ความคิดเห็นที่ 1 เขาเดินเร็วแต่ไม่รีบร้อน ถนนเลียบสายน้ำยังสงบ ต่างกับอีกสายถัดเข้าไปใกล้เมืองซึ่งพลุกพล่านมากกว่า ลมหนาวของเว้เร่งให้เขาก้าวเท้ายาว เสื้อผ้าน้อยชุดที่ติดตัวมาจากเมืองไทยไม่อาจทานอากาศของเวียดนามตอนกลางได้ดีนัก ทั้งความหนาวยังสร้างความรู้สึกบางอย่าง มันก้ำกึ่งระหว่างเสียงหัวเราะและร้องไห้ อึมครึมเงียบเหงา คล้ายจะทรมาน..ไอเย็นเสียดลงไปในโพรงจมูก ลึกถึงทรวงอก บีบรัดจนอึดอัดหายใจลำบาก ภายในท้องว่างโหวงโหยหาบางสิ่งบางอย่างมากกว่าอาหาร ต้นไม้คุ้นตายืนไกวกิ่งกลางลม เขาเห็นต้นแบบนี้ในเมืองไทยมาตั้งแต่เกิด  แสงตะวันอ่อนล้าทาบทามวลเมฆเป็นสีอำพัน สูดหายใจยาวๆอีกครั้งแล้วรีบเดินตรงไปทางจตุรัสถัดไปจากถนนเลียบแม่น้ำราวห้าร้อยเมตรเศษ จักรยานสองคันบีบห้ามล้อดังครืดข้างตัวเขา เหลียวหันกลับเมื่อได้ยินคำทักทายภาษาเวียดนามแปร่งๆ เขาเห็นหนุ่มสาวสี่คนบนจักรยานสำหรับให้เช่าส่งยิ้มทักทาย หนึ่งหนุ่มในนั้นพลิกคู่มือท่องเที่ยวแล้วถามเขาตะกุกตะกัก “ซินโหลย อ่า..ยาฮางอัน เอ่อ..ดีลีเชียส เอ๋อเดา..พรีส..” เขายืนงง แสดงท่าทางให้เห็นว่าไม่เข้าใจ หญิงสาวอายุไม่เกินยี่สิบห้าปีที่ซ้อนท้ายตีแขนเพื่อนชายดังเผียะ แล้วบ่นเป็นภาษาไทย “สำเนียงแย่มากแก ขนาดคนเวียดยังฟังไม่รู้เรื่อง มานี่ ฉันเอง” แล้วหล่อนก็หันมาส่งยิ้มอ่อนหวาน ก่อนถามทางไปภัตตาคารขึ้นชื่อด้วยประโยคคล้ายกับเมื่อครู่ เขารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้พบเพื่อนเก่าทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน เหมือนได้กลิ่นวัฒนธรรมแห่งมาตุภูมิซึ่งจากมานาน นับปี “ถ้าอยากทานอาหารพื้นเมืองอร่อยๆ ก็ต้องย้อนกลับไปทางนี้ เลี้ยวขวาสี่แยกที่สอง ตรงไปอีกราวครึ่งกิโล จะมีย่านร้านอาหารเรียงราย นักท่องเที่ยวไปกันเยอะครับ” เขาตอบกลับเป็นภาษาไทย สร้างความตื่นเต้นดีใจให้กับหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกันทั้งสี่จนต้องลงจากจักรยานมาทักทายจับไม้จับมือ “พวกเราเพิ่งเดินทางมาถึงเว้เมื่อเย็นวาน คงอยู่ไม่เกินสองวันแล้วว่าจะขึ้นไปเที่ยวฮานอยต่อ ดีใจจังที่ได้พบคนไทย คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ” ชายหนุ่มสวมแว่นพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม เป็นยิ้มแห่งมิตรภาพแท้จริง เขาไม่รู้จะให้คำตอบกับคนเหล่านั้นอย่างไรในเมื่อตัวเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันที่นี่ การได้พบคนไทยด้วยกันไม่ใช่เรื่องน่าประหลาด แต่กลิ่นแห่งสัมพันธภาพของพี่น้องร่วมเผ่าพันธุ์สร้างสัมผัสอบอุ่นแนบแน่น เขายืนคุยกับหนุ่มสาวทั้งสี่เพลิดเพลินจนเกือบลืมไปว่านัดเฟืองกับทันไว้หน้าสวนสาธารณะ เขากล่าวขอตัวด้วยน้ำเสียงสุภาพ ชายหญิงโบกมือล่ำลา รอยยิ้มสนิทสนมปรากฏแก่กันท่ามกลางกลิ่นหอมของแม่น้ำ “เวียดนามดีทุกอย่าง สวย สะอาด เต็มไปด้วยวัฒนธรรม เสียแต่ผู้คนชอบขี้โกงและขี้ขโมย พวกเราโดนขโมยกล้องถ่ายรูปไปเมื่อคืน ยังไงคุณต้องระวังตัวไว้บ้างนะคะ” หญิงสาวคนที่ถามเขาเป็นภาษาเวียดนามทีแรกกล่าวเตือนด้วยใบหน้าจริงจัง สายตาอีกสามคู่ยืนยันคำพูดของเพื่อนสาวเป็นอย่างดีจนเขากลืนน้ำลายฝืดคอ “ที่ไหนก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละครับ คนดีคนเลวอาศัยปะปนกันไป ผมอยู่ที่นี่มาพอสมควร พอจะแยกแยะได้บ้าง ขอบคุณมากสำหรับคำเตือน” ลมกรรโชกปะทะสองแก้มหนาวสะท้าน จักรยานสองคันย้อนกลับไปคนละทาง เขาเร่งเท้าให้เร็วด้วยรู้อยู่ว่าสายมากแล้ว ซงเฮืองเริ่มโปรยริ้วหมอก เรือหัวมังกรแล่นผ่านขึ้นหน้าไปอย่างช้า ๆ  กลิ่นอาหารหอมกรุ่นกับดนตรีพื้นเมืองเห่กล่อมแผ่วเบาไพเราะ เขาคิดถึงคำเตือนเมื่อครู่แล้วตามมาด้วยใบหน้าของหมอเลืองผู้อารี เกี๋ยน มอเตอร์ไซค์หนุ่มผู้มากน้ำใจ เฟือง สาวน้อยผู้สดใสเหมือนน้ำบริสุทธิ์ และมินห์ทัน เด็กหนุ่มแสนซื่อผู้ยากไร้ แต่ขยันขันแข็งสู้งานหนักทุกชนิด คนเหล่านี้ถูกพิพากษาไปแล้วเพราะความโลภของคนนิสัยแย่เพียงไม่กี่คน หากมีฝรั่งร้องเตือนกันให้ระวังคนไทยบ้างเล่า คนไทยขี้ขโมย คนไทยขี้โกง... เขาเริ่มเห็นใบหน้าของพ่อ แม่ และคนดี ๆ อีกนับล้านที่ถูกรวบติดร่างแหเข้าไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เข้าเขตชุมชน เสียงจักรยาน มอเตอร์ไซค์ และผู้คนขวักไขว่จ้อกแจ้กจอแจ “อาจารย์! ทางนี้ค่ะ” เขาเงยหน้ามอง พบว่าสาวน้อยเฟืองโบกมือไหวๆไม่ไกลนัก มินห์ทันยิ้มเห็นฟันขาว เด็กทั้งสองอายุเท่าเขาตอนเรียนมัธยมปลาย เขารู้สึกดีที่ได้เห็นหน้าเฟือง คำพูดของคนไทยกลุ่มเมื่อครู่มลายหายไปกับรอยยิ้มไร้เดียงสา “ขอโทษที มัวทำงานเพลินไปหน่อย เริ่มกันหรือยังล่ะ” เขาตบไหล่มินห์ทัน หนุ่มน้อยหัวเราะแล้วฟ้องว่าเฟืองกลัวสตีเฟนจนไม่กล้าเล่นประชัน สาวน้อยรีบแก้ตัว แล้วว่ามินห์ทันต่างหาก มัวช่วยพ่อแม่ทำงานจนไม่ค่อยได้ซ้อม เธอจึงกลัวพลาด ชายหนุ่มจำต้องไกล่เกลี่ยคู่กรณีให้สงบ ทั้งสามนั่งลงมองฝูงคนล้อมรอบสตีเฟน เด็กหนุ่มลูกครึ่งเวียดนาม อเมริกัน เพื่อนคู่แข่งชั้นเรียนเดียวกับทันอย่างสนใจ “สตีเฟนมีพรสวรรค์มากเลยนะคะ” เฟืองเอ่ยขึ้นมาลอยๆ น้ำเสียงไม่บ่งบอกว่าอิจฉาหรือชื่นชม เขาพยักหน้า กระดิกนิ้วตามจังหวะที่แว่วมาให้ได้ยินพอประมาณ “สงสัยวันนี้จะไม่ได้เล่นแล้วมั้ง ฟ้าก็มืดลงทุกที เห็นมั้ย คนเริ่มบางตาแล้ว” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ คราวนี้เหมือนรู้ตัว เด็กทั้งสองผุดลุกจากม้านั่งราวกับติดสปริง เฟืองหมุนตัวเปิดกล่องไวโอลิน คว้าซอคันเก่งมาลองเสียง มินห์ทันปรับสายกีตาร์ให้ตรงกับเพื่อนสาวก่อนรูดเสียงคอร์ดสองสามคอร์ดเป็นการตรวจสอบ กีตาร์ยามาฮ่าเก่าจนเนื้อเปิดเป็นรอยหลายแห่ง เสียงนั้นเทียบไม่ได้กับอัลฟองโซของสตีเฟน แต่มินห์ทันก็รักกีตาร์ตัวนี้ยิ่งกว่าชีวิต เสียงปรบมือไม่ทันเงียบหาย ผู้คนก็เริ่มหันเหลียวไปอีกทางตามสำเนียงหวานใสจากไวโอลินของเฟือง แม้ประหม่ากับการแสดงครั้งแรก แต่แฟนตาเซีย ของ จอห์น จอห์นสัน สร้างความสว่างไสวให้บริเวณม้านั่งข้างรถขายดอกไม้สีสวย สตีเฟนทำหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อหลายคนผละจากเขาไปหาเพื่อนคู่แข่งร่วมชั้นเรียนเดียวกัน มินห์ทันนั่งเล่นแนวบรรเลงประกอบคลอแผ่วเบา ชายหนุ่มลุกเดินไปทางซุ้มประตูทางเข้าสวนสาธารณะ ใต้รูปอนุสาวรีย์รัฐบุรุษฟาม วัน ดง ปล่อยให้เด็กทั้งสองดื่มด่ำกับดนตรีของพวกเขาอย่างเต็มที่ ............ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:06:00 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฮานะจัง ใครมาเหรอจ๊ะ” เธอกำลังล้างจาน แต่ก็หันมาก้มหน้าถามหนูน้อยที่วิ่งมาดึงชายกระโปรงด้วยเสียงอ่อนหวาน กระดิ่งอันน้อยตรงประตูร้องดังกรุ๋งกริ๋งทำให้เธอรู้ว่ามีลูกค้า ล้างมือจนสะอาดหมดจด เช็ดด้วยผ้าสีขาวที่แขวนไว้ริมผนังก่อนเยี่ยมหน้าออกมาทักทาย “อ้าว สวัสดีค่ะคุณชิซึกะ ไม่มาตั้งหลายวันแน่ะ” หญิงร่างสูงเปรียวรีบก้มศีรษะตอบอย่างเกรงใจ วันนี้หล่อนพาชายหนุ่มอีกคนมาด้วย เธอเชื้อเชิญให้ทั้งสองนั่งแล้วหลบเข้าไปถอดผ้ากันเปื้อน ยกถาดน้ำชาออกมารับแขกพร้อมกับหนูน้อยแก้มสีชมพู เธอเห็นกล่องใส่กีตาร์สีดำ ชิสึกะรีบตอบขึ้นทันที “อากิระอยากจะมาขอรบกวนถามความรู้บางอย่างจากคุณน่ะค่ะ” แล้วหล่อนก็หันไปทางชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเรียวยาวคล้ายพี่สาว ทันทีเมื่อสบตา ดูเหมือนว่าร่างกายของอากิระจะถูกช็อตด้วยไฟฟ้าอ่อนๆ ตัวจริงของโนริโกะ คาวาชิม่า ในวัยยี่สิบสองปีช่างดูสาวและสวยสด จริงอยู่ที่ประกายตาอาจอ่อนล้าไม่สมวัย แต่นั่นก็เป็นเพียงจุดด้อยกระจิริดเมื่อเทียบกับดวงหน้าน่ารักน่าเอ็นดูกับรูปกายเย้ายวน ราวกับเป็นการผสมรวมกันของเด็กน้อยไร้เดียงสากับนางพญาทรงเสน่ห์เฉิดโฉม เขารู้สึกกระอักกระอ่วนในใจที่ปล่อยความรู้สึกให้โลดแล่นเกินงาม รีบค้อมศีรษะให้และแนะนำตัว “ขออภัยที่มารบกวนครับคุณคาวาชิม่า ผมอิโต อากิระ สอนวิชาดนตรีสากลอยู่ในโรงเรียนมัธยม แม้จะมีอายุมากกว่า แต่ก็ขอให้ช่วยสั่งสอนได้ไหมครับ” เขาโค้งอีกครั้ง เธอได้แต่ยิ้ม ท่าทางแข็งขันทำให้รู้ว่าไม่มีทางห้ามชายหนุ่มผู้เอาจริงเอาจังคนนี้ได้ เธออุ้มฮานะจังขึ้นนั่งบนตัก จับข้อมืออ้วนๆ ของหนูน้อยโบกให้ชายหนุ่มแล้วกระซิบบอกให้ร้องเพลง ฮานะจังร้องเจื้อยแจ้วไปตามประสา ฟังแทบไม่ออกว่าเป็นเพลงอะไร ชิสึกะตบมือให้จังหวะแล้วหยิกแก้มสาวน้อยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู หญิงสาวสองคนผลัดกันเล่นกับหนูน้อยจนเกือบลืมไปว่ายังมีชายหนุ่มอีกคนนั่งหลังตรงแน่วรอคอยคำตอบอยู่ในท่าเดิม “อุ้ย ขอประทานโทษค่ะ เสียมารยาทจังเลย” แต่แล้วก็อดยกมือปิดปากหัวเราะคิกไม่ได้ บอกกับทั้งคู่ว่าเธอรู้สึกอารมณ์ดี แต่ไม่อยากคุยเรื่องการเล่นกีตาร์หรือการดนตรีชนิดไหนทั้งสิ้น ชายหนุ่มยกมือเกาหลังศีรษะใบหน้าแดงซ่าน แม้ชิสึกะจะช่วยพูดแทนน้องชายแต่ก็ไม่เป็นผล เธออ้างว่าลืมเรื่องดนตรีไปหมดสิ้นแล้ว ถึงถามอะไรง่ายๆ เธอก็คงตอบให้ไม่ได้ แล้วก็รีบเปลี่ยนเรื่องมาคุยเกี่ยวกับหนังสือและภาพเขียน อากิระมองหน้าเธอสลับกับพี่สาวอย่างงุนงงแล้วรู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นหล่อนคล้อยตามไปกับบทสนทนาว่าด้วยเรื่องวรรณกรรมฝรั่งเศสและภาพเขียนของเซซาน “ฉันรักภาพเขียนของเซซาน เช่นเดียวกับงานเขียนของซาร์ต ชีวิตเรานี้ล้วนมีทางเลือกสองทาง แม้กำลังจะตาย เรายังสามารถเลือกได้ว่าจะยอมตายอย่างปีติหรือว่าทุกข์เศร้าโศกตรม แม้ในความรักอันไม่สมหวัง ฉันก็ยังเลือกมุ่งหน้าที่จะรักต่อไปโดยไม่สนว่ามันจะเป็นเพียงความฝันพร่ำเพ้อเพื่อเติมเต็มวิญญาณที่รอวันดับสูญและจุติในภพหน้า มากกว่าละทิ้งหลงลืมและเสาะแสวงหารักใหม่ คุณอากิระชอบภาพเขียนมั้ยคะ” เธอหันไปทางชายหนุ่ม ผู้เอาแต่นั่งแข็งทื่อหลังตรงเหมือนทหาร เขายกมือเกาท้ายทอยครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่อาจทราบได้ ใบหน้ายามเคอะเขินทำให้ดูคล้ายเด็กหนุ่มอ่อนเยาว์ “เอ่อ..ผมรู้จักแต่ภาพอนิเมชั่นของฮาระ เท็ตสึโอะ เท่านั้นล่ะครับ” “อากิระเอาแต่ซ้อมกีตาร์ ไม่ค่อยโผล่ออกมาดูโลกภายนอกหรอกค่ะ” ชิสึกะพูดยิ้มๆ แอบตำหนิน้องชายด้วยสายตา ในความคิดของหล่อน นักดนตรีไม่ควรจำกัดตัวเองอยู่เฉพาะแต่การฝึกฝนโดยละทิ้งความใฝ่รู้ในศาสตร์หลายๆ แขนง โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ วรรณกรรม และศิลปกรรม เธอหัวเราะเบาๆ ร้องเรียกฮานะจังไม่ให้ไปเล่นในมุมอับ เปลี่ยนบทสนทนาไปเรื่องดอกไม้ในประเทศเขตร้อนกับทิวทัศน์สวยจับใจในทะเลแคริบเบียน ชั่วโมงเศษ สองคนพี่น้องขอตัวกลับไปอย่างผิดหวัง ทว่าอากิระรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้พบหญิงสาวผู้เคยเป็นตำนานแห่งวงการกีตาร์คลาสสิกโลกตัวจริง เขาขออนุญาตเธอเพื่อมาเยี่ยม สาวงามอมยิ้มไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ แต่กลับโค้งให้เขาอย่างสุภาพเป็นการส่งท้าย อากิระมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น เธอต้อนรับอย่างดี แต่ไม่ยอมคุยเรื่องดนตรี ไม่แม้แต่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เขาฟัง เธอบอกแต่เพียง ครั้งหนึ่ง เธอเคยมีชีวิตบนเมฆสูงเสียดฟ้า ทว่าเคว้งคว้าง เหว่ว้า เบาหวิว และหากให้เลือกได้ เธอก็จะไม่ขอกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นอีกเลย เขาพยายามเอาสกอร์เพลงปึกหนึ่งให้เธอดู แต่ได้รับการปฏิเสธด้วยวิธีสุภาพจนเขาละอายใจ เก็บสกอร์นั้นลงกระเป๋าถือแล้วคุยเรื่องอื่นต่อไป ในระหว่างนั้นเอง เขาแอบเห็นเงาความเศร้าปกคลุมดวงหน้าของคู่สนทนาราวเมฆฝนทาบทาแผ่นฟ้าจนอึมครึม .............. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:06:31 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้านั้น เธอออกมากวาดใบไม้หน้าร้าน ใบสีเหลืองๆ แดงๆ พร่างพรายไปเสียทุกทิศทุกทาง ลมหนาวคืบคลานเข้ามาพร้อมความหดหู่อ้างว้าง ฟ้าโปร่ง มองไปไกลถึงวันเวลาในอดีตอันหวานอบอุ่น ครอบครัวของเธอ พ่อแม่และน้องชาย ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในเทศกาลปีใหม่มาตลอดชั่วชีวิตไม่เคยเปลี่ยน บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว พ่อคงยังโกรธลูกสาวคนเดียวผู้กล้าลุกขึ้นฉีกเกียรติยศของตระกูลเสียไม่เหลือชิ้นดี พ่อไม่มีทางให้อภัยคนอย่างฉัน เธอคิด แล้วแม่ล่ะ..แม่ต้องคอยแอบติดต่อมาไม่ให้พ่อรู้ นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ได้กอดแม่ แล้วก็น้องชาย ชินอิจิ..พี่คิดถึงเธอที่สุด พี่ตัดสินใจผิดหรือเปล่า พี่ทรยศต่อเธอและพ่อแม่หรือเปล่า.. หากฉันยังเล่นดนตรี ทุกสิ่งก็อาจไม่เลวร้ายเกินไปนัก ฉันยังมีพรสวรรค์ เล่นได้ทุกเพลงในโลก ในทางเทคนิคฉันไม่เป็นสองรองใครแม้แต่พี่น้องสกุลโรเมโร แต่ลึกลงไปในจิตวิญญาณเล่า ฉันจะทนสัมผัสกีตาร์ต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อเสียงของมันกรีดหัวใจฉันทุกห้วงวลี เราได้พบกันก็เพราะบทเพลง นั่นคือลิขิตอันน่ารักของสวรรค์ แต่แล้วเสียงจากเครื่องดนตรีเดียวกัน กลับทำลายสัมพันธ์ในรูปแบบของชั้นวรรณะ ทำลายชีวิตครอบครัวของเขา ทำร้ายร่างกายของเขา..พรากวิญญาณสองเราจากกันกี่ครั้งกี่หน เมื่อได้อยู่คู่เคียง ดวงตะวันยามเย็นแย้มยิ้มอ้อยสร้อย เอ่ยร้องบทกวีแห่งสายันต์อันไพเราะ หากแต่เมื่อยามร้างไกลห่าง ฉันรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นตะวันเดียวดายหดหู่คลอขอบฟ้า นอนร้องไห้คิดถึงเขา ร้องไห้ให้กับบทบาทอันแสนเศร้าของตัวเอง เธอจ๋า..ฉันคิดถึงเธอ..คิดถึงทุกลมหายใจ ใบเมเปิลร่วงหมุนคว้างตรงหน้า หญิงสาวยื่นสองมือประคองวัตถุแบบบาง มันทิ้งตัวแน่นิ่งสงบบนฝ่ามือที่มีนิ้วเรียวยาว น้ำตาเอ่อท้นไหลร่วงเข้าปากสีชมพูสั่นระริก หลายเดือนก่อน แม่ส่งพัสดุมาให้เป็นซองเอกสารปึกใหญ่หนาและหนัก เธอหอบมันจากบ้านเช่ามายังร้านอย่างกระตือรือร้น ถอดเสื้อคลุมแขวนไว้แล้วนั่งลงกับโต๊ะริมผนัง อะไรสักอย่างข้างในซองสีน้ำตาลคล้ายสิ่งมีชีวิต มันจ้องทะลุผ่านกระดาษเนื้อหนาออกมาสบดวงตากลมโตที่เฝ้ามองมันอย่างเฉลียวใจ แม่ไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่าพัสดุนี้ถูกส่งมาจากกรุงเทพฯ ซึ่งนั่นก็มากพอสำหรับทำให้หัวใจเบิกบานตื่นเต้น ต้องเป็นเขาแน่..เธอคาดหวังด้วยความมั่นใจ สองมือเริ่มแกะซองออกอย่างทะนุถนอม เหมือนอยากให้สิ่งนั้นเผยตัวตนออกมาช้าๆ ละมุนละไม แล้วเธอก็พบกับปึกกระดาษหนาหลายร้อยหน้า ตัวพิมพ์ภาษาอังกฤษเรียงรายสละสลวย กระดาษแผ่นหนึ่งพับครึ่งวางอยู่บนสุดคล้ายต้องการสื่อถึงเธอ หยิบขึ้นมา คลี่ออก หัวใจเต้นแรง.. ‘ซากุระในสายลมร้อน บันทึกของชายผู้สิ้นหวังในรัก..โนริจัง ฉันรู้ว่าเธอยังรักพี่เล็กอยู่ ขอให้เธอเก็บความรู้สึกนั้นไว้ตลอดกาล เพราะเขาคนนั้น..เขาผู้มีใจรักเธอ ได้จากพวกเราไปแล้ว สิ่งสุดท้ายที่เขาเอ่ยกับฉัน คือให้นำบันทึกเล่มนี้ส่งถึงเธอ โนริจัง..ฉันขอมอบความรักอันยิ่งใหญ่นี้ให้เธอได้จดจำไว้ ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต มีผู้ที่รักเธออย่างสุดแสน รักสุดหัวใจ มิผันกลายรักนี้แม้เพียงน้อย เขายอมเสียสละเพื่อให้ผู้ที่เขารักได้ประสบกับความสุขเท่าที่ชีวิตคนสามัญคนหนึ่งจะสามารถกระทำได้ เขายอมพบกับความขมขื่นเพื่อให้คนรักดื่มด่ำความหอมหวาน ฉันหวังว่าเขาจะกลับมา..แต่ความหวังนั้น ดูเหมือนมันลอยล่องจนจางหายไปกับระยะของวันเวลาอันเนิ่นนานเสียแล้ว คิดถึงเธอนะจ๊ะ..ไอลดา’ ............ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:07:02 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต้นลั่นทมสูงสลับเตี้ย กระจัดกระจายไปตามพื้นที่ของจัตุรัสหน้าสวนสาธารณะ ย่ำค่ำ แสงไฟเรืองรองจากท้องถนนเผยชีวิตร้านค้ายามราตรี ชาวเว้ทำงานตั้งแต่เช้ามืด และกว่าจะเลิกก็ค่ำจวนเจียนทุ่มสองทุ่มเสียเป็นส่วนใหญ่ กลิ่นดอกลั่นทมหอม หากแต่ลำต้นบิดหงิกงอคล้ายคนทุกข์ทรมานผสมผสานกับสายลมหนาวทำให้เขารู้สึกว้าเหว่ นั่งลงกับม้าหินเล็กๆ ใต้ลั่นทมต้นหนึ่ง เสียงดนตรีจากเฟืองและทันยังแว่วเข้าหูตลอดไม่ขาด เมื่อถึงเพลง Suite of Perfume River ที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ ก็รู้ว่ารายการแสดงเล็กๆ ของสองหนุ่มสาวใกล้จบในไม่ช้า ร่างผอมเพรียวหยุดยืนเบื้องหน้า เขาเงยขึ้นพบว่าเป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งผมสีน้ำตาล สตีเฟนกล่าวคำทักทายเป็นภาษาอังกฤษ เขายิ้มรับแล้วเชื้อเชิญให้นั่ง รู้สึกดีที่มีเพื่อนคุยในเวลาเงียบเหงาของชีวิต สตีเฟนมีบางอย่างคล้ายใครคนหนึ่งที่เขารู้จัก เป็นทั้งคู่แข่งผู้อุดมด้วยทักษะและความทะเยอทะยานหยิ่งลำพอง เป็นทั้งมิตรผู้หาหนทางช่วยเหลือเขาเท่าที่จะสามารถทำได้ ป่านนี้โจ้คงกลับมาเมืองไทย เขาจะเอาชนะหัวใจของหญิงสาวที่เขาหลงรักได้หรือยังนะ..ชายหนุ่มหวนคิด “ได้ยินชื่อคุณมานานจากเฟืองและทัน เป็นเกียรติที่ได้พบ” สตีเฟนยิ้มสุภาพทว่าเย็นชา ใบหน้าคมสันของเขาไม่บอกแววว่าพูดความจริงแม้แต่น้อย “เฟืองคงเล่าอะไรเกี่ยวกับผมเกินจริง และคุณก็น่าจะกล่าวเกินจริงด้วยเหมือนกันนะ สตีเฟน” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจที่เขารู้ชื่อ แต่ไม่ถามเหตุผล “น่าแปลก..” สตีเฟนเอ่ยค้าง เพยิดคางไปทางต้นเสียง ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ล้วงซองบุหรี่กับไฟแช็คโลหะสีเงินวาวออกมาจากกระเป๋ากางเกง หยิบมวนหนึ่งขึ้นมา คาบไว้ที่ปาก แต่ยังไม่จุด “คุณเป็นคนไทย แถมไม่ใช่นักดนตรี แต่กลับเขียนเพลงออกมาสลับซับซ้อนได้อย่างน่าทึ่ง เพลงนั้น ผมได้ยินสองคนซ้อมมาหลายวันแล้ว” ไฟแช็คในมือถูกจุด เปลวไฟลามเลียปลายบุหรี่สีขาวกลายเป็นสีแดงวาบ สตีเฟนพ่นควันละเอียดออกเป็นสายยาว มันค่อยๆลอยหายไปกับความดำมืดของราตรี คู่สนทนาชาวไทยเบือนหน้าหนีเล็กน้อยเพราะรู้สึกฉุนจมูก “ปีหน้าผมจะได้ไปเรียนต่อที่อเมริกา พ่อของผมเตรียมการพร้อมสรรพ ในเวียดนามเราจะหวังการเติบโตทางดนตรีคลาสสิกได้อย่างลมๆ แล้งๆ วิทยาลัยการดนตรี สถาบันที่สอนแต่เรื่องคร่ำครึ เล่นเพลงเก่าตามๆ กันรุ่นแล้วรุ่นเล่า แอสเทอเรียส เรเคอร์ดอส เดอ ลา อัลลัมบรา โรมานซ์ เดอ อมอร์ วาริเอชั่น ธีม ฟรอม เดอะ เมจิกฟรูท แค่ได้ฟังผมก็แทบอาเจียนแล้ว ได้ยินมาว่าเมืองไทยก็ทำนองนี้มิใช่หรือ” เขาพยักหน้าช้าๆ คล้ายกับว่ายอมรับ เด็กหนุ่มพูดต่อ “เด็กมีพรสวรรค์อย่างผม หรือแม้พวกที่มีความพยายามอย่างมินห์ทัน ก็คงได้แค่เล่นโชว์อยู่หน้าสวนสาธารณะในเมืองเล็กๆ อย่างนี้ คุณคิดว่าแม่น้ำหอมจะพาเสียงกีตาร์ของเยาวชนเวียดนามไปไกลถึงไหน คุณเห็นพวกที่มาฟังการเล่นของพวกเราไหม คิดหรือว่าพวกนั้นชื่นชมเราในแบบที่เราคาดหวัง ในแววตา ในรอยยิ้ม ในเสียงปรบมือ ได้ยินไหมเขาพูดอะไร ดูสิ เด็กพวกนี้นิ้วไวอย่างกับแมลงปอ กดสายไม่ผิดเลยได้ยังไงกันนะ เขาคงคิดแบบนี้ เขาไม่รู้จักเพลงคลาสสิก ไม่แม้แต่เครื่องดนตรี เว้หรือฮอยอัน ไม่ต่างกัน ไซ่ง่อนนั้นอาจดีกว่าหน่อย แต่ก็ไม่แคล้วกันเท่าไหร่นัก รู้มั้ย ผมผิดหวังอย่างมากกับการมาเล่นจำอวดที่นี่ พวกเราเหมือนเล่นโยนตัวไต่เชือกให้คนยิ้มหัว คนเวียดนามคงไปไม่ได้ไกล โดยเฉพาะกีตาร์คลาสสิก” เขาแย้งว่าอัน เหงวียน ผู้อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกับสตีเฟน ก็มีฝีไม้ลายมือเป็นที่เลื่องลืออยู่ไม่น้อย เด็กหนุ่มหัวเราะเย้ยหยัน อัดบุหรี่เข้าปอด “อัน เหงวียน เป็นผลผลิตของสถาบันการดนตรีแคนาดา หากนับเพียงเขาจบจากฮานอยคอนเซอร์เวอทอรี่ ก็อาจยังเล่นไม่เท่าผมด้วยซ้ำ เอาล่ะ ผมอยากพูดถึงเพลงของคุณต่ออีกนิด” ชายหนุ่มอนุญาตด้วยการอยู่เฉย สตีเฟนลุกยืน เอามือล้วงกระเป๋า ท่าทางทระนงไม่ต่างจากโจ้แม้สักนิด “เพลงนั้น ฟังดูซับซ้อนก็จริง แต่ทว่ายุ่งเหยิง ไม่เป็นเอกภาพ ผมเข้าใจว่าคุณประเมินผู้ฟังต่ำ ซึ่งนั่นก็เหมาะกับคนทั่วไปอยู่ แต่ไม่ใช่ผม ไม่ใช่พ่อผม ดนตรีของคุณมีความงาม แต่ก็ลอยอยู่โหรงเหรงบนความเข้าใจทางดนตรีที่ผิด ผมอาจพูดแรงเพราะพ่อสอนให้ผมเป็นคนกล่าวตรงๆ และวงวิชาการจะไม่มีทางเติบโตถ้ามัวถนอมน้ำใจด้วยคำเยินยอปั้นแต่ง ในส่วนดี เพลงของคุณมีความแปลก บางช่วงก็ฟังเร้าอารมณ์ แต่ทว่าน่าเสียดายที่ขาดความต่อเนื่อง เหมือนกับถนนที่มีหนทางขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อมากกว่าทางราบเรียบสวยงาม พ่อของผมเขียนเพลงเองอยู่บ้างเหมือนกัน ตอนนี้ทางฮานอยคอนเซอร์เวอร์ทอรี ก็ขอนำไปประกอบหลักสูตรการเรียนการสอน ว่างๆ ผมจะเอามาให้ดู” เขาแทบฟังไม่ทันในส่วนของคำวิจารณ์เพราะมัวชื่นชมวิธีการพูดแบบผู้ใหญ่ของหนุ่มน้อยอายุสิบเจ็ดปี และเมื่อเสียงของเฟืองเรียกหา ชายหนุ่มจึงลุกขึ้น ขอบคุณสตีเฟนที่ให้ความรู้ แล้วหวังว่าจะได้เห็นผลงานของอัจฉริยะหนุ่มในโอกาสหน้า ทั้งสองพยักหน้าให้กัน สตีเฟนค่อนข้างไว้ตัว คว้ากล่องกีตาร์กับสมุดโน้ตเพลงเดินคาบบุหรี่จากไปอีกทาง “อาจารย์คะ ทันเล่นผิดตั้งหลายจุดแน่ะ หนูบอกเขาแล้วให้ซ้อมอย่างที่อาจารย์บอกก็ไม่ยอมเชื่อ” สาวน้อยวิ่งเข้ามาฟ้องเสียงดัง แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เธอหอบเล็กน้อยทำให้นวลแก้มเปล่งปลั่ง เม็ดเหงื่อผุดบนหน้าผากดูราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งกลับจากวิ่งเล่นในสนาม ทันหอบกีตาร์ตามมานั่งกับพื้น พยายามยัดกีตาร์กลับเข้าไปในถุงหนังเทียม ยิ้มแหยเห็นฟันขาวแบบคนไม่มั่นใจ ในแววตามีความตื่นเต้นระคนภาคภูมิไม่ต่างกับเพื่อนเท่าใดนัก “ขอโทษครับอาจารย์ ผมซ้อมน้อยไปจริงๆ” เขาพยักหน้ายิ้มๆ มินห์ทันทำงานหนัก ทั้งช่วยพ่อแม่และเลี้ยงน้อง เล่นได้ขนาดนี้ก็น่าชื่นชมมากแล้ว เสียงเจื้อยแจ้วของเฟืองสลับกับเสียงทุ้มต่ำแบบขี้อายของเด็กหนุ่ม สร้างบรรยากาศอบอุ่นท่ามกลางลมเย็นยะเยือก เขาเร่งให้เก็บอุปกรณ์โดยไวเพราะไม่อยากให้เด็กทั้งสองกลับบ้านค่ำกว่านี้ ดวงจันทร์ขึ้นสูงทีละนิด เมฆสีเทาลอยคว้างพาดผ่าน ดวงดาวระยิบระยับดารดาษเต็มฟ้า หากเป็นในกรุงเทพฯ คงเห็นไม่ได้ชัดเท่า เขาชอบออกมายืนมองดาวที่ริมระเบียงของอพาร์ทเมนท์หลังจากการซ้อมอันหนักหน่วง แสงไฟจากท้องถนนรุนแรงพอที่จะเบียดบังความสว่างพร่างพราวของดาวดวงน้อย แต่ใบหน้าหนึ่งกลับปรากฏในห้วงคำนึงได้แจ่มชัดทุกครั้งเมื่อใจถวิล ดอกแก้วสีขาวส่งกลิ่นรัญจวน แต่งแต้มเนื้อนวลและเรือนผมสว่างไสวอ่อนหวาน ป่านนี้เธอคงมีชีวิตแสนสุข กับบุคคลที่เขายอมรับว่าเหนือกว่าเขาทุกด้าน การมาเวียดนามคือสัญลักษณ์ของการยอมรับ ยอมรับความพ่ายแพ้ ยอมรับชะตากรรมอันผันแปรไปมาโดยดุษณี โนริโกะที่รัก..แม้ผมถอยห่างจากชีวิตคุณ แม้ผมเลิกหวังความรักอันสูงส่ง แต่จะไม่มีแม้สักวันที่ผมหยุดคิดถึงคุณ..