ความคิดเห็นที่ 1 “ขอโทษนะครับที่นัดมาในเวลานี้”แมกซ์เวลบอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดแต่ในความรู้สึกลาซิโอแล้วเขารู้สึกว่าไม่ได้สำนึกผิดแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรมากแต่กำลังสนใจเรื่องที่จะออกจากปากของแมกซ์เวลหลังจากนี้ต่างหาก ไซเอนทิฟิกอเมริกาเป็นหนังสือเล่มแรกที่จะได้สัมภาษณ์หัวหน้าโครงการนี้ก่อนที่จะปฏิบัติงานจริงเพียงแค่สามชั่วโมงย่อมเป็นที่สนใจของคนอ่านแน่ “ไม่เป็นไรครับ งั้นเรามาเริ่มให้สัมภาษณ์กันเลยดีกว่าครับ”ลาซิโอพูดเสร็จพลางกดปุ่มบันทึกที่เครื่องบันทึกเสียง “โครงการ Moment’s peace คือโครงการเกี่ยวกับอะไรครับ”ลาซิโอถามไปทั้งที่รู้ว่าแมกซ์เวลจะตอบอะไร แมกซ์เวลมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ “เป็นโครงการที่จะสร้างสันติสุขให้โลกครับ โดยโครงการนี้เป็นความร่วมมือของเพนตากอนกับโครงการสหประชาชาติที่มุ่งหวังจะให้โลกอยู่สงบสุข ต่างจากที่เคยมีสงครามมาตลอดจนกระทั่งถึงปี 2050 นี้” “สร้างยังไงครับ” “ก็จะเป็นโครงการที่จะใช้คลื่นทำลายอาวุธนิวเคลียร์ทั้งหมดครับ” ไม่ผิดจากที่ลาซิโอเตรียมมานักว่าโครงการนี้เป็นเรื่องของการทำลายอาวุธนิวเคลียร์บนโลกนี้ แต่สิ่งที่ยังข้องใจหลายๆคนคือขั้นตอนการทำลายต่างหาก “ใช้คลื่นความถี่สูงครับในการทำลายครับ โดยการส่งคลื่นกระจายออกไปเพื่อเร่งครึ่งชีวิตของกัมมันตรังสีในอาวุธนิวเคลียร์” ลาซิโอนั่งนิ่งเงียบสายต่างครุ่นคิดชั่วครู่ “รู้ใช่ไหมครับ ว่าครึ่งชีวิตคืออะไร” แมกซ์เวลถามลาซิโอเพื่อให้แน่ใจเขาเข้าใจ ลาซิโอพยักหน้ามันก็ไม่แปลกหรอกก่อนหน้าที่จะทำงานให้นิตยสารเขาเรียนสายวิทยาศาสตร์มาก่อน แต่มันก็แปลกที่หลังจากจบมาแล้วเขากลับไม่สนที่จะทำงานตามศูนย์วิจัยต่างๆกลับสนใจมาทำงานด้านสื่อมันก็น่าแปลกสำหรับคนอื่น เขาหวนคิดไปถึงตอนเรียนมหาลัยวันนั้นเป็นวิชาเกี่ยวกับนิวเคลียร์ฟิสิกส์เบื้องต้น ผู้คนในห้องนั่งเรียนอย่างตั้งใจซะเป็นส่วนใหญ่ บ้างก็นั่งเล็คเชอร์ตามบ้าง บ้างก็เอาเครื่องอัดเสียงมาอัดบ้าง มีบ้างเล็กน้อยที่นั่งหลับ ส่วนอาจารย์ยังยืนบรรยายอยู่ตามปกติ “มีใครรู้บ้างว่าครึ่งชีวิตคืออะไร” การถามของอาจารย์ก่อให้เกิดการจลาจลย่อยๆขึ้นชั่วขณะเสียงโหวกเหวกโวยวายแย่งกันตอบดังทั่วไปหมด “พอๆๆๆๆ พวกคุณเงียบเสียงซะ เดี๋ยวผมตอบเอง ” เสียงอาจารย์พูดมา การจลาจลย่อยๆหยุดลงเหลือแต่ความเงียบชั่วขณะเท่านั้น “ครึ่งชีวิต คือช่วงเวลาที่ปริมาณรังสีตั้งต้นสลายตัวไปครึ่งหนึ่ง และจะสลายไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้ธาตุที่เสถียร แล้วรู้ไหมครึ่งชีวิตของยูเรเนียม – 238 ที่มีอยู่ทั่วไปบนโลกปกตินั้นนานเท่าไหร่” อาจารย์หยุดสักครู่หนึ่งเหมือนจะรอคำตอบนักศึกษาทุกคนเงียบ “ อย่างต่ำสี่ล้านปีครับ กว่าจะสลายเป็นทอเรียม – 234 และกว่าจะสลายเป็น lead – 206ซึ่งเป็น ธาตุที่เสถียรได้อย่างน้อยใช้เวลาสิบล้านปีครับ” แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:14:50 แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:08:50 จากคุณ : stan401 - [ 9 ม.ค. 48 22:20:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลาซิโอมองหน้าผู้อำนวยการอีกครั้งถึงแม้จะรู้ว่าคืออะไรแต่ยังมีคำถามอีกคำถามนึง “ปกติมันใช้เวลานานมากไม่ใช่เหรอครับในการสลายกว่าจะเป็นธาตุที่เสถียรที่สุดได้อย่างตอนนี้สิ่งที่ใช้ทำอาวุธนิวเคลียร์กันคือ อังโกลเนี่ยม –358 กว่าจะสลายได้ก็ใช้เวลาเกือบๆล้านปีไม่ใช่เหรอครับอีกอย่างมันก็ทิ้งกัมมันตรังสีไว้มหาศาลด้วย” ลาซิโอถามแมกซ์เวลไปตอนนี้เขาเริ่มสังเกตอะไรบางอย่างสีหน้าสำนึกผิดของแมกซ์เวลยังถูกตีตราอยู่บนหน้าเขาเหมือนตอนเริ่มต้นไม่มีผิด “งั้นผมจะแสดงให้ดูเดี๋ยวนี้แหละว่าเป็นยังไง ตามผมมา” แมกซ์เวลก้าวเท้าออกไปเปิดประตูตรงหน้า ลาซิโอเดินตามหลังไปติดๆ เขาหันไปมองรอบข้าง ยังมีผู้คนที่ทำการทดลองอยู่บ้าง แต่คนส่วนใหญ่ของศูนย์ทดลองนี้ถูกส่งไปที่ฟลอริดาเพื่อไปดูการปฏิบัติงานของโครงการนี้หมด แมกซ์เวลเปิดประตูห้องเข้าไปเบื้องหน้าของเขาเป็นเป็นเครื่องจักรรูปทรงกระบอกฐานห้าเหลี่ยมขนาดใหญ่มีแผงวงจรอยู่มากมาย “นั่นเครื่องตรวจจับรังสีคอสมิค”แมกซ์เวลชี้ไปทางนั้นลาซิโอพยักหน้าเชิงตอบรับว่าเห็นแล้ว “ส่วนข้างหน้าคือแบบจำลองที่ผมจะให้ดู”แมกซ์เวลชี้ไปที่แท่งแก้วขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ข้างในมีวัตถุขนาดเท่าฝ่ามือ แมกซ์เวลพูดต่อ “ข้างในคืออังโกลเนียมขนาดครึ่งกิโลกรัม” “อังโกลเนียมเหรอ” ลาซิโออุทานกับตัวเองเบาๆ อังโกลเนี่ยมเป็นธาตุสังเคราะห์ตัวใหม่ที่ใช้ปริมาณน้อยนิดแต่กลับให้พลังงานมหาศาล “ใช่ และเตรียมจับตาดูให้ดี” แมกซ์เวลพูดพลางกดปุ่มสีแดงที่อยู่ข้างบน พลังงานจากอังโกลเนี่ยมถูกปลดปล่อยออกมาเป็นไอความร้อนแผ่ไปทั่วห้อง ความกลัวเริ่มจับใจของลาซิโอ เขายังจำข่าวเมื่อปี 2020 ได้เกี่ยวกับเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่ใช้อังโกลเนี่ยมเป็นต้นกำเนิดพลังงานระเบิดในตอนนั้นใช้แค่ 100 กรัม พลังมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกมาสร้างความเสียหายถึงห้าสิบตารางกิโลเมตร ขนาดที่นั้นยังใช้ระบบการป้องกันภัยเต็มที่ยังระเบิดแล้วนี่แค่หลอดแก้วธรรมดาเท่านั้นเองจะรอดเหรอ “คุณกลัวใช่ไหมเกี่ยวกับความปลอดภัย”แมกซ์เวลหันมาถาม แต่ลาซิโอตอบว่าไม่ ลาซิโอยังจดจ้องที่หลอดแก้วนั้น อัลโกลเนี่ยมค่อยๆเปลี่ยนเป็นสารอื่นแล้วค่อยๆสลายไปจนหมด โดยไม่เหลือแม้แต่ธาตุที่เสถียรอย่างที่ควรจะเหลือ บนสีหน้าเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ได้เห็น  มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เท่าไหร่ เขาหันไปถามแมกซ์เวล “แล้วจะปล่อยคลื่นยังไงครับ” “ผ่านดาวเทียมนะ แล้วส่งกลับมายังโลก” “อีกคำถามนึงครับ  ทำไมทางเพนตากอนไม่ทำเองครับ ทั้งที่น่าจะทำมีเครื่องมือหรืออุปกรณ์พร้อมกว่าศูนย์วิจัยของมหาวิทยาลัยแบบนี้” แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:11:48 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 21:06:34 จากคุณ : stan401 - [ 9 ม.ค. 48 22:21:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แมกซ์เวลนั่งนิ่งเหงื่อรอบๆตัวเริ่มออกหน้าตาแสดงความหวาดหวั่นชัดเจนเหมือนกับกลัวที่จะตอบอะไรบางอย่าง “คุณลาซิโอ คุณรู้จักอัลเฟรดโนเบลไหม ?” แมกซ์เวลถามลาซิโอด้วยสีหน้าที่เหมือนมีอะไรอยู่ในใจเต็มที่ “รู้จักครับ” ลาซิโอตอบรับเบาๆ ใจเขาเริ่มคิดไปว่าทำไมเขาถึงพูดเรื่องอัลเฟรดโนเบลขึ้นมาตอนนี้ หรือว่าที่เขาไปรับงานนี้จากเพนตากอนมาเพื่อต้องการรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ “ยังงั้นคุณก็น่าจะรู้ใช่ไหมว่าทำไมอัลเฟรดโนเบลถึงคิดรางวัลโนเบลขึ้นมา” ลาซิโอพยักหน้ารับกับคำถามนั้นเหมือนกับรู้ หลายๆคนบอกว่าอัลเฟรดโนเบลจริงๆแล้วที่คิดรางวัลโนเบลนั้นเพื่อไถ่บาปให้ตัวเอง เพราะตัวเองคิดค้นไดนาไมท์เพื่อเอาใช้ในการทำเหมืองแร่แต่ผู้คนมากมายกลับใช้สิ่งนั้นในการทำสงครามประหัตประหารเพื่อนมนุษย์ แมกซ์เวลพยักหน้าตอบรับแล้วพูดต่อ“ตอนนี้ผมก็รู้สึกแบบนั้นอยู่เหมือนกัน ผมจะเล่าความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับโครงการนี้” “คุณคิดว่าโครงการนี้เริ่มตอนไหน” แมกซ์เวลถามลาซิโอนั่งคิดซักพักนึงก็ตอบ “หลังจากที่อเมริกาเจรจากับเกาหลีเหนือให้ลดอาวุธนิวเคลียร์ในปี 2020 ไม่สำเร็จครับ” “ไม่ใช่ โครงการนี้มีมานานแล้ว” แมกซ์เวลเว้นระยะสักพักหนึ่ง “หรือรู้จักในชื่อของโครงการสตาร์วอร์” ลาซิโอนั่งนิ่งพยายามคิดทบทวนกับสิ่งที่ได้ยินพยายามคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ “แต่โครงการนั้นจุดประสงค์มันต่างกันกับโครงการนี้ราวฟ้ากับเหวไม่ใช่เหรอครับ” “แน่ใจเหรอครับ คุณลองคิดสิครับถ้าทำจริงใครจะได้ประโยชน์ในเรื่องนี้” แมกซ์เวลถามย้ำ ลาซิโอนั่งนิ่งอีกครั้งนึงเขาเริ่มคิดอีกครั้งนึง “คุณฟังเรื่องจริงของผมก่อนแล้วคิดตามแล้วกัน” แมกซ์เวลพูดต่อ “ใช่ครับ โครงการนั้นเป็นการนำอาวุธขึ้นไปยังอวกาศ ถูกเผยแพร่ต่อสาธารณะชนอย่างเป็นทางการในปี 1983 ในสมัยของประธานาธิบดีเรแกน แต่จริงๆแล้วโครงการนี้ดำเนินการมาแล้วพอสมควร ทั้งด้านการสำรวจหรือวางแผนต่างๆตั้งแต่ยุคสงครามเย็นเริ่มต้นใหม่ๆ” “ในช่วงยุคสงครามเย็นเริ่มต้นเหรอครับ ?” ลาซิโอทวนคำเมื่อกี้เป็นคำถามอีกครั้ง “ใช่ มีการส่งดาวเทียมไปบินสำรวจตั้งแต่ช่วง 1968 แล้ว ไม่แปลกที่ชาวโลกจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจุดประสงค์จริงๆเพราะการนำเสนอผ่านสื่อเกี่ยวกับอเมริกาจะถูกนำเสนอผ่านสถานี voice of america  ซึ่งเป็นของรัฐ” แมกซ์เวลหยุดกระแอมสักพักนึง “แต่จริงๆแล้วคุณก็น่าจะรู้เกี่ยวกับโครงการนี้ดีนะ” “ ผมเหรอครับ” ลาซิโอทำท่าตกใจเล็กน้อย “เพราะโครงการนี้ในตอนเริ่มแรกนั้นรู้จักกันดีในชื่อโครงการอพอลโล” ลาซิโอสับสนกับเรื่องที่รู้ไปหมดแล้วเขาเริ่มจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก แมกซ์เวลพูดต่อ “โครงการอพอลโลถูกปกปิดเกี่ยวกับจุดประสงค์ที่แท้จริงในการดำเนินงานว่าทำอะไร จริงๆแล้วจุดประสงค์คือเป็นวางแผนการวางอาวุธลงในอวกาศโดยอาศัยการเช็ควงโคจรการหมุนของโลก” “แล้วการไปดวงจันทร์ล่ะครับ” ลาซิโอถามตอนนี้จิตใจเขาเต็มไปด้วยความสับสนเต็มที่เกี่ยวกับข้อมูลที่ได้รับ จากคุณ : stan401 - [ 9 ม.ค. 48 22:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ฟังก่อนครับคุณลาซิโอ หลังจากนั้นเริ่มมีสื่อระแคะระคายเกี่ยวกับการสำรวจครั้งนี้ว่าทำไมถึงทำหลายครั้งขนาดนี้ ทางเพนตากอนจึงคิดจัดฉากตบตาผู้คนด้วยการทำเป็นการสำรวจดวงจันทร์ครั้งแรกกับโครงการอพอลโลที่ 11” “แล้วได้ไปจริงๆไหมครับ”ลาซิโอถามไปทั้งที่พอจะเดาคำตอบออก “ไม่” ลาซิโอนั่งเงียบเขานั่งคิดถึงสารคดีของทาง FOX ที่ตัวเองเคยดูตอนเด็กๆ เกี่ยวกับการลวงโลกของอพอลโล 11 ซึ่งเป็นเรื่องถกเถียงมานานแล้วในวงการอวกาศ ทางฝ่ายที่ไม่เชื่อว่าไปจริงก็บอกว่า ในภาพที่ถ่ายออกมานั้นมีจุดผิดสังเกตหลายอย่าง ทั้งเรื่องเงา เรื่องธงที่ไหว เรื่องฝุ่น  แต่ทางฝ่ายที่เชื่อกลับบอกว่าเอาเรื่องบนโลกไปเปรียบเทียบไม่ได้ แมกซ์เวลพูดต่อ“หลังจากนั้นก็มีการระแคระคายไปถึงหูของสื่อ เกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นทำไมถึงมีการส่งหลายครั้งนักแต่กลับวนเวียนอยู่แค่โลก  ทางเพนตากอนจึงต้องคิดที่จะส่งคนไปดวงจันทร์จริงๆ ในอพอลโลที่ 13 แต่ด้วยความไม่พร้อมทำให้เกิดถังออกซิเจนระเบิด แต่สุดท้ายก็ได้ส่งคนไปลงดวงจันทร์ได้ในอพอลโลที่ 14” แมกซ์เวลหยุดสักพักนึงก่อนพูดต่ออีกครั้ง “หลังจากนั้นทางเพนตากอนจึงต้องออกแถลงข่าวต่อสื่อมวลชนในเรื่องโครงการสตาร์วอร์ในปี 1983” “แล้วเรื่องอาวุธล่ะครับ” ลาซิโอถามต่อความสับสนของเขาเริ่มหายไปแล้วเหลือแต่ความกระหายใคร่รู้ในเรื่องราว แมกซ์เวลทำสีหน้าครุ่นคิดสักพักนึง ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ“ อาวุธถูกคิดค้นขึ้นมาในช่วงนั้นเหมือนกันโดยมีข้อแม้ว่าต้องน้ำหนักเบาให้พลังงานสูงพอ อาวุธนั้นคือ ปฏิสสาร ” “ ปฏิสสาร แต่ปฏิสสารมันไม่มีความเสถียรเลยไม่ใช่เหรอครับ มันไม่น่าจะนำไปวางยังอวกาศได้ไม่ใช่เหรอครับ” ลาซิโอพยายามแย้ง “ใช่ปฏิสสารมีข้อดีในเรื่องที่ปริมาณน้อยแต่ให้พลังงานได้มากก็จริง แค่ 1 กรัมก็ให้พลังงานไฟฟ้าได้ทั้งเมืองแล้ว แต่ปัญหาอย่างแรกคือผลิตยาก สองคือไม่มีความเสถียร และสามคือระเบิดง่าย และนั่นคือผลทำให้การขนส่งเที่ยวแรกล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า การขนส่งเที่ยวนั้นรู้จักกันดีในชื่อ” แมกซ์เวลหยุดสักพักนึงก่อนจะพูดต่อ “ชาเลนเจอร์ ใช่ไหมครับ” ลาซิโอพูดออกมา ตอนนี้เขาเดาเรื่องออกไม่ยากแล้ว “ใช่ แต่โครงการนั้นก็ทำในนามนาซ่า” แมกซ์เวลพยักหน้าตอบ ชาเลนเจอร์เกิดอุบัติเหตุในปี 1986 มีผู้เสียชีวิตเจ็ดคน โดยอุบัติเหตุนั้นเกิดขึ้นตอนที่จะปล่อยกระสวยอวกาศออกจากโลกในตอนเริ่มต้นท่ามกลางสายตาผู้คนที่เฝ้าชมผ่านการถ่ายทอดสดมากมาย “หลังจากนั้นโครงการจึงหยุดไปยาว รอเพื่อคิดค้นอาวุธใหม่ๆ แต่ต่อมาได้มีกฎติบัตรเกี่ยวกับด้านอวกาศขึ้นมาโดยห้ามนำอาวุธขึ้นไปในอวกาศทางสหรัฐจึงได้พักโครงการนี้ทางด้านอวกาศไปก่อน” “แล้วโครงการนี้เป็นการหลีกเลี่ยงกฎติบัตรนั้นใช่ไหมครับ” ลาซิโอถามต่อ “ใช่ ในปี 2020 ทางเพนตากอนจึงรื้อฟื้นโครงการนี้ขื้นมาใหม่  ” “โดยผ่านทางคุณ” ลาซิโอพูดต่อ “โดยผ่านทางผมและ SLAC จริงๆแล้วเราไม่รู้เลยว่าเราโดนเพนตากอนใช้ประโยชน์ในการทำลายคนอื่น” “งั้นคลื่นนี้ก็ทำลายคนได้สิครับ ในเมื่อคนทั่วไปรับกัมมันตรังสีอยู่แล้ว” แมกซ์เวลพยักหน้าแล้วพูดต่อ “แต่ปกติจะปรับความถี่คลื่นให้ทำลายได้เฉพาะธาตุอยู่แล้ว อย่างเช่นอังโกลเนี่ยม อีกอย่างจุดประสงค์ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ทำสงครามแต่เป็น” “แต่เป็นอะไรครับ”ลาซิโอถามต่อ “การขายอาวุธให้กับประเทศที่สูญเสียในครั้งนี้ต่างหาก” แมกซ์เวลก้มหน้าก่อนที่จะพูดต่อ “แต่ผมได้จัดการเรื่องนี้ไว้แล้วคุณไม่ต้องห่วงหรอกผมจะจัดการอาวุธที่ร้ายแรงที่อยู่บนโลกนี้ให้หมด” แมกซ์เวลพูดประโยคสุดท้ายจบเป็นอันจบการสัมภาษณ์ครั้งนี้ ตอนนี้จิตใจเขาสับสนไปหมดแล้วว่าควรจะดีใจหรือเสียใจ ถ้าเขาเอาข่าวนี้ไปขายคงได้เงินเป็นล้านๆแล้วชะตากรรมโลกล่ะ ? เขาหันดูนาฬิกาตอนนี้โครงการคงเริ่มขึ้นแล้ว   “ก๊อกๆๆๆ”เสียงเคาะกระจกของยามรถดึงเขากลับมายังโลกแห่งความจริง “เป็นอะไรเปล่าครับคุณ”ยามอายุเกือบๆ 30 ก้มหน้าลงมาถามเขาเขาส่ายหัวเป็นคำตอบว่าไม่เป็นไร   “อย่าเปิดแอร์ทิ้งไว้ในรถสิครับเดี๋ยวตายกันพอดี” ยังไม่ทันที่จะพูดภาพที่เขาเห็นกลับแปรเปลี่ยนไปผมของยามค่อยๆหายไปไล่มาถึงคอ คนที่เดินอยู่โดยรอบเขาก็เช่นกัน ลาซิโอนึกถึงคำพูด 2 – 3 คำในชั่วโมงที่ผ่านมา “งั้นคลื่นนี้ก็ทำลายคนได้สิครับ ในเมื่อคนทั่วไปรับกัมมันตรังสีอยู่แล้ว” “แต่ปกติจะปรับความถี่คลื่นให้ทำลายได้เฉพาะธาตุอยู่แล้ว” “แต่ผมได้จัดการเรื่องนี้ไว้แล้วคุณไม่ต้องห่วงหรอกผมจะจัดการอาวุธที่ร้ายแรงที่อยู่บนโลกนี้ให้หมด” เขาเริ่มเข้าใจคำพูดทั้งหมดแล้วพร้อมๆกับการรับรู้ของเขาที่เริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:03:51 แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:01:49 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 21:14:45 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 01:58:33 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 22:32:42 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 22:31:13 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 22:26:24 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 22:24:07 จากคุณ : stan401 - [ 9 ม.ค. 48 22:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านครับ สนุกดี ตอนนี้ไม่กล้าวิจารณ์ใครแล้ว กลัว.. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 16:30:44 จากคุณ : GTW - [ 10 ม.ค. 48 11:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 5   มาอ่านครับ สนุกดี ตอนนี้ไม่กล้าวิจารณ์ใครแล้ว กลัว.. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 16:30:44 จากคุณ : GTW  - [ 10 ม.ค. 48 11:41:48 ] --------------------------------------------------------------------- ง่า ท่าทางจะกระทู้แนะนำจะทำพิษแฮะ = =' วิจารณ์ก็ได้คับ   ผมไม่กัดหรอก  T_T -------------------------------------------------------------------- ป.ล.แก้บางส่วนนิดหน่อยแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 01:09:26 จากคุณ : stan401 - [ 10 ม.ค. 48 16:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยทางวิทยาศาสตร์ว่าจะทำได้อย่างไรน่ะค่ะ แต่ช่างผูกเรื่องจริงๆ จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 48 17:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความคิดเห็นที่ 7   สงสัยทางวิทยาศาสตร์ว่าจะทำได้อย่างไรน่ะค่ะ แต่ช่างผูกเรื่องจริงๆ จากคุณ : scottie  - [ 10 ม.ค. 48 17:27:01 ] ---------------------------------------------------------- ถามเรื่องไหนครับ ? ถ้าเป็นเรื่องการทำลายอาวุธนิวเคลียร์ในตอนนี้ที่เขาทำกันผมไม่รู้หรอกครับ ลองหาข้อมูลดูแล้วไม่เจอครับ == ' เดี๋ยวจะมาตอบเรื่อยๆนะครับ   ความคิดเห็นที่ 9   ไม่กล้าวิจารณ์เหมือนกัน กลัวโดนแบบกาทู้ข้างล่างอ่ะ แต่ขอนิดนึงนะ อดไม่ได้จริงๆเจ้าคะ ใช้คำว่า สักพักหนึ่ง แทนคำว่า สักพักนึง จะดีกว่านะคะ ^^ ปล.ครึ่งชีวิต = half-life ใช่ไหมคะ ถามย้ำเพื่อความชัวร์ จากคุณ : ปาล์ม.  - [ 10 ม.ค. 48 21:05:47 ]     --------------------------------------------------------- เออวิจารณ์ได้เลยครับไม่ว่าอะไร ผมจะได้เอาไปปรับปรุงงานด้วยครับ   (หรือว่ามันจะเลวร้ายมากเลยเนี่ย ==') ครึ่งชีวิต = Half life ถูกแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 21:21:54 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 21:09:44 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 20:06:01 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 20:06:00 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 17:49:11 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 17:43:31 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 17:41:04 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 17:39:12 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 17:38:55 จากคุณ : stan401 - [ 10 ม.ค. 48 17:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่กล้าวิจารณ์เหมือนกัน กลัวโดนแบบกาทู้ข้างล่างอ่ะ แต่ขอนิดนึงนะ อดไม่ได้จริงๆเจ้าคะ ใช้คำว่า สักพักหนึ่ง แทนคำว่า สักพักนึง จะดีกว่านะคะ ^^ ปล.ครึ่งชีวิต = half-life ใช่ไหมคะ ถามย้ำเพื่อความชัวร์ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 10 ม.ค. 48 21:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Stan 401 โตขึ้นจัง จากคุณ : ขุนเขา - [ 10 ม.