปสักพัก ษาก็เปิดประตูรถออกไปทิ้งชายหนุ่มนั่งค้างอยู่ตรงนั้น ผมเห็นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดจิ้มลงไปสองสามจึ้ก แล้วยกมันขึ้นแนบหู ผมไม่ได้สนใจษา แต่กลับมาพิจารณาผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาว สวมแว่นตา หวีผมเรียบร้อย ใบหน้าเขานิ่งเฉย มีแต่แววตาเท่านั้นที่แสดงความหวั่นไหวในจิตใจ นานราวชั่วกัลป์ในความรู้สึกของเขาที่ผมเองก็รู้สึกได้ ผมเห็นสายตาของษาไม่มีแววล้อเล่นอีก เธอพูดกับชายหนุ่มด้วยเสียงเรียบเฉยราวกับไม่ใช่ษาคนที่ผมเพิ่งพบเมื่อครู่นี้เลย “ฉันคิดว่าเรายังไม่ควรไปพบพ่อกับแม่ในวันนี้ เมื่อครู่ฉันโทรไปบอกเลิกนัดพวกท่านแล้วค่ะ!” จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 14:53:00 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดในโลก... ผมเพิ่งเจอเข้ากับตัวจริงๆ  ตั้งแต่ผมมาที่นี่ ษาทำให้ผมงงไปหลายระลอก เธอเหมือนคลื่นในทะเลเสียจริง บางคราวก็ไหวเป็นระลอก บางคราวก็ราวคลื่นลูกใหญ่ที่ถาโถมเข้าฝั่ง ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมเห็นว่าษากังวลใจ เธอร้องไห้ และมันบังคับจิตใจผมเหลือแสนเลยเพราะไม่สามารถช่วยเธอได้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีผมอยู่เคียงข้างอยู่ สามวันผ่านไปหลังจากที่เขาพาษาไปส่งที่ห้องพักของเธอย่านใจกลางเมือง และจากไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอีกเลย ษาเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ทั้งคู่ไม่มีการติดต่อกันใดๆทั้งสิ้น ผมเชื่อ... นี่คือสามวันดั่งขุมนรกของเขาทั้งคู่... แต่ที่ผมบอกไปว่าเธอเข้าใจยาก มันเริ่มหลังจากที่ 3 วันที่ว่านี่ผ่านไปต่างหากครับ...! เมื่อย่างเข้าวันที่สี่ ษาจึงเป็นฝ่ายติดต่อไปหาชายหนุ่มผิวขาวคนนั้น แต่ดูท่า... อีกฝ่ายจะไม่ยอมรับการติดต่อใดๆจากเธอ ษาพยายามติดต่อเขาในช่วงสองวันที่ผ่านมาขนาดว่าเธอต้องหัวปั่นกับงานยุ่งแต่ก็ยังมีกะจิตกะใจนึกถึงเขา ไม่ว่าเวลาพักเที่ยง เลิกงาน ระหว่างทางกลับบ้าน จากใบหน้าที่มีรัศมีความเศร้าก็เริ่มกลับกลายเป็นรัศมีเพลิงร้อนแรงดุจดั่งภูเขาไฟระเบิดอย่างที่ท่านผู้อ่านและผมได้พบเธอในวันแรกนั่นเอง ผมเห็นษากระฟัดกระเฟียดแบบนี้ได้อีกสามวันก็เริ่มเข้าสูภาวะเดิมคือเริ่มเศร้าอีกครั้งหนึ่ง เธอดูหมดเรี่ยวหมดแรง ไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย แต่ยังดีที่วันนี้วันอาทิตย์ ษาไม่ต้องไปทำงาน เธอจึงออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง เธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดนั่งลงตรงที่หญ้านุ่มๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาอยู่ เธอแอบอิงอยู่ที่ลำต้นแข็งแรง ต้นไม้ที่ผมเพิ่งหยุดที่นี่หลังจากที่ติดตามเธอมานานหลายวัน ษาหลับตาลงปล่อยให้สายลมพัดผ่านเธออย่างแผ่วเบา ผมไม่สามารถทำอะไรได้เช่นเคย นอกจากดูษาเศร้าใจเพียงแค่นั้น ลมพัดใบไม้ปลิวแผ่วเบา...