เขาส่งข้อความจากใจไปถึงกระต่ายเดียวดายบนดวงจันทร์ที่ส่งแสงวาบวามเรืองรองบนท้องฟ้าราตรีต้นฤดูหนาว “เราเล่นเป็นไงบ้างคะ” เขาสะดุ้งเมื่อเฟืองเขย่าแขน เธอถามครั้งที่สองแล้ว “ดีแล้ว มีความเป็นตัวของตัวเองดี อาจกังวลไปหน่อยแต่นั่นก็เป็นเรื่องปรกติของการแสดงครั้งแรกๆ” ชายหนุ่มกล่าวตามจริง “ผมรู้สึกว่าคนดูไม่เข้าใจเพลงที่เราเล่นนัก พวกเขาฟัง แต่แล้วก็หันคุยกัน หรือไม่ก็ตะโกนซื้อถั่วต้มเสียกลางวงทั้งอย่างนั้น” ทันบ่นพึมพำกับสิ่งที่เขาสังเกตเห็นระหว่างการเล่น “ธรรมดา อย่าลืมว่าเรากำลังเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ ไม่ใช่ลานแสดงดนตรี ผู้คนมากมายเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมาฟังเพลง ส่วนใหญ่มาเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถ ออกกำลังกายเล็กๆ น้อยๆ หนุ่มสาวหลายคู่ก็หวังมาพลอดรัก พ่อค้าถั่วต้มก็ไม่ได้มาฟังพวกเธอเล่น เขามาขายของต่างหาก ทัน เฟือง พวกเธอต้องไม่ลืมนะว่าจุดประสงค์ของการมาเล่นที่นี่ไม่ใช่เพื่อให้คนชื่นชม แต่เป็นเพราะเรามาเพื่อฝึกฝนการเล่นต่อหน้าฝูงชน แม้ไม่มีใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว เราก็จะต้องเล่นให้จบรายการ แล้วโค้งให้ความว่างเปล่าด้วยใบหน้าอิ่มเอิบที่ได้ทำหน้าที่จบสิ้นสมบูรณ์ เอาล่ะ คืนนี้ผมอยากให้กำลังใจเธอสองคน เราไปกินน้ำเต้าหู้กับขนมปังปิ้งกันเถอะ” เด็กวัยรุ่นทั้งสองมองหน้ากัน  เขาลุกเดินนำหน้า ร่างผอมสูงดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังเหยียดชัน เฟืองลุกตาม วางกล่องไวโอลินลงในตะกร้าหน้ารถจักรยาน เอายางรัดกันตก จูงรถก้าวตามอาจารย์ของเธอไปช้าๆ เฝ้าถามความเข้าใจเกี่ยวกับดนตรีอย่างเด็กน้อยหิวกระหายขนมหวาน มินห์ทันตะโกนตามหลัง เขาหันไปมองเห็นเด็กหนุ่มชูย่ามที่ลืมไว้บนม้าหินขึ้น อึดใจเดียว ทันก็ปั่นจักรยานสะพายกีตาร์บนไหล่ตามมา ย่ามคล้องอยู่ที่คอ สีหน้ายิ้มพราย เขากับเฟืองหยุดรอทัน กล่าวขอบใจแล้วรับย่ามมาไว้กับตัว จากนั้นก็ค่อยเดินคุยกันไปจนถึงย่านของกินที่คึกคัก .............. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:07:33 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อากิระรู้ว่าเธอชอบดอกไม้ เขาแวะซื้อดอกคาร์เนชั่นมาช่อหนึ่ง ผูกริบบินงามตา ผลักประตู เสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งเช่นเคยแล้วตามด้วยคำทักทายอันไพเราะเหมือนเสียงน้ำเซาะตลิ่งในลำธารใสสะอาดเงียบสงบ “คุณอากิระมาทุกวัน ลำบากแย่เลยนะคะ” เขาไม่ตอบ กลับยื่นช่อดอกไม้ให้พร้อมใบหน้าแดงซ่าน เธอจ้องมอง ดวงตากลมฉายแววไม่พอใจออกมา แต่แล้วก็รีบขจัดออกไปเมื่อคำนึงถึงมารยาทอันดี กล่าวคำขอบคุณแล้วนำคาร์เนชั่นช่อนั้นไปไว้ในครัว ออกมาอีกทีพร้อมกาน้ำชาและขนมหวาน เชื้อเชิญเขาให้นั่ง บนโต๊ะมีกระดาษปึกหนา กำลังถูกเปิดอ่านอย่างประณีตค้างอยู่ ดูจากสภาพของมันคงผ่านการเปิดมานับครั้งไม่ถ้วน หญิงสาวรีบเก็บบันทึกจากแดนไกลราวกับไม่สมควรที่จะเผยเรื่องราวต่อหน้าคนนอกอย่างอากิระ คงเป็นเอกสารอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มเดา แต่ไม่ติดใจสงสัย เขายกถ้วยชาดื่มตามด้วยขนมโอฮางิหนึ่งคำ รู้สึกเป็นกันเองกว่าทุกครั้ง “คราวหลังขอความกรุณา..อย่าเอาดอกไม้มาให้ฉันอีกนะคะ” ราวกับยากลำบากกว่าประโยคนั้นจะผ่านริมฝีปากออกมาได้ อากิระหัวเราะน้อยๆ ยกมือแตะท้ายทอย ทำหน้าเหมือนขอโทษ “หากไม่ชอบ ผมก็จะไม่ทำอีก” “เปล่า เอ่อ..ไม่ใช่นะคะ” เธอรู้สึกตกใจ แต่แล้วก็กลับสำรวมดังเดิม เมื่อถามถึงชิซึกะ ชายหนุ่มก็สามารถดึงความประหม่ากลับมาแล้วบอกว่าพี่สาวกลับไปเมืองนารา แต่ก็จะมาอีกในสามสี่วัน เธอพยักหน้ารับรู้แล้วผินมองออกนอกหน้าต่าง ช่างงดงาม..อากิระรำพึงพร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าว ก่อนนี้ เมื่อเอ่ยนามโนริโกะ คาวาชิม่า เขาจะรู้สึกทึ่ง ศรัทธา และยอมศิโรราบกระทั่งหน้าปกซีดี เขาสะสมผลงานทุกชุดของเธอ หนังสือทุกเล่มที่มีภาพและบทความเกี่ยวกับสาวน้อยคนเก่ง ติดตามการแสดงของโนริโกะทุกครั้งเมื่อมีโอกาส เธอจำไม่ได้หรอกว่าเคยเซ็นชื่อบนปกอัลบั้มให้เขาไปแล้วถึงสามครั้ง แต่ถึงอย่างไร อากิระก็ยังรู้จักอยู่ในโลกของความเป็นจริง ความโดดเด่นของสาวน้อยท้าทายให้เขาเร่งฝึกฝีมือ เก็บตัวซุ่มซ้อมเหมือนปิศาจสิงสถิตใต้บาดาล บางแวบของจิตใจโดยเฉพาะเมื่อยามท้อแท้ เขายังเคยนึกชิงชังใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตากลมแป๋วบนปกซีดีที่เขาตั้งวางบนโต๊ะอ่านหนังสือตลอดเวลา ยิ้มเริงร่าเหมือนดอกไม้แรกผลิ..สดใส อ่อนวัย อยู่เหนือขั้นตอนของความทุกข์ลำบากจากการฝึกฝนทั้งมวล เธอทำท่าเหมือนกับเกิดมาพร้อมกับนิ้วสุดวิเศษ ไม่จำเป็นต้องขับเคี่ยวเหมือนอย่างคนอื่น ๆ ยิ้มนั้นเยาะหยันผู้อ่อนด้อย ราวเจ้าหญิงตัวน้อยๆผู้อุดมทรัพย์สมบัติโดยไม่ต้องทำงานสักอย่าง ช่างไม่ยุติธรรม..ความน้อยเนื้อต่ำใจผันบันดาลโทสะ ฉวยปกซีดีขว้างใส่ผนังห้องจนแตกร่วงกับพื้น วินาทีนั้นเอง อากิระรู้สึกผิดจนน้ำตาไหล คลานลงไปหยิบชิ้นส่วนปกซีดีกับภาพนักกีตาร์ผู้งดงามนั้นมาปะติดปะต่อ ใบหน้าในภาพอ่อนหวานและยังคงยิ้มให้เขา ความรู้สึกอบอุ่นละมุนละไมก้าวเข้ามาโอบกอดหัวใจชายหนุ่ม บรรจงจูบรูปนั้นอย่างสำนึกเทิดทูน โนริโกะจัง..ผมขอโทษ ผมจะไม่มีวันทำกับคุณอย่างนี้อีก..เขาร้องไห้เกลือกกลิ้งกับพื้น หลังจากวันนั้น เขาวางเธอไว้บนที่สุดของหัวใจ และตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้ฝึกฝนการเล่นจนพัฒนาก้าวไกลกว่าเดิมหลายเท่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภาพหน้าปกซีดีของโนริโกะ คาวาชิม่า ถูกสานสร้างด้วยจินตนาการอันรัดเร้าผูกพัน ไม่มีวันเสื่อมคลาย “ฉันเป็นคนเลว” จู่ๆ เธอก็หันกลับแล้วโพล่งออกมา ทำเอาอากิระสะดุ้งเฮือก หญิงสาวทำเป็นไม่เห็นแล้วพูดต่อ “พ่อสร้างให้ฉันเติบโตทางความคิดและทักษะการเล่นดนตรี แม่สร้างสำนึกของกุลสตรีญี่ปุ่นและการเสียสละเพื่อครอบครัว แต่ฉันกลับเป็นผู้ถือดาบ ฟาดฟันทุกอย่างพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี ฉันในวันนี้ เป็นคนละคนกับนักกีตาร์ที่คุณคาดหวังจะสนทนาด้วย การมาหลายต่อหลายครั้งของคุณและคุณชิซึกะ ต้องพบกับความผิดหวัง ฉันรู้สึกผิดจริงๆค่ะ” เธอก้มหน้า ใบหน้าหมองคล้ำ กระนั้น อากิระก็ยังมองว่างาม โค้งรูปหน้า ผ่านนวลแก้ม รับกับปลายคางเล็กๆ ลำคอเรียวระหง ลาดลงมาที่ไหล่แบบบางภายใต้เสื้อไหมพรมสีขาว..ชายหนุ่มรู้สึกคอแห้ง เสยกถ้วยชาดื่มอึกใหญ่ “คนเลวไม่อาจเป็นแรงบันดาลใจให้ผมได้หรอกครับ คุณโนริโกะ แล้วผมก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบตัวจริงของคุณ ปัญหาทางครอบครัว ผมพอได้ทราบมาเหมือนกันจากพี่ชิซึกะ ซึ่งก็ต้องขอโทษแทนเธอที่ปากสว่าง ผมเข้าใจ จะไม่ขอวิพากษ์วิจารณ์ แต่โดยส่วนตัวนั้น เห็นว่าคุณทำถูกต้องแล้ว” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มเพื่อแสดงความขอบคุณ เปลี่ยนหัวข้อสนทนา คะยั้นคะยอให้อากิระกินขนมโอฮะงิอีกอัน ชายหนุ่มชมฝีมือเขียนภาพสีน้ำของหญิงสาวโดยเทียบกับของเขาเมื่อสมัยเรียนประถมว่าแย่มาก แม้แต่รูปหมา ครูก็ยังเข้าใจว่าเป็นเก้าอี้ “ตายจริง คุณวาดยังไงกันนะ อยากเห็นจังเลย” หญิงสาวหัวเราะคิก อากิระรู้สึกดี เสียงของเขาจึงดังขึ้นอย่างร่าเริงโดยไม่รู้ตัว “แล้วยังรูปบ้านที่มีปล่องไฟ มีแต่คนว่าเหมือนโรงงานช็อคโกเลตของชาร์ลี” “จริงเหรอคะ..แย่จัง” “ถ้าคุณเห็นผลงานผมในตอนนั้น คงได้หัวเราะกลิ้ง” “ไม่มีทางค่ะ” “ในชีวิต ก็เห็นจะมีแต่กีตาร์เท่านั้นแหละครับ ที่ผมพอจะลึกซึ้งกับมันได้ แต่ก็คงไม่ก้าวหน้าไปกว่านี้แล้ว” เขาลดเสียงลงคล้ายตัดพ้อ เธอเริ่มรู้สึกสงสาร ยื่นมือไปแตะแขนชายหนุ่มเพื่อให้กำลังใจ “ไม่หรอกค่ะ คุณอากิระต้องเป็นนักกีตาร์ที่ดีในอนาคต ฉันเชื่ออย่างนั้น อย่าท้อนะคะ” อย่างไม่น่าเชื่อ ชายหนุ่มฉวยมือหญิงสาวไปกุมแน่น ดวงตามีน้ำเอ่อ เธอตกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าชักมือกลับ “คุณโนริโกะ คุณเป็นนางฟ้าสำหรับผมจริงๆ ขอบคุณมากครับ” ........... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:08:02 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:31:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดึกสงัด ลมหนาวเสียดช่องหน้าต่างหวีดหวิว ไผ่ลู่ลมกราวเหมือนเสียงทะเล พ่อนอนถัดออกไปบนเตียงไม้เล็ก ๆ  เขานอนจ้องความมืดบนเพดาน นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ภาพผุดขึ้นในสมองสลับซับซ้อนไม่เรียงลำดับ นากุ้ง ท้องทะเล เรือประมง โรงอาหารในวิทยาลัย วันแข่งขันอันน่าตื่นเต้น มิตรสหายมากมาย สมาน สุชัย โจ้ รุ่นน้องที่แสนดี ประสงค์ นิดา..ไอลดา ท่าน้ำวาสุกรีกับตะวันยอแสง สะพานกรุงธนคร่อมเรือนร่างแม่น้ำเจ้าพระยา คำสัญญา..กับหญิงสาวต่างชาติต่างเผ่าพันธุ์ ทว่าเป็นผู้ที่เขาปรารถนารวมวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวไปชั่วปาวสาน โนริโกะ.. นอนไม่หลับ ชันกายลุกขึ้น เดินด้วยปลายเท้าแผ่วเบาออกจากห้อง จุดเทียนไขด้วยไม้ขีดไฟ หยดน้ำตาเทียนลงบนจานกระเบื้องแล้วตั้งส่วนฐานลงบนน้ำตาอีกที วางจานลงบนโต๊ะทำงานของพ่อ เปลวเทียนนิ่งสงบ ระวังไม่ให้แสงเล็ดรอดเข้าไปในห้องด้านใน มองแสงเทียน ทำใจให้อยู่ในสภาวะเดียวกัน เอื้อมหยิบย่าม เปิดออก ควานหาสมุดโน้ต ไม่เจอ! รื้อดูใหม่ ค้นทุกอย่างออกมาจนย่ามว่างโหวง สมุดหายไปแล้ว! ใจร้อนรน ลุกขึ้นโดยไม่ทันระวัง เสียงพ่อกระแอมพลิกตัว เขาได้สติ นั่งลง คิด..ย่ามติดตัวเขาตลอดเวลา เมื่อช่วงบ่ายก็ยังเอาสมุดมาเขียนงานต่อ ที่ไหนกัน..ท่าน้ำ หรือว่าร้านกาแฟ คงเป็นร้านกาแฟ แล้วจากนั้น เดินไปท่าน้ำ พบกลุ่มนักท่องเที่ยวคนไทย ไม่มีตรงไหนน่าสงสัย..เดินต่อไปยังจัตุรัส นั่งดูเฟืองกับทันเล่นดนตรี ยังจำได้ว่าเอามาเปิดดูชั่วขณะหนึ่งเพื่อแก้ไขบางส่วน สองคนเล่นเพลงจบ ไปกินน้ำเต้าหู้.. ทัน ชูย่ามขึ้น ตะโกนร้องเรียก! เขาลืมวางย่ามไว้บนม้าหิน คงตกอยู่แถวนั้น! สิบนาทีต่อมา ร่างสูงเดินรีบเร่งเดียวดายบนถนนเลียบแม่น้ำซงเฮือง มุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ห่างออกไปเกือบสองกิโลเมตร อากาศหนาวเหน็บ อุณหภูมิสิบองศาเซลเซียส มีเพียงเสื้อยืดบาง ๆ กับกางเกงยีนขายาวเก่า ๆ หากแต่ใจของเขากลับรุ่มร้อนกระวนกระวาย ........... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:08:34 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “พี่ชิซึกะ คิดถึงจังเลย” เธอร้องดีใจเหมือนเด็ก เมื่อเห็นหญิงสาวแต่งกายด้วยสเว็ตเตอร์สีฟ้า ก้าวเข้ามาในร้านกาแฟตามนัด “ขอโทษนะจ๊ะ โนริโกะจัง พี่แวะไปห้องสมุดมาหน่อย กำลังค้นคว้าเรื่องราวของซุมิโยชิ งุเค กับภาพเขียนวิถีชีวิตของเกียวโตในศตวรรษที่ 17” บริกรหญิงในชุดสะอาดตาเข้ามา หล่อนสั่งกาแฟ หันถามเธอว่าต้องการอะไรเพิ่มไหม หญิงสาวสั่นหน้ายิ้ม ชี้ให้ดูตรงหน้า ช็อคโกเลตร้อนยังอยู่ค่อนถ้วยใบโต “คุณอากิระเป็นยังไงบ้าง” เธอถาม “สบายดี แต่ออกจะซึม ๆ ไปหน่อยช่วงนี้ ทำท่าอย่างกับคนมีความรัก” หล่อนชายตาสังเกตสีหน้า เธอแก้มแดงขึ้นมาเล็กน้อย แต่กลบเกลื่อนด้วยการยกถ้วยช็อคโกเลตร้อนขึ้นดื่ม ทั้งสองคุยกันเรื่องวรรณกรรมอีกเช่นเคย อิโต ชิซึกะ มีความรู้หลากหลาย เหมือนพี่คิโยชิ..เธอเปรียบเทียบในใจ ในเรื่องหนังสือ เธอเป็นผู้ถามอย่างกระตือรือร้น แต่หากชิซึกะถามเรื่องดนตรีบ้าง เธอกลับเงียบขรึมและมีใบหน้าที่รู้สึกผิด หล่อนจึงพยายามหลีกเลี่ยงประเด็นให้ข้องเกี่ยวกับดนตรีน้อยที่สุด โดยเฉพาะดนตรีคลาสสิก แม้ยังสงสัยอยู่ครามครัน “ปีใหม่นี้ น้องไม่กลับบ้านแน่เหรอจ๊ะ” หล่อนจิบกาแฟ ร่างกายอุ่นขึ้นมาบ้าง หญิงสาวตรงหน้าอึ้งไปพักใหญ่ “ทุกปี ครอบครัวเราจะอยู่กันพร้อมหน้า รอฟังเสียงระฆังโจยะ โนะ คาเนะ ด้วยกัน กินซุปโอโซจิ กับสาเกโอโตโสะ พอเช้าวันที่หนึ่ง พ่อจะพาไปนมัสการศาลเจ้า ไปฟังดนตรีพื้นเมือง ตกเย็นน้องจะเล่นกีตาร์กับพ่อ เราต่อเพลงกันแบบง่ายๆ กินบะหมี่ฝีมือแม่จนอิ่มตื้อ แต่ว่าปีนี้..