ตอนที่ สิบสอง ลีอองไปวิ่ง!!

ยัยตัวน้อย ตื่นแล้วเหรอ รวีเอ่ยทักน้องสาวที่เพิ่งเดินลงจากห้องนอน ดูจากสภาพหัวและหน้าตาไม่บอกก็รู้ว่าเพิ่งลุกจากที่บรรทมจริงๆ หญิงสาวมองหน้าพี่ชายนิดหนึ่งแล้วแยกเขี้ยวใส่ พร้อมทั้งหันไปมองตัวเองในกระจกที่กำลังจะเดินผ่าน ‘ทำไมหน้าตามันน่าเกลียดอย่างนี้วะนี่เราขอบตางี้ช้ำเชียว ก็จะไม่ให้ช้ำได้ไงเมื่อคืนกว่าจะหลับลงได้ปาไปเกือบตีสาม’ หญิงสาวคิดในใจ ‘บ้าแน่ฉันมั่วแต่คิดถึงเรื่องนั้นอยู่ได้’

“แล้วลีอองไปไหนคะ”

“ออกไปวิ่งกับกานต์ เดี๋ยวคงกลับมั้ง”

“หา!… วิ่ง! ร้อยวันพันปี ทิชาไม่เคยเห็นนายนั้นตื่นเช้าเลยนะพี่วี ขนาดเข้าห้องเรียน ยังตื่นไม่ทัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฝนตกฟ้าจะผ่ากรุงเทพ หรือว่าจะแห้งแล้งกว่าเดิมเนี่ยปีนี้ นายนั้นตื่นเช้ากว่าทิชา”

“เราก็…. เพื่อนเราเขาอาจจะมีเป้าหมายอะไรก็ได้ถึงได้ ทำตัวใหม่”

“เป้าหมาย พี่วีหมายถึงอะไรนะ ไม่เห็นเข้าใจ”

“เขากลับมาแล้วถามเองแล้วกัน แล้วเราหิวยัง พี่กำลังจะทำข้าวผัด จะกินไหมจะทำเพื่อ”

ด้วยบ้านเธอไม่มีแม่บ้าน ถ้าใครหิวก็ช่วยตัวเองโดยส่วนมาก จะมีกินพร้อมหน้าตาพร้อมตาก็เมื่อคุณราตรีเป็นแม่ครัวลงมือทำกับข้าวเองเท่านั้นแหละ ทุกคนถึงจะนั่งหน้าสล่อนกันพร้อมที่โต๊ะอาหาร แต่ก็น่าแปลกที่ในบรรดาพี่ชายเธอ รวีกลับเป็นคนทำกับข้าวได้อร่อยที่สุดทั้งที่เป็นหนุ่มเที่ยวสำราญคนหนึ่ง บุคลิกกลับตรงกันข้ามกับยามอยู่ในครัว เมื่อยามที่รวีแต่งตัวไปทำงาน เสื้อผ้าหรือของใช้แทบจะทุกชิ้นเรียกว่าเนี๊ยบไปหมด อาจจะเป็นเพราะทำงานแบงค์ด้วยมั้งบุคลิกเลยต้องเป็นส่วนเสริมที่สำคัญ แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องทำอาหารรวีก็ไม่ได้เป็นรองเลย หลายครั้งที่หญิงสาวเคยเห็นพี่ชายเธอไปยืนถามนู้ดถามนี้ตอนมารดาทำกับข้าวแค่ครั้งดียว แล้วหลังจากนั้น เขาก็ลอกเลียนแบบรสชาติอาหารได้เหมือนมาก หรือไม่ก็หยิบโน้นนิดนี่หน่อยทำอาหารหน้าตาแปลกๆให้ได้ลอง เขาเรียกว่าพรสวรรค์ ‘ส่วนฉันเหรอ ทำเลี้ยงตัวเองรอดได้คนเดียวก็บุญแล้ว ทิชาเอ๋ย’


แล้วไม่นานข้าวผัดแฮมหอมกรุ่นใส่จานเปลใบใหญ่ก็ถูกยกมาวางกลางโต๊ะอาหาร หญิงสาวกำลังจะตักข่าวแบ่งใส่จาน ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินผ่านเข้ามาที่ในห้องรับแขก

“สงสัยกลับกันมาแล้วมั้ง”

“เอ้าตื่นแล้วหรอยัยตัวน้อย พี่กะจะชวนไปวิ่งซะหน่อย เราก็ตื่นซะสายเชียว”

แล้วหญิงสาวก็ตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็ว

“ปรกติทิชาไม่ตื่นสายหรอกนะ เข้าห้องเรียนยังไปทั้งเกือบทุกครั้ง ไม่เหมือนใครบ้างคนห้องเรียนก็แทบจะเข้าไม่ทัน แต่น่าแปลกนะ ไงดันตื่นเช้าไปวิ่งกะเขาได้ เป็นได้ไงเนี่ย”

หนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังจะเดินผ่านหญิงสาวไปล้างหน้าหยุดชะงักทันที แล้วหันมาโต้

“เธอถามฉันหรือเปล่าเนี่ย ทิชา”

“ก็…มั้ง”

