ห้องลองเสื้อผ้าสตรี เอเซียโดนบังคับให้หอบเอาชุดมากมายหลายสีที่เธอไม่เคยจะมีกับเขาเข้าไปในห้องลอง เพราะโดนเพื่อนรักบังคับ สุดท้ายก็ได้เพียงไม่กี่ชุดที่เธอว่ามันเข้าตา

“แค่นี้เองเหรอ” เปรมบ่นอย่างเสียดาย เพราะเสื้อผ้าที่เขาบรรจงเลือกให้หล่อนนั้นมันดูเหมาะกับหล่อนทุกตัวเชียวน่า

“ก็ฉันไม่ชอบนี้ อีกอย่างแกอย่างลืมนะไอ้คุณเปรม ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำงาน” หญิงสาวตอบหลังจากที่รับเงินทอนจากพนักงานเรียบร้อย

เสียงเคาะโต๊ะทำงานเบา ๆ ทำให้เจ้าของเงยหน้ามองเจ้าของมือที่กำลังวางอยู่ใกล้ ๆ รอยยิ้มสวยผุดที่มุมปากของผู้มาเยือน ก่อนจะก้มลงมาประทับไว้ที่แก้มซ้ายของคนที่นั่งอยู่

“สวัสดีครับ” ธรณ์ยิ้มตามคำทักทาย หญิงสาวซัดหมัดเล็ก ๆ ลงบนแขนแข็งแรง

“โอ้ย คุณก็ ผมทักทายไง” เอเซียซัดหมัดเล็ก ๆ ลงบนแขนแข็งแรง

“ไม่จำเป็นต้อง….” เอเซียพูดไม่ออกหยุดชะงัก รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มทันที ป่านนี้มันคงเป็นสีแดงแน่ ๆ

“ต้องอะไร พูดให้จบสิ”

“ไม่มีอะไรหรอก ขอตัวก่อนฉันมีงานต้องทำ” เอเซียหลบตาคนที่กำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากทางสายตา

“มีอะไร ผมเห็นคุณกำลังวาดรูป ขอผมดูหน่อย”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เขียนไรเพลิน ๆ “ เอเซียตอบหลังจากที่คนที่ทำท่าจะแย่งรูปของเธอเอื้อมมือมาใกล้ ๆ เสียงกระแอมเบา ๆ ของคนที่อยู่ใกล้ ๆ ดังขึ้นคล้ายตั้งใจทำให้ทั้งสองต้องหยุด เอเซียส่งสายตาเข้ม ๆ ให้คนที่ยืนยิ้มพราว เธอไม่อยากให้ใครพูดอะไรอีก แค่เรื่องเมื่อเย็นวานมันก็มากพอที่จะโหมพัดไปทั่วทั้งชั้นเจ็ด เธอไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก แต่ดูเหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะไม่ยอมทำตามเท่าไร มือใหญ่คว้ากระดาษสีขาวในมือหญิงสาวไปดู ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มง่ายจริง ๆ เอเซียค่อนขอดในใจ

“คุณชอบแบบนี้เหรอ” ธรณ์ถามหลังจากดูภาพ รูปเด็กตัวเล็ก ๆ วิ่งอยู่รอบ ๆ บ้านสีขาวหลังเล็ก บ้านที่เขาเคยเห็นมาก่อน บ้านที่ไม่มีเนื้อที่มากมาย แต่ความอบอุ่นมันมีเต็มเปี่ยมในบ้าน

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง ฉันแค่เขียนอะไรไปเพลิน ๆ “ เอเซียตะหวัดเสียงตอบ ก็คนตรงหน้าไม่ถามเปล่า ๆ นี่สายตาที่มองมามันออกจะหวานซึ้งเกินไปราวกับว่าถ้าสร้างครอบครัวแบบในภาพได้ตอนนั้นก็คงจะทำเลย ธรณ์ยิ้มกว้างให้กับคนที่ก้มหน้าก้มตา

“คุณธรณ์ค่ะ คุณธินกรเรียกพบค่ะ” ระฆังดังหมดเวลาเมื่อเลขาหน้าห้องของธินกรบอกกับคนที่กำลังจะก้มหน้าลงต่ำอีกครั้ง เอเซียยิ้มส่ง ใจหายใจคว่ำกับสายตาและการกระทำของเจ้านายนัก