อย่างน้อยผมก็ขอปลอบใจษาด้วยวิธีนี้ วิธีเดียวกับที่ผมเต้นรำเริงร่าไปกับเธอเหมือนเมื่อห้าปีก่อน ใบไม้สีเขียวสดใบหนึ่งตกลงบนตักเธอ แม้ว่ายังไม่ถึงเวลาที่มันควรร่วง แต่ก็ไม่เป็นไร นี่คือความรู้สึกของผมทั้งหมดที่อยู่ในใบไม้ใบนี้ส่งมอบให้... แด่เธอ ษาลืมตามองใบไม้นั้นด้วยความฉงนใจ ในขณะที่ใบเหลืองรายล้อมตัวเธอ กลับมีเพียงแค่ใบเขียวสดนี้ที่ร่วงลงมาตักเธออย่างนุ่มนวล เธอเงยหน้าขึ้นมองแล้วพึมพำออกมาว่า “สายใจ?” ผมอึ้ง... เธอรู้แล้วครับท่านผู้อ่าน! เธอรู้แล้วว่าผมมาอยู่เคียงข้างเธอ! ไชโย!!! ผมอยากจะกระโดดเหยงๆเสียจริง แต่ติดขัดที่ร่างกายทำไม่ได้ ตอนนั้นษาหมุนใบไม้เล่นอย่างใจลอย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อติดต่อหาชายหนุ่มคนรักของเธอ ผมลุ้นระทึก ภาวนาขอให้ชายหนุ่มผิวขาวผู้นั้นรับสาย... เงียบ... เหมือนเดิม...เขาตัดสายทิ้ง! จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 14:53:39 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมยังคงติดตามเธออยู่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวันอาทิตย์ มาวันนี้ผมเห็นษาขับรถไปที่ที่หนึ่ง ไม่ใช่ทางเดียวกับที่ผนคุ้นเคยยามเมื่อเธอไปทำงาน ษามองนาฬิกาแล้วตรงไปยังรถกลางเก่ากลางใหม่ สีเทา ที่ดูๆแล้วเจ้าของดูแลเป็นอย่างดีและผมรู้สึกคุ้นตามากๆ อ๋อ! รถของผู้ชายคนนั้นนี่เอง! เมื่อเช้าผมเห็นษาควักโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่าเธอจะโทรหาเขาอีก แต่ไม่ยักใช่เพราะเท่าที่ผมแอบฟังอยู่ เธอพูดว่า “วันนี้ษาไม่เข้าทำงานนะคะ ถ้ามีอะไรโทรหาษาละกัน” แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังตลอดที่ษาขับรถ ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเธอมาถึงที่นี่... ผมเดาว่าคงเป็นที่ทำงานของคนรักของเธอ และเธอก็คงรู้จักเขาดีพอสมควรเพราะที่ออกกว้างขนาดนี้เธอกลับรู้ว่ารถของเขาจอดอยู่ที่ไหน และรู้อีกว่าเขาเลิกงานเวลาใด เพราะตอนนี้... ...เขากำลังเดินตรงมาอยู่พอดี ! เมื่อชายหนุ่มคนนั้นเห็นษา เขาก็ชะงัก ผมจ้องตามเขามาตลอด สีหน้าของเขาดูซีดเซียวราวกับอดนอนมาแล้วหลายคืน นัยน์ตาดำนั่นยามเมื่อสบตากับษากลับยิ่งหม่นเศร้าจนผมรู้สึกสงสารทีเดียว “มาได้ไงครับษา?” เขาพูดเสียงเรียบ เมื่อรู้ว่าตัวเองชะงัก เขาก็รีบเดินต่อมายังที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่ และษาก็เบี่ยงให้เขาได้ไขกุญแจ “ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ” ษาพูดเรียบๆ เช่นเดิมและไม่เหลือเค้าของผู้หญิงเจ้าอารมณ์อยู่ในตัวอีก