น้องกลายเป็นคนนอก น้องไม่มีบ้าน..ไม่มีครอบครัว พ่อยังโกรธน้องไม่หาย พี่จ๋า..หากเป็นพี่ พี่จะทำยังไงคะ” เธอตอบแล้วถามกลับอย่างเศร้าสร้อย ชิซึกะย้ายไปนั่งฝั่งเดียวกับเธอ โอบกอดร่างแบบบางไว้ราวกับตัวเองเป็นมารดา “ไม่มีพ่อคนไหนเกลียดลูกตัวเองหรอกนะจ๊ะ น้องโทรไปหาท่านบ้างหรือเปล่า” หญิงสาวสั่นหน้า น้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นระริก “แล้วเรามั่นใจได้ยังไงว่าพ่อเขาโกรธ” หล่อนอมยิ้มให้กับร่างในวงแขน รู้สึกเอ็นดูอย่างที่สุด “พ่อโกรธแน่อยู่แล้ว น้องรู้จักท่านดี” “งั้นลองโทรไปถามแม่ดูสิ” หล่อนเสนออีกทางเลือกหนึ่ง “แม่ไม่บอกความจริง แม่บอกแต่ว่าพ่อเป็นห่วง แต่ไม่เคยบอกเลยว่าพ่ออยากให้กลับบ้าน แม่ซ่อนความรู้สึกเก่ง น้องเพิ่งโทรไปหาท่านเมื่อเช้า อวยพรวันคริสต์มาส แม่บอกว่าปีนี้อากาศหนาว อยู่ทางนี้ให้ระวังสุขภาพด้วย พี่ดูสิคะ..แม่ไม่เรียกให้น้องกลับบ้านเลย” แล้วเธอก็ร้องไห้ซุกอกชิซึกะ หล่อนปล่อยให้สาวน้อยร้องจนพอใจ ค่อยๆ ขืนร่างออก จ้องมองใบหน้าและดวงตาที่บวมช้ำ “ถ้างั้นเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะต้องอยู่โดยไม่มีครอบครัว เรียนรู้ความโดดเดี่ยวโดยไม่หวั่นไหว เอ็กซิสเทนเชียลลิสม์แบบซาร์ตร์ อย่างที่น้องอ่านยังไงล่ะจ๊ะ” หล่อนทำเสียงหนักแน่นจริงจัง ทว่าอ่อนหวานอบอุ่น เธอรู้สึกดีขึ้น ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา “เด็กขี้แย ถ้าเหงาขึ้นมาก็โทรหาพี่นะ อีกสองเดือนพี่ก็จะได้ย้ายมาอยู่เกียวโตแล้ว หรือไม่ก็นัดคุยกับอากิระบ้างก็ได้” หญิงสาวพยักหน้า เอามือปาดน้ำตา ไม่ทันฟังช่วงท้ายประโยค เธอสนิทสนมกับชิซึกะค่อนข้างเร็ว อาจเป็นเพราะความคิดและรสนิยมใกล้เคียงกัน ที่สำคัญ ชิซึกะมีความเป็นผู้ใหญ่ ขณะที่เธอยังมีความเป็นเด็ก อยากมีพี่สาว อยากมีไออุ่นให้อิงแอบ อยากใกล้ชิดความเป็นแม่..ยามค่ำคืน ทั้งสองโทรศัพท์หากันเสมอ คุยทุกเรื่องให้ชิซึกะแบบเปิดอก กระทั่งเรื่องของหัวใจที่เธอทิ้งไว้ในประเทศหนึ่ง ในความรู้สึกของชิซึกะ โนริโกะเป็นหญิงสาวที่เติบโตมาพร้อมอุดมคติแบบคนรุ่นใหม่ พึ่งพาตัวเอง มีความสามารถโดดเด่น ทั้งพรั่งพร้อมด้วยรูปสมบัติกับความฉลาดเฉลียว เธอจะไม่ทนวัฒนธรรมแห่งการกดขี่ทุกรูปแบบเหมือนอย่างสาวญี่ปุ่นรุ่นก่อน และผู้หญิงอย่างเธอ พร้อมจะตายได้เพื่อความรัก โนริโกะมีความรัก หากแต่รักนั้นหลุดลอยจนใจแหลกสลาย กระนั้น หัวใจก็ยังเฝ้าหวัง หวังว่า ความรักที่พรากจากไป อาจกลับมาได้สักวันหนึ่ง ชิซึกะนึกถึงตัวเอง หล่อนยังโสดทั้งที่รูปร่างหน้าตาก็ดูดี รักแรกพบ..เขาจากไปเมื่อหลายปีก่อน หล่อนคิดว่าควรจะรอจนปล่อยไมตรีที่ชายอื่นยื่นให้ทิ้งไปหลายครั้งหลายหน จนเมื่อรู้ข่าว เขาคนนั้น..รักครั้งแรก เขาแต่งงานกับผู้หญิงอื่นไปตั้งนานแล้ว โดยไม่บอกให้หล่อนรู้สักนิด “ได้ข่าวคนเขียนบันทึกซากุระของน้องบ้างหรือยัง” เธอรู้ว่าหล่อนหมายถึงใคร หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ “รู้มั้ยจ๊ะ เมืองไทยน่ะ มีดอกไม้สีสดสวยอยู่มากมาย” เธอรู้อีกนั่นแหละ และนึกถึงหน้าหวานๆ ของไอลดา “แล้ว..” หล่อนอ้ำอึ้ง “คะ?” “น้อง..คิดยังไงกับอากิระบ้างจ๊ะ” คำพูดนี้ช่างจู่โจม เธอรู้สึกผงะ “ไม่ เอ่อ..ไม่รู้ค่ะ” หล่อนยกมือกอดอก ทำท่าครุ่นคิด “แต่อากิระเขาจริงจังมากเลย พี่วิตกว่า เขา..” “พี่คะ!..กรุณาเถอะค่ะ” เธอขัดขึ้น สีหน้ากระอักกระอ่วน ชิซึกะรู้ทันทีว่าสถานการณ์นี้ยังไม่เหมาะ หล่อนยิ้ม เอื้อมจับมือหญิงสาวตรงหน้า “โนริโกะจัง บ่ายนี้ ไปเป็นเพื่อนพี่หาซื้อกิ่งสนคาโดมัทซึ หน่อยได้มั้ย” ............ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:09:03 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตีสี่ ริมฝั่งซงเฮือนอันมืดมิด ร่างหนึ่งเดินลากเท้ามาหยุดนิ่งตรงท่าน้ำ เมื่อยล้า อ่อนแรง ทรุดนั่งกับพื้นคอนกรีต หอบหายใจคล้ายคนสิ้นหวัง ไม่มี..คงถูกใครหยิบไปเสียแล้ว..เขาไม่คิดว่าลมอาจพัดพาเอาสมุดเล่มขนาดนั้นปลิวไปไหนได้ไกล สมุดโน้ต ของไร้ค่าสำหรับคนนับล้าน แต่มีค่ากับเขายิ่งกว่าทรัพย์สมบัติประดามีในโลก เพลงสำคัญที่พากเพียรเขียนไว้ยาวนาน เพลงที่เขาต้องการบอกเล่าเรื่องราวแห่งชีวิตอันมีทั้งสุขสมและขมขื่น เพลงแห่งความรัก..ความรักของหนุ่มไทยกับสาวแดนซากุระผู้สูงส่งและโดดเด่น มันถูกเริ่มต้นด้วยเหตุบังเอิญกับพรหมลิขิตที่เขาพร่ำขอบคุณสวรรค์ทุกค่ำเช้า และพรากร้างลาจากกันราวเป็นการเล่นสนุกของเทพใจร้ายบนฟากฟ้าผู้อยากเห็นใบหน้าอันทุกข์เศร้าโศกตรมของชายผู้สูญสิ้นทุกอย่าง เขาเขียนเพลงท่ามกลางความเจ็บปวด เขียนระหว่างเดินทาง ประดิดประดอย ตกแต่งอย่างประณีตบรรจงสมบูรณ์แบบ ไม่มีเพลงไหนที่เขาทุ่มเทชีวิตจิตใจให้เสมือนเพลงนี้ เขานึกถึงครั้งที่ลุงสาย ชายชราขี้เมาและขี้ขโมยหากแต่มากด้วยน้ำใจ เคยเก็บกวาดผลงานทุกชิ้นทุกแผ่นที่เขาเพิ่งเขียนเสร็จทิ้งในกองไฟด้วยความไม่รู้ เพราะอยากช่วยทำความสะอาดบ้านยามเขาเจ็บป่วย เหมือนถูกฟาดด้วยกำปั้นแห่งความการุณย์จนล้มทั้งยืน มึนงง เจ็บปวด แค้น เสียดาย แต่จะทำอะไรได้กับใบหน้าซื่อๆ ที่ยิ้มกว้างเห็นฟันหลออย่างจริงใจนั้น นอกจากขจัดความรู้สึกย่ำแย่ทิ้งไป แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนใหม่ตามคำแนะนำของสหายชาวรัสเซีย แต่นั่นไม่เหมือนกัน..สำหรับเพลงนี้ มันไม่มีความรู้สึกรับได้ถึงความสูญเสียแม้แต่น้อย.. อากาศหนาวจนฟันสั่นกระทบ หมอกขาวเอื่อยอ่อยลอยมาทุกทิศทุกทาง บดบังถนน ต้นไม้ และสายน้ำ บดบังกระทั่งแสงไฟริมทางสีอุ่นจนดูซีดเซียวไร้ชีวิต เขาซุกร่างตัวเองไว้ในอ้อมแขน สั่นเทา หดหู่ ไม่มีกระจิตกระใจพาตัวกลับเรือนพัก .............. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:09:39 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 29 ธันวาคม ท้องฟ้ามีหิมะโปรยปราย สีขาวของมันเข้ามาแทนสีแดงหวานเศร้าของใบไม้ที่ร่วงโรยในฤดูก่อน ถนนสงบ ไม่พลุกพล่านเต็มไปด้วยผู้คนอย่างมหานครโตเกียว ยิ่งใกล้ปีใหม่ เมืองเกียวโตยิ่งเงียบเหงา ร้านค้าหลายแห่งเริ่มปิดทำการ เหลือเพียงร้านเร่กับร้านสะดวกซื้อบางแห่งซึ่งยังคงความคึกคักไว้ได้อยู่บ้าง เธอเลือกสินค้าตามต้องการเพื่อเตรียมไว้สำหรับวันสิ้นปีอันอ้างว้าง เข็นรถเล็กๆ เดินไปตามทางเดินขนาบด้วยชั้นวางสินค้านับร้อยชนิด หยิบเส้นอุด้ง สาหร่ายทะเล เครื่องปรุงสองสามอย่าง ใส่รถเข็น ซื้อเค้กสองชิ้น ให้ตัวเองชิ้นหนึ่ง ส่วนอีกชิ้นเผื่อไว้ ตรงไปจ่ายเงิน นึกขึ้นได้ว่ากาแฟหมด ย้อนกลับไปซื้อใหม่ ยืนรอพนักงานแพ็คห่อสุญญากาศ มีเสียงทักทายดังขึ้นจากข้างหลัง “คุณโนริโกะ โชคดีจังที่ได้เจอ” เธอหันไปพบว่าเป็นอากิระ แจ็คเก็ตหนังของเขาดูรุ่มร่ามไปนิด ไม่เหมาะกับบุคลิกท่าทางของชายหนุ่มผู้เป็นครูสอนดนตรีเลย มือข้างหนึ่งหิ้วตะกร้า ในนั้นมีเหล้าสาเกอยู่หลายขวด เธอโค้งให้เขาแล้วทักทายตอบ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา “คืนนี้มีคอนเสิร์ต ซิมโฟนีหมายเลขเก้า ของ เบโธเฟน ผมตั้งใจจะไป คุณ เอ่อ..คุณพอจะมี เอ่อ คือ..ผมอยากจะชวนคุณไปดูด้วยกัน” อีกครั้งที่ชายหนุ่มยกมือเกาท้ายทอย เธอเบือนหน้า ไม่ใช่เพราะเรื่องการชวนอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ใช่เพราะรู้ถึงเจตนาชายหนุ่ม แต่เป็นเพราะคอนเสิร์ตดังกล่าว คอนเสิร์ตที่จัดขึ้นเพื่อเล่นซิมโฟนีหมายเลขสุดท้ายของลุดวิก ฟาน เบโธเฟน ซึ่งเป็นธรรมเนียมที่จัดขึ้นทุกปีมานับทศวรรษ คอนเสิร์ตที่บรรเลงโดยวงเกียวโตจูเนียร์ซิมโฟนีออร์เคสตร้าและคณะนักร้องประสานเสียง ซึ่งมีวาทยกรรับเชิญเพียงหนึ่งเดียว คือ ศาสตราจารย์ คาวาชิม่า ฮิเดยูกิ “ฉัน..” เธอไม่รู้จะพูดอะไร “คุณพ่อของคุณคงดีใจ หากลูกสาวที่ไม่ได้เจอกันตั้งปีไปนั่งดู” อากิระยิ้มพราย ไม่มีอะไรลึกซึ้งในความคิดนอกเสียจากอยากเป็นผู้ประสานรอยร้าวของสองพ่อลูก และหากสำเร็จ เขาก็อาจได้รับการพิจารณาจากหญิงสาวผู้เปรียบเป็นนางกลางใจมานานหลายปี “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ” เธอก้มหน้า พูดเบาเหมือนเสียงกระซิบ ชายหนุ่มหน้าตื่น รีบวางตะกร้าเหล้าสาเก ถือวิสาสะจับแขนหญิงสาว “จริงเหรอครับ จู่ๆ อากาศก็หนาวกะทันหัน คงเป็นไข้หวัดกระมัง” “คงงั้นแหละค่ะ” เธอตอบส่งๆ ค่อยๆ ดึงแขนตัวเองออก อากิระเปลี่ยนมาใช้หลังมืออังหน้าผาก “ไม่มีไข้นี่ คงอ่อนเพลียมากกว่า ไปหาอะไรดื่มกันไหมครับ ผมเลี้ยงเอง” เธอรับห่อกาแฟจากพนักงานใส่รถ ทำท่าว่าจะเข็น “ขอบคุณค่ะ แต่ ฉันอยากกลับบ้านมากกว่า” อากิระก้มหยิบตะกร้า ก้าวเท้าตามประกบ “งั้นผมไปส่งนะครับ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณและปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่ชายหนุ่มไม่มีทางเลิกราง่ายๆ “แค่ไปส่งเท่านั้น กรุณาเถอะครับ ปีใหม่นี้ผมเองก็อยู่คนเดียว นั่งกินเหล้าคนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ไม่มีเพื่อนซักคน วันนี้ได้พบคุณ ผมดีใจจริงๆ นะครับ ขอแค่ให้ผมไปส่งเป็นเพื่อนจนถึงบ้าน แค่นั้นเอง จริงๆ” แค่นั้นจริงๆ นะ..เธอถามย้ำ เขารับคำหนักแน่น แล้วดีใจจนตัวลอยเมื่อคนที่เขาหลงรักพยักหน้ายินยอม พ่อจะมาคืนนี้ มานำบทเพลงของเบโธเฟนให้ล่องลอยไปสู่ทุกอณูอากาศอันเหน็บหนาวในเกียวโต ฉันอยากพบพ่อ ท่านสุขภาพไม่ดี มีโรคประจำตัวต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่เรื่อย พ่อชอบให้ฉันดูแล ชอบให้ฉันอยู่ใกล้ๆ ยามนอนแบบบนเตียง ในเวลาปกติ พ่อเป็นคนหยิ่ง แลดูมีพลังเต็มสองไหล่อันกว้าง หน้าผากของท่านสูง มีสติปัญญาล้ำลึกสมกับเป็นนักวิชาการดนตรีคนสำคัญของญี่ปุ่น แต่เมื่อล้มป่วย พ่อดูเหลือตัวนิดเดียว ร่างที่เคยแกร่งกำยำกลับผ่ายผอมจนฉันใจหาย พ่อเคยบอกว่า ยาอะไรก็ไม่ทำให้ท่านดีขึ้น ยกเว้นเพียงให้ฉันอยู่ข้างท่านนานๆ แล้วพ่อก็ดีขึ้นทุกครั้งจริงๆ วันที่ฉันหนีงานแต่ง ฉันฉีกหน้าของพ่อไม่เหลือชิ้นดี ทำลายเกียรติยศของท่านจนยับเยิน แม่บอกว่าพ่อต้องไปขอขมาครอบครัวยามาโมโตะ ตลอดจนผู้มาร่วมงานซึ่งล้วนแต่เป็นคนในแวดวงวิชาการระดับสูง หลังจากวันนั้นพ่อก็ได้แต่นิ่ง เหม่อมองท้องฟ้า พ่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่พูดถึงเรื่องงานแต่ง ไม่ถามว่าฉันไปไหน ไม่..แม้แต่จะเอ่ยชื่อฉันให้คนอื่นฟัง จู่ๆ น้ำตาก็ไหล เธอยืนกอดอกหนาวสั่นระหว่างรออากิระเข้าคิวจ่ายเงิน ไม่นานชายหนุ่มก็วิ่งเหยาะๆ ออกมาจากฝูงลูกค้า สองมือมีห่อข้าวของพะรุงพะรัง ใบหน้ายิ้มสดชื่น “มาแล้ว นี่ครับ ผมซื้อส้มมาฝากคุณด้วย..” เขาชะงักเมื่อเห็นเธอร้องไห้ แม้ฝ่ายหญิงจะรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มกับคำขอบคุณ “คุณโนริโกะ..” เว้นช่วงอยู่นานเพื่อเรียบเรียงคำพูด “มีอะไรที่ผมพอจะช่วยคุณได้บ้างไหม เรื่องอะไรก็ได้ บอกมาเลย ผมทำได้ทุกอย่าง แค่อยากช่วยคุณ” เสียงของเขานุ่มทุ้มน่าฟัง เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริง หญิงสาวเบือนหน้าหนี ไม่พูดอะไร นิ่ง นัยน์ตาเหม่อจ้องปุยหิมะด้านนอกประตูกระจก เธออาจมองไปไกลกว่านั้น อาจมองเห็นตัวเอง ถูกฝังทั้งเป็นกลางความขาวโพลน รอบตัวไม่มีใคร ไม่มีเลย..