ค. 48 21:22:40 A:203.113.71.100 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหวยๆ  หน่วยกล้าตายมาแล้วครับ  (วงเล็บไว้ก่อนเลยว่ารู้จักกับคนเขียนเป็นการส่วนตัว  การแสดงความคิดเห็นผ่านบอร์ดนี้ก็เพื่อหวังจะให้เกิดประโยชน์แก่เพื่อนร่วมถนนอย่างเคยๆ หุหุหุ) ปกติไม่ถนัดอ่านเรื่องแนววิทยาศาสตร์และลำบากใจกับการต้องมาคิดว่าการเขียนทับศัพท์กับการเขียนด้วยอักษรโรมันนั้นมีความจำเป็นและมีความพอเหมาะพอควรอยู่ตรงที่ใด  เลยหลีกลี้หนีหายจากเรื่องสั้นประเภทนี้อยู่เป็นประจำ แต่ทั้งนี้เมื่ออ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ไปจนจบแล้วกลับพบว่า  นอกจากข้อมูลทางประวัติวิทยาศาสตร์ที่ผู้เขียนจับมาเรียงๆ กันเป็นเรื่องราว (คล้ายกับวิธีการเขียน เทวากับซาตาน หรือ รหัสลับดาวินชี่) แล้วคำถามสำคัญที่ผู้เขียนปล่อยไว้ให้คิดต่อไปนั้นมันลึกซึ้งและชวนหดหู่เพียงใด  แต่คงต้องเก็บไว้พูดกันในตอนท้ายหลังจากที่วิเคราะห์สำนวนภาษาและวิธีการเขียนเรียบร้อยแล้ว ปัญหาเรื่องการเรียบเรียงยังเป็นปัญหาสำคัญของผู้เขียน  หากจะยกตัวอย่างก็จะยกได้หลายอย่างดังนี้ “ลาซิโอยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลดูแข็งแรงแต่ที่เขานั่งอยู่นั้นกับยวบยาบด้วยยางบุฟองน้ำที่รองนั่งอยู่ ต่างกับแขนของเขาที่รองอยู่บนพื้นหยาบๆของโต๊ะสีน้ำตาลที่อยู่เบื้องหน้า ข้างหลังโต๊ะนั้นมีตู้โชว์สีน้ำตาลวางอยู่บ้างก็มีหนังสือนอนพิงอยู่ บ้างก็มีโล่รางวัลประดับอยู่”   (ลองนับคำว่า “อยู่” ดูเล่นๆ ได้ถึง 8 อยู่  ตรงนี้ทำให้เกิดความเยิ่นเย้อ และการซ้ำซากอย่างตลกพาให้รสโดยรวมของเรื่องเสียไปโดยใช่เหตุ) “ฝั่งซ้ายของตู้โชว์มีนาฬิการุ่นคุณปู่ขนาดใหญ่แกว่งแขนและเข็มตั้งอยู่ เขาหยิบนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมา” (ลองนับปีดูเล่นๆ [ในเรื่องคือปี 2050] นาฬิกาแบบมีแขน หลังใหญ่ๆ อย่างนี้น่าจะเรียกว่า รุ่นคุณทวดหรือรุ่นโบราณ เพราะปีปัจจุบัน (2005) เราก็เรียกมันว่ารุ่นคุณปู่อยู่แล้ว .อีกประเด็นหนึ่งคือ หากมันยังแกว่งแขนได้อยู่หมายถึงว่ามันกำลังเดินอยู่เป็นปกติ เมื่อผู้เขียนพาสายตาของลาซิโอไปยังนาฬิกาเรือนมหึมาแล้วทำไมยังจะต้อง  “หยิบ”  {ตรงนี้ก็ใช้คำที่ทำให้รู้สึกเหมือนว่ามันไม่ได้สวมอยู่บนข้อมือ} นาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูซ้ำอีก ทำให้มันซ้ำซ้อนโดยใช่เหตุ  หากจะว่านาฬิกาเรือนใหญ่นั่นเดินไม่ตรงหรืออะไร เติมเข้ามาสักนิดน้ำหนักของคำบรรยายตรงนี้จะชัดกว่านี้) “แมกซ์เวลบอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดแต่ในความรู้สึกลาซิโอแล้วเขารู้สึกว่าไม่ได้สำนึกผิดแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรมากแต่กำลังสนใจเรื่องที่จะออกจากปากเขาต่อไปนี้ต่างหาก” (สาม “แต่”  ติดๆ กันนี้วกวนสับสนปนเป  ยิ่งมารวมกับคำว่า “เขา” ที่หมายถึงลาซิโอบ้างแมกเวลซ์บ้างในที่ใกล้ๆ กัน  เลยยิ่งทำให้งุนงงไปกันใหญ่) “ใช้คลื่นความถี่สูงครับในการทำลายครับ” “ลาซิโอนั่งนิ่งเงียบสายต่างครุ่นคิดชั่วครู่” (สองประโยคนี้ขาด-เกินกันอยู่อย่างแปลกๆ) “ลาซิโอพยักหน้ามันก็ไม่แปลกหรอกก่อนหน้าที่จะทำงานให้นิตยสารเขาเรียนสายวิทยาศาสตร์มาก่อน แต่มันก็แปลกที่หลังจากจบมาแล้วเขากลับไม่สนที่จะทำงานตามศูนย์วิจัยต่างๆกลับสนใจมาทำงานด้านสื่อมันก็น่าแปลกสำหรับคนอื่น” (สาม “แปลก” นี้ก็เช่นกัน มันใกล้กันเกินไป จน(คิดในทางที่ดีได้ว่ามันคือสำนวนเฉพาะของผู้เขียน)รู้สึกวกวน และไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรกับเนื้อเรื่องหรือกับอารมณ์ของคนอ่านนอกจาก หัวคิ้วที่ย่นเข้าหากันเล็กน้อยตอนคิดว่า ตกลงอันไหนแปลกอันไหนไม่แปลก) “ลาซิโอถามแมกซ์เวลไปตอนนี้เขาเริ่มสังเกตอะไรบางอย่างสีหน้าสำนึกผิดของแมกซ์เวลยังถูกตีตราอยู่บนหน้าเขาเหมือนตอนเริ่มต้นไม่มีผิด”   (ตกลงว่า ลาซิโอเพิ่งจะสังเกตเห็นหรือว่าเห็นมาตั้งแต่ตอนเริ่มต้นกันแน่???) “เครื่องจักรรูปทรงกระบอกฐานห้าเหลี่ยม” (ทรงกระบอกนี่ฐานต้องเป็นวงกลงหรือวงรีเสมอหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นทรงแท่งห้าเหลี่ยมจะชัดเจนกว่าไหม  หรือถ้าเป็นแบบยอดแหลมก็ควรจะเป็น ทรงปิรามิดฐานห้าเหลี่ยม ไหมครับ  