แต่ผมรู้ว่าเธอจวนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆอยู่รอมร่อ แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆษาไม่ได้รู้ไปกับผมด้วย เขายิ้มเศร้าๆ และถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุยที่ไหนดีล่ะ?” “คุณหิวรึเปล่า?” ชายหนุ่มส่ายหน้า “งั้นก็โอเค ตามฉันมาก็แล้วกันค่ะ” ว่าแล้วเธอก็เดินกลับไปที่รถและออกตัวไปโดยที่มีชายหนุ่มขับรถตามหลัง ษาปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชิ้นที่เธอมี  สถานที่ที่เธอพาเขาไปก็คือสวนสาธารณะที่เธอไปเดินเล่นเมื่อวันอาทิตย์นั่นเอง... เป็นเพราะเวลานั้นยังไม่เย็นมาก แดดยังร้อนอยู่ ไม่ค่อยมีคนมาเดินเล่นท่ามกลางแดดเปรี้ยงๆอย่างนี้นัก คนจึงบางตามากถ้าเทียบกับเมื่อวานนี้ ษาเดินนำเขามายังที่ต้นไม้ต้นเดิม มันใหญ่พอที่จะช่วยกำบังแดดไม่ให้มากระทบตัวของเขาทั้งคู่ นั่นคือสิ่งที่ผมทำให้ษาได้... คนทั้งคู่ยืนมองจ้องหน้ากันเงียบๆ ผมใจเต้นตามพวกเขาด้วยความหวังว่าจะไม่มีอะไรที่ทำให้ษาเสียใจอีก “ฉันโทรไปหาคุณเป็นอาทิตย์ทำไมไม่รับสายคะ?” เขานิ่ง “คุณทำให้ฉันเป็นกังวลมากนะ รู้รึเปล่า?” เขาเงียบ “พูดอะไรบ้างสิ! คนบ้า!” เขามองหน้าเธอนิ่งๆ เงียบๆ แต่คำพูดที่เขากล่าวออกมานั้น ผมอยากใช้กิ่งของผมซัดเขาสักที เพราะมันเชือดเฉือนราวกับคมมีดที่กรีดลงหัวใจของษาทีเดียว “เมื่อไหร่คุณจะบอกเลิกผม?” ษามองเขาตาค้าง เธอนิ่งงันไปในทันทีราวกับถูกสะกด เธอถามเขาอีกครั้งเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า “เมื่อครู่นี้คุณว่าอย่างไรนะ?” “ผมกำลังรออยู่ เมื่อไหร่คุณจะบอกเลิกผม?” ชายหนุ่มย้ำคำเดิมด้วยน้ำเสียงกร้าวขึ้น ษายิ่งเงียบ...นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เข้มแข็งมาตลอดตั้งแต่พบชายหนุ่มผู้นี้กลับหล่อรื้นด้วยน้ำตาที่ทำให้ตัวชายหนุ่มนิ่งงันไป “คุณ... ไม่รักฉันแล้วหรือ?” ราวกับว่าษาเพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอ หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำอยู่เป็นนาน ชายหนุ่มส่ายหน้าตาหม่นแสงลง “คุณต่างหากที่ไม่ได้รักผมแล้ว” คราวนี้ไม่ใช่แค่ษา แต่เป็นผมด้วยที่งงกับคำพูดนั้น น้ำตาษาเลือนหายไปในทันที ทิ้งไว้แต่ความงุนงงสงสัยในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้น ผมได้ยินษาถามว่า “ฉันไปบอกว่าไม่รักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” เขายังนิ่งไม่ตอบแถมเมินหน้าไปมองที่อื่นอีก แน่นอน... ผมสังเกตว่ามาดแม่เสือร้ายที่ผมเจอเริ่มกลับมาสิงสู่เธออีกครั้ง มีหรือเธอจะยอม เธอใช้มือสองข้างจับหน้าของเขาบังคับให้หันมาสบตา เธอหรี่ตาลง กล่างเสียงต่ำ “คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?” เขายังคงนิ่งไม่ยอมสบตา คราวนี้ษาใช้นิ้วโป้งดันหางตาอีกฝ่ายขึ้นบังคับให้สบตาเธอให้ได้ แล้วถามอีกครั้ง เสียงเริ่มเกรียวกราด “พูดออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” “จะให้พูดอะไรอีก! ก็ผมไม่ใช่เนื้อคู่คุณไม่ใช่หรือ!? จะมาเสียเวลากับผมทำไมกัน เลิกๆกันไป คุณจะได้ไปหาเนื้อคู่ที่แท้จริงของคุณเสียที” สุดท้ายชายหนุ่มคงอดรนทนไม่ได้แล้ว ความเครียดที่สะสมมาจึงระเบิดออกมา ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเขาเองก็มีภูเขาไฟลูกย่อมๆอยู่ในตัวเช่นเดียวกัน ผมรีบหันไปทางษา ภาวนาขอให้เธออย่าระเบิดด้วยอีกคนเลย ไม่อย่างนั้นจบเห่แน่... และดูเหมือนว่าคำขอของผมสัมฤทธิ์ผล เพราะษาเองก็ดูไม่ได้มีทีท่าอย่างที่ผมนึกกลัว แต่ที่จริง...เธอดันน่ากลัวกว่าที่ผมคิดเสียอีกครับ... คือ...เธอหัวเราะน่ะ! ษามองหน้าเขาแล้วหัวเราะไม่หยุด ไม่ใช่หัวเราะเยาะนะครับ เธอหัวเราะอย่างจริงใจเชียวล่ะ... ชายหนุ่มตรงหน้าเธอยิ่งโกรธ ดึงมือเธอออกแล้วหันหลังเตรียมจะผละไป ษาจึงรีบตะครุบแขนเขาไว้ ไม่วายที่อีกฝ่ายจะสะบัดหนี ษาจึงรีบวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้ ชายหนุ่มชักสีหน้าใส่เบี่ยงหลบอีก คราวนี้เธอโถมกอดเขาทั้งตัวเลยทีเดียว และได้ผล... ตราวนี้เขาไม่สะบัดแล้ว แต่เลิกลั่กมองซ้ายมองขวาแทน พยายามดันตัวเธอออกด้วยเหตุผลที่ต่างจากตอนแรก “ษา! ปล่อยก่อน คนมองแล้ว” “ไม่เห็นแคร์เลย...” เธอส่ายหน้าก่อนเสริมต่อ “ใครจะคิด... อาจารย์อะไรขี้ใจน้อย!” โป๊ะเช๊ะ! คำพูดนั้นตีกระทบใจอีกฝ่ายอย่างร้ายกาจ แทงใจดำอย่างแรง...เพราะชายหนุ่มผิวขาวคนนี้ยามหน้าแดงนี่ เห็นชัดเจนเชียวแหละคุณ! “ใครใจน้อย? ผมไมได้น้อยใจสักหน่อย!” “ไหนว่าหมอดูไร้สาระไง คุณก็ไปงอนหมอดูสิ มางอนอะไรเอากับฉันล่ะ !” “คุณนั่นแหละที่เชื่อหมอดู! มีอย่างหรือ พอเขาทักเรื่องนี้คุณก็หน้าตาเปลี่ยนไป แถมไม่ยอมให้ผมไปพบพ่อแม่คุณอีก แล้วจะให้ผมคิดยังไง” ษามองหน้าเขาแล้วปล่อยมือและถอยมาตำแหน่งที่เห็นหน้าเขาชัดเจน “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายต่อว่า เป็นฝ่ายน้อยใจ!” ท่าทางคำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอชักมีน้ำโหอีกแล้ว “คุณดูถูกฉัน...! ถึงฉันจะบ้าเรื่องดวงแค่ไหนแต่ฉันก็มีสติปัญญา มีสมองพอที่จะคิดพิจารณา ฉันเลือกคุณเพราะฉันใช้หัวของฉันคิดดีแล้วว่าคุณเป็นคนมีค่า...แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันไม่ได้มีค่าแบบนั้นในสายตาคุณเลย คุณเชื่อแน่ว่าฉันต้องเชื่อหมอดูนั่น ถ้าลองคุณไม่เชื่อใจฉันแบบนี้ ฉันก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องพาคุณไปหาพ่อแม่ฉันอีก!” “ษา...” เสียงของเขาอ่อนลง ชายหนุ่มเอื้อมมือมาราวกับต้องการจะแตะต้องแต่เธอสะบัดมือเขาอออก ยิ่งเดินถอยหลังห่างออกไปอีก... “อย่ามาจับนะ! คนบ้า! ดูถูกฉันไม่พอ ตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆ ฉันรอตั้งสามวันยังไม่ยอมโทรมาง้อ ปล่อยให้ฉันง้อเอง! นี่ถ้าฉันไม่ได้รักคุณนะ... คุณโดนปล่อยไปตายถากรรมตั้งแต่วันแรกที่คุณไม่รับโทรศัพท์แล้ว ไม่ง้อแล้วปล่อยให้ฉันง้อไปพอยังให้ฉันบากหน้าไปหาคุณอีกต่างหาก! ต้องเสียการเสียงานมาตามคุณอีกด้วย!” คราวนี้เขาไม่ยอมให้ษามีโอกาสปัดป้อง! เขามองเลยไปทางคนที่กำลังเดินอยู่ห่างไปราวเกือบสิบเมตร จัดว่าเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้ว ดึงษามาหลบที่ข้างหลังตัวผมแล้วกอดเธอไว้ทั้งตัว ษาเองครั้งนี้ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่พูดกับเขาเสียงขุ่น “ฉันยอมง้อแค่ครั้งนี้นะ คราวต่อไปไม่ยอมแล้วด้วย” “น่า... ผมเองก็ง้อคุณหลายหนแล้วนะ ง้อผมบ้างนานๆทีก็ได้” “เหอะ!” เธอเริ่มขยุกขยิกไม่ยอมอยู่นิ่ง แต่ชายหนุ่มก็กดศีรษะให้จมไปที่บ่าไม่ยอมปล่อย กระซิบถามเธอว่า “เย็นนี้ผมว่าง... ไปกินข้าวที่ไหนกันดี?” น้ำเสียงเขาอารมณ์ดีขึ้น แต่น้ำเสียงของษาก็ยังขุ่นอยู่ดี แต่ผมรู้ว่านั่นไม่ใช่ใจจริงของเธอ... “ถามได้! บ้านพ่อแม่ฉันสิ!” จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 14:54:28 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในที่สุด การเดินทางมาเมืองหลวงของผมก็จบลง ด้วยการที่ผมตามษาและคนรักไปที่บ้านพ่อแม่ของเธอซึ่งไม่น่าแปลกใจที่ชายหนุ่มดูเหมือนจะได้รับการต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ผมเพิ่งจะรู้ตัว...ว่าเหตุที่ผมต้องเข้าเมืองหลวงมานี่เพื่อสิ่งใด มาดูคู่รักเขางอนกันไงครับ ! โอ๊ย...อยากจะบ้า! ผมชักเดาได้เลาๆแล้วว่าทำไมเจ้าต้นไม้ตรงสี่แยกนั่นถึงขี้เกียจเล่า บวกกับสนทนาที่ทั้งคู่คุยกัน สรุปแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทะเลาะกัน แต่เพื่อนคนที่ส่งข่าวให้ผมรู้นี่...มันเพิ่งมาใหม่น่ะครับ เห็นว่าแถวที่มันเคยอยู่กำลังทำถนน มันก็โดนอัญเชิญให้มาอยู่แถวนี้แทน แต่เจ้าพวกที่มาอยู่ก่อนแล้วมันคงชินกับคู่นี้แล้ว ก็เลยไม่กระโตกกระตากส่งข่าวไปบอกผม ผมว่าผู้ชายคนนี้คงมีชีวิตที่จืดชืดพิลึก เลยทนอะไรแปลกๆของษาได้ ยังไงๆก็ขอให้พวกเขาอย่าได้ทะเลาะกันอีกเลย ถึงจะแค่งอนกัน แต่มันก็ทำให้เสียใจด้วยกันทั้งคู่ รวมทั้งคนรอบข้างด้วย...โดยเฉพาะผมเอง เอาเถอะ...ไหนๆผมก็ยังไม่เคยมาที่นี่...ก็ได้มาแล้ว ไม่ได้พบษามานาน...ผมก็ได้พบแล้วษาก็ดูมีความสุขดีแล้ว ผมก็สบายใจ แต่ที่น่าเสียดายก็คือผมยังไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของเพื่อนที่นี่เลย ผมก็มาที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ควรกลับเสียที ผมเกรงใจทัดภูมิ เดี๋ยวมันจะซูบซีดตายเพราะต้องแบ่งอาหารให้กับลำต้นของผม เอาเป็นว่า...