สักคนเดียว ปล่อยน้ำตาร่วงเผาะ หยดแล้วหยดเล่า ร่างสมส่วนในชุดเสื้อกันหนาวสีครีมเริ่มสั่นน้อยๆ แล้วค่อยๆ มากขึ้นราวต้องพายุแห่งความเดียวดายที่ประเดประดังเข้ามาอย่างโหดร้ายทารุณ สองแก้มเปียกเป็นทาง ส่งเสียงสะอื้นฮักจนตัวไหว ชายหนุ่มสงสารจับใจ นี่น่ะหรือ.. นี่หรือคือโนริโกะ คาวาชิม่า ผู้ยิ่งใหญ่.. เจ้าหญิงแห่งเสียงดนตรี.. แท้จริงก็เป็นเพียงเด็กสาวผู้อ่อนแอ เปราะบาง.. ไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ เลยสักนิด.. ดึงร่างเธอเข้ามากอด ไออุ่นที่ได้รับ เปิดทำนบแห่งความอัดอั้น หญิงสาวปล่อยเสียงโฮออกมาโดยไม่สนสายตาใครต่อใครในร้าน ที่พากันหันมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ............ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:10:38 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “รู้ไหม ว่าทำไมคนเวียดนามถึงไม่ค่อยเจ็บป่วย” หมอเลืองเปรยขึ้นลอยๆ ขณะจัดยาแผนโบราณ เคราสีขาวดูบางเบาเหมือนควันบุหรี่ แก้มตอบ ตาเล็กหรี่ ทว่ายังมีพลัง อายุแปดสิบหกปีทำให้หมอผ่านประสบการณ์ชีวิตมาโชกโชน สงครามกู้ชาติ ปลดปล่อยพันธนาการจากฝรั่งเศส สงครามกับอเมริกัน สงครามกับกองทัพเขมรแดง เลือดข้นรินหลั่งเป็นสายราวจะตักอาบได้ไม่รู้หมด มากเสียยิ่งกว่าธารน้ำสะอาดๆ สำหรับดื่ม อดีตนายทหารผู้ทดท้อเบื่อหน่ายโชคชะตาที่มีแต่การเข่นฆ่า เมื่อถึงคราวสงบ หมอเลืองวางปืนโดยถาวรและหันมาจับตำราแพทย์อย่างคร่ำเคร่ง การเรียนรู้อันหนักหน่วงจริงจังช่วยให้ลืมภาพสงครามหฤโหดได้บ้าง เขาเดินทางจากเหนือจรดใต้ แสวงหาเคล็ดยานานาขนาน และมาจบลงที่เมืองเว้ เมืองแห่งสายน้ำอันชื่นหอมจรุงใจ ชายชราถามซ้ำประโยคเดิม ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่มคนไทย ผู้นั่งหลังโค้งงอบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กในร้าน เฟืองนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างๆ เท้าคางรอฟังตาของเธอเหมือนอยากรู้คำตอบทั้งที่มิได้เป็นผู้ถูกถาม “ก็เพราะคนเวียดนามทำงานหนัก เรายากจน จึงต้องทำงานมากกว่าคนไทยถึงสองเท่า การทำงานหนักคือการปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่งในวิถีเซน เราทุ่มเท มุ่งมั่น ถ่ายทอดพลังไปยังตัวงาน เหงื่อไหลโซมร่าง กล้ามเนื้อทุกส่วนถูกปลุกเร้าตื่นตัวจนแกร่ง พิษทางกายถูกขับออกพร้อมเหงื่อทางผิวหนัง ในขณะทำงาน ความคิดดีๆ ก็จะหลั่งไหลเข้าสู่หัวสมอง ความคิดแย่ๆ เสียๆ ก็ถูกขับไป อันนี้ก็คือการขับพิษทางจิต นอกจากนี้ คนเวียดนามยังกินแต่อาหารท้องถิ่นเป็นพื้น เราไม่ปรุงแต่งสรรหาจากแดนไกลให้มากเรื่องจนเกิดความแปรปรวนต่อระบบย่อยและอวัยวะภายใน และที่สำคัญ..” เขาเอื้อมรับยาเม็ดสีดำจากผู้เฒ่า กลืนลงคออย่างยากลำบาก เฟืองกลั้นหัวเราะแล้วส่งแก้วน้ำให้ “ที่สำคัญ คนเวียดนามรู้ว่าไม่ควรไปนอนเล่นตากลมเย็นๆ กลางดึกริมแม่น้ำต้นฤดูหนาว กับเสื้อยืดบางๆ เพียงตัวเดียว” คราวนี้ลุงหมอผินหน้ามา จ้องเขาด้วยแววตาคล้ายตำหนิระคนขบขัน สาวน้อยเฟืองช่วยตาเก็บเครื่องไม้เครื่องมือ สลับกับชำเลืองมองอาจารย์ของเธอด้วยความเป็นห่วงปนสงสัย ชายหนุ่มก้มคำนับหมอเลือง เอ่ยคำขอโทษด้วยเสียงแหบแห้ง ผู้เฒ่าลูบศีรษะเขาด้วยเมตตา ครู่หนึ่งก็เดินกลับเข้าไปยังห้องด้านใน “น่าเสียดายนะคะ อุตส่าห์เขียนแทบแย่” เสียงใสๆ ของเฟืองดังขึ้นมาบ้าง เธอมักอยู่ช่วยงานตาเสมอในวันหยุดเรียน และโดยเฉพาะในวันที่มีชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาคมสันมานั่งสนทนาหรือเขียนเพลงอยู่ที่ร้าน เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มให้แทนคำขอบคุณ เด็กสาวอยู่ในชุดเสื้อแขนกระบอกสีขาวกับกางเกงจีนสีน้ำเงิน ผมยาวถึงกลางหลังของเธอไหวไปมาตามลีลาของแผ่นหลังขณะทำงาน ดูงดงามคล่องแคล่วสมวัย “เป็นหนูคงไม่มีวันเขียนได้แน่ๆ” เธอหมายความตามนั้นจริงๆ ทุกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มขีดเขียนตัวโน้ตไหลลื่นต่อเนื่องบนบรรทัดห้าเส้น จนเกิดเป็นบทเพลงไพเราะ เฟืองจะรู้สึกทึ่งและศรัทธา ยิ่งหากได้เป็นผู้บรรเลงเพลงนั้นครั้งแรกก็จะยิ่งตื่นเต้น ตื้นตัน ภาคภูมิใจเป็นที่สุด “วันหนึ่ง เธอต้องทำได้จ้ะ เฟือง” เขาอ่อนเพลียด้วยพิษไข้ แต่ก็ผ่อนคลายไปกับความร่มรื่นอบอุ่นของร้านหมอเลืองในตรอกมังกรอันสงบ “คงต้องเกิดใหม่อีกสามหนมั้งคะ” เฟืองตอบ ไม่มองหน้าชายหนุ่ม เธอทำความสะอาดเสร็จพอดี พาร่างแบบบางอย่างสาวเวียดไปล้างมือ กลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าพันคอไหมพรมสีฟ้า คลี่ออกเป็นผืนยาว กลิ่นหอมของแป้งอบร่ำโชยชื่น ยื่นส่งให้ชายหนุ่มเร็วๆ ก่อนหันไปเสหยิบจับจัดชั้นหนังสือต่อ “ต้องให้ร่างกายอบอุ่นตลอดเวลา ไม่งั้นจะหายช้า” เธอพูด พยายามทำเสียงให้เคร่งขรึม เขามองตามเด็กสาว ผ้านุ่มๆในมือดูเหมือนถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่าง “เฟือง ขอบคุณมากนะ” เธอไม่แม้แต่จะหันมารับคำขอบคุณ หนังสือของตาโดนรื้ออย่างไม่มีเหตุผล หยิบเข้าหยิบออกจนคนจัดเกิดอาการว้าวุ่นใจ ในที่สุดก็เลิกจัด หันไปคว้าฝักบัว เดินไปที่บ่อน้ำ ตักมารดต้นไม้ในร้านจนชุ่มโชกเกินควร “พื้นเปียกแล้ว” เขาร้องเตือนเบาๆ เมื่อเห็นพื้นกระดานไม้เนืองนองด้วยน้ำที่ล้นจากถาดรองกระถาง “รู้แล้วค่ะ” เด็กสาวดูเหมือนหงุดหงิด เธอเอาฝักบัวไปเก็บ หยิบผ้ามาซับน้ำ แล้วตรงไปจัดชั้นหนังสือต่อ “อยากรู้จัง ว่าเพลงนั้นไพเราะขนาดไหน” เขาไม่ตอบ เพราะมัวเพลินกับอากัปกิริยาเจ้าอารมณ์ของสาววัยรุ่นซึ่งใช่จะเห็นได้บ่อยนัก “ขนาดยอมออกไปหากลางดึก อืมม์..ก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่ที่เสียใจจนเป็นไข้เนี่ยสิ..” โยนหนังสือเล่มสุดท้ายเข้าชั้นเหมือนกับหมดความอดทน ปราดเข้ามานั่งข้างๆ จ้องหน้าเขม็ง “อาจารย์เขียนเพลงนั้นให้ใครคะ” .............. แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 00:11:09 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ค่ำคืนแห่งเสียงดนตรี.. บทเพลงงามสง่า ถูกบรรเลงในสถานสังคีตหรูหรา ออร์เคสตร้าวงใหญ่กับคณะนักร้องประสานเสียงในชุดคลุมสีขาวขลิบทองราวกับเทวดาในศาสนาคริสต์ ยืนเรียงลำดับเป็นแถวขั้นบันได เรียบร้อยสวยงาม พลังของซิมโฟนีหมายเลขเก้า หยุดโลกให้นิ่งชะงักงัน ดนตรีโหมกระหน่ำ นักร้องเปล่งถ้อยวลี โฉมหน้าผู้ฟังตกอยู่ในภวังค์อันเอิบอิ่ม บางคนถึงกับน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว วาทยกรทรงพลังดุจราชสีห์ ลีลาขยับย้ายไม้บาตองดูน่าฉงน ราวกับเป็นไม้วิเศษที่ใช้เรียกเสียงสวรรค์ลงมา แล้วเรียงร้อยถักทอมันเข้าด้วยกัน จนเป็นผืนผ้าดนตรีทิพย์พิสุทธิ์บรรจง เธอหลับตา ปล่อยให้ภาพและเสียงไพเราะในทีวีดำเนินต่อไป วีดิโอบันทึกการแสดงของเกียวโตจูเนียร์ซิมโฟนีออร์เคสตร้า ในความควบคุมของศาสตราจารย์คาวาชิม่า ที่เอ็น เอช เค ถ่ายทำไว้เมื่อหลายปีก่อน ในเวลาเดียวกันนี้ วงเดียวกัน และ..วาทยกรคนเดียวกัน คงกำลังทำหน้าที่บรรเลงเต็มฝีมือ พ่ออยู่ไม่ห่างจากฉัน..เธอคิด แต่ความรู้สึกยามนี้เหมือนถูกตัดขาด ว้าเหว่ ไม่มีทางกลับกลายไปเหมือนเดิม ราวกับมีชีวิตอยู่ในโลกคู่ขนานที่จะไม่มีวันสัมผัสกันได้อีกต่อไป ในห้องเล็กๆ ปราศจากสิ่งตกแต่งนอกจากภาพเขียนสีน้ำและแจกันดอกไม้ เธอซุกท่อนล่างใต้โต๊ะทำความร้อน เปิดดูอัลบั้มรูปเก่าๆ รูปตัวเองตอนเด็ก สาวน้อยผมยาวตัวเล็กๆ นั่งอยู่บนบ่าพ่อ สองมือที่เฝ้าประคองช่างใหญ่โตและอบอุ่น มีรูปแม่ รูปชินอิจิ นั่งล้อมวงบนผ้าปูสีขาวใต้ต้นซากุระในเทศกาล โอฮานามิ รูปเธอในวันแข่งขันที่ฮังการี ที่สวิสเซอแลนด์..มีพ่ออยู่ด้วยแทบทุกรูปเลย ยิ่งพลิกดูแต่ละรูป น้ำตาก็ยิ่งไหลพรากออกมา รู้สึกตัวเองเป็นคนบาป เลวร้าย เหมือนตกอยู่ในหุบเหวลึกชัน มองขึ้นไปเห็นท้องฟ้างามสด ทว่า ไม่มีวันปีนป่ายกลับขึ้นได้อีก อยากกลับบ้าน..อยากกลับที่สุด พ่อจ๋า..หนูขอโทษ ลูกผิดไปแล้ว ลูกนิสัยไม่ดี พ่อจ๋า.. ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่..จอทีวีมีแต่แสงสว่างว่างเปล่ากับเสียงวี้ ความรู้สึกแย่ยังคงโอบรัดร่างกายแน่นหนา สะอื้น..เจ็บคอ หน้าร้อนผ่าว ห้องหมุนเป็นวง อยากให้ใครมาช่วยดูแล แม่จ๋า..แม่มาให้หนูกอดหน่อย อยากกอดแม่จังเลย..เธอรู้ตัวว่าไม่สบาย น้ำตาแห้ง ริมฝีปากซีดขาว กระนั้นก็ยังสั่นระริก ความหนาวเสียดแทงเข้าไปทุกซอกทุกมุมของร่างกาย กริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้น..ความฝันหรือความจริงเธอไม่รู้ รู้แต่อยากลงไปเปิด อยากพบใครก็ได้ ความเหงาถือมีดคมปราบไล่ตามร่างอ่อนปลกเปลี้ยมาจากชั้นบน หญิงสาวหอบหายใจเต้นแรง กลัวจนประสาทแทบเสีย รอเดี๋ยวนะคะ..จะไปเดี๋ยวนี้ เธอตะโกนบอกใครคนหนึ่งด้วยเสียงสั่นเครือ ลนลานจนเกือบตกบันได ตามัว รื้นด้วยน้ำตา รอเดี๋ยว อย่าเพิ่งไป..ไม่ทันเปลี่ยนรองเท้าแตะ ถลันไปยังประตู เปิดออกสุดล้า ลมหนาวพุ่งปะทะเข้ามารุนแรงดังเสียงปรบมือโห่ร้องของฝูงชนในคอนเสิร์ตฮอลล์เมื่อจบการแสดง กึกก้อง กังวาน ยินดี.. “พ่อ!” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อโค้ทดำ คว้าร่างลูกน้อยไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้น หากยังพอมีสติอยู่ เธอก็จะได้เห็นใบหน้าของบิดา ผู้ซึ่งบัดนี้เนืองนองไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ เสียใจ และรู้สึกสำนึกผิด ไม่ต่างกับเธอแม้แต่นิดเดียว ............... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลิงค์อันแสนยาวเหยียด กะว่าผู้ใดอ่านรวดเดียวตั้งกะตอนแรกจนปัจจุบันจะเลี้ยงอาหารญี่ปุ่น+เวียดนาม ให้เต็มคราบ 1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500759/W2500759.html 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2502840/W2502840.html 3. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2504640/W2504640.html 4. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2510718/W2510718.html 5. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2512360/W2512360.html 6. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2513628/W2513628.html 7. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2523115/W2523115.html 8. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2526187/W2526187.html 9. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2529236/W2529236.html 10. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2531830/W2531830.html 11. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2536231/W2536231.html 12. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2540736/W2540736.html 13. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2549236/W2549236.html 14. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html 15. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2559275/W2559275.html 16. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2562381/W2562381.html 17. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2565567/W2565567.html 18. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2571047/W2571047.html 19. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2576381/W2576381.html 20. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583693/W2583693.html 21. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2587889/W2587889.html 22. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597695/W2597695.html 23. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2605347/W2605347.html 24. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2610123/W2610123.html 25. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2620190/W2620190.html 26. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2633444/W2633444.html 27. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2640646/W2640646.html 28. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2650675/W2650675.html 29. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2671009/W2671009.html 30. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2677167/W2677167.html 31. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2697410/W2697410.html 32. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2715915/W2715915.html 33. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2727663/W2727663.html 34. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2768525/W2768525.html 35. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2812691/W2812691.html 36. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2833648/W2833648.html 37. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2855334/W2855334.html 38. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2875331/W2875331.html 39. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2896643/W2896643.html 40. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2947251/W2947251.html 41. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2969950/W2969950.html 42. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3050360/W3050360.html 43. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3122767/W3122767.html แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 22:42:43 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อนอื่นก็ต้อง เอ่อ..คือว่า.. ขอประทานอภัยอย่างสูง ที่ข้าพเจ้ามิอาจจบซากุระในสายลมร้อน ได้ในตอนนี้ (อีกแล้ว) พยายามเต็มที่แล้วน่ะครับ แต่ความที่กลัวเนื้อเรื่องมันรวบรัดตัดความและรายละเอียดจนเกินไป ก็เลยยอมเสียสัตยาบรรณ หวังว่าทุกท่านคงให้อภัยและอ่านตอนนี้กับตอนต่อไปด้วยความเมตตา (ไม่กล้าบอกตอนจบแล้วอะ) ต่อไปก็คุยกันล่ะ.. น้องหนูโอเลี้ยงแก่ๆ  และแล้วข้าน้อยก็ไม่จบอีกจนได้ อย่าว่ากันเลยนะหลานรัก แล้วไว้จะเลี้ยงช็อกเค้ก หรืออาหารญี่ปุ่นก็พอไหว ฮานามิกะชาเขียว ได้ป่าว คุณเฉย  อ่า..รอนานอีกแล้ว ตอนนี้ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ดิน (หรือกริช หรืออีกชื่อนึงยาวๆ จำไม่ได้)  ม่ายจบๆ แต่ก็ใกล้เต็มที เรื่องนี้เล่นเอาอดหลับอดนอน เฮ้อ.. ยาวไปหน่อย อย่าว่ากันนะ คุณcanossa  คุณส.สัตยาไม่เอาผมไปเล่นละครหรอกครับ อิอิ เดี๋ยวโรงแตกเสียเปล่าๆ จะให้เวิร์คต้องเอาคุณณัฐกร กะลังตกเป็นข่าวอีกแล้ว พี่นัทตี้  ขอบคุณครับพี่นัท ช่วงนี้ทำงานแล้วหรือยัง ไม่เห็นเอานิยายมาลงต่อ แต่อ่านความเห็นพี่เกี่ยวกับภาคใต้ทุกอันเลยครับ เทียนหลง  คราวนี้ก็เม้นยาวๆ อีกหน่อยสิคิม จะได้รู้ว่าพี่เขียนดีเลวแต่ประการใดเพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไข เออ แล้วยังต้องไปตจว.อยู่อีกหรือเปล่า ว่างแล้วก็โทรมานัดกินกาแฟด้วยล่ะ บอกแป้งด้วย คุณda  แช่งคิโยชินั้นไม่เป็นไร อย่าแช่งคนเขียนแล้วกัน ( ^ ^!) การดำเนินเรื่องอาจจะสลับตัดไปตัดมาอยู่บ้าง หากอ่านแล้วงง บางทีก็เป็นเพราะผมยังเรียงร้อยไม่ดีพอ จะพยายามแก้ไขครับ คุณซึรุกิ  คิดถึงเช่นกันครับ (คิดถึงคุณนั่นแหละ) ช่วงหลังๆ คงไม่เศร้าเท่าไหร่แล้วนะครับ แหะๆ คุณลูนาติก  ขอบคุณมากๆ ครับที่อุตส่าห์อ่านจนทันตอนปัจจุบัน ซาบซึ้งจริงๆ คำวิจารณ์ที่กล่าวมาก็ขอน้อมรับเอาไว้เพื่อใช้ปรับปรุงในครั้งต่อๆ ไปครับ อ้อ แล้วก็ขอบคุณเกี่ยวกับความรู้เรื่องโรคมะเร็งในกระเพาะอาหารด้วย ได้ความรู้มากเลย คุณpumpkin  รอนานหรือเปล่าครับคุณpumpkin ตอนนี้เหมือนผมหายไปเกือบสองเดือน ช่วงสิ้นปีกับปีใหม่ก็แสนยุ่ง มาได้เขียนจริงๆ จังๆ ก็เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ คุณมานีมีตา  ขอบคุณมากๆๆ สำหรับความรู้สึกที่มีเมื่อได้อ่านซากุระ ดีใจจัง แล้วก็จะพยายามทำตอนจบให้สวยสมบูรณ์ (ซึ่งไม่รู้จะได้อย่างที่คิดไว้หรือเปล่า) น้องหนู (ศาลาไทย)  แหม มารายงานตัวด้วย น่ารักจริงๆ เด็กคนนี้ คุณตัว(Z)  ขืนให้แต่งกับคิโยชิสงสัยคนเขียนอ่วมบาทาแน่นอนครับ แหะๆ ตอนนี้จะยาวหน่อยนะครับ คงไม่ว่ากัน คุณสก็อตตี้  คนเขียนก็เขียนไปนึกไป เดี๋ยวอยากให้เศร้า (ตามเสียงเรียกร้องของคอโหดๆ อย่าง ณัฐกร กับ คนเดินดินกินข้าวแกง) แต่เดี๋ยวก็อยากให้เขาทั้งสองมีความสุขกัน สุดท้ายปล่อยไปตามปากกาและอารมณ์ เป็นไงเป็นกันครับ ตอนหน้าคงจะสรุปได้ คุณwaidhaya  อ้ากซ์..ไม่โหดซะหน่อยครับท่าน แหม.. คุณปิยะรักษ์  ดีใจจัง คุณปิยะรักษ์เข้ามาอ่านเรื่องของผม เจอกันบ่อยๆ ในกระทู้ของคุณวังวน เป็นคนมีความรู้เรื่องภาษาไทยดีมากเลยนะครับ นับถือ หากมีตรงไหนบกพร่องหรือผิดพลาด ก็ต้องขอรบกวนด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ คุณอาราเร่  พระเอกรอด นางเอกรอด คนเขียนเกือบไม่รอด..ในวันเดียว ต้องเขียนสลับกันระหว่างบทความสองบทกับนิยาย(เรื่องนี้) แล้วไหนจะต้องไปสอนดนตรี เฮ้อ..อยากมีวันหยุดสักปีนึงเต็มๆ (แบบว่าได้ตังค์ด้วยนะ) รออ่านตอนจบด้วยนะครับ (ไม่กล้าบอกแล้ว ว่าเป็นตอนหน้า เดี๋ยวพลาดอีก) คุณธามาดา  อ๊ะๆๆ ไม่ต้องจองๆ เข้ามาชมติดเวทีได้เลย แหะๆ ดีใจที่ได้เห็นชื่อนี้เข้ามาเยี่ยมเยียนครับผม คุณposeng  ได้อรรถรสหรือไม่นั้นย่อมต้องขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจขอรับคุณหมี เช่นน้องแว่นนั้นก็เป็นแรงบันดาลใจให้คุณต้องกลับไปสิงคโปร์ปีนี้มิใช่หรือ ส่วนเวียดนามก็ต้องรอหวัดนกเงียบๆ ไปก่อนค่อยลุยกัน คราวนี้น่าจะพอมีสตางค์ละ น้องjeedy  ไม่รู้อย่างนี้เรียกนานหรือเปล่าจ๊ะ เกือบสองเดือนแน่ะ หวังว่าคงไม่เบื่อกันซะก่อนนะสาวน้อย อาจารย์จี  อายอาจารย์จัง บอกว่าจะจบสุดท้ายก็ไม่จบ (ถึงตอนหน้าจะพยายามเขียนให้จบ แต่ก็ไม่กล้าบอกแล้ว กลัวเสียฟอร์ม) ฟัง(อ่าน)ความเห็นของอาจารย์แล้วคล้อยตามเลยฮะ การจบแบบมีความสุข มันก็แช่มชื่นหัวใจ เหมือนกับเราไปทรมานเขาทั้งสองไว้นานเหลือเกินแล้ว (ปีกว่า สำหรับเรื่องนี้) คุณเอ็นจัง  ไปต่างประเทศบ่อยจังเลยนะครับคุณเอ คนชื่นชอบนิยาย  ได้จ้ะน้องเอ๋ มีเวลาค่อยอ่านก็ได้ เรื่องนี้มันยาว เกรงใจคนอ่านอยู่เหมือนกัน แหะๆ พี่ต่าย(แม่จ๋า)  ขอบคุณครับพี่ต่าย แต่แล้วตอนนี้ก็ไม่จบ ต้องขอโทษด้วยฮะ จะพยายามตอนหน้า (แต่ไม่กล้ารับปากแล้ว) คุณsyringe  แหม ไม่ทวงก็เหมือนทวงแหละน้าน้องหมู ไม่ลืมหรอก (แต่คราวก่อนน่ะลืมจริงๆ) เจอกันคราวหน้าจะแบกไปให้นะจ๊ะ คุณnowhere  ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ ตอนนี้ก็ยาว ยาวกว่าตอนที่แล้วอีก ค่อยๆ อ่านทีละเล็กละน้อยก็ได้ (แต่จะไม่ต่อเนื่องน่ะสิเนอะ) ไม่ว่ากัน คุณณัฐกร  จะว่าผมชอบคำวิจารณ์ของบอลก็ฟังดูเหลิงๆ ไงพิกล เอาว่าข้าน้อยดีใจที่น้องท่านลงความเห็นไว้เยี่ยงนั้น แต่ยังไงก็จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นเรื่อยๆ เรื่องการใช้pov มันเหมือนกับเป็นไปเอง ไม่ได้ไปบีบบังคับหรือกำหนด คล้ายกับมันถึงจุดที่ต้องการมุมมองอีกแบบแล้ว เพื่อให้เห็นชีวิตสองชีวิตที่อยู่ห่างไกลกัน แต่ดำเนินไปในช่วงเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือเปล่า ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยเน้อ.. เออ คราวนี้ไปวิจารณ์อะไรโหดๆ ไว้อีกหรือเปล่า เห็นมีข่าวพาดหัวอยู่กระทู้ล่างๆ แน่ะ ^ ^! คนเดินดินกินโจ๊ก  นี่ๆ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ดริ๊งค์บ่อย ระวังสุขภาพไว้บ้าง เดี๋ยวจะเอาเจ้าตัวยุ่งไม่อยู่ คุณวังวน  เอาไว้ผมเขียนจบตอนสุดท้ายจะปรินท์ไปให้อ่านครับ เพราะยังไงก็ไม่ได้กะส่งพิมพ์อยู่แล้วเนื่องจากย้อนกลับไปดูตอนแรกๆ รู้สึกมีข้อผิดพลาดเพียบเป็นกระบุง ต้องแก้ไขปรับปรุงอีกมาก ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะวี พี่นัทตี้ (อีกครั้ง)  พี่add เมล์ผมไปก็ได้ครับ cichlidbox@hotmail.com เผื่อจะได้คุยกันบ้าง คิดถึง เจ้าหญิงน้อย  ไม่ต้องมาต้วมเตี้ยมเลยหมอพิม มาแถวสวนหลวงก็ไม่ยักบอกกล่าว ผมอยู่แถวๆ นั้นแหละ (เช่นเดียวกับณัฐกร) ไว้ผ่านมาอีกอย่าลืมเรียกนะครับ จะเลี้ยงไอติม คุณzero  แหม..พี่ท่านก็ อะไรจะขนาดน้าน แหะๆ แต่ก็ ขอบคุณมากๆ นะขอรับ คุณnasa nasa  นั่นสิครับ ผมเขียนเรื่องนี้มาปีกว่า ถ้าจบไปแล้วก็คงเหงาๆ อยู่เหมือนกัน เล็กฝากขอบคุณสำหรับคำอวยพรด้วยครับ อ้อ เกือบลืมไปเลย สวัสดีปีใหม่ทุกๆ ท่าน ขอให้ปีนี้เป็นปีแห่งความร่มเย็นสงบสุข ทุกประเทศชาติและหมู่เหล่าไม่เบียดเบียนกันดังเช่นปีก่อนๆ ขอให้หายนะภัยทางธรรมชาติเว้นๆ ไป อย่ามาเกิดซ้ำซ้อน หรือไม่เกิดอีกเลยก็จะเป็นการดียิ่ง และขอให้ถนนนักเขียนแห่งนี้ มีแต่มิตรไมตรี ดังเช่นที่ผ่านมาต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 23:42:02 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ม.ค. 48 22:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาคนแรกครับ   ลงชื่อก่อนเลย จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 9 ม.ค. 48 23:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อคิดตามอ่านค่า อิอิ เพิ่งๆได้อ่านผลงานของอันโจนิโอค่า แล้วขออนุญาตเซฟเก็บนะคะ จากคุณ : เพอร์ - [ 9 ม.ค. 48 23:31:18 A:203.144.231.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 อะ............. ไหนบอกจะจบอะ..............แต่ไม่เป็นไร ชอบอ่านอยู่แล้ว คุณอันโตนิโอ ทำไมใจร้ายกับเล็กอย่างนี้คะ  เพลงหายแล้วยังไม่สบายอีก โอ....... ชีวิต.. จากคุณ : Jeedy - [ 9 ม.ค. 48 23:43:43 A:202.57.181.0 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฮือ ไม่เห็นจะไม่เศร้าตรงไหนเลยค่ะ อ่านตอนสุดท้ายแล้วน้ำตาจะไหล ซึ้งง่ะ (ตกลงซึ้งนี่มันไม่ใช่เศร้า?) เวลาไม่สบาย จะคิดถึงบ้านเป็น 10 เท่าของเวลาปกติ ไม่สบายมากก็จะยิ่งคิดถึงมาก ฮือ ยิ่งเวลาไข้ขึ้นแล้วต้องปั่นจักรยานไปหาหมอเองนี่มันเศร้าแท้ๆ เหอๆๆ จะจบตอนไหนไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ (จริงๆยังไม่อยากให้จบด้วยซ้ำ ฮิๆ) แต่ว่าขอมาบ่อยกว่านี้หน่อย แหะๆ คิดถึงนี่นา ไม่ได้อ่านนานๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 9 ม.ค. 48 23:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีคุณอันโตนิโอ สวัสดีเล็ก สวัสดีโนริโกะ ยินดีต้อนรับด้วยความอบอุ่น อิอิ ยังไม่จบไม่เป็นไรครับ แต่อย่าหายไปไหนนะครับ อย่าทิ้งคนอ่านไปเหมือนเล็กทิ้งโนริโกะนะครับ (คร่ำครวญเสียงหลง 5555) อ่านตอนนี้แล้วสงสารโนริโกะอ่ะครับ เป็นสาวบอบบางธรรมดา ที่ถูกเอาไปตั้งไว้บนความคาดหวัง เห็นเธอเหงา เธอไม่สบาย เธออยากเจอคนที่เธอรัก แล้วนำตาอยากจะเอ่อไปด้วยอารมณ์อิน แหะแหะ สวัสดีปีใหม่ครับคุณอันโตนิโอ ขอให้มีความสุขมากๆครับ จากคุณ : มานีมีตา - [ 10 ม.