ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง คิดเสียว่าเราไม่เคยได้พบกัน        ฉันหิ้วกีต้าร์ลงจากรถประจำทางเมื่อถึงจุดหมาย บริเวณป้ายจอดรถมีผู้คนยืนบ้างนั่งบ้างอยู่เป็นจำนวนมาก แม้จะเป็นเวลาค่อนข้างสายแล้วก็ตาม และเมื่อมองไกลออกไปบนทางเท้า ฉันยังเห็นว่า มีชาวบ้านเดินไปมาขวักไขว่ สมกับที่เป็นย่านชุมชนใหญ่แห่งหนึ่ง คงเป็นด้วยเหตุนี้กระมัง ที่ทำให้ฉันต้องล้วงเอาแว่นกันแดดจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตมาสวมอำพรางใบหน้า ทำไมต้องอำพรางใบหน้าด้วย ? สาเหตุคงเป็นเพราะฉันไม่ต้องการให้มีใครจำได้เท่านั้น ราวกับว่าฉันกำลังทำอะไรผิดมหันต์ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ ฉันยังคงรู้สึกละอายอย่างไม่มีเหตุผล และต้องปลอบใจตัวเองว่า บางทีความรู้สึกเช่นนี้อาจเกิดได้กับทุกคน หากว่าเป็นครั้งแรกของพวกเขา ฉันไม่ค่อยจะแน่ใจนัก แต่เริ่มรู้สึกดีขึ้น ดูเหมือนฉันจะลังเลอยู่ชั่วอึดใจ สุดท้ายก็เดินออกจากป้ายรถประจำทางมา แต่แล้วเพียงไม่กี่สิบก้าว ฉันกลับได้เห็นภาพที่ทำให้ทุกอณูในเรือนกายเหมือนขยายใหญ่ขึ้น เลือดทุกหยาดหยดเหมือนได้มาหล่อเลี้ยงอยู่ที่หัวใจเพียงแห่งเดียว น้ำตาลื่นขึ้นมาจนรู้สึกผ่าวร้อน และเสี้ยวเวลาต่อมา ฉันรู้สึกราวกับว่า วินาทีและโมงยามนั้นได้หยุดนิ่งไปเสียแล้ว ฉันยืนนิ่งมองเธอนานแค่ไหน ความรู้สึกในใจตอบไม่ได้ สิ่งเดียวที่รับรู้ก็คือ ภาพที่เห็นล้วนแล้วแต่เป็นความจริง ฉันยิ้มให้กับตัวเอง นึกขำที่ก่อนหน้านี้ ฉันกลัวว่าจะมีคนรู้จักมาพบเข้า แต่แล้วเหตุการณ์กลับแปรเปลี่ยนเป็นว่า ฉันได้พบกับคนที่ฉันเฝ้าติดตามหามาเนิ่นนาน หลังจากสูดลมหายใจลึก ๆ สองสามครั้ง ฉันจึงก้าวเท้าไปหาเธอซึ่งกำลังยืนกอดอกมองดูชายวัยรุ่นคนหนึ่ง ใช้เครื่องมือถอดล้อหลังด้านซ้ายของรถเก๋งสีดำ ซึ่งดูสวยงามและหรูหราเหลือเกินในสายตาของฉัน ไม่เพียงแต่รถยนต์เท่านั้นที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกเช่นนั้น ฉันเพิ่งตระหนักแก่ใจว่า เสื้อผ้ารองเท้าที่เธอสวมใส่ก็ดูภูมิฐานไม่น้อย ด้วยชุดสูทสีกรมท่าที่ออกแบบทันสมัย ทำให้เธอดูเหมือนคนทำงานในระดับบริหารของบริษัทแห่งใดแห่งหนึ่ง ฉันชะงักเท้าแทบไม่รู้ตัว ก้มมองดูสารรูปตัวเอง อดยิ้มหม่น ๆ ให้กับเชิ้ตสีขาวยับ ๆ และกางเกงยีนส์เก่า ๆ ไม่ได้ เมื่อใช้ฝ่ามือลูบคลำหน้าตาก็สัมผัสได้ถึงหนวดเคราระคายผิว ฉันเพิ่งรู้สึกว่าสภาพตัวเองในเวลานี้ แทบจะไม่แตกต่างไปจากสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แม้วันเวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม ความคิดที่จะเดินเข้าไปทักทายเธอ ให้สมกับความคิดถึงมลายหายไป ฉันก้มหน้าเดินเลี่ยงเข้าไปที่ร้านขายของเบ็ดเตล็ดแถว ๆ นั้น ซึ่งมีสินค้านานาชนิดจำพวกของเด็กเล่น ขนม หนังสือ แขวนขายอยู่หน้าร้านค่อนข้างรกรุงรัง เมื่อฉันไปยืนอยู่หน้าร้านก็เหมือนกลมกลืนไปกับความรกรุงรังเหล่านั้น และคงด้วยความเกรงใจหรือไม่ก็กลัวว่าจะโดนเจ้าของร้านไล่ตะเพิดเอา ฉันจึงร้องสั่งน้ำอัดลมมาดื่มขวดหนึ่ง ขณะเดียวกันสายตาของฉันยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอตลอดเวลา พร้อมกับมั่นใจว่า ด้วยระยะห่างขนาดต้องตะโกนเรียกจึงจะได้ยินนั้น เธอคงไม่สามารถสังเกตเห็นว่าฉันกำลังยืนมองเธออยู่ เด็กวัยรุ่นที่ช่วยเธอถอดล้อรถนั้น กำลังนำยางสำรองมาเปลี่ยน ส่วนเธอยังคงยืนกอดอกเฝ้ามองอย่างเคร่งขรึม ท่าทางเช่นนี้ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา พร้อมกับคิดถึงวันแรกที่เราได้พบกัน ครั้งนั้น เธอขี่จักรยานผ่านมาแถวบ้านเก่าของฉันฃึ่งตั้งอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่แห่งหนึ่งย่านรามคำแหง และทำรถล้มจนโซ่จักรยานหลุดออกจากเฟืองหน้า เธอพยายามใส่มันกลับเข้าที่แต่ไม่สำเร็จ ทำให้ฉันมีโอกาสเข้าไปช่วยเหลือ โดยมีเธอยืนกอดอกเฝ้าดูฉันซ่อมจักรยานอย่างสนใจ จากนั้นฉันก็ได้รู้จักชื่อเธอ เพื่อที่ต่อมาจะได้รู้ว่า เธอน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงคนใดที่ฉันเคยใกล้ชิดมาก่อน โชคดีเหลือเกินที่เจ้าของความน่ารักนั้นอยู่ไม่ไกล บ้านของเธออยู่ถัดจากซอยบ้านฉันเหมือนแค่เอื้อม ดังนั้นกิจวัตรใหม่ของฉันในเวลาต่อมา จึงมีแต่การเดินเตร่ไปแถว ๆ บ้านของเธอ ในช่วงเวลาเย็น ซึ่งเธอมักจะออกมาขี่จักรยานรับลมเล่นเสมอ และเพียงไม่นาน เธอก็ไม่ต้องปั่นจักรยานให้เหนื่อยอีกต่อไป เมื่อฉันรับหน้าที่นั้นแทนด้วยความเต็มใจ โดยมีเธอนั่งซ้อนท้ายไปตามซอยต่าง ๆ ในหมู่บ้านจัดสรรที่เราอาศัยอยู่ เป็นช่วงเวลาแสนสุขที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตซึ่งฉันไม่เคยลืม หรือแม้แต่จะปล่อยให้เลือนไปจากใจ แต่ความสุขไม่เคยอยู่กับใครตลอดไป บางจังหวะของชีวิตมันหลบลี้หนีหน้าไปได้ง่าย ๆ และไม่รู้ว่าเมื่อไรจะหวนคืนกลับมาอีก ฉันจำได้ว่าเราคบหากันหลายปี