ไว้คราวหน้าผมจะมาเยี่ยมทักทายพวกเขาอีกครั้งก็แล้วกัน... สุดท้ายนี้ผมมีเรื่องอยากจะบอกกล่าวแก่ผู้อ่านทุกๆคนครับ ความสัมพันธ์ของผมและษาไม่ได้มีเพียงคู่เดียวในโลก ดูอย่างทัดภูมิมันก็มีเพื่อนของมัน ดิน ลมก็เป็นเพื่อนของผม เราไม่ได้เป็นเพื่อนเพียงแค่เผ่าพันธุ์เดียวกับเราถูกต้องไหมครับ? ดังนั้นยามใดที่คุณเหงา เศร้าใจหรือท้อแท้ ผมอยากให้คุณมองรอบๆตัว คุณอาจเป็นเหมือนษาก็ได้ที่มีผมให้กำลังใจอยู่ เพียงแต่คุณไม่รู้ตัวก็เท่านั้น เอาเป็นว่า... ถึงเวลาที่ผมขอกล่าวลาทุกๆคนกลับไปที่กาญจนบุรีล่ะครับ...ขอให้ทุกคนมีความสุข ผมและเพื่อนๆจะอยู่ข้างๆให้กำลังใจพวกคุณเสมอนะครับ... บ๊าย บาย ^o^ สายใจ 08/01/05 ป.ล.  ตอนนี้ผมรู้ภาษาคนเมืองหลวงเขาแล้ว อย่างน้อยจะได้มีอะไรกลับไปอวดทัดภูมิมันบ้าง ให้เห็นว่า...เดี๋ยวนี้ผมพัฒนาแล้ว! หุ หุ หุ   อ้อ! อีกอย่างหนึ่ง ผมชอบเพลงหนึ่งครับ ตอนที่มาที่นี่ได้ฟังอยู่หนตอนช่วงที่กำลังตามษาอยู่ ขอมอบเพลงนี้จากใจของสายใจเลยครับ ^^ เธอเคยบอกว่าเธอไม่มีแม้ใครสักคนหนึ่ง คงลืมว่าอย่างน้อยยังมีฉันไง วันใดที่เธอมีเพื่อนรุมล้อมเธอหรือยังมีใคร เธอก็จะไม่เห็นฉันเลยคนดี แม้วันใดหัวใจเธอพ่าย จะมาแพ้ไปกับเธอ และถ้ามีวันใด น้ำตาเธอเอ่อ จะร้องไห้เป็นเพื่อนกัน * หากเธอสมหวัง...ในวันหนึ่ง ให้รู้ว่าฉันยังแอบเห็นและชื่นชม หากเธอท้อแท้...ฉันยังอยู่ หากแม้นไม่เห็นฉัน (จงโปรดรู้ไว้ว่าเธอใช่อยู่คนเดียว) (จงโปรดรู้ว่ายังมี...) ( ซ้ำทั้งเพลง ) ( ซ้ำ * ) จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 14:55:20 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ ยังสอบไม่เสร็จก็ยังคงซ่าส์มาเขียนอีกเรื่องในเวลาติดๆกัน เหอ เหอ เหอ พอแปะเสร็จก็ว่าจะจรลีแล้วละค่ะ เรื่องนี้ทำให้หนิงนึกถึงค่ายอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่ไปเมื่อตอนอยู่ปี 1 หนิงว่ากิจกรรมนี้ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับธรรมชาติดี หนิงเองก็มีเพื่อนเหมือนกันค่ะ เขารูปร่างแบบ ตรงโคนของเขาติดกัน พอช่วงกลางลำตัวก็แยกออกเป็น 2 ต้น ค่อนข้างสูงทีเดียว ชื่อ carino ค่ะ ^^ สิ่งที่หนิงเขียนเกี่ยวกับต้นไม้นี้เป็นเพียงความเชื่อของตัวเองเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดมาพิสูจน์ แต่มันก็ทำให้ระลึกอยู่เสมอว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกต้องพึ่งพากัน ไม่ใช่แค่ทางร่างกาย แต่เป็นทางจิตใจด้วย ทุกคนมี 'สายใจ' ของตัวเองค่ะ งานชิ้นนี้เขียนขึ้นปัจจุบันทันด่วนเลย ก็เลยเก็บรายละเอียดยังไม่ดีเท่าไรนัก อาจจะอ่านแล้วขัดจิตขัดใจไปบ้าง แล้วก็...เพลงที่สายใจพูดถึงคือเพลงนี้เพลงยังมี ของเฉลียงค่ะ ต้องขอบคุณมา ณ ที่นี้ *ธนารีย์* ขอบคุณที่มาแปะให้นะคะ หนิงขอโทษด้วยที่เพิ่งจะเห็นกระทู้ของคุณในเรื่องเก่าๆที่เขียนเอาไว้ แหะ แหะ ^^" จากคุณ : หนิง - [ 8 ม.