ค. 48 00:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาปะไว้ก่อนคับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านอ่ะ จากคุณ : january w-inds (กริชครับผม) - [ 10 ม.ค. 48 00:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ูย้าวยาวสมการรอคอยคับ... ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 10 ม.ค. 48 00:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เฮ้ย สุดท้าย ก็ได้อ่านต่อจนได้ เก่งๆสุดๆ เขียนได้งัยนี่ ยาวขนาดนี้ ปล. ตอนนี้ คงไม่ค่อยได้ไปไหนแล้วค่ะไม่มีคนจ้างแล้ว จากคุณ : เอ็นจัง - [ 10 ม.ค. 48 01:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เย้ๆ ในที่สุดก็ได้อ่านต่อซะที เฮ้อ สงสารทั้งโนริจังทั้งเล๊กเลย เมื่อไรจะเจอกันซะทีล่ะค่ะ แต่ก็ยังดีน่า ที่ทั้งเล๊ก ทั้งโนริโกะได้เจอกับพ่อแล้ว  ^o^ เพิ่งมีโอกาสได้อ่านคะ อ่านรวดเดียว42ตอนเลย จะเลี้ยงอะไรรึเปล่าล่ะค่ะ 555 ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรีเยอะเลย สนุกมากด้วยค่ะ ชอบๆ เป็นรักที่ดูยิ่งใหญ่ มั่นคงดีนะค่ะ  แต่คงไม่อยากมีรักแบบนี้หรอกค่ะ อุปสรรคเยอะเกิน  T_T จากคุณ : Abacus - [ 10 ม.ค. 48 02:38:06 A:10.21.2.226 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีปีใหม่ครับพี่ชิต เล็ก โนริโกะ แล้วก็ไอลดาด้วยนะครับ ปีนี้คงเป็นปีใหม่ที่แสนเศร้าทีสุดของผมเลยทีเดียว แต่สำหรับพี่ชิตก็ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ (ให้แบบได้หยุดเป็นปี แต่มีกะตังละกัน อิอิอิ) ขอให้เล็กกับโนริโกะเจอกันเร็วๆนะครับ (เจ้าอากิระ อย่ามาก่อเรื่องละ) ขอให้โจ้สามารถเอาชนะใจไอลดาได้โดยเร็ว (อย่างน้อยก็อยากให้ หนูไอ มีความสุขกับเขาบ้าง) เอาละ..อวยพรเสียยืดยาว คราวนี้เรามาดูตอนนี้กันดีกว่าครับ มุมเสนอยังเป็นเช่นตอนที่แล้วที่ตัดไปมาระหว่างเหตุการณ์ของเล็กและโนริโกะ และยังคงความเศร้าและซึ้ง อันเป็นเอกลักษณ์ของเรื่องนี้ไปเสียแล้ว โดยตอนนี้ก็ทำให้ได้เห็นอีกมุมนึงของโนริโกะอีกแล้ว เป็นมุมที่ให้เห็นเลยว่า เป็นเพียงสาวน้อยที่ธรรมดาเพียงคนนึงเท่านั้น นอกจากนี้ยังได้เสนอความรักในแง่มุมอื่นๆ นอกจากชายหญิง เช่น สายใยสายสัมพันธ์ของครอบครัว ระหว่างหญิงสาวต่างวัยต่างแปลกหน้าที่กลับกลายเป็นเหมือนพี่สาวน้องสาวที่สนิทสนมกัน เป็นต้น ส่วนในมุมของเล็ก พี่ชิตก็ยังคงเอกลักษณ์เดิมของพี่ชิต คือ เล็กนี้ึคงเกิดมาภายใต้ดาวแห่งเคราะห์ ถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนไม่เปลี่ยน แต่สมุดโน๊ตเล่มนั้นผมว่างมันอาจได้หายไปไหนไม่ แต่มีบางคนที่หยิบไปมากกว่า และคนนั้นน่าจะเป็น สตีเฟ่น (นี้คือรายการเดานะ) นอกจากนี้ในส่วนของเล็ก พี่ชิตยังได้สอดแทรกบางอย่างลงไปที่ผมคิดว่าดีมากๆ เช่น สายสัมพันธ์ของคนไทยที่พบเจอในต่างแดน กานเป็นเจ้าบ้านที่ดี ยามเมื่อชนชาติอื่นเข้ามาในประเทศของเรา เป็นต้น ปล.ตอนนี้ก็เม้นยาวอีกแล้ว (เพราะอุ่นไอรักฯ ของเจ้าแป้งแท้ๆ) แต่นี้พึ่งอ่านไปรอบเดียว ไว้ผมอ่านเก็บรายละเอียดอีกรอบจะมาเม้นต่อละกันนะครับ (ตอนนี้แทบหลับคาคอมแล้ว) แต่ผมว่า ต่างฝ่ายต่างรอ จะได้เจอกันไหมเนี่ย ยิ่งอยู่กันคนละประเทศด้วยแล้ว ซึ่งใจจริงอยากให้เล็กไปตามหาหัวใจตัวเองกลับคืนมา เพราะเล็กหนีมันมากพอแล้ว และถ้าจำไม่ผิด เล้กเคยสัญญาว่าจะไปหาโนริโกะที่ญี่ปุ่นด้วย (ถ้าจำไม่ผิด) อ้อ..ลืมไป ผมชอบมาครับกับใบเมเบิ้ล พึ่งเคยเห็นของจริงแค่ครั้งเดียวเอง (ส่วนซากุระ ชอบอยุ้แล้ว) - -' [center]..รักแล้วร้างห่างรักปักใจจาก รักแล้วจำยามพรากหากห่วงหา รักแล้วจรดภาพรักปักวิญญาณ์ รักแล้วจารตรึงตราชั่วฟ้าดิน..[/center] จากคุณ : เทียนหลง (ตกกะจัย เห็นซากุระฯ) (เทียนหลง) - [ 10 ม.ค. 48 04:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านตอนนี้แล้วเหมือนว่าโนริโกะกับนายเล็กอยู่กันคนละโลกเลยคะ อยากให้นายเล็กได้เจอกับโนริโกะเร็วๆ จัง อ่านแล้วทรมาณใจแทนทั้งนายเล็กและโนริโกะ จากคุณ : da - [ 10 ม.ค. 48 07:00:43 A:203.172.59.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 รอนานจนคิดว่าจะกลายเป็น "ซากุระในสายลมหนาว" ไปเสียแล้ว ชอบภาพตรงช่วงแรกๆ  (หน้าสวนสาธารณะ)  ของตอนนี้เป็นพิเศษครับ อ่านแล้วเห็นภาพตามเลย  ... แถมหูแทบได้ยินเสียงกีตาร์คลาสสิกผสมผสานเสียงจอกแจกจอแจตามถนนหนทาง ประโยคนี้ก็ถูกใจดีแท้ “ธรรมดา อย่าลืมว่าเรากำลังเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ ไม่ใช่ลานแสดงดนตรี ผู้คนมากมายเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมาฟังเพลง ส่วนใหญ่มาเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถ ออกกำลังกายเล็กๆ น้อยๆ หนุ่มสาวหลายคู่ก็หวังมาพลอดรัก พ่อค้าถั่วต้มก็ไม่ได้มาฟังพวกเธอเล่น เขามาขายของต่างหาก ทัน เฟือง พวกเธอต้องไม่ลืมนะว่าจุดประสงค์ของการมาเล่นที่นี่ไม่ใช่เพื่อให้คนชื่นชม แต่เป็นเพราะเรามาเพื่อฝึกฝนการเล่นต่อหน้าฝูงชน แม้ไม่มีใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว เราก็จะต้องเล่นให้จบรายการ แล้วโค้งให้ความว่างเปล่าด้วยใบหน้าอิ่มเอิบที่ได้ทำหน้าที่จบสิ้นสมบูรณ์ เอาล่ะ คืนนี้ผมอยากให้กำลังใจเธอสองคน เราไปกินน้ำเต้าหู้กับขนมปังปิ้งกันเถอะ” ผมเคยไปนั่งฟังเพลงในห้าง ในร้านกินข้าว (อ้าว..จริงๆ ) เป็นร้านกินข้าวจริงๆ อิอิ เพราะคนไปนั่งกินข้าวกัน คุยกันจอแจ ในขณะที่ด้านหน้ามีวงดนตรี 4 คนกำลังเล่นเพลงสากลเก่าๆ อมตะๆ  ดูแล้วแทบไม่มีใครสนใจฟังเท่าไร เพราะคุยกันไปกินไป ไม่มีแม้เสียงปรบมือเมื่อจบเพลง แต่คนเล่นดนตรีทุกคนดูพวกเขาเล่นอย่างมีความสุข และเล่นเต็มที่ เต็มฝีมือ ผมว่าคงเป็นเหตุผลเดียวกันกับข้อความข้างบนนั้นล่ะ ^_______^.......... จากคุณ : GTW - [ 10 ม.ค. 48 07:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หายไปนาน แต่ยังจำเรื่องราวได้ครับคุณอันโต ถ้าจะให้เดา สมุดโน๊ตเพลงที่หาย น่าจะถูกสตีเฟนเอาไป (คิดเหมือนคุณเทียนหลงเลย ) และถ้าเขาเอาไปจริง ผมว่าเค้าคงเอาไปบรรเลง จนมันโด่งดัง จนได้ยินไปถึงโนริโกะ ทำให้รู้ว่าคนรักของเธอยังอยู่ จนทำให้เธอต้องเดินทางมาตามหาถึงเวียดนาม เป็นไง พล็อตผม พอใช้ได้ไหมครับคุณอันโต สงสัยคงผิดกับของคุณอันโตที่ให้ เล็กเป็นฝ่ายไปตามหาโนริโกะ ตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 11:17:55 จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 ม.ค. 48 11:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชื่นใจ ๆ ได้อ่านจนได้ หลังจากที่หายไปเป็นสองสามเดือนได้ไหมเนี่ย? พี่รู้สึกว่ามันนานนนนนนนนนนนนนนมาก เอ้อ สวัสดีปีใหม่ด้วยนะทั้งน้องและหนูแหม่มด้วย เรื่องของพี่จะให้มันจบตอนหน้าแล้ว มันอยู่ในหัวนี่แหละแต่ยังขี้เกียจพิมพ์ ที่เขียนเรื่องภาคใต้เพราะตกตะลึง มันเศร้าใจขนาดหนัก อีกอย่างคือเพื่อนฝรั่งสวิส ฯ ก็ไปภูเก็ตด้วย เมื่อวันที่ 25 มันยังโทรมาอวยพรคริสมาสต์ หลังจากนั้นจนบัดนี้หายจ้อย ก็ห่วงและเศร้าใจนะไม่อยากคิด กลางคืนนี่ถ้าได้ยินเสียงกริ่งโทรศัพท์ พี่จะมองที่หน้าปัทม์โชว์เบอร์ก่อนว่าของใคร  กลัวเสียงตามสายอ่ะ อีกอย่างเมื่อก่อนพี่อยู่เมืองไทย จะบินไปภูเก็ตกันประจำ ปีละหลายหนผลัดเปลี่ยนที่ไป รู้จักชาวบ้านหลายคนที่นั่น ที่ป่าตอง กะตะ กะรน นายหาร มาแถบนี้ก็แหลมสิงห์ เรื่อยไปยันกมลา ครั้งสุดท้ายก่อนบินกลับสวิสฯ อย่างถาวร เคยไปเช่าบังกาโลพักอยู่ที่กมลาหกอาทิตย์ทิ้งทวน เป็นบ้านคนอิสลามใกล้กับสถานีตำรวจกมลา ร้านอาหารที่พี่กินประจำสามมื้อคือพี่คนหนึ่งที่สามีเป็นตำรวจที่กมลา ทำอร่อยมาก ไปอยู่โน่นพี่เดินทั่วแหละ ตั้งแต่ท้ายยันหัวหาด ตรงกลางค่อนมาท้าย ๆ หาดเป็นกุโบ เวลาเดินผ่านพี่ยกมือไหว้ทุกที ขออนุญาตผ่าน คือว่าพี่กลัวผี  จริง ๆ ก็บอกเขาในใจนะว่าไม่ต้องตามกลับมาด้วย นี่ได้ข่าวว่าน้ำท่วมเลยวัดกมลาขึ้นไปอีก วัดกระเจิง และวัดมันก็ค่อนข้างห่างจากชายหาดพอสมควร สถานีตำรวจก็กระเจิง บ้านนิก็คงกระเจิงด้วย โอเคเราก็แค่คนมาเที่ยวคนเช่า เที่ยวแล้วก็จบกัน ถึงค่าเช่าค่อนข้างแพง แต่เขาให้เราในราคาพิเศษ(จากวันละพันเหลือ800) เจ้าของบ้านใจดีมาก ลูกหลานแกรอบ ๆ นั่นก็เล่นกันกับลูกพี่ดี  วิ่งเข้าวิ่งออกกันบ้านพี่บ้านเขาแหละ วันที่เรากลับ แกยังออกมาส่ง (จ้างปิคอัพพี่ชายบัง ขับรถไปส่งที่สนามบิน) นิเราะห์น้ำตาคลอเชียว ไม่รู้ว่าเสียดายเพราะเราเป็นคนเช่าที่ดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่ไม่เคยรบกวนแกเลยไม่ว่าเรื่องทำความสะอาด(ทีแกต้องมาทำ) พี่ขอไม้กวาดกับผ้าถูพื้นมาทำเอง อันนี้ไม่ว่ากันเพราะพี่สมัครใจเอง  เพราะเราชอบเที่ยวนี่ เขาก็ทำอาชีพของเขา จริงไหม ? แต่เรื่องนี้ไม่เกียวกัน  พี่ประทับใจคน ประทับใจชาวบ้านพื้นที่ ประทับใจสถานที่ต่างหาก ไปแล้วแทบไม่อยากอยู่กรุงเทพ ฯ เลยจริง ๆนะ แต่ที่พีพี พี่ว่ามันพังไปก็ดี แต่ไม่อยากให้มีคนตายนะ ที่ว่าดี เพราะว่าพีพีที่พี่รู้จัก ตอนนั้นเป็นอีพีพี เป็นสาวชาวบ้านชาวเกาะธรรมดา ๆ ต่อมาไม่นานเมื่อมันกลายเป็นคุณนายพีพี ไปแล้วเพราะนายทุน พี่ก็ไม่อยากไปเหยียบอีก ล้างเกาะคราวนี้ ก็อยากจะหวังว่า ให้ใครสักคนที่มีอำนาจเข้าไปเตือนนังคุณนายพีพีที่รอดชีวิต ให้ถอดกระโปรงราตรีกลับมานุ่งผ้าถุงตามเดิมนะ ของเดิม ๆ เขาน่ะ สวยอยู่แล้ว เสียดาย เสียดาย จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 10 ม.ค. 48 12:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาอ่านแระ อย่าลืมเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นกะเวียดนามนะคับผม จากคุณ : january w-inds (กริช) - [ 10 ม.