จนกระทั่งเธอกับฉันเรียนถึงชั้นปีที่ 4 ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราเรียนอยู่คนละคณะกันก็จริง แต่ฉันมักจะแอบเข้าไปนั่งเรียนกับเธอบ่อย ๆ จนเพื่อนเธอเคยล้อกันอย่างสนุกสนานว่าระวังจะกลับคณะของตัวเองไม่ถูก ในเวลาเดียวกันชีวิตอีกส่วนหนึ่งของฉันก็หมดไปกับชมรมดนตรีสากลที่ฉันชื่นชอบ เรื่องเรียนดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากสายตาของฉัน จนกระทั่งวันหนึ่ง อยู่ดี ๆ เธอก็ระเบิดความรู้สึกออกมามากมาย เธอบอกว่ารู้สึกผิดหวัง ที่เห็นฉันไม่ใส่ใจการเรียน เธอตำหนิว่าฉันเรียนเหมือนเล่น และสุดท้ายเธอพูดให้ฉันสะเทือนใจด้วยการกล่าวว่า คบกับฉันแล้วรู้สึกเหมือนไม่มีอนาคตอะไรให้หวัง ฉันจำได้ว่า ช่วงเวลานั้นฉันไม่อาจสัมผัสถึงความรู้สึกใด ๆ ได้อีก นอกจากความเสียใจและเดินจากเธอมาหลังจากบอกแก่เธออย่างหนักแน่นว่า ถ้าฉันไม่มีอะไรให้เธอภาคภูมิใจได้ ฉันจะไม่ขอกลับมาหาเธออีกเลย เราห่างหายกันไปอย่างง่าย ๆ ท่ามกลางความงุนงงของใครต่อใคร จากนั้นไม่นาน ฉันได้ข่าวว่าเธอไปฝึกงานที่สถานีวิทยุแห่งหนึ่ง ขณะที่ฉันเริ่มออกเล่นดนตรีกลางคืนกับเพื่อน ๆ เพื่อหาเงินเก็บสักก้อนหนึ่ง ทว่า การกระทำสิ่งใดให้บรรลุเป้าหมายกลับไม่ใช่เรื่องง่ายหากขาดความมุ่งมั่น ช่วงแรก ฉันเก็บเงินได้ตามที่ตั้งใจไว้ เล่นดนตรีเสร็จก็กลับบ้านนอน ตื่นสายหน่อยแล้วค่อยไปเรียนหนังสือ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี จนกระทั่งฉันได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มานั่งดูฉันเล่นดนตรีทุกคืน แม้ตำแหน่งที่ฉันเล่นจะเป็นเบสส์กีต้าร์ และไม่เคยร้องอะไรเป็นเรื่องเป็นราวสักเพลง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเฝ้ามองฉันแทบจะตลอดเวลา ความจริงฉันไม่ควรหาเหตุผลเพื่อมารองรับความเผลอใจของฉัน และควรยอมรับว่า จากนั้นวินัยในการใช้เงินของฉันก็เริ่มเสียไป ฉันเริ่มชื่นชอบการเที่ยวกลางคืนมากขึ้น หลังจากเลิกเล่นดนตรีแล้วก็มักจะควงหญิงสาวคนนั้นไปเที่ยวต่อที่อื่น มีที่ให้ไปเสมอถ้าในกระเป๋ายังมีเงิน เพราะเหตุนี้เองเงินทองที่ได้มาจากการเล่นดนตรีจึงร่อยหรอและในที่สุดถึงขั้นไม่พอใช้จ่าย ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ฉันควรสมน้ำหน้าตัวเองมากที่สุดครั้งหนึ่ง ฉันเคยได้รับข้อความสั้น ๆ จากเธอ ถึงเรื่องการเรียนด้วยความปรารถนาดี