“ทำไมคนเรามันจะเปลี่ยนบางไม่ได้เลยหรือไง”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร นายจะเปลี่ยนก็ดี แต่ไม่ใช่พอกลับไปที่โน้นก็เหมือนเดิมนะ เนี่ยแสดงว่านายมีsomethingอะไรที่นี่หรือเปล่า ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นนายตื่นเช้า เล่ามาซะดีๆ” ดวงตาของคนถามพยายามเค้นให้คนตอบหาคำตอบให้ดีๆนะ

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกทิชา ก็คนที่ลีอองไปวิ่งกับเขาตอนเช้า เขาน่ารักก็เท่านั้นเอง” รกานต์ตัดสินใจตอบแทนหนุ่มหน้าตี๋ เพราะเห็นชายหนุ่มยืน เออ อ่า อยู่ เป็นนาน

“อ้อ อย่างนี่นี้เอง…….” ทิชาหันมาส่งสายตาล้อเลียนเพื่อนของเธอ

ขณะที่นั่งทานข้าว ทิชาเอ่ยถามหนุ่มหน้าตี๋

“วันนี้นายอยากไปไหนละ ฉันว่างพานายเที่ยวได้แล้วแหละ”

“เสียใจวันนี้ฉันมีนัดแล้ว”

“อะไรนะ! นายมีนัด” แล้วเธอก็มองหน้าพี่ชายเธอแต่ละคน

“มีนัด นายมีเพื่อนที่กรุงเทพด้วยหรือไงนอกจากฉันเนี่ย”

“เขามีนัดกับเพื่อนพี่ เขาจะพากันไปตลาดน้ำวันนี้” รวีไขข้อข้องใจของน้องสาว

“เพื่อนพี่วีหรอ แล้วนายนี่ไปรู้จักเพื่อนพี่วีได้ไง มนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกินนะ”

“เอาน่า หรือเราอยากจะไปเที่ยวกับเขาด้วยแหละ อิจฉาลีอองหรือไงเรา”

“เชิญเถอะคะ ทิชาขออยู่บ้านดีกว่า อาทิตย์ที่ผ่านมาก็วิ่งวุ่นงานไลล่าทั้งอาทิตย์ ขออยู่บ้านบ้าง”
แล้วหนุ่มหน้าตี๋ก็เหมือนเพิ่งนึกได้

“อีกอย่างฉันลืมบอกไป ฉันคงต้องกลับฮ่องกงก่อนกำหนดที่วางไว้แล้วละ อาจเป็นวันอังคารนี้เลย เพราะวันพุธที่จะถึงนี้วันเกิดปู่ฉัน พ่อฉันเขาว่าถ้าเป็นไปได้อยากให้ฉันกลับไปให้ทัน”

“อ้าว แต่นายเพิ่งมาได้อาทิตย์เดียวเองนะ ฉันยังไม่ได้พานายไปเที่ยวต่างจังหวัดเลยอยู่แต่ในกรุงเทพ”

“ใครบอกเธอ” แล้วหนุ่มหน้าตี๋ก็หันไปสบตายิ้มๆกับสองหนุ่มพี่ชายเธอ

“ฉันไปเที่ยวทั้งพัด-ทา-ยา และก็อะ-ยุด-ทา-ยา ไป temple ตั้งหลายที่มาแล้วนะ”

“ใครพานายไป” หญิงสาวจ้องตาเขม็งมาที่หนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังนั่งตรงข้ามหล่อน

“พี่เอง เผอิญพี่มีเพื่อนทำทัวร์ อาทิตย์ที่ผ่านมาก็เห็นเรายุ่งๆ พี่เลยไปฝากเพื่อนพี่ให้เขาเทคแคร์พาลีอองไปกับเขาด้วย และก็โชคดีมาก อาทิตย์ที่แล้วมีทัวร์ฝรั่งมาลง พาไปอยุธยานะไปไหว้พระมาซะทั่ว ถามเขาดูสิว่าชอบไหม”

รวีเอ่ยขึ้นแทรกขัดการสนทนาของน้องสาวกับเพื่อนชาวต่างชาติ

“ฉันนี่เป็นเพื่อนที่แย่มากเลยนะ ชวนนายมาเที่ยวแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ดูแลให้ดีเลย” ทิชาเอ่ยด้วยเสียงสำนึกผิด

“แหมคิดมาก เอาไว้คราวหน้าฉันมาใหม่ เธอค่อยแก้ตัวก็ได้ แต่มาคราวนี้ก็ไม่เสียเที่ยวนะ ไปมาตั้งหลายที่ ถึงแม้จะร้อนไปหน่อย แต่สนุกมาก และอีกอย่างฉันคิดถูกแล้วแหละมาเที่ยวเมืองไทย จ่ายถูกดี แถมคนไทยยังขยันยิ้มอีกด้วยฉันชอบ”


////// อย่าเพิ่งเบื่อนะ ตอนนี้ที่ตัวพระกับตัวนางไม่ได้เจอกัน ต้องให้บทและให้ความสำคัญกับพ่อหนุ่มคนมาไกลบ้านหน่อย เดี๋ยวน้อยใจแย่ ถอนตัวจากเรื่องกลางอากาศ คนเขียนไม่รู้จะไปหาใครมาเสียบแทน แย่เลย///////