เพราะที่บรรยายไว้นี่รูปร่างในจินตภาพของคนอ่านมันแปลกๆ) “อัลโกลเนี่ยมค่อยๆเปลี่ยนเป็นสารอื่นแล้วค่อยๆสลายไปจนหมด”   (การเปลี่ยนเป็นสารอื่นมองได้ด้วยตาเปล่าจริงหรือ  หากบอกว่าแปรสภาพ หรือแปลงสภาพจะง่ายกว่าไหม) “แมกซ์เวลนั่งนิ่งเหงื่อรอบๆตัวเริ่มออก” (เหงื่อรอบๆตัว  คืออะไร????) “ลาซิโอนั่งนิ่งอีกครั้งนึงเขาเริ่มคิดอีกครั้งนึง” (ตกลงว่าตอนนั่งนิ่งเขาไม่ได้คิด ตอนคิดเขาไม่ได้นั่งนิ่งหรือเปล่าครับเลยกลายเป็น สอง “อีกครั้งนึง”) “แมกซ์เวลหยุดกระแอมสักพักนึง” (อันนี้เป็นว่า  เขาหยุดไม่ได้กระแอมสักพักนึง หรือว่าเขาหยุดเพื่อกระแอมสักพักนึง อ่ะครับ รูปประโยคแบบนี้ไม่ควรใช้ครับ เพราะมันคลุมเครือ ผิดหลักการเขียนขั้นพื้นฐานเลยนะเนี่ย) “เป็นวางแผนการวางอาวุธลงในอวกาศโดยอาศัยการเช็ควงโคจรการหมุนของโลก” (คำ “เช็ค” ที่ผู้เขียนตั้งใจหมายนั้นมีคำว่า “สำรวจ” หรือ “ตรวจสอบ” ให้เลือกใช้ได้ความหมายชัดเจนอยู่แล้วครับ   การทับศัพท์คำนี้ทำให้ความหมายคลาดเลื่อนไปเป็นเรื่องของ “ตราสารทางกฎหมาย” โดยใช่เหตุครับ .แล้วตกลงว่า สำรวจวงโคจรหรือสำรวจการหมุนของโลก หรือว่าทั้งสองอย่างครับ) “ลาซิโอนั่งเงียบเขานั่งคิดถึงสารคดีของทาง FOX ที่ตัวเองเคยดูตอนเด็กๆ เกี่ยวกับการลวงโลกของอพอลโล 11” (คำนวนอายุลาซิโอน่าจะยี่สิบปลายๆ นั่นหมายความว่าต้องเกิดหลัง ค.ศ. 2020 กระมัง ในสมัย 2020 สารคดีที่อ้างถึงน่าจะกลายเป็นสารคดีสุดเชยเฉิ่มที่ได้รับการพิสูจน์และยืนยันไปแล้วนะครับ ) “ขนส่งเที่ยวแรกของการขนส่งเที่ยวแรกล้มเหลว” (?????????) “เขาหันดูนาฬิกาตอนนี้โครงการคงเริ่มขึ้นแล้ว” (นาฬิกาอยู่ตรงไหนครับ ตอนนี้นั่งอยู่ในรถนี่นะ ถ้าหมายถึงนาฬิกาข้อมือ อาการหันมองควรหมายถึงมองสิ่งที่อยู่ในระดับเดียวกับสายตา  งั้น ????) “เสียงเคาะกระจกของยามรถดึงเขากลับมายังโลกแห่งความจริง” (ตลอดเวลาผู้เขียนไม่ได้พูดถึงโลกแห่งความไม่จริงเลยนะครับ พูดถึงแต่อดีตระยะเผาขน ถ้าใช้ “ดึงเขากลับมาแห่งโลกปัจจุบัน หรือ เวลาปัจจุบัน” จะเนียนกว่าไหมครับ “ผมของยามค่อยๆหายไปไล่มาถึงคอ คนที่เดินอยู่โดยรอบเขาก็เช่นกัน “ (คำนวนเวลาดูแล้วไม่ควรจะเกินเวลา 6.00 น. ของเช้าฝันใหม่  คนที่เดินอยู่โดยรอบมี แสดงว่ามีหลายคน พวกเขามาจากไหนกันหนอ  เพราะลาซิโอยังอยู่ในบริเวณของสแลค ที่คนไปฟอลิด้ากันเกือบทั้งหมด) ที่ยกมาทั้งหมด (ความพยายามสูงน่าดูชมเนอะ) เป็นเกี่ยวกับประโยคและไวยากรณ์ซึ่งไม่ควรมองข้ามครับ แล้วก็ยังมีส่วนที่เป็นคำๆ อีกหลายคำที่น่าจะสรรหรือเลือกใช้ได้ดีกว่าที่ใช้อยู่ในบริบทนั้นๆ เช่น “เทปบันทึกเสียง” อันนี้น่าจะเป็นตัวคาสเซท ส่วนเครื่องเล่นน่าจะใช้คำว่า “เครื่องบันทึกเสียง”   “สคริปต์ร่างไว้คร่าวๆ”  ถ้ามีคำว่า “ที่” ประโยคนี้จะสมบูรณ์ขึ้น “กำลังยืนเดินเข้ามาในห้อง”  ตัด “ยืน” หรือ “เดิน” ออกสักคำดีไหมเนี่ยครับ “พานิชย์”  เขียนว่า พาณิชย์ ครับ แปลว่าการค้า ตัวเลขต่างๆ น่าจะใช้ตัวอักษรจะเหมาะกว่าครับ “2 ชม” หากจะย่อใส่จุดด้วยครับ แต่เห็นว่าย่อบ้างไม่ย่อบ้าง  อันนี้จะใช้ให้เหมือนกันในเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง เพราะเรื่องแนววิทยาศาสตร์นี่ใช้ภาษาบรรยายตามใจข้าฯเกินไปคือมีทั้ง 2 ชม, 3 ชั่วโมง และ สามชั่วโมง นี่มันหลากหลายอย่างไม่น่าอ่านครับ “เล็คเชอร์”  มีคำว่า “จดบันทึก” ใช้อยู่แล้ว .