แต่ฉันกลับไม่สามารถตั้งใจเรียนได้ตามที่เธอเป็นห่วง สิ่งที่ฉันพยายามทำในตอนนั้นคือ หาร้านเล่นดนตรีเพิ่มอีกที่หนึ่ง จะได้มีเงินมากขึ้น นั่นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก เมื่อได้รับรู้ว่าเธอจบการศึกษาไปแล้ว ขณะที่ฉันยังคงไม่เห็นอนาคตตัวเอง ว่าจะได้เป็นบัณฑิตเช่นเดียวกับเธอหรือไม่ วันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนอนหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียที่เกิดจากการเล่นดนตรีและดื่มเหล้าอย่างหนัก เธอมาหาฉันที่บ้านแต่คงไม่ได้ปลุกหรืออาจปลุกแล้วฉันไม่ยอมตื่น เธอได้แต่ฝากจดหมายถึงฉันไว้กับแม่ ข้อความในจดหมายฉบับนั้น เท่าที่ฉันจำได้ไม่มีอะไรมากนัก นอกจากเธอบอกว่า ครอบครัวของเธอจะย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม เพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น และให้ฉันติดต่อเธอตามที่อยู่ใหม่ซึ่งเธอเขียนไว้อย่างชัดเจน น่าแปลกที่ฉันไม่เคยติดต่อไปหาเธอตามที่อยู่ใหม่นั้นเลย นอกเสียจากครั้งหนึ่งที่ฉันเมาอย่างหนัก และเรียกรถแท็กซี่ให้ตระเวนหาบ้านใหม่ของเธอ โดยที่ฉันไม่มีที่อยู่นั้นเลย จำได้เหมือนเป็นเงา ๆ เท่านั้นว่าอยู่ละแวกไหน แน่นอนว่าฉันหาบ้านของเธอไม่พบ จนต้องกลับมากินเหล้าต่อที่บ้าน ท่ามกลางความมึนเมาฉันยังนึกเศร้าใจที่หาจดหมายฉบับนั้นไม่พบ บางทีฉันอาจขยำทิ้งไปแล้วในคืนใดคืนหนึ่งที่เมามายกลับมาบ้าน ฉันกลายเป็นคนติดสุรา ไม่มีวันไหนที่ไม่ดื่มกิน ผู้หญิงที่เคยรายล้อมอยู่ใกล้ ๆ พากันหลบหน้าไป ยิ่งเมื่อรับรู้ว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันอย่างหนักและลงเอยด้วยการหย่าร้าง บ้านที่เคยอยู่ต้องขายเพื่อนำเงินมาแบ่งกันในฐานะสินสมรส และฉันเลือกที่จะย้ายไปอยู่กับเพื่อนนักดนตรีคนหนึ่ง สภาพตอนนั้นไม่ยากเลยที่จะทำให้ฉันกลายเป็นปิศาจสุราในสายตาของใครต่อใคร จนกระทั่งคืนหนึ่งฉันฝันเห็นเธอ ใบหน้าของเธอเศร้าสร้อยเหลือเกิน ในฝันเธอถามว่า ฉันยังจำคำพูดที่เคยบอกเธอได้หรือเปล่า ว่าสักวันจะกลับมาหาเธอเมื่อพบความสำเร็จแล้ว ฉันปลอบโยนเธอว่า ฉันจำได้ไม่เคยลืม หลังจากนั้นก็สะดุ้งตื่น และรู้สึกตัวเองว่า อยู่ในสภาพอย่างนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันเพลาเรื่องสุราลงไป และใช้เวลาว่างครุ่นคิดถึงเรื่องธุรกิจ ก่อนจะเรียกเพื่อนฝูงมาร่วมลงทุนทำร้านอาหารกึ่งผับด้วยกัน ร้านของฉันกับเพื่อนดำเนินไปได้ด้วยดีในช่วงแรก