“มดจะกัดตาย แผนกออกแบบหว้าน หวาน” เอกล้อเพื่อนสาวที่กำลังหน้าแดง

“ไม่อยากเชื่อว่ะ อย่างไอ้เอจะมีเสน่ห์กับเขาได้ ร้อยวันพันปีไม่ยักมีใครจะมาจีบ” ตรัยส่งเสียงตามมาสมทบ “หรือว่าคุณธรณ์จะตาบอดว่ะ”

เอเซียคว้ากระดาษที่ขยำไว้ขว้างไปยังเพื่อนปากดี ที่ได้แต่หยอกล้อหล่อนมาตลอดตั้งแต่เห็นหน้ากันเมื่อเช้า ตรัยหลบลง เอเซียคว้าหนังสือเล่มโตทำท่าจะขว้างแต่เสียงของคนที่เพิ่งจะออกไปดังขึ้นเสียก่อน

“ถ้าผมจะตาบอดก็เพราะรักเพื่อนของพวกคุณนั้นแหละ” ธรณ์บอกเสียงร่างเริง เอเซียเปลี่ยนทิศทางของหนังสือในมือมาเป็นคนที่พูดอยู่ แต่ไม่ทันจะขว้างออกไป ใจส่วนดีก็ห้ามไว้ทัน หญิงสาววางหนังสือในมือลงก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ออกจากห้องไปทันที ทำเอาหลายคนในห้องหัวเราะส่งตามหลัง



เย็นวันศุกร์ที่หลาย ๆ คนตั้งหน้าตั้งตารอมาเป็นอาทิตย์ วันที่จะมีพรุ่งนี้เป็นวันหยุด วันที่มีความสุขสมชื่อของมัน เอเซียคว้ากระเป๋าทำงานรีบเดินออกจากแผนกเพราะทุกวันหลังเลิกงานจะมีหน้าหล่อ ๆ ของเจ้านายโผล่มาทักทายทำให้เธอเขิน และมันเป็นสาเหตุทำให้หลายยังคงพูดคุยเรื่องของเธอได้ไม่หยุดไม่หย่อน วันนี้ก็เช่นกัน

“จะรีบไปไหน” ธรณ์ร้องทักพร้อมทั้งคว้าข้อมือเล็กไว้ทัน นี่ถ้าเขาช้าอีกนิดมีหวังคลาดกันแน่ ๆ

“จะรีบกลับบ้าน”

“ไม่ได้ คุณต้องไปกับผมสิ”

“ไปไหน ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง” เอเซียทำหน้าเหรอหร่า ตอบไปมั่ว ๆ

“อย่ามาทำไก๋เลย ผมบอกคุณแล้วไง ผมรู้ด้วยนะว่าคุณก็จำได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะรีบอย่างนี้เหรอ” ชายหนุ่มบอกอย่างรู้ทัน

“ฉันไม่อยากไปนี่ค่ะ คุณธรณ์อีกอย่างงานแบบนั้นต้องใส่กระโปรงด้วย ชุดบานเป็น….”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมเตรียมไว้ให้คุณแล้ว”

“แต่….” เอเซียทำท่าจะร้องอุทธรณ์อีกครั้ง แต่คราวนี้คนตรงหน้าดูจะไม่ยอมทุกประการทำเอาสาวเจ้าต้องเงียบ

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น งานนี้ผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย แต่ถ้าผมไม่ไปงานนี้บริษัทซวยแน่ ๆ และถ้าคุณไม่ไปกับผม ผมก็จะไม่ไป” เอเซียหน้าง้ำทันทีเมื่อคนตรงหน้าเล่นบังคับกันแบบนี้

“ไม่ต้องพูดมากหรอก ไปก็ได้ แต่ถ้าฉันทำคุณอายอย่างมาว่ากันนะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างกับคำตอบที่ไม่ค่อยจะเต็มใจนั้น