ค. 48 15:11:51 A:61.91.141.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นชื่อคุณหนิง ก็ตามเข้ามาอ่านเลย ชอบสำนวน ภาษาการเขียนของคุณหนิง ยังไงจะตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ และขอให้สอบได้คะแนนดีๆ นะคะ จากคุณ : ธนารีย์ - [ 8 ม.ค. 48 21:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหมือนกันเลย..ตามเข้ามาอ่านเพราะเห็นเป็นชื่อคุณหนิง แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย..ครับผม จากคุณ : วุ้นเส้นย้อมสี - [ 10 ม.ค. 48 12:14:28 A:203.149.47.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 sawasdee ka kun ning I am your fan toooooo... จากคุณ : nettty - [ 10 ม.ค. 48 12:44:13 A:220.106.26.159 X:10.101.2.121, 216.148.244.90 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบเพลงนี้ของเฉลียงด้วย :) จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 48 14:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านครับ จากคุณ : GTW - [ 10 ม.ค. 48 17:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วค่ะ ชอบทั้งเพลงและเนื้อเรื่องค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ม.ค. 48 21:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 *ธนารีย์* ขอบคุณมากที่มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ รวมทั้งเรื่องคะแนนสอบด้วย วันนี้พึ่งฌาปนกิจตัวเองไปเอง เดี๋ยววันศุกร์มีสอบอีก คราวนี้จะได้เอาขี้เถ้าตัวเองไปลอยน้ำ... -_-" บ้าไปแล้วค่ะ...เหอ เหอ เหอ *วุ้นเส้นย้อมสี* ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ปลื้มใจจังเลยที่มีคนมาให้กำลังใจแบบนี้ อยากจะขอบคุณสักร้อยครั้งพันครั้งเลย *nettty* สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ ที่อุตส่าห์มาแปะให้นะคะ *scottie * หนิงก็ชอบเพลงนี้ค่ะ แต่ยังไม่เคยฟังที่เฉลียงร้องเลย (อ้าว!) คืองี้ค่ะ...เคยฟังแต่เว่อร์ชั่นที่คนอื่นนำมาร้องใหม่ ยังไม่รู้ว่าจะหาฟังได้ที่ไหน พอจะแนะนำได้ไหมคะ? *GTW* สั้นๆได้ใจความดี ขอบคุณมากๆๆๆที่มาอ่านค่ะ ^^ *รสา รสา * ขอบคุณมากเลยค่ะที่มาแปะให้ หนิงเองก็ชอบเพลงนี้เช่นกันค่ะ ^^ จากคุณ : หนิง - [ 10 ม.ค. 48 22:16:33 A:61.91.82.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 มีเรื่องจะแจ้งทุกๆคนค่ะ... สืบเนื่องจากเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ภาคใต้ของเราเกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าโสภานัก ในตอนนั้นน่าทึ่งมากที่คนไทยร่วมแรงร่วมใจกันได้ขนาดนี้ หนิงเชื่อว่าทุกๆคนคงมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือครั้งนี้ไม่มากก็น้อย... หนิงเองก็ช่วยบริจาคเช่นกันค่ะ แต่เผอิญเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย ก็เลยไม่สบายใจกับการบริจาคนัก... ไม่ใช่ว่าไม่เต็มใจจะบริจาคนะคะ แต่หนิงคิดว่าหนิงยังหาเงินเองไม่ได้ ทุกวันนี้ยังต้องพึ่งพาเงินของพ่อแม่อยู่เลย มันเลยอดคิดไม่ได้ว่า เพื่อช่วยคนอื่นนั้น...