ๆ ก่อนที่จะต้องปิดตัวลงเมื่อสภาพคล่องทางการเงินอยู่ในสภาพย่ำแย่ บางทีฉันคงไม่เหมาะกับการบริหารงานหรือทำธุรกิจก็เป็นได้  ที่สำคัญการทำร้านเหล้าร้านอาหารรูรั่วมันช่างเยอะเสียจนตามอุดไม่ไหว ฉันเริ่มสาปส่งชีวิตคนกลางคืน พยายามกลับมาเรียนอีกครั้งจนเก็บหน่วยกิตได้ครบ หลังจากนั้นก็ออกหางานตามบริษัทต่าง ๆ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกอยู่ไม่น้อยที่เกือบทุกแห่งที่ฉันไปเขียนใบสมัครไว้มักจะไม่ค่อยพลาดหวัง แต่บริษัทเหล่านั้นที่รับฉันเข้าทำงานกลับต้องเป็นฝ่ายผิดหวังเสียเอง เนื่องจากฉันไม่มีความอดทนพอที่จะทำงานที่ใดได้นาน ๆ หากรู้สึกตัวว่านโยบายของบริษัทไม่ตรงกับใจ หรือคิดไปว่าตัวเองทำงานได้ไม่คุ้มค่ากับเงินเดือนที่นายจ้างจ่ายให้ ยิ่งเมื่อฉันได้ข่าวของเธอจากเพื่อนบางคนว่า เธอไปเรียนต่ออเมริกา และอาจตั้งรกรากอยู่ที่นั่นเลย มันทำให้ฉันรู้สึกไปว่า ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อเธออีกแล้ว และนึกอยากกลับไปประชดชีวิตอีกครั้งหนึ่ง หรือไม่ก็กลับไปทำงานกลางคืน ใช้ชีวิตรูปแบบเดิม ๆ ที่เคยคุ้นเคย แต่ฉันยังคงใช้ชีวิตกลางวัน เปลี่ยนงานและตกงานเป็นว่าเล่น โดยไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน ช่วงที่ตกงานแต่ละครั้งฉันมักคิดถึงเธอเป็นพิเศษ และพยายามใช้อินเตอร์เน็ตค้นหาเธอ แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จใด ๆ ราวกับไม่เคยมีเธออยู่บนโลกนี้มาก่อน แค่คิดก็รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก แล้ววันนี้ ในเวลานี้ ฉันกลับได้พบเธออีกครั้ง ดูเธอเหมือนกับคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ร่องรอยความน่ารักสดใสในวัยเยาว์เลือนลางไป มีแต่หญิงสาวที่มีบุคลิกมาดมั่นและมีเสน่ห์เข้ามาทดแทน ฉันได้แต่สำรวจตัวเองอีกครั้ง ขณะชั่งใจว่าจะเข้าไปหาเธอตอนไหนดี อยากรู้เหลือเกินว่า เธอจะดีใจมากแค่ไหน เมื่อได้เห็นฉันเช่นเดียวกับที่ฉันได้เห็นเธอ ขวดน้ำอัดลมที่ฉันถือไว้ว่างเปล่า เหลือเพียงน้ำสีดำติดก้นขวดเมื่อไรแทบไม่รู้สึกตัว ฉันรีบล้วงกระเป๋ากางเกงควานหาเศษสตางค์ขึ้นมานับจนครบจำนวน ก่อนยื่นให้คนขาย ฉันสูดลมหายใจลึก ๆ อีกครั้ง ขณะมองเห็นว่าเด็กวัยรุ่นคนนั้นเปลี่ยนยางสำรองเสร็จแล้ว ส่วนเธอกำลังหยิบเงินในกระเป๋าถือส่งให้เหมือนเป็นค่าแรงหรือสินน้ำใจ คำพูดที่ฉันสัญญาไว้กับเธอแว่วมาอีกครั้ง ฉันถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ขณะเริ่มออกเดินช้า ๆ หางตายังมองเห็นเธอเดินอ้อมท้ายรถไปเปิดประตูด้านคนขับ ฉันได้แต่ยิ้มหม่น ๆ และยังคงก้มหน้าเดินต่อไป ในที่สุดฉันเดินมาจนถึงแหล่งเงินยามขัดสนของคนยากไร้ ตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ออกจากบ้านมา รีบแหวกม่านไม้ไผ่เข้าไป ยื่นกีต้าร์ให้เขาตีราคา ก่อนจะพิมพ์ลายนิ้วหัวแม่มือและรับเงินพร้อมตั๋วจำนำยัดใส่กระเป๋ากางเกง เมื่อฉันออกมาจากโรงรับจำนำ อดหันกลับไปมองดูบริเวณที่เธอเคยยืนอยู่ไม่ได้ ภาพที่เห็นมีเพียงความว่างเปล่า นึกอยากบอกถ้อยคำบางอย่างแก่เธอและแก่หัวใจตัวเอง แต่สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่เสียงพึมพำในหัวอกเท่านั้น ฉันพยายามแหงนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะออกเดินอีกครั้งหนึ่ง ------------------------------------------ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ม.ค. 48 13:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอ่อ...ขอออกความเห็นตามประสาคนมองโลกในแง่ร้ายเป็นบางขณะนะครับ คือลิงก์ที่ให้มาเนี่ย พอกดเข้าไปยอดคนอ่านในนั้นมันจะเพิ่มขึ้นใช่มะครับ  ถ้าอย่างนั้นก็ กดๆๆๆๆ เข้าไปเรื่อยๆ เองสักพักก็ได้ยอดเป็นร้อยๆ เองนั่นแหละครับ   เพราะสามสี่กระทู้ที่ผ่านมายังไม่เคยเห็นเจ้าของเรื่องจริงๆ เขาเข้ามาแปะอะไรสักกะที ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ยากเย็นอะไรนัก แค่รูดแล้วกอปปี้ แล้วก็มะแปะ  ในถนนนักเขียนนี่ง่ายกว่าในเวปนั้นนะครับ เพราะในนี้ไม่ต้องเป็นสมาชิกก็แปะงานได้ คือ....เกิดอาการเสียความรู้สึกเล็กน้อยน่ะครับว่า  ที่ทำอย่างนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่  ไม่อยากรู้สึกเป็นเหยื่อน่ะครับ ปล. คุณอาราเร่จ๋า......ตัวคนเขียนเรื่องเองเค้ารู้ละยังล่ะจ๊ะเนี่ย ว่าเรารูดของเขามาให้อ่านกันในนี้  ระวังน้า....เค้าจะหาว่าก้าวก่ายวัตถุประสงค์ 55555555 ด้วยมิตรไมตรีก็ด้วยมิตรไมตรีวะ จากคุณ : SONG982 - [ 12 ม.