แต่ที่ใช้ก็เหมาะกับเนื้อเรื่องนะครับ “จารจล” กับ “จ ราจล”  ต้องเขียนว่า จลาจล   “ห้าสิบกิโลเมตร” เป็นหน่วยความยาวครับ ถ้าหน่วยพื้นที่ต้อง  “ตารางกิโลเมตร” “ไดนาไมท์”  ต้องเขียนว่า  ไดนาไมต์   “ซักพักนึง”  อันนี้ควรจะเป็น “สักพักหนึ่ง” อ่ะครับ ไม่มีข้อบัญญัติอะไรชัดเจน แต่รูปเขียน ซัก กับ สัก คนละความหมายครับ  ส่วน นึง เป็นภาษาปาก ในบทบรรยายควรใช้คำว่า “หนึ่ง”  ส่วนในอัญประกาศจะ “นึก” จะ “ซัก” ก็แล้วแต่ความเหมาะสมที่จะให้เสียงอ่านที่ออกมาเอื้ออารมณ์ของตัวละครขณะนั้นๆ “เมื่อกี้”  เป็นภาษาปากเช่นกันครับ ในบทบรรยายควรใช้ “เมื่อครู่” หรือ “เมื่อสักครู่” มากกว่า เครื่องหมายอัญประกาศ จะต้องอยู่ชิดกับอักษรตัวแรกและตัวท้ายของข้อความในเครื่องหมายเสมอนะครับ กฎติบัตร  เขียนว่า กฎบัตร ขื้น  เขียนว่า  ขึ้น  (อันนี้เข้าใจว่าพิมพ์พลาด) ในลักษณะของความเป็นเรื่องสั้น ผู้เขียนวางฉากและองค์ประกอบได้พอสมควรกับเนื้อหา  แต่กลับละเลยในจุดที่ควรจะเน้นให้ชัด เช่นการตอบประเด็นของคำถามหลักที่สัมภาษณ์  หรือแก่นของเรื่องที่ผู้เขียนต้องการจะนำเสนอจริงๆ  ซึ่งแม้การปล่อยให้ผู้อ่านตระหนักได้เองจะเป็นแนวนิยมในปัจจุบัน แต่ก็ไม่ควรจะเปิดปลายของเรื่องไว้มากเกินไปจนผู้อ่านไม่รู้ว่าจะตามความคิด หรือคิดต่อไปทางไหน งานเขียนของ สะท้านสี่ศูนย์หนึ่ง  มีการวางแผนและกลั่นกรองมาเป็นอย่างดีผ่านการคิดที่เป็นระบบ ทว่ามันเพียงแต่นำพาผู้เขียนมาสู่การจบของเรื่องอย่างกระท่อนกระแท่น  เพราะส่วนที่ขาดไปก็คือประสบการณ์ของการอ่านและการเรียบเรียง  ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้สามารถเรียนรู้และฝึกฝนได้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เขียนมีส่วนสำคัญที่สุดของความเป็นนักเขียนคือ “ความคิดสร้างสรรค์” อยู่ในหัวใจแล้ว เรื่องอื่นๆ ในองค์ประกอบของการเขียนก็ไม่น่าจะยากในการพัฒนาต่อๆ ไป สิ่งที่ได้จากการอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ที่สุดแล้วกลับกลายเป็นความสะเทือนใจในเรื่องของ “การคิดค้น” และการดำรงอยู่”  สิ่งที่ตัวละครบอกไว้ว่า  “แต่ผมได้จัดการเรื่องนี้ไว้แล้วคุณไม่ต้องห่วงหรอกผมจะจัดการอาวุธที่ร้ายแรงที่เสียหายบนโลกนี้ให้หมด”  และหวังจะทำลายนั้นคือต้นตอที่แท้จริงของอาวุธที่ร้ายกาจก็คือ “มนุษย์” นั่นเอง  (ตรงนี้ผู้เขียนพยายามสื่อสารมาตลอดเรื่องได้อย่างแนบเนียน) มุมสะท้อนของเรื่องสั้นเรื่องนี้จึงเป็นการตั้งคำถามกับคนอ่านว่า  “คนเรานี่เองใช่ไหมคือผู้ทำลายล้าง”  แม้จะไม่ได้ถามต่อไปว่า “เมื่อรู้สึกนึกได้แล้วเราควรจะทำตัวอย่างไรให้กับโลกใบนี้”  ผู้อ่านก็คงจะรู้สึกได้เอง จริงไหม ปัจฉิมลิขิต ..อ๊ากกกกกกกส์ ..จะยาวกว่าเรื่องของเขาอีกไหมฟระเนี่ย ..อดนึกไม่ได้ว่า ถ้า เธอเจ้าของทู้ข้างล่างนั่น มาเจอการสกรีนสะแกะสะกิดอย่างนี้ แล้วเธอจะเต้นท่าไหน  555555 ไปปละ ..ไว้ออนคุยกันอีกรอบก็ได้นะเอก ..ขอไปกินพาราแก้ปวดกระระบรานสักสองเม็ดก่อง แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 23:23:24 จากคุณ : SONG982 - [ 10 ม.ค. 48 23:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมาอีกรอบ....เพราะมันยาวจนเข้าไปไล่แก้ไขความคิดเห็นตัวเองไม่ไหว หากเจอคำผิดในความคิดเห็นข้าพเจ้า โปรดอย่าถือสา เพราะแค่พยายามสัญญาว่าจะไม่ให้มีคำผิดในงานเขียนของตัวเองนี่ก็ยากเย็นเต็มทนแล้ว....555555 จากคุณ : SONG982 - [ 11 ม.ค. 48 01:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งวดนี้ตัวจริงเสียงจริงอย่างท่านอาจารย์เพลงเกือบพัน (ขาดอยู่ 18) ลงมือวิจารณ์เอง กระผมมันศิษย์ปลายแถวก็ขอชมแต่เพียงอย่างเดียวแระกัน อิอิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 11 ม.ค. 48 01:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาเจอโดยบังเอิญ หวัดดีเอก หวัดดีสรอง หวัดดี ณัฐกร และหวัดดี สก็อดตี้ เจอคุณเพลงเกือบพัน ทีเดียวคุ้มเลย แล้วจะมาช่วยรุมกินโต๊ะอีกคน เพราะรู้จักกันดอกนะ ช่วงนี้ยิ่งกลัวโดนสอยกลับอยู่ด้วย จากคุณ : รวี ตาวัน - [ 16 ม.ค. 48 15:37:41 A:203.107.155.203 X: ]