เอเซียที่ถูกช่างแต่งหน้าสองสามคนที่ธรณ์พาเธอมากำลังรุมทึ้งอยู่ ครู่เดียวเอเซียก็อยู่ในชุดสายเดี่ยวสั้นแค่เข่าแบบเรียบสีเหลืองนวลที่ช่วยขับผิวขาวให้ดูเปร่งปรั่ง ผมยาวสีน้ำตาลถูกหวีให้เข้าทรงทิ้งตัวยาวสลวยถึงกลางหลัง รอบคอพันด้วยผ้าพันคอเนื้อบางเบาสีเดียวกัน ทำเอาคนที่นั่งรอมองอย่างตะลึงเมื่อเห็นและตาค้างอยู่ชั่วครู่เมื่อเหลือบเห็นสายตาเขียว ๆ ของหญิงสาวก็เปลี่ยนจากตะลึงเป็นรอยยิ้ม และส่งแขนให้ เอเซียสอดแขนโปร่งขาวคล้องแขนของชายหนุ่ม ธรณ์ยิ้มกว้างอย่างให้กำลังใจ

ห้องจัดเลี้ยงที่ประดับประดาไปด้วยไฟที่ส่องแสงแพรวพราวทั่วทั้งงาน ผู้คนที่ยืนอยู่ตามจุดต่าง ๆ ภายในงาน เอเซียเดินเคียงข้างธรณ์เข้าไปในงาน สายตาหลายคู่เริ่มจับจ้องมาที่ทั้งคู่ทำเอาเอเซียที่มีอาการประหม่าอยู่ก่อนแล้วพยายามยิ้มออกไปอย่างเต็มที่

“คุณธรณ์ มากับใครครับ สวยมาก ๆ “ ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาทักทาย ส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างตั้งใจ

“แฟนครับ” ธรณ์ยิ้มกว้างตอบผู้ที่ทักทาย พร้อมด้วยสายตาดุ ๆ ส่งไปให้ชายหนุ่มที่กำลังส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้หญิงสาว เอเซียหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ และชายหนุ่มคนนั้นก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่เรียกว่าเจื่อนสุด ๆ

“ฉันไปเป็นแฟนคุณตั้งแต่เมื่อไร”

“ไม่รู้ แต่ผมเป็นแฟนคุณแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่เห็นคุณนั่นแหละ” ชายหนุ่มตอบทะเล้น เอเซียยู่หน้าใส่ไม่อยากเชื่อเลยให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงได้เจอคนเจ้าเล่ห์อย่างนี้นะ

งานเลี้ยงดำเนินไปจนเกือบจะค่อนคืน เอเซียแทบจะไม่ได้พูดเลยเพราะไม่รู้จักใคร แต่ธรณ์ก็ทำหน้าที่ได้ดี เพราะนอกจากจะคอยจัดหาโน่นนี่ให้เธอได้ทานแล้ว ยังเป็นเพื่อนคุยที่ดีที่สุด เขาไม่ทิ้งให้หญิงสาวต้องยืนหง่าวคนเดียวเหมือนกับที่เธอคิดไว้ตั้งแต่ทีแรก

“คุณธรณ์ค่ะ ไม่เจอคุณเสียนาน” ผู้หญิงสูงโปร่งทักทายชายหนุ่ม ปากบางที่ถูกทาบไว้ด้วยสีแดงหน้าตาที่สวยหมดจดถูกแต่งแต้มไว้ด้วยสีสันที่มันทำให้เธอคนนี้ดูสวยกว่าเดิม

“คิดถึงธรณ์จังค่ะ ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่งานนี้”

“เช่นกันครับ อรสบายดีนะครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ค่ะ มากับใครค่ะ สวยเชียวไม่ยักจะเคยเจอมาก่อน” สาวเจ้าถามชายหนุ่มแต่ปรายสายตามองมายังหญิงสาวที่ยืนฟังคนสองคนคุยกันดูก็รู้ว่าสายตาที่หล่อนมองมามันไม่พอใจสักเท่าไหร่ แน่นอนสิ ฉันไม่อยู่ในสังคมนี่สักหน่อยคุณจะได้เจอฉัน เอเซียตอบกลับในใจ

“เอเซียครับ แฟนผมเอง”

“ต๊าย… ธรณ์เปลี่ยนรสนิยมเหรอค่ะ” อรยาจีบปากจีบคอพูด เอเซียนิ่งกับคำพูดที่ไม่ค่อยจะถูกหูของเธอสักเท่าไรก่อนจะตอบกลับ