ค. 48 12:56:23 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีปีไก่ใหม่ครับพี่ชิต เย้ๆ ในที่สุดก็มาแล้ว รอมานาน อิอิ ไม่พูดพร่ำฮัมเพลง วิจารณ์กันเลยดีกว่า --ไคลคลา เล่าศัพท์ยากๆ เลยนะพี่ชิต สะดุดกึกไปเลย เดี๋ยวคนอ่านก็พาลงงกันหมดหรอก อิอิ ไคล คือ ไป (ในทางอ่อน) คลา คือ เคลื่อน เดิน คล้อย ผมว่าใช้คำตรงไปเลยดีกว่าไหมครับพี่ เพราะสองคำนี้เป็นคำที่ไม่คุ้นตาคนอ่าน --สีสวยของดอกไม้กับลีลาอ่อนช้อยยามเคลื่อนย้ายไปตามถนน เคลื่อนย้าย.. อืม อยากให้สลวยกว่านี้อีกนิดฮะ --มีดอกไม้เล็กๆเสียดขึ้นมาตามขอบที่ติดกับพื้นคอนกรีตดูน่ารักถ่อมตัว ตรงนี้ชอบครับ เป็นพาเทติก ฟาลาซี (Pathetic fallacy) หรือบุคลาธิษฐาน ที่ได้อารมณ์ เปิดตอน ด้วยการปูฉากวาดภาพในใจคนอ่านได้ยาวดีแท้ แต่ไม่เยิ่นเย้อ และสวยงามครับ เพราะมันไม่ใช่สถานที่ในเมืองไทย ที่จะได้จิตนาการตามได้ง่ายๆ --ใต้ร่มสัตบรรณ กลัวว่าบางท่านอาจไม่รู้จัก เลยขออนุญาตบรรยาย ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในวงศ์ Apocynaceae คือ ชนิด Alstonia scholaris R. Br. เป็นไม้ต้นขนาดใหญ่ปลายก้านใบแยกออกเป็นใบย่อย ผลเป็นฝักยาว ๒ ฝัก, สัตบรรณ หรือ พญาสัตบรรณ ก็เรียก; และ ตีนเป็ดน้ำ (Cerbera odollam Gaertn.) เป็นไม้ต้นขนาดกลาง มักขึ้นตามชายน้ำ ดอกขาว ผลกลมๆ โตราวลูกมะขวิดขนาดเล็ก (เสียดายไม่มีภาพให้ดู) --บางคนมีกล่องสีชอล์ควางข้างตัว พิมพ์เร็วปานจักรผันอีกแล้วนะพี่ชิต ^ ^ แก้เป็น ชอล์ก --พร่ำพรรณา พรรณนา --สายตาหรุบต่ำ หลุบ หรือ ผลุบ ก็ได้ --เพียงโพลงเสียง คิดว่าน่าจะเป็น โพรงเสียง มากกว่าฮะ ถ้า โพลง จะแปลว่า สว่างจ้า --ไม่อาจทานอากาศของเวียดนามตอนกลางได้ดีนัก อันนี้พิมพ์ตกไปครับ --แสงตะวันอ่อนล้าทาบทามวลเมฆเป็นสีอำพัน ไพเราะครับ แต่ด้วยเป็นคนอยู่ในวงการจิวเวอลี่ นึกถึงสีนั้นกับก้อนเมฆแล้ว แปลกๆ ดีครับ --ทว่าเคว้งคว้าง เหว่ว้า เบาหวิว พอมี เบาหวิวต่อท้ายแล้ว ดูไม่ค่อยเข้ากับอารมณ์เหงาๆ ยังไงไม่รู้สิ --ฉันรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นตะวันเดียวดายหดหู่คลอขอบฟ้า ชอบ เข้ากับโทนเรื่องได้ดีจัง --ลมหนาวเสียดช่องหน้าต่างหวีดหวิว ลมหนาวกระทำต่อช่องหน้าต่าง ด้วยความรู้สึกของคน --สะพานกรุงธนคร่อมเรือนร่างแม่น้ำเจ้าพระยา อะนะ คิดได้ไง ชอบๆ --ชั่วปาวสาน ไม่แน่ใจว่าถูกรึเปล่าฮะ แต่ปรกติมักใช้ ชั่วกัลปาวสาน กลฺป + อวสาน โดยมี กัลป-; กัลป์ เป็นคำตั้ง --แม้ยังสงสัยอยู่ครามครัน ชอบ ที่ใช้คำนี้ แสดงถึงความเก่งในภาษา  ครามครัน = มากหลาย --“รู้มั้ยจ๊ะ เมืองไทยน่ะ มีดอกไม้สีสดสวยอยู่มากมาย” เหมือนเธอประชดหน่อยๆ นะ อิอิ นั่นสิครับ ดอกไม้ไทยสวยๆ มีอยู่มากมาย (โดยเฉพาะแถวสยามฯ) แม้เรื่องนี้จะยังไม่จบตามที่พี่ตั้งใจให้จบ แต่ผมคิดว่าแบบนี้ดีแล้วครับ ไม่งั้นจะเป็นการรวบรัดตัดทอน ทำให้ถ่ายทอดความละเอียดลึกซึ้งของตัวละครได้ไม่ครบถ้วน อย่าไปกำหนดกฎเกณฑ์ ถึงจำนวนตอนมันเลยครับพี่ เพราะเท่าที่ได้อ่านในตอนนี้ มันอิ่มเอม และพอใจมากที่ยังไม่จบ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีวันจบ แต่ให้จบอย่างน่าพอใจจะดีกว่าครับ ผมว่า มันไม่เป็นการเยิ่นเย้อไปหรอก ตอนใหม่ ตัวละครมีพัฒนาการค่อนข้างเยอะ โดยเฉพาะเล็ก ซึ่งการมองโลกดูมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น อย่างเช่นการที่ได้พูดคุยกับสตีเฟ่นนั้น เขานิ่งมาก ถ้าเป็นผมล่ะมีเคือง สตีเฟ่นเหมือนโจ้ อ่านคำพูดยาวๆ อย่างขี้โอ่ ก็ชักเคืองไปตามอารมณ์ ยกคำว่ายอดเยี่ยมสำหรับการเลือกใช้มุมมองของบทนี้ ที่ตัดสลับไปมา คือ แม้คนอ่านจะสามารถติดตามเหตุการณ์จากสองฝั่ง แต่ก็ทำให้คนอ่านเกิดความรู้สึกถึงระยะห่าง ที่ห่างมากๆ ระหว่างพระเอกกับนางเอก เหมือนอยู่กันคนละโลก จนทำให้คนอ่านต้องอ่านด้วยความลุ้นระทึก เอาใจช่วย ว่าเมื่อไหร่ โลกสองใบ คนสองคนนี้ จะได้เจอกัน สำหรับข้อมูล บทนี้ถือว่าแน่นมากๆ ทั้งฉากในเวียดนามและญี่ปุ่น พี่ชิตใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ทั้งวัฒนธรรม สิ่งของ อาหารการกินเข้าไป  ทำให้เรื่องดูมีความน่าเชื่อถือมากๆ และให้คนอ่านคล้อยตามไปกับจินตภาพของพี่ได้ง่ายๆ แต่ทั้งนี้ ผู้อ่านรู้ไหมว่า มันไม่ใช่งานง่ายๆ เลยสำหรับคนเขียน อืม การบรรยาย พรรณนา อุปมาอุปไมย ภาพพจน์ รวมถึงโทนของเรื่อง ยังคงรักษามาตรฐานของพี่ได้เป็นอย่างดี และดียิ่งขึ้น ถูกใจตรงที่ใช้ความหนาว และสีสันของฤดูใบไม้ร่วง มาสร้างโทนให้ดูเหงาๆ และบวกด้วยคำบรรยายที่เสียดแทงความรู้สึก นำพาให้ตัวละครและคนอ่านถูกบีบคั้นในอารมณ์ โดยเฉพาะ ข้อความที่น้องไอเขียนแนบกับปึกกระดาษ แม้พี่จะไม่บรรยายต่อว่าโนริโกะรู้สึกอย่างไร แต่คนอ่านก็สามารถจิตนาการจับความรู้สึก ณ ตอนนั้นของเธอได้ อีกอย่างที่อ่านแล้วน่าคิด คือช่วงบทสนทนาของสตีเฟ่น   --“ผมอาจพูดแรงเพราะพ่อสอนให้ผมเป็นคนกล่าวตรงๆ และวงวิชาการจะไม่มีทางเติบโตถ้ามัวถนอมน้ำใจด้วยคำเยินยอปั้นแต่ง” โดนใจคนชอบวิจารณ์อย่างผมจริงๆ สุดท้ายแล้ว ผมอยากบอกว่า อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข อิ่มเอม พอใจ และประทับใจ และ อยากแนะว่า พี่ชิตอย่าลืมพวกพล็อตรอง ตัวละครรอง ทั้งหลายแหล่นะครับ เก็บรายละเอียดปิดปมต่างๆ ที่ได้ขมวดไว้ให้หมด อย่าได้ทำให้ค้างคาใจคนอ่าน ถ้าหากว่าไม่มีภาค 2 ต่อ จากคุณ : ณัฐกร - [ 10 ม.ค. 48 13:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ยาวจัง เศร้า คนเขียนใจร้ายยยยยยย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 10 ม.ค. 48 15:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เที่ยวเวียตนามแล้วคราวหน้าจะให้นายเล็กไปหาโนริโกะได้หรือยัง จากคุณ : waidhaya - [ 10 ม.ค. 48 15:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แหมไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับ ยังคงตามอ่านตลอดแหละจ้า ช่วงนี้พี่ยุ่งมาก ตั้งแต่วันที่คลื่นยักษ์กระหน่ำพังงานั่นแหละ ครอบครัวสามีพี่ได้รับผลกระทบโดยตรงเต็มๆ จนมาถึงวันนี้ก็ยังวุ่นๆอยู่เลยจ้า ..... จากคุณ : Mae ja - [ 10 ม.ค. 48 16:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นชื่อกระทู้แล้วไม่เชื่อสายตา อิอิ โธ่เอ๋ยเล็ก ไม่วายเฟอะฟะ (แหะๆ คำมันพาไป) เอาน่า เขียนใหม่นะ จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 48 17:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ลุงจ๋า มีคนบอกหนูว่าลุงจะขึ้นเชียงใหม่ช่วงที่หนูรับปริญญาเหรอคะ ... ไปให้ได้นะคะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 10 ม.ค. 48 19:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แล้วนิยายเรื่องอื่นๆๆ ของคุณลุงอันโตฯ ไม่แต่งต่อบ้างหรอคับ ผมติดตามอยู่เกือบทุกเรื่องเลย (จิงๆๆน่าจะทุกเรื่องเลยมั้ง) สนุกดี แต่เสียดายยังไม่มีตอนต่อเลย เรื่องนี้ตั้งตารอมาตั้งนานเลยเกือบถอดใจแล้วเหมือนกัน แต่ยังมี จม.มาแก้ขัดได้บ้างเนอะ ปล.นอกจากเรื่องนี้ที่ชอบมากๆๆ เรื่องอื่นๆๆที่ยังค้างอยู่ก็อยากอ่านต่อนะคับ อีกอย่างคนอ่านเนี้ย จินตนาการโนริโกะกับดาราญี่ปุ่นคนไหนบ้างปะคับ ส่วนผมก็คือ kyoko fukada (ตอนที่ไม่อืดมากหนะคับ อุอุ ส่วนคนอื่นนึกไม่ออก ในหัวมีแต่ AV-idol เวงกำ (-_-!!) จากคุณ : mengzter - [ 10 ม.ค. 48 19:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ถ้าสกอร์หายจริงๆ ล่ะก็เสียดายแย่เลย ชอบบรรยากาศเหงาๆ ของหน้าหนาวในตอนนี้จังเลยค่ะ ยืนยันกับคุณณัฐกรด้วยคนค่ะว่าเป็นคำว่า "ชั่วกัลปาวสาน" ส่วน หลุบ กับ ผลุบ นั้น น่าจะเป็นคำว่า "หลุบ" เฉยๆ เพราะคำว่า ผลุบ จะออกไปในทำนอง มุดหายเข้าไป ลูกกะตาผลุบเข้าไป... นึกภาพแล้วน่ากลัวนะคะ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ม.ค. 48 20:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่า...ลองอ่านดูตั้งแต่ต้นแล้วอ่าคะ อ่านไม่หมดอ่า........ เพิ่งอ่านได้แค่ 5-6 ตอนเองอ่าคะ และขอโทษด้วยนะคะ ที่เขียนชื่อคุณผิดอ่า ต้องเป็น อันโตนิโอ สิ จากคุณ : เพอร์ - [ 10 ม.ค. 48 22:06:06 A:203.144.231.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 จะว่าไงดีนะ ทวงแล้วทวงอีก เฮ้อ ไม่เป็นไร กะไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ คือไม่จบ และแล้ว ชอคเค้ก กะอาหารญี่ปุ่นก็ได้กินฟรีๆๆ เหอเหอเหอ ปล. ตอนนี้ไม่อยากเมนต์มากเนื่องจาก ตาค้างเพราะดีใจ จะได้กินของฟรี เอิ้กกกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 10 ม.ค. 48 23:54:34 A:202.133.176.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 ต๊าย นายณัฐกร วิจารณ์รุนแรงไปหรือเปล่า ? คดียังไม่หมดนะ แต่เห็นด้วยและก็ชอบคำว่า สะพานกรุงธนคร่อมเรือนร่างแม่น้ำเจ้าพระยา เหมือนกัน  มันปิ๊งทันที อยากจะเขียนต่อคำให้ว่า "เปล่าเปลือย" เติมไปอีกหน่อย ฮ่า ๆ มันจะได้แน่ใจไปเลย ไม่ต้องให้คนเขามานั่งคิดมาก เออ แล้วเรื่องอื่นที่เขียนค้างอยู่ล่ะ ? นี่ถ้าไม่มีคนอื่นเขียนทวงมาก่อน คงลืมไปเหมือนกัน จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 11 ม.ค. 48 02:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เอาละ..คราวนี้มาอ่านแบบตื่นๆละ (รอบที่แล้ว อ่านไปหัวกระแทกโต๊ะคอมไป - -') อืม..บรรยากาศของเรื่องยังไม่เปลี่ยน ยังคงบรรยายกาศเหงาๆ ได้ดี ถึงแม้ว่าจะมีชีวิตชีวามากขึ้นหน่อยก็ตาม และยังคงจากบรรยายถึงภาพรอบข้างได้คงเดิม คือ สามารถทำให้จินตนาการมองเห็นได้ แสดงถึงการที่พี่ชิตค้นข้อมูลได้มาแน่นจริงๆ รวมถึงการใช้คำอุปมาอุปไมที่ยังคงเป็นเอกลักษณ์เช่นเดิม ในตอนนี้สภาวะจิตใจของเล็กเติบโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากการสนทนากับสตีเฟ่น ที่สามารถแสดงความนิ่งจนข่มอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน (แต่คนแบบสตีเฟ่นนี้ไปที่ไหนก็ได้เจอสิน่า) ...ว่าแต่ไหนบอกจาจบ (รอบที่เท่าไหร่เนี่ย) แต่เอาเถอะ อ่านได้ต่ออยู่แล้วสำหรับเรื่องนี้ (แหมๆ ก็เรื่องโปรดนิ) ส่วนเรื่องกาแฟ ผมไม่แน่ใจอ่า เสาร์นี้ก็ไปไหว้หลวงพ่อโสธร วันนี้ก็ไปทำกองทานมาครับ (มีแต่งานทำบุญช่วงนี้) ส่วนเจ้าแป้งแอบไปกินกาแฟกับคนอื่นแถมใกล้ ม. คิมด้วย ไม่ยอมชวน เชอะๆ -"- ..รักแล้วร้างห่างรักปักใจจาก รักแล้วจำยามพรากหากห่วงหา รักแล้วจรดภาพรักปักวิญญาณ์ รักแล้วจารตรึงตราชั่วฟ้าดิน.. (ทำให้อยู่ตรงกลางไงหว่า) จากคุณ : เทียนหลง (เทียนหลง) - [ 11 ม.ค. 48 17:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 41 นึกว่าลืมเอามาลงซะแล้ว ตอนใหม่ซึ้งจังเลยเจ้าค่ะ คุณอันโตนิโอ เดซี่ว่า คุณบรรยายได้งดงามมาก ทั้งภาษาและสำนวน ยกนิ้วให้เลย (ทั้งสิบนิ้ว) เดซี่ชอบตรงที่อุปนิสัยตัวละคร แต่ละตัวเด่นชัด สมจริง แทบสัมผัสได้ และอีกอย่างที่น่าชื่นชม คือข้อมูลที่แน่นปึก แต่งต่อไปนะคะ เดซี่ขออย่างนี้อีกสัก 5-6 ตอนแล้วค่อยอวสานได้ไหมเนี่ย? จากคุณ : เดซี่น้อย - [ 11 ม.ค. 48 22:56:54 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 . นึกแล้วเชียว... ว่าคงต้องรอตอน(จบ)ต่อไป   แล้วเมื่อไหร่.... เราถึงจะได้แบบเป็นเล่มล่ะเนี่ย..   จากคุณ : syringe - [ 12 ม.ค. 48 09:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อืม เข้ามาเจอพอดีเลยมาอ่านต่อ ตอนแรกคิดว่าจบไปแล้วซะอีก เพราะไม่ได้อ่านนานแล้ว งานก็เยอะ เรียนโทก็เหนื่อยหลาย เอ่อ หวังว่า อากิระ กับ เฟือง คงไม่ใช่ คิโยชิ กับ ไอ ภาค2หรอกนะครับ เอิ๊กๆๆ ไม่เป็นไรครับ ยาวๆก็ดีชอบอ่าน จากคุณ : kontiddin - [ 12 ม.ค. 48 17:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาลงชื่อให้เลี้ยงอาหารญี่ปุ่น (อาหารเวียดนามกินบ่อยแล้วเพราะที่บ้านทำขาย ) ตอนนี้ปวดตา+มึนหัวเพราะ 2วันแล้วไม่ได้อ่านเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องนี้ ที่หลงเข้ามาอ่านได้เพราะอยากรู้ว่าสนุกขนาดไหนทำไมจำนวนตอนมันถึงได้เยอะขนาดนี้ (ไม่เคยอ่านเรื่องของคุณมาก่อนเลย ) สนุกและเศร้า รอตอนต่อไปอยู่นะ จากคุณ : เงา - [ 14 ม.ค. 48 10:30:17 A:203.113.61.70 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 45 หายไปนานแต่มาเยอะแบบนี้พอให้อภัยค่ะ พี่อันโตนิโอ...(ว่าแต่เขาแล้วเรื่องตัวเองล่ะ..) อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปค่ะ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 14 ม.ค. 48 23:17:16 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย.....ค่ะ เมื่อไหร่จะได้อ่านอีกค่ะ....                   รออ่านอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ จากคุณ : ขนมปัง... - [ 20 ม.ค. 48 11:00:59 A:202.28.25.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 เที่ยว 2 มรดก เว้ ดานัง ฮอยอัน !!! เข้าไปที่นี่รับรองไม่ผิดหวังแน่ๆ http://www.pantipmarket.com/view.php?id=B3625450 จากคุณ : happy - [ 19 พ.ย. 48 16:45:38 A:58.8.249.136 X: TicketID:097493 ]