ค. 48 17:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอาละสิ เฮียเพลงเกือบพัน มองในแง่ร้ายไปปล่าวจ๊ะ? น้องอาราเร่ทำด้วยความหวังดีครับ หวังเช่นกันว่า จขกท. คงไม่โกรธนะ อิอิ ไหนๆ ก็แวะมาแล้ว ก็ติบ้างนิดหน่อย (วันนี้มีเวลาน้อย ดังนั้นเอาแบบรวบรัด) --น้ำตาลื่นขึ้นมาจนรู้สึกผ่าวร้อน น่าจะเป็น รื้น มากกว่า --ฉันจึงก้าวเท้าไปหาเธอซึ่งกำลังยืนกอดอกมองดูชายวัยรุ่นคนหนึ่ง ใช้เครื่องมือถอดล้อหลังด้านซ้ายของรถเก๋งสีดำ ซึ่งดูสวยงามและหรูหราเหลือเกินในสายตาของฉัน สวยงามและหรูหราเหลือเกิน ประโยคนี้ดูคลุมเครือไป ตกลงที่สวยนี่รถหรือคน? ซึ่งผมต้องอ่านข้างล่างต่อถึงรู้ว่าอะไรคืออะไร ที่จริงมันไม่จำเป็นต้องแต่งยาวขนาดนั้น ถ้าจัดรูปประโยคดีๆ --ยิ้มหม่น ๆ หรือ แปลว่ายิ้มหมองๆ คิดว่าน่าใช้กับสีหน้ามากกว่ารอยยิ้มนะ มันดูคลุมเครือไปนิด แต่จะใช้ก็ไม่มีใครว่าอะไร --ความคิดที่จะเดินเข้าไปทักทายเธอ ให้สมกับความคิดถึงมลายหายไป มลายก็คือหายนั่นเอง ตัดหายออกไปก็มิเป็นไร --รกรุงรัง เข้าใจว่ามันเป็นคำสร้อย แต่มีจุดที่ใช้คำนี้ในสองย่อหน้าติดๆ กัน ซึ่งถ้าใช้แค่ย่อหน้าเดียวจะไม่ท้วง เพราะ รก กับ รุงรัง ความหมายมันก็ใกล้ๆ กัน ใช้คำใดคำหนึ่งก็พอ --กำลังนำยางสำรองมาเปลี่ยน นำ ไม่ชัดเจน ถ้าใช้ว่า แบกยาง หรือ เข็นยาง จะดีกว่าไหม เรื่องนี้มันแปลกตรงที่ใช้สรรพนามแทนผู้เล่าว่า “ฉัน” แทนจะเป็น “ผม” แต่ก็นั่นแหละ ที่มันทำให้การดำเนินเรื่องอ่อนพลังไป เหมือน จับเอากระเทยมาพูดเรื่องแมนๆ (อย่าเพิ่งเคือง) สารัตถะของเรื่องนี้ที่ผู้เขียนต้องการสื่อ คงมีไม่เกิน การรำพึงรำพัน เฟ้อ ระลึกอดีต ตัดฟ้อตัวเอง ไปเรื่อย แล้วสรุปจับหัวชนท้าย ว่า เธอเปลี๊ยนไป๋!! และฉันย่ำต๊อกหรือแย่ลง ความเป็นเรื่องสั้นถือว่ายังน้อยหรือเบาไปครับ ซึ่งตรงนี้ผมให้คนที่เชี่ยวชาญเรื่องสั้นมาพูดจะดีกว่า เพราะผมไม่ชำนาญทางนั้น จากคุณ : ณัฐกร - [ 14 ม.ค. 48 00:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณกันทุกคนเลยครับ ความจริงจุดมุ่งหมายก็แค่อยากให้มีการเผยแพร่ผลงาน ของสหายคนหนึ่งให้กว้างออกไปเท่านั้น จะก็อบมาเพสท์หรือจะทำลิงค์ ล้วนแล้วแต่สำเร็จสมประสงค์ด้วยกันทั้งนั้น ส่วนเรื่องที่ว่า เป็นทำนองว่า จะให้มียอดคนอ่านสูง ๆ เยอะ ๆนั้น  คงไม่จำเป็น และไม่เกิดประโยชน์อันใด เพราะเว็บบางกอกแมก ไม่ได้คัดเลือกตีพิมพ์งาน โดยดูจากยอดคนอ่าน แต่ดูที่งานเป็นหลัก  บางเรื่องมีคนอ่านหยิบมือ ยังได้ตีพิมพ์   สรุปก็คือ ขอบคุณอีกครั้งครับ  เพื่อนผม คนเขียนคงดีใจแน่ ๆ หากผ่านมาถนนนักเขียนแล้วเจอเรื่องตัวเองแบบเต็ม ๆ   สงสัยผมต้องหัดเขียนเรื่องสั้นบ้างแล้ว เพราะถนัดแต่เขียนบทความ เงินมันดีกว่าน่ะ 555 จากคุณ : antioffline - [ 14 ม.ค. 48 10:20:36 ]