“ก็คุณธรณ์เคยเจอแต่ของที่มีอยู่กันเกลื่อนเมืองนี่ค่ะ พอเจอของแปลกใหม่อย่างฉัน เขาเลยอย่างลองของใหม่มากกว่าของเก่า…” เอเซียจีบปากจีบคอทำตามอรยา ธรณ์มองคนข้างตัวพูดก่อนจะยิ้มอย่างพอใจแม่เสือน้อยข้างตัวนี่ไม่ยอมให้ใครว่าข้างเดียวจริง ๆ

“กลับกันเถอะค่ะ ที่รัก เอเหนื่อยแล้ว” เอเซียแขนเขาไว้ราวกับจะบอกให้คนที่ยืนหน้าหงิกอยู่ตรงหน้ารู้ว่านี่คือของฉัน ก่อนจะซบหน้าลงบนท่อนแขนแข็งแรง ธรณ์กระแอมไอเบา ๆ ยิ้มให้อรยากับอาการที่เธอแสดงออก ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่น้อย

“ไปก่อนนะครับอร” บอกทักทายก่อนจะพาหญิงสาวออกจากงาน แต่พอเลยหน้าประตูงานออกมาได้หน่อยเดียว เอเซียปล่อยแขนชายหนุ่ม ขยับออกห่าง แต่แขนแข็งแรงกลับคว้าร่างบางให้อยู่ใกล้กว่าเดิมในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา

ธรณ์ขับรถสปอร์ตสีดำที่ถูกขัดให้เป็นเงามาจอดใต้สะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ จูงให้คนที่นั่งข้าง ๆ ลงจากรถมายืนอยู่ใกล้ ๆ กัน

“เหนื่อยหรือเปล่า” ธรณ์ถามอย่างอ่อนโยน เขาก็พอรู้หรอกว่าผู้หญิงต้องมาทนยืนนานบนรองเท้าที่มีฐานแหลมอย่างนี้มันคงเหนื่อยน่าดู

“ไม่เหนื่อยค่ะ” เอเซียตอบ มือขาวลูบเท้าตัวเองปอย ๆ เท้าเล็ก ๆ มีรอยแดงเพราะรองเท้าที่เธอสวมใส่ บีบนวดทั่วเท้าด้วยความเมื่อยที่ต้องยืนนานและรองเท้ามันก็บีบรัดตลอดเวลา

“ผมดูให้ดีกว่า” ชายหนุ่มพร้อมก้มตัวลงจับเท้าหญิงสาว เอเซียถอยเท้าหนี ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอย่างนี้

“ไม่เอา ฉันไม่เป็นอะไร แค่เมื่อย ถอดรองเท้าแล้วมันก็หาย”

“ผมไม่ถือหรอกน่า ไม่ต้องห่วง”

“แต่ฉันถือค่ะ ถือมาก ๆ ด้วย ลุกขึ้นเถอะค่ะ” เอเซียบอกพร้อมพยายามดึงให้ชายหนุ่มลุกยืน

“หิวจังเลยค่ะ”

“ไปทานข้าวต้มกันมั้ย ดึก ๆ อย่างนี้จะได้หายหนาว”

“ถ้าหนาวนะ ไม่ต้องทานข้าวต้ม ผมกอดอยู่อย่างนี้ก็หายหนาวได้” ธรณ์ตอบขณะสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลัง เอเซียยิ้มอบอุ่นกับอ้อมแขนแข็งแรง เธอไม่เข้าใจตัวเองนักทำไมถึงได้โอนอ่อนตามเขาด้วย ธรณ์กระชับอ้อมกอด

“ให้ผมกอดคุณนาน ๆ นะ”

“ฉันหิวแล้วละค่ะ คุณธรณ์” เอเซียพยายามไม่สนใจกับเสียงเรียกร้องทั้งของเขาและของหัวใจเธอเอง

“คุณทำผมหมดโรแมนติกกันพอดี” มือเล็กจับมือใหญ่ให้คลายอ้อมกอดก่อนจะพากันเดินไปร้านข้าวต้มใกล้ ๆ ร้านอาหารข้างทางที่คนทานใส่สูทและชุดราตรีสีสวย แม้จะไม่เข้ากันและดูเป็นเป้าสายตา แต่ความสุขรอบ ๆ โต๊ะมีมากพอที่จะทำให้ใคร ๆ หลายคนมองร้านข้าวต้มแห่งนี้เป็นสีชมพู