ตัวเองกำลังเบียดเบียนพ่อแม่อยู่หรือเปล่า... และในช่วงนั้นเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยไปช่วยที่ธรรมศาสตร์กันหมด แต่หนิงก็ไม่ได้ไปอีก... มันน่าเจ็บใจนะคะ...ที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีกำลังใดๆเลย คิดไปคิดมาแล้วว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้บ้าง ก็ได้ไอเดียว่าจะทำหนังสือทำมือขึ้นมาก็แล้วกัน... สำหรับเรื่องที่จะทำก็คงเป็นเรื่องที่เขียนๆไปแล้ว นั่นก็คือ "นางอิจฉา" "ฉันไม่อยากเป็นซินเดอเรลล่า" และ"สายใจครับผม" 3 เรื่องค่ะ หนิงเคยแปะเอาไว้ที่พันทิปนี่แล้ว ลองอ่านดูก่อนก็ได้ค่ะ เท่าที่ดูแล้ว ทำออกมาคงเป็นเล่มบางๆเพราะมีอยู่แค่ราวๆ 90 หน้า สำหรับราคารวมค่าส่งแล้วไม่เกิน 100 บาทแน่ๆและหนิงคิดว่าอาจต้องพึ่งบริการธนาณัติ (หนิงคิดวิธีอื่นไม่ออกน่ะค่ะ แหะ แหะ) หนิงขอชื่อที่อยู่ของผู้ที่สนใจ โดยส่งมาทาง ar_nii@yahoo.com ภายในอีก 1 อาทิตย์ข้างหน้า ซึ่งก็คือในวันจันทร์ที่ 17 ค่ะ เรื่องราคาหนังสือหนิงจะแจ้งไปอีกครั้งเพราะต้องขอดูจำนวนผู้ที่ต้องการก่อน บางทีอาจต่อรองกับทางร้านได้ถ้ามันมากพอ หนิงขอกำไรจากหนังสือต่อหนึ่งเล่มราวๆ 20-30 บาทเท่านั้น เพราะอย่างที่บอกแหละค่ะ...หนิงไม่ได้ต้องการใช้จำนวนเงินเป็นตัวตั้ง แต่ใช้ความมั่นใจของตัวเองเป็นตัวตั้ง แม้จะได้จำนวนเงินไม่มาก แต่ทั้งหมดนั่นคือความจริงใจของหนิง จากคุณ : หนิง - [ 10 ม.ค. 48 23:13:18 A:61.91.82.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 สิ่งที่เป็นอดีตไปแล้ว อย่าเก็บมาคิดมากเลยค่ะ ก็ถือเสียว่าเราเอาค่าขนมเรา แบ่งมาทำบุญแล้วกันค่ะ ส่งเป็นแรงใจไป ก็ได้กุศลเหมือนกันนะคะ ที่สำคัญตัวเราทำดีให้มาก ๆ เข้าไว้ดีที่สุดค่ะ เริ่มต้นจากศีลห้าก่อนก็ได้ค่ะ การจ่ายเงิน โอนเงินเข้าบัญชีธนาคาร น่าจะสะดวกกว่านะคะ เสียดายที่ไม่ได้อยู่เมืองไทยค่ะ ไม่งั้นจะขออุดหนุนด้วยค่ะ อยู่ต่างประเทศก็โอนเงินช่วยเหลือให้ทางนี้ค่ะ ซึ่งเขาก็นำไปแจกจ่าย คงไม่ใช่ที่เมืองไทยที่เดียวค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 ม.ค. 48 17:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 *รสา รสา* หนิงขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับคำแนะนำ ถ้าผู้ใดสนใจจะใช้บริการธนาคารมากกว่าก็ทำได้ค่ะ แล้วช่วยส่งใบสลิปมาทางอีเมล์ให้หนิงรู้ด้วยค่ะ จากคุณ : หนิง - [ 12 ม.ค. 48 07:50:53 A:61.90.5.45 X: ]